Tili macała w skupieniu jedną z sakiewek Harana oceniając co jest w środku. Butelka z winem? Czy może miksturą? Albo sok malinowy? Kto wie… kto wie. Kenderzyca zostawiła mężczyznę, wraz z jego całym dobytkiem. Nie dlatego, że go lubiła i darowała mu tak zwane życie… o nie, nie, nie… Na pewno kiedyś zamierzała sprawdzić, z czym owa butelka była, teraz jednak jej uwaga została skutecznie rozproszona przez rębajłę w drzwiach, który zaczynał się błyszczeć, tajemniczą poświatą i przyciągać swą aurą, ciekawską kenderkę.

Łotrzyca wysunęła się na prowadzenie, a w zasadzie zrównała się z magiem, kucając przy nim i oglądając drzwi zastawione przez półogra. Nawet ślepy by zauważył, że pod czupryną białych warkoczyków, rozgrywała się prawdziwa, taktyczna, kalkulacja. A uśmiech, który zaraz wpłynął na jej blade lico oznaczał tylko jedno… kłopoty.
Sroczka jednak nie pisnęła ani słówka. Prostując chude nóżki, zrobiła krok w tył by przyjrzeć się fasadzie budynku, przed którym stali. Uśmiech z każdą chwilą powiększał się do potliwego, chochlico-diabelnego grymasiku, bowiem nic nie stało na przeszkodzie Białobowczki by włamać się z „kolegami” do środka, przynajmniej w jej mniemaniu co za pewne było prawdą, gdyż cóż… była kenderem, a oni potrafili działać „cuda”.

- A w ogóle to… kim jest ten cały Thazar oprócz tego, że jest bratem pana skwarki? - spytała po dziecięcemu Tili, wyciągając przed siebie łapki, jakby szykując się do liczenia. - Czy Pan Thazar coś ukrywa? Coś złego, czy może coś ciekawego? Ma w domu skarby, a może książki… a może…mapy? - ostatnie słowo wypowiedziała z dziwnym podnieceniem, a całe jej ciało, aż zadrżało z podniecenia.
- O wiesz co? Opowiem ci coś ciekawego… kilka dni temu.. za górami i morzami… żyła sobie pewna kenderka Tili Sroczka Białoboczka… Tak to ja! Zwiedzałam sobie kontynent, na którym się urodziłam… Zwiedzałam i zwiedzałam… aż dotarłam do morza i przystani skąd wypływały statki… Mogę ci powiedzieć co to za przystań tylko rozwinę mapę, dobrze? Dobrze? - Mapy jednak nie rozwinęła, za to pytlowała dalej. -Tili nie miała przyjaciół ani też złota co by opłacić za przepłynięcie statkiem… w zasadzie to Tili nie wiedziała nawet gdzie owy statek płynie, ale Tili się zabrała razem z nim i całą jego załogą. Gdy tydzień później przybyliśmy do waszego portu, połowa załogi skapitulowała i porzuciła zajęcie marynarza, a druga poczęła szukać egzorcysty, gdyż podobno… łajba okazała się nawiedzona. Ja oczywiście niczego nie zauważyłam. - odparła dalej radosnym głosikiem. Wszyscy zebrani wiedzieli, że sprawcą owych załamań w załodze była właśnie ona.

- Ale, ale… to jeszcze nie koniec. Dwa dni temu poznałam fajnego krasnoluda. Pana Edelmana który był mistrzem, ale już nim nie jest… bo teraz ja nim jestem! Poznałam też kilka moich braci. Tak! Prawdziwych braci! Bo przedyskutowaliśmy nasze pokrewieństwo… Zaraz, Zaraz. Pierwszy to Romul Cichobieg, który podobno w mieście ma dwóch bratanków. - odparła dumnie, zaginając wszystkie dziewięć paluszków i pokazując jeden wysunięty ochroniarzowi, po czym dodała kolejne dwa. - Następny to Borc Szybkoręki, który wraz z żoną i wujaskiem mieszkają gdzieś w pobliżu. - mruknęła odginając kolejne paluszki, pokazując imponującą liczbę. - No i kapitan Tymin czyli Harlowe Brastool… wprawdzie nie jesteśmy rodziną, ale kender to kender prawda? - Tili wpatrywała się w siedem paluszków po czym wysunęła ósmy, mówiąc pod nosem: -No i ja… osiem kenderów, dwóch ludzi, jeden minotaur i jeden krasnolud. - albinoska umieściła niewinne spojrzenie w zakolczykowanym mieszańcu.

- My… kontra… raz, dwa, trzy, cztery… pięć i drzwi. Powiedzmy, że Mirnark zajmie się tobą, Haran, tamtym a Thalving kolejnym… zostaje jeden na posterunku… no i drzwi. Hmm Hmmm pewnie Pan Edelman na pewno zająłby się ostatnim. Pozostaje więc osiem kenderów, które mają przed sobą drzwi. Nie wiem jak będzie w wypadku innych, ale dla Tili te drzwi w ogóle nie istnieją… W zasadzie okna też mogą być drzwiami. I dach o w tamtym miejscu. Ta cała tajemnica… aż wierci mi dziurę w brzuchu. Co tam jest? Co ukrywa Pan Thazar? Sroczka bardzo chce wiedzieć. Sroczka to sprawdzi ze swoimi nowymi przyjaciółmi… jak nie teraz to wieczorem, jak nie wieczorem to w nocy, jak nie w nocy to jutro! Tak, tak… oczekujcie więc mnie! Może przyniosę jakieś słodkie ciasto?! - dziewczyna podskoczyła radośnie piszcząc. - Zrobimy sobie piknik! Tak to dobry pomysł prawda??!!

Albinoska wparowała do środka jak do siebie, śmiejąc się radośnie, jakby nieświadoma, że właśnie zastraszyła kilku półorków. Liczyło się tylko to, że drzwi były otwarte a ona może sprawdzić, co kryje się za nimi. Bo… zważywszy na zaciętość i opór rębajły przy wejściu, musiały tu być skarby i smocze i pirackie i na pewno też KRABIE!

- Dzień dobry! Nazywam się Tili Sroczka Białoboczka. - Kenderzyca wystrzeliła z łapką na przywitanie półelfowi, po czym kończąc formalności ruszyła pędem do zwiedzania zakamarków pomieszczenia. Były papiery i śmieci i pióra i biurko i atrament i okno i krzesła i niski stolik i jakieś pierdoły, które wcale nie były ciekawe, jakiś obraz, trochę zastawy, kilka kamyczków, ale szarych i nijakich i książki… bez obrazków, no i jeszcze ładna pani, która zaraz sobie poszła.
Sfrustrowana, poczęła ciągnąć się za warkoczyki, przeciskając się między nogami zebranych, tupiąc… niemal skacząc, tylko po to by narobić więcej hałasu i zwrócić na siebie uwagę, gdy nagle jedna ze ścian zawołała ją… i to dosłownie.

- Patrz Tili mam mapę! - ściana z dokładną i pięknie wykończoną mapą, zwróciła na siebie uwagę, gdyż w połowie zakrywała ją zdezelowana gablotka, zasłaniająca istny kartograficzny majstersztyk.
- Wuuuooooo - łotrzyca zwinęła krzesło spod zadka gospodarza, przysuwając je pod ścianę, po czym z głośnym zgrzytem przestawiając gablotkę, od której odpadły prawie drzwi.
Kenderka wdrapała się na krzesło i oparła łapkami o ścianę, obserwując malunek w drewnianej, rzeźbionej ramie. Z braku ruchów i odgłosów, można było wnioskować, że na dłuższą część rozmowy, mają Sroczkę z głowy.