Mimo przyniesienia złych wieści o losie Gristledawn i obecności Legionu w Fangwood, powrót bohaterów został przyjęty z entuzjazmem. Najwyraźniej phaendarczycy woleli wiedzieć więcej o swojej trudnej sytuacji niż być nieświadomymi wydarzeń. Aubrin posłuchała słów Jace’a, Kharricka i Sulima, i ogłosiła, że niedługo grupa będzie musiała znów się przenieść. Jednak tym razem nie będą błądzić na oślep, wciąż mieli czas na przygotowanie się do drogi i zadbanie, by mieć dokąd podążać. Uciekinierzy przyjęli w dużej mierze bez narzekania, zdążyli wypocząć po ostatniej wędrówce, a burza pokazała, że polana Kelocha nie nadaje się na dłuższy pobyt dla tylu osób.

Naprawa szałasów potrwała aż do wczesnego wieczora, kiedy też pozostali członkowie grupy wrócili ze zbierania pożywienia. Szczególnie Klara i Yan z radością przywitali brata oraz swoich dawno niewidzianych przyjaciół z dzieciństwa. Niedługo później Rhyna odprawiła krótką ceremonię dla uczczenia pamięci drwali z Gristledawn, a także prosząc bogów o pomoc w tych ciężkim czasie - kobieta najwyraźniej przyjęła na siebie brzemię duchowego wspierania uciekinierów. Wszyscy milczeli, gdy mówiła o tym, jak mimo znacznie przeważających sił, z jakimi przyszło im się mierzyć, nie mogą tracić nadziei, że póki są razem i działają, wciąż są w stanie przetrwać, a może nawet pokonać Legion i odbić Phaendar. Ciężko było stwierdzić, ile osób uwierzyło w słowa Rhyny, ale z pewnością wpłynęło to dobrze na samopoczucie słuchających. Zaraz po skończonym obrządku rozpalono spore ognisko, które dzięki alchemicznej miksturze Orelda praktycznie nie dymiło, by wszyscy mogli ogrzać się i, z pomocą trunków przyniesionych przez Mikela, odprężyć się, chyba po raz pierwszy od ucieczki.

Ognisko

Phaendarczycy rozsiedli się przy ogniu, nie potrzebując wiele zachęty do tego, by w końcu rozładować stres ostatnich dni. Szybko dało się słyszeć rozmowy, śmiechy, a nawet ciche śpiewanie. Polana przypominała teraz bardziej postój karawaniarzy niż obóz uchodźców. Rufus i Irvan ledwie spróbowali przywiezionego dla nich grogu, a już z nowiutkimi fajkami w zębach zaczęli prowokować Mikela do sparingu. Meacia z kolei zdążyła już w pełni dojść do siebie po spotkaniu swoich dzieci, i wzięła się za wypytywanie Laurę o to, co działo się z nimi przez ostatnie dwa lata, by zręcznie przejść do kolejnych pytań: Co to za dziwny strój? Czemu takie ciemnie kolory? Czy ma już jakiegoś adoratora? Kiedy może spodziewać się wnuków?

Shagari, ciemnoskóry szaman przybyły z dalekiego Mwangi, dla którego Phaendar miało być tylko krótkim przystankiem w pielgrzymce, opowiadał właśnie legendy ze swoich rodzinnych stron, gdy po drugiej stronie ogniska Ennius gawędził z Olgą i Talathelem.
- Nie uwierzycie, co mnie dzisiaj spotkało, bogowie chyba jednak nas lubią. Szukałem czegoś do jedzenia w tamtą stronę - machnął ręką na wschód - bo do tych przeklętych krzaków co pocięły Rufusa i Maecię się nie zbliżę. No to szukam miejsca, gdzie by jakieś sidła założyć, a jestem już kawałek od obozu, a tu nagle z krzaków wypada na mnie wilczysko! Ale to jakieś takie straszne, mówię wam! Pobliźnione, chude, placki na futrze jak poparzone, małom się nie sfajdał, jak na mnie skoczyło. Już myślałem, że po mnie, ni chybi, zeżre mnie bestia! A ta się nagle zatrzymuje tuż obok, i obwąchiwać mnie zaczyna! Wącha i wącha, a ja jak ten słup stoję, uciekać strach, no i czekam. W końcu przestała, spojrzała mi w twarz takimi bystrymi ślepiami, i sobie poszła, ot tak! Jakby mnie znała, albo co- mężczyzna wydawał się szczerze podekscytowany, w przeciwieństwie do jego raczej sceptycznych słuchaczy.

Sulim

Krótko po rozpaleniu ogniska i posłuchaniu paru opowieści, krasnolud opuścił polanę, i starannie unikając grobu Kelocha, zaszył się w lesie. Gdy był już poza zasięgiem hałasów, rozejrzał się, po czym zaczął rysować na ziemi tajemnicze symbole. Z jakiegoś powodu wiedział, co robić, chociaż był pewien, że nie potrafiłby nikomu tego wytłumaczyć - to było tak, jakby jego dłonie same znały odpowiednie ruchy i gesty, a usta umiały wypowiedzieć właściwe frazy. Wszystko zajęło prawie godzinę, w końcu osiągnął to, co zamierzał - dookoła niego na gałęziach zawisło kilka nietoperzy, z którymi mógł porozmawiać.
Dogadanie się z gackami i zdobycie od nich odpowiednich informacji było wyzwaniem nawet dla doświadczonego druida. Sulim dowiedział się, że rzeczywiście, “dwa sny lotu”, czyli około tygodnia drogi z polany znajdowały się jaskinie, i to bardzo duże. Ale dla malutkiego nietoperza większość jaskiń była ogromna. Mimo to, z pewnością był to dobry trop do sprawdzenia.

Jace

Spotkanie rodzeństwa za każdym razem było dla Jace’a przyjemnością, jednak zawsze też wtedy jego myśli nieświadomie podążały w stronę rodziców i Karla - wciąż nie mieli pojęcia, czy jeszcze żyją i gdzie w ogóle są. Szybko otrząsnął się z tych rozmyślań i skupił na tym, co tu i teraz. Maria i jej dzieci czuli się już nieźle, doglądani przez Tezzereta, chociaż dalej czuł bijący od nich smutek. Klara i Yan radzili sobie znacznie lepiej, przyzwyczajeni do wędrówek po lesie, i zawsze optymistycznie nastawieni. Jak bardzo by się to zmieniło, gdyby jedno z nich zginęło? Bliźniaki opowiedziały starszemu bratu o tym, jak od paru dni w okolicy kręci się stary, potężny i wyjątkowo wredny dzik, stanowiąc spore zagrożenie. Bliznogęby, bo tak nazywano go już od lat, odkąd gnębił myśliwych i drwali w okolicach Phaendar, musiał zostać przepłoszony w głąb lasu przez wojska, a teraz musieli w jakiś sposób się go pozbyć, by nie zabił któregoś z uciekinierów. Pod pewnymi siebie minami rodzeństwa, Jace wyczuł ich strach przed niechybną walką.



XII dzień miesiąca Arodus, Fangwood, 11 dni po ucieczce z Phaendar


Rankiem, kiedy uciekinierzy dopiero szykowali się do rozpoczęcia dnia, trzy osoby były już gotowe - Klara, Yan i Eric wyekwipowali się jak na poważną wyprawę, a nie zwykłe polowanie. Skórznie, sidła, łuki, pełne kołczany, widać było, że to coś poważnego.
- Bliznogęby jest w okolicy - rzucił Eric, widząc pytające spojrzenia - Ten cholerny dzik gnębi myśliwych dobre kilka lat, nikt go jeszcze nie dorwał. Bydlak jest wredny i niebezpieczny, a z jakiegoś powodu przeniósł się w te okolice. Zdążył już poturbować parę osób, ale spróbujemy go dzisiaj dorwać. Chcecie pomóc?

Rathan

Ostatnie dwa dni minęły tylko i wyłącznie na tropieniu hobgoblinów, i próbie przetrwania potężnej burzy. Rathan zdołał schować się przed nią w wykrocie po potężnym drzewie, ale i tak nie była to najprzyjemniej spędzona noc, szczególnie że nawet gdyby chciał, nie mógłby rozpalić ogniska, by nie zwrócić uwagi swojej zwierzyny. Następnego dnia obawiał się, że deszcze zatrze większość śladów, ale nie miał problemu z odnalezieniem ich - pogoda nie oszczędziła najeźdźców, i po drodze widział wiele drobiazgów porzuconych przez grupę, a nawet miejsca, gdzie wiatr musiał kimś rzucić o ziemię czy o drzewo. Ślady były na tyle świeże, że łucznik zaczynał już odczuwać ekscytację podobną do tej podczas polowania.
Kolejna noc spędzona samotnie, w ciemności była już znacznie mniej nieprzyjemna. Samotność sprawiała, że nie miał go kto pilnować podczas snu, ale i nie spowalniała go podczas marszu. Dlatego też niedługo po pierwszym brzasku i pokonaniu kilku mil, Rathan usłyszał pierwsze okrzyki w goblińskim, krótko potem zobaczył też w oddali tych, których ścigał - dużą grupę maszerującą w zwartym szyku. Z tej odległości nie był jeszcze w stanie dojrzeć żadnych szczegółów, ale miał też pewność, że sam pozostaje niezauważonym.

Na wieść, że Bliznogęby nadal nęka Phaendarczyków, Mikel mocno się zdziwił. Pamiętał jak myśliwi co jakiś czas zarządzali się na bestię i wydawało mu się niemożliwym, że dzik dał radę uciekać łowcom przez te lata, gdy podróżował z Laurą.
-Jak to jest możliwe, że nikt go jeszcze nie dopadł? - zwrócił się do Erica - Przecież polujecie na niego od czasu, gdy zacząłem terminować u Kinning. Ehh. Oczywiście ja też chętnie wam pomogę. - dodał szybko. Mikel wiedział że zwierzaka trzeba się pozbyć bo był zbyt dużym zagrożeniem dla uciekinierów, ale zastanawiało go, czemu Laura bierze udział w wyprawie. Postanowił jednak, że nie będzie o to pytał.
Stary traper prychnął - Nikt na niego nie polował, przynajmniej nikt z odrobiną rozsądku. Skurwiel trzymał się swojego terenu, a my staraliśmy się tam nie zapuszczać. Kiedyś widziałem resztki stada wilków, które wlazły gdzie nie trzeba. - mruknął, już jakby do siebie.
- Chcesz mi powiedzieć, że sam rozbił stado wilków?! - niemal zakrzyknął Mikel. - Myślę, że powinniśmy dobrze to zapalnować. Wolisz, żebym ruszył z łukiem czy bardziej przydam się na bliskim dystansie? - chloapak jeszcze chwilę ustalał z Ericiem i pozostałymi szczegóły polowania.

"Sam, ze sobą na sam..."
Rathan po raz kolejny stwierdził, iż nie jest stworzeniem stadnym i że nadmiar ludzi czy innych istot inteligentnych nie jest mu do szczęścia potrzebny. Przynajmniej przez jakiś czas.
Oczywiście wędrówka w towarzystwie paru osób miała swoje zalety, ale i minusy też miała. Niektórzy, na przykład, nie potrafili zrozumieć tego, że inni mieli inne pomysły na życie. Co gorsza niektórzy z tych niektórych, w ramach próby przekonania oponenta, miast siły argumentów chcieli użyć argumentu siły.

Samotnie spędzona noc, burza, ulewa, brak ogniska - to wszystko jakoś nie zniechęciło Rathana i nie skłoniło do powrotu w domowe pielesze. Jeśli, oczywiście, obóz w środku lasu można było nazwać domem.

Hobgobiny nie próbowały nawet zacierać śladów, całkiem jakby nie myślały o tym, że ktoś może chcieć ich śledzić. Albo jakby było im to obojętne. W każdym razie podążanie ich tropem nie stanowiło żadnych problemów.
Pewną niedogodnością była niemożliwość rozpalenia ognia, ale to nie była dla Rathana żadna nowość.

* * *

Jedna osoba, z zapasem prowiantu, musi się poruszać niż znacznie liczniejsza grupa. No i magiczne buty...
Niz więc dziwnego, że Rathan w końcu dogonił wędrujące hobgobliny.
Oczywiście nie zamierzał bawić się w samotnego mściciela. Miał nadzieję, że uda się podkraść niepostrzeżenie w pobliże obozu i dowiedzieć się, co hobgobliny knują.
A nuż by się dało im przeszkodzić...

Najpierw jednak trzeba było nie dać się zauważyć, dlatego też Rathan nie miał zamiaru zbytnio się zbliżać do hobgoblinów. Przynajmniej do chwili, az tamci rozbiją obóz. A wtedy spróbuje ostrożnie się podkraść...

Trójka myśliwych wyraźnie ucieszyła się, mając chętnych do pomocy w poradzeniu sobie z dzikiem, który wedle relacji Erica musiał być naprawdę paskudną bestią. Traper podał Mikelowi ciasno zwinięte sidła na niedźwiedzie, po czym położył rękę na ramieniu Sulima.
- Rozumiem, że chcesz rozwiązać to bez rozlewu krwi, przyjacielu. Chyba tylko Ty mógłbyś to zrobić. Ale nie ryzykuj za bardzo, Bliznogęby nie jest jak zwykłe zwierzę.

Zebrali się szybko i wyruszyli w las, na północ od obozu. Wędrówka nie trwała długo, aż w końcu dotarli do niczym nie wyróżniającego się fragmentu puszczy. Niedaleko leżał spory pień starego drzewa – prawdopodobnie chyliło się już ku upadkowi, gdy przyszła burza i dokończyła dzieła. W pewnym momencie Eric zatrzymał wszystkich gestem ręki, po czym wskazał na kilka drzew. Były one poznaczone sporymi szramami na wysokości około metra, jakby ocierało się o nie coś twardego i ostrego.
- Tak zaznacza swoje terytorium. – powiedział cicho - Zachowajcie ciszę, przygotuję wnyki. Mikel, ze swoim żelastwem będziesz robił najwięcej hałasu, więc możesz robić za przynętę - widząc aprobatę wojownika, traper pokiwał z uznaniem głową, po czym zajął się rozstawianiem wnyków. - Pozostali, schowajcie się, lepiej nie dawać mu dodatkowych celów.

Minęło kilkanaście minut, w czasie których Eric zdążył rozstawić pułapki i poinstruować chłopaka, gdzie nie stawać i jak się ustawić, żeby Bliznogęby wpadł w nie niezależnie, z której strony nadejdzie. W półmroku głębi lasu dało się dostrzec spory cień, rosnący z każdą chwilą. Niedługo potem drużyna zobaczyła niesławnego dzika w pełnej okazałości. Przestrogi starszego trapera nie były bardzo przesadzone – Bliznogęby był paskudną bestią wielkości konia, o skórze pokrytej bliznami i powbijanymi fragmentami strzał i oszczepów. Jego szable były wielkości długich mieczy, a na jednej z nich było coś błyszczącego, jakby odbijającego światło. Kiedy tylko zobaczył Mikela, zachrząkał gniewnie i ruszył w jego stronę, na razie powoli, ale w każdej chwili mógł rzucić się do szarży.

Ukrywający się obok Sulima Eric szturchnął krasnoluda.
- To twoja szansa, jeśli chcesz to załatwić spokojnie. Uważaj na siebie


Rathan

Hobgobliny rozbiły obóz koło południa w cieniu gęstego skupiska drzew - najwyraźniej woleli maszerować przez noc. Rathan przyglądał się im z bezpiecznej odległości, dochodząc do wniosku, że najeźdźcy są bardzo dobrze zorganizowani. Obóz rozłożono sprawnie, z daleka usłyszał tylko kilka głośniejszych okrzyków z rozkazami i przekleństwami. Składał się z jednego większego namiotu, zapewne dowódcy, i kilkunastu posłań rozłożonych dookoła ogniska, na którym piekły się upolowane po drodze zwierzęta. Kilku hobgoblinów stało na straży, ale nie wydawali się specjalnie przykładać do swojego zadania - wyglądali na raczej znudzonych niż czujnych.

I tak oto się okazało, że ambitne plany Rathana można było rzucić na ziemię, podeptać, a resztki wrzucić do ogniska... którego zresztą łucznik nie mógł rozpalić.

Przeklęte hobgobliny jakoś nie chciały zrobić nic, co pomogłoby Rathanowi w zrobieniu tego, po co ruszył za tą bandą, chociaż słowo 'banda' niezbyt pasowało do tych akurat hobgoblinów. Nosili takie same mundury jak ci, co najechali Phaendar, a więc były to Żelazne Kły.
Ta wiedza jednak Rathanowi niewiele dawała - musiałby mieć dużo więcej szczęścia niż rozumu, by zdobyć jakiekolwiek wiadomości. Nawet gdyby się przebrał w hobgoblini mundurek, to w środku dnia nie miałby najmniejszych nawet szans, by przekroczyć linię straży.
W normalnych warunkach spróbowałby się podkraść i choćby podsłuchać, o czym gadają strażnicy, a teraz? Równie dobrze mógłby zamarzyć o ściągnięciu księżyca z nieba.
Cóż mu więc pozostało?
Przez dzień lub dwa trzymać się na dystans i czekać na okazję. A nuż uda się zdybać jakiegoś hobgoblina z dala od pozostałych i wydusić z niego jakieś informacje?
Ale bez ryzykowania głową. Najważniejsze nawet informacje nie są warte życia.

Gdy Sulim zaczął inkantację ze zwoju, Bliznogęby przez chwilę skupiał się tylko i wyłącznie na nim, jakby wsłuchując się w jego słowa. Jednak zaledwie moment później otrząsnął się, prychnął głośno i zaczął drapać ziemię racicami, gotów do szarży - najwyraźniej czar nie zadziałał!
Bliznogęby zakwiczał i wystartował szarżując na Mikela. Po drodzę wpadł na wnyki, które zgodnie z planem zacisnęły się na jego tylnej nodze. Jednak masa i pęd nie pozwoliły mu się zatrzymać, chociaż rozproszony nagłym bólem nie trafił wojownika. Niedy przemknął koło Kharricka ten wyskoczył z ukrycia i zaatakował od tyłu. Cios spudłował, nie dał rady przebić twardej skóry tym razem. Kharrick wykorzystał iż bestia skupiła się na wojowniku i tym razem trafił.
Psotnik też nie trafił. Za to Klara i Eric wystrzelili z łuków strzały które wbiły się w dzika, choć ten jakby tego nie zauważył nadal napierał na Mikela.
Jace i Laura wydawali się stać bezczynnie a w tym czasie Mikel wymierzył cios trafiając obydwoma ostrzami, kukri prawie trafia w oko.
Sulim był blisko pierwszej walki i postanowił wesprzeć wojownika w obronie rzucając na Mikela czar. Skóra wojownika stała się twarda.
Osttani strzelał z łuku Yan ale jego strzała chybiła celu

Bliznogęby spróbował nadziać Mikela na swoje wielkie szable, jednak pełna zbroja i magicznie wzmocniona skóra zrobiły swoje, bestia nie trafiła, a jedynie poważnie rozharatała zbroję.
Kharrick okrążył bestie i zadał dwa celne cięcia w zad dzikiej świni. Cięcia były tak celne, że na Kharricka bryznęła jasna posoka. Jednak wściekły dzik dalej był w stanie walczyć.
Psotnik rzucił się na rozproszonego przez Kharricka i moce Laury dzika, raniąc go mocno. Jace nadal stał bez ruchu obserwując całą walkę.
Klara i Eric ponowili strzały, a pociski celnie wbiły się w skórę dzika, ale chyba nie robią mu żadnej krzywdy.
Laura najpierw wymamrotała coś pod nosem - Or'azath hup mgepog - a potem wydarła się na cały głos. Wrzask przeszył las, płosząc okoliczne ptaki, a także ogłuszając Bliznogębego, mimo że tak potężne bydle normalnie nie przejęłoby się czymś takim.
Ostrza Mikela dokończyły dzieła, dobijając niesamowicie poranionego dzika bestia padła na ziemię.
Legenda lasu dokonała swojego żywota z ręki młodzików z Phaendar.