Burza trwała do późnego wieczora, więc nie było sensu ruszać w dalszą drogę nocą, szczególnie że miejsce było dość wygodne, a uspokojony przez Sulima gospodarz wydawał się zupełnie ignorować obecność gości. Do chatki Kelocha został jeszcze dzień marszu, więc bohaterowie powinni do niej dotrzeć przed kolejnym zmierzchem. Tymczasem mogli spędzić spokojną noc całkiem wygodnym miejscu, pod dachem, z jedynie drobną niedogodnością w postaci rosomaczych zapachów.

XI dzień miesiąca Arodus, Fangwood, 10 dni po ucieczce z Phaendar

Ranek po burzy był znacznie bardziej rześki niż dotychczasowe – może było to tylko chwilowy skutek wczorajszego deszczu, a może ciepłych nocy powoli zbliżały się już do końca? Po wyjściu z nory rosomaka z przyjemnością odetchnęli głęboko świeżym powietrzem, by potem rozejrzeć się po pobojowisku, w które potężny wicher zmienił całą okolicę. Wszędzie dookoła leżały połamane mniejsze i większe gałęzie, a kilka krzaczków zostało prawie wyrwanych z ziemi.

Marsz przez puszczę wyraźnie pokazał, jak rozległa była niedawna nawałnica – jej ślady było widać przez cały czas, i bohaterowie nieświadomie przyspieszyli kroku zastanawiając się, jak wygląda sytuacja w obozie. Przekonali się o tym w pełni, późnym popołudniem wkraczając na polanę Kelocha. Już jakiś czas wcześniej spotkali Hildema, wracającego właśnie z koszykiem, chyba niedawno uplecionym, pełnym jeżyn. Niziołek z właściwą sobie nonszalancją opowiedział o burzy, która może i zniszczyła wszystkie prowizoryczne szałasy, ale porządnego domu z bali nawet nie ruszyła, więc poza siniakami, przemoknięciem i kiepsko przespaną nocą, nikomu nic się nie stało. Opowieść włóczęgi nie do końca oddawała rozgardiasz, w jakim znajdował się obóz uciekinierów - wiatr nie tylko zniszczył porządnie wykonane ziemianki, ale wręcz porozrzucał ich fragmenty po całej polanie. Przynajmniej połowa grupy pracowała teraz zawzięcie, by jak najszybciej je odbudować. Przez chwilę nikt nawet nie zwrócił uwagi na niewidzianych od kilku dni, a w dwóch przypadkach kilka lat, bohaterów - do czasu, aż Hildem nie gwizdnął ostro. Pracujący odwrócili się gwałtownie, ale na ich twarzach pojawiły się uśmiechy ulgi. Na chwilę zrobiło się głośno od powitań i wesołych okrzyków, nikt jednak nie przerwał pracy. No, nikt poza Torvem, który zobaczywszy bohaterów, odrzucił niesioną właśnie kłodę i ruszył w ich stronę szybkim krokiem.
- Ravi! Byliście w Gristledawn? Widzieliście Raviego, mojego brata? Mówcie, szybko! - dwumetrowy mężczyzna o posturze niedźwiedzia nerwowo zaciskał dłonie, czekając na odpowiedź. Dopiero po sekundzie zobaczył Mikela i Laurę. Już miał coś powiedzieć, gdy wrzawę na polanie zagłuszył kobiecy krzyk.
- DZIECI MOJE! - Maecia wpadła na bliźniaki, przytulając mocno oboje i nie puszczając. Za nią biegł Candus z wymalowaną na twarzy mieszaniną radości i troski.

- Mamo! Tato! - Krzyknęła Laura nie przejmując się jak dziecięco zabrzmiała, wpadając w objęcia Maeci. Cieszyła się w tej chwili, od czasu wyjazdu i jej rozwijającego się ‘daru’ czasami była powodem do niezręcznych chwil w domu i choć nigdy tego nie przyzna cieszyła się że dana sytuacja dała jej taką rzadką chwilę. - Jesteście cali? Zawierucha wyglądała okropnie.

Mikel, podobnie jak siostra, nie przejmował się pokazem czułości ze strony matki, a nawet sam chętnie oddał uścisk. - Cieszę się, że nic Ci nie jest. Cześć tato.
Maecia wciąż nie puszczała swoich dzieci, śmiejąc i płacząc jednocześnie. Candus starał się zachować spokojniej, uścisnął ramię Mikela i pocałował Laurę w czoło, jakby wciąż była małą dziewczynką. Oboje zobaczyli, jak błyszczą mu się oczy.
- Z nami wszystko w porządku, dzięki Rhynie i nim - kiwnął głową w stronę Kharricka, Jace’a i Sulima, cały czas się uśmiechając - A co wy tutaj robicie? -
- Przyjechaliśmy w odwiedziny po zobaczeniu co stało się z miasteczkiem weszliśmy do lasu licząc że znajdziemy uciekinierów, że znajdziemy was. Parę dni chodziliśmy po lesie aż w końcu wpadliśmy na Jace’a i jego przyjaciół. Powiedzieli nam co się stało. I jesteśmy. - Powiedziała skróconą wersję ciemno włosa. Po czym dodała - Nie mogliśmy taszczyć wszystkiego co przywieźliśmy więc ograniczyliśmy się do jedzenia.
Kobieta w końcu puściła swoje dzieci, twarz miała mokrą od łez, ale szczęśliwą.
-To naprawdę miło z waszej strony. Och, nawet nie wiecie, jak się o was martwiłam! - rzuciła, chyba powstrzymując się od kolejnego uścisku - Nic wam się nie stało po drodze, dotarliście bez kłopotów? -
- Żadnych kłopotów cisza i nuda. Prawda Mikel? Dobrze że spotkaliśmy resztę bo pewnie trochę byśmy was jeszcze szukali. - powiedziała wiedźma.
- Nie mamo, nie było żadnych kłopotów. Powiedz lepiej jak wam się udało? - Mikel był szczerze zainteresowany ich losami.
Maecia ponownie uścisnęła dzieci, tym razem wystarczyła jej krótka chwila. - Uciekliśmy podczas ataku, Kharrick i Jace zniszczyli za nami most, a potem prowadzili przez Fangwood, już ponad tydzień. - odpowiedziała Mikelowi.
- Opowiemy wam wszystko ze szczegółami wieczorem, teraz zostało nam sporo roboty po tej cholernej burzy. - dodał Candus.
- Słusznie my też pomożemy, - Powiedziała Laura. - Powiedzcie tylko gdzie Mikel ma zanieść prowiant i co robić dalej.
Oboje uśmiechnęli się szeroko, po czym zaprowadzili ich do składzika w wędzarni, a następnie bez skrupułów zagonili do pracy. Widać było jak wręcz pękali z dumy i szczęścia, że ich dzieci nie tylko są całe i zdrowe, ale i gotowe do pomocy.

Poranek przywitał ich rześkim i czystym powietrzem. Wszystko pachniało świeżością, trawa była soczyście zielona, słońce przebłyskiwało przez gałęzie drzew. Jace wyszedł z jaskini i przeciągnął się chłonąc przyrodę pełną piersią. Zanim wyruszyli w drogę, Beleren zdążył wykonać swoją rutynową rozgrzewkę składającą się z rozciągania, pompek, podciągnięć i chodzenia na rękach.



Prostą sztuczką oczyścił swoje ubranie z brudu i smrodu zanim zasiedli do śniadania, także zanim wyruszyli w drogę był w całkiem niezłym nastroju biorąc pod uwagę jaką traumą była wizyta w Gristledawn.





Droga z powrotem się nie dłużyła. Głównie dzięki nowym towarzyszom. Złodziej nie mógł nie zauważyć, że Jace dużo gada z Laurą. Uśmiechając się pod nosem zasadził młodzieńcowi kuksańca w bok kiedy wiedźma akurat rozmawiała ze swoim bratem.
- Ktoś jest bardziej obecny niż zwykle - zauważył szczerząc się.
Jace spojrzał z góry na łotrzyka. Już miał na końcu języka kąśliwą ripostę, ale wstrzymał się. Kharrick nie był stąd i póki co nie podzielał opinii reszty. - Pijesz do czegoś konkretnie? - spytał mimo to.
- Jeśli lubisz pająki w różnych miejscach ciała, droga wolna - uśmiechnął się.
- Och zwyczajnie zauważam, że poświęcasz otoczeniu więcej uwagi niż swoim myślom. Chyba ją lubisz co? - złodziej zapytał unosząc jedną brew wskazując ukradkiem na Laurę.
- Miło nie być jedynym dziwakiem w grupie - Jace wzruszył ramionami.
- Mówisz to mając za towarzysza Sulima? Gdzie indziej znajdziesz drugiego krasnoludzkiego druida mającego ciągoty do napakowanych zielonych kobiet? - Kharrick szepnął konspiracyjnym tonem. Jace westchnął tylko na wzmiankę o Sulimie - Sulim nie jest stąd. - powiedział spoglądając ukradkiem na druida.
- Mówiłem Ci, że nie zrozumiesz. - dodał nie spuszczając ciekawskich, świdrujących na wylot, błękitnych oczu z oczu Kharricka.
- Cóż, powiedziałeś w grupie, nie w mieście - skwasił się złodziej. - Jak rozumiem, bardzo ci doskwierali co?
- To mała i przesądna społeczność, większość mimo wszystko to ludzie prości i zabobonni. Nie można ich winić za słabe zdolności percepcji kognitywnej - odpowiedział wymijająco. Najwidoczniej Beleren nie chciał kontynuować tematu, bowiem zmienił temat:
- Nie jest to, ani Laura powód Twojego zainteresowania, prawda? -
- Przejrzałeś mnie na wylot! Nigdy wcześniej nie spotkałem człowieka posługującego się taką… magią jak twoja. Tylko o nich słyszałem. Powiedz umiesz zaglądać wewnątrz umysłu?
- Co masz na myśli? -
- No na przykład dowiedzieć się o czym myśli druga osoba.

[media]https://lh3.googleusercontent.com/-069Im6reVnI/Vzwf0DtRNLI/AAAAAAAAADQ/sHxWmz5hy0EVK9kgAHp99uhmqu3jMIdAQ/w530-h530-n/jace.jpg[/media]

Wejście do umysłu innego człowieka było dziecinnie proste. Jace opanował podstawy gdy był jeszcze małym dzieckiem, stąd też zdawał sobie doskonale sprawę co inni o nim sądzą. Przeskanowanie niczego nie spodziewającego się umysłu łotrzyka nie stanowiło również wyzwania dla młodego Belerena. Jeszcze nim Kharrick otworzył usta by odpowiedzieć na pytanie, Jace już był w środku. Możliwie delikatnie, bez łamania barier, prześlizgnął się po powierzchownych myślach, tych zdradzających nastrój, emocje. Szybko, ale bezpiecznie zagłębił się wmieszając się w potok myśli krążących chaotycznie, trafiając na te najbardziej wyraźne - powierzchowne, nieskrywane ~ …. druga osoba ~ wyczytał końcówkę wypowiadanego zdania.
~ Ciekawe, czy zadziała jak u ojca? ~ usłyszał i już miał odpowiedzieć, gdy wyłapał coś jeszcze. Poczuł gorąco bijące gdzieś w piersi i na twarzy. Miał tylko nadzieję, że się nie rumieni.
~ Czy on musi mieć takie ładne oczy? ~
Jace był zupełnie nieprzygotowany na taką myśl. Owszem, czytał to czasem podczas Święta z głów przyjezdnych dziewczyn, ale od mężczyzny? Lekko zmieszany spuścił wzrok kończąc czar jedną myślą. Spojrzał przed siebie próbując opanować emocje. Zbytnie wzburzenie odwracało jego uwagę i utrudniało czarowanie, toteż Beleren szybko nauczył się kontrolować swój umysł przez skupienie się na swoim ciele. Zaplótł ręce z tyłu formując palcami skomplikowany gest, który zawsze czynił, gdy musiał ochłonąć. Miał nadzieję, że się jednak nie rumieni.
- O-opowiedz mi o swoim ojcu - powiedział starając się brzmieć naturalnie. - Albo nie, pogadajmy o Twoich oczach - Jace spojrzał na złodzieja świdrujących go oczami.
Ten rozdziawił usta najpierw blednąc potem zaraz nabierając rumianego koloru. Zasłonił dłonią twarz wydając z siebie jęk zażenowania.
- Miałem nadzieję… ym... To będzie tak samo irytujące - mruknął. Nie szło tak dobrze z opanowaniem się jak Belerenowi. Jeszcze dobrą chwilę dłużej próbował coś wystękać.
- Proszę daj mi się przygotować następnym razem. - jego głos był wysuszony i brakło mu pewności, którą lubił zazwyczaj pokazywać.
- To co z moimi oczami? Ach… tak. Zauważyłeś. Khm. Sulim też zauważył. - powiedział jakby to miało cokolwiek tłumaczyć.
- Wiedźma… - urwał - Jestem zbyt ciekawski czasami i nieuważny.
- Tak… ja, hm… - niezręczna sytuacja ciągnęła się jeszcze chwilkę. Jace naprawdę nie wiedział co powiedzieć. - Cóż, - wybąkał w końcu - przynajmniej nie będziesz odstawał od reszty jeśli chodzi o reakcje na mnie - wysilił się na uśmiech.
Kharrick uniósł brwi.
- Znaczy dostejsz dużo komplementów o swoich oczach? - uśmiechnął nieco pewniej.
- Nie przejmuj się, ja to akurat zostałem przeszkolony. Powiedzmy, że mój ojciec też lubił tak robić. Wolałbym abyś ostrzegał co prawda, to może wyobrażę sobie cycki Laury - mrugnął porozumiewawczo mając nadzieję, że wiedźma tego nie usłyszała.
- Większość woli żebym tego nie robił w ogóle, zamiast ostrzegać że będęµ. A co do tego drugiego… - Jace uśmiechnął się w kierunku Laury - nie będę sondować Ciebie -
Resztę drogi mężczyźni spędzili w mniej lub bardziej niezręcznej ciszy.

Laura szła za rodzicami witając się z znajomymi mieszkańcami Phaendar z niektórymi bardziej z innymi mniej wylewnie, ale rodzice jakoś czuli że muszą się pochwalić nimi. Co dla Laury było inne gdyż kiedyś częściej chwalili się Mikelem.

Rhyna i Vane napatoczyli się pierwsi, Laura przywitała się z nimi jak robili porządek w zasobach leczniczych. Dzięki okrzykom Maeci wszyscy już wiedzieli kto przybył na miejsce więc witanie się było już trochę formalnością, przynajmniej dla Laury.
- Rhyno, Vane, miło widzieć was w jednym kawałku - powiedziała biorąc z ziemi jeden z przewróconych koszyków z ziołami w których Laura rozpoznana dużo działających uspokajająco.
- Laura! - Rhyna aż podskoczyła zaskoczona. Uścisnęła dziewczynę, uśmiechając się szeroko - Niesamowite, że udało się wam nas odnaleźć! -
Vane jedynie skinął jej głową z uśmiechem, po czym wrócił do pracy. Ten bałagan musiał być wyjątkowo denerwujący dla takiego pedanta jak Oreld.
- Tak, spotkaliśmy waszych zwiadowców - powiedziała stając z nimi i zabierając się do pomocy. Wiedźma była dziwna i specyficzna, ale nie można było o niej powiedzieć że nie wiedziała w czym pomagać czy że się obijała - więc poszło sprawniej… - W tym momencie Kharrick postanowił dołączyć akurat do ich trojga.
- Rhyna! - złodziej dopadł do akolitki z iskrą w oku - Mam wieści o Yastrze.
- Wieści?! - kobieta zapytała z niecierpliwością - Jakie? Spotkaliście ją? Czemu nie wróciła jeszcze?
- Cóż… nie wygląda na to aby chciała. Ale kręci się po okolicy i morduje hobgobliny. Widzieliśmy jej dzieło.
Lauta przysłuchiwała się, odruchowo segregując jakąś najbliższą część ziół, ale też odłożyła ze trzy łodyżki na bok.
Akolitka posmutniała. - Przynajmniej wiem, że żyje… Chyba za bardzo zatraciła się w swojej wierze w Callistrię -
- Mogłaby lepiej zacierać za sobą ślady inaczej ściągnie na siebie i na nas więcej tych patroli. - powiedziała kąśliwie Laura, pamiętała, że Rhyna traktowała Yastrę jak siostrę, mogła też pochwalić próby uszczuplenia ilości żołnierskiej hordy chodzącej po lesie, niestety nie cierpiała głupoty a zabijanie wroga i zostawianie ich ciał gdzie popadnie spowoduje że pojawi się ich więcej w krótkim czasie i będa bardziej dokładnie przeszukiwac okolice. - Syha'h ah'legeth - zainkantowa pod nosem naprawiając magicznie parę pojemniczków Vane’a, co alchemik skwitował uśmiechem.
- Zostało Ci jeszcze trochę tej magii? Bo przydałaby się jeszcze w paru miejscach.- rzucił.
Rhyna pokręciła głową i westchnęła ciężko. - Yastra nigdy nie była specjalnie rozsądna, ale świetnie zna Fangwood. Nie znajdą jej, mam nadzieję...-
Nie mówiłam o niej, mówiłam o nas. - sprostowała bezwzględnie Laura, podała [b]Kharrickowi[b/] trzy dobrane gałązki ziół i dopiero wtedy zwróciła się do alchemika. - To ma swoje ograniczenia tylko proste naprawy.
Kharrick wziął zioła i popatrzył na wiedźmę pytająco.
- To na twój delikatny żołądek - powiedziała nie ukrywając uszczypliwości pod adresem jego reakcji na jej czar z poprzedniego dnia.
- Delikatny? Pająki są zwyczajnie niesmaczne! - złodziej przypomniał sobie scenę i zadrżał.
- Drżysz? Mamy ci dać jeszcze coś na dreszcze. - Tym razem użyła bezpośredniego pytania, które nie było ironią ale zdecydowanie nie było troską.
Kharrick westchnął i pokręcił głową. Odrzucił zioła na bok odwracając się do Rhyny.
- Niestety tylko tyle wiemy. Raczej nie spodziewałbym się jej powrotu. Jak coś to będę w okolicy - mówiąc to złapał dłoń akolitki i delikatnie ją pocałował na do widzenia.
- Idę przeszkadzać gdzie indziej.
- Zamiast przeszkadzać weź się do roboty - Laura dodała nie patrząc na niego tylko kończąc segregując rośliny i schylając się po te co pospadały na ziemię.
Rhyna przez chwilę patrzyła za odchodzącym mężczyzną, z delikatnym rumieńcem na twarzy, po czym wróciła do pracy.
Laura nie omieszkała tego zauważyć ale nie skomentowała głośno zostawi sobie ta wiedzę na później. Teraz robiła coś innego bardziej potrzebnego, segregowała zioła i naprawiała fiolki. W pierwszej kolejności ogarnąć rzeczy niezbędne jak leki.

Ojciec, wiedząc jakie zdolności Mikel posiada, zagonił go do pomocy przy naprawianiu prowizorycznych szałasów, w których mieszkali teraz Phaendarczycy. Los chciał, że spotkał tam akurat te osoby, które chciał spotkać najbardziej: Rufusa i Ivana.
- Czołem półbrzydale! - zawołał do nich z daleka. Bracie byli jednymi z niewielu osób, przy których chłopak czuł się swobodnie, zwłaszcza że nie obrażali się za jego docinki, a i sami ich nikomu nie szczędzili.
Półorki parsknęli śmiechem, po czym zamachali do Mikela, by podszedł i pomógł im ze stawianiem szałasów.
- Akurat urodę to mamy po was! - odparował mu Rufus.
- Jeżeli rzeczywiście tak wyglądam to możecie mnie zabić. Tak będzie lepiej dla świata ! - zaśmiał się chłopak, a bracia do niego dołączyli - Cieszę się, że Was widzę. Będę miał komu złoić skórę. Od ostatniego razu sporo się nauczyłem i tym razem żaden z Was nie poradzi sobie tak łatwo! - Mikel kontynuował zabawę. *
- Mocnyś w gębie się zrobił, zobaczymy, w rękach też - Irvan chciał walnąć go po przyjacielsku w plecy, ale po uderzeniu w pancerz zaklął z bólu i złapał się za dłoń, co Rufus skwitował kolejnym parsknięcie. - Potrenujemy potem, a teraz pomóż nam tutaj - rzucił Irvan, grożąc bratu pięścią.
Mikel ochoczo przyłączył się do pracy. W międzyczasie oczywiście nadal wymieniali się uszczypliwościami. W przerwie pomiedzy jednym szałasem a drugim, wyjął dwa małe woreczek z tytoniem i trzy proste drewniane fajki. - Tak pomyślałem, że głupio mi tak z pustymi rękami wracać do domu. - przekazał podarunek braciom, którzy wyszczerzyli się do niego.
- A już myślałem, że nic nam nie przywiozłeś - rzucił Rufus z udawanym zawodem.
-No dobra. Skloro mamy chwilę to mówcie co się z Wami działo i co ważniejsze… Komu się nie udało? - Mikel na samą myśl o tym, co może zaraz usłyszeć, stracił dobry humor.
- Kurwa, łatwiej będzie powiedzieć, komu się na pewno udało - warknął Irvan - O, tym tutaj. Masz szczęście, że Twoi staruszkowie akurat modlili się w kaplicy
- Od pewnego czasu wydaje mi się, że Cayden czuwa nade mną i moją rodziną. - wydawało się, że chłopak ma na myśli coś więcej, ale nie kontynuował tematu. - Komu zatem na pewno się udało? Porvyn? Diethardem? Kining? - padły szybkie pytania.
- Porvyn i Diethard dłubią przy czymś wewnątrz chaty, ale Kining zniknęła gdzieś w trakcie ataku - odpowiedział Rufus, a w słowo wszedł mu Irvan - Jej mi akurat nie szkoda, wredna suka
- Ojciec mawia, że złego licho nie bierz, więc pewnie jeszcze ją spotkamy. - Mikel znowu zaczął się uśmiechać - Prezenty nie były po to, żeby się im przyglądać, wiec może zrobimy z nich użytek? - zasugerował i usiadł wygodnie na ziemi opierając się o pobliskie drzewo.
- Nie zaszkodzi, i tak uwiniemy się szybko - bracia nie oponowali i po chwili cała trójka z zadowoleniem pykała z fajeczek.
Kharrick zgodnie z obietnicą błądził po obozie. Zatrzymał się widząc trójkę gamoni siedzących i palących fajkę zamiast coś robić. Uśmiechnął się do siebie i zakradł do nich tak aby go nie zauważyli.
- A co mi tu nie robicie? - wyłonił się jakimś cudem zza drzewa o które się opierał Mikel.
- Na wszystkie świętości! Nie rób tak więcej! - zawołał Mikel i jakby dopiero wtedy zauważył na kogo krzyczy - … proszę Pana - widać było, że chłopak speszył się. - Naprawiliśmy co było do naprawienia, a teraz rozmawiamy. - tłumaczył się dalej - Może chce Pan dołączyć? - to mówiąc wyciągnął nieśmiało jeszcze jedną fajkę w stronę Kharricka.
- Tylko bez “Pana”. Kharrick wystarczy. - złodziej usiadł obok rozkładając się. - Czyli nie mam w czym przeszkadzać, to dobrze. Wygląda na to, że znów podpadłem twojej siostrze.
-To raczej ona ma w zwyczaju podpadać wszystkim dookoła Panie Kharick. - Mikel nawet nie zauważył, że dalej zwraca się do złodzieja oficjalnie - Mam nadzieję, że jej Pan wybaczy. Nie miała lekko w wiosce. Dlatego jest taka…- szukał odpowiedniego słowa - … wredna.
Złodziej westchnął.
- Postaram się, ale niczego nie obiecuję. Wciąż mówisz do mnie per pan.
-Ahh. No tak. Faktycznie. To przez moją mamę. Przepraszam. Kharricku. - ostatnie słowo jakoś przeszło mu przez gardło bez dodawania “Panie”.
Złodziej tylko machnął ręką aby się młody nie przejmował.
- Przynajmniej cię wychowywała, więc ciesz się. Dobrze cię wychowała. Tak po prawdzie to ciekaw jestem gdzie wędrowaliście ze swoją siostrą. Nie miałem okazji posłuchać jak zaś rodzice przejęli na wejściu do obozu.
- Bywaliśmy w różnych miejscach, ale nigdzie na dłużej. Tak naprawdę chodzi o Laurę. Jej zdolności nie są często spotykane i tutaj nie mogła się nauczyć nad nimi panować, a nie mogłem puścić jej samej. - Mikel wyjaśnił pokrótce. - A Pan.. To znaczy Ty Kharricku, dużo podróżujesz? Co Cię sprowadziło do naszej osady? - w miarę upływu rozmowy widać było, że chłopak czuje się nieco pewniej.
- Zajechałem z Farrowem i Clidonem na święto - złodziej rozejrzał się aby pokazać chłopakowi o kogo chodzi. - Kupcy. Byli na tyle mili aby mnie zabrać ze sobą i nie kazać za to płacić. Tak to… wyszło, że trzeba zostawić swoje życie za sobą. Tak bywa. Może słyszałeś o tym mieście, jestem z Kaer Maga. Varisia. Także nie jestem nawet z waszego kraju.
- Nie. Raczej nic mi to nie mówi. To chyba daleko? - zadał nieśmiało pytanie.
- Oj, nieco… - w tym momencie Kharrickowi uruchomiła się potrzeba opowiadania tego co przydarzyło się na drodze. W większości nie były to mrożące krew w żyłach przygody, a głupkowate zdarzenia od karczmy do karczmy. Gawędzili tak jeszcze chwilę i nawet udało im się wciągnąć w rozmowę półorczych braci, którzy w kwestii karczemnych awantur też mieli niejakie doświadczenie. Mikel znalazł też chwilę by podzielić się z Kharrickiem swoimi pomysłami na wyjście sytuacji w jakiej znaleźli się teraz Phaendarczycy.

Laura właśnie kończyła magicznie naprawiać ostatnią torbę do przenoszenia zapasów. Magia była czymś z czego uwielbiała korzystać, im bardziej spektakularnie tym lepiej. Dlatego cieszyła się, że już kończyła, miała ochotę napić się czegoś ciepłego więc po wszystkim zostawiła rzeczy gdzie je naprawiała. W końcu było powiedziane, że właściciele przyjdą sami i je zabiorą. Idąc przez polanę mijając kolejnych znajomych zobaczyła Jace’a, nie wyglądał w tej chwili jakby był zajęty.

- Idę do Jet, dostać coś ciepłego do picia, choć ze mną. - No Jace pamiętał że z dialektu Laury można było to przetłumaczyć na “Zamierzam wypić coś ciepłego, czy zechciałbyś mi dotrzymać towarzystwa,... Proszę.”

- Jasne - Jace oderwał się od szkicowanego planu budowy ulepszonych schronień. Miał mieszane uczucia wobec Laury. Z jednej strony łączyła ich magia, pewne dziwactwo i brak akceptacji, z drugiej była atrakcyjną kobietą o pięknych zielonych oczach, uroczym uśmiechu, szczupłej figurze z wyraźnie zarysowanymi biodrami i piersiami ukrywanymi pod purpurową suknią… Jace ponownie tego dnia poczuł, że się rumieni spoglądając mimowolnie po ciele dziewczyny. Był tylko jeden problem. Za każdym razem, gdy patrzył na Laurę widział mrowie pająków wychodzących z jej gardła i czuł rosnącą z każdą chwilą gulę. Co gorsza, jego moce opierały się na myśli zmieniającej rzeczywistość, więc obawiał się, czy przypadkiem sam nie stworzy sobie pająka we własnym gardle. Aż się wzdrygnął. Złożył papiery i podbiegł do dziewczyny - I tak miałem to zanieść do Aurbin, to w sumie po drodze. - wyjąkał uśmiechając się.
- Dlaczego nadal tu jesteś? - Laura często zadawała pytania które trudno było zinterpretować o co jej właściwie chodzi. Tyle że w przeciwieństwie do nieznajomych tym powiedzmy których jako tako szanowała czasami pomagała pytaniem dodatkowym. -W Phaendar, dlaczego nie wyjechałeś? Co takiego nasz dom ma do zaoferowania dla rozwoju twoich zdolności że nadal tu jesteś?
- Kto powiedział, że chciałem rozwijać moje zdolności? - odpowiedział pytaniem na pytanie.
- Tak by powiedzieli ci co nie uważają cię za idiotę. I ci co choć zdają sobie choć odrobinę sprawę, że są one … - zatrzymała się by znaleźć odpowiednie słowo - ..nadzwyczajne.
- Cóż… - Beleren podrapał się w tył głowy nie znajdując dobrej odpowiedzi, no może poza… prawdą? - Nie wiem, czy jesteś sobie w stanie wyobrazić jakim przekleństwem jest słyszeć o sobie same odrażające rzeczy, nawet od ludzi uśmiechających się do ciebie, ściskających dłoń. Widzisz ten fałszywy uśmiech, poklepywanie po ramieniu i słyszysz ich obrzydliwe myśli. Myślisz, że to dar? Do ataku uznawałem to za przekleństwo. Dalej jak pomyślę sobie o zetknięciu z Ettercapem, czy nieumarłymi mam ciarki na plecach. Ich umysły są naprawdę… mroczne - Jace czuł, że chyba po raz pierwszy od dawna jest w stanie otworzyć się przed kimś i powiedzieć szczerze z jakim brzemieniem boryka się od lat. - Próbowałem rzucić Phaendar w diabły, ale nie jest to łatwe. Nie mam brata, który ochroniłby moją chudą dupę w podróży - uśmiechnął się cierpko - a ludzie mojego ojca wykonywali minimum swoich obowiązków, byle tylko nie musieć ze mną obcować. Z wzajemnością muszę dodać. Prymitywne, zabobonne prostaki - skwitował i od razu poczuł się lepiej. Czuł, jakby zrzucił z siebie ciężki bagaż po całodniowej wędrówce. - Także brak perspektyw na jakąkolwiek zmianę i odraza do swoich mocy. - Jace spojrzał na Laurę. Szczerze, z podziwem. I zanim powiedział kolejne słowo Laura przerwała mu słowami popartymi myślami.

- Pieprzysz Głupoty Jace Beleren, masz dar który powinieneś poznać, za horyzontem Phaendar, są całe krainy ludzi innych. Takich jak Ja i takich jak Ty. Już dawno powinieneś ruszyć się i pójść ich poznać. - Gdyby Jace chciał odczytać jej myśli brzmiałyby one dokładnie tak samo. Laura miała ten rażącą do siebie cechę mówienia na głos dokładnie tego co myślała, oferowała ludziom to czego sama oczekiwała. Bezwzględnej, często dogłębnie bolesnej szczerości. - Odmawiam sobie wierzyć, że nie chcesz tego opanować i wolisz zakopać temat gdzieś w głębi szuflady zamiast stawić temu czoła. Założyła ręce na piersi i czekała na jego dalsze słowa, co było w jej wykonaniu pewnym wyrazem szacunku i uznania swego rozmówcy za inteligentnego i wartego wysłuchania.
- Cóż... jak już wspomniałem, uznawałem to za przekleństwo. - Jace powoli wypowiadał słowa układając sobie wszystko w głowie. Miał teorię, że w towarzystwie atrakcyjnych kobiet iloraz inteligencji mężczyzn w okolicy spadał wprost proporcjonalnie do jej urody. Beleren walczył o resztki swojego jedynego atutu - intelektu.
- Ale szybko nadrabiam zaległości - uśmiechnął się nie mogąc wymyślić nic lepszego.
- Słuszna decyzja. - Skwitowała wiedźma, po czym ruszyła dalej. - Jeśli po wszystkim, nadal będziesz tak myślał i bał się podróżować sam możesz dołączyć do mnie i Mikela. Nie jesteśmy towarzystwem z górnej półki z uwagi na na to co już widziałeś - nawiązała do pająków - niemniej byliśmy już w paru ciekawych miejscach i poznaliśmy już parę ciekawych osób które ty też powinieneś. Przynajmniej moim zdaniem
- Nie boję się! - obruszył się Jace - Racjonalnie przeliczam moje szanse w podróży w pojedynkę! Ale... - uśmiechnął się szczerze - Dzięki - Jedno słowo. Matka mówiła mu o tym, jaką siłę mają słowa i że czasem mniej znaczy więcej.
Laura przytaknęła na jego podziękowania. - Ustaliliście coś? Plan działania co dalej? Gdzie iść? - zmieniła temat na coś bardziej dziejącego się teraz.
- Nie jestem typem lidera - uśmiechnął się sam do siebie - Ale moim zdaniem musimy opuścić to miejsce jak najszybciej. Problem w tym, że nikt nie ma pojęcia gdzie. To wszystko jest nie tak! - analityczny umysł chłopaka pracował na pełnych obrotach - Gdyby to ode mnie zależało, to wysłałbym zwiadowców, poprosił Sulima o rozpytanie zwierząt, przejrzeć okolice z lotu ptaka… Każdy dzień tutaj zmniejsza ich szanse na przetrwanie - wyszeptał Laurze uważając na to, by nikt go nie podsłuchał. Cokolwiek by się nie stało, nie chciał niepotrzebnie wzbudzać niepokoju postronnych.
- Nasze szanse, też w tym siedzimy - pedantycko poprawiła jego formę wypowiedzi - To dobry plan, powiedz go reszcie, poprą cię.- stwierdziła jakby było to oczywiste że powinni posłuchać Jace’a.
- Być może. - Jace zastanowił się nad słowami wiedźmy. - Muszę wysondować czy nastroje się zmieniły, czy przypadkiem teraz nie zechcą mnie spalić na stosie. Musisz wiedzieć, że połowa z nich o tym myślała, a druga o tym śniła. Jedyne co ich powstrzymywało to mój ojciec i jego reputacja.
- Mam się przy nich porzygać pająkami? Zdecydowanie wtedy będziesz wyglądał na najnormalniejszego człowieka świata. - Zapytała z powagą w głosie wiedźma i Jace wiedział że nie był to żart. - Mnie się spalić nie odważą - powiedziała z pewnością w głosie.
- Dzięki - uśmiechnął się szczerze. - Ale nie mogę chować się za babą - tym razem uśmiech doszedł do oczu, gdzie wdarły się figlarne ogniki.
- Nie umiem jeszcze rozmawiać z Gackosławem, ale jeśli Sulim zna sposób mogę wam w tym zwiadzie pomóc. - Zaoferowała się użyczeniem chowańca wiedźma.
- Zobaczymy co takiego potrafi nasz krasnolud. Ale najpierw coś ciepłego - dodał wskazując Jet nachylającą się nad garem.

- Witaj Jet, dobrze widzieć cię żywą. - powiedziała Laura do dawnej właścicielki tawerny.
Atrakcyjna kobieta przed czterdziestką uśmiechnęła się na ich widok.
- O, nasze oryginały! Was też dobrze widzieć całych, chodźcie, zjecie coś pożywnego. Dzisiaj serwujemy gulasz z królika ze świeżutkimi ziołami i korzonkami - zapach unoszący się z kociołka był naprawdę smakowity, szczególnie jak na takie warunki. Ale nie bez przyczyny kuchnia Jet była tak chwalona w Phaendar.
Laura i Jece wzięli po porcji gulaszu i poszli usiąść pożywić się w spokoju. Tym razem delektować się ciszą.