Kieł chciał wtrącić się w tą jakże uprzejmą wymianę zdań, ale postanowił poczekać jeszcze moment, aż sytuacja dojrzeje do tego, by interweniować. Nie podobało mu się zachowanie towarzyszy. Po arystokracji czy to prawdziwej czy fałszywej, spodziewał się jednak nieco więcej ogłady i rozsądku. Brak doświadczenia w tego typu sytuacjach wyraźnie nie sprzyjał w zachowaniu zimnej głowy.

- Czy Wy się do jasnej cholery słyszycie?! - nie wytrzymał w końcu - Za kogo Jaśnie Państwo się uważają? Z tego co widzę to na chwilę obecną jesteśmy nikim więcej niż wyprawą łupieżczą na obcym terenie i bardzo głęboko w dupie mam wasze tytuły. Jeżeli chcecie rozmawiać o rangach i hierarchii społecznej to śmiem twierdzić, że mam tu najwyższą. Tak się jakoś składa, że jestem pierwszy w kolejce do władzy wśród mojego ludu. Na dzień dzisiejszy rządzi mój kuzyn. Nie ma potomka i nie ma rodzeństwa. Czy to stawia mnie odpowiednio wysoko, żeby kazać wam się zamknąć? Może powinniście zacząć mnie należycie tytułować? Mam dosyć tej farsy! Przejmuję dowodzenie nad tą wyprawą. Nikt nie robi niczego już sam, a jeśli którekolwiek zechce jeszcze dyskutować na temat, zasad dobrego zachowania czy wzajemnego szacunku to niech pakuje dupę do komina w tym momencie. Jakikolwiek przejaw wrogości między Wami, czy głupią pyskówkę do któregokolwiek z pozostałych potraktuję jak prośbę, żeby pomóc wam spakować cztery litery. Pomoc zostanie oczywiście udzielona w formie kopniaków bo w końcu życzliwy ze mnie dowódca. - mimo pozornego spokoju w głosie, wyraźnie było czuć jego irytację. Nie było też wątpliwości, że mówił szczerze. - Nie ma zastrzeżeń? Świetnie. Sil słońce, czy mogłabyś otworzyć tą kratę? Myślę, że od tego powinniśmy zacząć. Ktoś przeciw? To, że dowodzę, nie oznacza, że będę decydował za wszystkich, ale zrozumcie mnie. Nie wątpię, że macie różne talenty i moglibyście spokojnie sami przewodzić wyprawie, ale na chwilę obecną Wasza dwójka nie jest teraz... hmmm... w nastroju, a Riwelena podejrzewam o raczej brak doświadczenia w tak delikatnych sytuacjach jak obecna. - Ton głosu kota wyraźnie złagodniał - Nie miejcie mi za złe tego wybuchu, ale ktoś musiał wziąć Was w karby i wprowadzić chociaż namiastkę dyscypliny. Otwieramy? - zapytał raz jeszcze.

Zamek ustąpił, z głośnym zgrzytem ale za pierwszym razem. Krata otworzyła się z piskiem a oczom bohaterów ukazała się duża sala. Ściany pokrywały płaskorzeźby przedstawiające krasnoludy przy paleniskach. Na północy i południu znajdowały się drzwi. Na północnych widniała wyrzeźbiona groźna twarz krasnoluda a koło nich leżało parę szkieletów.
Przez środek podłogi biegnie naturalna szczelina, stopnie prowadzą w ciemność do niższej kondygnacji. Z odległych głębin dobiegł ich szum wody.

Razem z szumem dało się słyszeć brzęczenie, coraz głośniejsze i głośniejsze.
Cztery skrzydlate istoty - trudno było bohaterom określić czy ptaki czy owady - wyleciały ze szczeliny i skierowały się w kierunku szabrowników.

Nadlatujące "oso-ptaki" okazały się nie być większym wyzwaniem, dla "arystokracji". Pewnie jad zawarty w ich ostatnich wymianach zdań, wystarczyłby, żeby wymordować całe gniazdo tych stworów. Tym razem jednak dla odmiany drużyna zaatakowała w bardziej klasyczny sposób. Ledwie pierwsza żądlownica nieskutecznie spróbowała użądlić kapłana, a już celnym strzałem z kuszy, Silvara ugodziła jej siostrę. Reakcja była natychmiastowa. Zranione stworzenie z furią ruszyło na biednego Riwelena, któremu wyraźnie dopisywało szczęście. Żądło nieszkodliwie odbiło się od pancerza. Daykyn profilaktycznie cofnął się o krok i z jego wyciągniętej dłoni wystrzeliły ogniste promienie, raniąc kolejne stwory. Reakcja kła na osaczenie kapłana przez szerszenie była natychmiastowa. Szybkim uderzeniem broni dobił ranionego przez bełt, a dwa kolejne ciosy powaliły drugiego. Zamaskowany musiał niestety bronić się przed kolejnymi przeciwnikami. Mimo dopisującego mu dotychczas szczęścia i uniknięciu trzeciego już ataku, czwarty przebił się przez manewry obronne Riwelena i niegroźnie użądlił go w udo. Kapłan wykorzystał bliskość ostatniego z adwersarzy i za pomocą szybkiego zaklęcia zmusił stwora do zmiany strony konfliktu. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, kolejny celny strzał Lady powalił ostatniego, nieco nadpalonego "oso-ptaka". Potyczka trwała ledwie kilka sekund, a szabrownicy zyskali nowego kompana, przynajmniej na jakiś czas.


Kieł z racji pełnionej przez siebie roli dowódcy wyprawy upewnił się, że z użądlonym kompanem wszystko w porządku, a dopiero później zaczął się rozglądać po miejscu, do którego trafili.

-No dobra. Sprawdźmy co uda nam się tu znaleźć, a za chwilę zdecydujemy gdzie ruszamy dalej.- "zasugerował" towarzyszom.