- Wsłuchać się w więź…- Lauga nadal roztrzęsiona ale posłuchała towarzysza i spróbowała się skoncentrować. Pochwyciła uczucie tęsknoty i podążyła za nią. Znalazła odpowiedź miecz wskazał jej gdzie jest!

- W Tawernie! On jest nadal w Tawernie! W jednym z górnych pokoi! - Powiedziała głośniej podekscytowana tym okryciem. Nie wszystko stracone nadal ma szansę na odzyskanie ostrza. Na fali szczęścia chwyciła półelfa i pocałowała go w podzięce.

- Wielce mi pomogłeś dziękuję. - Uśmiechnęła się szeroko, ale nie trwało to długo. Kolejne kroki skierowała do Lorda Gallio. Zostawiając czarodzieja tam gdzie stał.

- Lordzie przepraszam że przeszkadzam, wiem że mamy na głowie naprawdę poważne problemy. Niestety wiem że bez mojego miecza nie będę wam przydatna jak tego potrzebujecie. Muszę po niego iść, mój miecz jest magiczny, on mnie wzywa. Mamy jeszcze trochę czasu do waszego planu uważam że zdążę go odzyskać i dołączyć do was na czas. - Luaga była byłym żołnierzem i wiedziała jak ważne jest zaskoczenie. Wiedziała też że tak rozkojarzona jak teraz będzie bardziej przeszkadzać niż pomagać. Niemniej misja Lorda była słuszna i honor nakazywał pomoc. Mogla tylko liczyć że pozwolą jej wyjść i odzyskać swoją broń.

Lauga, Ash, Rhyshard

Ash uśmiechnął się po pocałunku i wybuchu radości Laugi. Chciał coś powiedzieć, ale odczekał, aż Lord się wypowie.

Gallio Elibro oszczędnie skinął głową, choć nie był zadowolony.
- Jeśli was złapią nie wydajcie nas. Wytrzymajcie do zmroku.

- Większość sił powinna być zgromadzona teraz przy smoku, więc powinniście mieć łatwą przeprawę. - wtrącił się Ash - Im was będzie mniej, tym łatwiej się przekradniecie, radzę tylko to zostawić. - wyszczerzył zęby wskazując pancerz wojowniczki. - Chyba, że chcecie się przerąbać siłą, wtedy idę z wami.

- Oj!

Wszyscy zwrócili swoje oczy na małoletniego niziołka, który wciąż z zasłoniętymi, rozdziawionymi ustami wpatrywał się w miejsce, w którym zniknął Agnis. Wszyscy zapomnieli o jego obecności. Carp miał ku temu talent.
- Oby to nie był ten pokój!

Zapytany wyjaśnił, że jeden z pokoi zamieszkał niedawno mag, zwany przez bandytów "Szklany". Podobno wejścia do jego pokoju broniły liczne pułapki.

Agnis

Agnis pośpiesznie wybiegł z podziemi dworku Tressendarów i wciąż pozostając pod wpływem zaklęcia niewidzialności pobiegł w stronę wioski. Utracił kontakt ze swoją Panią, gdy oddalił się od źródła ognia. Nie wiedział ile z jego wypowiedzianych słów do niej dotarło.

Kiedy wzmogło się ryzyko wykrycia, ale przede wszystkim gdy poczuł jak jego mięśnie opuszczają siły od nagłego wysiłku, zwolnił i przeszedł w marsz...

Phandalin wyglądało jak opuszczone. W żadnym z domostw nie paliły się światła, choć słońce zeszło już nisko i chowało się za szczytami Gór Mieczy daleko na południu. Rozproszone światło jeszcze dłuższy czas będzie rozświetlać to pozostawione w nędzy miasteczko, lecz mrok zaczął spowijać śpiące domy.

Kiedy szedł ulicami, nie spotkał ni jednej żywej duszy. Wiele z domostw rzeczywiście była opustoszona. Ich drzwi rozwarte na oścież, a w środku rozgardiasz, świadczący o rabunku tego co pozostało. Inne domostwa być może ktoś jeszcze zamieszkiwał, ale drzwi pozostawały zamknięte, podobnie jak okiennice, a ze środka nie przedostawały się najcichsze pomruki.

Na placu głównym, przy domostwie sołtysa dostrzegł dwa martwe ciała, wystawione na publiczny widok. Był to półelf Daran Edermath, który to rzekomo miał spiskować przeciw burmistrzowi oraz karczmarz Toblen Stonehill.

Jedynym świadectwem życia był inwentarz żywy, który bez celu i w okalającej miasteczko ciszy przechadzał się po ogrodzonych terenach. W stajni, która niegdyś przynależała do zniszczonej podczas ataku smoka karczmy były dwa konie. Nikt ich nie pilnował.

Lauga, Rhyshard

Carp energicznie pokiwał głową.
- No pewnie. - chłopiec naprostował się i nadął poliki - Nie ma lepszego ode mnie w caaalutkim Phandalin! Szybko! Tylko ostrożnie!

Chłopak nie dał im czasu na rozmyślenie, pokierował ich przez dworek przed gospodę Śpiącego Olbrzyma. Samo Phandalin wyglądało jak po przemarszu wrogich wojsk. Opuszczone, zabiedzone miasteczko bez żywego ducha. W żadnym z domostw chłopstwa nie paliły się światła, choć słońce zeszło już nisko i chowało się za szczytami Gór Mieczy daleko na południu, zaś mrok zaczął spowijać uśpione domy.

Pozostało im blisko dwadzieścia minut na odzyskanie miecza, kiedy stanęli, kryjąc się za stogiem siana przed gospodą. Światła świeciły blaskiem ognia tylko z trzech okien na piętrze oraz z izby wspólnej na parterze. Okna z drugiej strony budynku były zaciemnione. Nie musiało jednak to niczego oznaczać.

- Pokój czarodzieja to ten na lewo, na piętrze. - wyszeptał konspiracyjnie młodociany niziołek, kiedy tak stali i zastanawiali się co dalej.

- Rysiek jesli wezmę młodega na ramiona a ty przez chwile zrobisz nam na próg to powinniśmy sięgnąć do okna. Jeśli jest pokój jest pusty Carp mógłby wejść oknem i zrzucić nam nasze rzeczy. W końcu są duże szanse że zabezpieczył drzwi a okien już nie. - Lauga wpadła na pierwszy pomysł rozwiązania ich problemu. Nie chciała na iśc na dzikie podchody w karczmie gdzie mogli ich rozpoznać.