Wyglądało na to, że odkryli mroczną tajemnicę domu. Na szczęście nie miała ona nic wspólnego z alchemicznymi eksperymentami czy czarną magią. Niestety zaś, budynek okazał się siedzibą złej bandy.
W przeciwieństwie do pająków czy robaków, tym przeciwnikiem nie kierował instynkt i zwykła chęć pożywienia się, a świadomie podjęta decyzja o zamordowaniu tych którzy odkryli ich tajemnicę. Jeśli były dzięki temu jakieś dobre strony, to tylko taka że obecna sytuacja przedstawiała się niezwykle jasno. Nie trzeba było rozmawiać i dochodzić kto jest kim i co tu robi - mieli do czynienia z zabójcami i musieli z nimi walczyć.

Lua zdecydowanie nie nadawała się na pierwszą linię walki. Ale nie oznaczało to, że nie mogła się przydać.
Czym prędzej odsunęła się od odkrytego przejścia, tak aby schronić się za ścianą przed strzałami wroga. W bezpiecznym miejscu szybko zdjęła plecaczek i dobyła uczepionych do niego kuszy oraz kołczanu na bełty. Mimo iż kusza była mała, to była dobrze wykonana i miała mocną siłę naciągu.
Goblinka zaparła się i naciągnęła ją jak trzeba, a następnie szybko załadowała bełt. Gotowa była pomagać jak tylko się da, a przy jej rozmiarach mogła strzelać zza towarzyszy, a jeśli sytuacja pozwoli to nawet z pomiędzy ich nóg. Nie raz już tak robiła, więc umiała przewidzieć sytuację i strzelać tak, aby przypadkiem nie trafić swoich kolegów.

Początek walki zapowiadał się koszmarnie. Celne strzały łucznika spowodowały, że Elrick padł na ziemię jak ścięte drzewo nim zdążył wystrzelić. Thorug nacierający na kusznika także chybił. Kusznik w odpowiedzi trafił go z kuszy niegroźnie raniąc w ramię. Swój strzał spudłowała też Lue. Theren i Ned zdystansowali się od walki. Na szczęście dla drużyny bardzo przytomnie zachował się Caelan. Bard dwukrotnie rzucił uśpienie usypiając przeciwników. Mieliście oto trzech śpiących przeciwników i nieprzytomnego Elricka. Pozostało zdecydować co z nimi zrobić i rozejrzeć się po pomieszczeniu.

Oprócz dziesięciu łózek stołu i prostych mebli było zamkniętych na klucz dziesięć szafek przy łóżkach. W pomieszczeniu było także dwoje drzwi. Jedne prowadziły do pokoju, który należał pewnie do przywódcy rzezimieszków z domu alchemika. Wskazywały na to drogie meble, półka z książkami było także eleganckie biurko i fotel. Kontrastowało to wszystko z prostotą i ubóstwem sali szeregowych członków gangu.

Drugie drzwi natomiast były podparte drągiem i ktoś napisał na nich kredą
"Niebezpieczeństwo". Farba w miejscu w którym drąg dotykał drzwi była zdarta jakby ktoś próbował sforsować drzwi siłą.

Bandyci zaczęli sie odgryzać i Elrick oberwał na tyle mocno, że padł na ziemię. Riposty Thoruga i Lui okazały się nieskuteczne, więc Caelan ponownie sięgnął po swoją magię...
Tym razem była ona jeszcze skuteczniejsza i dwaj przeciwnicy padli na ziemię, powaleni magicznym snem.

- Macie liny? - Bard zwrócił się do kompanów. - Trzeba ich związać, zanim się obudzą i narobią bałaganu. A potem ich przesłuchamy...

Udzieliwszy tej mądrej rady zabrał się za przeszukanie pokoju należącego, zapewne, do herszta bandy.
Po chwili jednak zmienił zdanie. A nuż herszt nie do końca ufał swoim podwładnym?
- Lua? Pomożesz mi? - spytał.

Po naciągnięciu kuszy i załadowaniu bełtu, Lua wyjrzała za ściany gotowa oddać strzał. Nie zrobiła tego jednak, gdyż w jej polu widzenia nie było już żadnych wrogów. Spali.
Goblinka znała możliwości swoich towarzyszy i szybko zorientowała się co spotkało zbójów. To Caelanowi należały się za to brawa.
Wyglądało na to, że było po walce, więc skierowała kuszę w podłogę, lekko w bok - aby przypadkiem nie strzelić sobie w stopę. Na wszelki wypadek wolała mieć ją nadal załadowaną.

Rozejrzała się i niestety okazało się, że jeden z ich ekipy także padł na podłogę.
- Elrick, w porządku? - spytała... ale elf ani nie odpowiedział, ani się nie poruszył.
Caelan zagadał w sprawie liny i Lua musiała przyznać, że było to bardzo mądre posunięcie. Spanie ma tę unikalną cechę, że w przeciwieństwie do wszystkiego innego, można się obudzić.
- Ja mam linę - zgłosiła się. - Zobaczcie co z Elrickiem - zwróciła się do pozostałych, a sama popędziła do Caelana, oferując mu linę i zgodnie z jego życzeniem, pomoc w związaniu opryszków.

- Za dużo tu łóżek, jak na trzy osoby - zauważyła.

Paladyńskie zdolności Thoruga błyskawicznie przywróciły Elricka do życia. Co prawda odczuwał jeszcze dość mocno skutki zranienia, ale był w stanie funkcjonować i w razie czego walczyć. Przeszukanie kwatery "herszta" przeprowadzone przez Caelana przyniosło kilka cennych odkryć.

Na półce znajdowały się trzy książki. Ilustrowany kolorowymi ilustracjami tom poezji miłosnej, Almanach żeglarski o pływach morskich w okolicy Słonego Bagna i Seaton oraz książka o półbogu Iuzie i jego sługusach. Każda z tych książek była warta na oko około 10 sztuk złota. Obok książek znajdowała się podręczna latarnia morska różniąca się od zwyczajnych przysłoną dzięki czemu można było z jej użyciem nadawać sygnały świetlne. Caelan od razu wpadł na to, że opryszkowie musieli z jej pomocą nadawać sygnały komuś na łodzi lub okręcie z okna, które odkryli przy "zwiedzaniu" rezydencji. Jeszcze ciekawsze odkrycie przyniosło przeszukanie biurka. Za szufladą Caelan odkrył księgę czarów podpisaną "Księga czarów Maga Sanbaleta". Zawierała czary: tańczące światłą, promień mrozu, mniejsza iluzja, milczący obraz, magiczny pocisk, zauroczenie osoby, kolorowy rozprysk, magiczne usta, wypalający promień.

Natomiast między okładkę a ostatnią stronę wsadzona była kartka zawierająca spis sygnałów jakie przekazywali sobie przestępcy-język sygnalizacyjny. Krótko mówiąc było napisane co należy odpowiedzieć na sygnały nadawane ze statku.

Związani opryszkowie po wybudzeniu okazali się całkiem rozmowni. Szczególnie ten, który powalił Elricka celnym strzałem.

-Jesteśmy szmuglerami. Oberwaliście i oberwiecie mocniej, bo psujecie nam interesy i wtykacie nos w nieswoje sprawy. Tak jak ten, który tam leży i jego kolesie przed wami. Przewodzi nami potężny mag. My tylko mieliśmy was spowolnić żeby reszta zdążyła się przygotować. Na waszym miejscu bym uciekał.

Nieoczekiwanie pojawił się Ned. Sprawiał wrażenie wystraszonego.

-Słyszeliście to? Siedmiu zbirów i mag czeka na was żeby pozbawić was życia. Szmugiel to miejscowa tradycja nie należy obcym w to się mieszać. Odejdźmy stąd póki możemy dobrze wam radzę. Chłopak w zbroi płytowej miał po prostu pecha. Nie do nas należy zemsta.