Nim jednak Garag zdążył oddać swój topór, stojącym przed nim strażnikiem zachwiał potężny cios, który otrzymał płazem miecza prosto w plecy, aż padł na kolana przed krasnoludem.
- Nikt nie będzie grzebać w moich rzeczach bez mojego pozwolenia! - Wycedziła przez zaciśnięte zęby, czerwona od nagromadzonej w niej wściekłości Solo.
- A ty, nędzny rycerzyku - wskazała końcem miecza zakutego w zbroję płytową jegomościa - nauczysz się na przyszłość słuchać słów oskarżanych przez ciebie osób, zamiast zgrywać pajaca! - Z tymi słowami uniosła swój miecz do ponownego uderzenia, lecz tym razem jej celem był odsłonięty kark strażnika.

- Ani mi się śni! - Króto odpowiedziała Arturowi wojowniczka, a następnie zręcznie odskoczyła przed szarżującym w jej stronę Marco, po czym obróciła się na pięcie stając twarzą w twarz przed rycerzem. Dystans między nimi oddzielał wystawiony do przodu miecz Solo.
- Jeśli tak bardzo ci na tym zależy to zabieraj ten sztylecik i znikaj stąd. Wiedz jeno, że nie zabiliśmy tego *Mela*. Jego stygnące ciało znaleźliśmy na poboczu drogi, a wokół ślady po napaści. Następnym razem ostrożnie dobieraj sobie ludzi, których będziesz się wysłuchiwać, bo nie wszystko złoto co się świeci! - Syknęła w jego kierunku wojowniczka, po czym cofnęła się o kilka kroków dając ludziom Artura możliwość przemyślenia sytuacji. Miała nadzieję, że jej, bądź co bądź, chłoszczące słowa, nie będą brzmieć w uszach adwersarzy jako próba urażenia ich dumy.