NIEDZIELA 4 kwietnia 1723 roku.
Nabożeństwo (samo południe)

o bardziej uważni mieszkańcy Szuwarów dostrzegli z łatwością, że w tym roku brzydki przyfrunęły z dalekich krain dużo wcześniej. Trudno było odgadnąć, z jakich to krain przylatują te paskudne ptaki, ale z pewnością nie mogły się zrodzić w jakimś normalnym, ładnym kraju. Przypominały kulki szarego błota obtoczonej w pierzu.
Tak, czy siak ich wcześniejsza wizyta zwiastowała, że zima już sobie poszła na dobre. Że będzie pewnie ładne, słoneczne lato… Przynajmniej tak gadali starsi...
Stado tych ptaszysk właśnie zerwało się z dzwonnicy w popłochu, gdy serce dzwonu przywaliło w kielichowatą skorupę.
Pan Milet bujał się na linie i gdzieś koło piątego uderzenia stracił rachubę…

Świątynia stała otworem dla wiernych. I dla słońca, które promieniami wdzierało się tu przez każdą szparę.
W wielkiej sali modlitewnej gromadził się tłum, który wypełnił ściany budynku gwarem. Parafianie w oczekiwaniu na rozpoczęcie pozdrawiali się oraz niezobowiązująco dopytywali na przykład o zdrowie.
I znów, gdyby trafił się w tym tłumie baczny obserwator, to mógłby rozróżnić tu kilka grup. Na przedzie, tam gdzie bliżej było do ołtarza, stawali ci bogatsi lub bardziej zasłużeni dla lokalnej społeczności. Nim bliżej drzwi wejściowych natomiast - tym towarzystwo robiło się mniej zacne. Stali tam biedni, pokruszeni przez los, spaprani, wykolejeni, skacowani i inni. Na przykład tacy, których nikt nie znał.

Był w tym jakiś naturalny porządek. Każdy dobrze czuł się na swoim miejscu, a przynajmniej tak powinien być kształtowany od małego.
To jednak nie koniec podziałów. Pani Pouline miała wokół siebie wielu wielbicieli i zwolenników jej kandydatury. Tłoczyli się wokół niej licząc zapewne na jakieś względy. Po wczorajszej hulance wiele osób przekonało się o jej szczodrości i mieli ochotę na więcej. Byli też tacy, którzy na jej widok warczeli...
Dalej stali również kupcy w niewielkim gronie z Thomasem Lemoine na czele oraz Jeanem Lopup Marchal’em. Zaraz obok, dostojnie stało kilka najbogatszych rodów, takich jak Rossignol, LeBlanc, Dior czy Bréguet. Nawet tajemnicze małżeństwo państwa Charles i Anne-Sophie Morin’ów przyszło na to wydarzenie.
Słaba była natomiast reprezentacja Zbażynów. Choć pewnie dlatego, że stary Józef był podobno bardzo chory i nie wychodził z łóżka.
Dzwon w końcu umilkł i tłuszcza też w oczekiwaniu zamarła. Każdy gapił się teraz w prezbiterium, gdzie nieśmiało wyczłapał Diego w odświętnym stroju.
Zapalił kilka świec i stanął z boku. Czuł ciężkie spojrzenia tłumu wiernych na sobie, więc wbił wzrok w podłogę. I czekał.

Wtem drzwi z tyłu świątyni otworzyły się, a do środka weszła postawna sylwetka kapłana. Miał na sobie długą czarną szatę sięgającą kostek, zapinaną na rząd wielu małych klamr. Poza tym ojciec Theseus nie odbiegał za bardzo od swojego standardowego wyglądu oprócz tego, że włosy miał równo ułożone, a brodę dokładnie rozczesaną.
Kleryk spojrzał na Diego i dyskretnie dał mu znać, by ten zadzwonił na dzwonku. Wtedy też cała sala - a przynajmniej ci, którzy wciąż mieli na to siły - powstała z ławek.
Theseus w pełnym skupieniu zajął miejsce za ołtarzem. Odwrócił się plecami do wiernych i ze złączonymi rękoma wykonał skłon w stronę ściany, na której była zawieszona rama z obrazem przedstawiającym Dom Wielkiego Budowniczego. Glaive wytrzymał w pozycji pochylonej kilka sekund, po czym wyprostował się i wykonał podobny skłon w kierunku zebranych.
Kiedy skończył swoje przywitanie, zbliżył się do ołtarza i zaczął układać na nim święte księgi oraz świeczniki. Wreszcie pokiwał lekko głową, najwidoczniej zadowolony i podniósł wzrok na wiernych. Przez krótką chwilę omiatał spojrzeniem salę modlitewną, jakby chciał sprawdzić, którzy mieszkańcy Szuwarów przybyli na nabożeństwo.
- Niech łaska Wielkiego Budowniczego będzie z wami - odezwał się donośnym głosem, który niczym uderzenie gromu poniósł się po ścianach kościoła, odbijając się echem.
Zaraz po tym odpowiedziało mu gromkie “a światło Jego niech zagości w naszych domach”, wypowiedziane przez zebranych.

I tak zaczęło się nabożeństwo, przeplatane kompilacjami modlitw, pozdrowień i wzywania imienia Boga oraz wszystkich Aniołów. Dla Theseusa to było coś naturalnego. Słowa, które wypowiadał, potrafił wymawiać o każdej porze, bez względu na przytomność umysłu. Znał każde zdanie na pamięć, wiedział, kiedy podnieść głos, a kiedy go obniżyć. Jak przeciągnąć głoskę, a w którym momencie zrobić efektowną pauzę, by wcześniejsze słowa zawisły w powietrzu.
Przez dziesiątki lat nauczył się to robić niemal automatycznie, przez co nie potrzebował poświęcać całkowitej uwagi trwającej liturgii. Zamiast tego przyglądał się zebranym. Przenikał ich lepiej lub gorzej odziane sylwetki wzrokiem, jakby chciał ocenić, kto z nich przyszedł tu z faktycznej potrzeby serca, a kto chciał się tylko pokazać z jak najlepszej strony przed sąsiadami.

Niektórym z wiernych powoli zaczęły opadać ciężkie powieki. Zrobiło się miło i przytulnie. Tak jak kiedyś, gdy niania opowiadała bajki.

Kościół od środka wyglądał tak samo lata temu, gdy Laura była dzieckiem, jak i teraz. Utrzymywany w całkiem przyzwoitej kondycji mógł stać jeszcze dziesiątki lat. Poukładane cegły zwarte cementem były obojętne na to, co działo się pod ich schronieniem. Nie zwracały uwagi na wydarzenia, ludzi, czy wypowiadane słowa. Mała Laura również nie zwracała na to uwagi, acz z powodu, iż była za młoda, by rozumieć wszystko jak należy. Wyrośnięta Laura... dalej nie zwracała na to uwagi, lecz z nieco innych pobudek. Babcia Beronique pokręciła tylko głową wspominając to wszystko. Nie powiedziała ani nie zrobiła niczego więcej. Pozwoliła wnuczce spędzić msze dokładnie tak, jak sobie tego życzyła. Również nie zaprzątała jej głowy gdy uroczystość się skończyła. Tłum opuścił świątynie a koniec końców i ostatni wierni wyszli. Laura zaś z opuszczoną głową cały czas zajmowała to samo miejsce w ławie od początku.

W tym samym czasie w prezbiterium krzątał się jeszcze Cicerone miejscowej świątyni. Zbierał rozłożone księgi oraz inne przedmioty kultu i skrzętnie chował je pod ołtarzem, zamykając w wydzielonej ku temu szafce.
Wyraźnie zadowolony z swojej pracy pogładził jeszcze dłonią blat ołtarza i obracał się do wyjścia z sali świątynnej. Zatrzymał się jednak, widząc spoczywającą na ławie kobietę. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że wszyscy wierni wyszli już jakiś czas temu.
Przez chwilę przyglądał się jej w uwadze. Theseus nie chciał jej przerywać w kontemplacji, ale ostatecznie coś go ruszyło i zamiast do plebani, skierował się do ławy.

- Panienko Lauro? Wszystko w porządku? - odezwał się pogodnym głosem, kiedy stukanie ciężkich obcasów zatrzymało się tuż przy niej.

Wyrwana ze swojej "kontemplacji" uniosła głowę i spojrzała na kapłana. Jej lico nie było niczym strapione.

- W porządku, proszę ojca - odpowiedziała łagodnie potrząsając głową.

Stojąc tuż obok, Theseus mógł dostrzec nieco więcej niż z ambony, a widok był dość intrygujący. Młoda panna była obecna na mszy i uczestniczyła w niej, jak mogło się wydawać, lecz wyszło na to, że fakty były nieco inne. Ubrana jak zwykle w charakterystyczny dla siebie strój, który nie wyglądał jakby się zmienił na uroczystość, siedziała w ławie z podciągniętymi nogami. Na kolanach spoczywał mniejszego formatu rysownik, na którym sporządzany był właśnie szkic sklepienia kościoła. Sądząc po zaawansowanym stanie prac, Laura musiała rysować przez całą mszę.

Thesues przez moment przyglądał się dziewczynie w zamyśleniu, ostatecznie siadając obok na ławie. Zerknął jej przez ramię i poskubał swoją brodę.

- Widzę, że znalazłaś natchnienie w progach świątyni - zagaił przyjaznym tonem. Panienka uśmiechnęła się ciepło.

- Kościół dobrze pamiętam od czasów dzieciństwa. Dziadkowie wyciągali mnie tu każdej niedzieli a ja biedna mierząc połowę tego, co obecnie, pomiędzy wszystkimi obecnymi widziałam tylko sufit - wypowiedziawszy to zadarła głowę do góry. Po chwili spojrzała na kapłana. - Każdego tygodnia przez całą mszę liczyłam cegły. Wtedy tylko tyle potrafiłam. Dzisiaj natomiast... Postanowiłam je narysować - przyznała nie zwracając szczególnej uwagi, iż jej działalność twórcza przebiegała podczas ceremonii.

Kapłan wysłuchał ją z uwagą i nawet można było rzec, że lekko się przy tym uśmiecha.

- Wielki Budowniczy obdarzył cię wspaniałym darem, moje dziecko. I tym bardziej się cieszy, że go nie zaniedbujesz i praktykujesz nawet w jego domu - odparł spokojnie Cicerone i pokiwał głową. - Mam więc rozumieć, że panienka nie przysłuchiwała się kazaniu, hm? - zapytał ze słabym wyrzutem.

- Umm... - mruknęła nieco zakłopotana. Została przyłapana na czymś, co zrobiła nieumyślnie. Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiednim doborem słów. Końcowo zrezygnowała z obrony własnej osoby wypuszczając trochę powietrza z płuc, przyjmując zarazem nieco skruszoną postawę. - Słyszałam jak Ojciec mówił o tamie w Chlupocicach, która zalewa okolice Szuwar...

- Owszem, wspominałem o tym - odpowiedział, jakby nie był za bardzo zadowolony z wyboru tematu.
- Jest to niewątpliwie duży problem dla naszego miasta. Miałem nadzieję znaleźć jakieś rozwiązanie, które pozwoli skorzystać na tym obu ze stron konfliktu. Niestety… ostatnio przez natłok zdarzeń nie miałem czasu by przysiąść i pomyśleć nad tym - westchnął, wyraźnie rozżalony. - Twój dziadek jest inżynierem, tak?

- Cieślą, proszę Ojca, acz w Szuwarowym kryzysie zajmuje się też innymi rzeczami - odpowiedziała uprzejmie. - A zalewanie od strony Chlupocic można przekuć na wiele korzyści. Odpowiedni system irygacyjny i przygotowane pola uprawne mogłyby rosnąć w pełni, nawet podczas suszy. Nie trzeba byłoby deszczu, jak woda byłaby pobierana z tamy.

Cicerone wyprostował się na ławie i wlepił wzrok przed siebie, jakby nad czymś głęboko rozmyślał. Zdawało się już, że odpłynął na dobre, jednak zaraz odezwał się ponownie, łypiąc na Laurę wyraźnie zaintrygowany.
- Naprawdę wierzysz, że udałoby nam się coś uprawiać w tym klimacie?

Laura zastanowiła się przez chwilę, po czym odpowiedziała lekko.

- Nieurodzajną ziemię można zastąpić importowaną. Mając nawadnianie i dobrą ziemię klimat nie byłby żadnym problemem. Jest takie coś, co nazywa się szklarnią. Jest to szklany... domek dla roślin. Przez szybę słońce pada na rośliny i ogrzewa je. W takim zamknięciu można kontrolować mikroklimat.

- Myślę, że… warto by było rozważyć takie rozwiązanie, panienko Lauro - odparł pogodnie.
- Nie sądziłem, że naszą troskę będziemy mogli przekuć na korzyść dla nas. Warto przedstawić ten pomysł radzie, kiedy zostanie już wybrany nowy mer. Do tego zaś czasu, o ile oczywiście będziesz miała na to ochotę, może spróbowałabyś przedstawić to przedsięwzięcie na papierze? Jakieś wstępne rachunki, schematy. Myślisz, że mogłabyś to zrobić?

- Mogłabym - odpowiedziała bez zastanowienia się.

Możliwość opracowania czegoś nowego sprawiło, że Laurze zaświeciło w oczach. Nie było to wykonanie czegoś na zamówienie, co w przypadku broni i wozu było miłą rozgrzewką, ale opracowanie czegoś na taką skalę... absolutnie nie mogło odbyć się na papierze!

Dziewczyna spojrzała promiennie na kapłana wzrokiem, jakby ten właśnie ofiarował jej szczęście. Potrząsnęła energicznie głową. Następnie wróciła wzrokiem do rysunku i zmieniła nieco temat myśli.

- A czy zna się Ojciec na magii?

Kapłan sam się lekko uśmiechnął, widząc radość w spojrzeniu dziewczyny. Pokiwał głową, jakby zadowolony ze swojej propozycji. Na wzmiankę magii trochę jednak spoważniał.

- Nie uczą tego w klasztorze dla Cicerone. Przykro mi - odparł szczerze. - A czy jest jakaś kwestia tej materii, która nie daje ci spokoju?

- Ten pakunek, który Ojciec wraz z <Acośtam> w deszczu wyciągał. Było w nim parę ładniejszym kamyków, mapa, o taka - Laura przekartkowała w szkicowniku trochę w tył i pokazała przerysowaną kopię - i połamany patyczek. Był zdobiony, więc może być jakiś magiczny.

- Hm… - zastanowił się Theseus, spoglądając na szkicownik. - Wybacz, dziecko, ale nic mi to nie mówi. Nie znam też nikogo, kto mógłby ci z tym pomóc - spojrzał na nią przepraszająco.
- Jednak jeśli faktycznie ten… patyczek ma jakieś właściwości magiczne, to bardzo bym cię prosił, dziecko, żebyś z tym uważała. Nigdy nie wiadomo, co za szarlatan używał tego artefaktu do swoich złych celów.

- Oj tam, złych od razu... - napomknęła panna. - A w Szuwarach jest ktoś, kto choć trochę się na tym zna?

- Wiem chyba tyle, co ty, w tym temacie. To jest że miejscowy mag mógł być pierwszą osobą, która mogła coś wiedzieć na ten temat. Ale… - Glaive podrapał się po brodzie, rozmyślając.
- Spróbuj u pana Trouve. To bardzo mądry kobold. Nie zaszkodzi zapytać.

- Rozumiem... - odpowiedziała zastanawiając się przez chwilę. - Będę musiała z nim pomówić w takim razie. Dziękuję - podsumowała z uśmiechem.

- W razie czego, jestem na plebanii, żeby porozmawiać - skinął do niej głową pocieszająco i wstał z ławy.
- A tymczasem ja muszę wracać do obowiązków - westchnął cicho i spojrzał na kobietę. - Dzięki ci za przybycie, panienko Lauro. Nawet jeśli nie miałaś ochoty słuchać mojego gadania - uśmiechnął się lekko, a na jego słowa młoda Breguet zrobiła minę, która z zawodem oznajmiała, iż całkowicie nie o to chodziło...

Theseusowi mina zrzedła już po pierwszych linijkach tekstu, a robiła się coraz gorsza im dalej czytał. Miał zmarszczone brwi, jakby nie dowierzał tekstu, a po jego skroni pociekła pojedyncza kropla potu.
Wielokrotnie przelatywał list wzrokiem, przyglądał się podpisowi oraz pieczęci, jakby chciał zweryfikować autentyczność wiadomości.
Minuty mijały, a on się nie odzywał. W końcu odłożył kartkę na blat biurka i ścierając dłonią pot z czoła, opadł ciężko w fotelu.
Splótł palce na brzuchu i gapił się w jakiś punkt nieobecnym wzrokiem. Wydawał się kompletnie bezbronny. Jakby nagle cała ta pewność siebie, opanowanie, spokój wyparowały razem z potem. Została tylko pomięta, brodata postać, która spadła z wozu, który dotychczas powoziła.
Westchnął cicho, zsuwając z dłoni sygnet kościoła. Z trudem skupił na nim spojrzenie, obracając go w palcach.

Chloe, choć kątem oka dostrzegła, że duchowny przestał czytać, to nie kwapiła się do zabrania głosu. Skierowała wzrok zdradzający niepewność na duchownego.
- Trzeba go spalić - wydusiła z siebie w końcu dziewczyna, wbijając spojrzenie w list.

Theseus podniósł obojętny wzrok na Chloe, patrząc na nią, jakby widział ją pierwszy raz. Pokiwał bez przekonania głową i wyciągnął rękę z sygnetem, odkładając go obok listu.
- Ty… - zaczął trochę zachrypniętym głosem, toteż odchrząknął cicho. - Nie wiedziałaś? - zapytał, jakby się upewniając.

Panna Vergest pokręciła głową. Wyglądała na zagubioną w tym momencie niewiele mniej niż cicerone.
- Dowiedziałam się w dniu wyjazdu tu, do Szuwar… Jeszcze w Matrice... Od autora listu… - wyznała z ciężkim westchnięciem. - Miałam już swój czas się z tym... uporać? - sama nie była pewna czy słowo które użyła było właściwym. Na pewno z tych które jej przyszły do głowy to było najbardziej odpowiednie. Nagle wstała. - Chyba lepiej będzie jak wyjdę... - powiedziała nie patrząc na niego. - Zajmę się tym - wskazała na list, czekając na zgodę by go się pozbyć raz na zawsze.

- To nic nie zmieni… - odparł tylko. - Przeszłość… została już przez Niego zapamiętana - machnął ręką i spojrzał w bok na gabloty.
- Usiądź… proszę - wymruczał i podniósł się z trudem z fotela. Dziewczyna posłusznie zrobiła tak jak polecił i na powrót zajęła miejsce na krześle. Uniosła spojrzenie na duchownego i przyglądała mu się w napięciu.

Nawet gdy stał, sylwetka ojca Glaive nie wydawała się już tak imponująca. Chodź nadal szeroka, wydawała się jakaś pozbawiona pary. Włócząc nogami, dokuśtykał do gabloty. Za szkłem stały dwa proste, cynowe pucharki oraz butelka wina, które podarował mu jakiś czas temu Ocaleniec. Wyjął przedmioty zainteresowań i wrócił z nimi do biurka, ponownie sadowiąc się w fotelu.

Kapłan posłał przelotne spojrzenie gosposi i zgarnął butelkę ze stołu, sprawnie pozbawiając ją korka z pomocą zębów.
- Pijesz? - zapytał znów zachrypniętym głosem, unosząc butelkę i na chwilę skupił spojrzenie na dziewczynie.
Chloe uśmiechnęła się nieznacznie.
- Tak - odparła krótko, przyglądając się trzymanej przez niego butelce.
Kleryk nie czekał dłużej tylko z precyzją rozlał wino do kielichów. Sam stronił od alkoholu i nawet wino mszalne spożywał z dużą rezerwą. Teraz jednak sytuacja była bardziej wyjątkowa, niż każde nabożeństwo, jakie w życiu odprawił.

- Proszę - powiedział Theseus, podsuwając Chloe kielich. Sam złapał za swój i usiadł głęboko w fotelu. Wzrok ma wbity w naczynie, którym też obraca w palcach.
Panna Vergest podziękowała za kielich skinieniem głowy i delikatnym ruchem pochwyciła go w dłoń. Wpatrzyła się w zawartość naczynia i powąchała trunek. Chwilę się wahała, w końcu jednak coś sobie przemyślała i po prostu napiła się.
- Całkiem dobre - przyznała. Chloe lubiła wino i nie stroniła od niego, gdy miała ku niemu okazję. Upiła kolejny łyk napoju, który tak przyjemnie potrafił koić nerwy. - Pierwszego dnia też nie wiedziałam co o tym myśleć. Ale ja... Mam problem złościć się na tą... sytuację - skrzywiła się nieco po własnych słowach i znów napiła się. - Bo gdyby to wszystko się nie stało to ja… - westchnęła ciężko.

Kapłan pokiwał jedynie głową i objął mocniej kielich, po czym opróżnił go jednym, długim haustem. Kiedy w naczyniu nie ostała się już większa kropla, odłożył je na kolana i wypuścił głośno powietrze, przecierając brodę przedramieniem. Rozsiadł się wygodniej, rozluźniając się.
- Zaprawdę wspaniale smakuje - odparł luźniejszym dla siebie tonem. Wreszcie podniósł spojrzenie i zaczął się przyglądać uważnie Chloe, jakby próbował ocenić podobieństwo, ale przypomnieć sobie kobietę podobną do niej.
- Twoja matka musiała być piękną kobietą - raczej stwierdził niż zapytał i nalał sobie kolejny kielich, tym razem nie opróżniając go od razu.

Dziewczyna lekko się zarumieniła po jego słowach. Zapewne to od wina, które zaczęło ją rozgrzewać od środka.
- Dziękuję - odparła i poszła w jego ślady, przechylając kielich do końca. Odstawiła naczynie i oparła się na krześle. Odrobinę się rozluźniła, ale wciąż pozostawała czujna i ostrożna. - A pomyśleć, że nadal byśmy żyli w tej niewiedzy gdyby nie zadanie, które przydzielili mi moi przełożeni. By zbadać niepokojące doniesienia z Szuwar - mruknęła kierując wzrok na okno. - Gdy powiedziałam matce z kim przyjdzie mi pracować - spojrzała przelotnie na ojca Glaive i znów wróciła do podziwiania widoku za oknem - to zrobiła się jakaś taka inna. Wystraszona. Dzień w dzień gorliwie się modliła. Wtedy nie myślałam, że to ma związek z tobą. Najzwyczajniej myślałam, że martwi się o mnie. Jak z resztą zawsze gdy pełniłam swoją służbę... Ale tuż przed drogą, gdy odprowadzała mnie, dowiedziałam się o tym - spojrzała na list. - Nigdy, przenigdy nie podejrzewałabym jej, że jest do tego zdolna - pokręciła głową z rezygnacją.

Kapłan wysłuchiwał jej w ciszy, co jakiś czas upijając łyk wina. Mimowolnie spojrzał w róg biurka, gdzie dopiero teraz zauważył tacę z datkami od wiernych. Podrapał się po brodzie, patrząc na stosik pieniędzy.
- Przykro mi, Chloe - skwitował, patrząc jej w oczy. - To… musiało być dla ciebie trudne. Wychowywać się bez ojca. Nawet nie wiedzieć, kim on naprawdę jest - powiedział niemal smutno i zaraz też zwilżył usta w pucharku.

Chloe powoli pokręciła głową.
- Nie chcę, żeby ci było przykro z mojego powodu - odparła zamyślona na wspominaniu swojego okresu dzieciństwa. - Niczego mi nigdy nie brakowało. Mogłam zająć się alchemią, tak jak matka, ale od zawsze pragnęłam służyć bogu - wzruszyła ramionami. - To dzięki wierze jaką we mnie zaszczepiła matka, stałam się tym kim teraz jestem - po tej wypowiedzi panna Vergest skierowała badawcze spojrzenie na ojca Glaive.

Cicerone potarł kąciki oczu palcami i zmarszczył czoło, jakby coś mu ciążyło.
- Zasługiwałaś na ojca. Nie powinnaś była się tak wychować. Kompletna, szczęśliwa rodzina… to powinno dostać każde dziecko… - wymruczał i jeszcze bardziej potarł oczy, które wydawały się lekko zaszklone.

- Może. Ale moja matka, choć adoratorów jej nigdy nie brakowało to jednak nigdy nie wyszła za mąż - teraz przynajmniej dla Chloe jasnym było czemu jej rodzicielka wolała poświęcić się pracy niż szukaniu sobie męża. - No ale po to Wielki Budowniczy dał naszej Duszy wolną wolę, by każdy żył po swojemu - westchnęła.

Theseus westchnął cicho i dopił resztę wina w dłuższym łyku. Odstawił puchar na biurko i pochylił się do Chloe, patrząc na nią z uwagą.
- Nie rozumiesz…
Chloe uniosła brew w pytającym geście.
- Ja… nie miałem łatwego dzieciństwa. I choć jestem wdzięczny za życie, które mogłem poświęcać na służbie Panu, to nie życzyłem nikomu takiego losu. Byłem pewien, że jako Cicerone nie skrzywdziłbym własnego dziecka przez złe wychowanie. Nie musiałbym się martwić, że moja rodzina jest zaniedbywana. - Kapłan ponownie sięgnął po butelkę. Skinął na puchar gosposi i spojrzał na nią pytająco.

Panna Vergest zamrugała kilka razy oczami trawiąc to co powiedział duchowny. Jej zmieszanie rozproszyło się gdy wskazał na kielich. Chloe spojrzała na niego, nieco nieprzytomnie by ocknąć się w końcu i po krótkim wahaniu pokiwać głową.
Dziewczyna wpatrywała się w cicerone intensywnie myśląc nad treścią listu i jego słowami. W pewnej chwili szerzej otworzyła oczy.
- No tak, ona nigdy ci nie powiedziała o ciąży. Użyła na tobie Nektaru Zapomnienia bo wyznała, że spoiła cię eliksirem miłości, a nie że… - szepnęła Chloe i odruchowo zakryła usta, zdając sobie sprawę z tego co sugerował ojciec Glaive.

Kapłan szybko rozlał wino do kielichów i ponownie podsunął Chloe pełne naczynie, z własnym opierając się z fotelu. W zastanowieniu wodził palcem po brzegu kielicha.
- Ledwo ją pamiętam. Gdyby… gdyby nie ten list, to pewnie nigdy bym sobie nie przypomniał o jej istnieniu. Meredith… - powtórzył cicho jej imię. - Nie byłem… nie byłem świadom jej uczuć. I nie spodziewałem się, że była zdolna posunąć się do takiego czynu… - Theseus upił wina i odchylił głowę do góry, kołysząc ją lekko na boki.
- A ja bym dalej myślała, że mój ojciec zatracił się gdzieś na morzu - mruknęła i wypiła większy łyk wina. - Moja matka dokonała całego mnóstwa złych decyzji - westchnęła. - A zawsze miałam ją za nieomylną osobę, która każdy swój krok musi dokładnie przemyśleć nim podejmie decyzję - jęknęła cichutko, gdy zdała sobie sprawę, że wcale nie jest jej tak łatwo się z tym tematem pogodzić, jak to myślała jeszcze poprzedniego wieczoru. - Te wszystkie kłamstwa... Ja nie mogłam tak tego pozostawić... Nie mogłam nawet przed ojcem ukryć tego, że jestem członkiem Kantonu… - Chloe skrzywiła się wyznając to, ale nie od razu zdała sobie sprawę z tego jaki teraz wydźwięk miało tytułowanie jakiego użyła względem cicerone. Niepewnie spojrzała na duchownego.

- Rozumiem, że dla ciebie ta wiadomość była równie szokująca. I jeśli miałbym jakiś żal do twojej matki, to jedynie taki, że mi o tym nie powiedziała. Powinienem… Odstąpiłbym wtedy z zakonu. Zaopiekowałbym się wami. Nigdy… nigdy nie porzuciłbym własnego dziecka. Nie jak mój ojciec… - Theseus zrobił szybki łyk i zasłonił oczy dłonią, znów je pocierając.
Chloe nagle poczuła się bezsilna, a smutek wykwitł na jej oblicze. Z jakiegoś powodu w ogóle nie brała pod uwagę, że duchowny mógłby chcieć podjąć taką decyzję jak ta, o której powiedział... Dziewczyna zdała sobie sprawę, że gdyby tylko wiedział o tym wtedy to dzisiejszy dzień wyglądałby zupełnie inaczej. Ona mogła być zupełnie kim innym. Gosposia przygryzła wargę, wdzięczna lekkiemu upojeniu alkoholem za to, że łatwiej jej było przez to wszystko teraz brnąć. Wypiła kolejny łyk, wiedząc, że to powinien być jej ostatni kielich. Przynajmniej poczucie obowiązku wciąż w niej było czujne.
- To nie był ojca wybór, wstąpienie do zakonu? - zapytała nieśmiało.

Cicerone wyprostował się na fotelu i zrobił kolejny łyk. Choć nie było po nim widać większych skutków działania alkoholu, to jego oczy zaczęły się już robić lekko mętne i zaczerwienione. A może było to spowodowane ukrywanymi łzami? Spojrzał na gosposię i wziął wdech, jakby zbierając siły do odezwania się.
- Jestem bękartem, dziecko - powiedział dziwnie spokojnie. - Mój ojciec był arystokratą, jednak nigdy nie było mi dane go poznać. Zamiast tego za garść pensów trafiłem do biednej, rolniczej rodziny. - Z każdym wypowiadanym słowem stawał się coraz bardziej nieobecny, jakby odpływał myślami w przeszłość.
- Można powiedzieć, że walczyłem o przetrwanie. Dzieciństwo zacząłem od ciężkiej pracy w polu. Miałem bardzo dużo rodzeństwa. Głodowałem i byłem gnębiony przez starszych braci oraz katowany przez ojczyma-pijaka. Poniewierany i zamykany w komórce. Z każdym dniem stawałem się coraz bardziej nędzną istotą. I być może skonałbym w tym piekle, gdyby któregoś dnia moi przybrani rodzice nie postanowili mnie oddać do klasztoru, nie mogąc utrzymać nas wszystkich. - Cicerone przerwał na chwilę i upił kolejny łyk, rozkoszując się przyjemnym zmąceniem umysłu.
- Nigdy nie zaznałem ciepła rodziny. I nie spodziewałem się nigdy takowej założyć.

Chloe bardzo zasmuciła ta opowieść. Lecz dała jej odpowiedź czemu duchowny mógł zareagować tak jak opisała to jej matka w liście. Obawiał się. Panna Vergest spuściła spojrzenie na własne dłonie, splecione i ułożone na podołku.
- Mogę sobie tylko wyobrazić przez co przeszedłeś - mruknęła. - Ja sama nigdy nie zaznałam krzywdy w okresie dzieciństwa. Można powiedzieć, że nawet byłam nieco rozpuszczana przez matkę i dziadków. Jednak gdy matka, jak mi niedawno wyznała, wiedziona wyrzutami sumienia, posłała mnie na nauki do kościoła, tam wypatrzyły mnie pewne osoby. Zostałam wybrana by przystąpić do elitarnego szkolenia, które okazało się być cięższe niż najgorszy koszmar... - oparła głowę o oparcie krzesła i spojrzała w sufit. - Wiele dziewcząt odpadło przez lata morderczych ćwiczeń ciała i umysłu. Po ostatnim teście, do którego niewiele dotrwało, moja przyjaciółka... Nina... postradała zmysły - westchnęła ciężko. - Ale ja przetrwałam to wszystko. Teraz przynajmniej wiem po kim mam ten hart ducha - wróciła wzrokiem na cicerone i nieśmiało się do niego uśmiechnęła. Czuła się dziwnie mogąc się z kimś tym podzielić, bo matce nigdy o tym nie wspomniała, by jej nie martwić.

Batiseista przysłuchiwał się historii dziewczyny, przyglądając się jej z uwagą. Nie patrzył już jednak z dystansem, jak wtedy, kiedy dowiedział się, że Chloe jest aspirującym Inkwizytorem. Wydawał się trochę… zatroskany? Sam nie wiedział za dużo o Inkwizytorach, jednak chyba we wszystkich klasztorach młodzi chłopcy o nich rozmawiali. Słuchało się historii o ich morderczych treningach i dyscyplinie. Nikt przy zdrowych zmysłach nie chciał się do nich zgłaszać dobrowolnie. Z kolei o kobiecych zakonach wiadomo było jeszcze mniej. Theseus nigdy nie zakładał, że miały łatwiej i sądząc z opowieści Chloe, nie mylił się.
Mimo to kapłan nadal nie mógł zrozumieć jednego. Dlaczego sama narzuciła sobie taką drogę, jaką podążała? Dlaczego zgodziła się na to cierpienie, wyrzeczenia i poświęcenie? On sam nie miał wyboru. Został rzucony na sztorm i jeśli chciał przeżyć, musiał się w nim odnaleźć. Jednak czy gdyby na początku miał wybór taki, jaki miała Chloe, podążył by tą samą drogą? Tego nie mógł być pewien.
Ale oto siedziała przed nim. Latorośl, o której istnieniu do tego dnia nie miał pojęcia. Krew z jego krwi. Dziedzictwo jego cierpienia.
- Chloe, ja… nigdy nie życzyłbym ci tego, przez co przeszłaś - rzekł w końcu, nie bardzo wiedząc, jak zareagować. Przecież nie mógł jej za nic obwiniać. Oboje zostali zwiedzeni. Czy Theseus mógł wtedy temu jakoś zapobiec? Pomimo tego, że użyto na nim podstępu? I czy gdyby mógł, to wolałby, by ta młoda dziewczyna nie siedziała przed nim teraz? By nigdy nie istniała?
- Żałuję, że nie wiedziałem o twoich narodzinach. Że nie miałem okazji wziąć tego obowiązku na siebie i wychować cię tak, jak sam tego pragnąłem, wiele, wiele lat temu. - Glaive znów umilkł, by zrobić kolejny łyk dający mu czas do namysłu. Zaraz jednak podjął ponownie.
- I choć pewnie nie ma to już żadnego znaczenia, to… Jestem z ciebie dumny. Że to wytrzymałaś. I przepraszam cię, że to ja jestem twoim ojcem. - Wypowiadając te słowa, głos mu się prawie załamał, a oczy jeszcze bardziej zaszkliły.

Chloe czuła jak narasta w niej przeraźliwy smutek. Było to dla niej o tyle dziwne, bo myślała, że już całą tą sytuację przerobiła sobie w głowie przez te wszystkie wieczory i miała wszystko za sobą. Jak bardzo się myliła. Nagle zdała sobie sprawę, że te nieprzemyślane decyzje jej matki poskutkowały nieszczęściem dla każdej z osób, które ta sytuacja dotyczyła. Każdy w niej tylko stracił.
Dziewczyna z zaskoczeniem stwierdziła, że coś gorącego spływa jej po policzkach. Natychmiast sięgnęła dłonią do twarzy, by odkryć, że najzwyczajniej zalała się łzami. Tak bezwiednie. Zupełnie jak nie ona. Zawstydzona swoją reakcją szybko przetarła oczy rękawem i odruchowo pociągnęła nosem. Chwilę milczała. Nie rozumiała tej mieszaniny uczuć jakie w niej się zakotłowały.
- Nie przepraszaj - pokręciła energicznie głową, nie chcąc by duchowny jakkolwiek pomyślał, że źle o nim myśli. - Przez ten czas… Od naszej wspólnej drogi powozem do Szuwar... Nim wyjawiłam się… To ja uważnie ciebie obserwowałam. Niektóre sytuacje prowokując, by sprawdzić... Czy naprawdę jesteś takim człowiekiem za jakiego mają cię inni - uśmiechnęła się nieśmiało. - I... Nie żałuję, że to właśnie ty jesteś moim ojcem - szepnęła unosząc na cicerone swoje spojrzenie.

Theseus dopił szybko wino i odstawił kielich. Przysłuchiwał się słowom Chloe, z wolna kiwając głową. I choć mógł czuć złość, że przez te kilka dni gosposia taiła przed nim tę informację, to jednak tak nie było. Nagle zrozumiał, jak trudne musiało to być dla niej wyznanie. I że zachowana ostrożność nie wynikała ze złośliwości, tylko ze strachu.
Po chwili zastanowienia kapłan wstał z fotela i obszedł biurko, siadając na jego krawędzi przy krześle dziewczyny. Patrzył na nią z uwagą, jakby na chwilę zapomniał o otaczającym go świecie. Wyciągnął do niej otwartą dłoń.
- Moja… córka… - powiedział z namysłem, czując się z tym trochę nieswojo. Przecież używał już tego słowa setki razy, jednak nigdy w takim znaczeniu. I właśnie dlatego to słowo miało teraz jakąś ogromną moc.

Chloe w napięciu obserwowała cicerone, zupełnie nie wiedząc czego się po nim spodziewać. Jednak miała do niego tą ufność, która podpowiadała jej, że nie spotka jej z jego strony żadna krzywda. Ktoś mógłby to nazwać naiwnością, ale w tym momencie zupełnie jej to nie obchodziło. Przyglądała się jego wyciągniętej ku niej ręce. Wyprostowała się i pochyliła ku ojcu Glaive. Sięgnęła dłonią ku jego i przytuliła do jego ręki swój policzek. Przymknęła oczy i nic nie powiedziała, będąc skupiona na tym by nie pozwolić by łzy znów popłynęły jej po twarzy.

Cicerone odetchnął głębiej, jakby Chloe nie dotknęła jego ręki, a samego serca. Położył drugą dłoń na jej głowie i pogłaskał ją czule, tak, jak mógł to zrobić tylko ojciec. Zapomniał już o Szuwarach, o zmarłym kapłanie, magii, wiedźmach i wszystkich troskach, które czekały za drzwiami kościoła. Oto odnalazła go własna córka, a serce Theseusa jasno stwierdziało, że nią właśnie była. I na ten jeden moment odepchnął na skraj świadomości wszystko, zostawiając w umyśle tylko ją.
Jego cały świat.
- Córko - powtórzył już z większą pewnością siebie, a z jego niewzruszonych jak skały oczu wreszcie pociekły łzy. Stary kapłan załkał, nie mogąc wytrzymać wzruszenia. W jednej chwili poczuł się najbardziej skrzywdzony na świecie, a jednocześnie nagrodzony.
Chloe jeszcze chyba nigdy w życiu nie czuła się tak rozemocjonowana jak w tej chwili. Zupełnie niczym dziecko witające się z rodzicem, który wrócił z długiej podróży. Nagle wstała z krzesła, upuszczając cynowy kielich i objęła za szyję. Wtuliła w niego mokrą od łez twarz i przytuliła się do niego z całych sił. A tych udawana gosposia miała więcej niż by się można byłoby się tego spodziewać po jej drobnej z pozoru sylwetce.

Eldritch szybko zgodził się na sugestię pani DeVillepin, przeprosił Zbażyna i byłego mera i pośpisznie udał się na tyły gospody. Kiedy wszedł do środka ulokował się w kuchni, by mieć wszystko na podsłuchu i być po ręką.
Z początku usłyszał tylko śmiech, trzeszczenie desek na sali biesiadnej i kilka niewybrednych komentarzy pod adresem zarówno miejsca jak i obsługującej ich krasnoludzcy.
Za chwilę pani Radegondre weszła do kuchni i mało nie krzyknęła zaskoczona obecnością Ocaleńca.
- Ale mnie pan wystraszył, panie Eldritch - wysapała w drzwiach.
Eldritch uśmiechnął się na słowa starowinki która niemalże nie dostała zawału na jego widok.
- Eldritch wystarczy. - powiedział cicho po czym dopytał - Co to za goście?
- Jeszcze nie wiem. Zamówili na razie pełen obiad z dziczyzną, winem i kaszą oraz smalcem. Pieniędzy im nie brakuje - Kobieta zaczęła krzątać się po kuchni - Pytali o stajnie i pokoje. Chyba zabawią na dłużej…
- W takim przypadku jaki plan? - zapytał Ocaleniec - Mam pomagać na kuchni, czy…?
- Tak. Wstaw pan wodę na warzywa i wyciągnij ze spiżarni wino. Może jak popiją, to więcej powiedzą. Vioaline jak przyjdzie to ją do stajni wyślę z końmi, a potem pomoże.
- Nie wiem co to za ludzie, czy nie ludzie, ale coś czuję, że dzisiaj pośpię w gabinecie… - mruknął młody karczmarz wykonując czynności które zleciła starowinka. A nóż się czegoś nauczy?

Mijał czas i do karczmy nikt nie zaglądał. Widać nie było odważnych. Vioaline krzątała się po kuchni i pilnowała garów, podczas gdy pani DeVillepin stała za barem. Z sali biesiadnej dolatywał co jakiś czas gromki śmiech i przekleństwa.
- Może by grajka jakiegoś tu sprowadzić?
- O..o.. i jaką.. babeczkę…
- Najpierw obowiązki panowie. Później zabawa.
- Barmanka!
- Ide, no idę…
Eldritch miał dwie rzeczy do roboty. Pomagać w kuchni i nasłuchiwać co się działo w głównej sali. Ogólnie to miał złe przeczucie. Tylko, że z kuchni słabo było słychać. Korzystając z okazji tego, że goście byli zajęci rozmową z starowinkę wymsknął sięz kuchni i udał na górę nad biesiadników by zasłyszeć co się da.

Podłoga nieco trzeszczała i Eldritch musiał na kolanach ostrożnie przejść kilka ostatnich metrów, brudząc sobie lekko ubranie. Szpara w deskach nie powalała, ale zawsze to jakaś dziura, przez którą płynie dźwięk i lepiej słychać. Z widokiem było gorzej.
Z całej szóstki chlupocickich gości, jednego brakowało. Chyba półogra.
- O i jest nasze jedznie! - Rozdarł się troll - Już myślałem, że panią zjem.
Tu nastąpił szczęk i brzęk stawianych naczyń.
- A i jeszcze po wino skocz dziewojo! - Dało się słyszeć trzask jaki towarzyszy daniu klapsa. Pani DeVillepin świetnie sobie radziła z tymi zakapiorami. Przynajmniej taką mógł mieć nadzieję Ocelaniec.

Chwila ciszy, kroki odchodzącej gospodyni i rozpoczęło się wiosłowanie drewnianymi sztućcami. Nie zabrakło przy tym niezrozumiałych dźwięków gastrologicznych. Panowie rozpoczęli też dyskusję z pełnymi ustami. Starali się mówić też nieco ciszej, ale ich wrodzona skłonność do wrzasku co chwila wygrywała.
- Gdzie Raul? - Padło pytanie.
- Pilnuje wozu. Teraz jego kolej - Dała się słyszeć odpowiedź.
- Nawet gdyby był i tak nic by nie zrozumiał. Tak jak ten tutaj - Troll wskazał na sinego ogra, który zanurkował twarzą w misce.
- Po obiedzie znajdziemy tego ich mera czy tam innego urzędasa i weźmiemy go w obroty. Dopilnujcie by ten cały Zbażyn pogadał z ojcem - Ghull powoli przeżuwał jedzenie i wstrzymał mówienie bo właśnie do stolika podszedł trójkątny kapelusz.
- Czy mam zawieść do Ferynanda jakieś wieści? - Zapytał.
- Powiedz mu René , że dotarliśmy. Że wszystko zgodnie z planem. A szefowej przekaż, że czekamy. Nasz kontakt gotowy?
Człowiek zdjął kapelusz i odsłonił głowę. Eldritch rozpoznał w nim gościa. Gońca z ubiegłej nocy, który raptownie przybył do Szuwarów.
- Gadałem z nim wczoraj na biesiadzie. Mówi, że nie wszystko, ale większość. Tu jest wiadomość od niego.
List powędrował do ghulla, który schował korespondencję za pazuchę.
- Dobra. Leć zatem do Chlupocic. W Pięć dni się tu uwiniemy.
- To już chyba jakbyśmy pili cały czas. Trzy dni i będzie po sprawie - skomentował troll.

Znów kroki i kilka głupich gadek doleciało do uszu oberżysty. To krasnoludzica przyniosła i postawiła gościom antałek wina na stół.
- Mam nadzieję, że macie czym zapłacić! Nie lubimy tu w Szuwarach darmozjadów.

Eldritch wiedział co trzeba zrobić. Trzeba było powiadomić pana Trouve i to jak najszybciej. On podejmie decyzję co dalej. Wycofał się powoli i zakładając płaszcz wymknął się tylnymi drzwiami. Po Trouve przyda się powiadomić starowinkę… i zdecydować co dalej. W końcu “goście” będą tu bawić jeszcze co najmniej trzy dni.

SZUWARY
Popołudnie, niedziela 4 kwietnia 1723 roku.

iedziela powoli wyminęła południe, a słońce nieco przygasło. Spokojny, zbliżający się podwieczorek przerwał galop rumaka, na którego grzbiecie goniec wystartował do Chlupocic jak poparzony. Mało nie stratował dzieci pod świątynią.
Echem poszło po Szuwarach, że wybiła godzina trzecia.

Ambaras w domu bożym
Nickolas Milet przemierzył dziarsko korytarz świątyni dysząc ciężko, a za nim ledwo nadążał fetor gorzały. Nim jednak dotarł choćby w pobliże gabinetu cicerone, drogę zastąpił mu Diego.
- Idziesz gdzieś gringo?
- S-drogi młokosie! Z ojcem Galive będę gadał, cholerny imigrancie! - Wywrzeszczał w twarz byłemu piratowi grabarz. A śliny miał pod dostatkiem...
- Umówiony byłeś? - Diego rozpoczął usuwanie szmatą śladów tej rozmowy.
- Odejdź! Już ja byłem umówiony tutaj prze-t tobą. Z rok wsz-eśniej gnido! Bujałem dzwonem ty hu-ltaju! Pomagałem do obrządków! P-liłem świece! - Krzyczał na cały kościół rozżalony Milet.
- Rop-iłem to lepiej od cie-bie!
- Co tu się dzieje? - Wyszła na tę awanturę Jaqulin - Co pan, panie Nicolasie urządza tu jakieś burdy po obiedzie. I to w domu bożym, w niedzielę?! Nie wstyd panu?
Mężczyzna spuścił głowę i oczami zaczął szukać czegoś po ścianach. Czapeczkę w rękach rozpoczął miętolić.
- A to ja szepraszam. Do ojca Theseusa idę. A ten gnój... południowy mi tu drogę zastafia. Szarogęsi się.

Dźwięki tych rozmów dobiegły gabinetu Theseusa i Chloe, którzy od popołudnia nie opuścili tego miejsca. Pogrążeni w dyskusji, rozluźnienie winem odkrywali siebie na nowo. Nie tylko nawzajem, ale i nowych ról jakie mogły ich czekać. Teraz to musiało poczekać...
Już raz im ktoś próbował przeszkodzić propozycją obiadu, ale tym razem chyba trzeba będzie wyjść z komnaty.



Bagienna panienka i szczur
Huknął w powietrzu koc, którym Sophie trzepnęła i w dół, z tarasu posypało się mnóstwo kurzu, paprochów i śmieci. Smród jednak pozostał. Młoda wiedźma uwijała się ze sprzątaniem przestawiając rzeczy, wywalając cuchnące rzeczy i zniszczone klamoty.
Izba nieco przejaśniała, ale wymagała dużo więcej pracy by tu spokojnie zamieszkać. Całe łóżko trzeba było wymienić no i posprzątać wokół chaty.
Pepe zajmował się cały czas sobą. No chyba, że Sophie próbowała mu zabrać jakąś potrzebną rzecz. Wtedy oponował wykonując nerwowe gesty. Zdecydowaną większość czasu jednak albo przebywał w Astralu albo gromadzi jakieś składniki.

A nie było ich tu mało. Cała chata była składowiskiem różnych rzeczy. W tym także tych potrzebnych. Worki z suszem, ozdobami, które nadawały się na Fetysze, kilka zacnych zdobionych dzbanków na składniki. Parę opasłych ksiąg, które okazały się zresztą zawierać bardzo cenną wiedzę, trochę magicznych przedmiotów i dziwna, elegancka bielizna.
- Jest tu wiele rzeczy - Szczur obojętnie skomentował myszkującą w rzeczach Sophie - Jakby Theo nie wyrwał tego serca z drzewa, to szafą był skrót do miasteczka. Pniakiem się wychodziło. A tamten naszyjnik to niezła zabawa. Marie używała go często. Możesz go ubrać, to się szybciej zwiąże z twoim wzorem.

Sophie jednak została przy szklanej kuli na razie. W Astralu był to skomplikowany wzorzec, który swoją konstrukcją przypominał misternie uszyte suknie z falbanami, halką i innymi dodatkami. Kula generowała gryzący, zielonkawy dym, ale w znacznej odległości. Nazwa jego brzmiała “Łzawe oko”. Ten specyficzny wzór miał się formować na kształt obwarzanka ale z dala od chatki. Swego rodzaju jakiś czar obronny, który pewnie miał odpędzać nieproszonych gości. kto wszedł w zaięg jego działania, okrutnie cierpiał…
Drugim zaklęciem jaki nosiła kula była “Nocna wizja Mordechaja”. Kula wyświetlała to co widzi kot. Z Dźwiękiem było gorzej. Ktoś nie dopracował… Aby jednak używać tego cacka, dziewczyna musiała się do niego dostroić. Pozwolić tej magicznej maszynie związać się z własnym wzorem. Wymagało to niestety dobrowolnej wymiany informacji. Człowiek mógł wtedy korzystać z urządzenia, ale urządzenie zatrzymywało jakąś część użytkownika.
Na tym to polegało.

Tymczasem Pepe postanowił zrobić sobie przerwę. Podszedł do dziewczyny i wyciągnął kawałek sera.
- Masz. Pewnieś głodna. Ja muszę karmić tę mięsną skorupę i dbać o nią. Inaczej będzie po niej. U ciebie, pewnie nie inaczej...




Kamienny strażnik
Rodolphe miał gdzieś klucz do Arsenału i musiał chwilę postać pod drzwiami warowni. Pęk zapasowych kluczy otwierał drzwi do urzędu, biura, archiwum, zbrojowni, aresztu, domu numer 22, sejfu, oraz kilka drzwi w lokacji 24. Upłynęła chwila nim zgrzytnął zamek i Arsenał się otworzył.
Zimna, pusta i ciemna sala przywitała niedawnego mera głuchym echem.

Golem Vince leżał tak jak go zostawiono. Bezwładnie. Bez czucia i tych dwóch napalonych ogarków w pustych oczodołach. Potężna maszyna do zabijania, dźwigania i kopania ogródków. Niegdyś mieszkańcy często go pożyczali do pomocy od szeryfa Harla…

Trottier stał jak kołek nad wielkim, glinianym cielskiem. Potrzebował tego pierścienia chyba, by w ogóle uruchomić to monstrum. Nie mówiąc już o tym, że do pierścienia trzeba było się jakoś nastroić czy coś. “Zaprzyjaźnić”, jak mawiał stary sekretarz.
Rodolphe nie miał pojęcia gdzie jest pierścień. Jedyne co mógł porwać z tego miejsca to jakąś pozostawioną broń po milicji i pognać do Jeana-Christophe’a Trouve.




Dom sekretarza
Eldritch zostawił Burego za sobą. Był przeświadczony, że znał skądś tych typków. Czuł lęk, którego nie mógł racjonalnie wytłumaczyć…
Przebiegł pustymi uliczkami, klucząc pod stajnią by go siny ogr nie przyuważył, a następnie okrążając rynek wbił się w plac handlowy. Dziś kompletnie pusty. Minął stragany i zamknięte sklepiki i zdyszany dotarł do wieży pana Trouve. Nie był jednak jedynym, kto wpadł na podobny pomysł. Oto przy drzwiach zastał pana Rodolphe Trottier’a. Nie dość tego, kobold właśnie otworzył drzwi. I aż uniósł swoje krzaczaste, siwe brwi na widok tak nieoczywistych odwiedzin.
- To naprawdę bardzo miła, choć niespodziewana wizyta, panowie. Czym mogę służyć?
Zapytał, chusteczką usta. Prawdopodobnie przerwano mu właśnie obiad.




Herbatka
Dom Mathilde Rossignol mieścił się przy rynku głównym. Była to stara, ale bardzo ładna architektura. Z okrągłymi oknami, szpiczastymi pazdurami i ładnie ułożonym gontem. W budynku tym, ojciec tej dziewczyny miał swoje królestwo staroci. Antykwariat. Mnóstwo tajemnic i historii.
Nim udało się Laurze dotrzeć do salonu na niedzielną herbatkę, zdążyła poznać Alix Lagarde, służkę, która ją przywitała i brata Mathildy - Bastien’a.

Do pokoju gościnnego prowadził ciemny korytarz i dało się słyszeć dźwięki brzdąkania ciche rozmowy. Gdy Laura weszła do środka została prawie ośliepiona. Musiała nieco przyzwyczaić wzrok. Skąpany w słońcu salon powoli formował się w obraz.
- O. Panna Bréguet! - Zerwała się z sofy gospodyni tego przyjęcia i zaklaskała w dłonie - Uwaga, uwaga, moi mili. Oto nowoprzybyła do Szuwar, panna Laura Bréguet. Panowie, czyńcie honory i w konkury uderzajcie, bo partia to zapewne przednia.
Mathilde podeszła do dziewczyny i chwyciła ją za rękę wskazując po kolei gości i ich przedstawiając.
- Oto Caroline LeBlanc z braćmi Fernandem i Didier’em, a tam, to przemiłe małżeństwo, Charles i Anne-Sophie Morinowie. No i jeszcze ten młody człowiek, Kevin Dior.
Wszyscy się ładnie przywitali, posyłając uśmiech lub ściskając dłoń Laury. Gospodyni wskazała na zacieniony kąt, w którym na kanapie siedział ciemny elf i opalał fajkę opium.
- Ten zaś gagatek, to nasz artysta szuwarowy, pan Seliver Olinore.
Byli jeszcze Doderic Redbread - jubiler i Ted Hopesinger - muzyk. Obaj próbowali dorobić nieco grosza.

- Tak więc, jak wszyscy wiecie, Laura przyjechała do nas ze stolicy. Nie dość tego, z tego co wiem, pobiera nauki na zacnej uczelni o bardzo niestosownym kierunku - Zaśmiała się Mathilde i delikatnie wyprowadziła na środek gościa - Dawno nas tam nie było, moja droga i chętnie posłuchamy co tam w świecie słychać. W międzyczasie Alix zrobi ci herbaty, hmm?




Karawana jedzie dalej
Po godzinie obóz zwinięto, zapakowano się na wozy i znów karawana toczyła się samotnie po szlaku. Zbliżał się też wieczór. Dzięki dziwnemu poradnikowi Pężyrki i umiejętnościom leczniczym mnicha, udało się pomóc rannym w cierpieniu i wozy mogły nieco przyspieszyć. Była to dobra wiadomość. Prawdopodobnie do Szuwarów dotrą jeszcze tej nocy. Tymczasem trzeba było sobie urozmaicić jakoś tę podróż...