Tymczasem z dołu dolatywały kolejne dźwięki.
- Jest pan jedynym przedstawicielem rady miejskiej w Szuwarach. To prawdziwe nieszczęście tak pozostać samemu na placu boju. Pan Ferdynand, nasz mer i przełożony bardzo się tym zmartwił. Choć rzeczywiście, nie powiem, był pan panie Trouve prawdziwym wrzodem na dupie. Te wszystkie pisma i skargi... No po co to wszystko?
- Walnąć go już?! - Zaryczał entuzjastycznie jakiś ordynarny głos. Prawdopodobnie wcześniej przedstawionego Gliniac’a.
- Proszę wybaczyć mojemu towarzyszowi. Jest pierwszy raz od dawna poza Chlupocicami. Wracając do meritum… Nasz oddział przyjechał do miasteczka wesprzeć was w tej trudnej sytuacji. Jesteśmy pełnoprawnymi zastępcami szeryfa w Chlupocicach. Mamy na to stosowne dokumenty, wydane przez tamtejszy urząd.
Nastpiła chwili ciszy i szelest papieru. Po chwili odpowiedział znajomy głos kobolda.
- Te dokumenty są u nas nieważne, panowie. Wymagałyby akceptacji rady.
- To prawda. Ale jak mniemam, miasto w tej chwili nie posiada rady? Czyż nie? Mer Szuwarów zrezygnował, a szeryf podobno zapadł się pod ziemię... Zresztą… sami pisaliście do Chenes o wsparcie. O nowego szeryfa… W tych okolicznościach pan Ferydynand postanowił wesprzeć Szuwary.
- Jak niby? - Zapytał rajca.
- Nie mógł pozostać obojętny na list jaki przechwyciliśmy od biednego Boldervin’a. Wysłał nas.
Nastąpiła dłuższa cisza.

W tym czasie po schodach, nieopodal Eldritcha zstąpił kilka kroków Rodolphe. Robił to wyjątkowo ostrożnie, by schody nie zatrzeszczały. W ręku trzymał Pierścień Vince’a.

- Tak więc panie Trouve, jest pan jedynym radnym, który mógłby tę pomoc nie przyjąć - Doleciało z dołu.
- Na wszelki wypadek, nasz mer napisał do Chenes, że Szuwarom pomoże. Że do czasu wyboru nowego mera, szeryfami będziemy my. Ja i moja kompania... Przyzna pan, że w tej sytuacji grymaszenia raczej nikt nie zrozumie w Chenes.
- Już? - Zapytał Gliniac.
- Przestań! Wyjdź po prostu. Nie umiesz się zachować to won na dwór! - Uniósł się Marius i po chwili już spokojniejszym tonem zwrócił się znów do rajcy- Przyszedłem przekazać te informacje by mógł pan uspokoić swoich mieszkańców. Liczę, że ułoży nam się współpraca do czasu wyborów. Przyjdzie nowy mer, nowa rada i pewnie nowy szeryf. Oby nastąpiło to jak najszybciej… A tymczasem nie przeszkadzam. Czuć zapachy. Chyba przerwałem panu niedzielny obiad. Ma pan gości?
Pytanie zawisło w powietrzu na dłuższą chwilę.
- Nie. Jestem sam. Rzadko przyjmuję w domu.
Drzwi zaskrzeczały, coś lekko łupneło i po chwili dało się słyszeć oddalające kroki.
- Jutro pewnie znów się zobaczymy, sir. Będziemy chcieli zająć Arsenał by karczmarki nie obciążać… Do widzenia zatem.
- Do widzenia - Odparł Trouve i drzwi się zamknęły. Nastąpiła chwila ciszy, po czym kobold ruszył wolno schodami do kuchni i na spotkanie z Eldritchem i Rodolphe. Minę miał nietęgą.
- A to skurwysyny… - syknął zielarz, zgrzytając zębami. - Panie Trouve. Będzie to głupie, ale… Czy jako przedstawiciel Szuwarów możesz mianować mnie i Eldritcha, albo przynajmniej mnie, jeżeli pan Eldritch nie będzie chciał, tymczasowymi szeryfami? Już teraz? Żeby te budujące tamy ropuchy się stąd wyniosły.
Trouve uniósł krzaczaste brwi i spojrzał na Rodolphe.
- Taka decyzja nie może wyjść od jednoosobowego składu rady. Po za tym, coś czuję w kościach, że po czymś takim obaj szybko byśmy gryźli ziemię, panie Trottier.

W międzyczasie Rodolphe obracał w dłoni pierścień Vince’a i założył go na palec. W duchu wznosił prośby do golema, do tego pierścienia, żeby to wszystko zadziałało. Nie była to modlitwa, Trottier unikał modłów, jednak było to do niej zbliżone. “Zadziałąj, sympatyczna rzeźbo. Brakuje twojego spokojnego oblicza w Szuwarach.”
- Na moje, to chyba lepiej na razie nie wychylać głów panowie. Zbierać informacje i obserwować. Ostrzec o tym kogo się da. Musimy doczekać przyjazdu milicji... - Powiedział kobold wskazując pierścień na dłoni byłego mera - Powinniśmy też przenieść Vince’a gdzieś…
- Pewnie tak - westchnął zrezygnowany, wiedząc, że pomysł był mocno desperacki. - Sprawdzę, czy nikt nie obserwuje drzwi - Rodolphe zbliżył się do okna i wyjrzał ostrożnie na zewnątrz. Nie było sensu robić kolejnego problemu koboldowi, gdy mili panowie zobaczą, że jednak miał gości.

Okno w kuchni było nieco większe. Z góry było widać dobrze, jak mundurowy kroczył już gdzieś koło domu Bréguetów, w asyście swojego nieokrzesanego kompana, półogra. Doleciał do nich jeden z rodziny Muriell. Rodolphe nie znał ich dobrze. Była to naprawdę patologiczna rodzina zajmująca mieszkania socjalne w starym budynku na południu. Wielka kobieta, matka.. matrona całego rodu Muriellów. Rządziła tam ciężką ręka. Miała samych synów. Każdego z innym mężczyzną. Każde innej rasy. Same mieszkańce.
Posłaniec był półskrzatem. Miał tam coś na plecach ale latać nie umiał. Wyglądało, jakby całkiem swobodnie rozmawiali.

- Golem nie może wpaść w ich łapska - Powiedział kobold spoglądając na zimny talerz - Będziemy potrzebować kowala, pana Wiklinę i jeszcze kilku silnych mężczyzn.
Trouve zaczął nabijać nerwowo fajkę.
- Vince, nie golem. Tak jak o panu nie mówimy kobold, a o mnie człowiek. Vince… - mruknął Rodolphe zastanawiając się, czy to co powiedział ma sens. Musiało mieć. - Chodźmy zatem, chodźmy.
- Teraz?! Za dnia?! - Przeraził się sekretarz, ale za chwilę dotarło do niego, że być może zielarzowi chodziło o pogadanie z ludźmi. Zebranie ekipy. - Już.. tylko zarzucę na siebie kamizelkę… Prosze mi później przypomnieć, gdyż w urzędzie leży gdzieś dokument inicjujący proces “zaprzyjaźniania się” z Vincem.
Powoli wszyscy zaczęli się zbierać do wyjścia.
- A nie możemy w składzie trzech osób powołać nowego mera? Wróci radna Hoe, staremu Zbażynowi podsunie się dokument do podpisania i mamy spokój? - dopytywał Eldrich który do tej pory zajmował się słuchaniem i myśleniem - Wiklinę, jako rosłego weźmie się na szeryfa, a na mera… zaproponowałbym siebie, ale mam złe przeczucia co do mojego spotkania z naszymi “gośćmi”. Z drugiej strony nikt by się tego nie spodziewał, a i tak prędzej czy później będę się z nimi widział...

Kobold otworzył drzwi delikatnie i wystawił głowę by się rozejrzeć.
- Panny Hoe nie ma. Zbażyn ponoć chory ciężko i jego wybór, gdyby się uprzeć, można byłoby podważać. Ale i tak coś czuję, że właśnie obecność Zenona, jego najstarszego nie jest przypadkowa… Nadal to jednak za mało. Brakuje pani DeFou i mera..
Sekretarz rozejrzał się i wrócił spojrzeniem do wnętrza wieży.
- Nikogo nie ma. Możemy iść!

Dziewczyna odłożyła złożony koc, odgarnęła z twarzy kosmyk ciemnych włosów i z zadowoleniem uznała, że porządki poszły całkiem sprawnie. Zdecydowanie zasłużyła na chwilę przerwy..
- Dokładnie tak samo - potaknęła, przenosząc gryzonia na już czysty blat stołu. - Dziękuję - dodała, odebrawszy skromny, jak na ludzkie normy, kawałeczek. - Faktycznie pewnie już pora obiadu… - pomyślała na głos, wyglądając przez otwarte na oścież drzwi, po czym podeszła do torby i wyjęła z niej torebkę z wypiekami. - Masz ochotę na bułeczkę z cynamonem? I może znajdą się tu jakieś ziółka na herbatę?

Pepe zapuścił żurawia w pakunek Sophie, ale gdy poczuł spojrzenie dziewczyny, próbował odgrywać obojętnego. Wzruszył ramionami i zbliżył się do młodej wiedźmy.
- Nie wiem. Możemy coś zjeść…

Miękka bułeczka spoczęła na blacie koło gryzonia.
- Smacznego, kupiłam dziś rano.
Panna d’Artois położyła torebkę z pozostałymi wypiekami obok i odeszła parę kroków, by zagrzać wodę w jednym z niewielu garnków, które nie były dziurawe. Herbaty w czasie porządków nie znalazła, jednak widziała wiele suszonych roślin. Coś się na pewno znajdzie do przygotowania naparu.
- A właśnie - przypomniała sobie i odwróciła się do szczura. - Masz ciało stworzenia uznawanego za szkodnika, jednak jesteś istotą rozumną, a takim nie przystoi kradzież. Kupię ci ser i na co jeszcze będziesz miał ochotę, dobrze?
Pepe spojrzał obojętnie na dziewczynę i wzruszył ramionami. Nie chciało mu się teraz próbować orientować w tym skomplikowanym świecie ludzi, w którym żądza pieniądza, ekonomia i naprawdę pokręcony system etyczny toczyły potyczki o chwilowy prym. Wyszczerzył zatem siekacze i odrzekł:
- Jasne…

Garnuszek znalazł się nad ogniem, a Sophie wróciła ze starą puszką w dłoni i postawiła ją na stole. Zawartość przypominała mieszankę różnych znanych dziewczynie ziół, jednak było wśród nich kilka, których nie udało jej się rozpoznać.
Chwyciła bułeczkę w dwa palce i ugryzła.
- A poszukiwania? Udało Ci się znaleźć czego szukałeś? Są tu wszystkie potrzebne rzeczy?
- Nie wszystkie - odparł gryzoń i zajrzał do pojemnika z ziołami. - I pewnie będę musiał się o część z nich w inny sposób postarać. Poza tym nie wiem do końca co będzie potrzebne. I tu nada mi się Mordechaj bardzo. Trudno bym testował te wszystkie rzeczy na sobie.
Pepe popatrzył na dziewczynę badawczo.
- A ty tak w ogóle, to po co tu jesteś? Bijecie świniaki obuchem, krowom krew spuszczacie, konie chłoszczecie rózgami, a dla jednego kota po bagnach się fatygowałaś? Co tak naprawdę cię tu ściągnęło dziewucho?
- Krzywdząca generalizacja - stwierdziła z niesmakiem. - Szanuję i cenię istnienia wszelkiej postaci. Zwierzęta zabijane są dla pożywienia. Szczury też polują na owady, choć mogą jeść rośliny i nasiona. - Przerwała na moment, by zrobić kolejny kęs. - A kota zostawisz w spokoju. - Pogroziła mu palcem, żując słodką bułeczkę. - I tak już dużo przeszedł - dodała, spoglądając na przywaloną klamotami beczkę. Będzie musiała zabrać się za ten byt uwiązany do kota. I za jego powiązanie z kulą. Zastanawiała się również, czy zwierzak w ogóle to przeżyje. W końcu nie wiedziała od ilu lat służył Marie, za marionetkę ściągniętej tu astralnej istoty.

Dziewczyna wstała od stołu, by znaleźć jakiś kubek.
- Nie tylko ty tu czegoś szukasz. Dopiero zaczynam uczyć się jak korzystać z magii, a sam powiedziałeś, że to skarbnica wiedzy. Powiem ci jednak, że Marie nawet jak na wiedźmę, była naprawdę potężna. Choć to zapewne skutek jej paktu z tym powiązanym z nią bytem. - Wzruszyła ramionami przestawiając jakieś flakony z ciemnego szkła na półce.
Pepe pokiwał głową z pełnym przekonaniem.
- Była mocna. Ale.. pamiętam jak wykorkowała. - Na twarzy gryzonia pojawił się uśmiech, który za chwilę zmienił się z smutną minkę. - Myślałem, że będzie koniec tego całego kieratu. A tu proszę… Widocznie moje powiązanie opiera się nie o Starą Marie…

Szczur popukał palcem w brodę i zmrużył oczy.
- Widziałaś to uszkodzenie w Przestrzeni?
- Widziałam - dobiegło z szafki, w której zniknęła górna połowa szukającej kubka dziewczyny. - Zdaje się, że fala promieniowała od strony miasteczka. Zresztą Astral jest tam niezmiernie męczący i poplątany. Ktoś się napracował, żeby tak to wyglądało, jednak ja… - Szafka zatrzęsła się od głośnego uderzenia, zrzucając na podłogę jakąś małą butelkę. - Uuu… - jęknęła Sophie, wychodząc z mebla. W jednej ręce miała stary kubek, a drugą trzymała się za głowę. - ...nie znam się na tym za bardzo - dokończyła, zamykając szafkę nogą i z powrotem postawiła na niej butelkę.
- No nie z miasteczka - odpowiedziało zwierzątko. - Popatrz sama jak biegnie linia... To, co się dzieje w miasteczku to tylko część tej parszywej kotłowaniny. Astral poplątany jest w koło. Starucha się tego bała, ale nie mogła nic z tym zrobić. To było jak ospa. Babka nie mogła też przez to opuścić bagien. No i Szuwar… - Pepe odszedł do półki z flakonikami. - Pewnie te pieprzone anomalia mnie też nie dają stąd zwiać!
- A co z magiem? Widziałam pole otaczające jego posiadłość, ale jemu chyba zbytnio nie pomogło… Zresztą skoro nie w miasteczku było źródło tego wszystkiego, to gdzie indziej?- zapytała Sophie, jednak szczur jej nie odpowiedział. Zajęty był już przeglądaniem półek.
Dziewczyna rozmasowała głowę, po czym zabrała się za czyszczenie naczynia. Woda w garnuszku właśnie zaczynała wrzeć.

Napar smakował jak stara, cierpka, ziołowo-korzenna, wyżęta ścierka, jednak miał w sobie również coś takiego, że myśli panny d’Artois się rozjaśniły, a głowa po uderzeniu przestała boleć.
Popijając z kubka, młoda wiedźma przepisała do swojej książeczki znalezione u Marie zaklęcia. Między innymi proste zaklęcie leczące, wzmacniające oraz potężne zaklęcie, wykorzystujące energię błyskawicy. Dziewczyna słyszała kiedyś, że siła takiego czaru niszczy paznokcie, a czasem jest zdolna do złamania kości niewprawionego lub zwyczajnie pechowego czarującego.

Skończywszy spisywanie czarów schowała książeczkę za pasem, a z torby wyjęła zdobioną talię Tarota. Korzystając ze spokojnego miejsca w Astralu chciała sprawdzić skąd naprawdę rozchodził się ślad fali zniszczeń, a następnie wykorzystać karty, do zajrzenia w przyszłe wydarzenia. Przestrzeń Astralna inaczej traktowała upływ i samo istnienie czasu niż wyglądał on w tym świecie. Był on jednak czymś obecnym w Astralu, co pozwalało na dostrzeganie tak przeszłych, jak i przyszłych wydarzeń. Najpotężniejsi potrafili nawet efektywnie je modyfikować.

No i nadal pozostawała sprawa opętanego kota...

RESZTA NIEDZIELI

ŚWIĄTYNIA
(Chloe i Theseus)

edzenia nie było za wiele. Ledwie jakaś zalewa z kaszą i skwarkami, a do tego zwykłe zioła. Ubogi obiad i być może nawet kolacja. Zapasy się kończyły i pewnie należało coś z tym zrobić....
Theseus i Chloe siedzieli za stołem w jadalni i przy stukocie drewnianych łyżek opowiadali sobie historie. Trudno ocenić, czy powodem była niedawno odkryta więź, czy może spiętrzenie się niedawnych wydarzeń. Z pewnością oboje mieli przemożną chęć dzielenia się wszystkim tym, co przeżyli lub co wiedzieli. Jakby te oczyszczenie z sekretów miało im gwarantować, że już nigdy siebie nie stracą…
Tak więc Theseus opowiadał o sobie, o wizycie na bagnach, szczurze Pepe i myszach, wnioskach i przemyśleniach z tego co dzieje się w Szuwarach, a Chloe nie pozostała mu dłużna. Podzieliła się historią poznania Diego w Chlupocicach, wiedzą o zdolnościach truciecielstwa, opowiedziała o Ocaleńcu pracującym w gospodzie, którego rozpoznał De LaChristo, o listach Barbary i wielu innych sprawach
Tylko tę dziwną historię z odwiedzin piwnicy cicerone zachował dla siebie. Być może sam nie wiedział jeszcze co o niej myśleć....

Nim oboje się zorientowali był już wieczór. Co prawda, alkohol zdążył już dawno z żył wyparować, ale oczy zaczynały się kleić. Ku zapewne ich zaskoczeniu nie było im dane położyć się jeszcze spać. W drzwi do świątyni ktoś potężnie załomotał i gdy równie zaspany Diego uchylił lekko wrota, do środka weszło dziarsko kilku mężów.
Odrzucili kaptury z głów i ukazali swoje skryte oblicza. Eldritch, Rodoplhe i Jean-Christophe zatarli ręce. Od razu przeszli do rzeczy.
- To co usłyszycie pozostaje między nami. Musimy zrobić pewną rzecz. Od tego zależy los Szuwarów. Dziś w nocy... I nie będzie to bezpieczne…

BAGNA
(Sophie)

Sophie znów dała się uwieść Przestrzeni. Poszybowała wysoko mijając pnącza wzorów i ponownie je wszystkie lekceważąc. Widziała teraz wszystko dobrze. Kokon Marie powoli był infekowany z zewnątrz. Drobne wzorce wkradały się tu przez nadpsute dziury. Drobne, małe witki plotły już jakąś historię. Sama Sophie mogła zauważyć, że jej wzór ma nowe nitki. Szuwary wiązały się z nią szybciej niż inne, normalne miejsca…
Dziewczyna spojrzała na ziejącą ranę w konstrukcji autorstwa starej wiedźmy. Cięcie jak od szabli przecięło tu wszystko nie zważając na pochodzenie wzoru ani jego siłę splotu. Jak rozerwany, wiklinowy koszyk. Nagle jakiś byt przyfrunął i zajrzał przez dziurę. Sophie czuła, jak ją obserwuje. Mienił się przez chwilę błękitnobiałym światłem, po czym czmychnął jak spłoszony owad.
"Nie bój nic! To tylko jakiś duch". Obok przylewitowało inne błyszczące stworzenie. Wisiało przez chwilę obok panienki d'Artois. Jego głos rozbrzmiewał dziwnie w głowie młodej wiedźmy. To nawet nie był dźwięk…
""No tak.. to ja.. Pepe. Kumpel z chatki… Pamiętasz?""
Dla Sophie rozmawianie w Astralu z pewnością było czymś kompletnie nowym. Nie umiała zbudować na razie choćby jednego wyrazu.
"Pełno ich w Szuwarach. Coś je ściąga tu jak magnes. Kompletnie niegroźne…" Kontynuowało to co było Pepem i podleciało bliżej uszkodzonej struktury. "Jak widzisz, coś przyszło z zewnątrz i przecięło wszystko na własnej drodze. Swego rodzaju impuls. Cięło chatkę, słupek, stoliczek, łóżko i… śpiącą Marie. Odcieło demona od ponad 200 letniej babki. A ludzie chyba tak długo nie żyją, nie? To jakby odciąć młynowi potok wody, albo kulawemu podciąć laskę. Kojnęła. I to w przyspieszonym tempie. Fragmenty tego wydarzenia jeszcze się tu gdzieś unoszą..."

Rzeczywiście, jakiś fragment dryfował w przestrzeni. Urwany odłamek dawnych wydarzeń. Jakieś rudej, młodej dziewczyny, która tu przebywała...

Z braku możliwości odpowiedzi, Sophie wyfrunęła przez rozerwane poszycie gniazdka jakie uwiła sobie stara wiedźma i poszybowała na całe bagna. Naprawdę, dziwna to była struktura tych Szuwar…
Łuk Zniszczenia, jak nazwała go roboczo dziewczyna, ciągnął się okalając całą mieścinę i spory kawałek Smutników. Poprzecinał wiele wzorów, zniszczył wiele cennych informacji i zapewne namieszał nieźle w życiu mieszkańców miasteczka. Nim bliżej centrum, z którego owa destrukcyjna siła się zrodziła, tym wzorce były grubsze, mocniejsze i splecione solidnie. Jakby kreowały coś ważnego we wszystkich kierunkach. Gdyby zrobić tego przekrój, to zapewne wyszłaby jakaś koszmarna rycina przedstawiająca w centrum rozłożyste macki, które stopniowo się zwężają ku końcowi i jak gałęzie lub żyły mają mnóstwo odnóg.
Nie było to normalne...
Sophie zatrzymała się nad tym tętniącym życiem centrum. Zajrzała głęboko we wzór podstawowy, który oddaje te najprostsze, zwykłe informacje…
Tym Centrum okazało się piękne, porośnięte zieloną trawą, wzgórze. Zwane przez tutejszych Smęcącym…

DOM CIEŚLI
(Laura)

Młodą Bréguet odprowadził pod dom Doderic Redbread. Był to halfing, który stronił generalnie od ludzi a jeszcze bardziej od zepsutych wyższych sfer. Musiał jednak coś zarabiać i stąd błąkał się czasem po takich przyjęciach. Jako, że oboje z Laurą mieli do czynienia z różnymi materiałami, konstrukcjami i nieco artystycznym sznytem, szybko złapali wspólny język. Doderic opowiadał o swoich szkołach, pracy i fascynacji fałszerstwem. Mógłby długo rozprawiać o pirycie, tombaku, biciu monet i szlifowaniu kamieni.
Wreszcie mógł pogadać z kimś o warsztacie, a nie o etyce swojej profesji. Na dowidzenia, przedstawił młodej konstruktorce swój adres i zaprosił, gdyby miała czas...

- Jutro pogrzeb Brassrda - Powiedziała babka spotykając Laurę gdzieś koło schodów w domu. Szła już spać, albo przynajmniej poleżeć - Nie musisz jednak iść. Nikt go chyba za bardzo nie lubił i pewnie będzie mało ludzi… Poza tym zacznie się on wcześnie rano - Ziewnęła i rozpoczęła wspinać się po schodach na górę. Choć babka wyglądało zdrowo i młodo, to niestety kondycji nie miała. Nigdy zresztą nie pracowała fizycznie.
- W mieście są jacyś nowi mężczyźni. Nie wyglądają na uczciwych, więc wolałabym byś została w domu. Może zrobić się niebezpiecznie. Pomożesz mi wybrać służbę. Mamy umówionych kilka osób po obiedzie. Idzie wiosna i potrzebujemy ogarnąć trochę dom i podwórze, bo to wstyd tak przed ludźmi…
Zatrzeszczały schody gdy babka się wspinała.

Na zewnątrz niektórzy milicjanci rozładowywali ładunki i dzielili łupy. Szpargały do kupy składał Patric, do jednego wozu. Tego rzemieślniczego.
Martin podzielał radość milicjantów z powrotu do domu. Nie mógł się doczekać chwili, kiedy wreszcie będzie mógł rozesłać oddział. Mimo wczesnej pory i zmęczenia spowodowanego podróżą wykrzesał więc z siebie jeszcze trochę energii i pilnował, by transport rannych przebiegał jak należy. Kiedy wszyscy poszkodowani znaleźli się już pod opieką zielarza, zgarnął Florenta i wysłał go na poszukiwanie kobolta. Remi wiedział, że Levasseur zapewne nie chciał rozstawać się z braćmi, ale nie miał pod ręką nikogo innego. Może przynajmniej zmotywuje go to do szybszego powrotu.
W międzyczasie bartnik rozpoczął zbiórkę pobranej z Arsenału broni. W zamieszaniu łatwo ktoś mógł jej nie oddać. Przez przypadek, oczywiście.

- Jak dobrze cię widzieć! - Znajomy głos doleciał uszu Martina. Halfing Rusty zwabiony całym zamieszaniem podziwiał to, co działo się przed chatką Trottier’a. Mało się nie potknął.
- Mój przyjacielu! Gdybym wiedział, że przyjedziesz dzisiaj, wstawiłbym wcześniej zacier.
- Też się cieszę, że cię widzę - Remi uśmiechnął się na widok podekscytowanego przyjaciela.
- Jak życie w Szuwarach ? - zapytał halfinga, odbierając broń od kolejnego milicjanta. Rusty zazwyczaj dobrze orientował się w sprawachhej miasteczka.
- Trochę się działo , jak cię nie było. Twój ojciec wrócił z lasu. Wypuścił się kilka dni temu na oglądanie barci - Powiedział piekarz z uśmiechem i podsunął się bliżej szepcząc konspiracyjnie - W mieście nadal dzieją się dziwne rzeczy… i groźne chyba. Pogadamy później… Po pogrzebie Brassarda, które jest dzisiaj, przyjdź do świątyni…
Remi wymamrotał jakieś przekleństwo słysząc o poczynaniach staruszka. Dobrze, że nic mu się nie stało.
Bartnik już chciał zadać następne pytanie odnośnie wydarzeń, o których mówił piekarz, ale zrezygnował. Zachowanie halfinga było tak nietypowe, że coś rzeczywiście musiało być na rzeczy.
- O której ten pogrzeb ?
- O dziewiątej, jeśli dobrze słyszałem. Z panem sekretarzem już się widziałeś? On może być teraz zajęty. Pogadaj z Rodolphe. Nie jest już merem… - Westchnął Blackleaf.
Martin obejrzał się na dom Zielarza.
- Wydaje mi, że Rodolphe jest jednak bardziej zajęty. Kilku ludzi z oddziału zostało rannych - poinformował piekarza.
- Poza tym ktoś musi otworzyć nam Arsenał. Levasseur już po niego pobiegł.
Halfing skrzywił się.
- Z tym też może być problem… Ale właśnie, bo nie pytałem, jak wam tam poszło?
Remi westchnął głęboko.
- Powiedzmy, że ci bandyci nie zamordują już żadnego mieszkańca Szuwar - Martin zamilkł na chwilę, po czym jakby przypomniał sobie o zamieszaniu za jego plecami.
- Wybacz Rusty, ale muszę się jeszcze zająć kilkoma rzeczami - bartnik kiwnął głową w stronę załadowanych wozów.
- Dobrze. Wrócę zatem do siebie, jakbyś mnie potrzebował…

Martin odwrócił się do milicjantów. Większość krzątała się przy fantach zdobytych na Miętosiach, ale zanim rozejdą się do domu Remi miał im kilka słów do powiedzenia. Mężczyzna odchrząknął i wyraźnie, tak by każdy go usłyszał, rozpoczął swoją przemowę.
- Jak wiecie Radna Hoe pojechała do Bełtów, by odebrać nagrodę za Miętosiów. Kiedy tylko wróci podzielmy się nagrodą - poruszył najbardziej interesującą oddział kwestię.
- Wszystko co zebraliście dla siebie na farmie, możecie naturalnie wziąć już teraz. Liczę, że każdy uczciwie zabierze co jego i nie skorzysta ze złego stanu towarzyszy, którzy nie mogą dopilnować swoich interesów - powiedział bartnik z nutą ostrzeżenia w głosie.
- Rzeczy rannych, którzy pozostaną u zielarza, także tu zostawimy - oświadczył. Remi liczył, że były mer nie sprzeciwi się przechowania u niego kilku tobołków, bo nie uszczęśliwiała go perspektywa roznoszenia po domach klamotów poszkodowanych. W ostateczności Martin przechował by je u siebie, ale wolał tego uniknąć. Coś gdzieś się zawieruszy i zaraz brzydkie podejrzenia.
Remi powiódł wzrokiem po tej części oddziału, która stała przed nim.
- Dziękuję wam, że wzięliście udział w tej wyprawie - dodał już innym tonem. - Dzięki wam Szuwary stały się bezpieczniejsze. Możecie wracać do domu.

Milicjanci kiwnęli z uznaniem głowami i w prowadzili rannego mnicha do środka. Przed domem znachora pozostał już tylko ork Gauthier i kilku gapiów, którzy próbowali wypatrzeć skarby jakie przywiózł Remi. Ork pilnował tych najważniejszych skrzyń trzymając nabity muszkiet. Był to chyba jedyny egzemplarz broni do którego była amunicja.
Tłum się rozstąpił i przepuścił Florneta, który ciągnął za sobą Jeana-Christopha Trouve.
- Ooo pan Martin - Ucieszył się stary kobold - Witamy, witamy!
Remi skinął głową w podziękowaniu Florentowi i przeniósł uwagę na Radnego.
- Dzień dobry, panie Trouve. Pana również miło widzieć - bartnik uśmiechnął się zmęczony.
- Potrzebujemy kluczy do Arsenału - oświadczył, przechodząc do interesujących go w tej chwili kwestii.
- I zdążymy o tym pogadać dobry panie! - Kobold wyszczerzył zęby i syknął do Remiego - Chodź ze mną.
Złapał bartnika dyskretnie za pasek i ruszył w kierunku domu znachora.
Martin zmarszczył brwi. Najpierw Rusty, potem Trouve. Czy wszyscy poszaleli? Mimo tych wątpliwości Remi posłusznie podążył za Radnym. W końcu wciąż miał z nim sprawy do załatwienia.

Obaj wpadli do sieni i kobold szybko uchylił jedno skrzydełko okiennicy.
- Spójrz - Powiedział.
Gdy młody bartnik zajrzał przez szparę z początku widział tylko nieliczny tłum rozgadanych ludzi, których dobrze znał. Był zmęczony i chwilę mu zajęło nim spostrzegł w dali, przy chatce Lebrunów opartego plecami goblina. Postać zupełnie nieznana. Na pasie zatkniętych miał z tuzin noży i na bandolierze kilka kolejnych. Łypał spode łba oczami obserwując wozy i pana Gauthiera.
- To jeden z samozwańczych szeryfów naszego miasta. Jeden z sześciu. Chyba… - Kobold obrócił się do Remiego - Sytuacja się mocno skomplikowała odkąd opuściłeś Szuwary… Ci panowie pochodzą z Chlupocic. Ważne jest jednak to, że oni dziś przeniosą się do Arsenału. Musisz zatem złożyć część broni gdzie indziej. Zresztą, o broń nie tak trudno. Ważniejsza amunicja i proch.
- Jeden z sześciu ? Skąd w ogóle wiedzieli, że mamy kłopoty ? - mruknął bartnik, wciąż przyglądając się goblinowi. Widać było, że to osobnik podejrzany.
- Chytry znów wykorzystuje okazję - zauważył mimochodem.
- Przechwycili mój list do Chenes. Zasłaniają się dobrymi intencjami. Niby chcą pomóc… - Trouve zabębnił palcami o ścianę. Z jednej strony cieszył się, że Martin z milicją zjechał do miasteczka. Z drugiej kombinował i wydać to było po zmarszczonym czole.
- Miej kontakt ze swoimi ludźmi. Wszystko co masz do zdania, zabierz do Urzędu. Tam już pewnie pracuje Iris.
Rajca spojrzał na mężczyznę i na wozy, o czym obrócił się na izbę, gdzie dalej prześwitywało wejście na salę chorych. W powietrzu unosił się zapach krwii i ziół.
- A.. jak wam tam poszło? Wszyscy cali?
Remi milczał przez chwilę, pochłonięty przez wizje kolejnych kłopotów, które czekają Szuwary. Otrząsnął się jednak słysząc pytanie.
- Kilku rannych, dwoje bardzo poważnie. Ale wszyscy żyją - zaraportował.
- Ach i jeszcze jedno. Dołączyły się do nas trzy osoby i wróciły z nami do Szuwar.
- Stawcie się, wszyscy w urzędzie po południu. Milicjanci i ci nowi… Rannych jakoś później odwiedzę… Ach.. Po pogrzebie Brassarda mamy małe spotkanko w świątyni. Ja, Trottier, cicdrone i kilku innych. Przyjdź. Wcześniej rozmów się z ojcem, bo pewnie czeka.
Trouve poklepał z uznaniem Remiego i ruszył ku wyjściu.
Martin przez chwilę rozważał, co ma do zrobienia. Dwa spotkania, złożenie zapasów do Urzędu i jeszcze przydałoby się skoczyć do domu. Ech, a po powrocie miał odpocząć.
Uznając, że im szybciej będzie miał chociaż część tych zadań z głowy, tym lepiej, bartnik ruszył śladami pana Trouve i wyszedł na zewnątrz. Skinął na kręcącego się tam Florenta, by podszedł bliżej.

Krasnolud odepchnął się od woza i podszedł do Remiego. Nie był on milicjantem, a zresztą, jej rola teoretycznie skończyła się z wjazdem do miasta. Był to jednak jeden z braci Levasseur. A oni należeli do tych co to pomagają.
- Tak, pani Remi? - Zapytał.
Bartnik poważnie popatrzył na krasnoluda.
- Dziś o dwunastej w Urzędzie jest spotkanie dla milicji. Czy mógłbyś poinformować o tym resztę oddziału oraz pana Gasparda i panią Pężyrkę ?
Mężczyzna kiwnął głową w odpowiedzi.
- I jeszcze jedno. Za doprowadzenie rannych do porządku należy się Trottierowi zapłata. Ja niestety muszę zająć się tym - bartnik skinął w stronę wozów - ale nie można tak zostawić tej sprawy. Przy okazji mógłbyś jeszcze zagadnąć byłego mera o należność ?
- Oczywiście - Skinął znów głową Florent.
Martin podziękował krasnoludowi, po czym skierował się do wozów. Na początek trzeba było złożyć zdobyczne fanty do Urzędu. Dobrze, że Gauthier nigdzie się nie zmył. W sprawach przeładunków był bardzo pomocny.

Pannę d’Artois zbudziło już pierwsze bicie świątynnego dzwonu. Otworzywszy lewe oko zobaczyła jeszcze, jak Mordechaj kończy swoją toaletę, co było dosyć osobliwym widokiem przy jego niemałej tuszy i gabarytach.
Kocur spojrzał na dziewczynę z mieszanym uczuciem strachu i wdzięczności, bowiem ta wyszorowała go i wyczesała wczorajszego wieczora, by usunąć jak najwięcej pcheł.

Z niejakim ociąganiem Sophie wyszła spod ciepłej pierzyny. Dzień zapowiadał się ciężki i pełen wrażeń, a wczorajsze odkrycie źródła tajemniczej fali zniszczeń widocznej w Astralu sprowadziły na wiedźmią adeptkę lekki i niespokojny sen.

Dziewczyna przetarła twarz kawałkiem zmoczonego w misce płótna i westchnęła zbierając myśli. Wpatrywała się przez chwilę w swój słabo widoczny wizerunek odbijany przez nieruchomą taflę wody. Nie wiedziała co o tym wszystkim sądzić. Być może powinna już napisać raport do Zgromadzenia? Nadal jednak nie wiedziała czym było owo źródło zniszczeń. Będzie musiała wybrać się na to wzgórze. Najlepiej jeszcze dzisiaj. Tak, raport poczeka aż uda jej się wyjaśnić to wszystko. Gdy upewni się, że jest już bezpiecznie.

Przebrała się w codzienną, szarofioletową sukienkę i przeczesała włosy, a następnie skierowała się przez korytarz do kuchni, gdzie już czekało na nią śniadanie.
Była tam również właścicielka - pani Rolande.
Panna d’Artois przywitała się uprzejmie i opowiedziała o przygarnięciu Mordechaja.
Dość powiedzieć, że Amanda nie była zbyt zachwycona nowym zwierzątkiem w pokoju, przystała na nie jednak, gdyż Sophie zapłaciła od razu za kolejne trzy dni wynajmu.

- Ale jak poczuję mocz, to zwierzę sobie pójdzie. Nie będę tolerować tych dziwnych zapaszków, które rozsiewają - powiedziała kategorycznie kobieta, ściskając monety w dłoni.
Jednak nim się rozstały, poprosiła Sophie o jedną rzecz:
- Pójdź, moja droga do cieśli, jak możesz i zamów mi laskę. Teraz zauważyłam, że ta, którą mam jest cała pęknięta wzdłuż i może w każdej chwili trzasnąć. Poszłabym sama, ale za chwilę jest pogrzeb młodego Americ'a, a wiem, że później Poula nie złapię. Powiedz, że przysyłam cię ja, dobrze?
- W porządku. - Dziewczyna skinęła głową. - Gdzie znajdę jego warsztat?
- Jest tuż za kuźnią trolla. Nie sposób nie trafić. Poul nie weźmie pieniędzy teraz, ale niech powie, ile to będzie kosztować. Dziękuję ci, moja droga. A teraz muszę się spieszyć. Mnie zawsze długo schodzi na strojeniu. - Kobieta uśmiechnęła się i zostawiła Sophie samą w korytarzu.


Po lekkim śniadaniu i filiżance delikatnej herbaty, dziewczyna wróciła jeszcze do pokoju po torbę i trzewiki. Miała dziś kilka rzeczy do zrobienia, a zamówienie laski dla pani Rolande nawet zbytnio ich nie komplikowało. Musiała jednak wyjść trochę wcześniej niż planowała.

Zdziwiły ją lekko fragmenty patyków i liści w butach. Podeszwy też nie wyglądały za dobrze. Jakby ktoś w nich biegał po moczarach bez ostrożności…
Gdyby głębiej się zastanowić, Sophie nie pamiętała również wyniku stawianego sobie Tarota. Ani jak właściwie wróciła do domu…
Być może wynikało to już ze zmęczenia.
Tymczasem Mordechaj właśnie oblizał sobie czule nosek i z pewnością którymś okiem łypał na swoją nową panią, która wsparła się pod boki i pokręciła głową.
- Zachowuj się i nie narób mi wstydu. Niedługo wrócę.
Przeczyściła obuwie i niebawem opuściła pokój, zostawiając kota samego.

Sytuacja na zewnątrz wyglądała podejrzanie. Jeden z bandy nowych przyjezdnych, potężny półogr o dziwnym, możnaby rzec obłąkańczym uśmiechu, kręcił się w pobliżu Arsenału. Wyglądał, jakby go nadzorował. Dziewczyna pewnym krokiem ruszyła w jego kierunku i nie pukając weszła do środka.
- Pani Pascal? - zawołała półgłosem, gdy tylko drzwi zamknęły się za jej plecami.

Ciemna, wielka sala odpowiedziała echem. Gdzieś w głębi korytarza, w jednym z pomieszczeń, tliło się światło, a Sophie usłyszała rumor.
- Psia krew! Wszystko dziś mi z rąk leci - rozbrzmiał stamtąd głos kobiety.
- Pani Pascal - powtórzyła Sophie, idą w stronę odgłosów. - Dobrze, że nic pani nie jest - powiedziała zaglądając do pomieszczenia. - Wie pani kim są ci nowi? Przyjechali wczoraj w południe i raczej nie starają się nie rzucać w oczy. Jeden z nich jest chyba nawet jakimś czarownikiem.
- Kto? Ci z wczoraj? Te szeryfy z Chlupocic? - Dziewczyna otrzepała ubranie i zaczęła zbierać jakieś stare pergaminy.
- Z Chlupocic? Ta banda spod ciemnej gwiazdy ma być szeryfami? Czego tu szukają? - dopytywała się Sophie, pomagając kobiecie.
- Żebym to ja wiedziała. Muszę szybko zorientować się w magazynie i porozmawiać z milicją, którą zjechała. Pewnie będą chcieli zdać uzbrojenie… W czym mogę panience pomóc?
Iris kucnęła i zaczęła zwijać długi rulon rejestru magazynowego.
- Pomóc? - powtórzyła panna d'Artois, zamyślając się na moment. Zupełnie jakby dopiero teraz zastanawiała się co tu właściwie robi. - W niczym chyba, tak sądzę. Po prostu chciałam zobaczyć, czy wszystko u pani w porządku. - Dziewczyna potarła szyję w zakłopotaniu. - Rozmawiałyśmy ostatnio o sprzątaniu w Arsenale, ale teraz to pewnie nieaktualne… zważywszy, że Szuwary już mają nowych szeryfów. - Odłożyła ostatni trzymany pergamin na blat stołu i wzruszyła ramionami z rezygnacją.
- Niech pani porozmawia z panem Trouve. Ostatnio dużo się w miasteczku zmienia. On na pewno coś wymyśli. Zna tu dobrze wszystkich i nawet jak sam pracy nie da, to pewnie zna kogoś, kto pomocy potrzebuje.
Iris kiwnęła głową w podzięce za pomoc i wspięła się na drabinę by znieść kolejne dokumenty.
- W porządku, porozmawiam z nim, dziękuję. - Sophie objęła się rękami w talii i postąpiła mały kroczek w tył. - To do widzenia, pani Pascal. I miłego dnia.
- Acha… - rzuciła gdzieś z góry czarnoskóra dziewczyna, zajęta układaniem papierów. - Do w… Zaraz! - wrzasnęła i zaczęła energicznie schodzić po stopniach. - Już wiem, czego brakuje!.. Vince’a!
Sophie zatrzymała się wpół kroku i zaczekała aż Iris zejdzie z drabiny.
- Piekarz mówił, że Vince ucierpiał niedaleko baszty maga, sieur Buibora. Co to znaczy, że go brakuje?
- To znaczy, że leżał tam. - Kobieta wskazała pewnie jakieś pomieszczenie za ścianą, gdyż wycelowała palec w półkę. - Na tamtym stole, w głównej sali. Jak on mógł zniknąć?! Czegoś mi brakowało od rana! Teraz gdy zobaczyłam na górze jego portret, który narysowały dawno temu dzieci… przypomniałam sobie...
Iris ruszyła energicznie korytarzem.
Panna d’Artois, nie chcąc zostać sama w pomieszczeniu, pospieszyła za kobietą, niemal potykając się o własne nogi.
- Podejrzewa pani kradzież? To znaczy porwanie? - zapytała, nie wiedząc do końca, czy taki golem jest bardziej uważany za przedmiot, czy osobę.
- Cholerni Muriellowie! Pewnie jednak się włamali inaczej. Od kilku dni próbują mi wykraść klucz do Arsenału! Z tego też powodu oddałam Pierścień Golema panu Trouve. - Iris przemaszerowała do głównej sali i stanęła nad wielkim, pustym stołem.
Na ziemi leżał skotłowany całun.
- No tak! - Kobieta chwyciła się pod boki i zaczęła tupać nogą. Była odpowiedzialna za to miejsce. Po twarzy było widać, że myśli szybko przebiegły jej po głowie. Prawie było słychać ich tupot. - Głównym wejściem się nie włamali, bom wchodziła i zamek był cały. Sprawdźmy tylne. - I ruszyła nie patrząc na nic.

Sophie jedynie pobieżnie rozejrzała się po pomieszczeniu, nie wiedząc nawet czego powinna wypatrywać. Przykucnęła tylko, by podnieść materiał z ziemi i ułożyć go na blacie, jak obrus.
- No i proszę! - doleciało do niej z oddala. Gdzieś z głębi korytarza, który kończył się wzmocnionymi drzwiami, Iris Pascal badała zamek. - Ten ktoś miał klucz! Nic nie jest wyłamane.

Młoda wiedźma dołączyła do urzędniczki, która najwidoczniej rozpoczęła wewnętrzne dochodzenie.
- Trudno jednak byłoby wyłamać takie drzwi! Muszę zgłosić to do pana Trouve. Jeśli Vince’a ktoś gwizdnął, to daleko nie uszedł. Jest duży i byle gdzie go się nie wciśnie!

Iris trzasnęła drzwiami i zostawiła Sophie samą. Z oddali dochodziły dźwięki coraz bardziej rozbudzonych Szuwarów. Parskanie koni i jakiś gwar.
Dziewczyna wbiła wzrok pod nogi. Panna Pascal tego nie zauważyła, ale tuż przed tylnym wyjściem, po piaszczystej ziemi rysowały się koleiny jakiegoś powozu, który musiał wieźć coś ciężkiego.

Jako że czarnoskórej dziewczyny nie było już nigdzie widać, młoda wiedźma postanowiła zbadać trop na własną rękę. Zamknęła za sobą drzwi i podążyła śladami odciśniętych w podłożu kół.
Nie prowadziły bardzo daleko. Omijały rynek, kluczyły między chatkami i nawet ślad był po tym, jak koło w jakąś dziurę wpadło, a potem.. Potem ślad urywał się przy rozjeżdżonej drodze na wschód.

Sophie stała przez chwilę między opuszczonymi domami i analizowała sytuację. Trudno jednak było się skupić, gdy nieopodal milicja wyładowywała rannych i towary. Dziewczyna mogła obserwować ich pracę przez chwilę i to, jak uwijał się niedawno poznany znachor. Zebrał się tu też niemały tłum ludzi i zadeptywał ewentualne ślady…

Sophie była pewna, że wóz zawrócił spod arsenału w kierunku miasteczka. Mogła mieć zatem nadzieję, że sprawa jakoś się wyjaśni, a pani Pascal nie spotkają żadne nieprzyjemności z powodu zniknięcia golema.

Vince pomagał zamiatać ulice

Niewyspany Rodolphe, raz że przez nocne przenoszenie Vince’a, dwa że przez rozmowę z panią Girard o problemach Szuwar (pobieżną pogawędkę) i o bzdurach dla odprężenia, odprowadzaniu jej do domu i nieprzespanej nocy, na rozmyślaniu o kłopotach, golemie, biednym Zenonie i problemach finansowych, wstał rano i zaczął robić śniadanie - kaszę z przyprawami, tłuszczem roślinnym i kawałkami rozmoczonego w mleku, czerstwego chleba. Miał zamiar zająć się także Vincem i tajemniczą karteczką na jego temat. Wtedy przyszła do niego praca w postaci tysiąca ran. Kiedy tylko spojrzał na rannych, od razu kazał wznieść Rogbutę i zabrał się do pracy. W międzyczasie najmniej rannym i najbardziej kumatym kazał wykonywać proste czynności, mające na celu wstępną stabilizację Grégoire. Reszta mogła zaczekać jeszcze chwilę.

Pężyrka nieśmiało spoglądała to na znajome jej twarze Gasparda i Remiego, to na kręcącego się jak w ukropie nieznajomego mężczyznę. Nowych twarzy było wiele, ale to ten starszawy (a przynajmniej na takiego wyglądał) znachor - jak mogła wywnioskować z podejmowanych działań, wydawał się teraz najważniejszą postacią.
Bardzo powoli i ostrożnie podeszła nieco bliżej i kiedy przechodził obok niej szybko wypaliła:
- Jak pomóc trzeba, to ja chętna. Coś tam obandażować mogę. Mam nadzieję, żem nie zaszkodziła okładami moimi. I poiłam ich ziółkami. - Zawstydzona przestąpiła z nogi na nogę.
Nie, nie można było powiedzieć, że Pężyrka lubiła nowości. Ba, niewiele tego w życiu doświadczyła. Kiedy do jej rodzinnych Bełtów zajeżdżał jakiś kupiec, wioska mogła o tym gadać przez kolejny miesiąc. A tu… tu była nowa wioska, nowe twarze, nowe drogi. Na bogów w podziemiach w swoim osiemdziesięciosześcioletnim życiu nie widziała jeszcze tylu nowych ludzi na raz. Nawet chyba na targu tak się nie zdarzało. Krasnoludka miała tylko nadzieję, że jej zwątpienie i lekkie przerażenie nie wyzierało z dna jej oczy i nie przeciekało porami…

- Jakimi ziółkami? - zapytał łapiduch, nie siląc się na przywitanie ani formalności. W tym momencie nie było na to czasu. I nie czekając na odpowiedź, dodał: - Mam nadzieję, że faktycznie znasz się trochę na robocie. Złap tego tam, rozerwanego nieco, ej! Ty też pomóż. Ostrożnie przenieście go na tamtą leżankę - wskazał łóżko w sieni - i rozbierzcie całeggo, ostrożnie. Jak zobaczę, że go choć trochę bardziej uszkodziliście, to palce wam połamię, żebyście zobaczyli jak to boli.
Cholera, źle, źle. Źle mu praca z Rogbutą szła.

W sali chorych zrobiło się tłoczno. Bracia Levasseur robili za dźwigaczy i podawaczy. Grégoire Micheaux odzyskał przytomność, a wielki mnich również musiał się położyć. Brak asysty rzeczywiście dawał się we znaki Rodolphowi.
Orczyca miała zgruchotany mostek. Gdyby nie mydelniczka, którą ponoć nosiła na piersi, kula pewnie sięgnęłaby serca. Rodolphe robił co mógł. Oczyścił ranę, sprawdził i zszył. Reszta to leki i być może dobrze skrojony gorset dla dobrego zrostu kości. Rab musiała jeszcze powalczyć…

Tymczasem oboje z Pężyrką stanęli nad ciałem Grégoira Micheaux.
- Był ze mną jak walnął granat. Ja zdążyłem się schować za studnią, a on.. nie zdążył - Powiedział ranny krasnolud Quentin, który siedział pod ścianą na ławce.
Pacjent był lekko poparzony, a w jego ciele tkwiło kilka odłamków. Trottier mógł zauważyć, że te ‘łatwiejsze’ zostały usunięte.

Rogbuta na chwilę ustabilizowana, będzie z nią jeszcze kupa pracy. Teraz przyjaciel granata…
- Jak ci było na imię? - spytał krasnoludzkiej kobiety. Potem dodał odnośnie do wykonanej już pracy przy Micheauxie: - Dobra robota z tym tutaj.
Zielarz zabrał się na wyciąganie resztek z ciała biedaka. W międzyczasie posłał kogoś po dwa tuziny świeżych jaj, które kazał wrzucić potem do wrzątku na uderzenie serca i ubić pianę z białek. Jak już usunął odłamki, zajął się oparzeliną, przemywając ją lekko wodą i nakładając masę białkową na rany. Powinno zapobiec to utracie osocza, odwodnieniu i zapewnić bardzo względny komfort.
- Pężyrka - rzuciła w odpowiedzi, pomagając dalej jak mogła. - Pili napar z wierzby, a okładałam arniką. No i fiolka eliksiru zdrowia była, każdy dostał po łyku. Nie wiedziałam, co mogę zrobić, jak pomóc. Zaszkodzić nie chciałam. A ryciny ziół mogę w księdze pokazać.
Krasnoludka westchnęła ciężko. Nie pomyślała, że rzeczy, które zrobiła mogły w ogóle nie pomóc. A wręcz zaszkodzić. Posmutniała, patrząc na znawstwo i wprawę z mężczyzna traktował rannych. Znowu poczuła się jak kula u nogi.
- Nie chcę przeszkadzać - oznajmiła, czekając na decyzję nowego towarzysza.
Albo jej powie co jeszcze może zrobić, albo każe wyjść.
- Arnika i wierzba. Bardzo dobry wybór. Na eliksirach alchemicznych się nie znam, wolę wierzyć w siłę natury, nie magii. Ale tak, to dobra robota. Pewnie uratowałas niektórym życie.
Przez chwilę pracował w milczeniu.
- Rodolphe Trottier. W sensie, tak się nazywam. Miło cię poznać.
Pężyrka odetchnęła głęboko. Prawie jakby wcześniej nieco wstrzymywała oddech.
- Dobrze, że nie zaszkodziłam. Nie znam się, tyle co udało mi się z babcinej księgi odczytać. - Dzięki mogła składać szkółce i swojej upartej matce, która uważała, że czytać i pisać to każde jej dziecko musi umieć. - Mogę coś jeszcze zrobić? Ja jestem saperka, a nie zielarz ni medyk - wskazała ręką na Rodolphe, próbując w ten sposób zgadnąć dokładniej jego zawód. - A pan uczony panie Rodolphe zapewne.
- Zielarz, cyrulik, łapidusz. Jakkolwiek mnie nazwiesz, leczę i ratuję ludzi.
- Moje wysadzanie przy tym nieprzydatne - oznajmiła oczywistość, spoglądając z nowym podziwem na Rodolphe.
Zawsze miała szacunek do ludzi uczonych. A medycy, och, ci to już w ogóle powinni poza leczeniem i składaniem ludzi opływać w dostatek i bogactwo za swoje czyny. Ale na razie takie myśli postanowiła zostawić dla siebie.
- Przydatne. Jak kogoś w kopalni zakopie, to wysadzanie uratuje go lepiej niż ja. A teraz zmień bandaże, tylko ostrożnie!, u Rogbuty. I szepnij jej kilka ciepłych słów do ucha, czasem nawet to pomaga.
Pężyrka kiwnęła tylko głową i ochoczo ruszyła wykonywać polecenie mężczyzny. Chociaż tyle mogła zrobić, zważywszy na to, że niektórzy mogli ucierpieć od kulek, które im użyczyła...
Po dłuższym czasie wrócił zdyszany Matthieu z tuzinem jaj. Tylko tyle dostał. Były to zresztą gęsie jaja od Zbażynów. Do pomocy przy rannych pokazała się także Simone Girard. Chatka Rodolphe zamieniła się prawie w prawdziwy szpital.