Wiatr targał ciemnym płaszczem, jednak nie udawało mu się zwyciężyć, ze zdecydowanym krokiem Sophie d’Artois. Po opuszczeniu plebanii, szybko skierowała swoje kroki, w stronę zauważonej wcześniej gospody.
Huśtany wiatrem szyld z czarnym kotem skrzypiał głośno.

Dziewczyna naprawdę potrzebowała odpoczynku. Zamiast tego, w jej głowie kłębiły się myśli.
Zadanie od początku nie miało być łatwe i dobrze zdawała sobie z tego sprawę. Według otrzymanych informacji, Marie coś się stało, więc, jak na razie (wierząc słowom duchownego), wszystko się zgadzało. Wszystko, za wyjątkiem jednego - ciała zmarłej. Wiedziała, że jeszcze nie może być pewna śmierci miejscowej wiedźmy. Pamiętała co jej powiedziała Brandy: “bez trupa nie ma dowodów”. Dlatego musiała być bardzo ostrożna. Nad wyraz.
Już nie raz mówiła sobie, że wiedźma nie zagraża jej bezpośrednio. Podejrzewała jednak, że może wpaść w szał, gdy zobaczy, że ktoś przeszukuje jej rzeczy. I to z założeniem, że nie żyje.
Nie wiedziała jakimi mocami dysponowała Marie i nie chciała, dowiedzieć się tego z autopsji. A jeśli zostanie zaskoczona, może zabraknąć jej czasu, na wyjaśnienia i wytłumaczenie swoich intencji.

Przewidywała, że bagna będą niedostępne, po nadchodzącej ulewie. Dodatkowe parę dni może sprawić, że część spraw rozwiąże się sama. Poza tym dziewczyna i tak miała sporo do zrobienia.
Skrupulatnie układała w głowie listę spraw, które musiała załatwić jak najszybciej. Na pierwszym miejscu była oczywiście rozmowa z merem. Sophie aż przystanęła, gdy ze strachem zorientowała się, że nie pamięta, jak miał imię. “Trottuar?” - przyszło jej na myśl. - “Nie, nie… Jakoś podobnie…“
Pamięć zwykle miała dobrą… “To pewnie przez to miejsce.” - próbowała się uspokoić, ale w chwili, gdy burza była tuż, tuż, ciężko o spokój. Do tego była naprawdę zmęczona.
Mieszkańcy na pewno wskażą jej właściwą osobę. Mer był w końcu tylko jeden.

Zasłonę ołowianego nieba rozdarła jasna błyskawica. Sophie ledwo zdążyła skulić głowę w ramionach, nim do jej uszu dotarł huk grzmotu.
Przyspieszyła kroku, by zdążyć przed deszczem.

“Trzeba będzie porozmawiać o tej wiedźmie. O jej relacjach, nastawieniu do mieszkańców, no i, rzecz jasna, o jej zwłokach…” - wyliczała w myśli dziewczyna. Miała nadzieję, że wyjaśnienia mężczyzny rozwieją jej obawy, odnośnie wiszącego w powietrzu niebezpieczeństwa. Mimo, że, niezależnie od odpowiedzi, nie da jej to pewności. Magia bardzo łatwo zwodziła nieutalentowanych. Szczególnie ta potężna.

Prędko minęła budynek, wyglądający na piekarnię. “Świeże bułki z samego rana.” - pomyślała z wewnętrznym zadowoleniem. I przypomniała sobie, że zawsze chciała nauczyć się gotować. Nigdy jednak nie było na to czasu, ani sposobności.

Kolejny na liście: mag. Potencjalnie mógł być nawet większym zagrożeniem, niż stara wiedźma (głównie dlatego, że ta druga, z dużą dozą prawdopodobieństwa, nie żyła).
Magowie mogli ujrzeć zdolności magiczne w innych, a na razie lepiej byłoby pozostać incognito. Przynajmniej do czasu rozwiązania sprawy z Marie.
O magu trzeba dowiedzieć się jak najwięcej, lecz póki co unikać bezpośredniego kontaktu. Za jakiś czas pewnie będzie potrzebowała zamienić z nim parę zdań.Wreszcie będzie miała okazję poznać bliżej kogoś naprawdę umiejącego posługiwać się magią. Większośc wiedźm, które do tej pory poznała, nie była zbyt… Profesjonalna, żeby tak powiedzieć. Brak im było kunsztu, gracji, wyrafinowania.

Sophie lubiła postrzegać magię, jako sztukę. Obie można było wykorzystać, by tworzyć dzieła zapierające dech w piersi, czy wywołujące wzruszenie, jak również kreować szkaradę i wynaturzenia. Przykre, że wiedźmy najczęściej kojarzone były, z tą drugą sferą.
“Często same dawały po temu powody.” - pomyślała smutno młoda wiedźma.
Podczas swojego życia wiele ich poznała. Jedna bardziej arogancka i zadufana w swojej osobie, od poprzedniej. Było też kilka eleganckich wiedźm, pełnych gracji i dumy, jak chociażby madame Lucrèce Legrand-Roche. To ją właśnie Sophie starała się naśladować.

Stukając obcasami po krzywych, drewnianych balach Szuwarowej dróżki, uśmiechnęła się mimowolnie, gdy wróciła myślami do herbaty z tutejszym duchownym.
Było w nim coś takiego…

Mocne, dębowe drzwi gospody “Bury Kocur” uchyliły się do połowy, z cichym skrzypnięciem. Po chwili do środka weszła młoda kobieta, odziana w ciemny płaszcz podróżny. Zsunęła z głowy kaptur i odetchnęła z ulgą, gdyż uniknęła pierwszych kropli deszczu, które właśnie zaczęły uderzać, w zabudowania Szuwarów.
Zaraz za nią, po podłodze wjechał brudny, od pyłu drogi, kuferek oraz ogłuszający trzask grzmotu.
Błyskawica rozjaśniła półmrok pomieszczenia, ukazując obszerną salę z kilkoma drewnianymi stołami i krzesłami. Z lewej strony pomieszczenia, okrągłe palenisko już kusiło ciepłym żarem płonących polan. Gdzieś z wnętrza gospody dochodziły głosy, ale nikogo poza właścicielem stojącym za ladą i czyszczącym kufle, widać nie było.

Na widok nowego przybysza karczmarz uśmiechnął się promiennie, choć było widać, że był lekko zmęczony.
- Witamy w Burym Kocurze! - powiedział. - Najlepszej gospodzie w tej części Bourmont! - Z tymi słowami na ustach odłożył kufel i szmatę, i ruszył w kierunku gościa - Proszę się nie kłopotać, z bagażem. Pomogę. Miejsce przy palenisku? Coś ciepłego do picia? Pogoda zaprawdę nie zachwyca!
Eldritch miał cichą nadzieję, że jego przedstawienie się udaje. W końcu gość w dom, to grosz w dom… a zadowolony gość to więcej grosza.

Sophie położyła wolną rękę na talii, dla uspokojenia oddechu. W milczeniu skłoniła głowę, na znak powitania.
- Bonsoir (fr. dobry wieczór). - powiedziała po chwili, gdy mężczyzna zmierzał w jej stronę. - Och, pogoda zdecydowanie nas dziś nie rozpieszcza. - potaknęła, po paru głębokich oddechach.
W gospodzie ładnie pachniało wędzonym mięsem i świerkowym drewnem.

Wysiliła zmęczoną twarz na lekki, przyjazny uśmiech i z wdzięcznością oddała mężczyźnie kuferek.
- Mam nadzieję, że znajdzie się jakiś wolny pokój? - dodała z nadzieją w głosie, patrząc pytająco, na młodego oberżystę.
- Oczywiście. - odpowiedział z uśmiechem karczmarz. - Nim jednak do tego przejdziemy porozmawiajmy.
- Z miłą chęcią. - odparła. - Si je peux? (fr. jeśli można?). - wskazała dyskretnie, na zachęcająco wyglądające krzesło, stojące przy palenisku. Leżał na nim gruby koc w kratę, choć kolory były już lekko wypłowiałe.
- Ależ proszę. - odpowiedział z uśmiechem mężczyzna podnosząc kuferek i odprowadzając ją do krzesła.
- Cały dzień jestem w drodze. - wytłumaczyła swoje zmęczenie. Już uciekała myślami do ciepłego łóżka.
- Musi być pani zmęczona i spragniona. Z daleka pani przybywa? Coś do picia by oczyścić gardło z pyłu podróży?
- Dziękuję bardzo, przed chwilą wypiłam herbatę. - odpowiedziała siadając przy kamiennym palenisku i lekko kręcąc głową.

Koc był przyjemnie miękki. Świerkowe kłody potrzaskiwały cicho, gdy leniwie sunęły po nich jasne płomyki. W dach bębniły grube krople deszczu, a błyskawice uderzały gdzieś w okolicy. Burza była nad Szuwarami.
“Dobre miejsce, na taką pogodę” - pomyślała z ulgą dziewczyna i potarła zziębniętymi na wietrze dłońmi. W swojej eleganckiej, skórzanej torbie miała rękawiczki, ale nie założyła ich, wychodząc ze świątyni.

- Przybywam z północy. - powiedziała dość tajemniczo, rzucając mężczyźnie zagadkowe spojrzenie. Nie sądziła, by jej pochodzenie naprawdę interesowało oberżystę. Zapewne zapytał pro forma. - Choć dziś akurat, przyszłam ze wschodu, od strony Chlupocic. - sprecyzowała, by nie poczytał jej odpowiedzi, za próbę zbycia rozmowy. Szczególnie, że miała parę pytań i potrzebowała odpowiedzi.
- Słyszałam, - zagadnęła, prostując się na oparciu krzesła i składając ręce na podołku ciemnofioletowej sukni. - Że jak na takie małe miasteczko, sporo się tu ostatnio dzieje….
- Parę zaginięć, parę śmierci, trochę wystraszonej gawiedzi wyjeżdżającej z miasteczka… - powiedział Eldritch po czym westchnął ciężko, wzruszając ramionami. - To zły czas na interesy i wszyscy cienko przędziemy. Pani przejazdem czy na dłużej? Przyznam, że przydałaby się nowa krew. Szuwary tego potrzebują.
- Mam tu parę spraw do załatwienia, ale później zapewne będę musiała wyjechać. - powiedziała smutno, choć mógł być to jedynie skutek zmęczenie. - Kto wie? Może przy okazji parę zagadek tego miejsca, również odsłoni przede mną karty... - dodała po chwili milczenia, a jej oblicze przebiegł trudny do określenia grymas. - Wiadomo co się tym ludziom stało? Coś ich łączyło? - spojrzała na niego z nową porcją energii, a w jej ciemnych oczach zatańczyły płomyki ognia z paleniska.

Eldritch pokiwał lekko głową. Okropnie dużo pytań, jak na tak młodą osobę.
- Nieszczęśliwie. Przybyłem w dzień zaginięcia, nie miałem szansy ich poznać.
- Nieszczęśliwie… - powtórzyła Sophie powoli.
Gospodarz zrobił przerwę na chwilę namysłu i bacznie przyglądał się kobiecie.
- Jeśli mogę zapytać, jaka jest pani specjalizacja w życiu?
Twarz dziewczyny stężała, a płomyki w ciemnych oczach zgasły bezpowrotnie.
- Pan coś insynuuje? - obruszyła się.
Pytanie poprzedzone takim spojrzeniem, choć niezamierzenie, mogło zabrzmieć niejednoznacznie.
Brandy przestrzegała ją przed podobnymi sytuacjami.

- Po prostu jestem ciekawy. - odparł beztrosko mężczyzna - Poza tym, skoro planuje pani zostać tutaj trochę, do czasu załatwienia swoich spraw, to zapewne wiedza o pani talentach może być przydatna, przy zapewnieniu źródła zarobku i zakwaterowania. Pani wybaczy, ale wątpię, by miała pani dość środków na więcej niż dwa noclegi. Ale co ja mogę wiedzieć? To miejsce, ta gospoda, jest idealnym miejscem. Wiedząc kim pani jest, mogę szepnąć słowo odpowiednim osobom i zapewnić pani jakieś źródło dochodów… to jest, jeśli wpasuje się pani w niszę i ma odpowiednie zdolności.
- Cóż, skoro tak drogie ma pan pokoje, to wezmę najtańszy. - powiedziała wstając. - Proszę mi wybaczyć, ale muszę być jutro wypoczęta, żeby móc zarobić na utrzymanie. - Po czym wygładziła fałd sukni i złapała za rączkę kuferka.

Mężczyzna pokiwał głową w zrozumieniu i niezrozumieniu jednocześnie, ale nie jemu było oceniać.
- Rozumiem. Choć ceny mamy podobne do innych przybytków. Skoro chce pani na własną rękę pozyskać środki do życia pozostaje mi to zaakceptować. Jednak jeśli zmieni pani zdanie, zawsze znajdzie mnie pani tutaj. - powiedział po czym wskazał ręką na drzwi po prawej od wejścia.
- Pierwszy pokój z prawej. Numer cztery. Pomóc z bagażem?
- Nie, dziękuję. - odparła chłodno i odeszła w stronę wskazanego pokoju.
Mężczyzna uśmiechnął się delikatnie. Może nie był wybitnym znawcą natury ludzkiej, ale ta dziewczyna wyraźnie miała jakieś problemy…
- Spokojnej nocy. - rzucił w jej stronę i chwycił za miotłę.
Pora by doprowadzić to miejsce do porządku, po raz kolejny przed dniem jutrzejszym.

Z trudem przekręciła klucz w pewnie nigdy nieoliwionym zamku, gdy tylko znalazła się za prostymi drzwiami pokoju numer cztery.

Stwierdzenie, że nie stać jej na więcej niż dwa noclegi, było co najmniej nietaktowne.

Spojrzała na siebie krytycznym wzrokiem, ale eleganckie ubranie, nawet ubrudzone, nie dawało powodów, do tak surowych ocen.
Niemniej mężczyzna, choć nie wiedziała jakie miał podstawy, do takiego założenia, nie mylił się co do jej stanu majątkowego. Wcale nie miała wielu funduszy i prędzej, czy później, będzie musiała rozejrzeć się za jakimś zarobkiem. Zgromadzenie nie było zbyt hojną organizacją, więc raczej prędzej, niż później.

Przytknęła opuszki palców do wyczerpanych i kłujących lekko oczu.
- Być może to tylko niefortunny dobór słów? Jest późno i też z pewnością miał ciężki dzień... - starała się go usprawiedliwić, nadal nie otwierając oczu. Zmęczenie sprawiało, że była trochę przewrażliwiona.
“Musisz być bardziej wyrozumiała.” - upomniała się i westchnęła głęboko, po czym odsunęła dłonie, otwierając opadające powieki.

Mimo wieczoru i mocnego deszczu, w pokoju nie było całkiem ciemno. Przez okno wpadało słabe światło, stojącej na placu lampy.
Pomieszczenie było niewielkie. Pod ścianą stało proste, drewniane łóżko, a przy drzwiach biurko i taboret. Na stołku czekała metalowa miska z względnie czystą wodą i bure mydło.

Gdy Sophie obmyła się i przebrała, poczuła wewnętrzny spokój. Za oknem porządnie się rozpadało, a pioruny uderzały co jakiś czas, jednak nie przypuszczała, by nie dały jej zasnąć. Była naprawdę zmęczona.

Gdy już miała kłaść się do łóżka, powróciła myślami, do rozmowy z karczmarzem, która niestety nie poszła zbyt dobrze. “Jutro, gdy tylko odzyskam energię, na pewno się porozumiemy.” - pokrzepiła się w duchu, jednak nadal było jej wstyd pochopnej oceny sytuacji. - "Na pewno nie miał na myśli niczego złego." - pomyślała. - "Poza tym zaoferował mi pomoc. Należą mu się przeprosiny." - postanowiła, po czym wyjęła z kuferka butelkę znakomitego białego wina, które zabrała na właśnie takie okazje i podeszła do drzwi.

Po krótkiej walce z zamkiem wróciła do głównej sali karczmy, z nową ochotą na przyjazną rozmowę.

Kompletnie przemoknięci, Flora, Chloe i Rodolphe przebiegli truchtem przez plac, rozchlapując błotniste kałuże i chowając się pod okapem Arsenału. Skrzypnęły drzwi wejściowe, które pchnął mer i już za chwilę całą trójkę witały chłodne mury skromnej warowni.
Zamigotały błyskawice na niebie, raz po raz oświetlając spartańskie wnętrze sali głównej. Deszcz jakby ucichł i jego bębnienie dochodziło gdzieś z oddali.
- To se lunęło, nie? - Flora próbowała wyżymać rąbek sukienki i lało się z niej sromotnie. Pod jej nogami powstawała kałuża.
Chloe odczuwa chłód i żałowała, że nie wzięła ze sobą czegoś cieplejszego. Obie panie dały pierwszeństwo merowi, gdyż on był tu właściwie gospodarzem.
Rodolphe przepuścił panie i wszedł za nimi do budynku. Wypadałoby zapalić jakąś latarnię czy pochodnię. Zielarz rozejrzał się za czymś takim.
- Chyba jedyna latarnia jaka tu była została w celi - odezwała się Chloe widząc jak mer się rozgląda po pomieszczeniu. Lecz sama również weszła dalej by spróbować znaleźć coś co oświetli im izbę, choć swoje kroki z pamięci kierowała w kierunku schodów.

Na ścianach wisiały kute uchwyty a w nich stały pogaszone łuczywa. W pomieszczeniu był też stojący pod ścianą żelazny świecznik na dwanaście świec. Niestety sterczał w nim nabity tylko jeden ogryzek świecy łojowej, który ledwo się tlił czerwonym żarem.
Panna Vergest podeszła do jednej ze ścian i stając na palcach sięgnęła po jedno z łuczyw zdejmując je z uchwytu. Mając je już w ręku podeszła do świecznika chcąc odpalić od niego to co ściągnęła ze ściany.
Rodolphe podziękował dziewczynie, odebrał od niej płonące drewienko i ruszył do aresztu, oświetlając sobie i kobietom drogę.

Zatańczyły długie cienie na kamiennych ścianach i powiało przeciągiem. Odgłos kroków poniósł się korytarzami. W dali słychać było odchrząknięcie i zaszuranie taboretem. Koniec korytarza rozświetliła lampa olejowa którą trzymał teraz wielki jak dąb chłopina.
- Bry - Głośno przywitał się Jan, który czujnie wstał z siedziska i poświęcił nadchodzącym gościom. Jego twarz mogła wyrażać zdziwienie, choć Chloe widziała jedynie rude krzaczaste brwi, rude długie włosy i rudą, kosmatą brodę. To wielkie chłopisko pilnowało aresztu.
- Witam panie merze… O tej porze wizyta?- Zapytał.
- Dzień dobry, Janie. Chcemy zobaczyć jak się więzień trzyma. Dajesz sobie tutaj radę? Nie potrzebujesz czegoś, Janie?
Wiklina skłonił się też paniom po czym podrapał się w kudłaty wielki łeb. Cała trójka zostawiała za sobą kałuże wody.
- Ech, panie merze, chyba samemu mi tu przyszło pilnować tego jegomościa. Ten elf, Lilian.. nie było go jak przyszedłem tutaj by go zmienić. Więzieniowi za to zostawił koc i lampę. No i jak wcześniej leżał ten chopina bez czucia, tak teraz co jakiś czas jęczy albo woła.
Chłopisko spóściło wzrok i zaczęło miętolić krawek płóciennej koszuli...
- Ja bym już panie merze chciał normalnie do domu wrócić. Koszyki wyplatać…
- Euuuaaa! - Zawył więzień w celi, a wiklina wzdrygnął się zalękniony, mało lampy nie wypuścił.
- Ah, czyli on go pilnował… - powiedziała Chloe pod nosem kojarząc fakty. Nie wchodząc w rozmowę między panami panna Vergest od razu podeszła do właściwej celi.
- Jak się czujesz? - zapytała więźnia gdy stanęła przy kratach.
Rodolphe podziękował Janowi za pracę i również podszedł do celi. Miał nadzieję, że Diego, w miarę możliwości, ma się dobrze.
- Nogaa mi zdrętwiała… - zajęczał więzień słysząc jakieś głosy na korytarzu. W celi było ciemno i głucho. Zadzwoniły jakieś łańcuchy, zaszurały bose stopy i Chloe dostrzegła ruch.
- To ty moja wybawicielko? Seniorita Chloe?
Dziewczyna przyłożyła palec do ust w geście milczenia.
- Widzę, że masz się znacznie lepiej - uśmiechnęła się do niego.
Zadźwięczały łańcuchy i Diego dokolebał się do uchylonego okienka w okutych żelazem drzwiach.
- Trochę mi lepiej. Głodny jestem bardzo i pić mi się chce.
- Dałem mu własną kanapkę - Powiedział z wyczuwalną krzywdą w głosie Wiklina.
- Gracjas Janek, ale ty jadłeś cokolwiek przez ostatnie kilka dni, a ja nic - odezwał się więzień i docisnął twarz do kratki by wszystkich lepiej widzieć. Gdy jego ledwo patrzące na świat oko dostrzegło Rodolphe’a, mało nie dostał ślinotoku i wrzasnął.
- Tyyy!.. Mierda! Otruć mnie chciał! Tamten jegomość! - Emocjonował się Diego plując śliną - Porwał mnie i otruł. Mordować chciał!
Rodolphe tego się właśnie spodziewał, ale kiedyś musiał nadejść ten moment.
- Miałeś pecha, niestety, napotkać na swojej drodze mera tej wioski i zielarza. Nie miałem innego wyjścia, przykro mi. A otruć, nie ja cię otrułem. I niestety wciąż nie wiem kto. - Trottier nie chciał wyjść na bezdusznika, szczególnie, że żal było mu Diega, ale musiał zdobyć to po co przyszedł. - Jesteś już w stanie sensownie myśleć? Czego tutaj szukałeś? Czego chciałeś od pana Martina?
- Od pana Remiego Martina?... Ech.. - Osadzony machnął ręką - Nic nie chciałem. W sumie, to tylko by dał mi schronienie nad głową, parę groszy i już byłbym daleko, seniore. Dajcie co pić, a opowiem wszystko. Przysięgam.
Gdzieś na zewnątrz przetoczył się grzmot po niebie.
Rodolphe poprosił Wiklinę o kubek wody dla więźnia, czując się nieco winny. Powinien był o tym wszystkim wcześniej pomyśleć, a nie wesoło szwędać się po Szuwarach i czytać książki.
Wiklina otworzył niewielką klapkę u spodu drzwi i wsunął nogą kubek pełen wody. Diego pochwycił go i wlał w siebie tak, że ciekło mu po brodzie.
Rodolphe i Chloe zaczynali odczuwać przemoczone ubrania i chłód jaki panował w tych lochach. Flora za to, stała i patrzyła w mera jak zaczarowana. Jakby nie odczuwała żadnego dyskomfortu. Być może jej trudne dzieciństwo w jakiś sposób uodporniło ją na dyskomfort każdego gatunku.

- No więc.. jestem Diego de LaChristo. Byłem oficerem, albo coś na rodzaj oficera na statku “Barratara”. Służyłem pod kapitanem LaGarzą i z panem Navarrą. Powiedzmy… trochę szaleliśmy po morzu - Więzień upił kolejny łyk i nabrał głośno powietrza.
- No co będę ukrywał. Piratem byłem. Statek utknął na mieliźnie. Wojsko nas dopadło, nakradli z naszej ładowni co się dało, a nas pozamykali. Na szczęście udało się mi zwiać z transportu. Nie będę wchodził w szczegóły, seniore. Byli tam inni więźniowie też. W tym także mój amigo Adam Martin... Opowiedział mi on o swoim bracie, Remim i ojcu Luc’u. Powiedział, że znajdę tu schronienie. No i rozstaliśmy się. Co miałem robić? Postanowiłem tu przybyć.
Diego delikatnie oddał kubek pod drzwiami.
- Gracjas - rzucił.
- A czy pamięta pan, panie Diego, w którym momencie najadł się pan takich niebieskich płatków kwiatka? - zapytała przysłuchująca się w milczeniu do tej chwili Chloe. Dziewczyna chciała się dowiedzieć przyczyny jego zatrucia.
- Jakich niebieskich kwiatków, seniorita?! - Wzdrygnął się de LaCristo i wybałuszył oczy. Widocznie z jego świadomości gdzieś uleciał ten fakt, że nakarmiono go mordujką.
- Te, przez które prawie opuścił pan ten świat - odparła mu Chloe z powagą. - Ale najważniejsze, że już się pan dobrze czuje - uśmiechnęła się do niego uroczo.
- Ale to nie wszystko… - Westchnął Diego - Ścigają mnie w Chlupocicach. Niby tamtejszy szeryf, ale jak dla mnie to większy bandyta niż jakikolwiek pirat, którego znałem. Dlatego mnie nie oddawajcie. Błagam. Swoje mogę odsiedzieć tutaj. Może tylko jakby jakiś koc.. i ewentualnie chociaż jeden posiłek dziennie.. Nie chcę wracać do tych sadystów… i morderców…

Panna Vergest skrzywiła się.
- To nie pierwsza osoba która mi to mówi - mruknęła do mera Szuwar.
- Dołączyłem do nich jakiś czas temu. - Kontynuował Diego - Przez tego Booletproof’a, goblina. Był jakimś ich kurierem czy coś.. No w każdym razie, już w pierwsze dni stuknęli jakiegoś młodzieńca. Jakiegoś czeladnika z Akademii Magicznej. Kilka dni później, chcieli bym zrobił to samo z jakimś biednym rolnikiem, co przyjechał sądzić się z merem Chlupocic… No ale nie jestem taki. Zwiałem..
Tu osadzony spojrzał głęboko w oczy panience Chloe..
- Uciekłem, ale gdyby nie pomoc pewnym dam.. pewnie by mi się nie udało.. - Chrząknął. Przeniósł smutne spojrzenie na mera Trottier’a.
- Chyba mam gorączkę… Mogę liczyć na jakieś lepsze warunki, seniore?
Rodolphe przyglądął się to Diegowi, to Chloe. Coś się dziwnie pirat zachowywał, ale w sumie… Jak inaczej mógłby się zachowywać?
- Możesz spokojnie liczyć na lepsze warunki, panie de LaCristo. To, że znalazłeś się w tym nieprzyjemnym miejscu zawdzięczasz… Wielu nieprzyjemnym zbiegom okoliczności. Ja z pewnością uwzględnię w swojej ocenie, bo wszak musisz zostać osądzony… Niekoniecznie w Chlupocicach - dodał mer pod nosem z niejakim zacięciem. - Uwzględnię, że przez moje niedopatrzenie i czyjąś podłość całkiem sporo już wycierpiałeś. Przepraszam cię za zaniedbanie twojego zdrowia. Jednak nie za ujęcie, wszak musisz zapewne rozumieć, że był to mój obowiązek. Teraz zaś cię zbadam. Otwórz celę, jeżeli możesz Janku.
Prośba mera wyrwała z kontemplacji rudego wartownika, który zaraz zabrzęczał kluczami.
- Czy ty... - gosposia coś skojarzyła z tego co mówił osadzony. Od razu jej mina zrobiła się poważna jak nigdy dotąd. - Ty miałeś zlecenie zabić syna pani Zbażin… - Chloe z obawą spojrzała na mera. - Panie Trottier, Diego jest świadkiem. Jeśli coś się stało temu chłopakowi to tylko on - wskazała na ex-pirata - Będzie w stanie zeznawać.
Zgrzytnął zamek i po całym budynku poniósł się pisk cierpiących zawiasów. Ciężkie, metalowe drzwi stały otworem.
- To poważna sprawa… - mruknął łapiduch i wszedł do celi. Miał nadzieję, że Diego będzie rozsądny i nie zrobi żadnego głupstwa. Miał zamiar ogólnie obejrzeć sobie więźnia i na poczekaniu wymyślić szybkie rozwiązanie na jego ogólne… popsucie.
- A właśnie - Chloe jakby przypomniała sobie coś nagle. - Dzieci w sierocińcu mają wszy i gnidy. Ale to już pan wie - spojrzała porozumiewawczo na Florę, która jak dotąd stała z tyłu i milczała. -Czy miałby pan coś na to, żeby dzieci z tego wyleczyć?
- Właśnie? - Dorzuciła coś od siebie Flora.
- Częstsza kąpiel i mogę przygotować mieszankę z piołunu i wrotyczu, jako dodatku do tejże kąpieli - odparł bez chwili zastanowienia mer. - No i bagno! Bagno zwyczajne, tutaj tego wszędzie pełno.
- Koniecznie tę mieszankę - Pokiwała z całą powagą opiekunka.
Diego stał spokojnie z mętnym i zmęczonym spojrzeniem. Nie pachniało tu fiołkami. O więźnia nikt nie dbał. Leżał tu robiąc pod siebie i wymiotując. Szczęśliwie nikt go nie karmił, gdyż nie dałoby się tu przejść spokojnie...
Po szybkich oględzinach, Rodolphe był pewien, że De LaCristo jest w miarę zdrowy, tylko bardzo osłabiony.
Panna Vergest pokiwała głową.
- Pan Diego może pójść ze mną, dojdzie do siebie w świątyni, potrzeba nam rąk do pracy to będzie miał okazję wspomóc lokalną społeczność - stwierdziła dziewczyna. -Proponuję, żeby Flora z panem - zwróciła się do mera - udała się po lekarstwo na wszy, a ja z panem Diegiem udam się prosto do świątyni. Co pan na to, panie Trottier?
Młoda opiekunka sierocińca zrobiła wielkie oczy. Było późno no i nie godziło się aby o tej porze takie śmiałe propozycje składać…
- Panie Janku… Byłby pan w stanie jeszcze popilnować przez jakiś czas pana de LaChristo? Nie chciałbym zostawiać panny Vergest sam na sam z byłbym piratem. Byłbym ci bardzo wdzięczny, gdybyś odprowadził pannę i więźnia do świątyni i poczekał, aż pokaże się pan Glaive. Ja odprowadzę pannę Florę i po drodze zabierzemy zioła z mojego domu.

Choć mina gosposi wskazywała, że asysta strażnika jest zbędna to jednak dziewczyna nie sprzeciwiła się zaleceniu mera.
- No to chodźmy - odparła uśmiechając się do Janka. - Myślę, że jeszcze zdążymy na kolację w świątyni - dodała.

Rudy wartownik skinął głową, Flora klasnęła w dłonie, Diego zaś, naciągnął na siebie stary koc. Już za chwilę, cała drużyna była gotowa do drogi. I choć na niebie trzasnął piorun, a deszcz nie odpuszczał, nikt się nad sobą nie użalał…
Wszyscy ruszyli w ulewną noc i każdy miał jakieś zadanie do zrobienia...

Nadchodząca burza mogła pokrzyżować wszystkie plany. W porządną nawałnicę można mieć problemy z trafieniem do domu, a co dopiero z odszukaniem zbójnickiej siedzimy. Nawet korzystając z informacji dostarczonych przez gnolle mogą być kłopoty. W dodatku Zdzich… Józef mógłby lepiej pilnować tego dzieciaka. Raz wysłał go do chaty łowczego w noc po tym całym magicznym ataku, a teraz chłopak po prostu wymknął się na zbrojną wyprawę. Może i chłopską, ale jednak zbrojną. Remi nie lubił się wtrącać w cudze sprawy, a Zdzich był w trudnym wieku no, ale jednak coś z tym trzeba było zrobić.

Pytanie stajennego wyrwało bartnika z zamyślenia.
- Jak padną w boju nie będę po nich płakać - odparł. Jednak zamordowanie kogoś z zimną krwią… Remi czuł się nieswojo myśląc o tym. Wiedział, że zbóje zrobiliby to bez wahania. Może nie ma się czym przejmować, skoro i tak na razie są jeszcze dalecy od ich odnalezienia?
- Czyli nie żywcem? - zapytała Hoe, przyglądając się uważnie Remiemu. Mężczyzna został w końcu mianowany na pewne stanowisko, a ona bardzo głęboko wierzyła w to, że jest też odpowiednią na nie osobą. I nie tylko na nie… przede wszystkim ciekawiła ją jaka jest jego opinia.
- Ci zbóje zamordowali niewinnego obywatela Szuwar. To mogło spotkać każdego z nas - powoli powiedział Remi.
- Poza tym transportowanie jeńców chyba nie byłoby najwygodniejsze. Zrobimy co się da, żeby każdy dostał na co zasłużył. Jednak najważniejsze jest, aby szlak był znów bezpieczny - spojrzał krótko na towarzyszy.
Patric kiwnął głową..
- Wszystkich byśmy pewnie nie upilnowali...
- [i]Ale tak bez sądu? - Zapytał z kozła Bruno
Martin odwrócił się w tamtym kierunku.
- W walce wszystko może się zdarzyć. Gorzej jeśli zastalibyśmy ich w łóżkach. Wtedy trudno byłoby to wytłumaczyć i pewnie trzeba by podjąć ryzyko odtransportowania ich. Ale wątpię, żeby dali się tak łatwo podejść.
- Czyli bez sądu? Mamy walczyć by zabić, a nie walczyć by ogłuszyć i zabrać ze sobą? - upewniła się Hoe, zupełnie neutralnym tonem głosu, jakby nadal po prostu była ciekawa opinii Remiego. Sama swoją póki co zachowując tylko dla siebie.

Zerknęła przy tym z ukosa na Zdzicha, który przysłuchiwał się przecież tej rozmowie.
Młody chłopak kończył posiłek. Był zmęczony, ale też podniecony. Kompletnie pochłonięty przysłuchiwaniem się tej rozmowie. Spojrzał na Hoe, a na jego twarzy rozbłysł uśmiech. Wydawało się, że był... szczęśliwy… Orczyca za nic w świecie nie pozwoliłby żeby ktokolwiek z towarzyszy spostrzegł się co dzieje się w jej sercu na widok tego uśmiechu. Zacisnęła tylko mocniej pięści. I chociaż jej spojrzenie złagodniało nic innego nie zmieniło się w jej mimice. Przesunęła wzrok na Remiego, spodziewając się jego rychłej odpowiedzi. I nie patrząc już na Zdzicha wyciągnęła w jego kierunku mapę, z którą zdążyła się zapoznać.
Martin wyciągnął rękę po podawany przedmiot, lecz na razie nie poświęcił mu ani trochę uwagi. Przeczucie podpowiadało bartnikowi, że ta rozmowa jest jednym z kluczowych punktów tej wyprawy.
- Gdybym wiedział, że damy radę upilnować tych zbójców, nie byłoby problemu, ale… to zaprawieni w bojach banici. Na pewno liczyli się z tym, że kiedyś ktoś spróbuje ukrócić ich działalność. A jeśli nawet nie przenoszą obozu, tylko mieszkają w jednym miejscu. to znaczy, że muszą być pewni siebie. Z jednym, może dwoma sobie poradzimy. Zróbcie co się da, żeby potyczkę przeżyć i ich unieszkodliwić. A czy trwale czy nie będziemy się martwić potem - Remi przeniósł wzrok na orczycę. Fakt, że jeśli chodzi o większość drużyny, to czy zrobią członkom bandy krzywdę było w znacznej mierze zależne od szczęścia. Hoe odstawała umiejętnościami od reszty, w tym od samego bartnika. W jej przypadku to czy nie da rady zadać komuś obrażenia było raczej kwestią pecha. Solidnego pecha - dokończył myśl bartnik.

- Jeśli zaś mówimy o tak ważnych kwestiach… Na coś ty tak właściwie liczył - zwrócił się do Zdzicha.
Rozczochrana głowa uniosła się a rękaw przejechał po szczeniackiej brodzie błyszczącej od tłuszczu. Wielkie oczy spojrzały na Hoe a potem na bartnika.
- Eee.. No...- zaczął chłopak - Jakbym spytał dziadzia Józia, to na pewno by mnie nie puścili. Jakbym zapytał was, to ino bym pewnie przez plecy batem dostał... A tak to sem jest i mogę się przydać. Nagotować czego, ładować samopały mogę, konie oporządzić, przypilnować albo co.
Patric przysłuchiwał się przez chwilę jak chłopak zachwalał swoje różne umiejętności, po czym zapytał.
- A co zrobimy z rannymi po naszej stronie? Mamy jakieś opatrunki?
- Gdyby to coś dało złoiłbym ci skórę. Ale teraz to i tak nic nie zmieni - mruknął pod nosem Martin przypominając sobie Adama. Kiedy zaczął się szlajać ze swoimi znajomymi też nikt go nie nauczył rozumu. Ta myśl przypomniała mu o tajemniczym jegomościu, który ponoć miał dla niego wiadomość. Zanim powrócą do Szuwar zapewne zostanie już przesłuchany. Po raz pierwszy od wyruszenia Martin zaczął się zastanawiać nad intencjami starego kobolda. A co jeśli po prostu nie chciał, by bartnik zawadzał w dochodzeniu ? Remi mimo woli poczuł niepokój. Nie złamał żadnych praw, a i Trouve chyba nie powierzyłby mu dowodzenia…
- Mamy - odparł stajennemu. Cóż koszula, którą wziął na zmianę była jedną z ulubionych, ale materiał był mocny i po wygotowaniu powinna się nadać. Szkoda, że nie było z nimi Trottiera.
Remi przypomniał sobie o mapie, którą trzymał w ręce. Pochylił się w tej chwili nad nią, próbując wyczytać z niej jak najwięcej.
Trzeba było przyznać gnollom, że pomimo braku zdolności plastycznych mapa była w miarę czytelna. No i dokładna. Brakowało, co prawda, na niej rzeki Rechotki, która prawdopodobnie ciągnęła się za trzema wzgórzami, ale poza tym Remi nie miał trudności w orientacji. Szuwary na wschodzie, Bełty na zachodzie , gdzieś na północy Pocieszniki. Miejsce śmierci Brassarda oznaczone było grubym iksem. Z ich opowieści wynikało, że Miętosie musieli gdzieś mieszkać w okolicy. Po krótkiej analizie bartnik nie dawał wiary by banda osiedliła się na południu. Nic tam nie było prócz lasów i coraz większych gór. Nikt im nie zagrażał do tej pory. Mogli czuć się bezpiecznie. Nigdzie nie uciekali.
Na północy był widocznie zarysowany zbiornik wodny. Staw lub niewielkie jezioro. To było dobre miejsce na obóz. Tym bardziej, że teren na pewno się wznosił ku górze…

Powóz nagle stanął, aż ośki zapiszczały i konie zaczęły parskać.
- Ej, wy tam w środku.. lepiej wychylcie głowy… - Wrzasnął zaniepokojony Bruno. Do środka za to wcisnął łeb Gauthier i wyciągnął rękę po muszkiet. Na furmance też zrobiło się naraz gwarno a i ktoś przeklął.
Remi szybko zwinął mapę i schował ją do kieszeni. Zanim zorientował się co robi, już stał na nogach. Martin zaczął przeciskać się na kozioł, zaraz jednak zrozumiał swój błąd i po prostu podał muszkiet orkowi.
- Co jest ? - spytał, kiedy szczęśliwie znalazł się na zewnątrz.

- No właśnie? - Zagaił również zaniepokojony Patric.
Muszkiet przewędrował do rąk orka niemowy, który ślamazarnie próbował nim manewrować. Ponad tym, Remi dostrzegł na drodze jakieś zwierzę. Coś kosmatego i potwornie brzydkiego stało jakieś dwadzieścia metrów przed powozem.
- Spokojnie z tą armatą. Nie chcemy by się zleciało ich więcej - Jęknął Bruno. Dopiero teraz bartnik mógł zobaczyć co tak zaniepokoiło woźniców…
Na ziemi leżał sfatygowany niedźwiedź. Nieco wychudzony i wygłodniały po zimie. Dyszał ciężko, ale oczy miał zamknięte. Było mu wszystko jedno. Mógł umrzeć tu i teraz. Nad nim dyszała mozolnie gruba dzikoświnia. Każdy widział, że dzikoświni się w drogę nie wchodzi. Było to zwierzę wyjątkowo charakterne i o niezwykle niskiej odporności na złość. Złość legendarna, która opisywano jako przeżuwanie zębami trzonowymi tętnicy wroga, tylko dlatego, że krzywo się spojrzał.
Sytuacja nie była normalna. Dzikoświnia właśnie oceniała nowego intruza. Tuż za nią, w krzakach siedziało siedem małych dzikoświnek i podziwiały widowisko.

Bartnik zaklął cicho pod nosem. Dobrze, że to nie zasadzka, ale dzikoświnia z młodymi i niedźwiedź ? To była lekka przesada.
- Zdzich, przydaj się na coś i skocz do powozu gnolli. Powiedz, że mają się natychmiast zatrzymać. Tylko nie hałasuj. I może lepiej nie wychodź przed wozy - zawołał cicho Martin w stronę budy.
Chłopak kiwnął głową i po cichutku wysunął się tylnym wyjściem.
Potem zaś Remi zaczął przyglądać się dzikoświni, starając się nie patrzeć jej w oczy. Remi nie miał ochoty na konfrontację ze zwierzęciem, ale nie wydawało mu się by próba odgonienia go coś dała. Mimo to zamierzał spróbować. Nie zaszkodziłoby mieć za plecami kilka nabitych muszkietów na wypadek szarży. Plany te jednak musiały chwileczkę poczekać, zanim bartnik nie upewni się, że wóz z tyłu bezpiecznie zaparkował. Do kłopotów brakowało im tylko kolizji.
- Bądźcie cicho - ostrzegł współpasażerów.

- Panowie… - W głosie Bruna wyczuwalny był strach. Remi odruchowo spojrzał przed wóz. Świnia właśnie gotowała się do szaleńczego ataku. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że na pierwszy ogień i nieokiełznaną złość zwierzęcia pójdzie koń. Nie był to dobry scenariusz, gdyż w przypadku jego śmierci, nie było komu ciągnąć powozu…
Remi syknął. Tyle z odstraszania.
- Bagnety, szybko !- krzyknął już głośno. Bez konia byliby uziemieni, dlatego przydałoby się go wyprząc. Z drugiej strony ich jedyną szansą było ostrzelanie tego monstrum, a wysyłanie kogoś było pozbawianiem się strzelca i narażeniem jego życia.
- Patric do konia. Osłonimy Cię - zadecydował Martin. Ta dzikoświnia może być ranna po pierwszych strzałach i być jeszcze dość silną by poharatać biedną szkapę.
- Lepiej się schyl ! - wrzasnął jeszcze sięgając samemu po bagnet.
Stajenny rzucił się z wozu na ziemię i pochylony pobiegł naprzód. W tym samym czasie bestia zaryła dwa razy kopytkiem w piaszczystej drodze i wyrwała pędem w bok. Pobiegła po łuku robiąc dziwaczny zwód i z impetem natarła jedynego człowieka na ziemi.
Dzikoświnie miały to do siebie, że atakowały wszystko, co było większe od nich. Wóz, koń i Patric wydawały się odpowiednimi celami.
Na wozie ukończono dozbrajanie. Lufy muszkietów skierowane zostały w kierunku agresora. A przynajmniej mniej więcej w tym kierunku.
- W bok !- ryknął na głos Martin do Patric’a.
Odczekał ile się dało, aby tamten odskoczył, jednocześnie cały czas obserwując zbliżające się monstrum.
Kiedy nie można było już dłużej czekać, nie pozostawało nic jak tylko na cały głos wrzasnąć :
- Cel ! Paal !
Huknęło, kiedy Gauthier wystrzelił, jednak pocisk orka przeciął powietrze nie czyniąc szkody Patricowi. Niestety dzikoświni też nie. Zaraz rozległ się kolejny strzał. Remi po chwili dopiero zrozumiał co się stało. Stajenny musiał strzelić pod brzuchem szkapy. Dzikoświnia kwiknęła przeszywająco, lecz widocznie została tylko draśnięta. Nie zatrzymała się nawet i zbliżała się szybko. Martin dałby słowo, że w jej oczach błyszczała rządza mordu. Sam podniósł muszkiet starając się namierzyć cel. Dostrzegł jeszcze jak Patric rzuca się w kierunku wozu, a ścigająca go bestia wykonuje ślizg pod brzuchem Dolly, która chyba nawet tego nie zauważyła. Klacz, która kiedyś należała do szeryfa musiała być przyzwyczajona do takich sytuacji. Chociaż może po prostu wszystko jej było jedno.
Wszystkie te spostrzeżenia przeleciały Remiemu przez głowę, kiedy przygotowywał się do strzału. Kiedy palce bartnika naciskały kurek nie myślał już jednak o niczym. Przed oczyma miał tylko tę cholerną, wielką świnie.
Walnęła salwa przysłaniając wyplutą chmurą spalonego prochu widok Remiemu. Wszystkim w środku zadźwięczało w uszach. Nastąpił kolejny wystrzał gdzieś z przodu, krzyki Patrica i kwik świni. Nawet Dolli zarżała i szarpnęło wozem, aż coś spadło z tyłu. Powóz się wzniósł przednim kołem i za chwilę opadł ciężko, aż jęknęła oś.
Bartnikowi zaparło dech, kiedy łupnął o deski wozu. Trudno było mu określić co dokładnie spowodował jego strzał. Doświadczenia z bronią zbytniego nie miał. Oby tylko nie okazało się, że trafił swoich. Ten krzyk… chyba Patrica... go zaniepokoił. Remi szybko pozbierał się z podłogi i rzucił w kierunku kozła. Nadal trzymając kurczowo bagnet wychylił się, aby ocenić sytuację.

- Mosse ? Patric ? - zawołał bartnik ochryple.
Remi zeskoczył z kozła. Sceneria wydawała się zaskakująco spokojna, w porównaniu do tego co tu się działo przed chwilą. Kiedy stopy Martina dotknęły ziemi dosłyszał dziwne dyszenie. Zaraz znalazł źródło tego dźwięku.
Dzikoświnia leżała na boku sapiąc i prychając, a z jej pyska wylewała się szkarłatna posoka. Jasnym było, że musiała zostać przejechana przez powóz. Kopytami drapała ziemię. Remi odwrócił wzrok. Nie było czasu nad użalaniem się nad zwierzęciem. Bartnik obszedł wóz w poszukiwaniu towarzyszy.
Ork wydawał się cały. Siedział na koźle ściskając muszkiet i obserwując co działo się w dole. Bruno kucał nad Patric’em, który syczał z bólu. Dzikoświnia przeorała mu kłem udo. Mogło to wyglądać groźnie, ale w rzeczywistości rana nie była głęboka. Mosse rwał właśnie szmatę by przewiązać mu kończynę.
Gdzieś z tyłu dobiegli z bronią pozostali.
- Wszystko w porządku? - Krzyczał Quentin
Rogbuta od razu ustawiła się na drodze będąc gotowa na każdy dowolny atak. Gregoire podbiegł do Remiego a jego rozbiegane i wystraszone oczy próbowały ogarnąć sytuację.
- Mocno było słychać te strzały..? - Zapytał z kwaśną miną.
Remi w pierwszej chwili chciał odpowiedzieć coś kąśliwego, ale zaraz się opamiętał. Szewc miał rację - hałas mógł ściągnąć im kogoś na głowę. Martin potarł czoło myśląc gorączkowo. Trzeba było się stąd jak najszybciej oddalić. Chociaż burza zniszczy część śladów tego co tu się wydarzyło, to zapewne też uniemożliwi im kontynuowanie podróży. To miejsce nie było idealne na postój.
- Gauthier ułóż Patrica na wozie gnolli. Mosse pomożesz mu i zajmiesz się raną Tourneura - tu Martin wskazał głową leżącego. Ork tylko skinął głową i zabrał się do zadania. Bruno stęknął coś o swojej chorej nodze, ale szybko porzucił narzekanie i pomógł towarzyszowi. Kilka chwil później stajenny był już wygodnie ułożony na wozie Cieciółków.
Remi zaś kontynuował wydawanie poleceń.
- Levasseur i Micheaux wyłapiecie te małe dzikoświnki, które kryją się w krzakach. Niech chociaż coś będzie z tej potyczki - drugie zdanie dodał nieco ciszej.
- Rab pomożesz mi z tą świnią - zwrócił się do orczycy. No i niedźwiedziem - powiedział Martin odwracając się jednocześnie w stronę wspomnianego misia. Leżał teraz bezwładnie na drodze. Widocznie on też pożegnał się z życiem.

Dzikoświnia została sprawnie odsunięta na pobocze. Po chwili namysłu jednak Remi uznał, że warto poświęcić kilka chwil cennego czasu by wziąć ją ze sobą. Drużyna jadła niemało, a nie wiadomo ile wyprawa się przeciągnie. Niedźwiedź sprawił trochę więcej kłopotu. Chociaż wycieńczony okazał się za ciężki dla ich dwójki, jednak bagienny ork wspomógł ich siłą swoich mięśni, także uporali się z robotą w sam raz by zobaczyć jak ich towarzysze wracają z śwniaczkami. Bartnik dał sobie spokój z niedźwiedziem, ale gnolle postanowiły skorzystać z okazji i zagarnąć go dla siebie. Martin nie miał ochoty wdawać się w spór, toteż nie protestował.
Wszyscy mieli ochotą na chwilę odpoczynku, ale Remi nie mógł im na to pozwolić. Powinni ujechać chociaż kawałek i znaleźć lepsze miejsce na obóz zanim nadejdzie nawałnica. Tak więc kilka chwil później wózy z jękiem ruszyły powoli z miejsca.

Wino pomogło zmniejszyć skutki dzisiejszego korzystania z magii. Alkohol otępiał umysł, przez co kontakt z jego Astralną częścią, był bardzo utrudniony, co oznaczało, że zapewne w tym stanie, miałaby poważne problemy, z rzuceniem nawet najprostszego zaklęcia. Pozwalał jednak, na szybsze regenerowanie sił, zarówno fizycznych, jak i metapsychicznych, więc rano jej samopoczucie powinno wrócić do normy.

Z uśmiechem zanuciła piosenkę o duchownym i jego gosposi, na wzór jakiegoś wierszyka z dzieciństwa. Urok ich relacji nie umknął jej, mimo, że gosposia powiedziała do Cicerone jedynie jedno, czy dwa zdania.

“Ojciec Theseus w Świątyni mieszka,
Gęstą ma brodę ten nasz koleżka.

Uczy się pilnie w swej bibliotece,
a, że jest ciemno, zabiera świecę.

A gdy do kuchni z czytelni wraca,
Pyta, rozmawia - to jego praca.

Aż Chloe krzyczy: "Ojcze, łobuzie!".
Ojciec brodatą nadyma buzię.

Gosposia mówi: "Napij się mleka",
On na górę plebanii ucieka.

Chloe powiada: "Kąpiel gotowa",
A jego dzisiaj już boli głowa.

Lecz Chloe kocha go jak potrafi,
Bo chce najlepiej dla swej parafii.

Szkoda, że Ojciec Theseus nie wie,
Że ze zmęczenia znajdzie się w niebie.”

Gdy Sophie znalazła się za drzwiami pokoju numer cztery, odetchnęła z ulgą. Udało się naprawić nową znajomość i nawet polubiła tego karczmarza. Historia jego pojawienia się w mieście, o ile w ogóle prawdziwa, była bardzo interesująca. Mógł, rzecz jasna, zwyczajnie zbyć ją tymi słowami, lecz nie widziała na to żadnego powodu. Poza tym, mówiąc o upiorze, wydawał się prawdziwie przejęty.
Właśnie... Oprócz wielu zaginięć i tajemniczych śmierci, ta zjawa była kolejną niewyjaśnioną sprawą, w tej niewielkiej mieścinie. W dodatku coś mówiło jej, że nie ostatnią.
“Zaprawdę, miasteczko osobliwości” - pomyślała, mimowolnie unosząc brwi i lekko kiwając głową. Niespiesznie zamknęła zamek w drzwiach i zaczęła się przebierać.

Ciekawa była, czy zdoła jakoś przywrócić pamięć temu mężczyźnie. Nie miała dużych umiejętności, ani doświadczenia w tym zakresie, żywiła więc nadzieję, iż choć jedna z ksiąg, które zabrała ze sobą, zawiera potrzebną w tej sytuacji wiedzę. Może jakąś wzmiankę, czy wskazówkę. Cokolwiek, co mogłoby pomóc. Jednak niezależnie, czy coś znajdzie, czy nie, postara się, by coś sobie przypomniał. Choćby i błahostkę.
Może zdoła ujrzeć w Astralu jego prawdziwe imię. Nie powinno być z tym dużych problemów, bowiem imiona były zwykle bardzo mocno zespolone emocjonalnie, z noszącymi je osobami. Wówczas byłoby już znacznie łatwiej - czasem wraz z imieniem, wracają różne wspomnienia. W niektórych przypadkach, imię działa nawet, jak klucz do zamka w umyśle, dając od razu dostęp, do całej utraconej pamięci.
Kto wie? Jeśli ten tajemniczy upiór, był jakąś magiczną istotą, wówczas jest szansa, że i o nim znajdzie jakąś wzmiankę w książce.
Już wiedziała, że czeka ją jutro dzień pełen pracy i przeglądania podręczników, w poszukiwaniu informacji.

Odłożyła butelkę wina do kuferka. Być może Eldritch miał rację i bardziej przyda się przy rozmowie z merem. Oby pan Trottier powiedział jej coś więcej. Póki co, każda rozmowa jedynie dostarczała nowych pytań, zamiast odpowiadać na te istniejące. Z pewnością długo tu mieszka i wie więcej o magu, czy wiedźmie, niż poznani dzisiaj karczmarz i duchowny.
“Ciekawe, że zjawili się akurat w czasie zaginięcia innych mieszkańców tego miasteczka…” - przemknęło jej przez głowę.
- Czyżby był to zwykły zbieg okoliczności? - mruknęła cicho, zasłaniając okno przybitym do ramy materiałem.
Na zewnątrz padało obficie, a Sophie wiedziała, że wizyta w domu Starej Marie odsuwa się z każdą, uderzającą w mokrą glebę, kroplą.
Błyskawice rozjaśniały ciemne płótno, lecz solidny dach chronił dziewczynę, przed gniewem wiosennej burzy.

Wchodząc w ciemności do łóżka, nadal nie wiedziała, na czym powinna skupić swoją uwagę w pierwszej kolejności.
“Mag, wiedźma, upiór, utrata pamięci, zaginięcia i tajemnicze śmierci. Co się w tej mieścinie święci?” - zadawała sobie pytanie, jednak odpowiedzi znaleźć nie potrafiła. Otrzymała zadanie, by rozwiązać sprawę zniknięcia Marie, a tymczasem była ona jedynie niewielką cząstką skomplikowanej układanki...