Krakov

Łyżka nie była najpraktyczniejszym narzędziem do walki z zaciśniętymi mocno więzami. Trzymanie jej odwrotną stroną było nad wyraz niewygodne, zaś jej trzonek był tępy co wcale nie ułatwiało zadania. Przyglądając się otarciom na dłoniach mężczyzny nie miała też wątpliwości, że operacja nie przebiegnie dla niego bezboleśnie. Oczywiście nawet nie pisnął, gdy metal zaczął wsuwać się między pęta a jego skórę. Shira zaczynała go rozumieć. Prędzej sama jęknie niepewna tego, czy nie wyrządza mu większej krzywdy niż pożytku, niż wywoła na jego twarzy jakąś oznakę bólu.

Danaekeshar wodził wciąż wzrokiem za porywaczami. Zdawał się nie zwracać uwagi na poczynania dziewczyny. W końcu jednak zapytał:

- Dlaczego to robisz?
- Bo jesteś człowiekiem. I cierpisz. - warknęła cicho, ze złością. Była to jednak złość na własną nieporadność oraz samą sytuację, a nie na towarzysza.

Mężczyzna popatrzył na nią tak dziwnie, że nie byłą pewna, czy jest na nią zły, czy po prostu zupełnie nie rozumie o co jej chodzi. Przestała nawet manipulować przy sznurze spodziewając się, że dzikus rzeczywiście za chwilę warknie, ale po to, by ją przepędzić. Tak się jednak nie stało. Po chwili zastanowienia skinął lekko głową i wrócił do obserwacji.

Lina nie była niestety równie skora do współpracy. Manipulowanie przy niej za pomocą łyżki było irytujące i nieprzyjemne dla obojga więźniów. I choć kilkakrotnie Shirze udało się rozdzielić ściśnięte zwoje, nie sądziła, by w jakikolwiek sposób ulżyło to Danaekesharowi.

Dłonie zaczęły jej już mdleć od ciągłego trzymania ich w górze, gdy mężczyzna spojrzał na nią i mruknął znacząco. W tej samej chwili usłyszała za plecami podniesiony głos Osiki.

- Sukinsyn!

Dziewczyna tylko wysiłkiem woli nie odskoczyła jak oparzona. Miała jednak na tyle rozumu, by powoli odsunąć się od dzikusa i nieznacznymi ruchami kolan, na czworakach wrócić do kąta, który zazwyczaj zajmowała. Dopiero wtedy odważyła się obrócić, by zobaczyć przyczynę wzburzenia Osiki.

Przywódczyni bandy zbliżała się do nich, nie patrzyła nawet w ich kierunku. Była wściekła, ale najwyraźniej nie na więźniów. Dwaj podkomendni podążali za nią krok w krok pilnując się jednak, by pozostawać poza zasięgiem jej ramion.

- Pierdolony sukinsyn! - powtórzyła jeszcze mijając ich i zniknęła za wozem. - A ty na co się gapisz? Dupa na siodło i w drogę. Wy też Giermek- krzyknęła - Do zmierzchu chcę wyjechać z tego przeklętego lasu. Jazda!

Wóz ruszył naprzód bez ociągania, skrzypiąc i podskakując na nierównościach. Ponaglany przez wszystkich Giermek co i raz smagał konie biczem zmuszając je do szybszego biegu, ale możliwości zarówno zwierząt jak i samego wozu były wyraźnie ograniczone.

 

__________________
Gdzieś tam, za rzeką, jest łatwiej niż tu. Lecz wolę ten kamień, bo mój.
Ćwierćkrwi Szatan na forumowej emeryturze.

Mira

Tempo jazdy było doprawdy żwawe. Nawet siedząc, Shira musiała uważać, by nie stracić równowagi i nie uderzyć w ścianę wozu. Miska, w której dopiero co jedli gulasz z Danaekesharem, pobrzękiwała, skacząc po całym wozie. Tylko łyżka wciąż znajdowała się w posiadaniu dziewczyny, która przezornie schowała ją za pazuchę.

Ponieważ nikt się nimi teraz nie interesował, dziewczyna znów zbliżyła się do Dzikusa i zagadała cicho:

- Wiesz, co ich tak wkurzyło?

Mężczyzna rozglądał się na boki obserwując otoczenie wozu to z jednej, to z drugiej strony. W milczeniu wodził oczyma za przemieszczającymi się obok nich członkami bandy.

- Chyba kogoś brakuje.

Dziewczyna odruchowo rozejrzała się na tyle, na ile umożliwiały jej to szpary pomiędzy deskami. O dziwo, nie czuła strachu. Była ciekawa, co stanie się dalej.

 

__________________
Konto zawieszone.

Krakov

Nie tylko więźniowie byli skonsternowani całą sytuacją. Pokasłujący Dziadunio raz po raz dopytywał co się dzieje, czemu tak pędzą i czy koła się "nie połamium". Giermek nie znał odpowiedzi lub był zbyt zajęty końmi by wdawać się w rozmowę. Inni członkowie drużyny również zbywali pytania starca milczeniem, czasem tylko pokrzykując jakieś niezrozumiałe słowa, zapewne przekleństwa. W każdym razie Shira miała wrażenie, że każde słowo w tym obcym, bełkotliwym języku było jakimś przekleństwem lub obelgą.

Sytuacja na zewnątrz niewiele się zmieniała. Dwaj mężczyźni jechali obok wozu, jeden po lewej, drugi po prawej stronie. Nie oglądali się za siebie, ani nie zwracali uwagi na wóz podskakujący na nierównościach. Dziewczyna przyglądała się ich twarzom próbując wyczytać z nich powód tego zamieszania. Czy pędzą na złamanie karku z powodu niezrozumiałego dla niej pośpiechu, czy też jest to coś innego. Na przykład akt paniki... Nie było jednak łatwo skupić się na ich mimice, gdy wszystko było w ciągłym ruchu a drewniana furmanka trzęsła się niemiłosiernie. Chwilami Shira żałowała, że nie jest przywiązana tak jak dzikus. Może wtedy nie miotałaby się po całej klatce boleśnie uderzając plecami i głową o twarde ściany.

Wkrótce droga zwęziła się na tyle, że nikt nie mógł już jechać obok wozu. Jeźdźcy zniknęli z jej pola widzenia, zapewne dołączając do tylnej straży. Nie było jednak pewności, że nikt się nie odłączył. Słyszała co prawda tętent wielu kopyt, ale nie potrafiła określić liczby koni. Nikt się nie odzywał, ani nie pokrzykiwał. Nawet Osika, tak przecież skora do lżenia i poganiania swoich podkomendnych. Wszyscy zdawali się rozumieć powagę sytuacji albo, tak jak Dziadunio, zrozumieli, że nie jest to najwłaściwszy moment na zadawanie pytań.

W końcu, nie mając nic lepszego, na czym mogłaby skupić myśli, zaczęła przysłuchiwać się niepokojącym odgłosom wydawanym przez ich pojazd. A trzeba przyznać, że każda przekraczana bruzda i każdy najeżdżany kamień wywoływał masę skrzypnięć, stuknięć i trzasków. Im dłużej się na tym koncentrowała tym więcej wyłapywała szczegółów, a dźwięki wydawały się coraz głośniejsze. Oczyma wyobraźni widziała pękające koła, urywający się dyszel i inne zniszczone elementy pojazdu, których nie umiała nawet nazwać. Nic nie wskazywało na to, by ich szaleńczy galop miał się w najbliższym czasie zakończyć, więc katastrofa wydawała się nieunikniona. Prędzej czy później wóz się rozleci. Tylko co to dla nich oznacza?

 

__________________
Gdzieś tam, za rzeką, jest łatwiej niż tu. Lecz wolę ten kamień, bo mój.
Ćwierćkrwi Szatan na forumowej emeryturze.

Mira

Shira była cała poobijana, lecz świadomość zbliżającej się katastrofy dodawała jej sił.

- Musimy się stąd wydostać... zanim będzie za późno. - wysyczała do Danaekeshara, podciągając się do niego z trudem. - Te więzy... musimy je rozerwać...
- Gdy przyjdzie czas - odpowiedział spokojnie dzikus, jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie.

Czy miała coś innego do wyboru niż zaufać obcemu?

- Co mam robić? - zapytała, licząc na to, że jednak jej przeżycie nie jest mu całkiem obojętne.
- Złap się czegoś - niemal przygryzł sobie język, gdy wóz znów podskoczył na kamieniu.

Rozejrzała się, jednak najbardziej stabilna wydawała się belka z przodu. Nieporadnie przemieszczając się, dziewczyna chwyciła się jej mocno.

- Z tyłu wozu jest mój miecz. Może twój też. Jak stąd wyjdziemy, spróbuj się do nich dostać. - Dzikus mówił powoli, szczękając zębami na nierównościach. Droga była coraz bardziej nierówna. Albo ich powóz dawał w ten sposób do zrozumienia, że właśnie wydaje ostatnie tchnienie.

Shira skinęła głową, co w obecnych warunkach mogło być efektem kolejnego wyboju. Dodała więc, przytrzymując się jeszcze mocniej:

- Dobrze... - szczęk kół i trzeszczenie były jednak tak przeraźliwe, że dziewczyna nie miała pewności czy i to dotarło do mężczyzny.

 

__________________
Konto zawieszone.

Krakov

Belka była solidna, ale niezbyt przyjemna w dotyku. Trzymanie się jej na wybojach było nie lada wyzwaniem. Shira kilkukrotnie zmieniała uchwyt i zaciskała mocno dłonie aż bielały kłykcie.

Wóz wciąż skrzypiał i stukotał coraz głośniej, nic więcej się jednak nie wydarzało. Z czasem zaczęła się do tego przyzwyczajać. Gdy któryś z kolei raz drewniana konstrukcja jęknęła groźnie, a mimo to utrzymała się w całości, dziewczyna pomyślała, że nie rozpadnie się nigdy. Nic nie przerwie tej szalonej ucieczki i zamiast czekać na katastrofę powinna raczej przygotować się na to, co czeka na nią u kresu podróży.

Tymczasem przednie koła podskoczyły na nieco większym wyboju. Pojazd uniósł się lekko do góry i gwałtownie opadł. Usłyszeli trzy krótkie dźwięki.

Trzask.
Trzask.
Trzask.

Wóz przechylił się do przodu i poczuli potężne szarpnięcie. Shira obejmowała belkę z całych sił i tylko dzięki temu nie rozbiła sobie głowy, lub nie skręciła karku. Wstrząs był jednak na tyle silny, że poczuła, jak jej nogi odrywają się od podłogi. Pojazd nie zatrzymał się jednak. Wśród zgiełku łamanego drewna i rżenia przerażonych koni obrócił się i przechylił w bok przetaczając na dach, a następnie robiąc pełny obrót by ostatecznie wylądować na boku. Tym razem dziewczynie nie udało się utrzymać. Siła uderzenia rzuciła ją na boczną ścianę, która stała się nową posadzką. Szczęśliwie zdołała jeszcze osłonić głowę ramieniem. Była zamroczona, a ręka co najmniej stłuczona, ale niewątpliwie wciąż żyła.

- Jasny szlag - odezwał się jakiś głos
- Kurwa, co teraz?
- Wszyscy cali? Gdzie stary?
- Dziadunio? - młody głos, pewnie Giermek - Tam! Tam leży!
- Dobra Matko...
- Niech go ktoś dobije - beznamiętne słowa Osiki - No, na co się gapicie? Reszta żyje?
- Ehe - odparł ktoś bez przekonania - Ale to długo już nie potrwa.
- Zamknąć się! - Kobieta zdawała się być jedyną, która nie straciła zimnej krwi. - Giermek, przestań się mazać do cholery i sprawdź co z więźniami. A reszta niech szykuje się do obrony. Szykujcie broń, przynieście chrustu na opał. Dużo chrustu. A ty Gruby porozstawiasz pułapki. Tam, tam, i tam kole drogi. Jasne?
- Hola, hola... - zaprotestował ochrypły męski głos - Jakiej kurna obrony, jakie pułapki? Zgłupiałaś? Musimy się wynosić póki mamy szansę. Jak zostawimy tu starego i wóz z zawartością to może bestia zajmie się nimi na dość długo, byśmy zdążyli uciec. Może...

Głuche uderzenie przerwało słowotok mężczyzny. Wszyscy umilkli. Nawet Giermek jakby ciszej pociągał nosem.

- Weź się w garść Zając! Jak mówię, że masz pomagać przy obronie, to pomagasz przy obronie. Choćby w roli wypatroszonej przynęty wiszącej na gałęzi. Rozumiesz, czy mam ci jeszcze przypieprzyć?

Dziwny dźwięk. Jakby ktoś wspinał się po ścianie wozu. Pewnie Giermek.
- Dzikus żyje - odezwał się drżącym głosem.
- Do diabła z nim - odkrzyknęła Osika. - Co z dziewczyną?
- Chyba... Chyba też. Nie rusza się, ale oddycha.
- No, to do roboty.

Chłopak chciał już schodzić z wozu, ale zatrzymał go cichy głos Danaekeshara.
- Już po was idzie.
- K...kto?
- Grywar. Bestia tego lasu. Nie macie szans.
- Co? Ccco to jest Grywar? - zatrząsł się chłopak
- Przekaż jej, że tylko ja mogę go zabić. Musi mnie wypuścić. Inaczej nie przeżyjecie.
- Nie rozumiem...
- Nie musisz. Idź.

Giermek przełknął ślinę i posłusznie zsunął się z wozu.

 

__________________
Gdzieś tam, za rzeką, jest łatwiej niż tu. Lecz wolę ten kamień, bo mój.
Ćwierćkrwi Szatan na forumowej emeryturze.

Mira

Gdy tylko Giermek zniknął z pola widzenia, Shira zaczęła zwijać się z bólu. Miała wrażenie, że nie ma miejsca na ciele, które byłoby niepoobijane. Spojrzała z zazdrością na Danaekeshara. Nie myślała, że to możliwe, ale chyba w momencie kraksy wolałaby być związana i przymocowana do czegoś, jak on. Choć pewnie mężczyzna też musiał się potłuc, to przy jego odporności na ból, ciężko powiedzieć czy w ogóle doznał jakiegokolwiek uczucia dyskomfortu.

Shira przekulała się na bok, twarzą do Dzikusa. Chwilę oceniała uszkodzenia wozu. Ich więzienie z pewnością się nadwyrężyło, lecz o ucieczce nie było niestety mowy – wciąż byli uwięzieni. Mimo rozpraszającemu uczuciu bólu dziewczyna przyjrzała się ciekawie Danaekesharowi. Czy mówił poważnie i zamierzał walczyć dla tych, którzy go pojmali? Czy był to rodzaj podstępu? Zastanawiała się nad tym, lecz nie odważyła się zapytać.

 

__________________
Konto zawieszone.

Krakov

 

__________________
Gdzieś tam, za rzeką, jest łatwiej niż tu. Lecz wolę ten kamień, bo mój.
Ćwierćkrwi Szatan na forumowej emeryturze.

Mira

Shira leżała na boku, wsłuchana w głosy z zewnątrz. Nie rozumiała całego zamieszania, nie rozumiała też dlaczego raz po raz ktoś ją miesza w to wszystko. Była więźniem - zwykłą dziewczyną, przybłędą. Skąd to szaleństwo na jej punkcie? Przecież nie była jedyną kobietą w obozie, a z blizną “zdobiącą” jej nos, trudno było nazwać ją urodziwą.
- Dlaczego oni tak bardzo mnie chcą pojmać? - zapytała półgłosem towarzysza.
Danaekeshar wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Ale może to twoja szansa, by stąd uciec.
- A co z tobą?
- Ze mną? - rozejrzał się po wnętrzu ich mobilnego do niedawna więzienia - Tym już raczej do Maggów mnie nie dowiozą… Muszę spróbować czegoś innego.
- Chcę ci pomóc... - wydusiła, zawstydzona dziewczyna. Potężna sylwetka wojownika wciąż ją trochę przerażała. Była też niemal pewna, że nie jest zwykłym człowiekiem. Jednak był jej towarzyszem niewoli.
- Dlaczego? - zdziwił się dzikus.
Spojrzała na niego ze zdziwieniem, nie wiedząc co powiedzieć, początkowo. Dopiero po chwili wydukała:
- Bo nie powinno cię tu być. Bo to... wbrew twojej woli. No i... bo byłeś miły dla mnie. - przygryzła wargę, słysząc jak naiwnie brzmią jej własne słowa. - Chcę ci pomóc. Tylko nie wiem jak... Jestem... dzieciakiem.
- Wbrew mojej woli? - teraz to on się zdziwił - Przeciwnie. Jestem tu, bo taka moja wola. Muszę się dostać do Maggów, a to niełatwe. Ten wóz był moją szansą. Myślałem, że jedyną. Ale… może jednak nie.
- Ja też muszę. Niemniej... wolałabym przybyć nie jako surowiec, ale jako osoba.
- Tak się raczej… nie da.
Spojrzała na mężczyznę w zadumie. Nie odezwała się więcej. Postanowiła poczekać na to, co przyniesie jej los.

 

__________________
Konto zawieszone.

Krakov

- Odkąd Maggowie przenieśli się w góry, nie przyjmują nikogo. - wyjaśnił - Nieważne kim jesteś, po co i z czym przychodzisz. Jakikolwiek jest twój interes albo problem, ich to nie interesuje.

Urwał i spojrzał w bok, na ścianą wozu będącą do niedawna ich sufitem. Po chwili ktoś zastukał w niego mocno dwa razy.

- Giermek mówi - powiedziała cicho Osika - że zrobiłeś się gadatliwy. Prawda to, dzikusie?

Danaekeshar nie odpowiedział od razu. Nadstawił uszu i zamyślił się, jakby próbował wyłowić ze słów kobiety coś więcej, niż pozornie było w nich zawarte.

- Chciałem dać ci szansę - odparł w końcu - ale z niej nie skorzystasz. Mam rację?
- Ty? Ty chciałeś dać mi szansę? - Osika parsknęła śmiechem, ale jej głos był jakby mniej pewny niż dotychczas. - Ty nic nie możesz mi dać. A ja nie mogę cię stąd wypuścić. Może tam w boru jest z tuzin zabijaków. Może po zmroku wylezie z niego coś po stokroć gorszego. Nie wiem. Wszystko to nieznane. Ale wiesz co, Kirganinie? Mnie uczono bać się tego, co znam. To co czyha w głuszy może być śmiertelnie groźne. Ty jesteś śmiertelnie groźny na pewno. I nie masz powodów, by nam nie zagrozić.
- A moje słowo?
- Słowo? - zapytała rozbawiona - Obiecasz, że nic nam nie zrobisz? To niewiele, dzikusie. Tam skąd przychodzę słowa mało są warte. A najmniej warte jest słowo tego, co ma spętane ręce... No, dość mielenia jęzorem. Robota czeka. Bądź dobrej myśli, bo jeśli nam się nie uda, to skończysz jako skwarka.

Kobieta odeszła, a dzikus nasłuchiwał jeszcze przez jakiś czas w kompletnym bezruchu. Dopiero, gdy uznał, że nikogo nie ma w pobliżu wziął głęboki oddech i poruszył się. Napiął mięśnie ramion, aż krępujący go sznur zatrzeszczał głośno. Znów nabrał powietrza i szarpnął jeszcze mocniej. Rzemień zacisnął się na drewnianej belce, która aż ugięła się pod ciężarem wojownika. Trzeszczący dźwięk przeciągał się i był trudny do zniesienia. Ciężko było powiedzieć, czy to tylko więzy, czy już drewno. A może stawy Danaekeshara wydają z siebie ten jęk protestu. W końcu sznur strzelił głośno, a jego fragment odbił się od drewnianej ściany. Dzikus wolno opuścił oswobodzone ręce, wyciągnął je przed siebie, by rozprostować kości. Poruszył nadgarstkami, kilkukrotnie rozłożył palce i zacisnął dłonie w pięści. Znów wstrzymał oddech i nadstawił uszu, ale nie było słychać żadnej reakcji z zewnątrz.

Obrócił się twarzą do ściany i przebiegł po niej palcami. Szybko wymacał jakiś kształt. W środku nie było zbyt wiele światła, więc Shira nie widziała dokładnie, ale z ruchów jego dłoni wnioskowała, że kształtem tym jest duży prostokąt. Ręce mężczyzny dwukrotnie obiegły jego obwód, po czym cofnął się i położył na plecach, opierając nogi na badanej przed chwilą ścianie. Dłońmi zaparł się o przeciwległą.

- Mój miecz - zwrócił się do niej cicho. - Pamiętaj. To bardzo ważne.

Nabrał powietrza do płuc i z całej siły kopnął obunóż w ścianę. Huk uderzenia z pewnością usłyszeli wszyscy w okolicy wozu. Drewno wygięło się, ale nie pękło. Zaskrzypiały żelazne zawiasy.

- Co do cholery? - zapytał męski głos.
- RRRRRAAAAAAAAGH! - odpowiedział mu krzykiem dzikus, kopiąc w drzwi po raz drugi, tym razem skutecznie. Klapa pękła i wyleciała na zewnątrz. Dwa z mocujących ją zawiasów wyłamały się, trzeci zaś trzymał się tylko na tyle mocno, by właz mógł zwisnąć na nim bezwładnie. Do wnętrza wpadło wieczorne światło zachodzącego słońca i oświetliło sylwetkę Danaekeshara. Tylko na krótką chwilę, której potrzebował na to, by się obrócić i wyskoczyć na zewnątrz. Chyba trafił prosto na któregoś z bandytów, a ten chciał coś krzyknąć, ale nie zdążył. Z jego ust wydobyło się tylko krótkie "agl", po którym Shira usłyszała jeden z bardziej paskudnych odgłosów w życiu. Przypominał chrzęst towarzyszący powolnemu łamaniu grubej gałęzi, ale było w nim coś okropnego, co sprawiło, że po plecach przebiegły jej ciarki.

 

__________________
Gdzieś tam, za rzeką, jest łatwiej niż tu. Lecz wolę ten kamień, bo mój.
Ćwierćkrwi Szatan na forumowej emeryturze.

Mira

Patrzyła oniemiała jak mężczyzna napina żelazne mięśnie i rozrywa pęta, które ona sama przy pomocy łyżki i przy użyciu wolnych dłoni z ledwością dała radę poluzować. Czuła jednak coś na kształt głupiej dumy – prawdopodobnie nieco ułatwiła zadanie Danaekesharowi, choć pewnie nie potrzebował jej pomocy.

Kiedy więzy pękły, Shira odruchowo wzdrygnęła się, lecz dzikus nawet nie spojrzał na nią. Szukał czegoś… Po chwili zrozumiała – on wiedział, gdzie ukryte są drzwi! Podkuliwszy nogi, usiadła na ziemi, przyglądając się poczynaniom mężczyzny. Choć nie był to dobry moment, podziwiała grę jego mięśni pod skórą oraz precyzję ruchów. Żaden znany jej mistrz miecza nie miał w sobie takiego… wdzięku drapieżcy.

- Mój miecz - zwrócił się do niej cicho. - Pamiętaj. To bardzo ważne.

To ją otrzeźwiło. Skinęła głową, choć Danaekeshar już na nią nie patrzył, zajęty wyważaniem drzwi. Kiedy te mu uległy, dziewczyna przyczaiła się za boczną ścianką. Dzikus wypadł z wozu z wrzaskiem, który zapewne miał odciągnąć uwagę od niej i opuszczonego więzienia. Shira odliczyła w myślach 10 uderzeń serca, po czym wyślizgnęła się, kierując na tył wozu, gdzie miał znajdować się miecz dzikusa oraz - przy odrobinie szczęścia – jej własny oręż.

 

__________________
Konto zawieszone.