Kiedyś...

Deszcz zacinał jak zły.


Długowłosy mężczyzna z zaniedbaną, zmierzwioną brodą leżał wśród sterty śmieci w jednej z najgorszych dzielnic México - Iztapalapa. Kończył właśnie trzecią butelkę jakiegoś lokalnego, taniego sikacza, a w związku z tym, że nie jadł niemal przez cały dzień, alkohol szybko uderzył do głowy. Nie przeszkadzał mu wątpliwy krajobraz, smród fekaliów i przebiegające obok niego od czasu do czasu gryzonie, których ślepia świeciły w mroku pochmurnego wieczora. Nie miał po co żyć, więc nic mu już nie przeszkadzało. Kobieta, którą kochał dała mu jasno do zrozumienia, że Grifter był dla niej tylko zabawką... przelotnym romansem, jakich miała wiele, podczas gdy on zaangażował się całym sobą. W tamtej chwili wszystko straciło sens i posypało się jak domek z kart. Przynależność do Team Six, Wild C.A.T.S., te wszystkie misje z narażeniem życia. Wszystko było gówno warte.

Pociągnął kolejny łyk alpagi i dopiero po chwili zorientował się, że nie jest sam. Obok niego stał zdyszany chłopak, na oko ośmioletni, w śmiesznej różowej koszulce z jakimś bohaterem kreskówek.
- Señor Cash, proszę nam pomóc! - Krzyknął niezłym angielskim przez dudniący deszcz.
Cole spojrzał na niego spode łba.
- Nie wiem, o czym mówisz, chłopcze - mruknął. - Przyjechałem tutaj, żeby zdechnąć w zapomnieniu, więc zostaw mnie w spokoju.
- Ale… ale… ja się dowiedziałem wielu rzeczy. Kiedyś byłeś superbohaterem! - Krzyknął z wytrzeszczonymi oczami chłopak. - Czytałem o tobie na telefonie. - Pokazał Cole’owi jakąś chińską, tanią imitację iPhone’a.
- Musiałeś mnie pomylić z moim bratem, mały… - rzucił Cole. Próbując wygodniej usadowić się na worku ze śmieciami, poślizgnął się w błotnistej kałuży i wyrżnął plecami o podmokły grunt. - Na świecie nie ma już miejsca dla takich gości jak ja...
- Nikt nie chce nas ochronić... - Mały zaczął się rozklejać. - A ci ludzie... Machado i jego gang... cały czas nas nachodzą... Właściwie to oni nie są nawet ludźmi, wiem to!
Wtem w alejce pojawiło się czterech potężnie zbudowanych, łysych latynosów. Jeden z nich pochwycił chłopaka i rzucił nim o ścianę. Drugi podszedł do Casha i pochylił się nad nim.
- Więc to jest ten twój superbohater, dzieciaku? - rzucił tamten rubasznie łamanym angielskim. - Ten gość was przed nami ochroni?
- Nie słuchajcie tego małego zasrańca - rzucił Cole, wyciągając z kieszeni płaszcza paczkę Marlboro. - Mam pytanie... Macie może ognia?

Nawet nie zauważył, skąd padł pierwszy, potężny cios.


Teraz...


To były jakieś jaja. Cole mniej więcej rozeznał się w tym, kto jest kim, ale to, co się działo na jego oczach, wyglądało jak niedzielne spotkania przy herbatce u "Cioci". Superman wyglądał, jakby wrócił z dalekiej podróży, ale generalnie nikt się za bardzo nie przejmował tym, że przecież należało dopaść tego Antona, czy jak mu tam było. Gość o pseudonimie Deadpool radośnie trajkotał, a Spider-Man zaproponował im odpoczynek na swoim kwadracie. Co prawda kilku z nich rzeczywiście przydałby się sen, ale Cash czuł się całkiem dobrze - gdy został ściągnięty w to dziwne miejsce, w jego czasoprzestrzeni było przecież dopiero południe. Nie chciało mu się spać, a tym bardziej czekać bezczynnie na rozwój sytuacji. Tego nie lubił najbardziej. Chciał działać, choć wyruszenie solo, nie było obecnie zbyt dobrym pomysłem, gdyż nawet nie wiedział, gdzie się udać najpierw. Gdy Quinzel odwróciła się w jego stronę, zobaczył u niej tatuaż zdobiący brzuch. Nie było to nic wysokich lotów, ale w końcu "dziary" miały - przynajmniej w zamyśle - oddawać to, co nam bliskie. Dla piskliwej blondyny najważniejszy najwyraźniej był jej nieobecny towarzysz.


Odwrócił szybko wzrok od kobiety i zerknął na tego, którego inni tytułowali mianem Spider-Man. Chcąc nie chcąc, musiał przystać na jego propozycję.
- Możemy się u ciebie zatrzymać. Nie za bardzo uśmiecha mi się postój, kiedy mamy coś do zrobienia, ale patrząc po niektórych tutaj zebranych, to chyba siła wyższa. Mam tylko nadzieję, że potem ruszymy z kopyta. Nienawidzę bezczynności. - Grifter schował drugiego z Trabzonów do kabury i westchnął ciężko.

Założył ręce na piersi i oparł się o ścianę. Wyglądało na to, że nieprędko wróci do siebie.

- Dziękuje Panie Doktorze refleks to moja specjalność - Powiedział z uśmiechem a na pobladłą twarz wrócił kolor zaraz po tym jak Supermanowi wróciła przytomność. Przez chwilę miał ochotę rzucić Kryptończykowi w twarz, że uratował mu życie, ale po namyślę doszedł do wniosku, że to wyjątkowo nie heroiczne zamiast tego spróbował odpowiedzieć na kolejne pytanie ładnej dziewczyny:

- Mnie się tam po prostu wydaję, że ten tutaj Pan Doktor to jest takie wcielenie magii tego wymiaru. U nas jest Doktor Fate to taki baardzo potężny magik taki najlepszy! Co całą magią w wymiarze włada czy jakoś tak - Próbował tłumaczyć przypominając sobie podstawy historii magii, które wbijała mu do głowy Zaatana.

Gdy już przestały mu się trząść nogi wstał i podszedł do legendarnej czarownicy i grzecznie zapytał. - To, co teraz robimy Ciociu Jagno? Ja w sumie też nie jestem aż tak zmęczony teraz, kiedy się najadłem! Może ci jakoś pomogę tego Antona szukać? Mogę skoczyć po jakieś składniki do czarów, jeżeli ci jakiś potrzebne albo cokolwiek innego! W końcu według świętej przysięgi jestem u ciebie na służbie dopóki nie uznasz że obraza przeciw tobie została zadośćuczyniono - Starał się aby jego ton był miły i pogodny oraz wyrażał respekt jaki czuł przed tak potężną osobą bardzo poważnie traktował wypełnienie zobowiązaniowa.