Caleb

 

Nami

Samantha obserwowała jak piraci wspinają się wysoko do góry, by zniknąć w ciemności.
- Do kajuty - James pojawił się kompletnie znikąd i wskazał na zejście pod pokład.

Nie zdziwilo jej to. Może po prostu nie była zadowolona, bo uważała, iż powinno się jej dziękować, a nie karcić za to, że odratowała załogę. W końcu gdyby nie ona, to nie byłoby już żadnej załogi, a co dopiero mówić o jakiejkolwiek wyprawie i jej powodzeniu! Tak, zdecydowanie musi to powiedzieć. Musi być twarda, taka przecież była, prawda? Zresztą, co mogło jej grozić, kilka kopów czy batów. Kto by się przejmował.

Twardo stąpając ruszyła według rozkazu.

Zeszła do kwatery ojca. Jedyne źródło światła stanowiły dwie świece na jego biurku. W półmroku czuła się lepiej, bardziej pewna siebie. Zerknęła kątem oka na zajęte już siedzenie tuż obok tego czekającego na nią. Przerzuciła ostentacyjnie oczami i warknęła pod nosem. Mogłam go zabić, pomyślała.
James siadł za swoim biurkiem i podniósł z niego ludzką czaszkę. Lubił ją nazywać wujaszkiem. Nikt nie chciał wiedzieć dlaczego.

Wskazał córce drugie siedzenie. Jego brudne paznokcie zabębniły o kość skroniową.
- Najpierw ty - powiedział do Laytona.
- Krótka historia. Zaczęła mnie wyzywać, a potem się na mnie rzuciła. To dostateczny dowód - złapał się pod piersią.

Samantha uniosła się donośnym, acz krótkim śmiechem. Nie chciała wnerwiać ojca.
- On serio przyszedł się poskarżyć, że kobieta go pobiła? - spytała drwiąco i zakryła dłonią roześmiane usta, z których ciągle wydobywał się cichy chichot.

- Powiem tak, Kapitanie. Skoro Layton, dał się zaskoczyć, nie wiem komu, i pozwolił by ktoś go tak pokiereszował, to powinien się zapaść pod ziemie, a nie skomleć jak skopany kundel - burknęła drwiąco i spojrzała z kpiną na Bosmana, który w jej oczach stał się żałosną pokraką.

- Jeśli to ja mam odpowiadać za to, że ta ciapa nie umie walczyć, to nie rozumiem zasad bycia Piratem. Nie będę przecież go pilnować i bronić, bo biedaczysko nie umie machać swoją szabelką - parsknęła zakończając swój monolog i ponownie przerzuciła oczami. Miała ochotę wstać i przyfasolić mu ponownie. Tym razem w ryj.

 

__________________
Discord podany w profilu

Caleb

 

Nami

- Kapitanie. - postanowiła kontynuować, gdy Layton zaczął biadolić o tym, że "nie tknąłby córki Kapitana" - Tutaj każdy traktowany jest na równi i ze mną wcale nie jest inaczej, albowiem nie raz musiałam walczyć o swój honor i pozycje. Tylko mięczak i lizodup nie miałby na tyle odwagi, by bronić się przed moim atakiem... Oczywiście ja w tym ataku łap nie maczałam, byłam zajęta ważniejszymi sprawami, niż głaskaniem smutnego Bosmanka po czuprynce - zakpiła ponownie. W końcu mogła się na kimś słownie powyzywać i nie zamierzała rezygnować z tego przywileju. Ciągnęłaby to dalej prowokując poranionego biedaka, jednakże ojciec chyba miał już tego dosyć. Akurat jego drażnić nie chciała, był ostatnią osobą, którą pragnęłaby wkurwić aż do czerwoności. Mega frustrat.

Kiedy ojciec wyjął broń palną, z którą to ruda już dawno się pożegnała, w oczach Samanthy zatliły się iskierki podniecenia i szczęścia. Poczuła się jak w Święto Pierwszego Abordażu, kiedy to każdy obdarowywał się prezentami... Cóż, co prawda zazwyczaj były to nic nie warte śmieci, które ktoś przed chwilą znalazł na ziemi, podniósł i podarował... Albo dał w ryj innemu, by mu ukraść i podarować drugiej osobie. Ach, naprawdę piękne święto! Tak czy siak; po prostu była podekscytowana!

Złapała się za pierś, w sumie, to za serce, by poczuć jak puls przyspiesza pod wpływem ekstazy i adrenaliny.
- To dla mnie... - Szepnęła zauroczona, a łezka zakręciła jej się w oku. Niemal spłynęła po policzku, jednak została szybko pochwycona przez boczną część dłoni, którą to kobieta powstrzymała wzruszenie. To był wstyd, nie będzie ryczeć!

- Nie potrzeba mi amatorów na pokładzie. Zabij go. - stanowczy ton nie znoszący sprzeciwu, był dla niej w tej chwili niczym słodkie "dobranoc" od ojczulka.
- Co rozkażesz, Kapitanie. - z trudem powstrzymała się od wypalenia "z przyjemnością", kiedy to gwałtownie wstała z wygodnego fotela chwytając jednocześnie za kolbę broni. Odwróciła się dzięki szybkiemu obrotowi i z napiętymi mięśniami wyprostowanej ręki oddała jeden, celny strzał, bez mrugnięcia okiem.

Lufa lekko się zadymiła, a na ustach kobiety zagościł uśmiech pełen ulgi, spokoju i satysfakcji. Miała ochotę przytulić ojca i swoją broń, jednakże obawiała się, że nadmierne czułości w takiej sytuacji, mogą okazać się nie na miejscu i zostać odebrane jako akt słabości.

- Posprzątam... Ojcze. - powiedziała chowając pistolet za pas i zerknęła na Kapitana. Nie powinien jej ochrzanić za to, że się cieszy.... Przecież to było dziedziczne!

- Layton powinien Cię błagać o wybaczenie za to, że nadmiernie krwawi. Wszystko upierdolił. - rzuciła kpiąco na zakończenie, a jej paszcza wciąż nosiła oznaki nadmiernej ekscytacji.

 

__________________
Discord podany w profilu

Mi Raaz

Richard najpierw podsunął sole trzeźwiące pod nos lurkera, po czym szybko zajął pozycję za jego głową. Nie wiedział jak organizm chłopaka będzie sobie radził z wybudzeniem, a chciał uniknąć napadu drgawek. W młodości jeden z jego kuzynów miał padaczkę, dlatego La Croix wiedział, co trzeba robić, żeby targany spazmami człowiek nie zrobił sobie krzywdy.

Ujął głowę leżącego między kolanami i zaczął wyjął swój pasek. Ułożył go sobie możliwie blisko pod ręką. Lewą dłonią ścisnął ramię chłopaka, a prawą ponownie podsunął sole trzeźwiące pod nos. Tym razem trzymał je tam dużo dłużej.
- Arcon! Obudź się, już!
Potrząsnął ramieniem lurkera.
- Nie możesz mnie teraz zostawić. Chyba wreszcie coś mamy, a ty mi uciekasz. Chcesz tej sławy, czy nie? Chcesz nurkować głębiej niż Enzo? To się kurde obudź!
Maleńka fiolka z solami trzeźwiącymi była wyjątkowo nieporęczna w grubych ognioodpornych rękawicach.

Z jednej strony Richard walczył o życie nie znanego mu człowieka.
Z drugiej strony w swoim domu zostawił rodzeństwo na pastwę zarazy. Jeśli teraz Eloiz zwija się w podobnych konwulsjach? Albo Cezar? O drugiego brata się nie martwił, bo zawsze mógł się zamknąć w klasztorze, gdzie poziom wiedzy medycznej był dość wysoki. Ale co gdy Doktorzy przyjdą do ich domu? Nie byli już na tyle wpływowi, żeby się odciąć od obowiązkowej "pomocy".

 

__________________
Wszelkie podobieństwo do prawdziwych osób lub zdarzeń jest całkowicie przypadkowe.

”Ludzie nie chcą słyszeć twojej opinii. Oni chcą słyszeć swoją własną opinię wychodzącą z twoich ust” - zasłyszane od znajomej.

Deszatie

- Nawet nas tutaj nie ma i dobrze o tym wiesz. Musisz wrócić. Żyć.

Lurker nie mógł wydobyć głosu, chociaż setki pytań cisnęły mu się na usta. Chłonął samą atmosferę bycia z bliskimi, mimo że część jego umysłu uznawała ich za fantomy. Słowa wuja i rodzica dobitnie to potwierdzały, bo przecież komunikowanie się pod wodą w skafandrach było w tym momencie niemożliwe. Nikt nie potrafi czytać cudzych myśli… a on uparcie słyszał je w swojej głowie. Denis czuł się jak aktor czyniący teatralne gesty, ale bardziej pasowałoby określenie bierny obserwator. Nie miał wpływu na wydarzenia, to był sen z którego należało się wybudzić. Nawet widma namawiały go do tego, zaś wstrząsy tektoniczne ostrzegały przed niebezpieczeństwem. Arcon przeczuwał, iż lada chwila jakiś kataklizm spowoduje pęknięcie szelfu i podwodne miasto zniknie na zawsze w czeluściach skorupy ziemskiej. A on już nie obudzi się z tego snu…
Z bólem pozostawił przeszłość za sobą i wypłynął ze zrujnowanego lokalu. Kierował się w stronę metalowej wieży. Miał zamiar po jej poszarpanej konstrukcji wspiąć się ku światłu, penetrującemu mrok podświadomości…

 

Caleb

 

Nami

- Dobrze się spisałaś. Wiedz, że Layton jest martwy tylko dlatego, że mam pewność co do twojej wersji.
Kobieta uśmiechnęła się krzywo. Nie miałą żadnego poczucia winy, ani w związku z poszatkowaniem Laytona, a potem zabiciem, ani ze względu na to, że skłamała. Bardzo dobrze, że skłamała. Była zadowolona z siebie.
- Nie okłamałabyś mnie, prawda? Dobrze wiesz, że podzieliłabyś wtedy jego los.
Mimo że stał odwrócony od niej plecami, Samantha miała pewność że twarz Jamesa jest w tym momencie niezmącona niczym skała.
- Nie widzę sensu by kłamać Tobie, ojcze. - załgała ponownie bez mrugnięcia okiem. Nie miała z tym żadnego problemu, a jej donośny i poważny ton głosu dodawał jedynie wiarygodności tym słowom.
Jedyna osoba, która mogłaby ją wkopać, właśnie zdechła. Co mogło jej grozić? Lucas najwyraźniej przyklasnął temu, że Layton oberwał żelastwem, dlatego też Ruda nie widziała problemu. Nic się nie rypnie, to było niemal oczywiste. Choć dla pewności, musiała odwiedzić inżyniera.

Póki co, razem z ojcem wróciła na pokład. Czekali na sekstans, a Samantha zastanawiała się wciąż, po co ojcu to gówno. Czyżby ten sprzęt miał wskazać im drogę do większych bogactw i skarbów?
Jak się później okazało, James był płytki w swym myśleniu. Po to tu płynął, by zdobyć jakiś syf na sprzedaż. Samantha się zawiodła, a cała otoczka tajemniczości, jaka otaczała owy artefakt, nagle się rozwiała jak słodki dymek perfum. Pozostał tylko niesmak.

Kobieta poczuła niesamowite znudzenie. Cóż, decyzję o zwiniciu żagli popierała, ponieważ więcej dóbr na pewno już nie znajdą, a sam sekstans wydawał się być wystarczająco wartościowy, że szkoda czasu na poszukiwania jakichś gówien, które zapewne nie byłyby pewnie warte nawet połowy tego. Mimo wszystko, dla Samanthy, coś poszło za łatwo. Owszem, ten gaz mógł zabić wszystkich, gdyby nie Lucas, ale że to było jedyne zagrożenie? Obawiała się, że może być gorzej.

Pierwszego dnia podróży do kolejnej stacji, Kidd pałętała się po statku w swoim starym stylu, dumnie krocząc po pokładzie i bacznie łypiąc okiem na każdego. W żaden szacunek nie wierzyła, te psubraty na pewno marzyły o tym by wbić jej sztylet w dupsko... Albo coś innego, a sztyletem poderżnąć gardło. Na pewno im nie ufała, jak zwykle trzymali się na dystans, zaś kobieta jedynie uważnie ich obserwowała, pokazując, że jest godnym przeciwnikiem i niekoniecznie opłaca się rzucać na nią z pięściami czy ostrzem, bowiem w walce szanse będą wyrównane.


Samantha z zadumą wyglądała przez burtę. Chciała porozmawiać z Rukarem, gdyż jego wczorajsza mina mówiła jej, że ten sekstans przyniesie więcej kłopotów niż pożytku, jednakże pierwszego dnia nie mogła jakoś do niego trafić. Podchodziła, zagadywała, ale ten pijak był w swoim świecie iluzji alkoholowej. Nie lubiła być upierdliwa, to mogło poczekać. Miała przed sobą ważniejszą rozmowę, która napawała ją małym niepokojem. Musiała wyjaśnić coś między sobą, a Lucasem, a ta rozmowa nie mogła poczekać. Co prawda wyliczyła, że przy dobrych wiatrach dopłyną tam w 2-3 dni, a przy gorszych w 5-7, jednakże nie było już sensu tego przedłużać i się niepokoić.


Wchodząc do pomieszczenia, gdzie przebywał zawsze Lucas, zamknęła za sobą drzwi na zamek. Nie chciała by ktokolwiek tutaj wszedł, ani tym bardziej podłuchiwał, choć na to lekarstwa nie było. Po prostu będzie musiała nieco ściszyć głos i to samo poleciłaby inżynierowi.
Lucas nachylał się właśnie przy czymś, co wyglądało jak mechaniczny rękaw. W ręce trzymał zardzewiały śrubokręt, którym z uporem maniaka grzebał w metalowych bebechach. Domyśliła się że musiał to być prototyp urządzenia pozwalającego manualnie przenosić ciężkie przedmioty. Skromna wiedza techniczna nie pozwalała skonkludować niczego więcej.
- Musimy porozmawiać. - oznajmiła z powagą, a jej twarde stąpanie po posadzce odbiło się głośnym stukaniem jej podeszwy.
- Musimy? - zapytał retorycznie.
W szybkim tempie znalazła się tuż obok mężczyzny, opierając się pośladkami o jego biurko i stojąc nad nim jak kat nad swą ofiarą. Zmarszczyła groźnie brwi i wykrzywiła usta w grymasie niezadowolenia, które mogłoby niespodziewanie przemienić się w gniew i Lucas doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Samantha unosząc rękę niechcący, lub chcący, trąciła swoją broń palną, którą nie tak dawno dostała, a jej ręce ułożyły się krzyżem pod piersiami. Nie uszło to uwadze mechanika. Rzucił jej przelotne spojrzenie, ale czekał dalej.
- Widziałeś jakoby była jakaś sprzeczka i bójka między mną a Laytonem? - spytała mordując go nachalnością spojrzenia swoich zielonych oczu, które aż świeciły ze złości. Naturalnie, że oczekiwała tylko jednej odpowiedzi, jednak nie była pewna, co usłyszy. Serce kobiety zaczęło szybciej pompować krew, która sprawiła, że Kidd poczuła buchające w niej gorąco, a to tylko jeszcze bardziej ją irytowało.
- Jakie to ma znaczenie - żachnął się - Był facet, nie ma faceta. Temat równie dobrze można uznać za skończony.
- A jakby moj ojciec Cie o to spytal? Tez bys tak odpowiedzial? - rzucila naburmuszajac sie lekko.
Lucas zdmuchnął żelazne opiłki oraz płaty rdzy. Dziewczyna wiedziała, że udaje bardziej zajętego niż jest, ażeby nie angażować się specjalnie w rozmowę.
- Gdyby zapytał mnie czy widziałem jak miotasz się w tym diabelskim oparze i atakujesz Laytona - zrobił przerwę i hardo spojrzał na nią - Powiedziałbym, że nic takiego nie zaszło. Choć było inaczej. Chuj mnie czy to gaz przeinaczył twój osąd lub zaatakowałaś go z premedytacją. Nie obchodzi mnie to. Layton jest w kawałkach, a dla mnie to tak jakby nigdy nie istniał.
- W kawałkach od razu, zaledwie dziura w tępym łbie- bąknęła jakby od niechcenia patrząc gdzieś w bok i dmuchnęła w grzywkę, która opadła na jej twarz, zasłaniając nie tylko bliznę, ale i oko.
- Czemu Ty zawsze jesteś taki zamknięty? Unikasz rozmów, by nie rzucać się w oczy i omijać wszelakie problemy? Mądrzejszy jesteś ode mnie, pewnie wiesz kiedy zamknąć ryj i to robisz. Cały czas. - starała się do niego zagadać, bo i tak jej się nudziło, a tylko jego lubiła męczyć, ot, cała tajemnica.
Brzęknęła otwierana, metalowa skrzyneczka. Lucas sięgnął po kilka kluczy i po krótkim przemyśleniu wybrał jeden. Zaczął przykręcać śrubę do swojego mechanizmu, trzymając drugą w zębach.
- Nie feftem tu… tfu! - wypluł metal na stolik - Nie jestem tu aby się z kimkolwiek spoufalać. Robię swoje i tobie radzę to samo.
Samantha oparła stopę o kant stołka, na którym siedział, a jej noga wylądowała tuż obok jego krocza. Kolano było wystarczająco zgięte, by móc na nim oprzeć swoje ciało, nachylając się w kierunku inżyniera.
- Wkurzam Cię, co? - zmrużyła oczy ściszając głos, a zza warg dało się dostrzec idealne zęby. Piękne dzieło.
- Jeszcze jak - pokiwał głową, nie odrywając się od swojej pracy.
Machnęła ręką stając z powrotem prostu i chowając dłonie do kieszeni swoich przylegających do ciała leginsów.
- Dobra, grzeb sobie w tym. Widzę, że się rozumiemy na poziomie, na którym mi zależało, reszta nie ma znaczenia. - powiedziała na pożegnanie i z hukiem opiściła jego pokój.


Stojąc z ojcem na rufie nie wiedziała, czego się spodziewać. Będzie ją chwalić czy gnoić? A może jedno i drugie? Oby tylko jej nie wyjebał za burtę w przypływie emocji. Na szczęście, przynajmniej początkowo, pragnął po prostu sobie pogadać. Mały komplement na pewno sprawił, że Samantha urosła wewnątrz. Jej duma stanęła twardo i wysoko jak maszt będący przydatną częścią statku. Chętnie poczęstowała się alkoholem, w końcu zapasy jego były ograniczone, a ona przywykła do picia tego. Krążyła historia, że dostawała ten trunek przez smoczek butelki, gdy jeszcze była mała.
- Jesteś jedyną osobą na statku, która nie wygląda jakby chciała kogoś z miejsca zajebać - znacząco postukał o szczękę, sugerując poprawiający wygląd implant - Antigua to miejsce pełne ludzi, którzy poszlachtowaliby własną matkę za parę dukatów. Jednak piraci nie mają wstępu nigdzie i dobrze o tym wiesz.
- Mówiłam Ci, ojcze, że implanty mi służą. Powinnam mieć ich więcej, ale Lucas nie chce współpracować, przez Twoje rozkazy. Mogłabym... - przerwała gdy ich spojrzenia się zetknęły. Szybko spuściła wzrok i zagryzła dolną wargę. Narosła w niej delikatna irytacja wywołana przez własną słabość i bezradność. Wysłuchała go dalej i nie odważyła się przerwać, póki nie skończył.
- Będziemy tu jutro następnego dnia. Spróbujesz mnie oszukać albo wziąć artefakt dla ciebie, zabiję cię.
- To żart? - wykrzywiła usta unosząc jedną stronę górnej wargi, zupełnie jakby zaraz miała prychnąć i wylecieć z jakąś pyskówą. Zamiast tego po prostu fuknęła.
- Nie potrzebuję tego gówna. - oznajmiła całkiem szczerze i wyprostowała plecy. Wyciągnęła ręce wysoko nad głowę, przeciągając się i ziewnęła rozdziawiając szeroko usta.
- Proponujesz jakiś konkretny lokal, do którego powinnam zajrzeć na wstępie, Kapitanie?


Znalazła go w magazynie. Jak zwykle unikał towarzystwa innych piratów. Właśnie nabijał sobie fajkę miętowym tytoniem. Kogoś innego James kazałby przynajmniej wybatożyć za palenie w składowni. Aczkolwiek czemuś Rukar posiadał tu specjalne względy.
- Miałeś strasznie niezadowolony grymas widząc ten sekstans. Powiesz mi o co chodzi? - spytała tonem niemalże rozkazującym i podkreśliła ową stanowczość wbijając wzrok w kamrata. Przechyliła głowę na bok mrużąc oczy i nie spuszczając go ani na chwilę z linii swojego spojrzenia.
- Hm? - ponagliła pytającym pomrukiem.
- Niezadowolony powiadasz. To ci nie wystarczy w jakich okolicznościach żeśmy znaleźli sekstans? Tym razem mieliśmy szczęście. Ale nie powinniśmy się ruszać takich miejsc, mała. Oj nie.
- Toć przeca juz nie bedziemy. Mamy co chcial Kapitan i tyle. Ja wiem, durne to bylo plynac tam bez wiedzy, ale jest co mialo byc i koniec. Tylko to Cie zmartwilo? Chyba nie sadzisz, ze to ten sekstans przynosi nieszczescie - prychnela polsmiechem usmiechajac sie polgebkiem.
- Nie chodzi o sekstans. Zwiadowcy mówili, że na platformie brakowało śladów walki.
- Co sugerujesz? - dopytala nie chcac samej sugerowac przyczyny
- Wyobrażasz to sobie? Praca na platformie z dala od cywilizacji. Całymi latami. Jak coś takiego musi wpływać na psychikę. Może zdarzyło się coś, co na dobre odpaliło skrzący się lont ich szaleństwa.
Beczka zatrzeszczała pod naporem korpulentnego mężczyzny. Spowity w dymie, sędziwy bandyta wyglądał dystyngowanie jak na pirata. Z resztą, jeśli dobrze się zastanowić, był bodaj najbardziej obytym człowiekiem w załodze.
- Ale to wciąż brzmi na naciąganą wersję. Musiał być jakiś zewnętrzny element. Obstawiałbym dokopanie się do czegoś podczas odwiertów.
- Może i masz rację. Ale skoro nas już tam nie ma i nie będzie, to jest sens nad tym myśleć? Każdy dba o własną dupę, a sraki hanzistów najmniej mnie interesują. - warknęła szczerząc zęby w grymasie. Fuknęła powietrzem wypuszczonym gwałtownie z nosa i rozejrzała się wokół siebie.
- Zobaczyłem w życiu zbyt wiele, aby kiedykolwiek opuszczać gardę. Młoda jesteś, jeszcze nie rozumiesz.
- Myślę, że niepotrzebnie zawracasz sobie tym głowę - założyła ręce krzyzem na piersiach. Najwygodniejsza pozycja, gdy się stoi. - Choć jeśli do czegoś dojdziesz, to ja zawsze chętnie posłucham, mimo iż już nie sram pod siebie jak 19 lat temu! I nie musisz opowiadać mi bajek… Ja lubię słuchać o Twoich przemyśleniach. Nawet jeśli Ci się wydaje, że mam je głęboko w tyle. - dodała dla sprostowania, bo nie chciała brzmieć jak ignorantka. Mimo to, nie spodziewała się po tej rozmowie dostać informacje, nad którymi mogłaby popaść w zadumę, gdy przed snem będzie leżeć na swojej pryczy.
Rukar uśmiechnął się, całkiem szczerze. Był to bardzo rzadki widok na okręcie.
- Niektórzy wierzą, że na morskim dnie żyją uśpione istoty. Ich zachowanie czy wygląd mają wykraczać daleko poza naszą percepcję. Dlatego jakikolwiek sygnał od nich może pozbawić zmysłów; nawet jeśli będzie to dźwięk złapany przez echosondę.
Przerwał na chwilę. Z poziomu pokładu James wydzierał się tak głośno, że zagłuszał nawet huk fal. Jego litanię zakończyło rąbnięcie o deski któregoś z ludzi. Dopiero wtedy Rukar znów podjął:
- Koło Saif można wyłapać regularny sygnał radiowy, którego źródła nie udało się zlokalizować po dziś dzień. Niby tylko urywane dźwięki, ale z jakiegoś powodu budzą psychiczy dyskomfort. I w tym momencie pojawiają się głosy twierdzące, że pochodzą z głębin. Teoretycznie to bełkot, bo żadna częstotliwość nie ma takiej siły przebicia. Ale kto wie co tak naprawdę tam siedzi.
- Czekaj czekaj - zaciekawiła się Samantha i przeskoczyła z nogi na nogę. Uniosła jedną ręką i zagryzła paznokieć w chwili zamyślenia. Jej oczy zmrużyły się patrząc na sędziwego mężczyznę - Ja słyszałam takie dziwne dźwięki, właśnie w tamtych okolicach, ale myślałam, że to mityczne Syreny. Niby nigdy się czegoś nie widziało, ale jakaś wiara w te nadzwyczajne istoty pozostaje. Później jednak sądziłam, że te dźwięki to halucynacje wywołane przez gaz, ale po tym co usłyszałam od Ciebie, to zaczyna mieć sens - zamilkła na dłużej a jej wzrok błądził gdzieś po podłodze, jakby szukała tam własnych myśli.
- Zaniepokoiłeś mnie. - przyznała po chwili - Z taką wiedzą to i ja bym miała dziwną minę tamtego dnia.
- A właśnie, chciałam Cię o coś spytać. Masz jakieś propozycje co do miejsca sprzedaży sekstansu?
- To nie moja działka - wzruszył ramionami - Z tego co wiem na Antigua nie będzie problemu w sprzedaniu czegokolwiek. Aby unikać rozgłosu. Ale James wie co robi.
Samantha kiwnęła głową porozumiewawczo. Westchnęła głośno gdy z góry doszedł ponowny rumor, wywołany przez wrzaski jej ojca. Prawdopodobnie ktoś runął na podłogę, możliwe, że wybił sobie zęby. Huk był naprawdę głośny. Kobieta patrzyła w górę, jakby przez deski chciała dojrzeć akcję, chwilę stała tak w bezruchu, po czym ponownie spojrzała na Rukara.
- No cóż. Zobaczymy, co to będzie. Mam nadzieję, że będzie dobrze. – rzuciła na zakończenie kładąc dłoń na ramieniu mężczyzny. Uśmiechnęła się ciepło w podzięce i wróciła do swoich zajęć.


Tej nocy Samantha nie spała najlepiej. Mimo całej swej pewności siebie i zobojętnienia dla reszty świata, stresowała się dniem, w którym postawi stopę na suchym lądzie. Rzadko to robiła, toteż źle się tam czuła i mimo, że jeszcze nie zeszła z pokładowych desek, już pragnęła na nie wrócić.
O świcie jeszcze leżała na swoim posłaniu, przerwacając się z boku na bok i oglądając swoją broń. Sprawdzała czy ojciec zadbał o nią i nie dopuścił do powstania choćby jednej ryski. Z wykrzywioną miną obracała zdobiony metal w swych smukłych dłoniach i przyglądała mu się bacznie, jakby to było czymś, co zajmuje jej wolny czas i sprawia, że się relaksuje.

Po pewnym czasie wstała jednak. Naciągnęła długie buty na obcisłe leginsy, zarzuciła na grzbiet swój płaszcz, wcisnęła kapelusz na rudy łeb. Dmuchnęła w nieznośną grzywkę, która z uporem maniaka starała się zasłonić głęboką bliznę pod okiem no i zazwyczaj toteż czyniła, buntując się przed kolejnymi podmuchami powietrza z ust Samanthy.

Kobieta wyszła na pokład i z marszu dostała w twarz podmuchem chłodnego powietrza. Mimo wszystko, było to bardzo przyjemne powietrze, a gdzieś w oddali, jakby w tle, majaczyły kontury miasta. Lada chwila i tam będą, a później czeka ją najgorsze ze wszystkich zadań.

 

__________________
Discord podany w profilu

Caleb

 

Deszatie

Sterowiec, port lotniczy Antigua.

- Jonas, dość już powiedziałeś. Czy możesz zrobić taką substancję jak to? - Richard wskazał palcem w grubej rękawicy leżącą na podłodze butelkę po oleistej cieczy.
- Póki co nie potrzebuję złotych rad, tylko konkretów. Zostaw nas proszę samych. - szlachcic podszedł do rozbudzonego lurkera.
- Jeśli czujesz się w połowie tak źle jak wyglądasz, to nie zazdroszczę. Wody? - Delegat nalał do drewnianego kubka nieco wody i podsunął Denisowi. Perlisty pot pokrywał czoło szlachcica i zraszał też zawiniętą na ustach chustę.
Młodzian potakująco skinął głową, nieudolnie próbując przywołać na usta grymas uśmiechu. Docierało do niego, iż zrzucił balast ostatnich dni i wydostał się na powierzchnię świata żywych. Nagle nastąpiło otrzeźwienie, jak gdyby sole zadziałały z opóźnieniem. W odruchu paniki spojrzał na ręce spodziewając się makabrycznego widoku. Na szczęście, co zakrawało na cud, rany częściowo się zasklepiły. Lurker wpatrywał się w nie niczym trędowaty zdziwiony brakiem postępu choroby. Zaraza chwilowo oszczędzała jego ciało, lecz czuł, że jego organizm nieustannie toczy niewidzialna walkę.
- Jak...? - zapytał sir Richarda, kiedy tylko zwilżył usta wodą z kubka. Nie poznawał swego głosu. Zmęczenie sprawiało, że gdyby tylko mógł zasnąłby teraz na długie godziny.
Choć chusta doskonale skrywała wyraz twarzy Richarda, to widać był, że zniknęło z niej pewne napięcie. Zdawał się uśmiechać. Grubą rękawicą nieudolnie złapał butelkę po tajemniczej cieczy.
- Jak przypuszczam twoi nowopoznani znajomi podarowali ci w prezencie panaceum - szlachcic potrząsnął pustą butelką przed oczyma Denisa. - Leż spokojnie. Jonas mówi, że w lekarstwo może okazać się równie wyniszczające co zaraza. Ja zaś jestem raczej pozytywnie nastawiony. Choć będzie trzeba ci lekarza z prawdziwego zdarzenia.
- Nie spodziewałem się tego - spojrzał na Delegata z wdzięcznością, domyślając się kto podał mu specyfik z wyspy. - Dziękuje, sir Richardzie, bez pańskiej... odwagi i szlachetności nie powróciłbym do świata żywych. Stałem się dłużnikiem kolejnej osoby... Teraz jednak.. Może przywdziejecie mnie w skafander lub inny szczelny ubiór? Nie chcę narażać pozostałych. I tak wiele ryzykujecie…- poławiacz myślał o innych nawet w chwili, kiedy toczyła go śmiertelna choroba, a jego los pozostawał wielką zagadką.
- Starczy tej wielkopańskiej mowy. - Delegat starł pot z czoła. - Nie wiesz czasem skąd wziąć taki skafander? Twój chyba zatonął w tym sztormie, po którym zachorowałeś.
Oczywistym było, że chłopak targany chorobą słabuje na umyśle. Niestety to na jego umysł liczył teraz najbardziej.
- To nie powinno sprawić problemów, jesteśmy na wyspie przemytników.. - powiedział wolno lurker. - Nie chodzi mi o ciężki skafander głębinowy raczej gazoszczelny kombinezon nurka. - Człowiek z wyspy nosił strój maskujący ślady zarazy. Wezmę z niego przykład...
- Odpoczywaj.
Arcon westchnął. Prócz bezpieczeństwa pozostałych załogantów prośba o skafander miała jeszcze jeden cel. Jeśli przyszłoby mu umrzeć, w ostatnich chwilach czuł by się lepiej mając na sobie przedmiot swojej ukochanej profesji...

Szlachcic wyszedł z maszynowni. Zdjął chustę i rękawice. Rzucił je bezładnie przy wejściu.

Samotny zarażony po raz kolejny pozostał sam ze swoimi myślami. Czy herszt z wyspy wiedział, że choroba dotknie jego niespodziewanego gościa? Czemu w takim razie wymusił na nim przyrzeczenie? Czy tak jak twierdził Richard celowo pozostawił tę dziwną substancję? Arcon nadal powątpiewał w jej działanie, mimo iż powinien właśnie konać w męczarniach. "Przekleństwo Andromedy", które zabrało mu matkę winno zakończyć także jego żywot. Jednak młody organizm w niewytłumaczalny sposób oparł się destrukcyjnej infekcji. Znikło uczucie duszności, poławiacz mógł się dość swobodnie poruszać, co zdziwiło go zupełnie.
W końcu zaś stanął na własne nogi. Czuł wibracje podłogi i ścian komory maszynowni, co było niezwykle miłym uczuciem. W cieniu dostrzegł nagle fragment wycięty z gazety. Wywiad z Enzo! W podnieceniu chwycił kartkę i zaczął studiować słowa niedościgłego rywala. Litery tańczyły mu przed oczami, z pewnością wynikało to z wycieńczenia niedawnym atakiem choroby. Rozmowa była bez sensu. Castelari nurkował w Lavos, wspomina zaś ocean na drugim końcu świata? I co to za wyuczone formułki! Kiedy wnikliwiej przyjrzał się partiom tekstu dostrzegł pewną prawidłowość.



Wszystkie zdania miały po pięć słów, raczej nie było to przypadkowe. Szukać środka... - kołatało mu w głowie motto Castelariego. Denis przeskakiwał wzrokiem przez poszczególne akapity. Pojedyncze słowa zaczęły się nagle stopniowo układać w zdanie: Nie wierzyć w słowa kamiennego rodu. Operacja sto dziesięć jest odpowiedzią... Dalsze zastanawianie się nad sensem przekazu dawnego przyjaciela przerwały hałasy i zamieszanie. Arcon wydostał się na korytarz i pokonawszy schody ukradkiem przyjrzał się sytuacji. Zdębiał na widok doktora, wieszczącego nieliche kłopoty. Miał świeżo w pamięci port w Rigel i bezwzględność przedstawiciela Związku Ochrony Andromedy. Powód jego wizyty w sterowcu mógł być tylko jeden i młodzian wewnętrznie zadrżał. Musiał szukać kryjówki. Póki co, postanowił wrócić do maszynowni i zamaskować ślady swej bytności...