Antigua pozostała taka, jaką ją zapamiętał. Siatka ciemnoniebieskich kanałów rozciągała się dokąd sięgnąć wzrokiem. W wielu miejscach rzeczne trakty były zablokowane przez nieczystości - tam woda stała, wzbierając śmierdzącym mułem. Denis płynął właśnie przez jedno z głębokich koryt. Mimo posępnej aury tego miejsca, ponowne zetknięcie z cywilizacją dawało poczucie ulgi. Wiedząc gdzie jest Richard, pozostawało mu już tylko zmierzać do karczmy po drugiej stronie miasta. W międzyczasie obserwował niespokojne życie miasta.
Anitgua zasłużyła sobie na tytuł jednej ze stolic przemytników. Oczywiście największą aglomerację tego typu stanowiła Al Chiba w zonie Corvus. Nie dało się jednak pozbyć wrażenia, że tutejsze społeczeństwo żywiło się nielegalnym handem. Często bywało że skrzywione postaci mijały się na łodziach, by w ostatnim momencie przekazać sobie jakieś pakunki. Arcon zwrócił uwagę na niewielki prom, przepływający pod kamiennym mostem. Ktoś zrzucił zeń zawiniątko na dach statku, po czym szybko oddalił się w swoim kierunku. Potem Denis dostrzegł zardzewiały kuter. Z podpokładu słyszał uderzenia pięściami o metalowe ściany oraz stłumione dźwięki protestów w obcym języku. Przysadzisty kupiec w kontuszu pokręcił znacząco głową, jakby chciał rzec aby nie interesować się zajściem.
Anitgua była więc istotnie parszywym miejscem. Ale nie zawsze tak wyglądała…


Jeszcze dwadzieścia lat temu wyspa była rządzona twardą ręką przez Delegatów. Jej znaczenie gospodarcze czyniło swoisty pstryczek w nos Hanzy. To tutaj handlowano futrem oraz lnem, które pozyskiwano z okolicznych farm. Panowała jedna zasada: żadnych Hanzytów. Ci nie posiadali w pobliżu zaufanych dostawców wspomnianych materiałów. Była to dla nich nie tylko materialna ujma, ale i sprawa honorowa. Antigua bogaciła się i opływała w dostatek, co pozostawało cierniem w oku spółki. Oponenci uznali że jeśli nie mogą wystąpić przeciw miastu jawnie, pogrążą je w inny sposób. Znakiem tego narzucili horrendalne opłaty celne na wszystkich szlakach wokół wyspy. Ceny zwiększyły się, ale zapotrzebowania wręcz przeciwnie. Rynek zareagował w naturalny sposób: przemyt rozrósł się do gigantycznych rozmiarów i skupił właśnie tutaj. Brak kontroli nad przepływem towarów doprowadził do wyniszczenia gospodarki i pogrążania dobrej renomy. Antigua zdziczała i stała się ostoją handlowych bandytów. Tylko formalne pozostała Wolnym Miastem.
Denis przerwał swoje rozważania. Zacumował w zatoczce przy budynku. Tym razem miał szczęście. Richard był na miejscu. To była długa podróż, ale koniec końców ścieżki lurkera i szlachcica ponownie się przecięły.

---

Długa, metalowa kapsuła leżała trzy metry od Jacoba. Młody historyk jedynie chwilę przyglądał się pociskowi. Strzelił w powietrzu cuglami, a sam położył się na mokrym włosiu pokrywającym koński grzbiet. Donośny tętent galopu zmieszał się chlupotaniem coraz głębszego błocka. Jednakże zwierzę było silne i zwolniło tylko nieznacznie. Nikogo nie słyszał, więc odpadał scenariusz że to Eloiza dawała mu o sobie znać. Zdarzenie wyglądało raczej jak ostrzeżenie. Na broń pneumatyczną nie mógł sobie pozwolić byle awanturnik. Jeśli ktoś już zakupił tak kosztowny egzemplarz, musiał być go pewien. Ponadto oręż tego typu był dość poręczny i dobrze skalibrowany. Wszystko sprowadzało się do stwierdzenia, że chybienie nie mogło być incydentalne.
Pneumatyczna czy nie, kuszę należało przeładować. Starr wykupił sobie tym faktem przynajmniej kilka sekund. W tym czasie zdążył przejechać pod zbutwiałą ścianę kondygnacyjnego budynku, który w połowie pogrążył się na grząskim gruncie. Cały bok okalał niewielki daszek, dzielący chatę na dwa piętra. Skręcając za prawy róg jeździec dostałby się pod drzwi wejściowe, obecnie przegniłe i wyłamane z zawiasów. Aktualna pozycja dawała chwilową osłonę. Agresor raczej nie miał zamiaru strzelać przez drewniane deski, jego amunicja była zbyt cenna. Przez chwilę Cooper nasłuchiwał dźwięków wokół siebie. Przestrzeń wypełniały głównie tłuste muchy, których nieregularne bzyczenie było nader irytujące. Z dala gromadnie odzywały się ropuchy zamieszkujące pokryte rzęsą stawy. Naturalna muzyka tego miejsca była natrętna i ciężka niczym powietrze wypełniające trzęsawiska. W pewnym momencie do tej kakofonii dołączył jeszcze inny ton. Nagłe uderzenie podeszwy buta. Ktoś przemieszczał się wzdłuż podłogi powyżej miejsca, gdzie znajdował się Jacob. Kroki rozlegające się na piętrze były bardzo ostrożne, jakby dystyngowane.

---

Pion na A4.
Richard śledził ruch Ferata i od razu zaczął rozważać kontrę. Siedzieli na pstrokatych krzesłach, przyjemnie grzani przez trzaskający kominek. Szachy okazały się nie tylko gimnastyką umysłu, ale i odskocznią od nerwowego okresu.
Przez chwilę obydwaj ślęczeli nad łuskami, które służyły za figury.
- I co dalej?
Lucjusz patrzył mu prosto w oczy. La Croix zrozumiał, że nie chodzi o ruch w grze, ale dalsze poczynania grupy. To było dobre pytanie. Niewiele posunęli się od czasu wizyty w burdelu, choć co nieco udało im się dowiedzieć.

Skoczek na G3.
Casimir przebywał głównie w spelunach i szukał guza. Daleko mu było do typu człowieka, który potrafił usiedzieć długo na miejscu. Miał jednak dość oleju w głowie, by nie tylko tracić czas na bójkach. Spotkał paru starych znajomych: podejrzanych żeglarzy, którzy sprzedawali tutaj używki legalne inaczej. Mówili, że stary James i jego ,,Clockwork Dog” znów ruszyli na otwarte wody. Była to dość istotna informacja. Piracka formacja sporo namieszała w przeszłości na wodach Oriona i nie tylko.

Wieża na D5.
Manuel pilnowała zeppelinu. Przy tej maszynie nigdy nie brakowało pracy. Trzeba było kupić nowe suwnice, sprawdzić urządzenia pokładowe, uzupełnić rezerwy gazu. Dziewczyna sporadycznie pojawiała się u Richarda, cała umorusana w smarze. Ze sterowcem wszystko było w porządku, ale według jej relacji pozostała część załogi niecierpliwiła się. A to źle wpływało na morale.

Goniec na B6.
Ferat odwiedzał centrum prasowe i na bieżąco przynosił gazety z całego świata. Nagłówki krzyczały głównie o zarażonych. Mieli pojawić się już nie tylko w Rigel. Wyglądało na to, że Barnesowie nie kłamali. Chorzy dokonywali coraz bardziej zuchwałych czynów. Coraz częściej mieli krew na rękach. Czasem pozostawiali za sobą jedynie zgliszcza.

Richard przegrał tę rozgrywkę. Dzień później siedział w tym samym miejscu, wpatrując się na szachownicę i myśląc o niej w ramach symbolu. Denis zaginął i choć to nie zadawało matu, to brak lurkera nadwyrężał celowość misji. Dlatego gdy podniósł wzrok i spojrzał na wchodzącego gościa, myślał że umysł płatał mu figle. W istocie, Denis Arcon stał przed nim jak żywy.

---

Otworzyła szerzej oczy. Widok kompletnie pogrążonego w amoku ojca był co najmniej zatrważający. Samantha była kobietą czynu. Jednak przez te kilka długich chwil przeprowadziła trudną, wewnętrzną batalię. James na nią liczył, choć w tym momencie nie był świadomy tego faktu. Nawet jeśliby go powstrzymała, ,,Dog” wciąż podążał ku zagładzie. Przejęcie kontroli nad statkiem jawiło się najrozsądniejszą opcją
Coś świsnęło jej koło ucha. Obok przeleciał nóż, gdzieś szczęknęły pałasze. Robiło się coraz groźniej. Samantha pociągnęła Lucasa za rękaw.
- Musisz mi pomóc. Pokażesz mi na mapie, w którym kierunku powinnam odpłynąć.
- Mogę tylko zgadywać - zasępił się inżynier - Wydaje mi się, że jesteśmy tu, a powinniśmy podążać na południowy zachód. Dotrzemy z powrotem na obrzeża Carinae.
Wzięła mapę i skinęła mu głową.
- Trzymaj się blisko, nie chcę by jakiś oszołom Cię uszkodził.
Ruszyła przez pokład, zgrabnie lawirując między walczącymi. Kilkukrotnie musiała wręcz odskoczyć tam, gdzie bójki przybrały bardzo poważne rozmiary. Dobrze znała tą grupę i wiedziała do czego są zdolni w walce. Większość tych ludzi nie miałaby problemu w skatowaniu kogoś za złe spojrzenie. Teraz bez żadnych ogródek rzucali się sobie do gardeł, niektórzy próbował rozorać twarze przeciwników gołymi rękoma. Kiedy Samantha mijała ich, Lucas raczej chował się za skrzyniami lub dawał nura za rozciągnięte na deskach ciała.
Niczym lisica wbiegła po nadbudówce, okrążając równocześnie Kyle’a. Ten wciąż nie odpuszczał steru. Wywijał nim jak zabawką i śmiał się demonicznie. Już na trzeźwo ów człowiek posiadał maniakalny stosunek do swojej pracy. Nic nie wskazywało, aby w tym momencie miało się to zmienić. Dziewczyna przeszła wokół niego łukiem. Szczęściem w nieszczęściu facet pozostał pogrążony w psychicznej matni, także konsekwentnie ignorował większość bodźców. Bez zwłoki ruszyła na niego. Obróciła swoją broń. Kordelas mdło zabłyszczał w zamglonym powietrzu, lecz to nie ostrze było przeznaczone sternikowi. W ostatnim momencie Kyle odwrócił się do napastniczki. Jego mina znów stężała, przybierając znany, ponury wyraz twarzy. Zacisnął szczęki, przez co skóra twarzy wyraźnie się napięła. Zadzwoniło kradzione, serpenckie złoto, jakim mężczyzna obwiesił swoją kurtkę. [Łatwy Test Siły]


Uderzenie było silne i celne. Samantha uderzyła rękojeścią w środek czoła Kyle’a. Ten przez chwilę stał w miejscu, jakby nie rozumiejąc co właśnie zaszło. Jego spojrzenie uciekło wgłąb czaszki, a oczy zaszły bielmem. Kolana ugięły się pod sternikiem i już za chwilę został sprowadzony do poziomu. Lucas szybko podbiegł do Kyle’a. Związał mu ręce, jednocześnie podnosząc kciuk do Samathy. Piratka chwyciła ster. Jedną ręką powstrzymała jego chaotyczny ruch, drugą przytrzymała mapę. Przyszedł czas na trudniejsze zadanie.
Oczywiście że znała się na żegludze, ojciec już o to zadbał. Z drugiej strony nigdy nie pływała w aż tak złych warunkach. Spojrzała na pulpit przy sterze, w którym znajdowała się busola. Mogła się tego spodziewać: igła obracała się w kółko jak zaklęta. Omiotła otoczenie wokół statku. Gdzieniegdzie biel rozrzedzała się, jednak nie mogła być pewna że to właściwy kierunek. Było bardzo źle. Miała tylko niejasno wyznaczony kierunek i swoją intuicję. Przekręciła ster o kilka stopni. ,,Dog” posłusznie odbił z dotychczasowej trasy. [Bardzo trudny Test Nawigacji]
Skupiała się już tylko na wyprowadzeniu statku z mgły. Zażarta walka na pokładzie nie ustępowała. Jucha lała się jak na prawo i lewo, a żagle ochlapały już całe litry świeżej posoki.
- T-tam. Patrz! - zaczął ekscytować się Lucas.
Ale Kidd nie trzeba było dwa razy powtarzać. Doskonale widziała prześwity między tańczącymi na wodzie, siwymi jęzorami. ,,Clockwork Dog” powoli opuścił akwen i ponownie wpłynął na całkiem zwykłe, błękitne morze. Chmura pozostała z tyłu, wciąż nienaturalnie kłębiąc się we wszystkie strony.
Załodze zabrało kilka chwil, aby się uspokoić. Nawet po odzyskaniu zmysłów niektórzy wciąż prali się wzajemnie, niby siłą rozpędu. Dopiero James musiał wydrzeć się i uspokoić narwaną brać.
- Na krocze portowej murwy! Wszyscy natychmiast przestać!
Mimo iż znów się kontrolował, jego ciało przeszył spazm wściekłości.
- A teraz. Niech ktoś będzie tak kurewsko miły i mi powie co tu się właśnie odjebało.

Ponowne spotkanie obfitowało w nowe wieści. Zarażeni nie byli już zasłyszaną informacją, a realnym zagrożeniem, który rozlewał się po Orionie. Denis widział ich na własne oczy, a relacje prasowe tylko potwierdzały skalę zjawiska.
Arystokratę zdziwił brak obecności wuja Denisa. Jak się okazało, ten miał mniej szczęścia podczas sztormu. Lurker opowiadał o zajściu z posępnym wyrazem twarzy, ale pozostał twardy do końca.
Obydwaj ruszyli zapoznać nowego członka grupy z załogą. Nie omieszkali zapytać Jonasa o zagadkową butlę. Wyglądało na to, że są w posiadaniu czegoś cennego. Niemniej trudno było orzec czemu służyć miała substancja.
Przez ten cały czas zdawało się coś gryźć Denisa. Po ostatnich perypetiach trudno oczekiwać by przejawiał specjalny optymizm. Ale to było coś innego. Jakiś niewypowiedziany wyrok ciążył mu niczym więzienny łańcuch. Wreszcie puścił parę z ust. Od momentu przypłynięcia na Antiguę czuł się osobliwie. Dotychczas to krył, lecz sumienie nie dawało mu spokoju. La Croix pozostał bez wyboru, musiał odseparować go od reszty.

---

Denisa nie wolno było umieścić z resztą załogi. Dzielili oni jedną, dużą sypialnię. Jeśli Arcon był zarażony, takie rozwiązanie oznaczało latającą hekatombę. Magazyn również odpadał. Zbyt wiele pożywienia, na które mogły przejść zarazki. Maszynownia wyglądała na dobry pomysł. Tym bardziej, że dzięki metalowym śluzom dało się odgrodzić jeden segment pomieszczenia od całości. Ponadto wysoka temperatura mogła być sprzymierzeńcem.


Został sam. Między wypluwającymi gęstą parę cylindrami miał dość miejsca, aby móc swobodnie spacerować. W jednym z kątów znajdował się metalowy stolik na narzędzia. Teraz oprzyrządowanie zostało usunięte i zostawiono tam pożywienie, wodę oraz przedmioty codziennego użytku. Zewsząd czuł nieznośne ciepło. Osiadało na nim, tak samo jak grube krople potu. Oparł plecy o jeden z silników, wsłuchując się przez chwilę w miarowe dudnienie przekładni i tłoków. Teraz, kiedy znajdował się w środku sterowca ciężko było nie docenić zegarmistrzowskiej precyzji jego działania. Czuł się niczym we wnętrzu ogromnego, mechanicznego organizmu.
Najgorsze, że wcale mu się nie poprawiło. Migreny i zawroty głowy przybrały na sile. Kilkakrotnie musiał zwymiotować do blaszanego kubła. Skóra swędziała go już dosłownie wszędzie. Nie potrafił powstrzymać drapania się po plecach i rękach, gdzie wykwitły bąble z ropą. Czasem widział jak cienie rzucane przez maszyny wydłużały swoją długość, to znów wracały do normy. Wszechobecna para oblekła się we fantasmagoryczne kształty.


Później zaczął krwawić. Cienkie strużki czerwonej, zbyt gęstej cieczy, spływały z nosa i uszu. Miał wrażenie jakby piekły mu skórę, choć możliwe że był to efekt oszustwa źle działających zmysłów. Postanowił wstać, jakoś zadziałać. Jednakże tym razem nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Upadł na ziemię, skulił się w embrionalnej pozycji. Próbował wydobyć z siebie okrzyk. Z jego ust uszło tylko ciche westchnięcie (-2 punkty Zdrowia).

---

Ledwie Richard znalazł akomodację dla Denisa, gdy wpadł na niego Ferat. Był czymś wyraźnie podenerwowany, wycierał zroszone czoło jedwabną chustą.
- Mogę cię prosić?
Nie czekał na odpowiedź. Pociągnął szlachcica za rękaw.
- To ważne. Tak sądzę.
Mimo tego, że udzielała mu się gorączkowa atmosfera, odsłonił uśmiech uzbrojony w śnieżnobiałe zęby. Pojął tłumaczyć już po drodze.
- Sprawdzałem na bieżąco prasę, tak jak chciałeś Richardzie. Zacząłem szukać też w archiwalnych wydaniach. Często bywa tak, że dany numer nie schodzi i zalega po magazynach.
Wsiedli do łodzi, historyk odepchnął ją wiosłem od brzegu. Kontynuował.
- Pomyślałem o Enzo. Facet zniknął relatywnie niedawno. Oczywiście przebrnąłem przez mnóstwo artykułów pełnych teorii spiskowych. Ale udało mi się przebić do paru ciekawych rzeczy. Wiesz że zaraz po pobiciu ostatniego rekordu, podczas spotkania z mediami, doszło do incydentu? Castellari zaczął mówić, że ma coś ważnego do obwieszczenia. Ktoś mu jednak przerwał, doszło nawet do awantury. Lurkera wyprowadzono, a sprawa została zamieciona pod dywan. Dowiedziałem się o tym z paru mało poczytnych brukowców, których nikt nie traktuje poważnie. Jednak w świetle tego, co wiemy… nie wydaje się to takim oszołomstwem, prawda?
Wysiedli, kierując się do centrum prasowego. Był to płaski budynek, sprawiający wrażenie rozjechanego walcem. Od wejścia Feratowi pomachało paru korpulentnych pracowników w okularach z drucianymi oprawkami. Ten odwzajemnił gest. Przychodził tutaj już tak często, że już go rozpoznawali.
- Miłego dnia chłopaki - rzucił w ich kierunku - Cholerne urzędasy - dodał ciszej.
Zeszli na niższy poziom, do archiwum ogrodzonego mechanicznymi drzwiami. Roznosił się tu charakterystyczny zapach starego druku.


Piwnica było labiryntem pełnym metalowych regałów. Oblegały je pliki starych gazet związanych ze sobą sznurkami. Ferat podszedł do jednej z takich kupek i zaczął ją rozwiązywać.
- Enzo nie udzielił wielu wywiadów po tym incydencie. Właściwie to znalazłem tylko jeden. Tu pojawia się ciekawa rzecz. Znałem go. Bezpośredni, ale inteligentny gość. Umiał się wysłowić. Jego rozmowa w Twoim Dzienniku była bardzo osobliwa. Brzmiała bardzo nieskładnie, jakby skupiał się na szyku słów, nie ich sensie - podał lekko już pożółkłą stronę gazety - Może to szalona myśl. Ale on coś wiedział. I skoro nie mógł przekazać tego oficjalną drogą, być może użył tu jakiegoś szyfru.

---

- Nie wiem czy dobrze zrobiłam - mruknęła Samantha.
Inżynier zdjął maskę, klepnął ją w plecy i odszedł. Wiedziała, że mogła liczyć tylko na siebie. Pomógł jej tylko dlatego, że sam chciał ratować skórę. Nie mogła mu mieć tego za złe. Tak wyglądało życie na tej łajbie: najpierw dbasz o własną rzyć, dopiero potem... właściwie to wszystko co cię interesowało.
Jak zwykle Kidd zaczęła zastanawiać się nad sensownością planu dopiero po jego wykonaniu. Miała prawo obawiać się Jamesa. Wiele razy udowodnił, iż więzy krwi nie obronią jej przed srogimi batami, a nawet maltretowaniem. Dowiedziawszy się o samowolce córki, wilk morski mógł zareagować naprawdę dowolnie. Wszystko rozbijało się o jego chwilowe zmiany temperamentu.
- Kapitanie, wpłynęliśmy w gaz, który w każdym z ludzi wzmógł agresje i chęć rozlewu krwi! Z pomocą maski przeciwgazowej udało mi się zwalczyć negatywne skutki gazu, dorwać ster i wydostać nas z chmury, nim wszyscy by się pozabijali i stracilibyśmy większość załogi, Kapitanie.
James Kidd odepchnął kilku najbliższych ludzi i zbliżył się do Samanthy. Górował nad nią, mierząc wzrokiem takim, że brakowało tylko gromów.
- Ty to zrobiłaś?
TO? Uratowała załogę? Czy TO, że pozwoliła sobie na kierowanie ,,Dogiem” bez pozwolenia?
Kiwnęła głową.
- Później o tym porozmawiamy. Teraz ogarnąć mi ten burdel.
Wydał pospieszne rozkazy i poszedł do siebie. Już za chwilę pokład mrowił się od nakładu pracy. Głównie próbowano opatrzyć rannych i dokonać niezbędnych napraw. Płynęli łukiem, żeby nie brnąć wprost na Carinae. Lekcja którą przeszli powiedziała im dość o brawurze w tym miejscu.
Samantha kręciła się po pokładzie. Werdykt ojca wciąż stał dla niej pod znakiem zapytania. Lepiej było nie wchodzić mu w drogę, póki sam nie zechciał powiedzieć co postanowił.
Spojrzała na Kyle’a. Udało się go ocucić solami i teraz całkiem przytomnie stał za sterem. Czy pamiętał co się stało? Ignorował ją, zatem wątpliwe. Jednakże nigdy nie mogła wykluczyć nagłego aktu zemsty. A to znowuż przywodziło na myśl Laytona. Bosmana nie widziała od zajścia we mgle. Kiedy pytała załogantów wzruszali ramionami lub kazali jej się odpieprzyć.
Skupiła się na morzu, które teraz wypełnione było ciemną tonią. Niebo poczerniało, pojedyncze krople zaczęły odbijać się od desek statku. Minął kwadrans, żeby rozpadało się na dobre. Kaskada rzęsistego deszczu miarowo uderzała w postrzępione żagle, maszty, reje, wreszcie sam pokład. Praca na statku nie ustępowała. Przemoczone, męskie sylwetki uwijały się jak w ukropie, oznaczone obwódką rozpryskującej się wody.
Nie od razu rozpoznali obiekt przed sobą. Na tle mrocznego nieba wyglądało to jak ogromny pająk z jarzącymi się w ciemności punktami. Ktoś zaklął po cichu. Lucas zagwizdał z aprobatą.


Platformy wiertnicze były monstrualnymi konstrukcjami tworzonymi przez inżynierów z Xanou. Służyły do eksploatacji morskiego dna, także personel składał się głównie z wykwalifikowanych robotników oraz nadzorców. Czasem, jak w tym przypadku, nabierały takiego rozmiaru iż przypominały miasta.
Jednostka wznosiła się na czterech filarach, z których można było dostać się na górę po rzędach zardzewiałych drabin. Chociaż platforma wciąż działała, nigdzie nie było widać ludzkiej obecności. Takie konstrukcje uposażone były w bardzo duże nakłady zapasowej energii. Jeśli coś nagle przegnało stąd ludzi, mogła funkcjonować jeszcze całe miesiące.
James wyszedł na pokład, nie zdradzając żadnej emocji na swojej twarzy. Wybrał z tłumu kilkunastu ludzi. Kazał ich uzbroić w garłacze odebrane podczas zeszłego napadu na hanzytów. Stanął na szczycie nadbudówki. Pogrążona w ulewie postać w długim płaszczu odezwała się chrapliwym głosem.
- Słuchajcie mnie uważnie. Nie wiem co to za miejsce, ale szukamy sekstansu i musimy sprawdzić każdą sposobność. Zróbcie szybki zwiad. Jeśli znajdziecie kogoś żywego, wyciągnijcie informacje, a potem zabijcie. Reszta czeka na statku.
Drużyna kiwnęła głowami. ,,Dog” podpłynął bliżej jednego z filarów. Spuszczono trap na pokryty słonym nalotem balkon. Jeden po drugim, mężczyźni zarzucali broń na plecy, schodzili ze statku i uczepiali się drabiny. Samantha obserwowała jak wspinają się wysoko do góry, by zniknąć w ciemności.
- Do kajuty - James pojawił się kompletnie znikąd i wskazał na zejście pod pokład.
A zatem teraz miał rozstrzygnąć się jej los. Może i dobrze. To oczekiwanie na wyrok było wyzwaniem dla psychicznej stabilności (o ile taki termin występował w rodzinie Kidd'ów). Zeszła do kwatery ojca. Jedyne źródło światła stanowiły dwie świece na jego biurku. Rzucały tańczącą po pokoju, rozedrganą łunę. Światło kładło się refleksem na okiennicach poprzecinanych strużkami deszczu.
Przed siedziskiem kapitana stały dwa krzesła. Na jednym z nich czekał już Layton. Był nieźle pokiereszowany - nosił zwoje opatrunków na wysokości brzucha. James siadł za swoim biurkiem i podniósł z niego ludzką czaszkę. Lubił ją nazywać wujaszkiem. Nikt nie chciał wiedzieć dlaczego.
Wskazał córce drugie siedzenie. Brudne paznokcie zabębniły o kość skroniową.
- Najpierw ty - powiedział do Laytona.
- Krótka historia. Zaczęła mnie wyzywać, a potem się na mnie rzuciła. To dostateczny dowód - złapał się pod piersią.

- Jak myślisz, czy ta mikstura spowalnia chorobę?
Słowa odbijały się wewnątrz czaszki Denisa. Kto je wypowiedział - nie miał pojęcia. Zatracił poczucie czasu i przestrzeni.
- Wiesz może gdzie jest kamienny krąg Rahima? Twój znajomy Enzo w ostatnim wywiadzie mówił ciekawe rzeczy. Przeczytam ci.
Richard wstał i wyjął z kieszeni stronę z gazety. Nim zaczął wykładać jej treść, pojął że nie było sensu tego ciągnąć. Jego kompan pogrążył się w malignie. Klatka piersiowa lurkera spazmatycznie podnosiła się, to opadała. Można było go klepać, szarpać, polewać wodą. Nie reagował na żadne bodźce. Jedynie czasem mamrotał coś o ojcu lub wuju. Wewnętrzny świat kompletnie go pogrążył. Richard ostrożnie wyjął z jego kurty małą buteleczkę. Spojrzał na mętną zawartość, znów na Denisa. Wyglądało na to, że nie miał wyboru. Otworzył usta schorowanego towarzysza i jednym ruchem wlał płyn. Denis wnet zaczął się krzywić i krztusić. Zamachnął ręką, jakby walczył z niewidzialnym przeciwnikiem. Całe jego ciało obrosło grubymi kroplami potu.

---

Kroczył powoli, przygnieciony ogromem wody. Wokół niego rozpościerały się budynki stare jak łzy bogów. Miasto było zaiście przepiękne. Prawdziwa perła dawno minionych czasów. Denis cieszył oczy wspaniałymi pomnikami na rogatkach metropolii, rozległymi katedrami czy stacją, na której stała uśpiona lokomotywa. W powleczonych ciemnością witrynach sklepowych poruszały się sylwetki dawnych mieszkańców. Gdy tylko dłużej odwzajemniał ich spojrzenie, pierzchały jak gdyby zostały stworzone z dennego mułu.
Mógł pójść gdziekolwiek. To miejsce zapraszało go do siebie i na dobrą sprawę, wcale nie chciało się go opuszczać. Tylko odległy głos nawoływał jeszcze jego imię. Przypominał o czymś. O jakimś człowieku. Wysoko urodzony szlachcic. Skąd go pamiętał i czego mógł teraz chcieć?

---

Richard z niepokojem wpatrywał się w płytko oddychające ciało lurkera. Miał prawo rościć poważne wątpliwości co do jego szans na przeżycie. Dopiero po chwili zauważył, że w pomieszczeniu zjawił się ktoś jeszcze. To Jonas. Szedł od strony śluzy, okutany w długą warstwę materiału na wysokości nosa i ust.
- Można, szefie?
Podszedł bliżej i zerknął przelotnie na leżącego.
- Badałem jakiś czas tę próbkę. Czy pan… - spojrzał na pustą butlę i nie musiał już kończyć zdania - No cóż. Wygląda na to, że substancja zawarta w tym płynie pogrąża człowieka w stan niemalże katatonicznym. Wszystkie rezerwy odpornościowe organizmu zwalczają zewnętrzne związki krążące po ciele. Teoretycznie może go oczyszczać, ale jednocześnie wyjaławia układ immunologiczny.
Obszedł pomieszczenie z założonym za sobą rękami. Denis cicho jęknął.
- Nie znam się za wybitnie na medycynie, ale wiem jedno. Znaczenie podejścia do choroby i walką z nią są znamienne. Bez aktywnej woli ze strony chorego, możemy już go nie odzyskać. Widzi pan, teraz nasz gość znajduje się w stanie śpiączki. Być może słyszy co mówimy, ale będzie to filtrowane przez wytwory jego umysłu. Musimy do niego dotrzeć. Zmusić by się wybudził.