Wnętrze ciemnego pieca rozpościerało się na podobieństwo paszczy stalowego giganta. Blaszany bęben wydawał się dobrą kryjówką. O ile człowiek zapomniał, że kilka minut wcześniej stała tam ściana żywego ognia. Denis podjął szybką decyzję. Przesadził nogi nad okaflowaną framugą i wsunął je do wnętrza. Lurkera zrosił deszcz wirujących drobinek wody. Wciąż było tu gorąco, ale nie na tyle aby się oparzyć. Zachowując dyskrecję, zamknął za sobą metalowe skrzydło poprzecinanie pionowymi otworami. Z jednej strony nie było tu bardziej ustronnego miejsca, z drugiej - Arcon czuł się jak w pułapce. Dość! Nie wolno mu było tak myśleć.
Wstrzymał oddech. Teraz pozostało już tylko oczekiwanie.

---

Jacob ukradkowo odprowadził wzrokiem Zoi. Jak wiele potrafiły powiedzieć kobiece oczy. Widział już spojrzenia zalotne, rozmarzone, prowokujące i o wiele mniej przyjemne. To, które posłała mu Clemes z pewnością należało do ostatniej kategorii.
Na razie jednak skupił się na młodej La Croix. W tym momencie posiadała ona bardziej newralgiczne dla sprawy informacje. Pozwolił dziewczynie mówić. Primo, miało to efekt pospołu terapeutyczny. Jednocześnie on sam mógł się skupić i znów łączyć wątki sieci, w której się wił. Wiedział już wiele, ale wciąż brakowało spoiwa, które łączyłoby intrygę w logiczną całość.
- Wiesz czemu Richard wyruszył właśnie na Antiguę? W tej całej historii są luki, a to nie podoba mi się tak jak oficjalne podręczniki historii.
- Odleciał bardzo szybko. Zostawił tylko to.
Podała mu świstek papieru. Istotnie, list był lakoniczny.


- Może jest to niezwiązane ze sprawą, ale wcześniej Richard kupował zboże od takiego korsarza. Jak mu było. Casimir. Na wyspie zrobiło się paskudnie, zaatakowała ich Hanza i musieli uciekać. Wrócili tu razem, a Richard zatrudnił nowego lurkera dla rodziny. Domyślam się, że umówili Anitguę jako kolejne miejsce spotkania.
Eloiza podeszła do bulaju. Obok przypłynęła ławica miniaturowych, fluorescencyjnych ryb. To właśnie te jaśniejące punkty widzieli, wypływając z portu.
- Wiem, że to mało. Bracia zdawkowo mówią o interesach w mojej obecności. Nadal mają mnie za dziecko - zmarszczyła czoło.
- Obawiam się, iż bardzo mocno, w ostatnie wydarzenia zaangażowany był Black Cross. Moim zdaniem ten mężczyzna, który cię zaatakował był ich agentem. Co o nich wiesz?
Nie odwzajemniła przyjaznego gestu. Wciąż była skonfundowana i nic dziwnego. Dopiero co uskuteczniała schadzki w bibliotece, by spotykać się z jakimś gołowąsem. A teraz, niedługo po zamachu i porwaniu, płynęła dwie setki metrów pod wodą. Zbyt wiele jak na dziewiczy umysł. Dziewczyna zagryzła wargę.
- Już ci mówiłam. Niewiele mi wiadomo. Gadano o nich na salonach, ale to były miejskie legendy.
Zatopiła ręce w dłoniach. Klatka piersiowa ukryta za skąpym kubrakiem zatrzęsła się.
- Wybacz. Ja… tak się o niego martwię. I o nas. Co będzie dalej?

---

Richard czuł wściekłość przebijającą się nawet przez dziesiątki obaw i pomniejszych fobii związanych z obecnością doktora. Zdrajca na jego własnym pokładzie. To było skandaliczne. Wciąż analizował po co ktoś miałby go sabotować. Stawka nie była tego warta. Nawet gdyby ugrali sterowiec, wciąż narażali się na gniew jego rodziny. Tylko idioci zadzierali ze szlachtą, a szczególnie członkami powiązanymi z Delegaturą. Ludzie Dewayne’a kombinowali coś dziwnego albo prezentowali głupotę wyższych lotów.
- Jest tu ktoś jeszcze?
Ocknął się.
- Nie. Reszta załogi jest na pokładzie i sprawdzają ożaglowanie i zabezpieczenia balonu. Możemy do nich od razu iść, bo zaraz tutaj będzie jeszcze goręcej.
Tamten nie usłuchał. Richardowi pozostało iść dalej za enigmatycznym mężczyzną. Nie widział Denisa, ale coś mu mówiło, że doktor będzie bardziej spostrzegawczy. Tymczasem emisariusz wtopił się już daleko między urządzenia kotłowni.

Denis widział poprzez szpary zbliżający się kontur. Jego nemezis wreszcie zjawiła się tu vis-a-vis i stała dosłownie obok niego. Kawałek dalej szedł Richard. Szlachcic pocił się, z gorąca lub strachu. Jeśli to drugie, znaczy że nie posiadał planu. I obydwaj mieli mówiąc wprost, przejebane.
Najgorszy pozostawał ten dziób. Facet mógłby mieć i tysiąc blizn, łypać groźnym okiem albo być zwyczajnie owrzodziałym. Już chyba wszystko było lepsze niż beznamiętna maska, nie wyrażająca dosłownie niczego.
Medyk czekał. Być może zobaczył go i dawał szansę, aby pierwszy do niego wyszedł. Albo wciąż węszył. To były najdłuższe sekundy w życiu Denisa.
- Tak. Myślę, że to mi wystarczy - doktor skinął na La Croix'a - Możecie kontynuować swoje sprawy, sir Richardzie. Sam znajdę wyjście.
Ruszył z powrotem, ale tylko na chwilę. Jeszcze raz obrócił głowę poprzez ramię.
- W razie alarmującej zmiany ilości pasażerów na statku, proszę dać mi znać. W najbliższym czasie będę w dzielnicy przemysłowej.
Kiedy wysoka sylwetka zniknęła za drzwiami obydwaj towarzysze mogli wreszcie głęboko odetchnąć. Czuli się, jakby zdjęto z nich właśnie gorejące jarzmo.

---

Nigdy nie była zmuszona poruszać się w podobnym miejscu celem opchnięcia czegokolwiek. Próbowała obserwować innych i podchwycić manieryzmy od osobliwej tłuszczy. Kilka razy krzyknęła nawet poza tłumem, ale została zignorowana. Sekstans zniknął w morzu zachwalanych afrodyzjaków, magicznych proszków i niegasnących lamp. Uznała, że jest słabym oratorem wobec tłumu i powinna zmierzyć się z konkretnym, potencjalnym klientem.
- Ekhem - podjęła próbę zwrócenia uwagi zgrzybiałego dziada, który podpierał ścianę jednej z chat.
- Ziółka, herbatka, viagra że może, hę? - staruch wypluł coś do kubka obok siebie, który i tak był wypełniony osobliwą substancją.


- Ja... Ja raczej chciałam spytać, czy da się tutaj porządny sprzęt za złote owalić, ale wisz Pan... Nie drąc ryja jak szmata, tylko godnie, nie? Każdy z nas ma jakąś godność.
Podniósł na nią zmęczone oczy. Zatrzęsła się broda pokryta szczeciniastym zarostem.
- Nie jesteś stąd, co? He he! Od razu widać.
Odczekała przerwę na serię kolejnych kaszlnięć i przekleństw pod adresem dusznicy.
- Myślisz, że wystarczy do kogoś podejść i da ci listę najlepszych kontrahentów? Na-ah. Popatrz na ten tłum. Co za popieprzona masa dziwaków! Ale większość z nich jutro wyrzeknie się obecności tutaj. Do czego dążę. Nikt nie chce być osoba kojarzoną z Pomrokami to i nie przybywa tu na stałe. Trzeba baczyć na bieżąco co kto wart.
Miała szczęście. Pomimo wątpliwej aparycji trafiła na wygadanego faceta. Może dziwnego, ale dość lotnego. Wskazał, aby Samantha się nachyliła.
- Pozwól, że coś ci opowiem o chodzeniu na skróty. W Antigua żyło dwóch braci. Odziedziczyli po ojcu manufakturę produkującą luksusowe łodzie. O coś się tam poprztykali i rozbili spółkę na dwie. Pierwszy z nich skupował tylko najlepszej próby drewno, wypłacał pracownikom pensję na czas i wyznawał twarde zasady w handlu. Na przykład żadnej Hanzy. Drugi brat miał wyjebane. Jego personel pracował w beznadziejnych warunkach, przez co łodzie wychodziły takie sobie. Ale hej, marka to marka. W dodatku sprzedawał je każdemu, kto miał złoto. Nawet piratom. Wyobrażasz sobie? W każdym razie ten drugi zajebał pierwszego, przejął interes i jest teraz milionerem. Wniosek taki, że opłaca się być chciwym chujem, a ty masz kiepską parę oczu. Bo kiedy opowiadałem te pierdoły, koło nas przeszło przynajmniej trzech dobrych handlarzy. Nie zauważyłaś, mam rację? Eh. Pozwól, że coś ci podpowiem.
Skinął na monstrualnych rozmiarów trefnisia, wepchniętego we frak, co nadawało mu komicznego wizerunku. Zajmował jeden z największych straganów na targu.
- To Mrówa. Tak go zwą. Zabawnych mamy przezywaczy - powiedział wcale się nie śmiejąc - Koleś próbuje wyrobić sobie renomę kolekcjonera. Ale gówno tam wie. Rzuca losową cenę i robi mądre miny. Zbyt ostentacyjny.
Odwrócił się do przeciwległej uliczki.
- A teraz patrz. Ten brunet z orlim nosem. Prosty ubiór. Zadbany, ale nie rzucający się w oczy. Zwróć uwagę na jego wzrok. Pewny siebie, podobnie co ruchy. Podchodzi do każdego i zagaduje. Uśmiecha się. Ma klasę. Ale zauważy to tylko osoba, która zna się na ludziach. Trzeba umieć obserwować innych, zawodowcy nie podadzą ci się na tacy.
Westchnął. Ujął pokryty żółtą skorupą kubek. Upił z niego łyk, jakby zawierał w sobie najzwyklejszy napój.
- Ewentualnie możesz iść do Clyde’a. On tu tak naprawdę rządzi, ale na twoim miejscu bym tego nie robił. To świr. Skrajny przypadek.
Wskazał nad siebie, ku oszklonym balkonom. Za jedną z lśniących matowo szyb stał mężczyzna w skórzanej kurtce i przepaską na oku. Palił grube cygaro i żywo gestykulował, co sugerowało że z kimś rozmawia.
- No, droga pani. Kurewsko miło się rozmawiało, ale człowiek musi coś jeść, nie? Hie hie. Może dukata na jakąś bułeczkę, chlebek, skręta? Ewentualnie zachlanie się jak świnia.

Parszywe uczucie. Stać jedną nogą po stronie realnych rozwiązań, ale wciąż nie widzieć konkluzji. Jacob czuł ingerencję Hanzy, jednocześnie umykała mu dokładna jej rola. Dopóki nie sięgnął szczytu całego przedsięwzięcia, mógł tylko zgadywać kto na nim zasiada. Eloiza była tutaj pionkiem, to pewne. Najpierw Black Cross chciało ją zabić, lecz później zmienili zdanie. Z czyjego rozkazu? Coś musiało się stać, iż żywa dziewczyna okazała się więcej warta niż martwa. A co jeśli Richard zgodził się na jakiś pakt, a jej byt miał być gwarantem tego zobowiązania? Nie chcesz z nami współpracować? No to patrz. Ręka twojej siostry. Chcesz zobaczyć resztę w jednym kawałku? Rób dalej co ci mówimy. Słyszał już o zbyt wielu scenariuszach tego typu.
Ale znowuż gdzie tu Enzo, zaraza i Yarvis? Wyciągnięte jakby z zupełnie innej bajki. Cooper miał prawo czuć się zdezorientowany. Ponieważ było tu coś jeszcze. Rzecz o której wiedział lurker. Musiała to być wiedza niebagatelna i jak widać, niebezpieczna.
- Zależy głównie od tego jak szybko uda mi się odkryć co się tu dzieje, a brak mi jeszcze całkiem sporo, bo mam za mało danych. Black Cross czegoś potrzebuje od Richarda, więc z ich strony nic mu nie grozi. My mamy się całkowicie przeciwnie. Być może Hanza nam pomogła, natomiast Black Cross może nas szukać. Głównie ciebie, ale prędzej czy później wyda się mój udział.
Kiwnęła głową. Jej sarnie oczy nie nabiegały już co chwila łzami. Widocznie zimna kalkulacja faktów uspokajała niewiastę.
- A my płyniemy prosto na Antiguę, gdzie znajdują się, moim zdaniem, jakieś koszary czy baza Black Cross. Ale nie przejmuj się, może najciemniej będzie pod latarnią.
- Może. Richard kiedyś mówił o tym miejscu. Właściwie to przestrzegał mnie, żeby nie przyszło mi do głowy tam ruszać. Że dużo przemytników i pospolitej bandyterki. Posłuszna ze mnie siostrzyczka, nie ma co - wymusiła uśmiech.
- Potrzebne mi są dane w każdej postaci. Powiedz mi, czy niedawno przybyło do waszej rodziny coś... cokolwiek, w stosunku do czego ktokolwiek zachowywał się tak, jakby było to bardzo ważne? I czy Richard przywiózł kupione zboże?
- Służba mówiła, że widziała kruka z wiadomością. Chyba trafiła do tego korsarza. Zboże? Tak. Możliwe że trochę zbyło w tej awanturze na wyspie, ale większość trafiła do zapasów miasta. Tą operacją zarządzał szef Richarda. Nazywał się Lionel Uberton, jeśli ci coś to da.
Eloiza zaczęła bawić się włosami, próbując ukryć zażenowanie. Cmoknęła.
- Głupio mi tak rozprawiać o sprawach brata za jego plecami. Tym bardziej, że są to rzeczy z drugiej ręki. Jestem pewna że Richard powie ci osobiście o wiele więcej.
Jacob czuł, że istotnie mało wyciśnie ze szlachcianki. Jego następnym celem miała być zatem Zoi. Zostawił młodą towarzyszkę, by ruszyć przez duszne przejście do największej z komór.
Tamże rzuciły mu się w oczy rzędy metalowych bloków z przyciskami. Słyszał jak wcześniej pracownicy nazywali “komputerami”. Po środku wzrastał ogromny ekran. Wyświetlał ruch na morzu w promieniu kilku mil. Historyk nie musiał się długo przyglądać, by dojść do wniosku że wszystko to pochodziło z Xanou. Poza łodzią otaczała ich ciemność, z której tylko czasem wyłaniały się groteskowe kształty wodnej fauny. Z rzadka można było również zaobserwować zarysy zatopionych wieki temu gmachów. Milczące pomniki dawnej potęgi.
Clemes stała bezpośrednio przed matrycą, gdzie śledziła przebytą drogę. Szeptała coś do siebie, widocznie próbując ustalić najlepszą możliwą trasę.

Posępny wicher zerwał się znikąd, wpadając przez otwarte okiennice, wzbijając w górę obłoki śmieci i zawodząc niczym morska wiedźma. Postrzępione cumulusy rozrywały się, znów uderzały wzajemnie by tworzyć fantastyczne kształty. Nieliczni mieszkańcy na ulicach-kanałach wiosłowali ile sił, aby schować się w szarej kwadraturze domów. Tego wieczora Antiguę smagało jakby kilkanaście monsunów na raz. Setki kanałów zadziałało na zasadzie skomplikowanego, ogromnego instrumentu. Gdy stanąć przy jednym z wylotów miasta, można było usłyszeć przedziwną kakofonię. Tworzył ją przez toczony po ulicach świst. Ci bardziej przesądni odnaleźliby w nim złowieszcze szepty. Głosy zwiastujące że niedługo sprawy przybiorą parszywy obrót. A może to stojący na uboczu starzec w długiej todze nucił po raz kolejny…
- I still have the demon
back inside my head.

---

Lurker ponownie musiał odpocząć. Kolejny raz odezwały się stawy, ponadto czuł intensywne mdłości. Jak się miało okazać, chwilowe nawroty formy pozostawały tylko pozorne. Każda czynność wymagająca konkretnego wysiłku pokutowana była przez fale dreszczy oraz potu. Dopiero po trzech modlitwach do Noasa przestało mu się kręcić w głowie na tyle, żeby znów wstać. Wtedy też do Denisa zawitał pokładowy technik, Malfoy.
- Ten brak powietrza źle ci służy, chłopcze - właśnie czyścił odkręconą rurkę metalowym bacikiem - Ja przy tych maszynach robię pół życia, ale ty nie jesteś przyzwyczajony. Podczas postojów otwieramy zewnętrzne balkony. Chodź - wziął Denisa za ramię jakby ten dopiero nie był śmiertelnie chory.
Wyszli na platformę otoczoną stalowymi barierkami. Rozpościerał się stąd fantastyczny widok na całe miasto.


Poprzednio Arcon był zwyczajnie zajęty walką o swoje życie, aby docenić piękno takiego pejzażu. Aglomeracja przypominała pokrzywiony galimatias niebieskich sieci. Niezliczona ilość wodnych refleksów oplatała serpentyny wysokich gmachów i czynszówek. Z tej perspektywy człowiek zapominał z jak parszywym miejscem miał do czynienia. Na dużej wysokości powietrze uderzało z ogromnym impetem, ale to wcale nie przeszkadzało Denisowi. Czuł że wreszcie ma czym oddychać i rzeczywiście, poczuł ulgę.
- A nie mówiłem? Zaczekaj tutaj, a ja przyprowadzę tego gagatka - skwitował Malfoy i zniknął w przejściu.
Papuga. Co właściwie wiedział o majtku Dewayne’a? Tyle co nic. Młody chłopak, prawdopodobnie został zwyczajnie przygarnięty przez kapitana. Dotychczas trzymał się na uboczu. Nie dzielili żadnych, prywatnych niesnasek. Wciąż zatem pozostawało zagadką dlaczego postanowił wydać Arcona.
Jak się okazało, młodziak bardzo chętnie przystał na propozycję rozmowy w cztery oczy. I nic dziwnego. Nikt nie lubił kapusiów, którzy skutecznie psuli każdą atmosferę. Jak twierdził inżynier, zastał chłopaka powieszonego do góry nogami na jednej ze ścian. Załoga na zmianę rzucała lotkami pomiędzy jego rękoma i szyją. Nim doszło do jakiegoś wypadku, udało się odprowadzić Papugę na balkon (ku niezadowoleniu sporej części ekipy).
Już na wejściu chłopak pocił się i wyraźnie denerwował. Kiedy tylko zobaczył Denisa, dosłownie padł przed nim na kolana.
- Panie! To nie jest tak jak mówią!

---

Jacob mógł mówić o progresie. I to dużym. Zoi wreszcie wyłożyła karty na stół i nic nie wskazywało, aby na szybko wymyślała głodną historyjkę.
- Tylko jak połączyć z tym Yarvis? Do czego Black Cross wiedza o Yarvis?
- Kiedy Enzo mnie odwiedził był bardzo, hm, podburzony. Twierdził że nastąpił jakiś przełom albo jest już niego bardzo blisko. Myślę że mówił to w kontekście wyspy. Inaczej dlaczego poruszałby temat pokazując szkatułkę właśnie stamtąd. Coś związanego z tym miejscem jest niewygodne dla Black Cross, a zatem i Barnesów. Wychodzi na jedno. Enzo zabrał tę zagadkę do grobu… - nagła pauza - Choć niekoniecznie. Skoro był tak dziany, jego akwalung mógł być wyposażony w kilka implantów. U lurkerów czasami instaluje się moduł dyktafonu, aby w razie wypadku odtworzyć ostatnie logi. Nawet jeśli Castelari nie żyje, jego ciało wciąż może być źródłem informacji.
Przez chwilę milczeli, co było naturalną puentą przy rozmowie o zmarłym. Gdzieś z mechanicznych wnętrzności Nautilusa dochodził złożony dźwięk przekładni oraz niskie dudnienie. Starr postanowił pierwszy przerwać ciszę.
- Proponuję spółkę. Myślę, że oboje chcielibyśmy zobaczyć to miejsce takim, jakie jest. Nautilus nadaje się do tego celu doskonale. Ja zapewniam informację, ty sposób dotarcia tam. Co ty na to? Musiałabyś wtedy powiedzieć jak będę mógł się z tobą skontaktować, gdy już się tego dowiem. [Trudny test Obycia]
- To intrygująca propozycja. Ale taka wyprawa oznacza koszta, a te znów zakupy. Z kolei ich ilość z pewnością zwróciłaby uwagę pilnych oczu. Dlatego niczego nie obiecuję. Wyślij list do stolicy na anagram mojego imienia i nazwiska. Mam tam kilku zaufanych ludzi, którzy będą wiedzieli gdzie to dalej przekazać. No co? Lubię łamigłówki. Tak jak i ty kiedy mocowałeś się z szyfrem przy skafandrze w mojej sypialni - uśmiechnęła się szeroko i zręcznie zwróciła temat wskazując na ekran - Ostatnia prosta! Zaraz będziemy na miejscu!


Anitigua początkowo była tylko obrysem na jednej z matryc. W miarę jak się wynurzali, elektroniczny zapis zanikał, a obraz za oszklonymi ścianami stawał się wyraźniejszy. Łódź obrała kierunek na jeden z doków przeznaczony dla statków o większych gabarytach. Wszyscy usłyszeli nad głowami plusk, który rozlał się na boki. Tym samym łódź wypłynęła na powierzchnię, a pasażerowie mogli zobaczyć miasto przemytników w pełnej krasie. Nie trzeba było długo czekać, aby przy punkcie wyładunkowym pojawił się jeden z grubych zawiadowców. Dzierżył obowiązkowy instrument każdego formalisty, gruby notes i pióro.
- Sto pięćdziesiąt metrów długości, dwie turbiny, wyporność w zanurzeniu jakieś czterdzieści tysięcy ton - zaczął wyliczać nim, ktokolwiek zdążył wyjść na ląd - Osiemdziesiąt dukatów, jeśli nie zamierza opuszczać pani dzisiaj portu - przekrzykiwał wichurę, kierując się do wychodzącej właśnie Zoi.
- Przewodzę gildii Nautilus. Możesz mnie cmoknąć.
Tamten szybko zrozumiał jak się sprawy mają. Zasalutował i oddalił się w swoją stronę.
Wyszli na długie, kamienne molo, z trudem przeciwstawiając się wzbierającym wiatrom. Spowodowana nią bryza siekła po twarzach, przez co “miasto kanałów” widzieli w niewyraźnej mgle. Pożegnanie było krótkie i konkretne, tak jak Clemes lubiła. Na Eloizę jedynie skinęła, do Jacoba na chwilę zaś przylgnęła.
- Czy jestem o nią zła? Tak. Czy będę robić z tego problem? Nie. Jestem profesjonalistką i mam nadzieję, że kiedy ponownie się spotkamy, nasze relacje będą czysto zawodowe. Hm? No powiedz coś!
Równocześnie młodej La Croix udało się coś dostrzec.
- Sterowiec! - wskazała na na dryfujący punkt w oddali - Jest tutaj! Nie wierzę! - zaczęła się ekscytować i krzyczeć w kierunku Jacoba, którego Zoi wciąż trzymała w objęciach.
- Najpierw powiedz jak się mają sprawy między nami.
- No dalej, idziesz?

---

Pozbywszy się stroju służbowego, Richard postanowił towarzyszyć korsarzowi. Zamówili wolną gondolę i już w niej, półgłosem zaczęli omawiać plan.
- Trzymajmy się blisko i zabawmy tam możliwe jak najkrócej. Pomroki to posrane miejsce, mówię ci - zazwyczaj butny korsarz mówił teraz bardzo poważnie.
Istotnie. Dzielnica przypominała bardziej ściernisko albo żywy śmietnik. W podziemnych kanałach nie odnaleźli nawet zwykłych domostw, a coś bardziej przypominającego lepianki. Na niższych kondygnacjach było już tylko gorzej. Ponure parodie ludzi przewijały się wzdłuż ścian, często szepcząc coś niezrozumiale. Odpadki wyściełające podłoże przegniły do tego stopnia, iż utworzyły lepką, śmierdzącą breję. Świszczący wiatr między otworami w ziemi tylko potęgował nieprzyjemne wrażenie.
Zeszli do szerokiej komnaty przypominającej targ. Kłębiło się tu mrowie indywiduów z mniej lub bardziej zakazanymi gębami. Korsarz skinął na pokrytą grzybem ścianę. Ledwie widoczny, prostokątny zarys zdradzał położenie drzwi z prostokątną zasuwą na wysokości oczu.
- Widziałem jak ktoś tam rozmawiał, pokazując sobie monetę. Chodźmy.
Stanęli przed metalowym wejściem, z miejsca dobijając się pięściami. Początkowo nikt nie dawał odezwy z drugiej strony. Dopiero po kilku minutach dało się usłyszeć szuranie nogami i zawodzące kasłanie. Ktoś otworzył zasuwę. Skryte w mroku, przekrwione oczy nie zapowiadały łatwej rozmowy.


- Czego?

---

Siedziba zarządcy Pomroków rozciągała się w schowanych za przyciemnym szkłem pomieszczeniach. Jako że lokowała wysoko nad targiem i tak naprawdę wisiała na jednej z jego ścian, do wejścia prowadziła tylko wąska kładka. Kiedy wkroczyło się do środka, od razu było znać, że ma się do czynienia z miejscem, gdzie reguły przestały mieć znaczenie. Większość ochrony Clyde’a składało się młodych wykolejeńców o krzykliwych fryzurach i takich też tatuażach. Ich ciała upstrzone były ponadto kolczykami w każdym możliwym miejscu. Nie wszyscy taksowali lub wręcz zaczepiali wchodzących interesantów. Część siedziała w rogu jednego z pomieszczeń uderzając w małe bębny i co chwila zarzucając z półmisków wielokolorowe tabletki. Jakby sama ich prezencja nie odstręczała, to od sufitu aż po wysokość pasa zwisało na łańcuszkach tysiące gadżetów: tykających zegarów, resorów, diod, felg. Nie sposób porównać tego miejsca z żadnym innym. Najbardziej przypominało imprezę dla zwolenników substancji legalnych inaczej i to wciąż w mocno onirycznym stylu.
Gabinet Clyde’a znajdował się w głębi. Jeśli przedsionek tej groteski nie wydał się komuś osobliwy, tutaj musiał zmienić zdanie. Prócz standardowego wyposażenia jak biurko i drewniany sekretarzyk, nad wchodzącym pochylały się ogromne tuby i słoje. W żółtawej, gęstej cieczy unosiły się wewnątrz zakonserwowane istoty z morskiego dna.


Obślizgłe macki. Długie czułki. Wypustki uzbrojone w łuski. Wszystko było w jakiś sposób zdeformowane i odzywało w człowieku pierwotne instynkty nakazujące ucieczkę. Oczywiście właściciel martwej fauny miał co do tego inne zdane.
Ubrany w grube futro mężczyzna jeszcze raz podniósł sekstans z blatu i obejrzał go zdrowym okiem. Nie spodziewał się, że dziś trafi mu się takie cacko. Ta cała piratka, Samantha umiała negocjować. I nie srała w gacie na wejściu, jak wielu tumanów, którzy myśleli że mogą przyjść do niego i po cichym “proszę” dostać czego chcą. Jasne, przez pewien okres pertraktacji mierzyli do siebie z broni. Lecz on uznawał to jedynie za wisienkę na szczycie kwiecistej konwersacji. Te pięćset dukatów należało jej się jak psu buda. Nikt i tak nie dałby jej więcej za to cacko. Bo i niewielu znało jego realną wartość. Podobno sekstans wytworzono z materiału, który tkwił w lodowych bryłach na północy. Skąd się tam wziął, jaka jest jego geneza? - zachodził w głowę Clyde. Kto wie, może kiedyś przeprowadzę tam ekspedycję. Co stoi na przeszkodzie? Stać mnie. Może znajdę inne animalistyczne relikty, które trafią do kolegów.
Drzwi otwarły się ponownie. Jednooki odłożył artefakt i ostentacyjnie ziewnął, taksując tyczkowatego, bladego mężczyznę w asyście dwóch swoich ochroniarzy. Chwilę zajęło mu dostrzeżenie emblematu na klapie gościa. Herb z kotwicą przytrzymywany przez dwa smoki i otoczony monetami. Hanza.
- Powiadają, że jesteś jednym z lepiej poinformowanych ludzi w tym mieście - zapowiedział się tamten bez cienia strachu. Ciekawe.
- Różne rzeczy gadają.
- Pan pozwoli że się przedstawię. Patrick von Tier z Kompanii Wilka.

• 500 dukatów