Gondola zatrzymała się przy niewielkim pomoście. Richard oraz Dewayne dźwignęli się na ląd, przez chwilę obserwując jak reszta towarzyszy odpływa dalej w mrok. Ruszyli bez słowa.
W Dzielnicy Czerwonych Latarni miasto jakby ponownie odżyło. Choć przyznać trzeba, było to pobudzenie sztuczne: wypełnione używkami, przypominające deliryczny tan pijanego. Od pierwszych rogatek atakowała feeria czerwonych łun produkowanych przez ogromne neony. W mieście pełnym przewoźników moralnych inaczej nie dziwił stopień rozbudowania dystryktu rozpusty. Mrowie podejrzanych, nabitych mężczyzn nieprzerwanie tłoczyło się na głównej ulicy. Dziewczyny przy ścianach niczym sępy wyłapywały z tłumu co możniejszych i ciągnęły do swoich miejsc pracy. Surowość budynków z palonej cegły próbowano zamaskować masą girland oraz kolorowymi płatkami.
Lokal Triss znajdował się na końcu długiej ulicy. Stale nagabywana dwójka z trudem przepchnęła się pod wejście. Przed drzwiami kręciło się już paru klientów. Stało tu również dwóch zakapiorów ubranych we fraki i połyskujące meloniki. Wyglądali jakby ktoś próbował nadać szyk stu kilo żywej masy. Dwójka oprowadzała wytrzeszczonym wzrokiem każdą osobę wchodząca do przybytku.
Wkroczyli do szerokiej komnaty oświetlonej lampami gazowymi barwionymi na karminowy kolor. Po środku znajdowała się niewielka sadzawka, w której pluskała się trójka młodych, nagich dziewcząt. Wokół niej rozstawiono pluszowe kanapy. Zasiadali tam klienci, czekający na swoją kolej w przybytku rozkoszy. Byli to głównie żeglarze o solidnej posturze. Naoliwione, nagie torsy prężyły się, prezentując dziesiątki tatuaży. Pod zmierzwionymi brodami szczerzyły się pełne pożądania uśmiechy. Część pracownic obsiadła ich, zabawiając przed właściwymi uciechami. Inni pykali z wodnych faj.
- Czego sobie życzycie chłopcy? - zagaiła filigranowa blondynka ubrana w przykusą spódniczkę i rozpięty gorset.
Dewayne potrzebował chwili, aby oderwać wzrok ze słusznych gabarytów dziewczyny.
- Prowadź do Triss - powiedział tylko.
- Jesteście tego pewni? - profesjonalny uśmiech nie schodził z ust kurtyzany.
- Ta. Jasne.
Wyglądało na to, że właścicielka nie należała do tych, które odgradzają się betonowym murem od klienteli. Niemniej słowa kobietki sugerowały, iż ceni swój czas.
Jasnowłosa pokierowała gości za przejście odgrodzone zasłoną z barwnych korali. Znaleźli się w wąskim korytarzu prowadzącym do drewnianych schodów. Weszli na piętro, mijając ochroniarza ubranego podobnie do tych z zewnątrz. Tu stanęli przed zdobionym wejściem. Już stąd czuć było mocny zapach jaśminowych perfum. Dziewczyna uchyliła drzwi.
- Dwóch dżentelmenów chce się z panią widzieć. Nie, nie znam. Chyba cudzoziemcy - relacjonowała, ignorując fakt, że stoją tuż obok niej.
Odwróciła się i kiwnęła głową na znak, żeby weszli do środka.
Wewnątrz było więcej niż przytulnie. Większą część pokoju wypełniało szerokie łóżko z baldachimem. Pomieszczenie pełne było toaletek, szaf oraz wieszaków z przerzuconymi nań sukniami. Wszystko utrzymane w ciepłych kolorach przechodzących od różu po lekką czerwień. W niemal każdym elemencie wystroju tkwiły pojedyncze kwiaty lub całe bukiety: chabry, róże, goździki.
Przy oknie stała Triss. Uliczne lampy oświetlały jej smukłą sylwetkę.


Wygładziła poły ciemnej szaty. Zaszeleścił cicho szal z piór. Tkwiła w niej ponura elegancja, tak niepodobna do otoczenia. Nosiła zblazowany wyraz twarzy. Nie była już pierwszej młodości, co podkreślało jej neurotyczne obycie. Byłoby jednak przesadą stwierdzenie, iż jej uroda przeminęła. Posłała gościom delikatny uśmiech, choć jej po oczach dało się poznać, że nie należy do wylewnych osób.
- Czym mogę pomóc? - zapytała, wpatrując się na coś pełzającego po jej ręce.
Richard wychylił lekko głowę i ujrzał dużego pająka na przegubie kobiety. Czarne zwierzątko poruszało się nazbyt regularnie. Nic dziwnego. Napędzały je malutkie koła zębate i dziesiątki trybików.

- Dobry wieczór szlachetna pani - Richard wykonał pełen ukłon jakim zwykło się witać panią domu szlacheckiego w czasie odwiedzania jej. Nie mógł pozwolić, żeby kobieta czuła się traktowana jak zwykła burdelmama.
- Nazywam się Richard La Croix, a mój towarzysz to Cassimir Dewayne. Prowadzimy pewne działania na rzecz Rigelskiej Delegatury, których celu niestety nie mogę wyjawić. Jednak chciałbym prosić aby pani podzieliła się z nami częscia swej wiedzy. Wiedzy, która niewątpliwie jest duża ze względu na charakter prowadzonej działalności, a także sam charakter i położenie wyspy Antigua.
Akcenty, komplementy, figury retoryczne, ukłony. Lata wychowania na dworze szlacheckim i lata w służbie dlegatury, po to żeby teraz w burdelu na końcu świata pytać lokalną burdelmamę o podejrzanych zleceniodawców. Głęboko w głowie Richard był zaniepokojony obrotem jaki przyjęły sprawy. Jednak gdy powiedziało się A, to trzeba powiedzieć też B.
Pająk zeskoczył z dłoni kobiety na blat komody. Coś zgrzytnęło, zatrzeszczały wewnętrzne mechanizmy i urządzenie złożyło się w równą kostkę.
- Myślę, że zaszło nieporozumienie. Zajmuję się inną branżą, niż ta którą pan mi sugeruje. Rzecz jasna pojawiają się tu ludzie z różnych środowisk. Nie mogłabym sobie jednak spojrzeć w twarz, zdradzając prywatne sprawy moich gości - znacząco stanęła przed lustrem - Rozumiemy się, wymóg profesjonalizmu. I żeby udowodnić swoją konsekwencję, pańską prośbę również puszczę w niepamięć.
- Daleki jestem od sugerowania czegokolwiek. Wszak sam nie jestem krystalicznie czystym charakterem i miewam problemy ze zdzierżeniem mej aparycji w lustrze. Bo jakież to plotki mogą rozgorzeć na temat delegata Wolnego Miasta Rigel podróżującego w towarzystwie korsarza. I to nie byle jakiego korsarza. Rozumiem, pani niechęć. Ostatnio jednak wyspa bardzo się rozwija. Ważne rody zaczęły się tu sprowadzać. Takie jak dla przykładu rodzina Barensów. To rodzi plotki. Dlatego może nasza rodzina również powinna zainwestować w tę wyspę? - Rzucił czysto retoryczne pytanie w stronę korsarza - Wtedy wartoby mieć na miejscu już wpływowych znajomych. Zwłaszcza znajomych godnych zaufania. Jednak zaufanie trzeba sobie wypracować. Rozumiem to. Szanuję. Nie chciałbym jednak zaufania mojej rodziny, delegatury i przyjaciół - spojrzał znacząco na Casimira - przelewać na takie charaktery jak pana “Reda” albo pana Clyde’a.
Dopiero przy ostatnich słowach Triss podniosła głowę z pewną dozą zaciekawienia. Richard poczuł, że zdobył atut. Mały, ale zawsze. Manuel słusznie zaznaczyła, że informatorzy nie lubią się wzajemnie. Zasada “wróg mojego wroga jest moim przyjacielem” działała w każdym zakątku świata.
- La Croix - zastanowiła się kierowniczka - Mięsni Lordowie, jeśli dobrze pamiętam. Nasze farmy to istotnie dobry fundament pod pański interes. Ale nie o to chodzi. Podejdźcie tutaj proszę.
Obydwaj skierowali się pod okno. Kobieta wskazała na dziewczyny przed budynkiem.

- Co widzicie?
- Jak to co? Kurwy - Dewayne odpowiedział z typową dla siebie wylewnością.
- Wdzięczne kurwy - poprawiła go Triss - Wiele z nich przyszło tu prosto z rynsztoka. Praca u mnie jest dla nich błogosławieństwem. Inaczej musiałyby kupczyć ciałem u jakiegoś alfonsa ze slumsów. Prałby je, bo nie miałyby klientów. A nie miałyby klientów, bo chodziłyby sine. To moje dziewczyny. I chcę dla nich jak najlepiej. Ale wszystkie musiały zasłużyć sobie na moją pomoc - zwróciła się wprost do Richarda - Dlaczego miałby pan być lepszy od każdej z nich żeby otrzymać odgórne zaufanie?
Wszystkie mięśnie w ciele Richarda się napięły. Ostatni raz gdy został przyrównany do dziwki skończyło się to pojedynkiem. Krwawym pojedynkiem. Jednak w tej chwili nie był w sytuacji, żeby żądać, czy wyzywać. Tym bardziej kobietę. Doświadczenie w dyplomacji zrobiło swoje. Ułamek sekundy potrzebny na uspokojenie i pora wyjść z kontrpropozycją.
- My, Mięsni Lordowie określamy to mianem inwestycji. To trochę tak jak z drzewkiem, które latami podlewane rośnie aż wyda owoce. No bo skąd mamy wiedzieć, że ta cała zużyta woda kiedykolwiek się zwróci? Zaufanie, jak drzewo, pielęgnuje się latami. Na ten moment mogę złożyć słowo honoru, na krew mego rodu, że nic co tu dziś zostanie powiedziane nie sięgnie nigdy uszu postronnych. Zapewne wie pani na ile szlachta ceni sobie honor. Z bardziej wymiernych propozycji, które są policzalne mogę zaproponować gotówkę. Dziś symbolicznie, na dowód dobrych intencji - szlachcic wyjął sakiewkę i położył obok zwiniętego w kostkę mechanicznego pająka - zwróć uwagę pani, że płacę nie znając wartości uzyskanych informacji, co jest formą odgórnego zaufania z naszej strony.
Triss sięgnęła do mieszka. W takim mieście jak Anitgua pragmatyzm wymuszał jego wartość ponad słowo honoru. Zajrzała do środka z aprobatą. Znaczy się, na razie wystarczyło. Wreszcie ścisnęła sakwę rzemykiem, chowając chwilę potem do jednej z licznych półeczek.
- Pytaj więc.
- Nic z tego o czym mówimy nie może opuścić ścian tego pokoju - Richard spojrzał w oczy Triss szukając akceptacji tych oczywistych warunków.
Kiwnęła bezwidnie. Było to dla niej oczywiste.
- Rodzina Barens i Shagreen. Oni chcą jego śmierci, bo podobno on poprowadził uciekinierów z Southand i jakoś bardzo mocno naprzykrzał się rodzince jubilerów. Jaka jest pani wiedza o całej sytuacji?
- Siądźcie - zachęciła Triss, wskazując na wybite materiałem krzesła - Panie La Croix, pan powinien to wiedzieć najlepiej. Rodziny, które zajmują się manufakturą działają jak spółki matki, pod które podpięci są określeni podwykonawcy, prawda? Przy takiej zależności są one ściśle nadzorowane lub muszą składać regularne raporty ze swojej działalności. Cóż, w przypadku rodziny Barnes jest inaczej. Zakłady zajmujące się obróbką minerałów składają im sprawozdania rokrocznie. Poza tym nie są specjalnie nadzorowane. Bardzo oszczędne zainteresowanie ze strony rodziny, która szczyci się tak silną pozycją na rynku jubilerskim. Chyba że to nie złotnictwo jest ich priorytetem.
Trzeba było przyznać, iż Triss nie była zwykłym sutenerem. Sprawiała wrażenie dość inteligentnej jak na tę profesję. Dobry i zły znak jednocześnie.
Richard zajął krzesło bliżej pani domu. Przy siadaniu odruchowo poprawił rapier, żeby nie psuć sobie wygody siedzenia. Pochylił się do przodu, położył łokcie na kolanach, a dłonie złożył w piramidę na wysokości twarzy. Chwilę zajęło mu przeanalizowanie słów kobiety. Mięsni lordowie nie prowadzili manufaktur, ale nawet oni mieli swoje przedstawicielstwa. Sam często analizował koszty dystrybucji i czytał raporty handlowców. Feliks la Croix dbał o to, żeby jego synowie wiedzieli skąd biorą się pieniądze. Sam poświęcał nadzorowaniu interesu wiele godzin dziennie. Tym bardziej słowa Triss trafiły do szlachcica.
- Czym zatem się zajmują?
- Podkreślam tylko pewne zjawisko. To może być przypadek.
- I po co im placówki w całym Orionie? Bo jak rozumiem placówki mają znaczenie. Może ma to związek z tym?
Szlachcic wyjął kartkę z wymalowanym czarnym krzyżem.
- Moja matka zawsze powtarzała: grunt to zdrowe nawyki. Ironiczne jak na słowa starej francy. Powiem tak: pokazywanie tego symbolu zdrowym nawykiem nie jest.
Wzięła papier, złożyła go i oddała z powrotem szlachcicowi na znak, że temat jest skończony. Dewayne zgrzytnął zębami.
- Słuchaj paniusiu. Gdybyśmy szukali złotych rad z podręcznika dla przezornych, bylibyśmy teraz w świątyni. Gadaj.
- Nie chodzi o brak chęci, a wiedzy - wcale nie wyglądała na urażoną - Jakiego formatu graczami byliby Barnesowie, gdyby łatwo szło wejrzeć w ich karty? Po drugie. Nigdy nie pomogli moim interesom. Równie dalecy byli od rzucania kłód. Gdzie tu interes w przeglądaniu ich kartoteki. Wiem natomiast że potrafią utrzeć ciekawskiego nosa. Razem z całą głową.
Szlachcic skinął głową na znak zrozumienia.
- A co z Southand i Shagrenem? Czym im się naprzykrzał tak bardzo, że chcą go zabić?
Richard oparł się wygodnie w fotelu.
- Prowadzi przeciw nim krucjatę. Dużo trupów. Dalsi kuzyni i współpracownicy, ale zdaje się iść po nitce do kłębka.
Mina kobiety stężała. Wstała zgrabnie z łóżka.
- To wszystko co wiem. Wróćcie, gdy będziecie w stanie zaoferować coś więcej. Tymczasem zachęcam do skorzystania z usług przybytku i życzę dobrej nocy - na powrót przeszła do formalnej maniery.
Richard delikatnie się skłonił i wstał.
- Dziękujemy za uzyskaną zaufanie. Obiecuję się odwdzięczyć w niedalekiej przyszłości.
Richard wstał, ukłonił się na pożegnanie.

Po opuszczeniu osobistej kwatery Triss wrócili do pomieszczenia z fontanną.
- Jeżeli chcesz się tutaj napić drinka, to ty stawiasz, bo ja jestem spłukany - rzekł do swojego towarzysza szlachcic.
- Ktoś na pewno odnotuje, że tu byliśmy i może nabrać podejrzenia jeżeli za szybko wyjdziemy. Ale z tego co widzę jest tutaj na czym oko zawiesić.

Dziewczyn w klubie prezentowały wyższą klasę od tych na ulicy.

Nie zwlekał, mając świadomość że mężczyzna może wciąż zmienić zdanie. Pomimo danej szansy, było coś głęboko niepokojącego w jego osobie. Arcon przesadził burtę łódki i pociągnął za linkę przymocowaną do silnika. Motor zaskoczył, wprawiając pojazd w ruch.
Lurker spojrzał jak plaża oddala się od niego, a wkrótce i cała wyspa. Morze było tym razem spokojne. Niewielkie fale jedynie delikatnie muskały łódź. W międzyczasie nurek zlustrował sak znajdujący się pod ławą. Znalazł trochę orkiszowego chleba, czystą wodę oraz coś jeszcze.


Małą buteleczkę z fluorescencyjnym płynem. Zabełtał zawartością i odkorkował ją. Nozdrza uderzyła silna, chemiczna woń. [Test Rzemiosła] Nie miał styczności z podobną substancją. Jak dla niego, podobny zapach wydzielał smar do czyszczenia akwalungu.
Odchylił się na siedzisku, odsłoniwszy twarz na morską bryzę. Denis miał wreszcie czas pomyśleć.
Choćby o Louisie. Wciąż nie wiedział co się stało z wujem. Ludzie w maskach mieli przeszukać wyspę, lecz nie znaleźli nikogo więcej. Najgorsza opcja stawała się realna. Poczuł ucisk żalu kiełkujący w żołądku. Aby odpędzić złe myśli wyjął darowaną monetę i obejrzał ją dokładnie. Obcowanie ze starymi artefaktami, nawet tak małymi, zawsze dawało nieco ukojenia. Przez chwilę kontemplował krążek. Nie wiedział jeszcze, że ów może wreszcie przynieść odpowiedzi których tak poszukiwał.
Południe przyniosło ze sobą skłębione chmury, które zwalczyły prażące słońce. Po paru godzinach poczerniały i wylały z siebie strugi deszczu. Morze karmione narastającą ulewą, zaczęło nabierać drapieżności. Na szczęście nie skończyło się to kolejnym sztormem. Pod wieczór znów się uspokoiło, zaś powietrze nabrało charakterystycznego zapachu ozonu.
W środku nocy ze snu wyrwały Denisa niepokojące dźwięki. Ospale powstał na chyboczącej krypie i wytężył wzrok. Trójmasztowiec o potężnych gabarytach pruł fale poprzez atramentową noc kilka mil od niego. Czarne proporce łopotały złowieszczo, zdradzając że nie był to galeon Hanzy czy regularny prom. To chóralny śpiew wyrwał Denisa ze snu. Tubalne głosy niosły się zniekształcone po wodzie. Ich intonacja brzmiała bardzo chrypliwie, złowróżbnie. Kimkolwiek była załoga, nie zauważyła lub zignorowała go. Lekka łódź była jedynie łupiną przy tym monstrum. Pochylanie się nad nią i grabież stanowiła stratę czasu. Statek podążał w kierunku horyzontu, biorąc kurs na krwawy księżyc.
Na Anitguę trafił o drugim świcie, sporo wyczerpany. Prostując z bólem stawy, wyszedł na kamienie brudnego portu. Wnet uderzył go charakterystyczny dla wszystkich doków świata, gwar cywilizacji. Minęło wiele czasu od kiedy widział to miasto po raz ostatni. Na całe szczęście nie miał długo po nim błądzić. Bez trudu zlokalizował sterowiec dryfujący przy wieży dla zeppelinów. Wystarczyła krótka pogawędka z pilnującą go załogą i znał już lokalizację Richarda.

---

Przy północnej bramie kotłowało się. Wzburzony tłum naciskał na strażników i przekrzykiwał ich. Nie odbyło się bez przepychanek, paru nadpobudliwych jegomości zostało spacyfikowanych głowicami mieczy. Ludność chciała wydostać się z miasta, ale bramy już zamknięto. Szczegółowe zbadanie jednej osoby pod kątem kiełkującej choroby zajmowało kilka godzin. Wypuszczanie mieszkańców na bieżąco było technicznie niemożliwe. Oni sami mieli zgoła inny osąd sytuacji.
Jacob nie bez trudu docisnął się na przód.
- Wspólna znajoma powiedziała, bym chcąc podążać jej drogą przyszedł tutaj. Może nawet o mnie wspominała?
Zbrojny wyciągnął właśnie arkan i zamachnął się nim na kilku najbliższych natrętów z tobołami.
- Mówiłem cholera, żebyś się odsunęli? Co? Nie przeszkadzaj mi człowieku! - warknął, ale kiedy odwrócił się do Coopera, na jego twarzy pojawił się cień zrozumienia - Idziesz ze mną. Chyżo - powiedział tylko i zgarnął go wielką łapą.
Znaleźli się w wieży strażniczej, tchnącej potem i smarem. Stało tu raptem parę właściwych mebli, resztę przestrzeni wypełniały stojaki z bronią. Ściany pokrywały w równych odstępach tarcze z herbem Wolnego Miasta Rigel. Wokół krążyli zaaferowani strażnicy. Jacob słyszał jak przekazują sobie lakoniczne raporty o dodatkowych zapotrzebowaniach przy wszystkich bramach. Sytuacja robiła się krytyczna. Oficer, który przywiódł tu gościa teraz nieco się uspokoił.
- Miałem udać się razem z nią. Którą drogą powinienem podążyć, by spotkać się jak najszybciej?
- Panienka Eloiza mówiła, że się tu zjawisz - pociągnął brudną szmatką po czole - Ruszyła głównym traktem ku starym farmom. Poleciłem jej trzymanie się zachodniej strony, na wschodzie ostatnio grasują wilcy. Tobie powiem to samo. Lepiej się pospiesz. W razie czego nigdy tej rozmowy nie było.
Wyszedł przez bramę czując na sobie ciężkie spojrzenia mieszczan. Odprowadzili go buczeniem i utyskiwaniem na niesprawiedliwość tego świata. Zignorował motłoch. Wskoczył z powrotem na wierzchowca i rozpędził go do galopu. Końskie kopyta coraz szybciej uderzały o żwirową ścieżkę prowadzącą na szerokie pastwiska.
Do farm dotarł kwadrans później. Było to miejsce stale oblegane przez tłuste gawrony, które gromadnie obsiadały szkielety budynków oraz bezlistne drzewa. Kwadraty dawnych farm tkwiły tu przez lata zarastając chwastami; inne zmieniły się w mokradła. Jacob niejasno przypominał sobie, iż niegdyś należały do La Croix’ów. Jedną z przyczyn utraty prestiżu przez rodzinę było podupadanie tych farm, a ostatecznie ich porzucenie.


Grupa najbliższych zabudowań stała na planie nierównego okręgu. Obok wyrastał porośnięty brudną trawą pagórek, przy czym nie był wyższy od którejkolwiek z chat. Jacob podjechał do przodu, czując że zwierzę zwalnia, brodząc we wszechobecnym błocku. Otaczało go zmasowane bzyczenie komarów i śpiew świerszczy. Zaczął nawoływać Eloizę. Jeśli dziewczyna usłuchała mundurowego, miał przynajmniej zawężone pole do poszukiwań.
Nie wytłumiło się echo pierwszego okrzyku, gdy od ruin coś wystrzeliło w miękką ziemię. Gleba w tym miejscu prysnęła na wszystkie strony. Coś zasyczało. Starr wyciągnął głowę poprzez koński łeb i zobaczył długi, stalowoszary bełt o obłym kształcie. Był to tak zwany “gazopluj”. Wypuszczał go tylko jeden rodzaj broni: kusze pneumatyczne.

---

Dewayne oraz Richard zatopili się w głębokim pluszu. Korsarz zawezwał jakąś służkę, która wróciła z lampkami czerwonego wina. Pociągnął łyk i skrzywił się:
- Słodkie cholerstwo. Jak wy możecie to pić? - zwrócił się najwyraźniej do upodobań szlachty jako takiej.
Casimir wstał i ruszył za jedną z dziewczyn do wydzielonych boksów. Richard i tak zamierzał tu jeszcze chwilę pozostać. Sam stwierdził z żalem, że choć tutejsze dziewczyny były wyuczone towarzyskiego protokołu, to pozostawały puste jak wydmuszki. Zapytane o jakąkolwiek merytoryczną informację, zaczynały kokietować i zmieniać temat. A może to Triss kazała im udawać głupie trzpiotki dla ich bezpieczeństwa. Jedynie smukła brunetka zaskoczyła go spostrzegawczym pytaniem o rigelski akcent. Porozmawiali chwilę, ale i w tym przypadku zeszli na czcze tematy.
Zabrali się z lokalu po godzinie. Nie mieli interesu pozostawać dłużej w tej dzielnicy, toteż czym prędzej złapali kolejną gondolę. Suchy jak badyl przewoźnik skinął na nich:
- Dokąd panowie… ah, spory kawałek. Najbliżej będzie przez Pomroki. Zgadzacie się?
Skąd mieli wiedzieć. Nie znali miasta na tyle dobrze, aby robiło im to różnicę. Wkrótce zrozumieli dlaczego facet pytał ich o pozwolenie.
Kanały były niczym układ nerwowy tworzący skomplikowaną siatkę miasta. W dobrych dzielnicach opływały one szerokie wille oraz wielokondygnacyjne posiadłości. W centrum były najszersze i osłonięte dodatkowymi zaporami. Dopiero teraz mieli ujrzeć jak wyglądały w dzielnicy biedoty.


Z początku Richard myślał, że wpłynęli do zwykłego tunelu. Jego uwagę zwróciły brudne światła obsiadające wnętrze na podobieństwo spaczonych świetlików. W półmroku, po obu stronach szerokiego korytarza rozpoznał zarysy szałasów z tektury i rurek. Mieszkańcy Pomroków przypominali cienie, które co rusz zbliżały się do przepływającej obok łodzi. Nagabywania i dziwny bełkot tworzyły osobliwą kakofonię. Ktoś chciał im sprzedać orfen, inny błagał o jałmużnę. Mężczyzna na gondoli musiał parę razy odgonić ich wiosłem, poza tym zachował zimną krew. Nie zmieniało to faktu, że wszyscy odetchnęli z ulgą, kiedy wypłynęli po drugiej stronie tunelu.
Na szczęście lokal, który znalazła Manuel znajdował się w zwykłej, mieszkalnej dzielnicy. Gondola podpłynęła bezpośrednio przed wejście do dużego pensjonatu, gdzie Dewayne zapłacił za przewóz. W środku czekał na nich wynajęty salon. Tamże przebywali Ferat oraz Manuel. Uznali, że cokolwiek nie postanowią, musiało to zaczekać do jutra. Takie rozwiązanie było Richardowi na rękę. Czuł się tak zmęczony że gdy tylko uderzył plecami o kozetkę, sen spadł na niego z siłą kowalskiego młota.

---

Głosy ukryte za filtrami były zniekształcone i przytłumione. Zdawało się jakby dochodziły gdzieś z oddali.
- A mój ojciec? Też dałeś mu maskę?
- Jest tam - wskazał Lucas na rwetes przy jednym z masztów.
James wywijał szablą na kilku własnych ludzi. Twarz ściągnęła mu się w niewysłowionej furii.
- Argh. Nędzne psy. Przepadnijcie demony! - wrzeszczał przez cały pokład. Strach było pomyśleć co teraz działo się w jego głowie.
Jeden z piratów chwycił się liny i odbił od nadbudówki. Przez krótką chwilę płynął w powietrzu z obnażonym kordelasem. Chciał spaść na swojego szefa niczym drapieżny ptak, ale ten był szybszy. Odwrócił się, ostrza uderzyły o siebie. Metal zadzwonił. Sypnęły się iskry. James natychmiast kontrował odlewem.


Ciął mężczyznę przez brzuch, wypruwając mu wnętrzności. Parujące, czerwone mięso chlusnęło na deski podłogi. Kapitan chwycił w powietrzu tamtego. Następnie przyciągnął go do siebie zupełnie jak szmacianą lalkę. Pchnął ostrze, przekręcając je w klatce piersiowej ofiary. Przez chwilę całą okolicę rozdarł przeszywający krzyk.
Samantha zmrużyła oczy. Dawno nie widziała kapitana aż w takim amoku. Cokolwiek unosiło się w oparach wokół, musiało mieć zabójczy wpływ na ludzką poczytalność. Jeśli podmiotem ów chemicznego związku był człowiek szalony jak rodziciel, to chyba tylko Noas mógł uratować załogę.
Coś stuknęło o nogę młodej Kidd. Przez tę krótką chwilę zdążyła zapomnieć o bosmanie.
- Coś ty mi zrobiła? - usłyszała głos na wysokości swoich kostek.
- To samo co Ty zrobiłbyś mi, gdybym ja nie zrobiła tego pierwsza - wycedziła przez zęby.
Wyciągnęła z Laytona miecz (przy donośnych klątwach) i wcisnęła w nią zwitek szmat - Trzymaj sobie, jeśli jesteś skurwysynem, a jesteś, to jakoś to przeżyjesz.
Inżynier postanowił kompletnie zignorować to zdarzenie. Miał rannego w poważaniu lub nie lubił go w podobnym stopniu co Samantha.
- Lucas... Wiesz jak stąd wypłynąć? Jak ominąć ten gaz? Musimy iść za stery i stąd wypłynąć.
Mechanik wskazał na wprost przed siebie. Po drugiej stronie pokładu na sterze wisiał Kyle. Zaśmiewał się szaleńczo, w wolnej ręce trzymał przydymioną butelkę rumu. W tej groteskowej pozie przypominał szalonego pijaka z karczemnej opowieści.
- Kompletnie nie wie co się dzieje i pcha nas tylko wgłąb Carinae. Znasz się na nawigacji prawda? Spróbuj odebrać mu ster i wyprowadzić nas stąd. Nie wiem jak! Ja tu jestem od przykręcania śrubek, mała. Ewentualnie zajmij się ojcem zanim nas wszystkich nie powybija.