Umierał. Nie trzeba tu było diagnozy czy drugiej opinii, gdy życie ściekało z niego powoli i metodycznie gorącym szkarłatem. Ciało, wpierw rozpalone falami gorąca rozlewającego się z rany postrzałowej, teraz zaczęło być brane w szpony zimnej obojętności śmierci. Dźwięki z zewnątrz zaczęły się rozciągać, huki wystrzałów brzmieć niczym uderzenia skrzydeł piorunowca krążącego nad głowami. Wesa zaśmiał się ponuro, gardłowo. Jedynym ptakiem na jakiego mógł teraz liczyć, były sępy czy inni padlinożercy, które miały opaść na jego cielesną powłokę, gdy opuści ją nieśmiertelna dusza. Mamrotania w ojczystym języku, tradycyjne dla jego plemienia modlitwy ku pamięci umierających, przerwał bardziej zrozumiały dla doktora angielski.

- Zostaw... - Wesa był stanowczy. Odepchnął by jego ręce, ale wolał zachować resztki sił. Przynajmniej na razie. - Niech-ch Oppen... heimer... weźmie moje rzeczy. Na Terytorium. N-n-nad jez-ziorem Oologah znaj... dzie... moich...

Przełknął ślinę z trudem, odwracając głowę od doktora. Nie chciał, by jego ostatnie słowa padły w języku najeźdźców i opresorów. Kolejne słowa w czirokeskim spłynęły szeptem z jego ust, gdy spojrzenie utkwiło w płóciennej ścianie tego prowizorycznego lazaretu. Nie, nie zamierzał umierać tutaj. Z wysiłkiem, trzymając za ranę, podniósł się ze swojego miejsca i chwiejnym krokiem, napędzanym ostatkami sił, wytoczył się na zewnątrz. Upiór coś krzyczał, negocjował chyba z pościgiem, ostatnie słowa miały między nimi nie paść. Gdy to wszystko się skończy, może jego plemienni pokażą mu drogę, jeśli szubienicznik spełni jego ostatnie życzenie. Innym nie miał nic do powiedzenia. Zwłaszcza nie najmniej poturbowanej Gregory, która jakimś cudem przeżyła wybuch ściany jej więzienia bez szwanku. Wesa zaśmiał się ponuro, choć śmiech bardziej zaczął przypominać skrzek.

Nogi odmówiły posłuszeństwa po paru zaledwie krokach, ale upadek wcale nie bolał. "To już," przemknęło mu przez myśl. Wszystko zaczęło mu ciążyć, gdy obrócił głowę w stronę zachodu. Ciążące powieki skryły szklące się oczy, a ostatni ruch wygiął kąciki ust w widmo uśmiechu. Ostatni oddech, posłany w eter głębokim westchnięciem niby ulgi, wyrwał się z piersi Czirokeza wraz z jego duszą.

Duch Nahelewesy zmieszał się i zjednoczył z niewidoczną drugą połową świata. A ciało...

Ciało zaczęło stygnąć.

Melody miała rację z pościgiem. Chłopaki byli całkiem zdeterminowani, kiedy wjechali prosto pod lufy czekającego w zasadzce Jamesa, Melody i Artura.
James, odmierzając odległość wyciągnął tytoń ze skórzanego futerału i zaczął skręcać sobie fajka. Tytoń Lorillarda pachniał przepięknie, szczególnie w okrasie zapachu derenia czerwonego, z którego cienia zapewnianego przez gęste, rozłożyste gałęzie rewolwerowiec właśnie korzystał. Karabin winchestera spokojnie ułożony między dwoma obszernymi głazami czekał w gotowości, z lufą skierowaną w stronę szlaku i nadjeżdżających mężczyzn.
Kilkaset metrów. James przekręcił się na drugą nogę, bo prawa bolała go niemiłosiernie. Położył się nieco bardziej na lewym biodrze, usztywniając prawą nogę, aby ból nie dekoncentrował go za bardzo.

Dwieście metrów. Zapalniczka na szczęście zadziałała bez zarzutu i rewolwerowiec zaciągnął się kilka razy, smakując smak tytoniu i uspokajając oddech.

Sto metrów. James odłożył papierosa na skałkę i chwycił karabin, celując w jednego z nadjeżdzających. Poczekał, aż jeździec jadący za celem znajdzie się również na linii strzału i spokojnie ściągnął spust. Przeładował, po czym strzelił jeszcze raz, i jeszcze raz.

Kiedy kurz opadł, okazało się, że wygrali, ale dwom szczęśliwcom się udało. Nie, że cała ich trójka źle celowała. James miał wrażenie, że zeszli z koni i dopadli tych głazów tak szybko, że nawet doświadczony strzelec miałby problem, aby ich wszystkich połapać.
"W sumie to nie kaczki na polowaniu" pomyślał i przez chwilę czekał, aż któryś ponownie pokaże się choć na tyle, by można było go trafić.

James kiwnął głową, dając znać Melody, aby szła do doktora i indianina, w głąb obozu.

- Artur, ty idioto… - mruknął widząc co wykombinował niemiec.
Jamesowi pozostawało jedynie wymierzyć prosto w miejsce, w którym mógłby, i o ile złe przeczucie nie myliło rewolwerowca, pojawi się przynajmniej jeden ze stróżów prawa z zamiarem odstrzelenia tego “negocjującego z całym światem” niemieckiego głąba.

Gdy dwóch stróżów prawa i ich ciężko ranny towarzysz skonali a Melody przekazała wiadomość o Wesie, z gardła szubienicznika wyrwał się upiorny gardłowy śmiech, rechot rodem z koszmarnym snów, pieśń wyśpiewywana w najstraszniejszych szpitalach dla obłąkanych. Do tej pory Arthur nikogo nie zaszczycił uśmiechem, więc grymas wykrzywiający jego twarz wydawał się nienaturalny. Wynaturzony.
A więc to jednak prawda, jestem przeklęty, pomyślał, nie przestając chichotać. Nie zabił go przed laty sznur, nie dali mu rady ukryci na dachach strzelcy, i teraz, gdy pozostawił swoje życie na łasce walczących o przetrwanie rewolwerowców także ocalał. Wyglądało na to, że ludzkość jest skazana na Oppenheimera i może szeptucha, która kiedyś powróżyła jego ojcu miała rację. To nazwisko nieść będzie zgubę, rozpacz i strach. Może jednak diabeł nie jest metaforą zła, może istnieje istota, która uparcie utrzymuje go przy życiu. Chce sycić się nikczemnością byłego pastora, napawać widokiem ludzi ginących w katastrofie wykolejonego pociągu, skalpowanych lub branych w niewolę przez armię zdziczałych Indian.

Przypomniał sobie biblijnego Judasza, nieszczęśnika który narodził się tylko po to by zdradzić swojego mistrza. Jego przypadek przeczył istnieniu wolnej woli. Całkiem możliwe, że każdy na tym padole łez ma jakąś rolę do odegrania. Przeznaczenie jest jak zahartowana stal i tylko głupiec próbuje wykuć z niej nowy kształt. Oppenheimer okazał się jednym z takich głupców, poszedł na pewną śmierć by przekonać się, że Mojra to nieugięta suka.

Nerwowe załamanie przeszło, równie szybko jak się pojawiło, emocje wystygły niczym lawa, przemieniły w zimny głaz. W milczeniu pomógł wykopać dwa bezimienne groby. Nie szabrował zwłok rewolwerowców, zabrał za to rzeczy należące do Wesy. Z młodym Czirokezem połączyła go nić porozumienia i wzajemny szacunek. Niemniej przygotowując ciało chłopaka do pochówku zdał sobie sprawę jak mało o nim wie. Ciekawiło go, dlaczego zszedł na ścieżkę bezprawia, jakie motywy nim kierowały, gdy przyjął zlecenie u McCoya. Swoje tajemnice Wesa zabrał na zawsze do grobu.

***

Kolejna, wynędzniała mieścina w drodze do upragnionego celu. Oppenheimer miał już dość miast i miasteczek i najchętniej ukrył by się na prerii, z dala od cywilizacji. Grzechotniki i skorpiony nie były tak groźne jak narwani stróże prawa, a od natrętnych i ciekawskich spojrzeń tubylców wolał krążące nad głowami sępy.
Gdy ich oczom ukazał się saloon, Oppenheimer po wielu godzinach milczenia odezwał się wreszcie do towarzyszy
- Darujmy sobie wygody. Na pewno mają tu telegraf, wieści szybko się rozchodzą, najbezpieczniej będzie zniknąć i trzymać z dala od skupisk ludzkich. Sprzedajmy co mamy sprzedać, kupmy namioty, ciepłe koce, prowiant, leki i ruszajmy dalej – zaproponował.
Gdy zauważył szeryfa, zupełnie niewzruszony, ukłonił mu się uprzejmie.