Czekanie przedłużało się niemiłosiernie. Mięśnie, napięte do granic możliwości, zmuszane do pozostania w tym stanie przez kolejne, nieskończenie długie sekundy, zaczynały się buntować. Cierpliwość, zmęczona wystawieniem na ciężką próbę, domaga się odpowiedzi. Strach powoli przechodził w irytację. Ile jeszcze? Jak długo można było czekać? Ruch potrzebny do otwarcia tych cholernych drzwi przecież nie wymagał takiej ilości czasu. Podejść, położyć dłoń na klamce, nacisnąć, pchnąć. Aby tego dokonać wystarczyła chwila, a nie lata…
Otwórz je, otwórz - szeptał natarczywy głos, poganiając chłopaka z bejzbolem. Rozbrzmiewał w głowie Jessiki niczym upierdliwe walenie do drzwi. Z przeciwnej strony dobiegało błaganie by tego nie robił, by nie wypuszczał potworów kryjących się za zasłoną niewiedzy i domysłów. By trzymał je zamknięte jeszcze przez tą chwilę, sekundę, uderzenie serca. Jednocześnie chciała by to wszystko dobiegło już końca i bała się tego końca. Konflikt ten wprawiał jej myśli w chaotyczny wir, z którego nie sposób było stworzyć logicznego ciągu. Czuła jak dłoń, w której trzymała rewolwer, zaczyna się jej pocić. Ciało reagowało na sytuację stresową, na przyspieszone bicie serca i oddech. Było jej jednocześnie gorąco i zimno. Zdawała sobie sprawę z tego, że musi się opanować, tyle że miała z tym poważny problem. Wzrok, jakby za nic mając jej rozterki i problemy, uparcie przesuwał się od drzwi do pokoju do tych, które prowadziły na zewnątrz. Jedne i drugie kryły za sobą coś, co ją przerażało. Od jednych i drugich najchętniej w tej chwili trzymałaby się z daleka, a jednocześnie pragnęła by stanęły otworem. Pierwsze by odkryły swą tajemnicę, dzięki czemu można by się z nią uporać i ruszyć dalej. Drugie zaś z powodu Simona, który powinien być teraz u jej boku, wraz z Lesterem. Mając ich obu przy sobie mogła stawić czoła wszystkiemu. Byli jej tarczami, jej podporą. Razem mogli wszystko, więc nic dziwnego, że w chwili takiej jak ta brakowało jej drugiego z braciszków.
- Otwórz je wreszcie - warknęła na chłopaka, robiąc krok do przodu i mocniej przyciskając do piersi trzymane jedną ręką ciuchy. Lufa jej rewolweru przesunęła się nieco, tak że teraz celowała nie tylko w drzwi ale i stojącego przed nimi kelnera. Zmiana celu wcale nie była niezamierzona, chociaż mogła za taką uchodzić. Jakby nie spojrzeć, facet tak czy siak znajdował się niemal na linii strzału. Na upartego można było uznać, że to iż celowała teraz bezpośrednio w niego było wynikiem tego kroku do przodu, zmęczenia ręki czy nerwów. Powodów mogło być wiele, chociaż tylko jeden słuszny. Jess miała już dość czekania, dość strachu i niepewności. Wszystko było lepsze od niepewności.

Chłopak który tu kelnerował sprawiał wrażenie, że bardzo żałował, iż nie ma go gdziekolwiek indziej na przykład na przyjemnej werandzie w chłodnym półmroku i szklanką w ręce niż tutaj. Ale był właśnie tu i teraz i tak samo jak i chyba wszyscy na sali czuł tą gęstą, pełną napięcia atmosferę na sekundy przed tym nim palce pociągnął za spusty broni i zacznie się strzelanina. Wreszcie! Przedłużające się napięcie ciążyło chyba wszystkim. Musiało wreszcie znaleźć jakieś ujście. Palce coraz bardziej swędziały na rozgrzewających się od ciała cynglach, kolby i uchwyty broni robiły się coraz bardziej śliskie od potu. Młodzik robiący tu za kelnera też miał chyba dość. Podszedł ostatni krok do drzwi i zaczął wysuwać rękę w stronę klamki. Kończyna poruszała się wolno jakby przedzierała się przez jakąś melasę. Wzrok nerwowo wodził zebranym ludziom o ostatnie centymetry tej skracającej się odległości. Jeszcze moment. Już dłoń kelnera położyła się na klamce. I wtedy się zaczęło.

Z pokoju rozległ się hałas rozbijanych przedmiotów i szkła. W napiętej ciszy sam i tak gwałtowny i szarpiący uszy dźwięk wydawał się jeszcze bardziej nagły i brutalny. Kelner wrzasnął i odksoczył tak gwałtownie, że stracił równowagę jakby ten szklany wybuch odrzucił go jednocześnie od drzwi. Przebalansował się przez krytyczny punkt i upadł tyłkiem na podłogę wciąż krzycząc ze strachu. Jego bejzbol potoczył się po drewnianej podłodze dodając do gamilatiasu charakterystyczny dźwięk toczenia się kawałka drewna po drewnianej powierzchni podłogi. Coś co właśnie zostało zniszczone w pokoju kończyło swój upadek bo robiło się ciszej. Wrzask siedzącego na tyłku kelnera zakończył się równie nagle gdy coś ciężko uderzyło od wewnętrznej strony drzwi. Uderzyło raz jakby jakaś dłoń walnęła w drzwi. Cisza znów zaczęła świdrować uszy. Bejzbol kulał się dalej. Chłopak wciąż siedząc na tyłku zaczął się rakiem wycofywać jak najdalej od wciąż zamkniętych drzwi.

Jessica, która na nowe hałasy zareagowała zduszonym krzykiem i drgnieniem, przez które kelner o mały włos nie stracił życia, przylgnęła ciaśniej do Lestera. Nie rozumiała jakim cudem nie padł jeszcze ani jeden strzał. Atmosfera była przecież napięta do granic wytrzymałości, a właściwie to nawet powoli te granice przekraczała. Sama Jess miała już tego wszystkiego na tyle dość, że odzyskawszy nieco panowania nad sobą wywinęła się z objęć braciszka i sama ruszyła w stronę drzwi. Nie szła jednak jak ten chłopak, powoli i ostrożnie. Na to było już zwyczajnie za późno w jej odczuciu. Jej kroki były pewne i wręcz pospieszne. Byle mieć to już za sobą, byle odkryć co tam się stało i wrócić do normalnego życia. Dowiedzieć się co oznaczały te dźwięki… Wszystkie dźwięki. Zarówno krzyki, jak i walenie, drapanie i to ostatnie walnięcie. Ile można stać w miejscu? Ile wytrzymać tego stałego, nieznośnego uczucie, że zaraz coś się stanie i tego że wciąż nic się nie działo. Przez ten cały czas nikt nie zrobił nic by wyjaśnić sytuację. Nie mogła, po prostu nie mogła dłużej tkwić w miejscu. Ryzyko zostało nagle przesłonięte przez mgłę szaleństwa, chwilową niepoczytalność, poddanie się pragnieniu normalności, która została jej odebrana, a którą mogła odzyskać gdy tylko te cholerne drzwi staną otworem. Z tą myślą zrobiła to, co ten tchórz powinien zrobić dawno temu. Sięgnęła po klamkę i ją nacisnęła.

Vex jechała na Spiku tuż za niebieskim kombi. Nie znała trasy więc nie było też potrzeby gonić. Tempo doprowadzało ją do szału. Nie była przyzwyczajona do tak ślamazarnego poruszania się. Od kiedy została kurierem zależało jej na czasie, a teraz czuła, że swój marnuje.
- Nie moglibyśmy ciut szybciej! - Nie wytrzymała i krzyknęła do ludzi siedzących w kombi.

Guziki! Pokrętła i migające światełka! Do tego ludzkie głosy i dźwięki wydobywające się z pudełka o nazwie radio przykuwały prawie całą uwagę Angie. Patrzyła jak urzeczona na mechaniczne ustrojstwo, ale już nie dziwiła się gdzie są właściciele głosów. Wujek już dawno jej wytłumaczył, że w środku nie mieszkają małe ludziki, tylko ich słowa niosą się w powietrzu po niewidzialnych sznurkach, zupełnie jak w przypadku radyjek noszonych przez nich przy pasie. Mogła porozmawiać przez nie z wujkiem i nie musiała stać obok i go widzieć. Gadali przez ściany i spore odległości… fajna rzecz. Na rozkaz podgłośnienia zareagowała zmieszaniem. Które pokrętło robiło głośniej, a które wysadzało auto w powietrze? Jeden pan z którym poprzednio jechali mówił blondynce, że takie istnieje. Powiedział to zaraz po tym gdy zaczęła maniakalnie naciskać przyciski i kręcić korbkami w jego radyju… no ale tamto było jeszcze inne, bo miało coś do mówienia i dało się z ludźmi z radia rozmawiać na żywo!
- Jak zrobię głośno to powiemy całej okolicy że tu jesteśmy. Nie wiemy kto tu jeszcze mieszka i czy jest miły. - wychyliła głowę przez okno i po chwili wyszła całkiem z samochodu. Po krótkiej zadumie wdrapała się na dach bryki, siadając na nim po turecku, a karabin wylądował na kolanach. - Pani Vex ma rację, wujku. Ona jest mądra! I widziałeś jak jeździ moturem?! Też tak chcę! I Jeść! Kończmy to i jedźmy… jestem głodna. Nie jadłam kolacji - poskarżyła się, uderzając otwartymi dłońmi o czarną lufę broni, której wylot był skierowany podejrzanie bezpośrednio na dwie kłócące się panie.

Vex patrzyła z lekkim przerażeniem na to co robi Angie. Dziewczyna wydawała się… specyficzna, ale coś takiego. Na wszelki wypadek odjechała lekko by Angie upadła na piach a nie pod koła Spika.
- To niebezpieczne! Nie zlecisz?!

- Niebezpieczne? - Angela zamrugała, odkręcając twarz w kierunku kobiecego głosu - No przecież bryk stoi, to jak mam zlecieć? - Wydawało się, że nie do końca rozumie o co miłej pani chodzi.

- Wiem, ale… - Vex zawahała się. Zerknęła na resztę ekipy. - Możemy w końcu ruszać? Jak się za bardzo kłócą to dajcie mi jedną na siedzonko i jedźmy.

- Dobry pomysł. - zgodził się wujek Zordon odwracając się w tył gdy usłyszał jak jego podopieczna wskakuje na dach kombi i tego co mówi Vex. - Skoro macie z tym taki problem… - odwrócił się z powrotem do obydwu stojących w smugach reflektorów kobiet i pomachał jakimś drobiazgiem jaki przed chwilą zabrał Melody. - … to ja was pogodzę i zatrzymam to sobie. Oddam rano. Jak się będziemy rozstawać. - rzekł i nie dało się nie zauważyć jak wbija dłoń z tym gamblem w kieszeń i wyjmuje po chwili bez niego. Obydwie kobiety sapnęły ze złości niezadowolone równie i zgodnie z takiego obrotu sprawy.

- Ty kwiatuszku, zasuwaj do Vex. A ty wracaj na swoje miejsce. - wujek najpierw wskazał na siostrę Rononna i łącząc ją w powietrzu palcem ze motocyklistką z Det a potem na kurierkę i cofając kciuk z powrotem na miejsce przedniego pasażera.

- A dlaczego to ja mam nie wracać do samochodu?! - zapytała z pretensją siostra Rononna czując się chyba pokrzywdzoną.

- Bo ona wie gdzie jedziemy. Zasuwaj albo tu zostań. - wzruszył ramionami najemnik wracając z powrotem za kierownicę kombi. Melody też wykorzystała moment by wrócić do pojazd chyba dla odmiany choć trochę zadowolona, że pozbyła się rywalki z zasięgu wzroku i głosu. Wujek zaczekał na Angie a Mewa stojąc przed takim wyborem siadła na siodełku za plecami Vex.

Vex poklepała siedzonko, tuż za swoimi plecami.
- Wskakuj, to nie może być daleko. Za chwilę znów będziecie mogły się kłócić. - Uśmiechnęła się do mewy.

- Ona mnie nie lubi. Na pewno chce mnie wyrolować. A teraz jeszcze ten wojskowy się wcina. - Mewa potraktowana uśmiechem wydawała się skora podzielić swoimi wątpliwościami i troskami względem calej sytuacji.

- Ja na 100% jadę w tym samym kierunku, bo mam plan gdzieś przekimać, więc na pewno dostarczę cię do twego cacuszka. - Vex odpaliła ponownie silnik. - Ruszajmy, zanim coś nas zeżre.

- Ale wujku… muszę tam wracać, nie mogę posiedzieć na górze? Tam na dole jest duszno i śmierdzi… i ciasno… i naprawdę jestem głodna. Kiedy dojedziemy? Zdążymy na kolację? Masz cukieraski jeszcze? Albo ciastka? Pić mi się chcę, brzuch mnie boli. Jestem śpiąca… - w tym czasie blondynka zeskoczyła na piach i marudząc pod adresem najemnika, kręciła się przy wejściu wyraźnie nie chcąc wsiąść.

- No pewnie. - uśmiechnął się wujek i gdy Angie zajęła swoje miejsce na tylnej kanapie obok “Patyczaka” odwrócił się i podał jej w trzymanej dłoni paczkę kolorowych cukierków.

Z wnętrza auta rozległ się rozradowany pisk, potem szelest.
- Dziękuję! - Angie błyskawicznie zgarnęła prowiant i zajęta jedzeniem przestała narzekać i w ogóle zwracać uwagę na otaczający świat.

Kolumna pod przewodem niebieskiego kombi ruszyła znowu drogą. Obrazek był Vex świetnie znany z setek i tysicy godzin spędzonych w trasie. Wąska lub szeroka kreska drogi magicznie prawie wyczarowywana przez reflektory pojazdów i nagle pochłonięta z powrotem przez mroki i ciemności nocy lewo je minęli. Szybko dojechali do tej jaśniejszej przesieki i wyjechali na jakiś otwarty teren. Zrobio się jakby minimalnie jaśniej. Kombi prowadziło dość pewnie, choć z ostrożną prędkością przez kolejne minuty i kimoletry nocnej drogi. Na poboczu słabo majaczyły bliższe lub dalsze budynki, jakieś pola czy inne puste przestrzenie, pojedyncze drzewa i całe ciemne smugi lasu. Po nocy można było przez chwilę uwierzyć, że jadą przewojenną okolicą tyle, że późno w nocy. Choć ciemność w porównaniu do dawnych czasów była zbyt przytłaczająca. Żadnych świecących lamp, znaków, reklam, neonów i świateł w mijanych domach.

Dopiero jak jak zamajaczyła plama kanciastej ciemności oznaczające jakąś większe skupisko budynków pojawiły się w niektórych oknach jakieś światła. Typowe ciepłe, zachęcające światło żywego ognia z lamp naftowych i świec.

Kombi nakierowywane przez Melody jednak dość pewnie przejechało przez osadę raczej niskopiennych budynków i wyjechało z drugiej strony. Zaraz potem zjechali na chyba jakąś boczną drogę bo resory dały o sobie znać bardziej zdecydowanym skrzypieniem. Zaczęli się zbliżać do jakiejś kupki budynków pod lasem. Gdy byli już dość blisko okazało się, że to jakaś farma czy dwie. Obramowana ogrodzeniem “z-czego-się-da”. Była tam i blacha falista, i płot kolczasty, i pręty wbite w ziemię, i pnie, i kamienie, i wraki, i ich części no ale najbardziej rzucała się w oczy brama. Zamknięta brama. Ta przed jaką się zatrzymali i jaką całkiem wyraźnie oświetlały reflektory kombi.

Zatem stało się, tajemnica ujrzała światło lamp. Pomyśleć by można, że to powinno przynieść ulgę, jednak z ust Jess nie wydobyło się westchnienie które by je ogłaszało światu, a jęk. Jęk, bowiem kolejne wydarzenia niosły ze sobą kolejne strachy. Zupełnie jakby te minuty spędzone na nerwowym oczekiwaniu, ten zimny strumień potu spływający w dół kręgosłupa, ten przyspieszony oddech i szalone bicie serca, nie były wystarczające. Jakby zmuszenie ciała by stało się narzędziem, latarką odkrywającą kryjące się w mroku potwory, nie było satysfakcjonujące dla podłego losu. Nie, on musiał jej odebrać także tą jedyną rzecz, która trzymała ją w kupie. Odebrać jej obecność Lestera, a wraz z nią całe bezpieczeństwo, pewność siebie i silną wolę, dzięki której była w stanie stawić czoła temu wszystkiemu. I jasne, braciszek gdzieś tam był, zdążając na pomoc Simonowi, tyle że był tam, w mroku nocy, w miejscu które przerażało ją ponad wszystko. Był na zewnątrz.
Stojąc przy drzwiach, mając pod nogami matkę i córkę, kurczowo obejmujące się nawzajem dla dodania sobie otuchy, dla zapewnienia bezpieczeństwa i poczucia bliskości tak potrzebnych w trudnych chwilach, Jessica poczuła że drży. Drżała jej dłoń, trzymająca rewolwer. Drżała i druga, ta która uwolniła te dwie latynoski z ich więzienia, w którym przecież sama je zamknęła. Drżały jej nogi, próbujące utrzymać równie drżący korpus. W końcu drżały usta, próbując powstrzymać cisnący się na nie krzyk. Oczy, te okna duszy, wpatrzone były w rozbite resztki innego okna. Tego, za którym zniknął Lester. Nie widziały nic innego, podobnie jak i umysł nie był w stanie skupić się na niczym innym poza świadomością tego, że jedyne osoby, na których jej zależało, były tam gdzie czaiły się potwory z jej koszmarów. Ona zaś była sama. Sama wśród ludzi, których nie znała i którzy nie byli w stanie zapewnić jej bezpieczeństwa. Nie takiego, jakie zapewniali jej bracia Thorne.
- Lest? Simon? - Szept jedynie opuścił jej usta, bowiem nic głośniejszego nie było w stanie przedostać się przez zaciśnięte gardło. Mięsień za mięśniem zmusiła ciało do ruchu. Ignorując leżącą na podłodze parę, ignorując tych, których miała za plecami, a którzy pewnie nadal mierzyli w jej kierunku ze swoich gnatów, ruszyła w stronę tego, co sprawiało że miała ochotę skulić się w kącie pokoju i objąć swoją cenną latarkę jak ta mała dziewczynka obejmowała swoją matkę. Krok po kroku zbliżała się do okna. Niczym ćma zahipnotyzowana światłem, lgnie do swej zguby, tak i ją wabiło to, co znajdowało się teraz w ciemności. Strach, niepokój, troska i wychylająca swój paskudny pysk panika, targały jej umysłem. Nie mogła ich jednak tak zostawić. Byli przecież jej rodziną, jej jedyną rodziną. Lester i Simon byli dla niej wszystkim i była gotowa zaryzykować stanięcie oko w oko z koszmarami byle ich nie stracić.
- Lest?! - Tym razem jej zawołanie było głośniejsze, zdradzające wszystkie uczucia, które zniknięcie braciszka w niej wzbudzało. - Simon?! - Także i to imię niosło ze sobą dawkę niepokoju zdolną powalić na kolana. Za dużo było tych nerwów, tej niewiedzy i tego strachu by mogła panować nad sobą w stopniu wystarczającym by modulować głos tak, żeby nie zdradzać swych słabości. Nic ją to jednak nie obchodziło że poza braćmi ktoś jeszcze słyszał te rozrywające ją od środka emocje. Równie dobrze mogłaby być sama w tym splamionym krwią pokoju i równie dobrze mogłaby teraz stać na krawędzi przepaści. Okno, mrok czający się za nim, były bowiem taką właśnie krawędzią i przepaścią. Ona zaś właśnie poważnie rozważała zrobienie kroku do przodu.

Jess przeszła nad młodszą i starszą Latynoską a potem prawie dobiegła do rozbitego i ziejącego czernią nocy okna. Zatrzymała się przy nim i wyjrzała na zewnątrz. Mimo ciemności dostrzegła szamoczącą się kilkanaście kroków od okna grupkę. Rozpoznawała olbrzymią sylwetkę Lestera który właśnie tam chyba dobiegł. Rozpoznawała ale to już po głosie, że jedna z pozostałych dwóch większych to Simon. Trzeciej nie była pewna ale chyba jakiś facet. Najbardziej żwawa była jednak najmniejsza sylwetka. Wyglądało jakby szarpała się z tą trójką dorosłych mężczyzn i ci wyraźnie byli zdumieni, zaskoczeni i zdezorientowani ta szarpaniną. Lester chyba się właśnie zamachnął czy kopnął tą mniejsza sylwetkę bo odleciała kilka kroków. Przez moment trójka mężczyzn zamarła jakby niepewna co teraz się stanie.

Chciała odetchnąć z ulgi ale oddech ten uwiązł jej w gardle. Skojarzenie kto jest kto nie było trudne. Trzecią osobą musiał być lekarz po którego pobiegł Simon, a mniejszą sylwetką chłopak, który uciekł z pokoju dewastując okno. Biorąc pod uwagę stan matki i córki, musiał być w stanie jakiegoś szału, który sprawiał że atakował każdego napotkanego. Nic zatem dziwnego że Lest posłał małego na ziemię, jednak… To w sumie wciąż było dziecko i… Jednak nie miała zamiaru oceniać postępowania brata, tym bardziej że cała ta sytuacja wciąż była jednym wielkim, niewyjaśnionym chaosem. Wciąż też Jess stała przed wyborem czy podążyć za Lestatem, czego pragnęło serce, czy też zostać w pokoju co podpowiadał umysł. W pokoju bowiem była bezpieczna, a przynajmniej bezpieczniejsza niż tam, w mroku nocy, gdzie czaiły się potwory. Tyle że to właśnie tam znajdowała się jej rodzina, a ona powinna przecież być z nimi.
- Cholera - mruknęła pod nosem. Szybko wciągnęła na siebie spodnie i zarzuciła płaszcz, zostawiając mokry szlafrok, koszulkę i bieliznę na podłodze. Potrzebowała wolnej ręki żeby przejść przez futrynę okna bez pocięcia się o sterczące resztki szyby. Zapięcie płaszcza na jeden guzik wystarczyło by zakryć piersi w sposób wystarczający, a przynajmniej tak się jej wydawało. No i kto by się tam przyzwoitością przejmował w takiej chwili? Mrucząc pod nosem przekleństwa, głównie dla dodania sobie odwagi a nie z faktycznej złości, podjęła próbę dotarcia do braciszków. Próbę, której trudność wcale nie leżała w przeskoczeniu framugi, a w tym pierwszym kroku poza plamę światła wydobywającego się z pokoju. Jej nerwy były napięte do granic możliwości, a może nawet owe granice już przekroczyły. Jej spojrzenie rozbiegane, szukające zagrożenia w każdym, nawet cichym szmerze. Nie mogła jednak zostać z tyłu, sama. Stojąc przed takim wyborem, ciemność musiała ulec, chociaż walczyła dzielnie o to, by pogrążyć swoją ofiarę w odmętach strachu. W jego unieruchamiającym imadle. Czego się jednak nie robiło dla rodzinki…

W miarę jak Jess zbliżała się do grupki sytuacja wydawała się jednocześnie i się przejaśniać i zaciemniać. Rozjaśniać bo z każdym krokiem dostrzegała coraz więcej detali. Już widziała, że pierwsza dedukcja i rozpoznanie okazało się słuszne. Była cała czwórka. Obaj bracia Thorne, ten stary doktor no i ten latynoski dzieciak. Tyle, że to co widziała łamało bardzo wiele zasad jakie znała rusznikarka.

Trzaśnięty przez Lestera dzieciak poleciał na ziemię. I tam powinien pozostać. W końcu Lester do ułomków się nie zaliczał a i bić się umiał więc jak dorosłego trzepnął to potrafiło go to powalić a dzieciaka to chyba by mogło nawet nieźle połamać. A tu nie. Dzieciak zerwał się jakby starszy Thorne bawił się w markowanie ciosów. Rzucił się na Lestera, Simona i doktora. Jeden nieuzbrojony dzieciak rzucił się na trzech dorosłych mężczyzn! To było… No aż ciężko było to Jess do czegoś porównać.

Co więcej ta trójka najwyraźniej miała kłopoty z pacyfikacją tego chłopca. Ciężar uderzenia na siebie przyjął Lester ale z wyraźną trudnością, pomimo różnicy w masie między nimi, siłował się z chłopcem. Więc dołączył do niego Simon a w końcu i doktor. We trzech dopiero zdołali zapanować nad młodzieńcem. - Dawajcie go do środka! Do światła! Trzeba go unieruchomić! - doktor próbował przekrzyczeć szamotaninę i jednocześnie pomagał szarpać chłopca z powrotem w kierunku gospody.

- Jess! Znajdź coś by go związać! - krzyknął do siostry jej najstarszy brat. Trójka mężczyzn zdobyła przewagę nad chłopcem i ciągnęła go w stronę gospody. Jednak jeśli chłopak dalej by się tak wyrywał to jasne było, że bez sznura czy czegoś podobnego spacyfikować go będzie bardzo trudno.

Łatwiej było powiedzieć niż zrobić, szczególnie biorąc pod uwagę to, że ledwie dawała radę myśleć w miarę jasno i trzymać swój strach pod kontrolą. Cokolwiek wstąpiło w dzieciaka, było… Dziwne, niewytłumaczalne i nad wyraz niepokojące. Sytuacja, w której czterech dorosłych mężczyzn, w tym ktoś taki jak Lest, nie było w stanie opanować dzieciaka, była zwyczajnie nienaturalna. Dziecko nie powinno mieć takiej siły, szczególnie dziecko, które dopiero co leżało niemal bez życia, a teraz próbowało przeprowadzić ambush na stojących mu na drodze ludziach. Tylko czy na pewno stali mu na drodze, czy po prostu tylko stali, byli, istnieli? Jeżeli to drugie to na myśl przychodziło jej jedynie dzikie, oszalałe zwierzę, które wyrwane z klatki rzuca się na pierwszą napotkaną osobę. Głodne zwierzę, ranne zwierzę, ale przecież nie dziecko. Nie radząc sobie z implikacjami takiego stanu rzeczy, wybrała to, co było otoczone kokonem racjonalności. Znaleźć coś do związania. Niby proste zadanie bo wystarczyło dorwać się do jakiejś liny czy sznura czy też łańcucha. Tyle tylko, że nic takiego nie miała akurat pod ręką więc zrobiła jedyną rozsądną rzecz i biegiem zawróciła z powrotem w objęcia zbawczego światła. Nie chcąc ryzykować pocięcia się odłamkami, wybrała drzwi do baru i już od progu zawołała.
- Lina! Dajcie jakąś linę albo sznur. Kajdanki lub łańcuch też mogą być - dodała, zdając się na doświadczenie płynące z lat spędzonych z braciszkami i tych licznych przesłuchaniach, które Lest lubił urządzać. Tyle tylko, że nie była pewna czy tym razem stosowane zwykle środki wystarczą by utrzymać młodego latynosa na miejscu.