Super Duper Mart - Igła i Max gotują

Igła przyniosła do ogniska, odnalezione podczas przeszukiwania marketu karaluchy. Część była rozgnieciona, bo w przestrachu po prostu rozgniotła je nogą, ale… może uda się z nich coś odratować. Gdy reszta załogi zdobywała dla nich ekwipunek medyczny, jej nie pozostało nic innego jak dalej ogarniać stację, upewniając się że nikt nie stara się zabrać ich rzeczy. Szybko okazało się, że największą batalię będzie musiała stoczyć z karaczanami, które chciały zabrać im prowiant, a teraz… chyba same skończą jako takowy.
Westchnęła ciężko siadając w swojej prowizorycznej kuchni. Tak bardzo wolałaby ugotować drużynie coś normalnego… jednak.. liczyło się by nie byli głodni, prawda. Z ponurą miną zabrała się za oddzielanie tej jadalnej części robactwa.
- Pomóc? - zapytał Max stając w progu.Wyglądał na zmęczonego, niewyspanego i sponiewieranego ostatnimi wydarzeniami, szczególnie ostrą strzelaniną z wielkimi skorpionami - znam się nieco na tym.
Igła uśmiechnęła się szczerze.
- Będę wdzięczna. - Zrobiła obok siebie miejsce mężczyźnie przyglądając mu się uważnie. - Nigdy nie musiałam obrabiać… czegoś takiego. Znalazłam… nieco piwa, jeśli masz ochotę.
Max sięgnął po butelkę i golnął solidnego łyka. Potem przewrócił wielkiego jak prosiaka karaczana na plecy i wyciągnął nóż.
- Taak...przede wszystkim, odcinamy nogi i głowę - szybkimi cięciami oddzielił mało przydatne części owada od reszty, aż chityna zahrupała obrzydliwie kiedy ciął ją nożem.
- teraz wstawiamy gnojka na ogień i gotujemy, skorupą do dołu. Wtedy się gotuje sam, i nie potrzeba garnka, a ten glut w odwłoku zamieni się w mięso. Potem je natrzemy tymi rzeczami z paczek, aby to jakiś smak miało i wtedy dopiero będziemy smażyć - wyjaśnił Max - Skąd taka ponura mina?
- Wolałabym wam ugotować coś… smaczniejszego. - Igła przyglądała się pracy Maxa z pomieszaniem fascynacji i obrzydzenia. Na szczęście znalazła kilka zwietrzałych przypraw… może po podgrzaniu zaczną działać i nie będzie tak śmierdzieć. Przygotowała sporą patelnię i wydobyła swoje znaleziska z niewielkiego kartonu.
- Smak...nie zastanawiałem się nad tym tak bardzo. Dla mnie to proteina i reakcja Maillarda - mruknął cicho - pozwoli zachować siły i zdrowie, o ile nie jest napromieniowane za bardzo
- Moja mama zawsze powtarzała, że jedzenie musi być nie tylko pożywne… - Natalie wybrała kilka przypraw i zaczęła nimi posypywać powoli gotujące się robactwo. - Posiłki to chwila gdy siada się wspólnie i… powinny sprawiać jak najwięcej radości.
- Nie pamiętam już takich rzeczy. Znaczy, pewnie kiedyś to miało znaczenie - odparł cicho Max krojąc następnego karaczana.
- Ja… nawet w burdelu starałam się motywować dziewczyny. - Igła zarumieniła się. - Jedzenie było, trzeba je było nieco inaczej podać… i usiąść razem. - Sięgnęła po nóż i spróbowała powtórzyć sposób w jaki oprawiał robaki Max. - Jak się udał wypad?*
- Wybiliśmy skorpiony. Znaleźliśmy nieco sprzętu. Owocnie - uśmiechnął się lekko - nie było ci lekko… - Max spojrzał na Igłę - w Legionie?
- Już ci mówiłam.. - Natalie ściszyła nieco głos. - Sponiewierano mną… ale mogłam leczyć dziewczyny, trochę chociaż sprawić by ich życie było lepsze. Czasem się o nie martwię.
- To było dosyć dawno Natalie. Zresztą nie jesteśmy teraz w stanie im pomóc. Jeszcze nie. Na pewno nie na głodniaka. O, ten chyba ma dosyć - Max wciągnał do nosa zapach spalenizny, świadczący o piekącej się już skorupie i wstawił kolejnego nad ognisko.
- Mniej dawno niż NCR. - Igła uśmiechnęła się do Luckiego. Zapach był straszny, ale jeśli miało im to umożliwić przeżycie… to było najważniejsze. - Gdzie wysłano ciebie… jeśli mogę spytać.
- Na farmę. Znam się na robotach. W laboratorium obsługiwałem zdalne podnośniki, a i do komputera się nie raz zajrzało. Mój nadzorca kazał mi pilnować takich robotów do rozwożenia nawozu, siewników i innych, co to je robiła lokalna złota rączka. To mógł być raj, gdyby nie obroża i codzienne przypominanie mi, gdzie moje miejsce - streścił Max rozcinając pieczonego karaczana.
- Brzmi… nie najgorzej. - Noemie skupiła spojrzenie na ogni. - Ja nie potrzebowałam obroży i tak nie miałam gdzie uciec.
- Faktycznie. Samotnie, wokół legion...chyba każdy z nas nie miał wielkich szans na wyrwanie się. Ich głupotą był ten numer z Malpais…
- U mnie były głównie psy… regularnie łatałam jakichś legionistów. - Natalie trochę posmutniała, przypominając sobie jak nieraz kończyły się te zabiegi.
- Skąd ten smutek? Zwierzaków to i owszem...szkoda - zaśmiał się sprawiając kolejnego karaczana ale siadł na chwilę obok Igły, by nieco odpocząć.
- Oni uważali, że wszystko się im należy. - Igła odłożyła kolejnego karalucha, by czekał z pozostałymi w kolejce do smażenia… gotowania… czy czegokolwiek co z nimi się działo.
- Nie martw się. Postaramy się, by to już nie wróciło - Max objął ramieniem Natalie i przytulił mocno.
Igła dała się objąć i uśmiechnęła się. Było jej tak dobrze… gdyby to rzeczywiście mogło dłużej potrwać.
- Byłoby niesamowicie… - Przez chwile pozwoliła sobie na odpoczynek obok Maxa. - Masz już wszystko do tego urządzenia, nad którym pracowałeś ma stacji?
- Na szczęście mam. Obudowę zrobiłem już nieco wcześniej, jeszcze na tej stacji. Teraz to już formalność, zresztą Archie składa to do kupy - powiedział Max - to nam da nieco wody aby przeżyć w tym upale
- Powinniśmy oczyścić wodę pozyskaną na pustyni… - Igła westchnęła. - Martwię się bo jedzenia nawet z tym - Wskazała za karaluchy. - Wystarczy na 4-5 dni.
- Wymyślę coś. Mamy nieco cukru, nieco przypraw, trochę konserwowanego jedzenia. A chodzącej paszy póki co w okolicy nie brakuje. Nasi łowcy zapolują. Mam przeczucie, że w tym mieście są ukryte skarby, przykryte przez te hałdy piachu i można by je zwiedzić. Tylko trzeba pomyśleć nad zabezpieczeniem tej naszej siedziby, bo znów karaluchy czy jakieś inne ohydztwa przyjdą - wytłumaczył swój plan - będzie dobrze. Zwierzętami się nie martwię. Ale w takim mieście możemy napotkać tubylców, lub jakieś oddziały raidersów. nawet legion - westchnął Max
- Powinniśmy jak najszybciej ruszać dalej. - Igła zerknęła na martwe karaluchy przypominając sobie stoczoną dziś walkę. Zapach przyprawionego gotującego się robactwa przyprawiał ją o delikatne mdłości. Sięgnęła po odstawioną przez, mężczyznę butelkę z piwem i upiła spory łyk. Max chyba nie zauważył jej chwili słabości w nocy. Wszystko było dobrze… - Skończymy to i trzeba by się kłaść. Jutro czeka nas ciężka praca.
Kiwnął głową i zajął się resztą karaluchów, przygotowując z nich coś w rodzaju wielkich niczym szynka brahmina chlebków z proteiny. Wpierw zadbał, by karaczany spokojnie wystygły, aby białko poddane wysokiej temperaturze w czasie pieczenia porządnie się ścieło. Potem wycinał każdy odwłok z pancerza, nacierał zmielonymi za pomocą noża bombami cukrowymi, aby zbrązowić mięso i nadać mu smaku. No i konserwować. Znajomość chemii zaczynała się Maxowi przydawać. Być może Maillard nie spodziewał się, że kilkaset lat po jego odkryciach ludzi będą używać jego teorii do marynowania mięsa karaczanów. Igła powtarzała czynności za swoim towarzyszem.
- Trzeba by to powiesić by wyschło? - Spytała zerkając na obrobione mięso. - Chłopaki znaleźli sporo nici do szycia, więc mamy zapas.
- Dokładnie - przytaknął Max i pokazał jak to zrobić. Poszło im całkiem sprawnie i już wkrótce, wszystkie karaczany zgrabnie zwisały w ocienionym kawałku budynku.
Igła odetchnęła.
- Dziękuję… uratowałeś mnie… - Uśmiechnęła się do Maxa i zerknęła niepewnie w stronę butelek z nie przefiltrowaną wodą. - Ile… wytworzy twój skraplacz? Ach.. wasz… Archi go montuje.
-Jeśli Archi dobrze to zmontuje, i nie będzie przeciekał, nawet do jedenastu galonów wody dziennie - zapewnił - choć z drugiej strony dobrze byłoby, gdyby zapewnił choć połowę tego, bo to samoróbka i może być niedokładny - wyjaśnił.
Igła przytaknęła.
- Pewnie niebawem ruszymy dalej… będziemy wystawiać go jedynie wieczorami… pilnując by nic ich nie uszkodziło… ale na naszą dziewiątkę… - Natalie mówiła coraz ciszej i w końcu niemal szeptem podzieliła się z Maxem swoim dylematem. - Marzy mi się chociaż przemyć.
- Można się umyć...piaskiem - uśmiechnął się Max - w tej spiekocie powinien być czyściutki jak woda. Pewnie chłopaki mogą wyjaśnić, jak - puścił oko do Igły - bo sobie gdzieś nie nasypać - zachichotał.
- MJ mi tłumaczył. - Igła także się zaśmiała. - Co prawda bez taki szczegółów ale… To nie działa na tej długości włosy. - Wskazała na ciemny warkocz, opadający jej już lekko na plecy. Ale MJ i Max mieli rację. Nie można było marnować wody… tylko czemu znów miała to wrażenie, że cała lepi się od krwi. Westchnęła ciężko i spojrzała niepewnie na Luckiego. Ufała mu.. w sumie bardziej niż komukolwiek. - Popilnowałbyś mnie?
- Jasne - Odparł szybko Max.
Natalie przytaknęła i zgarnęła nieco starego bandaża by nim ewentualnie się doszorować.
- Niedaleko jest mała górka, za którą można się schować… wypatrzyłam ją dzisiaj. - Uśmiechnęła się do mężczyzny. - Jak chcesz mogę potem popilnować ciebie.*
Max popatrzył na nią nieco dłużej, a potem skinął głową. Wstał, wziął swój karabin, sprawdził ładownicę z pociskami, którą zarzucił na ramię i skinieniem głowy oznajmił, że jest gotowy do wyjścia.
Igła poprowadziłą go do jednej z okolicznych hałd piachu.
- Trochę niepokoiło mnie to miejsce, bo nic za tą górką nie widać, ale uznałam, że i tak ktokolwiek by chcial do nas podejść to będzie musiał przez nią przejść. - Natali powoli wdrapała się sypki pagórek. Teraz… gdy mogli odpocząć nieco w cieniu i mieli nieco wody, piach wydawał się być przyjemnie rozgrzany. Kusiło nawet by się na nim położyć i powylegiować, choć wiedziała, że jest to niebezpieczny pomysł. - Na pewno byśmy go odstrzelili nim by dotarł do marketu.
Max rozejrzał się dokoła, wypatrując miejsca, gdzie mógłby przycupnąć z karabinem. Zobaczył wystający z pod hałdy fragment murka, czy też może popękaną bryłę betonu. Nie wdawał się w szczegóły, za to Max skorzystał z odrobiny cienia zapewnianej przez wystającą z piasku ruinę
-W razie czego...krzycz.
- Jasne. - Igła przytaknęła i zeszła nieco niżej. Wiedziała, że jeśli przycupnie, nie powinno być jej widać nawet z dachu marketu. Zdejmując skórzaną kurtkę upewniła się, że po okolicy nie biegają jakieś skorpiony czy inne gigantyczne karaluchy. Niepewnie zerknęła w stronę gdzie usiadł Max i zaczęła się rozbierać. Każda zdjęta część garderoby przynosiła ulgę. Niewielki wiatr przyjemnie chłodził zmęczoną podróżą i dniem noszenia, ciężkiego ubrania, skórę. Na pustyni czyściła się już tak kilka razy. Nie była to kąpiel, ale choć na chwilę pozwalało zapomnieć o stanie w jakim znalazło się jej ciało. Rozebrała się do naga i zabrała się za piaskową kąpiel.
Max tymczasem rozparł się wygodnie na swojej skałce i postanowił nieco odpocząć, ciesząc oczy bardzo miłym dla oka krajobrazem. Igła miała niezły gust, jeśli chodzi o wybór pleneru.
Natalie dokładnie wyczyściła swoje ciało i przysiadła na chwilę na kurtce, ciesząc się chwilą ulgi. Zaraz znów będzie musiała się wcisnąć w te przepocone, brudne ubranie. Aż szkoda było… koszulka znów przyklei się do pleców, spodnie do ud… No tak. Plecy. Zerknęła na skałkę, za którą chował się Lucky. Była pewna że jej nie podglądał…. tylko czemu? Bo nie wykonał żadnego ruchu gdy spali razem? To było w sumie… miłe.
- Max… czy… wyszorowałbyś mi plecy? - Spytała nieznacznie podnosząc głos. Zawsze mógł odmówić.*
Max pokręcił głową i westchnął głośno. Podszedł do zakopanej w piasku Igły, która kończyła się właśnie wygrzebywać, szorując ręce i szeleszcząc.
Odłożył karabin i powoli, acz metodycznie zaczął nacierać piaskiem plecy kobiety, ze szczególnym uwzględnieniem tych fragmentów, które dawno nie widziały mydła. Zresztą Max nie miał złudzeń, że sam wygląda dużo gorzej. Szczególnie rana na barku, którą Igła opatrywała jakiś czas temu spowodowała, że jego plecy były wręcz czarne.
- Wiesz jaki dowcip krąży wśród wojaków z NCR? A propos mycia?
Natalie osłoniła piersi swoją koszulką i z przymkniętymi oczami i zadowoloną miną poddawała się czyszczeniu. Słysząc głos mężczyzny obejrzała się ponad ramieniem.
- Nie… chyba nigdy nie słyszałam.
- Że po pewnym czasie bez kąpieli, człowiek robi się wodoodporny - mruknął cicho kończąc czyszczenie pleców.
Igła zaśmiała się.
- Chyba mi to… dzięki tobie... nie grozi. - Uśmiechnęła się do Maxa. - Dziękuję.
- Zawsze do usług - uśmiechnął się w odpowiedzi - wiesz co jest najlepsze? Teraz ty wyszorujesz mnie - zaśmiał się i rozebrał się do samych gaci. Następnie zakopał się na kilkanaście minut w piach, wiercąc się i moszcząc niczym pustynny suseł
- Hmmm...teraz wiem, dlaczego te piaskowe paskudy tak to lubią - mruczał wydmuchując drobinki piasku z nozdrzy.
Igła przyglądała się mu z rozbawieniem. Trochę nie wiedziała co ma zrobić. Wstać? Toż zasłaniała się jedynie koszulką. Z drugiej strony… Max czuł się przy niej tak swobodnie. Było to coś zupełnie innego niż to czego doświadczała do tej pory.
- Tak to przyjemne. Choć ja wolę się obsypać niż w ten sposób zakopywać. - Puściła koszulkę i pochyliła się tuż nad mężczyzną, zasłaniając swoją twarzą, jego oczy przed słońcem. - A ty powinieneś bardziej uważać na te rany. - Zwróciła się do niego z naganą i sięgnęła dłonią do ramienia Luckiego odgarniając z niego piasek i powoli zabrała się za wyskubywanie ziaren spomiędzy szwów.
Max siedział spokojnie, pozwalając Igle na zajęcie się jego raną. Właściwie nie czuł już bólu, ale kilka dni wędrówki, zła dieta, brak wody i ciągła aktywność źle robiły na jego rekonwalescencję. Po za tym lubił, jak Igła się nimi zajmowała. Robiła to z wielkim wdziękiem. W jakiś dziwny sposób, fascynowało go to
Igła uśmiechała się pielęgnując ranę mężczyzny. To wszystko było tak… przyjemne. Pragnęła zrobić o tyle więcej, ale toż… Max mógł nie chcieć jej dotykać… skoro nie reagował na jej nagie ciało… - Za trzy dni będzie można zdjąć szwy jeśli znów nie zapaskudzisz tej rany. - Natalie odsunęła się i sięgnęła po swoją koszulkę. - Ubiorę się i popilnuję. Zawołaj gdy będziesz potrzebował pomocy z plecami.

Super Duper Mart - Igła i antidotum

Igła wykończona opadła obok ogniska. Swojego niewielkiego kącika w markecie. Operacja się udała… Archi będzie chodził. Kitty zajął się Utangiem. Wszystko… było już dobrze. Wymęczona przetarła twarz spoglądając niepewnie na przyniesione przez chłopaków… i Lulu skorpiony. Zgodziła się zająć nimi… choć nawet nie do końca wiedziała jak. Wazne było tylko, że potrzebowali antidotum. Rozejrzała się po budynku. Mieli tu tyle miejsca, że każdy był w stanie wygospodarować kącik dla siebie.
Lucky może kojarzyć jak się tym czymś zająć. Pamiętała jak opowiadał jej o swoim eksperymencie jeszcze z czasów NCR. A poza tym… po prostu chciała z nim porozmawiać.. najwyżej za kilka chwil wróci tu i zajmie się tymi skorpionami.. jakoś.

Na szczęście Max zgodził się pomóc, nawet Sticky przyłączył się do przygotowywania antidotum. Z tego co wyjaśnił im Lucky potrzebowali około pół litra wody na jeden ogon… Sporo, ale Archi polegując ze swoją szytą nogą zajął się budową drugiego skraplacza. Do tego gotowanie nieco trwało… ALe potrzebowali antidotów i Igła wolałaby by mieli przynajmniej po jednym na każdą osobę z drużynie, a toż garnków mieli sporo po wizycie na stacji. Teraz trzeba było jedynie się podzielić by każdy pilnował niewielkiej części. Najwyżej przekażą instrukcje tym którzy będa trzymali warty i jedna osoba zawsze może mieszać. Gdy chłopaki zajęli się pierwszą turą gotowania, Igła wyszorowała kilka znalezionych butelek piaskiem, a potem przepłukała tak cenną wodą, którą uprzednio zagotowała. Nie było wyboru. To mogło uratować im życie.

Czas podczas czuwania nad gotującym się antidotum Natalie poświęciła na obejrzenia ran całej drużyny. Trochę bardziej szczegółową pielęgnację ran Maxa. Lubiła to robić… dotykanie go było tak niesamowicie przyjemne… do tego zawsze mogli przy okazji porozmawiać. Więc korzystała z każdej wspólnej sekundy.

Super Duper Mart - Złe wieści

Informacja o tym, że legion jest w pobliżu od razu sprawiła, że po plecach Igły przeszły nieprzyjemne ciarki. Znów ich dogonili...a już… już zaczynała się czuć bezpieczna. Do tego ci.. Nomadzi… jak to określił Utang. Igła zgodziła się by zostać, choć cicho wyszeptała, że chciałaby być z nimi i mów w razie czego pomóc… Za to szczerze ucieszyła się na pomysł o zmianie lokalizacji. To miejsce było mimo wszystko trudno ochronić.

Ból! Przejmujący ból!

To była kara za brak ostrożności. Żądło radskorpiona zdołała przebić pancerz czarnoskórego wojownika i wbić się między żebra, traktując zwiadowcę jadem.

Jednak nie takie rzeczy w życiu przeżył Utangisila i nie miał zamiaru pozwolić, ale takie coś pozbawiło go zdrowia, a tym bardziej przerwało wypełnianie obowiązków jakie miał wobec towarzyszy.

Dlatego kiedy tylko poczuł się odrobinę lepiej ruszył na zwiad. Jak się okazało bardzo potrzebny i w najwłaściwszym czasie. Duchy Przodków czuwały najwyraźniej nad nim i drużyną.

Legion ich tropił i był blisko.

***

Plan Jinxa był ryzykowny, bo zahartowani zabójcy byli od nich z pewnością twardszymi wojownikami... ale nie byli żołnierzami. Jak większość legionistów opierali swoją siłę na indywidualnej sile, pozostawiając taktykę wyższym dowódcom.
Niewola u Legionu jednak zahartowała także byłych żołnierzy, a wraz z dawnym wyszkoleniem dawała bardzo groźną mieszankę.

Dlatego wykorzystanie zaskoczenia, znajomość terenu oraz kilka nakładających na siebie zasadzek dawały spore szanse sukcesu przynajmniej na pobicie zabójców do tego stopnia, że nie będą w stanie już zaatakować liczniejszej grupy...

... lub staną się ofiarami tubylczych nomadów, o których obecności zameldowała Chadzająca z Duchami.

Dla Utanga jedno było pewne - jeżeli zdołają pozbyć się zabójców to zyskają szacunek nomadów, o ile ci będą obserwować sytuację. Mogli w nich zyskać... może nie przyjaciół, ale możliwe że sojuszników w dalszym przedzieraniu się przez pustynię.

Ale to potem. Teraz był czas ofiarować Przodkom trochę krwi wrogów...

Dzikusa nachodziły jeszcze myśli, że może lepszą taktyką byłoby władowanie Legionistów w gniazdo radskorpionów, ale był jeden zasadniczy problem - nikt nie mógł przewidzieć zachowania bestii i czy zabójcy nie mieli w rękawach kilku asów na takie przeciwności losu.

Ostatecznie Utang uznał, że plan Jinxa będzie miał mniej niewiadomych, a co za tym idzie będzie pewniejszy... więcej będzie zależeć bezpośrednio od nich.

Musiała się tylko nadarzyć odpowiednia okazja do działania!