Arch wiedział, że podchody są do dupy. Jak by poszli jego pomysłem to by chociaż coś wysadzili. Tak to Utang w dupie, a reszta kitra się w budynkach. Pułapki heh są jak nasze plany, nie istnieją.

Mimo wszytko czas zabijać, a to coś co Archi lubi najbardziej. Wyrąbał na chama z budynku by mieć nadzieje, że zaskoczy legionistów i plunie w nich łogniem. Tylko ten snajper jest to trzeba zrobić szybki atak i potem odskok pod jakąś osłonę.
-Boże jak istniejesz daj mi osłonę.- modlił się w duchu Arch, gdy wyskakiwał z budynku.

Nawet najlepsze plany biorą w łeb. Przeciwnik nie okazał się idiotą, i podzielił się na dwie grupy.

Trzy. Kiedy huknął strzał objawił się czynnik, którego nikt nie brał pod uwagę. Co prawda ich wsparcie snajpera niespecjalnie mogło należycie wesprzeć obie grupy legionistów, to jednak pościg za nimi mógł okazać się problematyczny.
Chociaż część legionistów weszła w mniej więcej w zasadzkę, druga grupa wciąż mogła im zwiać, lub co gorsza, próbować przejąć inicjatywę.

Max widział, jak Jinx wychyla się ze swojego stanowiska i bierze na cel legionistę który trzymał pod ogniem Utanga. Kiedy huknął strzał z broni Jinxa, niejako sygnał do rozpoczęcia ataku, który co prawda nie przebiegał zgodnie z planem, ale lepiej było wykonać choćby część zakładanych założeń niż pozwolić na jego totalne odłożenie i improwizację. Zresztą nie byłoby ani czasu, ani specjalnie możliwości.
Należało strzelać, korzystając z tego, że snajper nie wymacał jeszcze ich stanowisk, które stanowiły jakąś pewną zasłonę przez ogniem, który najpewniej zaraz położą na nich legioniści.

Manderson zacisnął lekko dłonie na rękojeści karabinu, odetchnął głęboko, oparł lufę o resztki okiennego parapetu, wymierzył starannie w legionistę z peemem, i ściągnął spust. Następnie, przeładowując niemal od razu posłał kulę w kolejnego, nieznacznie korygując ogień, aby skupić się na grupie, która nie weszła w zasadzkę, aby odgonić ich od budynku numer jeden, a szczególnie ściany obok której byli.
Skończyło się pierdolenie, a zaczynało wdychanie potu, krwi, prochu i słuchanie jęku rannych. Lub własnego darcia japy.

Ponoć dawno, dawno temu, być może w jakiejś równoległej rzeczywistości, żył sobie pewien facet.
Ponoć nazywał się Murphy.
Ponoć sformułował całą litanię praw opisujących pokrótce najstarsze zjawisko świata - że jeśli coś może pójść źle, to na pewno pójdzie źle.
Ponoć sporo tych praw tyczyło się wojska, wojen i ogólnie pojętej walki...

"Żaden plan bojowy nie przetrwa kontaktu z wrogiem."
"Wróg atakuje w dwóch przypadkach: kiedy on jest gotowy, i kiedy ty nie jesteś."
"Jeśli prawidłowo zastawisz zasadzkę, wróg z pewnością w nią nie wejdzie."
"Wyjątki potwierdzają reguły i rujnują plany bojowe."
"Jednego wrogiego żołnierza nigdy dość, ale dwóch to już stanowczo za dużo."
"Ogień przeciwnika ma zawsze pierwszeństwo."
"Wróg nigdy cię nie obserwuje, chyba, że akurat robisz błąd."
"Jeśli umocnisz się od frontu, wróg zaatakuje cię od tyłu."
"Cokolwiek zrobisz, może się zakończyć twoją śmiercią, włącznie z nie robieniem niczego."

Było tego znacznie więcej, ale na dole listy - MJ pamiętał to dobrze - było jedno, spinające wszystkie pozostałe w złowrogą klamrę:
"Wszystko powyższe w dowolnej kombinacji."

Wyglądało na to, że poukrywanych w budynkach członków dawnej drużyny B Murphy doświadczył całym pakietem.
Plan obrońców posypał się natychmiast, gdy zaczęły latać kule.
Legioniści zaatakowali dokładnie w wybranym przez siebie momencie, osiągając element kompletnego zaskoczenia.
Obmyślona przez Jinxa zasadzka okazała się tyleż misterna, co nieskuteczna, bo legioniści najzwyczajniej nie dali się w nią złapać.
Zaczęło się nawet dobrze... właściwie wszyscy znajdowali się na swoich pozycjach... z wyjątkiem Utanga. I ten właśnie wyjątek spowodował, że plan zesrał się jak bramin z rozwolnieniem na środku Zagrody im. Wybitnego Szambonurka w Broken Hills.
Utang krył się właśnie za posiekanym przez kule i piasek wrakiem przed dwoma wściekłymi Legionistami... co nawet jak na niego stanowiło przeważające siły.
W dodatku szachowali go ogniem z tej paskudnie hałasującej i jeszcze paskudniej dziurawiącej wszystko wokół pukawki.
Do tego MJ wiedział, że tak naprawdę to on wywołał całe to zamieszanie, dając się zauważyć nomadom zza rzeki akurat w momencie, gdy wylazł zza osłony jak ostatni bucior na placu apelowym i wystawał jak chory kciuk, by sobie mogli do niego postrzelać.
No i teraz przez niego Igła mogła mieć kłopoty. Jako jedyna obstawiała tyły, cała reszta polazła na przód. Jeśli nomadzi zaczną go ścigać, ona sama nie da im rady.
Ale teraz było już za późno, by się tym martwić. Co by MJ teraz nie zrobił, lub czego nie zrobił, zaczęła się walka i można było zarobić kulkę.

"Wszystko powyższe w dowolnej kombinacji".

Jasne. Pierdol się, Murphy.

Huk wystrzałów z peemu legionisty zagłuszyły wystrzały z budynków zajmowanych przez Jinxa i Lucky'ego. MJ aż do tej chwili nie miał pojęcia, który z nich ma więcej szczęścia, a który pecha, ale miał nadzieję, że ile czego by nie mieli, zrównoważą swoje kosmiczne energie równie dobrze, jak wtedy w hacjendzie w Malpais.
Jinx i Lucky kryli ogniem Utanga i posyłali kule w legionistów wysuniętych naprzód i szachujących go ogniem.

"Wysunięta pozycja = magnes na pociski."

MJ rozejrzał się za snajperem, który przyszpilił Utanga - szukał kogoś z bronią długą, być może z celownikiem. Wśród przycupniętych w okolicach ruin legionistów dostrzegł sylwetkę, która wydawała się być tym właściwym celem. Zgrał muszkę i szczerbinkę karabinu i pociągnął za spust. Był pewien, że trafi.

"Jeśli masz dużo amunicji, nigdy nie spudłujesz, jeśli masz jej mało, nie trafisz z pięciu metrów w stodołę."

Ostrzeliwując legionistów przyglądał się ich skulonym sylwetkom. Nie mógł się nadziwić, że wleźli do miasta ubrani w te swoje fantazyjne, choć niewygodne legionowe mundurki. Przynajmniej stanowili bardzo łatwy cel, wiadomo było, do kogo strzelać. Z drugiej strony, oni pewnie też nie mieli tego dylematu - walili do każdego, kto nie wyglądał jak oni.

"Zawsze wygrywa strona mająca prostsze uniformy."

Jasne. Można się łudzić. Szczególnie jak Harris wejdzie do akcji.
Wtedy MJowi przypomniało się kolejne prawo Murphy'ego.

"Broń, która zwykle zacina się wtedy, gdy jej najbardziej potrzebujesz, to M60."

Pierdol się, Murphy. Jedyne, czego nam teraz jeszcze trzeba, to awaria erkaemu.

MJ postanowił robić to, co umie najlepiej. Kryć się i strzelać, zdejmując kolejno tych, którzy zagrażali jego towarzyszom, potem tych z bronią o najdłuższym zasięgu, a potem tych z bronią o największej sile rażenia. Jak go zaatakują i będą chcieli wejść do budynku, zacznie się cofać w stronę bazy, wykorzystując osłony.
Był to raptem strzęp planu. W dodatku zapewne głupi.

"Jeśli coś jest głupie i działa, wówczas nie jest to głupie."

Oby.

Spokój grabarza... wszystko będzie dobrze.

Lulu chciała w to wierzyć, głosy w głowie rzadko się myliły. Zależało też od definicji zwrotu "będzie dobrze". Dla kogoś na pewno, lecz czy chodziło o ich wrogów, czy sprzymierzeńców - jeszcze nie szło rozstrzygnąć.

- Długa broń, najdłuższy możliwy zasięg - John odezwał się krótko, nie szło się z nim nie zgodzić.

- Nie wychylaj się, mierz spokojnie - Otto też dorzucił swoja radę.

Ta najbardziej gadatliwa, o dziwo, milczała. Baxter czuła jednak jej skupienie i to jak obserwuje kierunek w którym podążył widzący duchy. Zgadzała się z nimi, należało działać. Nie wszystko poszło wedle planów, wciąż jednak mieli szansę przetrwać. Byle nie pchać się na pierwszy ogień, tak kazał rozsądek.