Zniszczona osada na brzegu jeziora

Łasica przełknął ślinę, po czym wziął głęboki oddech i wślizgnął się skulony w jedną z większych dziur w ścianie, znikając we wnętrzu cuchnącego stęchlizną i rybim odorem budynku. W jednej chwili znalazł się w półmroku, witając z zaskakującą ulgą brak gryzących boleśnie w oczy słonecznych promieni.

Jego wzrok dostosował się błyskawicznie do otoczenia, od narodzin nawykły do życia w podziemnych korytarzach Enklawy. Mężczyzna wstrzymał bezwiednie oddech dostrzegając rozstawione w penetrowanym pomieszczeniu metalowe ramy, na których ktoś rozwiesił kilkanaście częściowo wypatroszonych rybostworów. Widok znajomych już martwych rybich oczu z miejsca przypomniał Łasicy rzekomo demoniczną bestię pochwyconą w osadniku bazy.

Mieszkańcy osady najwyraźniej bez skrupułów na rybostwory polowali, odławiając je, patrosząc i przetwarzając na bogate w proteiny pożywienie. Trzyłąpka miała się srodze rozczarować poznając prawdziwe pochodzenie tajemniczego zwierza, który zapewne przedostał się sobie tylko znaną drogą z jeziora do ścieków bazy.

Krzyki dręczonej w jakiś nieludzki sposób dziewczyny przybrały półzwierzęcą nutę, przyprawiającą tropiciela niemalże o omdlenie. Jakie rzeczy trzeba było robić człowiekowi, by krzyczał w taki sposób?

Prześlizgując się w cieniu pomiędzy wiszącymi nieruchomo rybostworami Łasica spostrzegł szerokie przejście do sąsiedniego pomieszczenia.

Dojrzany tam obraz odjął mu na chwilę dech i sprawił, że mężczyzna dosłownie skamieniał nie wierząc własnym oczom.

Ruiny zniszczonej osady, gdzieś w górach

Starając się bezszelestnie stawiać kroki, obydwaj napastnicy wyminęli zgiętego wpół Cichego i zaczęli się skradać w stronę całkowicie pochłoniętego okrutnymi torturami degenerata. W ręku Łasicy błyszczał niewiarygodnie ostry nóż z metalu o dziwacznej zielonkawej barwie – broń, której Altego nigdy wcześniej nie widziała na oczy, a która bez wątpienia należała do tajemnego arsenału tropiciela skrzętnie ukrywanego przed resztą pobratymców. Sama albinoska również posiadała podobne skarby, znalezione w mrocznych zakamarkach Enklawy i chowane w jej tylko znanych skrytkach, ale w przeciwieństwie do Łasicy w swych rękach dzierżyła oręż, którego potencjału niektórzy mężczyźni z Góry mieli już okazję posmakować.

Na swej prawicy niosła uszytą z grubej skóry rękawicę, nabitą metalowymi guzami i zaopatrzoną w przyspawane do obręczy kastetu ostre szpikulce. Kiedy maltretowana przez człowieka w żelaznej masce dziewczyna wydała z siebie kolejny pulsujący agonią szloch, Altego uniosła wyżej najeżoną kolcami rękawicę i skrzyżowała oczy z wzrokiem Łasicy. Oboje byli ledwie metr za plecami oprawcy i zdawali sobie sprawę, że psychopata w każdej sekundzie mógł się obejrzeć za siebie, zaalarmowany szelestem podeszw albo półzwierzęcym instynktem.

Wstrzymując oddechy skoczyli do przodu w niemal idealnej synchronizacji.

Zniszczona osada, gdzieś nad jeziorem

Nie potrafiący wyzbyć się lodowatych dreszczy Świrek po raz kolejny uniósł wyżej głowę, wbił spojrzenie szeroko otwartych oczu w grupę czterech hałaśliwych mężczyzn na placu. Otaczająca ich niebezpieczna aura budziła w młodzieńcu zrozumiałe zalęknienie, ale widok rozwieszonych wszędzie niczym makabryczne trofea zwłok doprowadzał Swirka do wściekłości, z której Trzyłapka najpewniej byłaby dumna. I pozostawała jeszcze dzika ciekawość, walcząca cały czas o palmę pierwszeństwa ze strachem i gniewem. Świrek nigdy wcześniej nie widział ludzi pochodzących spoza Enklawy, nigdy wcześniej o takich nie słyszał.

Zaciskając palce na masywnym stylisku podarowanej mu przez mutantkę broni, młodszy brat Łasicy zesztywniał słysząc ostrzegawcze syknięcie Magika, podążył wzrokiem za palcem towarzysza dostrzegając na tyłach podniszczonego domu znajomą postać Cichego.

Przewodnik grupy wychynął z mroku zalegającego we wnętrzu budynku niczym duch, przykucnął na krawędzi otworu służącego mu za wejście i zaczął gestykulować w pełen ekspresji sposób dając wartownikom znak, aby jeden z nich ześlizgnął się w dół zbocza i dołączył do śmiałków przebywających w środku.

W oczekiwaniu na wpis Lui pozwoliłem sobie zadysponować Cichego. Łowca wyślizgnął się na zewnątrz i przywołuje Świrka do środka - dzięki temu zabiegowi biofreak będzie mógł znowu aktywnie włączyć się w zabawę.

Zniszczona osada, gdzieś nad jeziorem

W ciemnym pomieszczeniu zapadła dźwięcząca w uszach cisza. Rozciągnięta na ramie dziewczyna chyba odzyskiwała z wolna świadomość, bo spod fali jej przesłaniających twarz ciemnych włosów zaczęło dobiegać ledwie słyszalne bezrozumne jęczenie. Altego zerknęła pośpiesznie w jej stronę, potem odwróciła głowę w stronę powracającego z tylnej części budynku Cichego.

Łowca trzymał w swej prawicy podniesiony ze zbutwiałej podłogi samopowtarzalny karabin oprawcy, odciągnął wprawnym ruchem w tył jego zamek sprawdzając czy w komorze broni tkwi nabój. Upewniwszy się w swoich podejrzeniach przywódca zwiadowców zarzucił parciany pasek karabinu na ramię i minął białoskórą dziewczynę klepiąc ją w przelocie w wyrazie aprobaty w ramię.

- Świetna robota - wyszeptał wyciągając ponownie z pochwy schowany tam wcześniej nóż - Łasica, podtrzymaj ją, żeby nie spadła, muszę ją odciąć. Nie mamy dużo czasu.

Pozostawiona samej sobie albinoska powróciła do leżącego na brzuchu mężczyzny w metalowej zbroi. Starając się nie wdepnąć w rozlewającą się coraz szerzej kałużę krwi sięgnęła do przodu obiema rękami, zaczęła szarpać za chroniący głowę zabitego hełm. Żelazna maska psychopaty zahaczyła dolną krawędzią za szczyt gorgetu, ale Altego nie ustępowała w swej mściwej determinacji.

Targnąwszy ciałem mężczyzny z całej siły zerwała w końcu jego kask, a potem czubkiem buta pchnęła głowę zabitego w bok chcąc ujrzeć w końcu jego twarzy.

Był mężczyzną w średnim wieku, o pociętej siateczką starych blizn skórze. Jego rysy wyglądały zaskakująco zwyczajnie, nie przejawiały na pierwszy rzut oka żadnych śladów mutacji. Jedynym, co zwróciło uwagę białoskórej dziewczyny był kształt jego oczu.

Były skośne.

- To Sowieci - rzucił od strony ramy Cichy - Na karabinie jest wybita cyrylicą sygnatura fabryczna. Przeklęci Sowieci.

Zniszczona osada, gdzieś nad jeziorem

Świrek wsunął się przez otwór jednak jego przybycie nie zaskoczyło nikogo. Dla wprawnych uszu zgromadzonych, równie dobrze mógłby tupać, nawet jeśli sam starał się poruszać jak najciszej.

Widok, który zastał sprawiał, że chciał zasypać ich pytaniami i nawet otworzył usta, by zadać pierwsze, gdy spostrzegł zmaltretowaną kobietę w ramionach brata. Instynktownie przysunął się wyciągając swoją torbę.

- Poczekaj, trzeba ją przypilnować, bo może krzyknąć - wyszeptał, a wyciągając ściągający opatrunek oraz materiałowy knebel, dodał - Gdy dam znać, przytrzymaj jej usta, wtedy może się wydrzeć.

Łatanie 5 + cecha 5

Zniszczona osada nad górskim jeziorem

Widok ran znaczących nagie ciało młodej kobiety dogłębnie empatycznym Świrkiem wstrząsnął. Młodszy brat Łasicy zawsze starał się unikać przemocy, teraz zaś stanął twarzą w twarz z takim jej wymiarem, o którego istnieniu nawet nie miał pojęcia. Życie w Enklawie nie należało do sielanki, bywało sceną kłótni i utarczek – nigdy jednak młodzieniec nie widział, by jakiś mieszkaniec kompleksu tak brutalnie zmasakrował kogoś innego ze swojego otoczenia.

Szokująca nagość kobiecego ciała jeszcze potęgowała ten niezwykły dyskomfort. Próbując się za wszelką cenę powstrzymać od zerkania na te aspekty anatomiczne dziewczyny, które dotąd pozostawały dla Świrka w sferze fantazji i domysłów, młodzieniec zaczął wyciągać ze swojej podróżnej torby buteleczki z wodą i rozcieńczonym środkiem dezynfekującym oraz zwitki bandaży.

Skóra wciąż nieświadomej swego położenia dziewczyny miała odcień znacznie ciemniejszy od skóry Świrka i szokująco kontrastujący z karnacją Altego i bynajmniej nie z powodu brudu. Świrek uświadomił sobie, że kobieta taką musiała się już urodzić, co było najpewniej efektem przebywania jej ludu w świetle słonecznym albo wadą genetyczną wywołaną silnym skażeniem radioaktywnym.

Starając się nie myśleć zbyt wiele na temat prawdopodobieństwa wystąpienia u nieboraczki mutacji młodzieniec przemył i opatrzył jej rany odkrywając z ulgą, że większość z nich była dość płytka, by na ich zamknięcie wystarczyło powierzchowne szycie. Zabity przez jego brata i albinoskę brutal nie zamierzał swej ofiary zbyt szybko zamordować, chciał możliwie jak najdłużej przeciągać jej agonię czerpiąc z tego aktu bezsensownego morderstwa chorą satysfakcję. Świrek nosił w swojej torbie chirurgiczne nici i igły, ale na myśl o zszywaniu ran dziewczyny zawahał się na chwilę.

Poddana tak traumatycznym doświadczeniom, czy dźgnięta igłą nie wpadłaby w panikę i nie zaczęła krzyczeć alarmując swym lamentem towarzyszy zabitego? Albo nie, może to właśnie jej przedłużające się milczenie mogło zwrócić ich uwagę, w przeciwieństwie do rozlegających się wcześniej krzyków bólu, które akurat nie powinny były wydawać się dziwne?

Świrek podniósł wzrok znad ułożonej na brudnej podłodze dziewczyny, leżącej z zamkniętymi oczami i z kneblem w ustach zabezpieczonym dodatkowo na wszelki wypadek plastrami. Cichy klęczał z karabinem w ręce tuż za progiem przedniego wejścia do rudery, kryjąc się w towarzystwie Altego w głębokim półroku rzucanym przez ściany i sklepienie budowli. Wyczuwając na swoich plecach spojrzenie, Łowca odwrócił ostrożnie głowę i posłał braciom uspokajające skinienie.

Najgłębsze rany dziewczyny – niemal bez wyjątku cięte – zostały zabezpieczone plastami i bandażami, więc nie grozi jej już wykrwawienie (ale jeśli ma się obejść bez infekcji czy szpetnych blizn, Świrek musi w ciągu następnych godzin je mimo wszystko pozszywać).

Czterej oprawcy na placu dalej grają w swoją dziwaczną grę na wyrysowanej nożami w ziemi planszy.

Myślę, że macie teraz trzy główne warianty działania: odwrót z dziewczyną (lub bez niej) z powrotem w góry; strategia na przeczekanie i rozwój wydarzeń; mniej lub bardziej aktywna konfrontacja z resztą psychopatów. Którą bramkę obstawiacie?