Kurwa mać - tak chyba najłatwiej dało się skomentować ich aktualną sytuację. Niby nie działo się jeszcze nic tragicznego, bo być może pierwszy, jednak nie ostatni raz przyjdzie im się na pustkowiach strzelać z imbecylami łasymi na nie swoje graty… jednak wołane przez młodszą siostrę imię, jej imię, zadziałało na blondynkę niczym smagnięcie biczem po plecach. Uniosła głowę i nie myśląc rzuciła się siostrze na pomoc. Obok jej twarzy śmignęła strzała z łuku, która wbiła się w biurową ścianę… Eve miała dużego farta.

Thomas wpadł pierwszy do pokoju, Evelyn tuż za nim. A tam… brak Amy. Dove chowająca się za biurkiem, jakiś frajer martwy na podłodze z rozpieprzonym torsem po śrucie z obrzyna, oraz jakaś dziwaczna baba, z równie dziwaczną spluwą, chowająca się za szafą. Jedno uderzenie serca, uniesienie lufy w odpowiednim kierunku, pociągnięcie za spust. Tyle było czasu na cokolwiek…

… i babsko strzeliło pierwsze, do Thomasa. Oberwał w prawe ramię, kalibrem nieznanego pochodzenia, choć odczucie było, jakby dostał z fuzji na grubego zwierza. Rozwaliło mu rękę wielką dziurą, wśród fontanny krwi, i strzępów tkanki.
Thomas wypuścił karabin i przyklęknął, nieporadnie, lewą ręką próbując sięgnąć po pistolet.
Wysoka blondynka nie dała jej strzelić ponownie, ciesząc się po cichu że Dove nic nie było, a to najważniejsze. Brak gówniary irytował, jednak czego innego mogli się spodziewać? Liczyła tylko że dzieciak schował się gdzieś do szafy albo pod stół, a jeśli nie najpierw zabiją wszystkich agresorów, a potem wytropią zgubę. Wszystko po kolei i w swoim czasie. Trzy strzały z karabinu, trzy trafienia po torsie, i baba z dziwną pukawką padła martwa z łomotem na pysk…
Thomas z pewnym zdziwieniem stwierdził, że jednak ręka mu nie odpadła... co nie znaczyło, że miał powody do radości.
- Dajcie mi jakąś szmatę... a potem zrobimy z niej - spojrzał na leżącą na ziemi kobietę - tarczę i pójdziemy polować na pozostałych.

Po kilku chwilach, okazało się to jednak zbędne. Bandziory uciekły, odpuszczając dalsze ataki, no i ponosząc spore straty…

Było po wszystkim.

Dzikusy odparte, można było lizać rany. A Amy była schowana w szafie, i bladej dziewczynce najwyraźniej nic nie było.
Evelyn sprawdziła co z siostrą, z przesyłką, a potem z karabinem w gotowości ruszyła na obchód. Za nią ruszyła Dove, ściskając w dłoniach obrzyna. Trzeba było upewnić się, że nie została po rabusiach żadna niespodzianka.

Shuren nie był w humorze. Dalej obolały wydarzeniami z dnia poprzedniego po zawalonym na niego regale, to poranek nie powitał go ani trochę milej. Seria wystrzałów, a następnie ostry ból w plecach, czym okazała się strzała… oby nie zatruta. Pomysł, aby wyjść oknem i zajść drabów od pleców był idealny. Dwóch mężczyzn szybko załatwiło resztki ich bandy, która nie uciekła. Strzała z łuku Liao poszybowała wprost w tył karku jednego z obdartych typków, lecz zanim strzała do niego dotarła Chińczyk zdążył wypuścić drugą w jego stronę, która ostatecznie miała trafić cel między łopatki, czego sam mistrz walki nie zobaczył, chociaż dokładnie wiedział gdzie uderzy, a sam obraz tego obejrzał kilka minut później, gdy zabierał ponownie swoje strzały z ciała nieboszczyka - to właśnie lubił w swojej broni. Amunicja, o ile była możliwość, nie marnowała się. W tym momencie jednak nie patrzał na lot strzały, bo napinał ponownie łuk w kierunku kolejnego przeciwnika, ale nie zwolnił cięciwy. Mężczyzna padał już martwy z nożem wbitym pod żebra przez Nakpenę.

Gdy już było po wszystkim i upewnili się, że na pewno nikt więcej ich nie niepokoi, Indianin opatrzył jego ranę. Liao nie oferował rewanżu. Wiedział, że są bardziej kompetentne osoby do zajęcia się jego plecami, a wolał nie zabierać się za coś na czym się nie zna. Kiedy ci co potrafili opatrywali rannych Liao poszedl w stronę swojej ofiary, z której wystawały dwie strzały. Bez żadnych ceregieli wyciągnął je z truchła, a krew i inne pozostałości wytarł o kurtkę nieboszczyka. Później zaczął przeszukwać ciała denatów w celu zebrania co ciekawszych rzeczy, a wiedział że conajmniej dwie rzeczy interesujące go tam będą, bo je widział.

Zaproponował, aby ci co są wolni poznosili to co uznają za warte w jedno miejsce, przy pojazdach. Później zdecydują co warto będzie zabrać, na co będzie miejsce. Między czasie Liao zabrał jeszcze swoją linę, która przysłużyła im się do schodzenia na parter, a gdy wszystkie rzeczy znalazły się w jednym miejscu Chińczyk posegregował je na kategorię. Uwielbiał porządek, gdy jest poukładane to wszystko musi się udać. Na segregację też miał czas. Ktoś musiał naprawić przebite opony, a on się na tym nie znał, a że nie lubił być bezużyteczny, więc zajął się tym co może się przydać.

- Słuchajcie co udało nam się zebrać - Powiedział Chińczyk, gdy skończył swoją pracę - Mamy następujące rzeczy. Z broni dystansowej:
* dwa łuki,
* zwykła kusza,
* podwójna kusza,
* 19 strzał,
* dwa bełty do podpalania,
Z broni palnej:
* pordzewiały Colt Double Eagle 10mm,
* Ruger Service-Six,
* Walter PPK
* fuzja-samopał na amunicję 7.62mm z bębenkiem,
Z amunicji:
* 3 sztuki 7.62mm,
* 4 sztuki PPK,
* 6 sztuk 10 mm,
* 2 sztuki .38S,
Z broni białej:
* nóż myśliwski,
* nóż wojskowy,
* 9 różnych noży i szpikulców,
* 3 noże kuchenne,
* 4 noże do rzucania,
* 3 inne noże,
Łącznie 21 noży, dalej:
* maczeta,
* 2 maczety domowej roboty,
* maczeta z rękojeścią-kastetem ze szpikulcami
Łącznie cztery sztuki, kolejne - Liao wyliczał dalej nie sprawdzając, czy ktoś go słucha czy nie, mówił nawet sam dla siebie:
* siekierka do rzucania,
* gruba, drewniana noga od stołu ala maczugą, owinięta drutem kolczastym,
* bejsbol nabijamy gwoździami,
* łom,
* oszczep,
* kastet,
* 2 małe scyzoryki
* zapalniczka
* 2 metry drutu,
* gaz-rurka,
* poker kominkowy.

Nastąpiła dłuższa pauza, kiedy Shuren skończł wyliczanie. Podniósł wzrok z zebranych rzeczy i spojrzał na towarzyszy.
- Jak widać w większości nic bardziej wartościowego - Podsumował - Moim zdaniem jeżeli ktoś uważa, że może mu się coś z tego przydać powinien dobrać to do swojego indywidualnego ekwipunku, a resztę można złożyć na pace lub rozłożyć też część po motorach, w razie czego będzie czym handlować. Może to niewiele, ale komuś może się przydać wzmian za coś. Jeżeli nikt nie ma nic przeciwko to wziąłbym strzały, bełty, tę podwójną kuszę oraz drut.

***

Niedługo później Shuren mógł znów poczuć wiatr na ciele dzięki rozpędzone maszynie pędzącej po autostradzie. Nie ujechali dużo i Nakoena odezwał się po radiu. Rezerwa. Liao spojrzał u siebie. No tak. Jeszcze się nie świeci, ale wskazówka tuż przed czerwoną kreską. Czyli prawie dno baku. Trzeba stanąć i zatankować. Szukajac dogodnego miejsca na postój zobaczyli ciekawa informację. Ktoś ma paliwo. Na lotnisku. Grzechem byłoby nie wykorzystać takiej sytuacji. W końcu paliwa będzie im brakować, beczka nie starczy, aby dojechać do celu i wrócić. Decyzja padła, aby sprawdzić informację.

Gdy zbliżyli się do lotniska Chińczyk stracił nadzieję na handel. Dobre ponad setka Zombiaków chodziła siebie swobodnie po lotnisku. Najwidoczniej informacja musiała być przestarzała i tyle. Nie pozostało nic innego jak zatankować i wracać na trasę. Nadzieję na możliwość zatankowania przywróciły dziwne błyski świtała gdzieś z daleka. Żywy człowiek. Ale, czy to ten od paliwa, a może ktoś zwyczajnie tam utknął? Nie ważne i tak warto to sprawdzić. Masa Zombie może też świadczyć, że nie było to zbyt często odwiedzane miejsce, chyba że truposze to nowy wystrój Abraham Lincoln Capital Airport. Jedno było pewne. Przed nimi była niełatwa droga.

- No to musimy przebić się do oblężonej twierdzy - powiedział Thomas. - Mam tylko nadzieję, że napis nie kłamał.
Humor średnio mu dopisywał i wpuszczenia ich w maliny (a raczej między zombie) zdecydowanie nie uznałby za dowcip wart choćby pensa. Raczej porcji grubego śrutu z solą w dupsko dowcipnisia.
- Pytanie tylko czy to nie zasadzka jakichś kolejnych świrów. Informacja o paliwie może być od dawna nieaktualna. Chociaż z drugiej strony zombie raczej znaków lusterkiem nie dają. Mimo wszystko zalecam czujność i broń w pogotowiu - odpowiedział Nakpena.
- Wcale nie zdziwiłbym się, gdyby to był chwyt: wiecie, kretyni wyczyszczą za nas zombie, później wykończymy kretynów. Ale chyba nie mamy wyjścia, potrzeba zaryzykować - ocenił Mach, trochę jeszcze zmachany po konowałskich wyczynach. Ostatecznie konieczne było załatanie rany Thomasa, wsparcie Nakpeny oraz opatrzenie własnej lewej nogi, prawej właściwie również. Jeszcze bolało. Łotryyyyyyy! - Słuchajcie, co za wiele to niezdrowo. Thomas Jefferson powiedział: “Nie ma takiego zadania, którego nie dałoby się zrobić, jeśli podzielić je na kawałki oraz owymi kawałkami wykonywać”. Spróbujmy podjechać pod lotnisko z jakiejś strony oraz wyciągnąć niewielką grupę zombiaków. Załatwimy ich. Rozjeżdżając wozem, czy pałami, mieczami, bronią wręcz. Później kolejną grupę i tak dalej. Wreszcie potrzeba będzie oczyścić może ręcznie, ale co rozwalimy, to rozwalimy. Jeśli nie zadziała, po prostu spróbujemy innej metody. Jeśliby chciały zombie ruszyć razem, to po prostu wyciągniemy ich i spróbujemy przebić się przez pozostałe. Żeby rozwalić bowiem amunicją, chyba potrzebowalibyśmy wywalić większość naszej rezerwy. Proponuję więc wyciąganie niewielkich grupek. Jak oceniacie koncepcję?
- Ja myślę, że zamiast marnować siły i amunicję na bezmózgie zombi lepiej po prostu przebić się do tego kto miga lusterkiem. Jeśli to pułapka to broń będzie potrzebna na wabiących, a jeśli nie to tym lepiej. Wybicie tych hord nieumarłych jest raczej poza naszym zasięgiem.
- Właśnie powiedziałem, że biorąc po kawałku nie będziemy musieli używać amunicji, natomiast jeśli przebijamy się, wtedy potrzeba będzie strzelać ostro, ale jak uważacie - ocenił Mach myśląc na temat jakiegoś sposobu. - Ewentualnie wywabić, wyciągnąć, później przebijać..
- Rozumiem Twój pomysł, ale nie spodziewam się żeby obyło się bez strzelania. Zombi jest zbyt dużo. Zmęczymy się tylko i uszkodzimy samochód. Kto wie. Może właśnie o to chodzi tym domniemanym sprzedawcom paliwa?
- Może tak jest, wszystko jest możliwe. Wobec tego może po prostu zrobić autem, czy motorem hałas oraz odciągnąć zombiaków? Wspomniałem również tą opcję. Samochód jest wiele szybszy. Zombie idący za autem mogliby pójść ileśset metrów czy nawet więcej, po czym auto zwyczajnie mogłoby przejechać bokiem. Oczywiście wcześniej wartoby się zastanowić, czy jest to wykonalne, ale jeśli tak, ułatwiłoby to kwestię przejścia - nie upierał się Mach przy swoich propozycjach, ale warto było rozważyć wszelkie możliwości ułatwienia pracy.
- A może by tak - Zaczął Liao pogrążony w myślach patrząc się na stado zombiaków znajdujących się przed nimi - Może tak ja z Nakpeną spróbujemy ominąć te potwory? Motorem jest łatwiej manewrować niż samochodem. Pojedziemy na prawo lub lewo robiąc duży łuk, ktoś z was puści krótką serię z karabinu w powietrze, odciągnie od nas zapewne sporą część truposzy. Jak już dotrzemy na miejsce i okaże się, że jest to pewny handel damy znak lusterkiem. 3 błyski odstęp, 2 błyski odstęp 3 błyski. Jak będzie inny sygnał to znaczy, że coś jest nie tak. Co wy na to?
- Dobry plan - skwitował krótko Indianin.
- Też uważam, że można spróbować odciągnąć część zombie - wtrącił się milczący do tej pory Thomas - zanim zaczniemy je rozjeżdżać.

Shuren obserwując przedpole, cofnął się do motocyklu, na którym był umieszczony plecak, a do niego lornetka. Przyłożył ja do oczu i spojrzał w stronę znaków świetlnych, aby móc przyjrzeć się osobom z drugiej strony z bliska. Parka na dachu… chyba chłopak i dziewczyna, ubrani zwyczajowo… dziewczyna nawet zaczęła machać ręką?

- Dwie osoby na dachu. Z miejsca, skąd świecą. Jedno z nich macha. Nikogo więcej nie widać na zewnątrz - Liao poinformował resztę - Dobra, nie ma co stać i się zastanawiać. Działajmy.

Po tych słowach Chińczyk schował lornetkę, skierował się ponownie do motocyklu i odpalił go wsiadając na niego.
- Thomas - odezwał się lekarz - może raczej zamiast strzelania ową serią, albo uruchomić samochód oraz przejechać się warcząc silnikiem, albo zrobić jakiś hałas inaczej. Naboje nie są tanie - uzupełnił jeszcze.
- Zawsze można wykorzystać klakson - odparł zagadnięty. - Nie stracimy nabojów ani nie nadwyrężymy silnika.
- To wy róbcie dywersję, a my z Liao spróbujemy się przebić - odrzekł Nakpena, spoglądając pytająco na Chińczyka. Jednocześnie uruchomił motocykl.

Więc po ustaleniu wszystkiego, zaczęli wcielać w plan to o czym rozmawiali.

Mach otworzył właz na wezwanie kobiety oraz przez górne przejścia przyjrzał się wspomnianemu zombiakowi. Generalnie nie ufał ciągle owej ferajnie. Przeto nawet otwierając stanął sobie tak obok klapy, że gdyby ktoś, noooo na przykład krył się poza włazem oraz chciał zaatakować, nie byłby w stanie tego uczynić. Oczom zebranych ukazało się wnętrze… wysokiego hangaru. Ciężarna tam zajrzała, wzruszyła ramionami, po czym po prostu zeszła po drabinie w dół. Przytknęła jednak palec do ust, pokazując pozostałym, iż mają być cicho?

Drabinką w dół, dwa metry. Tam był z kolei metalowy pomost, zawieszony pod dachem hangaru, na całej jego długości. I stamtąd prowadziły dwie kolejne drabiny, już na sam dół, po obu bokach ścian. Jakieś 10 metrów…

Oprócz masy śmieci w hangarze, stał tam i na środku jakiś jeep. No i kręcił się Zombie w czerwonej kurtce. W samym hangarze, było jednak i w jego rogu jakieś biuro z dachem, tam też ktoś mógł być?

- Cóż - wyszeptał oraz wskazał na kogoś stanowiącego eks-człowieka. Obecnie nie było możliwości mu pomóc, nooooo może poza krwią Skarbu, ale szczerze, absolutnie nie chciał się wyrywać z takimi pomysłami jako pierwszy. Nie miał ochoty ani na spory wewnątrz chicagowskich wysłanników, ani nie chciał specjalnie ryzykować rozprzestrzenieniem się możliwości przemiany stworów na istoty myślące. Oczywiście jasne, obiektywnie nazwanie znacznej części populacji człowieczej istotami myślącymi urągało myśleniu.

Jeszcze raz Mach jeszcze z góry rozejrzał się wokoło. Standard Areo, gdzie zgromadzono zapas paliwa był nie tak bardzo daleko, zaś liczba włóczących się zombiaków niewielka. Para kumotrów, jak Nakpena oraz Liao spokojnie potrafiłaby załatwić owe spowolnione istotki oceniał. Ciszy chyba nie było już co utrzymywać. Skoro wysokość zejścia była tak duża, nie było możliwości, żeby zombie owego nie poczuł. Ale sporą szansę można upatrywać, że istniała para rabinek. Thomas wziąłby jedno wysokie zejście, Mach drugie, zombie nie mógłby się rozdwoić. Jakby podszedł pod jedno, to osoba schodząca owym zejściem wstrzymałaby się na bezpiecznej wysokości, zaś osoba schodząca pozostałym zeszła oraz uwaliła zombiaka. Jakby pojawił się inny, choćby ze wspomnianego biura, wtedy potrzebaby było wykorzystać pukawki, ale póki co…
- Proponuję owego przy aucie załatwić bronią białą, ażeby nie tracić amunicji - kobieta wskazała tylko zombie Nr One, ale wszak może się jeszcze jakieś inne kryły? Choćby wewnątrz owego biura. Jej słowa mówiły, że jest tam brat, a nie, że jest tam tylko wspomniany brat. Jeśli nie było więcej zombiaków, albo niewiele więcej, no to wystarczyła para: Thomas - Mach, żeby załatwić kwestię. - Thomas, weź tamtą drabinkę - zaproponował konował - ja wezmą tą. Zombie nie będzie w stanie pilnować obu - rzekł przygotowując maczetę oraz powoli ruszając - Po oczyszczeniu pomieszczenia, kiedy Thomas zajmie się ewentualną naprawą, wracam - uzupełnił jeszcze Mach obawiający się, że rozproszona grupa może mieć problemy, zaś najważniejsze było bronić Skarbu. Thomas pewnie spokojnie poradzi sobie z naprawą, zresztą otrzymał jeszcze walkie talkie. Mach miał parkę, którą starał się pilnować.

Czyli: najpierw zejścia na ów metalowy podest, później podestem do ściennych drabinek. Chyba nie powinno być przy tych problemów. Wreszcie konował chciał ocenić stan zejścia, poruszać, poszarpać, jeśli wszystko było OK, ostrożnie ruszyć.

- Czy to jedyny zombie w tym budynku? - Thomas cicho spytał stojącą obok Amandę. - Mach, załatwisz go? - Stale mówił tak samo cicho. - Zejdę kawałek, zrobię trochę hałasu...
- Oczywiście - konował skinął oraz chciał realizować pomysł.
- Wcześniej było ich z pięć… - Powiedziała Azjatka.
Thomas zostawił skrzynkę na podeście, sprawdził wytrzymałość drabinki, a potem zszedł po niej do połowy jej wysokości. Zatrzymał się i parę razy kopnął nogą w drabinkę. Miał nadzieję, że metaliczny dźwięk ściągnie zombiaka w pobliże drabinki i skutecznie odwróci jego uwagę od działań Macha. Tymczasem Mach planował po prostu realizowanie koncepcji, czyli:
- zejście, jeśli mechanik ściągnie zombiaka,
- skoczenie po zejściu do przyciąganego akcją mechanika zombiaka oraz załatwienie go,
- jeśliby pojawiły się kolejne zombie, planowane było wskoczenie na drabinkę, przy której załatwiłby wspomnianą istotę,
- jeśliby coś nie szło właściwie, liczył, iż mechanik otworzy ogień.

Raban, jaki zrobił Thomas, zwrócił uwagę. Zombie-czerwona kurtka, zaczął powarkiwać, i nerwowo się rozglądać… ruszył ku źródle dźwięku… w końcu i podniósł bladą, trupią gębę w górę, patrząc na mechanika… zaczął głośniej warczeć, podchodząc do drabiny, i tam stał. Z biura zaś wyczłapało jeszcze czterech zdechalków. Wszyscy ruszyli do miejsca, gdzie stał pierwszy Zombie. Trzech facetów, jedna kobieta… pokryci krwią, w potarganych łachmanach, jednemu brakowało ręki, niektórym nieco włosów… wszyscy powarkiwali, od czasu do czasu i wyciągając ręce w górę, w stronę Thomasa. Oj tak, chcieliby go dopaść w swoje łapy.
- No i faktycznie jest ich piątka - stwierdził Thomas, z całkowitym brakiem entuzjazmu spoglądając w dół. Nie miał zamiaru schodzić nawet o szczebelek.
- Czyli wcześniejsza koncepcja się rypła - ocenił konował wróciwszy. - Albo zastrzelimy je, albo zadźgamy. Jeśli byłaby jakaś rurka aluminiowa, drążek, czy cokolwiek, możnaby czymkolwiek przywiązać, przymocować na sztywno moją maczetę do tego tworząc jakby chińską halabardę. Wtedy schodzimy po drabince tyle, żeby nas nie dosięgły, zaś żeby nasza halabarda mogła sięgąć ich. Wybijamy spokojnie. Czyli taka opcja oraz taka opcja, którą wybrać?
- Jeśli widzisz jakąś rurkę... - powiedział Thomas, rozglądając się dokoła i wypatrując wspomnianej rurki. - Ja bym ich wystrzelał... Może głośniejsza metoda, ale szybsza. Wolisz strzelać z drabinki, czy z pomostu?
- Z pomostu spokojnie się przymierzy - pomyślał głośno konował.
- No to zaczynaj - powiedział Thomas. - Twoje dwa, moje dwa, a ostatniego załatwimy zgodnie z pierwotnym planem. - Ruszył w górę, na pomost. - W zasadzie szkoda, że nie mamy kowadła -.dodał, tak pół żartem, pół serio.
Wobec tego Mach spokojnie przymierzył, nawet położywszy się spokojnie oraz ustalając muszkę ze szczerbinką.
- Twoje prawe, moje lewe - wyrzekł jeszcze, aby przypadkiem nie trafili swoich. Spokojnie ustalił celownik. Później strzelił pistoletem.
Nie trzeba było się spieszyć, więc Thomas również spokojnie wycelował z karabinka, a gdy przebrzmiały echa wystrzałów kompana i "żyjące" jeszcze zombie się uspokoiły, sam również pociągnął za spust, chcąc utrupić najpierw jednego, potem drugiego stwora.

Mach trafił pierwszego Zombiaka w czubek głowy, kula pistoletowa weszła głęboko w czerep… drugiego podobnie. Trzeci żywy truposz się miotał, i warczał głośno, i zaczął nawet z bara walić w drabinę! Ta jednak ani drgnęła. Kolejna kula, i znowu "pudło", zamiast w łeb, w bark… ale w końcu się udało. Trafienie w łepetynę, kolejny padający na podłogę.

Peter wycelował ze swojego karabinu. Ledwie 10m w dół, z pomostu do podłogi, do Zombie… na celowniku optycznym ich mordy były jeszcze bardziej odpychające… a postrzelona ręka bolała. Nacisnął spust. I nic. Że co? Nacisnął znowu. Pieprzony karabin się zaciął??
- Niech to diabli... - Thomas najwyraźniej zapomniał o obecności przedstawicielki płci pięknej. - Zacięło się cholerstwo...
Na szczęście zombie były daleko, więc właściciel felernego karabinu mógł zabrać się za jego naprawę.
- OK, spróbuję - Mach ułożył się znowu chcąc się zabrać za resztę. Strzelał spokojnie jak właśnie wcześniej… i tym razem poszło już bez "potknięć". Dwa strzały, dwa trupy-trupy. W hangarze w końcu zapanowała cisza.

- Robicie spooooro niepotrzebnego rabanu - Powiedziała azjatka, wyciągająca paluszki z uszu.
- Wiele hałasu, ale za to skutecznego - powiedział Thomas, który zdążył się uporać z opornym karabinem. - Gdyby tu był jeszcze jakiś zombie, to by do nas przyszedł... - Zabrał narzędzia i zaczął schodzić po drabince. - Zaciągniemy je na zaplecze? - Spojrzał na Macha.
- Raczej tak, chyba nikt nie miałby ochoty pracować mając obok siebie - konował sprawdził trwałość drabinki na wszelki wypadek oraz rozpoczął wędrówkę ku podłodze pomieszczenia, kiedy Thomas zszedł. Chyba lepiej nie było obciążać jej obydwoma mężczyznami na raz. Później planował znaleźć coś, żeby odciągnąć owe stwory, jakąś linę, czy cokolwiek, albowiem nie planował tknąć resztki stworów osobiście.
Thomas odłożył narzędzia, przewiesił karabin przez ramię i założył rękawice. A potem złapał jednego z zombiaków za buty i pociągnął w stronę biura. Konował również ruszył się przy owej pracy.

Biuro było puste, i wychodziło na to, że w hangarze nie było już nikogo, oprócz dwóch kumpli, i ciężarnej azjatki… Mach więc wrócił na drabiny, wspinając się spowrotem w kierunku dachu… Thomas więc został sam z Amandą.
- No to… co teraz? - Spytała dziewczyna.
- Teraz to zabierzemy się za samochód - powiedział Thomas. - I jak się da... - spojrzał na dziewczynę - ...to się zrobi - dodał.
- No to… rób? - Ciężarna rozejrzała się nerwowo po hangarze.
Thomas zajrzał do jeepa. Drzwiczki co prawda były otwarte, ale kluczyków w stacyjce nie było.
- Kto ma kluczyki? - spytał. - Może ty...?
Podszedł do dziewczyny i położył ręce na jej biodrach.
- Mogę sprawdzić...? - spytał.
- Ale… że co?? - Azjatka cofnęła się o krok w tył, a jej dłoń powędrowała gdzieś za jej własne plecy.
"Ale że nico", pomyślał Thomas.
- Kto ma kluczyki do jeepa, bo nie chciałbym rozbrajać stacyjki - powiedział.
- Kluczyyyyki… fuuuckkk… - Azjatka przewróciła oczami - Eeee… CHYBA są w kanciapie? - Kiwnęła głową na biuro kilka kroków obok nich.
- Super, skarbie. A pomożesz mi szukać...? - spytał. "Biuro? Serio?", pomyślał.
- No… ok… - Powiedziała Amanda, wpatrując się trochę podejrzliwie w Thomasa. A ten objął ją w pasie zdrową ręką… i został odepchnięty.
- Ej, no co jest? - Fuknęła Azjatka.