Wielka, wielka podróż przez pół Stanów, jak nie ekscytować się czymś takim?!
Ważna podróż, życiowa misja i okazja do opuszczenia Chicago, gdzie może i było bezpiecznie, ale jak lubiła mówić starsza siostra Dove: spokój był zastojem któremu lepiej nie folgować. One dwie wystarczająco pozwoliły sobie na luksus stabilizacji, całe pół roku zimując w miarę bezpiecznej osadzie ludzi Marthy. Sześć sympatycznych miesięcy pozwalających na odpoczynek i zaleczenie ran, zarówno tych fizycznych, jak i psychicznych. Dzięki temu wizja opuszczenia całkiem nieźle poznanego terenu nie wzbudzała niechęci, a ciekawość, bo ruszali w nieznane. Kiedyś jeszcze ponoć dało się zaplanować całą trasę łącznie z postojami i miejscami do tankowania dzięki magicznemu internetowi. Można było podpatrzeć na interaktywnych mapach milę po mili drogę do przemierzenia. W radio mówiono o wypadkach, a śmieszne funkcje telefonów komórkowych badały nawet natężenie ruchu. Aplikacje, tak to nazywała Eve i to z jej opowieści Dove czerpała wiedzę o przeszłym świecie, bo ten ich stanowił jedną, wielką niewiadomą.

Nikt ich nie poinformuje czy na wyznaczonej drodze natkną się na twory Alexy, kanibali, żywe trupy, przeróżnych świrów, szaleńców… no cały ten kolorowy, przyprószony pyłem radioaktywnych pustkowi galimatias osobowości, a jak już to gdzie dokładnie.

Pozostawało liczyć na podstawowe zmysły, instynkt przetrwania, fart oraz własne umiejętności. Z tego też powodu Dove O’Haley zamiast zaszyć się w swoim pokoju z książką i wsiąkać w lepszy świat gdzie istnieje jasny podział na dobro i zło, skrupulatnie pakowała w niewielki plecak ubrania, zapasy, a także amunicję. Sztuka po sztuce rozkładała całą ich broń palną, czyściła ją, składała do kupy i odkładała na stolik obok wysłużonej kanapy.

Nie mieli za sobą techniki w dawnym tego słowa znaczeniu, jednak nie zostawiono ich z kijami i kamieniami, wciąż posiadali narzędzia zarówno do obrony jak i ataku jeśli zajdzie taka potrzeba. Narzędzia dzierżące narzędzia w próbie przetrwania tego, co przyniesie los.
Nikt nie dawał gwarancji że następny wieczór zastanie ich żywych, ale to był problem na później…

Tej nocy Dove przede wszystkim próbowała odpocząć, wyspać na zapas w wygodnym łóżku i pod ciepłym kocem. W bezpiecznym miejscu pozwalającym na odłożenie całej masy żelastwa oraz wyłączenie trybu czuwania. W drodze znów przyjdzie spać z jednym otwartym okiem, skorzystała więc w pełni z ostatniej szansy na normalny odpoczynek.
Rano razem z siostrą zebrały rzeczy, dopięły ostatnie napy i w ciszy zeszły na dół do pozostałych, aby po krótkich pożegnaniach ruszyć pickupem poprzedzonym przez parę motocykli.

Czerwony Ford pruł dzielnie popękany asfalt pełen dziur i skorodowanych wraków usianych na poboczach, a czasem i w poprzek drogi. Jeśli metalowe truchła zalegały pobocze praktycznie ginęły w dzikiej zieleni krok po kroku wypierającej stary, szary i asfaltowy świat. Natura odbierała niedobitkom ludzkości swoje królestwo. Zamknięty krąg, życie, śmierć i znowu życie. Albo życie po śmierci gdy wzięło się pod uwagę Zgnilce włóczące się bez celu po okolicy po sztuce lub po parę sztuk. Na razie, z początku samego, ludzka wyprawa miała szczęście. Żadnej hordy, żadnych hałd trupów przyciągających wszelkiej maści padlinożerców. Jechali bez przeszkód, z Eve za kółkiem, Thomasem po jej prawej stronie. Z tropicielem i jego psiulkiem na pace oraz małą dziewczynką pomiędzy Dove, a Machem. Jeśli drugiego kierowcę rudzielec raczej ignorował, to docowi nie omieszkał zadać paru pytań, pośmiać się albo obserwować kątem oka, bo czemu nie? Tak samo jak snajper obserwowała Amy obok, czasem coś do niej mówiąc, a czasem milcząc lub nucąc cicho pod nosem. Długa droga, siedzenie w jednym punkcie, praktycznie bez ruchu… dlatego przywitała z radością informację że zatrzymują się na popas. Popas, toaletę i rozprostowanie nóg.

Wieczór mógł poświęcić dla siebie. Dzienna drzemka sprawiła, że nie chciało mu się spać, a adrenalina powodowana myślą dnia kolejnego dodawała jeszcze większego pobudzenia. Miał czas, aby spokojnie się spakować i trzy razy przemyśleć co będzie mu potrzebne. Chciałby zabrać jeszcze jakieś rzeczy ze sobą, ale pojemność motocyklu, mimo powiększenia załadunku przez dodane elementy, dalej była ograniczona. Zdecydował się na najbardziej potrzebne rzeczy. Była szansa, aby zaoszczędzić nieco miejsca, ale niestety nie udało się to. Z drugiej strony może to i lepiej.

Złożone rzeczy zabrał do swojego pojazdu, które bardzo skrupulatnie przymocował, każde na swoje miejsce. Porządek co gdzie ma leżeć był bardzo ważny. Sprawiał, że nie traciło się później czasu na szukanie tego, co akurat jest potrzebne w danym momencie. Najbardziej przydawało się to w momencie sytuacji podbramkowych, nagłych, gdzie nie było czasu, aby przerzucać połowę bagaży, aby znaleźć tę jedną rzecz, która mogła uratować nam w tym momencie życie. Dlatego Shuren dokładnie miał zaplanowane miejsce na każdą rzecz w swoich bagażach i poświęcał teraz temu więcej czasu z myślą, że opłaci się to w przyszłości.

Gdy wrócił do swojego pokoju, przygotował sobie odzież na kolejny dzień oraz zabrał się za konserwacje swojej broni. Naciągnięcie cięciwy - jedna z ważniejszych rzeczy, jak również i smarowanie jej woskiem. Następnie sprawdzenie naostrzenia grotów, czy owijki i promienie nie są popękane, czy lotki są idealnie wyprostowane lub skręcone. Przyszła kolej i na inne ostre przedmioty, które należało odpowiednio przygotować. Wszystkie te rzeczy były w idealnym stanie, bo Chińczyk dbał o nie regularnie, ale jego natura kazała mu to wszystko sprawdzić. Najwięcej uwagi poświęcił jednak swojej szabli dao. Spadek po jego mistrzu, o który dbał najbardziej ze swojego całego dobytku. Ostrze było zawsze ostre i lśniące, a Liao sprawdzał je codziennie.

W momencie jak już wszystko było przygotowane i miało swoje miejsce, aby kolejnego dnia to ze sobą zabrać, Liao Shuren skierował się do ołtarzyka przodków. Zazwyczaj znajdowałyby się przy nim zdjęcia zmarłych, Shuren niestety takich nie miał, a sam ołtarzyk był raczej skromny. Umieszczone były na nim trzy kadzidełka. Po jednym dla jego rodziców i ostatni dla jego mistrza. Odpalił je i uklęknął. "Mamo. Tato. Mistrzu. Ponownie wyruszam w podróż. Daleką. Tym razem jednak mam cel. Proszę, dajcie mi siłę, abym dotrwał w niej do końca. Czuwajcie nad mym losem. - Modły trwały jeszcze jakiś czas. Liao opowiadał o tym co działo się od ostatniego razu, gdy komunikował się z duchami przodków, a także informował, że przez dłuższy moment może się nie odzywać.

W końcu przyszedł czas na sen, który nie był łatwy. Chińczyka zaprzątało milion myśli o tym co może wydarzyć się kolejnego dnia i przez kolejne dwa tygodnie, a może i jeszcze dłużej. Pół nocy kręcił się nie mogąc znaleźć miejsca w łóżku, aż w końcu zasnął i spał twardo do samego piania kura.

Rano niewiele czasu zajęło mu ogarnięcie się dzięki przygotowaniom dnia poprzedniego, więc jako pierwszy znalazł się w garażu i miał okazję jeszcze raz wszystko sprawdzić. Powoli zaczęła schodzić się reszta "wycieczkowiczów", a także starszyzna. Po rozmowach szybko zorientował się, że wybór bezpiecznej trasy pójdzie w odstawkę na rzecz tej najszybszej… teoretycznie, bo praktycznie mogą w ogóle nie dojechać. Nie miał zamiaru się kłócić. Do młodych którzy nie wyjechali poza miasto i tak nie dotrze, nie zrozumieją. Jedynie Nakpena przejawiał rozsądek podobny jak on sam.

Przyszedł czas pożegnania. Martha, jak obiecała, załatwiła beczkę paliwa oraz jedzenie. Paliwa raczej nie starczy, trzeba będzie załatwić więcej po drodze, ale większej ilości i tak by nie zabrali. Co do jedzenia… Liao był w niemałym szoku. Podczas pakowania dnia poprzedniego zastanawiał się, czy brać jakieś jedzenie, skoro Martha mówiła "Dostaniecie jedzenie.", "To jest ważniejsze niż wszystko inne." Był pewien, że dostaną spore racje, ale w końcu i tak zdecydował się na zabranie kilku swoich indywidualnych zapasów, tak na wszelki wypadek. Dobrze zrobił, bo trzy dzienne porcje na głowę, to jest niewiele na dwutygodniowy wyjazd. Czyli będą zmuszeni do przeszukiwania domów i sklepów w celu znalezienia dodatkowych porcji żywieniowych, a będzie potrzeba ich bardzo wiele.

Odjechali. Z początku znaną mu drogą, nawet niedawno przejeżdżaną, bo zaledwie wczoraj. Mógł zobaczyć skutki wybuchu samolotu, które rozniosły się na kilka ulic dalej. Tam gdzie jeszcze pozostały szyby, zostały one wybite przez wywołany wstrząs. Szkło leżało porozbijane na ulicach, które trzeba było teraz ominąć slalomem. Wyjazd z miasta przez most. Ten sam, którym się tutaj znalazł rok temu i miał nadzieję na dłuższy pobyt, gdy znalazł schronienie w starej szkole. Niestety, albo stety los poprowadził go ponownie w podróż.

Drogi i autostrady niewiele się zmieniły od jego ostatnich jazd. Popękane i zniszczone, nie pozwalające na szybszą jazdę. Chociaż doświadczenie Shurena mogło mu pozwolić pojechać szybciej, ale nie było takiej potrzeby. Samochód nie miał możliwości tak umiejętnie wyminąć wszystkich wybojów, więc trzymał się kolumny. Po kilku godzinach jazdy mieli za sobą niewiele, bo zaledwie 200 km i to nie całe. Jadąc samemu, albo w parze z drugim motocyklem obstawiałby chociaż drugie tyle. Niestety nie mogli sobie na to pozwolić.

Po radiu nagle poszła informacja, że szukają postoju. Chińczyk pomyślał, że w sumie przydałoby się rozprostować nogi i coś zjeść. Zobaczył jak Nakpena ruszył w przód. Zapewne, aby znaleźć dobre miejsce na przerwę. Była to dobra okazja, aby móc się nieco rozpędzić motocyklem, więc i Liao dołączył do Indianina w poszukiwaniach, wyprzedzając mocno czterokołowiec. Po chwili było jasne, gdzie się zatrzymają. Nie było to może najlepsze miejsce jakie mogli sobie wymarzyć, ale zdecydowanie lepiej niż na otwartym polu.

Barker Chevrolet w mieście Lexington pewnie kiedyś było ruchliwym miejscem. Prawdopodobnie przed oczywistymi problemami był to dealer oraz serwis samochodów marki Chevrolet. Mach niespecjalnie pamiętał, czy to była jakaś ekskluzywna marka, przeciętna, czy pospolita. Tym bardziej, iż obecnie nie miało to jakiegokolwiek znaczenia. Zwyczajnie poszukiwali miejsca na postój i właśnie w związku z tym zjechali z autostrady prowadzącej do wspaniałego St. Louis, ech, ewentualnie wspaniałego…

Zjechali na prawo i tam znajdował się właśnie wspomniany obiekt, zaś naprzeciwko niego niewielkie zabudowania. Gdzieś jakaś szopa, albo magazyn, kolejna później. Wszystko rozrzucone. Mach szefem nie był, zresztą generalnie nie było szefa, ale takimi sprawami powinien się zajmować ktoś posiadający umiejętności wojskowe.
- Jeśli odpoczniemy sobie przycupnąwszy pod którąś szopą, albo nawet gdyby się udało wjechać do środka, będziemy mieli solidny widok wokoło, zaś nas pomiędzy budynkami nikt raczej nie zauważy.
Albowiem szopy miały wokoło porozrzucane rozmaite beki, czy jakieś inne żelastwo.
- Jakbyśmy podjechali, ktoś wejdzie na górę, żeby obserwować, zaś pozostali zjedzą, odpoczną, później zmienią strażnika - spojrzał wymownie na Dove, która ze swą super spluwą byłaby chyba najlepsza dla owej roli. - Zresztą nie tylko ona chce sikać - uzupełnił, ostatecznie sporo czasu wszyscy wstrzymywali się. - Oraz musimy ustalić, co powiemy fanatykom, jeśli spróbują nas powstrzymać oraz jeśliby przewyższali nas znacząco jakoś.
- Najpierw i tak trzeba zbadać teren - stwierdził Thomas. - Szansa na to, by w tym samym momencie się tutaj zatrzymał jest niewielka, ale po co ryzykować...
- Wobec tego ruszajmy. Chociaż może Pepsi wyczułaby, ale co tam. Dove może na pakę i razem z Laverne przygotują broń. My obok samochodu - zwrócił się do Thomasa - Evelyn oraz Skarb samochodem, zaś Nakpena i Liao po lewej i po prawej, co wy na to? - rzucił jakiś plan.

Siedząca za kółkiem Jednooka skrzywiła się i wręcz malowniczo splunęła przez okno na rozgrzany słońcem piach drogi.
- Po prostu załatwcie to szybko, nie mam ochoty potem prać zaszczanych gaci - powiedziała cichym, spokojnym głosem, patrząc przez wsteczne lusterko na trójcę z tyłu. Doc mówił z sensem, nie widziała zastrzeżeń. Dzieciak zostanie z nią, więc jeśli jeszcze coś się stanie na blond karku zostanie wyciągnięcie paczki żywej. Teoretycznie i praktycznie nie było się do czego doczepić.
- Dobra, dobra - mruknął Mach, po czym ruszyli wedle ustaleń oraz tego, jak wszyscy mieli czy nie mieli ochotę owe ustalenia realizować. Generalnie sobie jakoś nie przypominał, żeby Evelyn prała jego gacie, obsikane czy też nie, jednak pojmował jej stanowisko, iż nie ma ochoty tego również obecnie zrobić. Trza było się ruszyć, sprawdzić i ten tego.
- Z fanatykami ciężko się gada, wiedzą swoje i reszta ich nie interesuje. - do rozmowy wcięła się ruda snajper, z połuśmiechem błąkającym się na ustach patrząc siostrze na potylicę. Poprawiła włosy i jak gdyby nigdy nic obróciła głowę do Macha.
- Najlepiej z nimi gadać ołowiem. Kulą albo nożem wbitym między żebra. Jeżeli jednak będziemy musieli wejść w jakieś interakcje… całkiem fajne bannery zrobiłeś. Pójdźmy w to żeśmy fani Jeffersona, jego doktryny i całej reszty. Jak ktoś z nas zna doktryny i inne pierdoły które ci debile wyznają podzieli się z resztą przy posiłku. Na pewno lepiej będzie jak przy spotkaniu nie zaczniemy gadać jedno przez drugiego bo się zawsze wtedy robi zamęt i dupa wychodzi - westchnęła, a auto zatrzymało się.

Thomas na fanatykach się nie znał, a słowo "fanatyzm" znalazł w słowniku i stąd wiedział, co ono rzeczywiście znaczy, ale wiedział też, że jest pewna różnica między teorią a praktyką, czyli miedzy tym, co napisano a tym, z czym człowiek zetknie się w rzeczywistości. Dlatego też na temat sposobu postępowania z fanatykami się nie wypowiadał, chociaż ogólnie uznawał, że Dove dobrze mówi.

Ludzie zaczęli działać, krok po kroku, ostrożnie sprawdzając teren potencjalnego popasu. Na pierwszy ogień poszły bliższe zabudowania, między którymi niczym cienie przemykały przygarbione sylwetki z bronią ściskaną w spracowanych dłoniach. Niebezpieczeństwa jednak nie znaleźli, ani ze strony żywych, ani maszynek. Chodzących trupów również okolicy poskąpiono, co wywołało na twarzy młodszej O’Haley prawdziwe zadowolenie. Nie lubiła Zgniłków jak ich nazywała, wkurzał smród padliny ciągnący się od nich i duszący potężnie kiedy w pobliżu znalazło się więcej niż trzech takich gnijących gagatków.


Na szczęście tym razem walące się budynki okazały się całkiem przyjazne i czyste (jak na powojenne standardy), więc grupka żywych szybko sprawdziła teren, zabezpieczyła go, a potem zabrała do przygotowania miejsca na postój. Sięgnięto po gary oraz zapasy, uzbierano drewna i połamano suche meble aby posłużyły za podpałkę. Kogo cisnął pęcherz miał okazję mu ulżyć, inni zgromadzili się przy ogniu, gdzie Liao rozkładając swoją przenośną kuchenkę oferował chętnym podgrzanie ich porcji jedzenia, a Dove z suszonym kawałkiem mięsa w zębach wymościła sobie na najwyższym dachu grzędę gdzie z karabinem opartym o komin przeglądała okolicę przez oko lornetki. Zanim jednak weszła na dach, Mach podał jej walkie talkie używane w samochodzie.
- Jakby co, daj znać - ostatecznie pozostałe aparaty miała para motocyklistów siedzących na dole. Dove wszak z góry nie powinna wrzeszczeć, iż ktokolwiek się zbliża, lecz poinformować przez niewielką radiostację, choć oczywiście wszyscy chyba liczyli, iż spokojnie wtrynią posiłek.
O'Haley przyjęła niewielkie ustrojstwo i pokiwała głową, przyczepiając je do paska spodni.
-Jasne, dzięki - powiedziała przy tym, zanim zniknęła.


Na dole zaś, tam gdzie bardziej płasko, Evelyn z Amy u boku łapała okazję aby rozprostować nogi. Pomogła jej załatwić się, a potem posadziła przy ogniu wciskając w ręce jedzenie. Tyle dobrego że dzieciak sam umiał jeść, odpadał jeden z problemów które generował.


Sama chodziła wolnym krokiem wokół grupy, co parę minut przystając i nasłuchując. Lub wymieniając nieme znaki z siedzącą na dachu Dove o ile złapały się spojrzeniami.
Było czysto, nie dosłownie, lecz jako jedyni żywi to oni robili najwięcej hałasu w domu zjaw i duchów przeszłości.
- Jeżeli spotkamy fanatyków w drodze do miasta mówimy, że zmierzamy aby skorzystać z mądrości i oświecenia dawanego przez Jeffersona, gdyż słowo jego jest w dzisiejszych czasach kierunkowskazem, a on sam kompasem dla każdego myślącego człowieka o prawdziwie czystym sercu… i inne takie gówna. Możemy być pielgrzymami zanęconymi przez któregoś z ich wędrownych kaznodziejów. Jeśli spotkamy ich po drugiej stronie idźmy w narrację że wracamy z wiecu, zboru czy jak to tam nazwać. Albo sami postanowiliśmy szerzyć święte słowa. Przekonamy ich brzmiąc równie fanatycznie - skrzywiła się, podnosząc lornetkę i wyglądając zza rogu aby sprawdzić, czy z drugiej strony nie podchodzi ich zagrożenie.
- Czyli robimy coś takiego - Mach objawił swój talent teatralny: - “Kiedy Jeffersoni z nami, któż przeciwko nam. Powiadam wam bracia i siostry, że wkopiemy Alexie i wszystkiemu tałatajstwu pod wodzą naszych światłych Przywódców. A teraz, kiedy usłyszeliście naszą wersję, albo się odpierdolcie albo was zabijemy.” Czy generalnie chodzi o coś takiego? - zerknął na Evelyn wyglądajacą za narożnik. Czy coś było nie tak? Chociaż nie, wszak Dove ostrzegłaby, gdyby ktoś się zbliżał. Zresztą podobnie Laverne, który przycupnął z boku oraz pilnował wypoczynku z ziemi ze swoją nieocenioną Pepsi.
- Zastąpię Dove - powiedział równie cicho Thomas, który już zdążył się rozprawić z udającą obiad porcją jedzenia.
Ruszył w stronę dziewczyny.
- Zmiana warty - powiedział, wchodząc na górę.
Rudzielec uśmiechnął się, a potem odpiął krótkofalówkę od paska i po chwili był już na dole, idąc raźno w stronę pozostałych.
Kilkadziesiąt metrów dalej siedział oparty plecami o ścianę Nakpena. Indianin cały czas uważnie lustrował okolicę. Wiedział, że z dachu budynku widok byłby znacznie lepszy, jednak nie rwał się do zajęcia tego punktu obserwacyjnego.Lata już nie te na łażenie po dachach.

- Jeżeli mogę coś poradzić - Powiedział Shuren kończąc jeść swoją porcję żywności - Kiedy spotkamy wyznawców Jeffersonów. W ogóle kogoś w tej okolicy, bo z daleka nie będziemy mieli pojęcia kim oni są. Polecam uciekać jak najprędzej się da. Fanatycy, nie ważne jakiej religii, mają to do siebie, że za wszelką cenę chcą zaciągnąć cię w swoje szeregi. Takie banery i teksty, nie wydają mi się pomocne. W takich sektach zwykle panuje hierarchia i jedyne co będziemy mieli do powiedzenia… to nic. Obstawiam, że zaciągnął nas do prac, jako najniższych w hierarchii, a żeby się wspiąć będziemy musieli się nieźle napracować, o ile w ogóle nam się uda. Ucieczka zapewne też nie będzie wchodziła w rachubę, bo możemy zostać rozdzieleni. Wtedy nasze szanse na ratowanie czegokolwiek spadną do zera.