Szybka przerwa i powrót do podróży. Jemu aż tak bardzo potrzebna nie była, ale jak już się zdarzyła to grzechem byłoby nie skorzystać, aby za jakiś czas nie wymuszać kolejnego niepotrzebnego postoju. Przy okazji udało się ustalić, aby nie wjeżdżać do centrum St. Louis. Przynajmniej tyle, chociaż Shuren zdecydowanie wolałby odbić szeroko na wschód, później na południe, a następnie powrót na prawidłową trasę. Nie poruszał jednak tego. Nie widział już w tym sensu. Nie udało się przekonać raz, to i argumenty nie dotrą przy kolejnych próbach.

Jazda autostradą była nużąca. Ciągła jazda powolnym tempem. Gdyby jechał sam to byłoby co innego. Mógłby zaszaleć, dać gazu i zaryzykować szybką jazdę po spękanej nawierzchni rozpalonego promieniami słońca asfaltu, którego światłość już dawno minęła. Jednak nie było sensu jechać w przód, aby po chwili czekać, albo się wracać do kolumny. Szkoda było paliwa.

Bloomington, jeden z obrazów, który urozmaicił im widoki. Autostrada nagle zaczęła się rozjeżdżać na zjazdy do centrum miasta lub w całkowicie innym kierunku. Oni jadąc główną trasa nad sobą mijali raz na jakiś czas mosty. Cud, że te wszystkie zjazdy, podjazdy, mosty i inne do tej pory jeszcze się nie zawaliły przy pomocy dążącego deszczu i wyrywającego wiatru przez dwie dekady, przez które nikt o to nie dbał. Co innego było z mijanych wiatrakami, które kiedyś służyły do produkcji ekologicznego prądu. Ramiona, albo były całe zardzewiałe, a w większości wcale ich nie było i gdyby nie wiedział jak wcześniej wyglądały, to zapewne nie domyśliłby się co to w ogóle miało być. Ekologia. Słowo, które straciło sens. Ludzkość na tym punkcie miała bzika. No może nie cała, ale znaczną jej część. Obecnie nie miała racji bytu, a Alexa zdziałał dużo więcej w sprawie zanieczyszczenia świata niż cała ludzkość od jego początku. Chociaż… Alexa to też twór ludzki, więc to co wyczynia ona, także powinno się przypisywać ludziom.

Minęli także bejsbolowe boiska. Sport znany bardziej w Stanach niż w Chinach. Liao znał jakieś tam zasady. Jeden rzuca piłkę, inny go odbija, ale co dalej to niezbyt się interesował. Dla niego sporty drużynowe nie były niczym interesującym. Co innego sztuki walki. To był sport jego życia i niejednokrotnie uratował mu owe życie. A taki bejsbol jak mógł uratować komuś życie? Oczywiście były pałki, można było taką przywalić komuś w łeb, ale pałką mógł machać każdy. Małpie by dać kija to będzie wiedziała jak machać, co innego nauczyć się odpowiednich technik, ruchów. Do tego potrzeba czasu, poświęcenia, wielu godzin treningu, a także minimum talentu. To było coś co posiadał Chińczyk jadący swoim Harleyem.

Z zamyślenia wyrwał go głos Nakpeny po radiu, że z prawej znajduje się stara fabryka samochodów oblegana przez zombiaków. To oznaczało, że mogła nigdy nie być sprawdzana, a takich miejsc zbyt wiele nie zostało. Głupi tylko nie skorzystałby z okazji odwiedzenia takiej miejscówki, kiedy los podsunął mu ją pod nos.

- Jedziemy tam - Powiedział Shuren po radiu do wszystkich - Może uda się tam znaleźć coś wartościowego.

Ktoś z samochodu także potwierdził, że chcą tam jechać. Nie rozpoznał głosu przez zakłócenia w etherze. Już po chwili znaleźli się u bram wjazdu na teren fabryki i rzeczywiście można było zobaczyć 20-30 żywych trupów. Niby niewiele, ale też nie mało. Jeden błędny ruch i można dołączyć do tej miłej grupki bezmózgich wędrowców.

Pickup przodował tym razem w tej wyprawie. Miał on taką przewagę, że nie musiał się przejmować pojedynczymi sztukami z gnijących potworków. Zwyczajnie mógł je staranować. Gorzej gdyby była to grupa, bądź bardzo dużo pojedynczych sztuk. Zatkanie przedniego "grilla", a następnie chłodnicy, co zdarzyło się widzieć Shurenowi na własne oczy, nie kończyło się szczęśliwie dla maszyny na czterech kołach. Tutaj tego problemu nie było. Bez większych ekscesów przebijali się przez zgraję truposzy.

Dwóch Harleyowców miało tę przewagę, że było bardziej zwrotni od samochodu i samych trupów, więc większość z nich mogli ominąć. Chińczyk jednak odjechał w bok jadąc łukiem za samochodem. Dużo bezpieczniej było widzieć dokładnie co się przed nim dzieje, niż zdać się na los kierowcy osobówki, którego działania rozbryzgiwały śmierdzące i kleiste flaki daleko za tył samochodu, nie raz właśnie na dwóch jeźdźców. Z boku nie dość, że mijała go ta niemiła czynność zbierania pozostałości to dodatkowo nie musiał omijać części kończyn korpusów i głów, bądź ich mieszanek lądujących na ziemii. Na flance miał też okazję to użycia swojej szabli dao, której głownia była ostra i twarda. Pierwszego trupa wyminął bardzo zręcznym manewrem, w trakcie którego kopnął trupa butem, a ten przewrócił się i rozpadł się na pół widocznie od przegnicia od tych dwudziestu lat. Chwilę później zdarzył już wyjąć swoją broń, która zamachnął się na swoją kolejną ofiarę, której jednym cierniem odciął głowę. Z kolejnym już nie było tak świetnie. Tracąc impet po pierwszym "zabiciu" trupa, kolejnego jedynie drasnął w ramię, z którego popłynęła ciemna krew.

Przed nimi znajdowała się już ostatnia linia trupów. Shuren skierował się na jednego z nich i już z zamiarem odcięcia mu głowy uniósł dłoń, lecz ten w momencie zamachnięcia odwrócił się słysząc głośniejszy warkot samochodu, więc czego efektem było ponowne draśnięcie, które tym razem oddzieliło rękę od łokcia z jej posiadaczem. Zaraz po tym byli już przy głównym budynku, odjechali go łukiem, Liao nawet dosyć ostrym przeczesując, czy może coś nie zaplątało się dalej.

Trafili na otwartą bramę, niestety była ona mocno wygięta, jakby ktoś próbował się tutaj wcześniej dostać siłą. Zapewne sprzętem ciężkim. Czyżby to oznaczało, że ktoś wcześniej tutaj był i zgarnął to co było bardziej wartościowe? A może to jednak wyłom sprzed dwudziestu lat, kiedy ktoś chciał uciec przed pierwszym niebezpieczeństwem? Zaraz się to okaże.

Wjechali do środka, a po hali rozniósł się huk silników. Początkowo samo pyrkanie pickupa, a później warkot dwóch motocyklowych bestii zamykających kolumnę. Liao przejechał się kawałek po rozpadającym budynku. Dziury w suficie zdecydowanie pozwalały dostawać się tu wodzie podczas deszczowych dni, nic więc dziwnego, że większość maszynerii z linii produkcyjnych była zardzewiała i zniszczona. Ciężko sprzęt, w większości zautomatyzowany, który kiedyś służył do produkcji samochodów, dający pracę wielu ludziom w fabryce, którzy zarobione pieniądze przeznaczali na swój byt. Jakie to wydaje się odległe i nierealne. Jakby nigdy nie istniało, a to miejsce było jedynie strefą ich bujnej wyobraźni.

Lampy wiszące nad głowami były zgaszone, zapewne w zamierzchłych czasach rozświetlały całą halę dzień i noc. Produkcje zwykle się nie zatrzymywały, a działały całe doby, a ludzie zmieniali się w miejscach pracy. Teraz nawet jakby wszystkie te zwisająca kabelki były w pełni sprawne nic by to nie dało. Elektrownie nie działają, a więc i lampy się nie zaświecą. No… z pewnością taka fabryka musi mieć gdzieś swój generator w przypadku awarii, ale w obecnych czasach nikt go nie odpali nawet jakby był sprawny. Szkoda paliwa na takie akcje. Obecnie jednak hala była dobrze widoczna. Przeszkolił sufit dawał wiele światła w ten popołudniowy dzień. Jednak latarka w pogotowiu może się przydać, gdy będą zwiedzać inne pomieszczenia jak gabinety, schowki, magazyny, biura. Tam niekoniecznie musi być dużo światła, więc warto sobie oświetlać drogę.

Liao Shuren po krótkim zwiedzie, wypatrzył gdzie są przejścia i już zdecydował, gdzie może pójść oraz co zwiedzić. Wrócił więc do swoich towarzyszy wynikające wołający się na podłodze metalowy sprzęt. Na miejscu zobaczył, że kompani w podróży zablokowali drzwi pickupem. W końcu i tak będą musieli je odblokować i zawalczyć z pozostałą grupką zombiaków, które obecnie zapewne pchają się do wrót. W wąskim przejściu raczej nie powinny mieć dużej przewagi, ale na to przyjdzie jeszcze pora. Teraz poszukiwania. Chińczyk zatrzymał się, postawił swój pojazd na stołkach i rozprostował się schodząc z motoru. Wziął kilka najpotrzebniejszych rzeczy, które oczywiście leżały na swoim miejscu, więc nie musiał ich szukać i udał się w stronę towarzyszy poinformować, gdzie się udaje.

Lewo! Prawo! Zakręt! Gaz! Hamulec, później ponownie gaz! Ufffff, prawie pieprznęli. Wjechali pędem mając na masce jakieś kawałki zombiaków. Kawałki ucha na lusterku bocznym, kobieca, kolorowa tenisówka wraz ze swoją zawartością na grillu, jeszcze coś na górze, na klapie, na… właściwie na całym wozie. Jeszcze oooooch, ciemnoskóry worek mosznowy ze swoim jądrowym wypełnieniem oraz sterczący przy worku fiutem, który rozplasnął się waląc przednią szybę. Chyba owego murzyńskiego szatniarza, który zalazł wręcz na maskę ich pickupa mając na sobie resztę służbowego stroju oraz całkiem nieźle zachowaną plakietkę z fotką oraz nazwiskiem: Mr. Johnson. Przystojny gościu był oraz patrząc na to, co znalazło się na szybie, miał się czym pochwalić. Na szczęście wycieraczki szybko uporały się z tą niespodzianką.

Śmierdziało zombiakami, zaś fruwające kawałki ich ciał oblepiały kawałkami karoserię, pakę oraz szyby. Fatalnie musiał mieć Laverne oraz milutka Pepsi.

Znów gaz!. Silnik zaryczał gromko. Żwir wytrysnął za przyspieszającym obrotem 22-calowych opon firmy Firestone. Wlecieli niczym szaleni, gwałtownie hamując z piskiem opon wewnątrz opustoszałej hali. Fabryczne hale wyglądały właściwie tak samo w całych byłych Stanach Ameryki. Jakieś puste przestrzenie wypełnione smutkiem oraz ponurą groźbą. Stare kawałki maszyn, narzędzi, części akcesoriów, suwnic oraz wszelkich innych walały się po podłodze rdzewiejąc oraz trzeszcząc niebezpiecznie, jeśli jakieś stworzenie postawiło na nich stopę. Wcześniej często panował w nich zaduch oraz woń rozmaitych środków: paliw, olejów, smarów czy jeszcze innego. Upływające setki kolejnych poranków, wieczorów, południ, nocy spowodowały, że co mogło to wywietrzało oraz zostało rozniesione przez wiatry. Nie licząc oczywiście pomieszczeń zamkniętych, które kryły ciągle jeszcze rozmaite niespodzianki. Póki jednak co hala, do której wjechali była potężną, pustą przestrzenią, gdzie można by rozegrać całkiem niezły mecz. Nie była może aż tak rozległa, jak boisko, ale wprost miała pewnie ze setkę metrów, jeśli nie lepiej. Góra była oszklona, co sprawiało, iż popołudniowe promienie żółcią oraz pomarańczem oświetlały wnętrze, kreując niesamowity krajobraz światłocieni. Czasami rozświetlona przestrzeń wręcz błyszczała jasnością, czasami okryta zostawała płaszczem cienistego parawanu. Wprost całą długością hali szły pod sufitem potężne metalowe wręgi, niezwykle grube oraz wspierające się podporami po bokach sali. Przypuszczać było można, iż kiedyś służyły za szyny suwnicowe umożliwiając przenoszenie ciężkich towarów poprzez system lin oraz wysokoprężnych silników. Obecnie wszystko już niewątpliwie nie pracowało. Brak energii stanowiącej pożywienie fabryk sprawiał, że potężne machiny stawały, zaś później niszczały. Oprócz pustawej hali przy bokach widać było jednak jakieś rodzaje pomieszczeń, które pewnie kiedyś stanowiły albo magazyny, albo pokoje pracownicze, dla brygadzistów oraz socjalne, gdzie można było się napić kawy. Oprócz tego stały jakieś ułożone piętrowo palety, czy nawet kontenery. Niewątpliwie również przy hali były jakieś biura, sale montażowe, projektownie czy też inne przestrzenie. Wszystko starością tchnęło wprawdzie niewątpliwie, jednak istniała szansa, iż wśród szpargałów znajdzie się coś pożytecznego. Zombie na placach fabrycznych stanowiły pozytywny znak. Skoro były bowiem one, znaczy zwykli szabrownicy nie mieli szansy niczego podebrać. Trzeba było tylko zamknąć te wielkie wrota towarowe oraz zaprzeć czymś, ażeby zombie nie miały szans wleźć przeszkadzając przy eksploracji hali.

Piszczące hamulce zastopowały pickupa, za którym wjechali do bazy motocykliści grupy. To było dopiero szaleństwo. Wewnątrz zamknietego co by nie było nadwozia, nie odczuwali owego pędu, szaleństwa walki oraz rzucających się pod koła zombiaków. Tak, to była dawka szalonej adrenaliny. Psssss… hamulce zadziałały, pickup niczym rumak spięty gwałtownym ściągnięciem lejców zatrzymał się. Tak, super, ale zaraz za nimi, nooo może nie zaraz, wcale nie tak daleko jednak, mogły się wtoczyć hordy zombiaków. Wielkie wrota, normalnie możnaby je przymknąć, zablokować zasuwami, obecnie rozwalonymi. Kiedyś staranował ktoś ową bramę, której obydwie części rozchyliły się na boki. Rozerwane zasuwy leżały gdzieś obok niepotrzebne już. Wrota otwierały się do środka, gdyby dało się tylko zamknąć je, podeprzeć czymś… jakimś wielkim kawałkiem łomu… Rozglądali się chyba wszyscy nerwowo. Lewo, prawo, co jak kurwa…
- Eve, Mach, zamknijcie wrota! - powiedział Thomas, szykując się do ruszenia, gdyby jakiś zabłąkany zombie pojawiłby się w wejściu.

Mężczyzna wyskoczył z kabiny oraz nieomal przewrócił się zahaczając sznurówką o jakąś wystającą śrubę wielkości długopisu. Uffffff, jakoś utrzymał równowagę, skok, ruch, jeszcze kurwa, rzucił się próbując łapać lewą część wrót fabrycznych wielkich na kilka metrów co najmniej. Spokojnie ciężarówka mogłaby tam wjechać bez jakichkolwiek kłopotów. Jeszcze metalowe, znaczy owe wrota. Pewnie na stalowych wręgach pokrytych blachą, ostro wygiętą na środku, gdzie jakiś wóz wcześniej przyfasolił wyłamując blokady.
- Szlag pieprzony trafił - jęknął usiłując przesunąć swoją część. Pociemniało mu od wysiłku w oczach. - Czy to musi być takie ciężkie? - no raczej ciężar nie robił problemu, ale zardzewiałe zawiasy, pewnie również lekko naruszone po uderzeniu owego czegoś. - Grrrrrrrr… - wychrzęszczał, wyszły mu żyły pod naciskiem, ale chyba się ruszyło, chyba usłyszał zgrzytliwy chrzęst przesuwającego się rdzawego metalu trącego inny metal. Tamte syfy … kilka kroków. Szlag, mocniej! Zgrzyt ponownie przeszył ciszę fabrycznej hali. Zombie 4 kroki. Wrota ponownie przesunięte… trzy kroki.

Ktoś coś krzyczał. Może strzelał, żeby położyć przeciwników,którzy praktycznie już wkraczali na teren hali, ale pociski chyba robiły swoje.
- Łuuuuup!!! - pchający Mach nawet nie wiedział, kto jeszcze bierze w tym udział. Mroczki latały mu, zaś pot się lał niemal strumieniem. Szczerze mówiąc nawet nie wiedział, jak to się stało. Słyszał jedynie owo Luuuup! oraz zaraz później kolejne, znacznie cichsze, kiedy kierowany wprawną ręką Thomasa pickup zatrzymał się na owych wrotach. Samochód ważący pewnie ze trzy tony.
Thomas wyłączył silnik i z karabinem w dłoni wyskoczył z samochodu.
- Tędy nie wlezą, ale trzeba się upewnić, czy nie ma gdzieś drugiego wyjścia.
Zombiaki były głupie i, teoretycznie, powinny się zgromadzić tam, gdzie zniknęły potencjalne ofiary. Ale wszyscy wiedzieli, że od każdej reguły są wyjątki.
- I czy gdzieś nie zaplątał się jeszcze jakiś truposz, prócz tych paru...
- A jeśli ktoś znajdzie wodę, to się przyda - dodał tonem niezbyt wesołym, jako że samochód wyglądał jak obraz nędzy i rozpaczy i wymagał solidnego mycia.
Nakpena ruszył do przodu, objechał halę dookoła, oddał przy tym kilka pojedynczych strzałów i wrócił w okolice pikapa.
- Jest czysto. Nie widziałem żywych trupów ani innego paskudztwa. Jeśli mamy czegoś szukać to proponuję się streszczać, mimo wszystko raczej bym tu nie nocował - powiedział do reszty.
- Liao, idziesz ze mną? - to pytanie skierował już do Chińczyka.
- Dobrze, pójdę - Powiedział Shuren, który nie zdążył poinformować, gdzie się udaje. Z drugiej strony w towarzystwie też może być dobrze, a może i lepiej.
- To chodźmy, z tamtej strony - wskazał na zachodnie skrzydło hali - Widziałem drzwi, które powinny prowadzić do biur. Może znajdą się jakieś mapy tego kompleksu. Może będzie łatwiej się przemieszczać. W biurach mogą być też lodówki. Może ktoś jadał coś puszkowanego i nie zdążył tego skonsumować. Warto sprawdzić.
- Dobry pomysł. Ale broń lepiej mieć na wierzchu. Nie wiadomo czy się tam coś nie czai. Zombie to jedno, ale mogą być tu też jakieś zwierzęta. Na jedzenie bym zbytnio nie liczył. Prędzej jakieś części zapasowe, chociaż pewnie nie w biurach. Gdybyśmy trafili na plan fabryki byłoby świetnie.
Chińczyk i Indianin zostawili swoje pojazdy obok forda i skierowali się ku drzwiom prowadzącym do zachodniej części kombinatu. Nakpena trzymał w dłoniach gotowy do strzału karabin, a Liao swoją nieodzowną szablę.

Dwoje mężczyzn, jeden przybysz zza oceanu, drugi rdzenny mieszkaniec tego lądu, szli ramię w ramię w stronę zachodnim od wjazdu do hali. Po krótkiej chwili doszli do drzwi, o których mówił wcześniej Chińczyk. Liao nacisnął na klamkę, która nie dała oporu, a drzwi otwarły się na całą szerokość ukazując im wnętrze pomieszczenia, które tak jak spodziewał się Shuren było biurami.

Sufity pozrywane, przez które dostała się woda zalewając niejednokrotnie podłogę niszcząc to co się pod nią znajdowało. Stare urządzenia, komputery, telefony, wszystko zakurzone nieużywane od lat. Ale biurka, szafy, a może nawet sejfy mogą, chociaż nie muszą, skrywać dużo ciekawych rzeczy, może wartościowych, chociaż niekoniecznie w ich obecnych czasach, bo gotówką, czy biżuterią niezbyt się nacieszą.

- Wygląda na czysto, ale bądźmy ostrożni, nie wiadomo, czy coś się nie czai - Powiedział Liao do Nakpeny - Ja sprawdzę tamte biurka i ściany, może gdzieś będzie plan.
- W porządku, odparł Indianin - i wziął się za przetrząsanie szafek. Z początku nic ciekawego nie znalazł. Jakieś dokumenty, pieczątki, datownik ustawiony na 9 stycznia 2032r. Kolejna szafka mieściła rzeczy osobiste jednego z pracowników. Talerz, widelec, nóż - niestety zaokrąglony i z ząbkami, kubek z napisem “kocham Cię tato”, tabletki przeciwbólowe - po 20 latach chyba lepiej ich nie używać - i kilka innych drobiazgów. Nakpena schował sztućce do kieszeni i wziął do ręki kubek. Oczy Indianina zaszkliły się. Podobny dostał od syna. Zwykły, biały kubek, na którym Kuan niezdarnie napisał niezmywalnym markerem “dla taty”. Miał wtedy 6 lat. Był dokładnie w połowie swojego życia… Nakpena odstawił kubek, przetarł oczy dłonią i wrócił do teraźniejszości kontynuując przeszukiwanie szafek.

Chińczyk w tym samym czasie szedł wzdłuż biurek, na których widział masę dokumentów, sporo z nich nie dokończonych, jakby ktoś porzucił je w trakcie pracy i nigdy do nich nie wracał. Na ścianach na tablicach korkowych dokumentów było jeszcze więcej. Głównie to były plany i szkice nowych modeli samochodów i chyba maszyn - a przynajmniej tak się zdawało Shurenowi. Na blatach i w szufladach można było znaleźć wiele przyrządów piśmienniczych i biurowych. Gdyby znajdowali się blisko domu, zapewne zabrałby je na pojazd. Długopisy, ołówki i kartki zapewne byłyby przydatne w szkole, a także i przy innych czynnościach codziennych. Obecnie, nie było sensu tego ze sobą zabierać, jedynie zabrałoby to miejsce w ekwipunku, a pożytku z tego niewiele.

Po chwili szukania Liao jednak natrafił na coś innego. W jednej z szafek biurka trafił na metalową skrzynkę z pokrętłem. Zdecydowanie był to sejf. Tylko co on mógł ukrywać? Najprawdopodobniej będzie gotówka, która obecnie do niczego się nie przyda, ale może znajdą się tam jakieś plany, które przydadzą się ich mechanikowi? Zawsze warto sprawdzić. Niestety mistrz walki wręcz nie potrafił otwierać zamkniętych zamków.

- Nakpena, potrafisz może otwierać sejfy? - Zapytał dosyć głośno przy okazji próbując znaleźć kod do sejfu na biurku. Może właściciel był na tyle mało rozgarnięty, że miał go zapisanego na kartce.
Nakpena spojrzał na przyjaciela, a następnie przeniósł wzrok na sejf. Nie miał wprawy w otwieraniu takich rzeczy, nie był kasiarzem. Ale co szkodzi spróbować? Indianin podszedł do sejfu, przyklęknął na jedno kolano, przyłożył ucho do skrzynki i zaczął powolutku obracać pokrętłem próbując wyczuć mechanizm. Pokrętło cicho cyknęło. Kilka kolejnych obrotów i kolejnych cyknięć. W pewnej chwili odgłos był głośniejszy. Chyba dobrze idzie. Nakpena ruchem ręki pokazał Shurenowi żeby nie hałasował. W dalszym ciągu majstrował przy skrzynce. Jego niezwykle czuły słuch pozwalał odnotować każdy dźwięk różniący się od pozostałych. Ołówek, kartki, były przybory pozwalające na zrobienie notatek. Dwa obroty w lewo, obrót w prawo, znowu dwa w lewo. Indianin zapisywał głośniejsze cyknięcia… Po kilku minutach sejf się zaciął.
- Chyba jednak tego nie otworzę - powiedział Nakpena zrezygnowanym głosem.
- Trudno - Odparł bez przejęcia skośnooki - Prawdopodobieństwo, że byłoby coś wartościowego dla nas była znikoma, nie ma co się przejmować. Szukajmy dalej, coś tutaj musi się znajdować co się nam przyda - Powiedział przyjacielowi po czym poszedł dalej przeglądać ściany i po kilku metrach faktycznie natknął się na plan kompleksu… jednak jedyne co udało się z niej odczytać to samo słowo "plan". Reszta była zalana wodą, rozerwana lub zniszczona do cna. Nie dało się wyczytać co gdzie się znajdowało.

- Jest tu plan, ale nie da się z niego nic odczytać - Poinformował Nakpenę - Musimy dalej badać po omacku. Jakieś propozycje, gdzie teraz się udajemy?
- Generalnie byłbym za tym żeby poszukać jakiegoś magazynu, może będą tam przydatne części zamienne, jakieś narzędzia, paliwo. No ale skoro i tak nie wiemy gdzie ten magazyn miałby być to idźmy po prostu przed siebie - mówiąc to Nakpena skierował się wraz z Shurenem do najbliższych drzwi, licząc, że znajdzie za nimi coś ciekawego. Za drzwiami znajdował się korytarz, z kilkorgiem drzwi. Pierwsze prowadziły do łazienek. Toalety i umywalki, z dozownikami mydła w płynie. Nic ciekawego. Z kolei za następnymi znajdowało się coś w rodzaju fabrycznego ambulatorium. Tu już może być coś przydatnego. Wprawdzie medykamenty raczej są mocno przedatowane, ale materiały opatrunkowe byłyby pewnie zdatne do użytku. Indianin wszedł do pomieszczenia po czym dał ręką znak Liao, że jest bezpiecznie. Zaczęli przetrząsać pokój.