Silver
Później, sala treningowa Blamoral.

- Mam nadzieję się sporo od ciebie nauczyć. - przyznał Ainsley, stając po przeciwnym krańcu sali od Silvera. Wyprowadził lewą nogę w przód, a prawą rękę w tył. Przednie ramie sięgło do przodu. Dłoń miał w pół otwartą, z palcami skierowanymi w górę. Po ruchu jego piersi Silver widział, że oddycha miarowo. Miał pewien podświadomy rytm w swoich ruchach i obyciu. Brakowało mu zapewne doświadczenia w boju, na pewno miał go mniej niż każdy typowy żołnierz. Mimo tego widać było jego wyszkolenie. Przynajmniej podstawy znajdowały się na miejscu. Pytaniem było, czy skopał jego załogę swoimi zdolnościami, czy niesiony ku zwycięstwu przez magię rodziny?
-Ciekaw jestem, co za sztuczki masz w zanadrzu. - Odparł Demon, planował dać Ainsleyowi fory, żeby nie zdemolować zbytnio okrętu. Stanął swobodnie, mierząc młodszego brata spojrzeniem. Kiedy gong oznajmił początek sparingu, Silver wystrzelił do przodu jak pocisk. Gdy zbliżył się na odległość skoku, nagle zniknął, by pojawić się na skraju pola widzenia przeciwnika, nie pozostał tam jednak długo. Szybkimi zrywamy i krótkimi teleportami lawirował wokół przeciwnika, by sprowokować reakcję. W końcu pojawił się tuż nad Ainsleyem i wyprowadził potężne kopnięcie opadające.
Ainsley zachował skupienie, przyglądając się Silverowi. Na początku był widocznie zaskoczonym, jednak nie dał się wystraszyć. Wykorzystywał przedstawienie Silvera, aby przyzwyczaić się do jego prędkości i doszukać jakiejkolwiek rytmiki. Demon widział też, że choć Aisnley nie drgnął nawet jednym mięśniem, zawsze przesuwał się choć odrobinę z jego toru jego potencjalnego ataku, jak przepychany niewidzialnym palcem. Gdy Silver kompletnie zniknął z jego otoczenia, zorientował się, że jedyną odpowiedzią jest góra. Zrobił to jednak zbyt późno. Zaczął przyciągać się do jednej ze ścian i zasłonił twarz, nie zdążył jednak odskoczyć samodzielnie. W efekcie otrzymał soczystego kopniaka w ramię, który odepchnął go kawałek dalej. Jeszcze w locie odzyskał równowagę przestawiony do pionu przez niezależne siły. Po wylądowaniu od razu zaszarżował do przodu. W połowie drogi opadł w ślizg, wystrzeliwując jak pocisk wymierzony w kostki Silvera.
-Brawo, całkiem nieźle. - Skomentował defensywę młodszego brata. Nowe moce Ainsleya wydawały się być pochodną tego, co przekazał ojcu na temat magnetyzmu zawartego w podstawowej Iskrze, którą dysponowali członkowie klanu. Bardzo kreatywne podejście do tematu. Nie było jednak czasu na rozmyślania w trakcie walki. Silver nie pozostawał dłużny i pomknął na spotkanie przeciwnika, wykonując pospieszne obliczenia wektorowe. Gdy zbliżył się na wyliczony dystans, lekko odbił się od podłogi by przeskoczyć nad Ainsleyem. Nie spodziewał się bynajmniej, że to uniemożliwi mu atak, chciał go jedynie ukierunkować. Zmuszony zaatakować w pionie, byłby między młotem a kowadłem, co Silver planował wykorzystać, odbijając impet z powrotem w niego przy użyciu Full Counter.
Choć Aisnley leciał w Silvera wślizgiem, w drodze zaczął się podnosić przyciągany do sufitu. Jego feinta nie zdała się jednak na wiele. Przeskok przez brata na który zdecydował się Silver, pozwolił mu nie tylko przewyższyć linię ataku, ale również skontrować pęd chłopaka wbijając go z powrotem w ziemię. Padając, Ainsley uderzył o podłogę nogami, aby odbić się do pionu. Uderzenie odłamało drobne kawałki podłogi, które chwycił, uzbrajając się w kamienie. Uśmiechnął się do Silvera, gdy ten wylądował.
- To nie będzie łatwe. - przyznał.
-Pokażę Ci potem, jak powtórzyć tę sztuczkę, bywa bardzo przydatna. A póki co, jedziemy dalej. - Silver również się uśmiechnął.
- Chcesz, żebym atakował znów? - spytał, podrzucając w jednej dłoni kamienie. - Moja natura nie jest trudna do zrozumienia, ale spróbuję cię zaskoczyć. - obiecał.
-Kreatywny adept zajdzie dalej, niż potężny, który nie umie wydobyć pełni potencjału swoich zdolności. - Demon pokiwał z uznaniem głową. - Ale oddawanie inicjatywy, to nie mój styl. - Po tych słowach Silver ponownie natarł z ogromną szybkością. Jeśli jednak Ainsley spodziewał się, że czeka go kolejna zmyłka, srogo się pomylił. Starszy z braci atakował frontalnie nieprzerwaną serią, wyprowadzając błyskawiczne, precyzyjnie wymierzone uderzenia. Choć ciosy mogły okazać się bolesne, niosły ze sobą dodatkową lekcję, Silver korygował nimi postawę Ainsleya, pytaniem pozostawało, czy młodszy brat to zauważy.
Patrząc na nadciągającego Silvera Ainsley podrzucał kamień w dłoni. Demon doczytał jednak z jego ruchów, że nie zamierzał go nimi obrzucać, więc zignorował zaczepkę. Seria ataków zapadła na młodszego z braci. Z ledwością odsuwając się od świstów broni, chłopak starał się zarówno ruszać ciałem, jak i przyciągać je do otaczających ich podłoży. Drugi raz z rzędu ten trick nie dawał mu specjalnej przewagi. Pokój był prostokątny, więc oferował tylko cztery kierunki w które Ainsley mógł próbować poprawić swój ruch. Silver był więcej niż w stanie wziąć to pod uwagę, ustawiając chłopaka coraz bardziej pod tor swoich uderzeń, zbliżając się z każdym wymachem. Ruch ręki przyłożył w ramię chłopaka. Ten, krzywiąc się z bólu, podrzucił w górę kamienie, które trzymał w drugiej dłoni. Natychmiast uzyskał kilkanaście nowych potencjalnych wektorów, które wykorzystał, aby wreszcie wyślizgnąć się z natarcia Silvera. Przyciągnął się w kierunku przeciwnym jego cięciom i odbijając się od ramienia brata, przyciągnął swoje nogi do sufitu, szykując kontrofensywę.


Demon odskoczył w tył, nie potrzebował dodatkowego dystansu, ale zadzieranie głowy do pionu było niewygodne.
-Bardzo dobrze, adaptacja i improwizacja. Technicznie bez zarzutu. - Tym razem Silver nie planował robić uników, tylko przyjąć atak czołowo. Ustawił się tak, by mieć solidne oparcie dla nóg i maksymalnie rozluźnił pozostałe mięśnie, różnica w napięciu przed i po była tym, co decydowało o sile, a w tym momencie musiał wykrzesać jej jak najwięcej. Był przygotowany by zareagować na atak z dowolnej strony. Wystarczyło tylko wyciągnąć rękę, by zatrzymać napastnika. - Obserwuj uważnie moment zderzenia. - Zasugerował bratu, planował po raz kolejny skontrować jego uderzenie, w celach edukacyjnych.
Ainsel wystrzelił przed siebie jak superman, celując pięścią prosto w brata. W momencie gdy Silver był w stanie ocenić prędkość jego ataku, Ainsley uruchomił swoją moc przyciągania, zwiększając swoje piętro bardziej niż — jak mu się wydawało — Silver powinien się spodziewać. Różnica między nimi była jednak zbyt wysoka już na poziomie biologicznym. Silver miał dość czasu aby wprowadzić poprawkę. Wyciągnął rękę w kierunku Ainsleya, który poczuł kontrę Silvera, lądując przed nim obolały. - Szczerze, to nie jestem pewien, czy dojrzałem tą technikę. - wyznał, przechodząc do typowej postawy obronnej: przeciągnął jedną nogę w tył, pozostawiając wyprowadzając przeciwne ramię przed siebie.
-Gdybyś załapał w locie, poczułbym się jak idiota. Opanowanie tego zaklęcia zajęło mi kilka tygodni, a udoskonalenie dalszych kilka miesięcy. - Silver uśmiechnął się krzywo. Odbijanie energii było łatwe, bo nie miała masy, trudniej z atakami fizycznymi. - Niemniej, walka jest dobrym sposobem na przyswajanie nowych umiejętności, mam pomysł. - Przyciągnął kilka podłużnych kawałków metalu i zawinął je wokół swoich nadgarstków i kostek. - Spróbuj używać swojej mocy magnetycznej by osłabiać impet moich uderzeń. Uprzedzam, zacznę bić mocniej. - Po tych słowach znów zaatakował błyskawicznie, tym razem jednak obrał inną taktykę. Po szybkim ciosie odskakiwał, po czym znów szarżował wyprowadzając kolejny atak, za każdym razem inaczej. Brak stałego schematu ataków sprawiał, że przeciwnik miał problem z dostosowaniem się. Ainsley zapewne miał wiedzę teoretyczną na ten temat, teraz otrzymywał lekcję praktyczną.
- Raz kozie śmierć. - Ku zdziwieniu Silvera Ainsley wydawał się już wprawionym w walce przeciw temu typowi ataków. Uważnie pilnował ataków Silvera, nie dając sobie popaść w sztuczny rytm. Z drugiej strony, jeśli walczył już z ludźmi na stacji, nie powinno to stanowić zaskoczenia. To powiedziawszy, jego próba manipulacji Silverem za pomocą mangetyzmu była kompletnie nieudana. Ponadto, choć Ainsley nadążał za stylem ataków Silvera, nie był w stanie skutecznie zejść im z drogi ani ich zablokować, dostając jeden cios po drugim. Zbudował w końcu dystans, starając się odzyskać oddech. - Nessie myślała, że cię zmęczę, zanim dolecimy na ten jej handel. - wyjawił Ainsley. - Coś czułem, że się przeliczyła. - przyznał.
Silver poczuł, że założone przez niego metalowe obrączki zaczęły robić się ciaśniejszymi. Brat postanowił wykorzystać je do ataku, nie obrony.
-Mogę tak cały dzień. - Odparł młodszemu bratu z uśmiechem. Nie pozostawał bierny, skupił część swojej mocy by przełamać zaklęcie i naprędce sięgnął ku związkom przyczynowo-skutkowym, modyfikując je. Silver zaprogramował dwie najbardziej prawdopodobne możliwości, jeśli Ainsley jakimś cudem utrzyma czar, zwiększone natężenie pola magnetycznego zacznie ściągać w jego stronę rozrzucone po sali w wyniku ich starcia rupiecie. Jeśli zaś ruszy do ataku, jego własny magnetyzm zacznie utrudniać mu poruszanie, przyciągając go spontanicznie w losowych kierunkach. Sam Demon w tym czasie trwał w bezruchu, co miało dwojakie znaczenie, po pierwsze stanowiło prowokację. Po drugie, chodziło o bezpieczeństwo, reagując przedwcześnie mógł przypadkiem wejść w interferencję z zaplecioną przez siebie siecią, a był dość szybki by adaptować swoją postawę w czasie rzeczywistym.
Technika Silvera szybko przerwała zaklęcie Ainsleya. Brat Silvera nie był już jednak tak nadgorliwy, jak kilka lat temu. Odskoczył w tył, zagarniając zniszczone kawałki sali i posyłając je w stronę Silvera jako pociski. October uniknął ich bez większego problemu. Wyglądało na to, że nowym planem Aisnleya było utrzymanie dystansu i korzystanie z pocisków. - Żebym to ja wiedział, czy w dzień dolecimy. - westchnął.
-Chyba będziesz musiał popracować nad kondycją. - Demon niespecjalnie przejmował się czasem podróży, miał jeszcze bardzo dużo do nadrobienia w trakcie jej trwania. A póki co, skoro młody chciał się mierzyć przy użyciu telekinezy, niech będzie. Silver rozłożył ręce, unosząc odłamki, które Ainsley ominął i zaczął “dyrygować”, posyłając deszcz ostrzy w jego stronę. Ręce młodego Octobera poruszały się niezależnie od siebie, prawa prowadziła błyskawiczne natarcia, a lewa skoncentrowane, silne uderzenia. Żeby jednak nie było za łatwo, co kilka zderzeń obie strony zamieniały się rolami. Postronnemu obserwatorowi mogło się to wydać przesadą, ale Silver chciał pokazać bratu nowe zastosowania dla znanych metod.
Ainsley nie mógł znaleźć się w rytmie ataków Silvera. Widać było po jego twarzy, że nie spodziewał się odzewu atakiem zasięgowym. Ile mógł, starał się blokować nadlatujące pociski swoją magią. Adept nie może jednak dorównać miesiącowi. Gruz uderzał w niego niczym kule, obijając chłopaka mocno i nieustannie, choć Silver i tak ograniczał swoją siłę. - Nie jestem fanem takiego kardio. - przyznał, odskakując wreszcie z pola ataku przyciągnięciem się do sufitu. Jego spocona twarz zdradzała, że kończyły mu się pomysły. Zacisnął mocno dłonie i zaczął przygotowywać się do użycia magii poważniej niż do tej pory. Silver poczuł, jak jego nogi zaczynają odrywać się od ziemi, przyciągane do sufitu.
Demon uśmiechnął się ponownie.
-I tak nieźle Ci idzie, brak doświadczenia kompensujesz bystrością i analitycznym myśleniem. Problem tkwi gdzie indziej. - Wyraz twarzy starszego z braci zrobił się drapieżny. W swobodnej pozie wzniósł się mniej więcej na połowę wysokości hali treningowej i tam zawisł. Kierunek przyciągania nie miał dla niego znaczenia, dół mógł być wszędzie. Odłamki z prawej ręki rozproszył dookoła siebie tworząc swego rodzaju zasiek, na kilku warstwach ochronnych baniek telekinetycznych. Lewe wciąż trzymał na podorędziu, by mieć czym rozpraszać Ainsleya. Jeśli chłopak nie zdoła się przebić, czekało go kolejne bolesne odbicie.
Silver poczuł jak Ainsley cofa swoją magię, widząc, że zaklęcie przestaje działać. Nagle jednak zamarł, zostawiając efekt w połowie drogi między nimi. Uśmiechnął się lekko, a Silver runął w górę, uderzając o sufit. W tym samym czasie Ainsleya wgniotło w podłogę.
Zmieniając kierunek przyciągania wektorów na całej strefie między nimi, Ainsley mógł wymieniać pozycję Silvera ze swoją własną. W uporczywym ataku dwójka braci zaczęła obijać się boleśnie o sufit i podłogę jak dryblowane piłeczki. Ainsley odbijał ich szybciej i szybciej. Ślady po ich zderzeniach zaczynały coraz bardziej przypominać aniołki wybite w śniegu.
Ten typ magii był bardziej tradycyjny dla Januarego. Dzięki sprytnemu, elastycznemu zrozumieniu natury magnetyzmu Ainsley był w stanie wyciągnąć ze swojej mocy podobny efekt. Był on jednak słabszy od Silvera, przez co tak uporczywie obusieczna umiejętność wycieńczyła go prędzej, niż demona. Gdy zaklęcie przestało działać, chłopak leżał wymęczony i poobijany na podłodze.
Silver przeciągnął się, czując, jak trzaskają mu kości.
-Auć… - Jęknął tylko, podchodząc do leżącego brata. - Gdybyś nie był tak sponiewierany, to skopałbym Ci tyłek, za to, jak się właśnie naraziłeś. Taktycznie wątpliwa decyzja, zraniłeś mnie, ale teraz mógłbym Cię bez trudu dobić, gdybym był twoim wrogiem. Niemniej zamysł dobry, gdybyś mógł zmienić punkty zaczepienia kilku celów, zamiast siebie i celu, zrobiłbyś im niezłą sieczkę. - Wyciągnął rękę, żeby pomóc Ainsleyowi się podnieść. - Wstawaj, zaniosę Cię do sekcji szpitalnej.
Ainsley westchnął. - Wiedziałem, że to debilne, ale musiałem sprawdzić, czy faktycznie zadziała. - przyznał. Jego nadgorliwość z dzieciństwa jednak nie przepadła kompletnie. - Nie chce mi się wstawać. Doczołgam się. - jeknął po chwili. Jego ciało zaczęło samoczynnie ciągnąć się po ziemi wolnym tempem, prowadzone jego iskrą.
-Pomysł dobry, tylko wykonanie do poprawy, jak już mówiłem. - Odparł Silver, tłumiąc śmiech na widok pełznącego brata. Wycierał podłogę własną godnością. - Na litość boską, to potrwa wieki. - Westchnął. - Hej hop! - Zawołał podnosząc brata magicznie i wsadzając go sobie na barana. Ile to już lat minęło, kiedy ostatni raz nosił go na plecach? Stare dobre czasy, kiedy wszystko było prostsze. - Trzymaj się mocno. - Dodał pro forma, nie było opcji, żeby chłopak spadł, umocowany mocą starszego brata. Mógł się po prostu teleportować, ale uznał, że ta chwila nostalgii mu nie zaszkodzi, ruszył więc biegiem do skrzydła medycznego.
- Leć szybciej, mam tu reputację do utrzymania. - poprosił Ainsley.

***

Meredith uniosła brew na widok poobijanych braci. - To jego da się posiniaczyć? - spytała. - Byłbyś pod wrażeniem jaki problem miał z tym Jack. Gdy Ainsley wpierw tu przyszedł, łatałam go co tydzień.
- Miałem mało wolnego, więc sparringi były tylko w czwartki. - wykrztusił z siebie Ainsley, kładziony na łóżko szpitalne.
Meredith pokręciła głową z dezaprobatą. - Poskładam go w godzinę. - obiecała, patrząc na skaner.
Silver spojrzał z uznaniem na młodszego brata, rodzinnej tradycji zdecydowanie uczynił zadość.
-Zuch. - Poklepał go po ramieniu i odwrócił się do Meredith.
-Invictus Maneo, moja droga. - Przypomniał jej z uśmiechem motto klanu Armstrongów. - Bez pośpiechu, ma w końcu wolne, to niech choć raz się porządnie wyśpi. - Jak znał Ainsleya, młody sypiał pewnie trzy godziny na dobę, maksymalnie. Nie, żeby sam był lepszy w jego wieku, a obecnie praktycznie nie potrzebował snu, stanowił więc kiepski wzór do naśladowania.
- Oh, nauczyłeś się cierpliwości? - zdziwiła się Meredith. - Mam mentalności pośpiechu z uwagi na twój pracoholizm. Ciężko nad wami nadążać. - przyznała. - Dopiero co mnie Drake ostrzegł, że będzie trochę mniej spał, bo wyskoczyło coś ważnego. Dałam mu koktajle witaminowe, ale postaraj się nie uzależnić całej załogi od kawy. - poprosiła.
Silver zachichotał pod nosem.
-Dalej nie wiem co znaczy to słowo. - Po prostu był nadopiekuńczy, nie pozwalał by rodzeństwo zasuwało na takich samych obrotach jak on sam. - Póki co, muszę nadrobić zaległości z ostatnich trzech lat. Potem niczego nie mogę obiecać. - Wzruszył ramionami. Roboty było dużo, a czas nie miał w zwyczaju czekać. - Drake miał tego pecha, że jego praca nie może zaczekać aż skończę. Dla Ciebie też będę miał niedługo projekt, niech tylko Nessie skończy swoje analizy. Właśnie, te twoje bio-nanity bazują na DNA użytkownika?
- Adaptują się do niego. To główny powód dlaczego działają. - wyjaśniła. - Ciało nie odrzuca nowych organów, bo są do niego dopasowane.
Ciekawe, zamiast tworzyć szablon na bazie docelowego pacjenta, Meredith zaprojektowała taki, który dopasowywał się automatycznie.
-Mam nadzieję, że dadzą sobie radę z moim DNA. - Nie wiedział jaki był zakres zmian w jego kodzie genetycznym po pełnej fuzji.
- To świetne pytanie. - zaciekawiła się Meredith. - Weź proszę jedną z białych tubek z mojej szafy. Znajdź albo zrób sobie ranę i sprawdź jak się zachowają pod nanoskopem. - zaproponowała, nie chcąc odrywać się od Ainsleya gdy dopiero zaczęła go oglądać.
-Już się robi, Pani Doktor. - Odparł tylko i poszedł po fiolkę. Umieścił ją w statywie urządzenia i obejrzał nanity w formie “biernej”, po czym sięgnął po skalpel i rozciął jeden z siniaków, jakie powstały w trakcie tego magnetycznego pinballa, którego urządził jego brat. Pobrał krew i wpuścił ją do tuby, nie był pewien czy hemoliza już się zaczęła, ale powinno być tam dość materiału genetycznego by sprowokować reakcję nanitów. Przyłożył oko do okularu i przyjrzał się ponownie.
Nanity reagowały zauważalnie, jednak wydawały się przybierać formę ludzkich komórek. Ich obecność w fiolce krwi wprawiła nanity w panikę. Zaczęły one nie tylko zwiększać jej objętość ale również budować nową skórę, w której krew mogłaby się znaleźć. Było ich zbyt mało i nie miały dość informacji w otoczeniu aby stworzyć cokolwiek sensownego. Silver mógł jednak wyciągnąć dwa wnioski: naśladują jego ludzkie DNA oraz działają kilkadziesiąt razy wolniej od jego naturalnej regeneracji w obecnej formie. Niezdolność replikacji demonicznego ciała mogła być spowodowana ograniczeniami oprogramowania, brakiem odpowiedniego materiału w nanitach, lub niesamowitą naturą ciała Silvera.
-Wygląda na to, że będzie trzeba zrobić kilka modyfikacji, żeby się do mnie dopasowały. - Młody October oderwał się od nanoskopu i pobrał jeszcze kilka próbek, żeby dać Meredith punkt odniesienia. - Wprawdzie nie planuję ich używać do naprawiania obrażeń, ale lepiej uniknąć ryzyka reakcji autoimmunologicznej.
Jego własne obrażenia już się leczyły, więc nie planował dłużej zostawać w szpitalu.
-Odpoczywaj Ainsley, nie chcę żeby mi potem rodzice suszyli głowę. - Rzucił żartobliwym tonem, poklepał brata po ramieniu i ruszył do swoich kajut. Skoro miał za sobą gimnastykę, przyszła pora na wysiłek umysłowy, a raporty korporacyjne czekały.

Roy Genshi, Mike Nor

Wszystko poszło z grubsza zgodnie z planem kontradmirała. Nawet krasnoludzki władca powinien być martwy. Roy jednak zawsze dmuchał na zimne, więc musiał się upewnić, że potyczka została zakończona. Jedyne, co poszło nie tak, to predykament w którym znalazł się Mike. Jednak inżynier nie miał sposobu na efektywne zlokalizowanie towarzysza, bądź jego ciała, gdy cała strefa zero po wybuchu była jeszcze rozgrzana do czerwoności. Zaczął więc przywoływać drony zwiadowcze, które miały upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Mali zwiadowcy o kształtach wielkich owadów szybko rozlecieli się po polu bitwy. Część kierowała się do zawalonej wieży, szukając ocalałych krasnoludów oraz tuneli i podziemnych bunkrów w których mogliby przetrwać. Kilka z nich obserwowało niebo naokoło Roya, wypatrując dalszych ataków z powietrza. Jednak większość rozleciała się po polu bitwy w poszukiwaniu Mike’a. Zaś zmiennokształtna kula zebrała się w kupę i podleciała z powrotem do swojego operatora, gotowa zareagować na ewentualne ataki zamieniając się w otaczającą go sferę.
- Znowu stałem się Śmiercią, niszczycielem światów... - wydał się z ust mężczyzny smętny głos, gdy ten rozglądał się po nuklearnym pobojowisku. - Który to już raz? - zastanawiał się na głos.
W tym momencie przed twarzą Roya natychmiast wyświetliła się hologramowa lista o tytule "Aplikacje do Pseudonimów Agentów Neocesarstwa". Roy Genshi widniał obecnie na pierwszym miejscu z liczbą sześdziesięciu ośmiu punktów, która po donośnym "Ding!" i ulatującym numerku "+1" zmieniła się na sześćdziesiąt dziewięć.
- Ranking zaktualizowany. Pseudonim odświeżony. Gratulujemy nowego najwyższego wyniku, Mr. Atom. - zadeklamował syntezowany głos.
- Heh, nice - Roy uśmiechnął się z zadowoleniem. - Teraz nie ma szans, że ten cały Septimus Lando przegoni mnie w tej dekadzie. Mam nadzieję, że podoba ci się pseudonim Nuclear Gandhi. Bo zostanie ci na długi czas, smarku. Przynajmniej do mojej emerytury.
Mike dalej eksperymentował. Podszedł do nierozgrzanej części pojazdu, dotknął blachy i rzekł “AND NON-HEATING”. Był ciekaw, czy to coś pomoże i jak maszyna zareaguje. Przy okazji rozglądał się za włazem ewakuacyjnym, jako ewentualną droga ucieczki. W myślach z kolei zapytał Great Sage’a - W sumie, jak zadziała na mnie promieniowanie, o Great Sage’u? Mam boskie ciało, ale czy zniesie ono coś takiego? - bohater faktycznie był ciekaw. Może się okazać, że zostanie w pojeździe będzie lepszym wyjściem. Grał w Fallouta i nie chciał skończyć jako jakiś mutant.
Great Sage odpowiedział natychmiastowo - Promieniowanie zbiera się w twoim organizmie jak każdej innej materii. Przy jego dużych ilościach, stałbyś się śmiertelnie radioaktywny dla innych ludzi, uniemożliwiając kontakt fizyczny. Stan byłby tymczasowy, zależnie od dawki promieniowania. Główne zagrożenia: nuda, samotność, depresja. - ocenił mędrzec.
Heros uśmiechnął się i rzekł - Ale przecież mam Ciebie i Hestię - a po chwili dodał - Poza tym, to będzie problem Roya! - dokończył ze śmiechem. Jak na kogoś, kto mógł zostać napromieniowany czuł się zadziwiająco dobrze z tą świadomością. Chociaż przez chwilę żałował, że nie zmieni się w Hulka. Kto jednak wie? Może uda się pójść w tę stronę przy odrobinie kreatywności! Będzie musiał zapytać o to Roya.

Magiczne działania Mike’a przyczyniły się do znacznego zmniejszenia temperatury wewnątrz pojazdu. Jak odkrył szybkim testem, blacha wciąż była gorąca. Ciepło jednak przestało z niej emanować, więc bez kontaktu fizycznego nie był w stanie się oparzyć. Patrząc przed siebie, znalazł też wyjście ewakuacyjne. Ponieważ wiertło zwykle kopałoby przez tunel, wyjście było za nim, na czerwonym końcu maszyny.

Roy, rozglądając się swoimi maszynami, zbierał interesujące informacje. Po pierwsze zauważył, że coś się do nich zbliża z bardzo daleka. Wyglądało na helikopter. Po drugie, krasnoludy w zasięgu eksplozji, jak i wewnątrz budowli były martwe. Niestety, wyglądało to na tymczasowe zwycięstwo.

Ciała kamiennych istot zaczęły wsiąkać w ziemię i poruszać się wraz z nią, tworząc wielki kopiec krasnoludzkich zwłok. Ta masa ugniatała samą siebie, co jakiś czas wypuszczając nowego krasnoluda. Wyglądało na to, że konsumowała kilka zwłok do stworzenia jednej istoty, więc wciąż robili postęp.

Po trzecie, coś spadało prosto na Roya.

Ostrzeżony przez swoje maszyny, Roy odsunął się w bok, tworząc tarczę ze swojej autonomicznej kuli. Wtedy, z rykiem i gromem, wysoko z nieba spadł tors krasnoludzkiego króla z na wpół stopioną twarzą, wciąż trzymający resztki swojego młota. Wyrzucony wcześniej w niebosa siłą atomowej eksplozji, celował teraz w naukowca którego ochrzcił ‘kapłanem Lokiego’. Roy uniknął go o włos. Uderzenie które ostatecznie trafiło w ziemię, niosło ze sobą ogromną siłę, po czym zawtórował mu niesamowicie szeroki piorun. Na szczęście w tym momencie Roy osiągnął już bezpieczny dystans. Gdyby naukowiec nie patrzył nad swoją głowę, walka mogłaby stać się wyrównaną.

Równie uparty co swój lud, dyszący władca krasnoludów zaczął ściągać do siebie okoliczne truchła poddanych, najwidoczniej szykując się do odbudowy.

- Jednak mamy tu ciekawego osobnika. Być może zasługujecie na swoją niepodległość - Roy pokiwał głową, tym razem ze szczerym uznaniem. Wyglądało na to, że sam krasnoludzki król mógł spełniać minimalne wymagania. - Pytanie, czy jesteś w stanie sam bronić swojej planety?
Słowa te były transmitowane na częstotliwości, którą powinna odebrać słuchawka Mike’a, jeśli był w zasięgu.
- Mike, słyszysz mnie? - zapytał spokojnie swojego towarzysza, jak gdyby ten stał obok niego. - To jeszcze nie koniec potyczki. Rycerze się odbudowują, a król jest obecnie na ziemi mocno ranny. Krasnoludy używają martwych ciał żeby się regenerować. Jest ich coraz mniej, ale musimy kontynuować ofensywę jeśli chcemy ich dalej testować. Król sam aktywował taktyczną bombę atomową i przeżył eksplozję z przyłożenia młotem. Jestem skłonny uznać jego niepodległość po takim wyczynie. Ale muszę poznać twoją opinię.

Heros usłyszał Roya - Jestem w środku Twojej maszyny - rzekł do naukowca, po czym podszedł do konsolety, próbując uruchomić sprzęt. Niestety, przegrzane wiertło nie chciało ruszyć.

- W takim razie obiorę króla za cel. Uważaj, bo może skierować się do ciebie - kontradmirał uprzedził bohatera. - Zbliża się do nas również helikopter, zapewne nienależący do krasnoludów. Spróbuję nawiązać z nim łączność, gdy tylko wejdzie w zasięg nadajnika.
To powiedziawszy Roy zaczął nadawać zapętlone nagranie głosowe, wzywające pilota do zidentyfikowania się. Zaraz po tym skierował uwagę na krasnoludzkiego władcę, którego obraz widniał w rogu ekranu w jego hełmie. Nie chcąc zezwolić mu na szybką regenerację, zaczął przywoływać konwencjonalne pociski naprowadzane przez jego drony na pozycję króla.

Mike wzruszył ramionami, uznając, że dalej może eksperymentować. Ponownie dotknął blachy i rzekł “IS CUTTABLE” ale umieścił to słowo przed pozostałymi, po czym spróbował wyciąć dziurę w podłodze w miejscu, gdzie nie czuł gorąca.
Pozbawiona swojej odporności na cięcia maszyna z łatwością uległa ostrzu Mikea. Chłopak w końcu mógł się z niej wydostać. Pod podwoziem było ciasno. Szczęśliwie, zbocze było nierównomierne, przez co nachylenie pojazdu zostawiało dość miejsca pod wiertłem, aby wydostać się z pojazdu, jeżeli bohater sobie tego zażyczy. Dźwięk siekier łupiących o pojazd zdradzał, że krasnoludy nie dały za wygraną. Również musiały zauważyć zmianę w wytrzymałości pojazdu.

Tymczasem Roy wysłał bombardowanie na regenerującego się władcę krasnoludów. Będąc w formie masy przypominającej glinę i oddalonym od reszty swojej armii, którą wcześniej odciągnął Mike, król nie miał jak się bronić. Eksplozje doszczętnie pozbawiły go kształtu. Wydawać by się mogło, że było po wszystkim. Pozostały jednak w ziemi ślad po eksplozji powoli zaczął przybierać kształt płaskorzeźby w kształcie krasnoludzkiej twarzy. - Ducz je jednym z naszã ziymiōm! Władcōm krasnoludów i jejich planety! - wrzasnęło odbicie twarzy.

Mike był przekonany, że krasnoludy umarły w wyniku eksplozji. Albo od początku nie były w pełni żywe, więc nie mogły od tego umrzeć? Heros nie zastanawiał się, tylko zeskoczył do dziury i chwycił miecz mocniej w obu dłoniach. Następnie rzekł do Great Sage’a - Ustaw mnie tak, abym był optymalnie na wysokości głów tych karłów. - skoro od podłogi pojazdu do podłoża góry była niewielka wysokość, to powinno starczyć na tyle, aby Mike mógł bez większego kucania ustawić się odpowiednio. Co nastąpiło dalej?

Heros uśmiechnął się, zaczął dreptać wokół swojej własnej osi z mieczem ustawiony na wysokości głów-szyi krasnoludów i nabierał pędu, kręcać się. Po chwili aktywował SUNSTRIKE - 10 kilometrowa katana miała rozciąć nie tylko pojazd, ale również znajdujące się przy nim kurduple. Mike’owi znudziło się już tkwienie w tej nieszklanej pułapce.

- Jeśli nie możesz nawet opuścić tej planety, to jesteś bezużytecznym władcą w epoce kosmicznej - zakpił Roy przez małe głośniki zamontowane na dronach oblatujących pozycję króla.
- Słaby! Bzzzy!
- Nieudolny! Bzzt!
- Relikt przeszłości! Bzztu! - zawtórowały mu trutnie syntezowanymi bzyczączymi głosami.
- Nie jesteś nawet w stanie obronić samego siebie przed naszą dwójką. - kontynuował naukowiec z narastającym naciskiem. - A w samym neocesarstwie takich jak my są legiony.
- Setki! Bzt!
- Tysiące! Bzzytu!
- Miiiliooonyy! Bzzzuu!
- Prędzej czy później przybędą tu inni ludzie i inne zaawansowane rasy, mające za cel waszą anihilację. Stawiając nam opór sprowadzisz na swój lud tylko zagładę.
- Śmierć! Bzz bzz!
- Dewastacja! Bzzy bzzy!
- Zniszczenie! Bzzzt!
Kontradmirał w trakcie tego monologu otworzył błękitny portal z którego wyleciała jego idealna kopia. Android w czarnym płaszczu, kombinezonie i opalizującym hełmie, z silnikiem rakietowym na plecach. Robotyczny klon zleciał szybko poniżej poziomu chmur, prezentując się krasnoludzkiemu władcy we wzniosłej pozie podobnej do tej którą wcześniej Roy pokazał Mike’owi.
- Ale my nie przybyliśmy tu z wami wojować. Nie to jest naszym celem. - wyjaśnił sobowtór podniosłym głosem, zbliżając się do króla z otwartymi ramionami. - My oferujemy wam siłę i rozwój. Pokój i dobrobyt. Protekcję i współpracę. By wspólnie stawić czoła galaktycznym zagrożeniom, które są ponad nasze indywidualne siły. Chcemy, byście dobrowolnie się z nami sprzymierzyli. Byś stał się jednym z nas i udowodnił potęgę swojej rasy, gdy zyskasz szansę na odblokowanie swojego potencjału.
- Jednym z nas! Jednym z nas! Jednym z nas! Bzzzzzzyyy! - wtórowały mu dalej pszczele drony, tym razem bardziej podnieconymi głosami.



Obracający się Mike przeciął pojazd z lekkością obróbki kartonu. Zaskoczone krasnale poupadały na ziemię lub skoczyły na sam pojazd, chcąc znaleźć się nad kręcącym ostrzem, przez co zepchnęły górną część pojazdu jak wieko. Mike znów miał wizję na znacznie przetrzebioną strefę bitwy oraz masywną twarz króla w ziemi i poniżającego ją Roya.

Król w Ziemi nie był pod wrażeniem zaczepek neocesarskiego admirała. Jego głos rozbrzmiał dźwiękiem gromu i narastał z każdym słowem.
- PRECZ! Jedna Ziymia, jedyn rōd, jedyn dōm, słudzy jedynego Odyna! KLĘCZ pragliwy kmieciu!
Głos wydzierającej się na Roya planety osiągnął zatrważające decybele. Drony i robot inżyniera zostały zniszczone jednym zdaniem, z fałszywą figurą Roya upadającą w pokłon, gdy drgania zniszczyły jej kolana. Roy odczuł, jak wszystkie jego organy trzęsą się pod wpływem fali dźwiękowej, a jego hełm lekko popękał.
Twarz króla zaczęła wyrastać z ziemi, na wzór jego upadłej wierzy, wznosząc się jak góra w kierunku Roya.

Mike rozejrzał się po polu bitwy i ocenił jak dużo przeciwników pozostało do wybicia. Rzucił do słuchawki - Przyjacielu, jeśli będziesz potrzebował pomocy, wołaj - kierował te słowa do Roya. Tamten zadeklarował, że zajmie się królem, więc samemu bohater chciał przetrzebić szeregi wroga. Naliczy, że jest przy nim około czterdziestu krasnoludów, a kolejne trzy tuziny zbierały się przy twarzy króla.
Nie czekając na odpowiedź towarzysza, ruszył w tango. Mieczem odciął kawał blachy pojazdy i pokroił ją w mniejsze odłamki - tak, aby dało się nimi swobodnie rzucać. Nie planował wykwintnych kształtów, tylko coś na kształt noży do rzucania czy ostrzy. A następnie miotał nimi w głowę najbliższych przeciwników. Mike uznał, że póki może utrzymać wroga na dystans, tak powinien zrobić. Chciał również sprawdzić, jak zadziała niezniszczalna blacha miotana z jego siłą.

W pewnej chwili przypomniał sobie Kapitana Amerykę i wyciął coś na kształt postrzępionej tarczy. Chwycił nią, obrócił się dookoła własnej osi i miotnął w przeciwników, obserwując wirującą śmierć. Heros zastanawiał się, czy może lepiej jest nie zabijać krasnoludów, a jedynie ich okaleczyć lub obezwładnić. Dlatego zaczął również celować w nogi przeciwników.
- Tak, chyba jednak będę potrzebował pomocy - przyznał Roy, odpowiadając Mike’owi mocno zmęczonym głosem. - Chcę, żebyś podawał mi koordynaty króla w stosunku do zawalonej wieży. Chcę przeprowadzić bombardowanie z bezpiecznej odległości. Możesz też mówić jakiego wsparcia potrzebujesz.
Inżynier doszedł do wniosku, że musi przejść do bardziej kreatywnych środków zaradczych. Nim król zdążył zaatakować go ponownie, przywołał ciężki drop pod, który z ogłuszającym świstem zaczął spadać w okolice Mike’a. Następnie ustawił swoją rakietę na pełną moc i zaczął lecieć w kierunku orbity. Zaś gdy rozgrzana do czerwoności przez tarcie powietrza kapsuła uderzyła w ziemię, heros natychmiast usłyszał donośny głos maszyny:
- DX-95 GOTOWY DO SŁUŻBY! MELDUJĘ SIĘ NA ROZKAZY, KAPITANIE NOR!
Z otwierającej się z piskiem kapsuły wyłoniła się wysoka na pięć metrów machina bojowa, uzbrojona w ciężkie karabiny maszynowe na dłoniach oraz działo plazmowe zastępujące jej głowę.
Mike wskazał krasnale przed sobą, zniżył głos i wydał rozkaz maszynie - This entire city must be purged. - po czym podał pierwsze koordynaty Royowi, korzystając z pomocy Great Sage’a. Po sekundzie zapytał towarzysza - Właśnie, załatw mi coś, abym przetrwał bombardowanie, skoro chcesz pomocy - zreflektował się heros. Nie chciał testować, jak dużo jest w stanie wytrzymać.
Mike rozrzucał elementy pojazdu na krasnoludów. Jego improwizowane rzutki wbijały się w niektóre głowy, a okazjonalnie nawet powalały krasnoludów. Nie przebijały jednak głów na wylot, a czasem wystawały z czaszki powyginane — znak, że odcięcie ich od pojazdu odcinało je od magicznego efektu. Mimo tego ostry metalowy dysk rzucony z siłą i zamachem Mike’a był wystarczający, aby powalić kilku brodaczy jednym rzutem. Z frajdy wybił bohatera kolejny ryk króla:
- PRECZ! - krzyknął on w ślad za wylatującym w niebiosa Royem. Wyciągał się wciąż w górę jako masa ziemi z przerośniętą krasnoludzką twarzą. Wydawał się zadowolony z siebie na widok odwrotu naukowca. Skoro przepędził jednego, był czas na drugiego. Krasnoludzki władca zwrócił swoją twarz w stronę Mike’a i zaczął lecieć w jego stronę z otwartą paszczą pełną skalistych zębów. Widok przywoził chłopakowi na myśl czerwie z Dune.
Mike spokojnym głosem podał koordynaty króla do Roya i zapytał - Chcesz go bliżej wieży? Goni mnie, więc mogę go tam sprowadzić - po czym rzekł do siebie - I’m in danger. No, I am the danger! - i wybiegł na spotkanie paszczy przeznaczenia. A dokładnie skorzystał z umiejętności Appraisal, aby dowiedzieć się, czym jest ta istota konkretnie. Heros planował skoczyć w bok poza zasięg paszczy stworzenia. Planował jednak zwlekać do ostatniej chwili, zdając się na kalkulacje Great Sage’a. Aby zwiększyć swoje prawdopodobieństwo, chciał zastosować manewr zmylający - najpierw skierować się w jedną stronę, sugerując skok w jej stronę, a następnie odbić się w przeciwnym kierunku, wykorzystując swoje momentum. Planował całym ciałem rzucić się w bok jak najbliżej istoty. Przy idealnej sposobności, Mike chciał zakotwiczyć się w niej mieczem i ją dosiąść.
- Obojętnie. Używam tylko wieży jako punktu odniesienia - odpowiedział Mike’owi Roy. Tymczasem po doleceniu na bezpieczną odległość zaczął tworzyć małego satelitę wojennego.
Maszyna wyposażona była w ogromne działo laserowe, radionadajnik, oraz system namierzania. Gdy działo rozgrzewało się do ataku, kontradmirał od razu wykorzystał nadajnik do wysłania wiadomości w kierunku helikoptera zbliżającego się do pola bitwy.
- Radio check. Tutaj Mr. Atom, na misji dyplomatycznej neocesarstwa. Wzywam pilota do zidentyfikowania się. Over.
DX-95 stąpając w okolicy Mike’a, próbował zwrócić na siebie jak największą uwagę krasnoludzkich wojowników, wydając z siebie ogłuszające dźwięki alarmu i rozrzucając ich po polu bitwy niczym kukiełki, żeby rozbić ich szyk.


Odskok Mike’a pozwolił mu zejść z drogi bestii i uniknąć połknięcia. Masa kreatury zatrzęsła jednak ziemią, posyłając gruz we wszystkie strony. Kamienne odłamki powbijały się w ciało Mikea, gdy odzyskiwał równowagę, aby ponownie wyskoczyć. Tym razem poleciał w stronę królewskiego czerwia. Miecz wbił się w glinę bez większego trudu i po chwili balansu, Mike był wygodnie osadzony na stworzeniu. Zobaczył wtedy, jak ziemia pod nim formuje się w kolejną królewską twarz. Jego miecz był wbity w jej czoło.
- To je nasz dōm. Bydziecie załować atakyrowaniŏ go! - ostrzegł bohatera. Błysk na niebie zdradzał powstanie nowoczesnego działa stworzonego przez Roya.
Mike po prostu wcisnął miecz głębiej, wykorzystując swój Vital Strike. Dane uzyskane z Appraisala były sugestią, aby dać nura do środka bestii. Dlatego zaczął przebijać się i machać mieczem niczym łopatą. Jeśli Vital Strike nie wejdzie od razu do celu, wtedy heros będzie go szukał ręcznie. Heros chciał znaleźć coś w rodzaju serca, mózgu, rdzenia - co mógłby uznać za główny punkt bestii. Wtedy powtórzy swój atak za pomocą Vital Strike.
W tym czasie pancerny robot naukowca, wykorzystując, że został ostatnim celem na polu bitwy, zbierał naokoło siebie coraz więcej pozostałych przy życiu krasnoludzkich wojowników. Zaś gdy tylko utworzyli dookoła niego ładne kółko, otworzył ogień ze swoich czterech ciężkich karabinów maszynowych. Kilka chwil później, gdy Roy obrał swój cel i ustalił trajektorię promienia, spadł na nich również ogień z niebios, mający wypalić naokoło bojowego mecha okrąg spalonej ziemi. Nie musiał się przy tym upewniać, że piloci helikoptera zauważą czerwony pilar zniszczenia rozciągający się z orbity do samej ziemi.
- Obawiam się, że będę zmuszony uznać brak odpowiedzi za akt wrogości. Over - uprzedził Roy spokojnym tonem przez radionadajnik.
- Lokalizuję cel poruszający się obecnie z prędkością dwustu dwudziestu trzech węzłów w stronę pola bitwy. Over - dodał beznamiętny komputerowy kobiecy głos.

Krasnoludy walczące z robotem w świetle żrącego lasera zachowywał się bezmyślnie. Biegły na niego prosto w ogień z siekierami uniesionymi w góry. Ostrzał bez problemu powalał je na ziemię. Odrodzeni wojownicy nie posiadali nawet organów. Nie było to przeszkodą w ich zabiciu, gdy tysiące pocisków na sekundę dziurawiło je na wylot, doprowadzając do zawalenia się królewskiej gwardii niczym glinianych figurek.

Mike pchnięciem otworzył dziurę w czerwiu, wpychając się do jego wnętrza. Roześmiana kreatura zamknęła za nim otwór. Bohater czuł, jak przestrzeń wokół niego się zacieśnia. Był świadom, że nawet gdyby nie dać się zgnieść w takiej pułapce, z czasem zabrakłoby w niej powietrza. Król go jednak nie docenił. Stanowczym wymachem broni, Mike przekształcił jednolite wnętrze bestii w pieczarę zdolną ugościć jego godność. W tej szerokiej i otwartej przestrzeni dopatrzył się resztek ciała króla. Pozostałości torsu i głowy wbitych i złączonych z glinianą masą. Z eleganckim przykucem i potężnym skokiem w stronę królewskiej mości, precyzyjnie przebił ukoronowany łeb. Siła jego sztychu rozeszła się echem w obie strony, wysadzając skamieniałe stworzenie.

Został już tylko Mike z wyciągniętym przed siebie mieczem, na którego krańcu wisiała krasnoludzka głowa w koronie; robot, którego rozgorzałe lufy topiły śnieg na polu pełnym martwych ciał wojowników, oraz nadzorujący sytuację z niebios Roy.

Cierpliwość naukowca była niesamowicie krótka. Nie dostał on odpowiedzi wprost na swoją groźbę. Zamiast tego, odebrało przekaz informacyjny. Nadlatujący pojazd wykazał identyfikację jako własność organizacji religijnej Magica Icaria z sygnaturą dyplomatyczną. Zimna odpowiedź tego pokroju nie była niespotykana, sygnatury ciężej było podrobić od pustych oznajmień w radiu. Roy wiedział też, że MI było zacofane pod względem technologicznym z przekonań, że diabeł jest w stanie zawładnąć maszynami. Wyjaśniało to zwłokę w przekazie. Jeżeli chcieli spotkać się z nieznajomymi, będą musieli poczekać kilka minut, aż helikopter do nich doleci.

Mike odezwał się do słuchawki - Rozwiązałem problem. Coś z niego jeszcze zostało. Chcesz to przebadać? - zwrócił miecz sztychem w stronę Roya. Bohater nie odczuwał satysfakcji. Zrobił to, co musiał, ale nie było w tym nic specjalnego. Poczucia dobrze wykonanego zadania, czy czegokolwiek.

- Nie jestem biologiem, ale zobaczę, co uda mi się zidentyfikować. Jestem ciekawy, czy zdolności króla to naturalna cecha ich rasy, przebudzenie, czy też artefakt którego używał - szybko potwierdził Roy. Tym razem jednak po raz pierwszy od spotkania z Mike’m w jego zmęczonym głosie dało się usłyszeć nutę zaniepokojenia. - Aczkolwiek mamy tu nowy, delikatny i potencjalnie bardziej męczący problem natury dyplomatycznej, Mike. - westchnął ciężko kontradmirał, który już miał nadzieję, że po załatwieniu krasnoludzkiego władcy nie napotkają już żadnych więcej problemów na tej planecie. - Zbliżający się w twoją stronę helikopter należy do Magica Icaria. Są tutaj na misji dyplomatycznej, podobnie jak my - zaczął wyjaśnienia, bez jakiejkolwiek zauważalnej ironii w ich podejściu do “dyplomacji”.
- Potwierdza to oświadczenie króla, że przybyli tutaj w celu zrekrutowania krasnoludów do wojny - kontynuował. - Wygląda na to, że próbują wykorzystać swój status misjonarski, by robić nielegalne konszachty z prymitywnymi rdzennymi ludami na naszych terenach. To niestety wychodzi już poza wolność religijną neocesarstwa. Więc mamy obowiązek przynajmniej wydać im ostrzeżenie i upewnić się, że opuszczą tą planetę. Zwłaszcza po tym, jak potwierdziliśmy jej przynależność do neocesarstwa. Nie możemy pozwolić, by inna frakcja położyła na niej ręce bez wypowiadania nam wojny. To byłaby niedopuszczalna oznaka słabości z naszej strony. Aaaaa…! - Mike mógł śmiało założyć, że Roy znowu złapał się za głowę w nagłym wybuchu irytacji.
- Czemu ci durni fanatycy muszą tutaj lecieć!? Już chciałem ich zignorować, obwieścić cesarski dekret w krasnoludzkiej stolicy i mieć z głowy tą zacofaną planetę. Mike, proszę, wykasuj ich, żebyśmy mogli wrócić do domu! - zawył z desperacją. Jednak szybko opanował swoje emocje i od razu zaprzeczył sam sobie. - Nie, nie rób tego. Jako agenci cesarstwa, musimy wykonywać nasze obowiązki. Aisha, wykasuj ostatnie pięć sekund nagrania głosowego.
- Nigdy ich nie nagrałam - odpowiedział mu komputerowy kobiecy głos. - Pozwoliłam sobie przygotować skrypt, który zatrzymuje nagrywanie gdy voice pattern recognition rozpozna negatywne emocje w twoim głosie.
- Clever girl - Roy odetchnął z ulgą i wyraźnym zadowoleniem.

- Wszystko w porządku, przyjacielu? - zapytał Mike z troską w głosie. Nie spodziewał się, że tak doświadczonym wojakiem wstrząśnie eksterminacja krasnoludów. Widać do pewnych rzeczy nie da się przyzwyczaić. Tym bardziej herosa dziwiła jego własna obojętność. Po chwili dodał - Bez obaw, nie zamierzam nikogo zabijać bez powodu. Najpierw porozmawiajmy z nimi - po czym Mike zaczął szykować teren dookoła siebie. Z rzeczy dookoła starał się zrobić stół oraz cztery krzesła. W słuchawce Roy usłyszał coś, co bohater raczej kierował do siebie - W końcu na zabicie problemów zawsze znajdzie się czas.

- W porządku. Nie przejmuj się tym - odpowiedział Roy, po czym szybko zmienił temat. - W takim razie musimy przygotować się na przyjęcie gości. Pamiętaj, że większość ludzi nie przeżyje promieniowania w epicentrum wybuchu w którym obecnie się znajdujesz. DX-95 zaprowadzi cię na bezpieczną odległość. Możesz go dosiąść jeśli chcesz.
Tymczasem naukowiec na orbicie zuploadował do satelity trojana, który miał zostać nadany przez fale radiowe do helikoptera. Wirus nic nie robił sam z siebie, ale miał otworzyć Royowi furtkę do przejęcia kontroli nad maszyną MI gdy zajdzie taka potrzeba. Inżynier nie miał zamiaru pozwolić dyplomatom się zabić jeśli nie posłuchają jego komend i zbliżą się zbyt bardzo w napromieniowany obszar.
Po tym szybkim uploadzie, Roy zaczął prędko zlatywać z powrotem na ziemię, tym razem asystowany przez grawitację. Po drodze wzmocnił swój kombinezon, dodając mu tarcze termiczne które miały pozwolić mu na jak najszybszy upadek.

Och - rzekł ze smutkiem Mike - a tak się napracowałem - wskazał na prowizoryczny stół i krzesła, po czym machnął na nie ręką i wskoczył na robota. Nie zabrał ze sobą swoich “dzieł” i zwyczajnie dał się poprowadzić.

Mike i Roy musieli zejść na dolną połowę wzgórza, aby mieć absolutną pewność, że pozostałości ich bitwy nie będą szkodliwe dla nieznajomych. Helikopter Magica Icaria zwalniał, im bliżej nich się znajdował. Wyraźnie skanowali otoczenie, szukając ich dwójki. Nie zajęło to długo. Helikopter obrócił się bokiem, zniżając pułap lotu. Drzwi otworzyły się wszerz, ukazując szczupłego mężczyznę.

Tim Timer
Bishop of Magica Icaria

Roy natychmiast rozpoznał jegomościa jako biskupa Magica Icaria, Tima Timera. Mężczyzna często reprezentował kościół tam, gdzie papież nie miał czasu się zjawić, będąc niemal jego prawą ręką. Jak na biskupa ubierał się niezwykle nieformalnie. Miał na sobie poszarpane jeansy, skórzaną kurtkę, T-shirt z napisem “LAW” oraz maskę, zasłaniająca całą jego twarz z wyjątkiem oczu.
- Chyba jestem winny państwu przeprosiny! - krzyknął w stronę Roya i Mikea. - Czuję się poniekąd odpowiedzialny za humor krasnoludów w ostatnim czasie. Mogę zaoferować chociaż przelot? - zapytał, wyciągając dłoń.
- Przynajmniej od razu zdajecie sobie sprawę w czym problem. To dobry początek - odpowiedział kontradmirał, który zamiast krzyczeć postanowił przywołać sobie megafon. - Ale przeprosiny to trochę za mało. Chcielibyśmy wyjaśnić sytuację na spokojnie. Możemy udać się z wami własnymi środkami transportu do bardziej dogodnego miejsca, jeśli tutaj wam nie odpowiada.
Biskup machnął ręką na swojego pilota, a helikopter po chwili wylądował. Mężczyzna wyszedł na śnieg rozkładając ręce na boki. - Z grzeczności wypadało mi zaoferować ale nie robi mi to różnicy. - przyznał. - Tim Timer, miło mi. Reprezentuję Magica Icaria. Zapoznałem krasnoludy z naszą wiarą i przekonaniem o nadchodzącej inwazji demonów. Wygląda na to, że ta informacja wprawiła ich rząd w panikę. - wyjaśnił.
Heros kiwnął mu głową - Mike Nor, reprezentant Neocesarstwa, a to mój towarzysz, Roy Genshi. Zdajesz sobie sprawę, że znajdujesz się na obcym terenie pod naszą jurysdykcją? - zapytał uprzejmie.
- Tak, w czym problem? - spytał, chowając ręce do kieszeni. - Operujemy w nowym cesarstwie legalnie, a planeta nie była zamknięta wedle mojej wiedzy.
- To zależy od interpretacji działalności oraz tego, w jaki sposób działaliście. Panuje u nas wolność wyznaniowa, dlatego problemem nie jest fakt, że to zrobiliście, ale jak tego dokonaliście. Wasze działania zagroziły integralności lokalnego społeczeństwa oraz doprowadziły do pewnego rodzaju buntu. Musieliśmy interweniować z Waszej winy. To wykracza poza głoszenie swojej wiary na terenie Neocesarstwa i podchodzi pod sabotaż - Mike mówił beznamiętnie. Po chwili dodał - Jak chcemy to załatwić? - i uśmiechnął się szczerze.
- Zakładam, że nie chcecie stracić swojego immunitetu dyplomatycznego, ani praw misjonarskich - dodał Roy podejrzanie miłym jak na niego tonem. - Tak więc musimy ustalić pewne granice dla naszego wspólnego dobra. Tak jak mówi mój kolega, Neocesarstwo nie może tolerować akcji, które mogłyby podpadać pod sabotaż. To co przekazał nam krasnoludzki król brzmiało, jakbyście próbowali zrekrutować ich do wojny.
- Och, wojny ale przecież w imię wiary! To walka ze wspólnym wrogiem dla dobra nas wszystkich! - dorzucił Mike tonem wzburzenia, a po chwili przemówił normalnie - Tylko proszę nie używaj takiego argumentu. Toć to nie godzi się - heros znów się uśmiechnął i już się nie odzywał.
Tim wzruszył barkami. - Nie oferowałem krasnoludom kontraktów wojskowych. Ostatecznie ich zachowanie jest ich własną odpowiedzialnością. Staram się tylko być miłym. - wyjaśnił swoją pozycję biskup. - Demony są poważnym zagrożeniem, więc informujemy na ich temat ludy różnych planet. Oferujemy również założenie kościołów, jeśli chcą przyjąć naszą wiarę, ale krasnoludy to nie interesowało. Są bardzo konserwatywni.
- Niemniej, jeśli wasza wiara doprowadza do konfliktów politycznych oraz zbrojnych na terenach cesarstwa, to może się okazać, że przestanie być klasyfikowana jako wiara, a zacznie jako ideologia terrorystyczna - zauważył kontradmirał, zaniepokojonym tonem. - Wiem, że krasnoludy ostatecznie odmówiły przyjęcia waszej wiary. Ale nie możemy zaprzeczyć faktom, że zostały przez was sprowokowane do działań wojennych ze względów religijnych. A działania te miały największy wpływ na ich relacje z Neocesarstwem. Chyba nie możecie nas winić za brak pewności, że nie to było waszym ostatecznym celem? - zapytał podejrzliwym, acz dobrobusznym głosem. - Oczywiście, brak pewności nie jest dowodem w którąkolwiek stronę. Ale czy nie wolelibyście uniknąć tego typu wątpliwości na przyszłość? Jeśli więcej planet na terenach cesarstwa będzie miało podobne reakcje na wasze szerzenie wiary, to może się okazać, że będziemy zmuszeni jej zakazać ze względu na realne i fizyczne zagrożenie jakie na nas sprowadza. Dlatego dla dobra waszej wiary, powinniście postarać się, by do takich sytuacji nigdy więcej nie dochodziło.
- Może pora przemyśleć metody działania, skoro doprowadzają do takich reakcji? - zapytał Mike - Zobacz do czego to doprowadziło - wskazał palcem głowę krasnoluda na mieczu - Mówisz, że starasz się być miły. I ja Ci wierzę. Mówisz, że byli konserwatywni. I my to wiemy! Ale Wy również powinniście, równocześnie dopasowując metody działania do osób, którym swe prawdy wykładacie. Przecież nie chodzi Wam o terroryzm, jaki stał się przed chwilą Waszym udziałem, czyż nie? - heros uśmiechnął się ze współczuciem. - To w jaki sposób unikniemy podobnych sytuacji w przyszłości?
- Tak, przykro mi, jeśli się poczuliście jak terroryści. - przeprosił Tim z szczerością w głosie, pokazując palcem na głowę króla. - To korona daje mu władzę nad piorunami, możecie ją chcieć zachować. Najlepiej zniszczyć. Przez nią krasnoludy mieszkają pod ziemią. Taka polityka. - wyjawił. - W każdym razie, jeśli nowe cesarstwo zakaże naszej wiary, na pewno nas o tym poinformuje. - nie wydawał się przejęty sugestiami Roya. - Powiedzcie mi za to, ta walka to była tylko wasza dwójka? Z daleka wyglądała dość… spektakularnie. - zainteresował się.
- Owszem - potwierdził inżynier, kiwając głową. - Niestety, sprowokowany król sprawił nam więcej problemów, niż się spodziewaliśmy. Więc zostaliśmy zmuszeni do użycia ekstremalnych środków - wyjaśnił się, z udawaną skruchą.
- To chyba na tyle z dyplomacji - odezwał się syntezowany głos Roya przez słuchawkę w uchu Mike’a. - Jeśli nie masz więcej pomysłów, to możemy zabrać to tylko do Bastiona, przedstawić mu pełen raport i czekać na jego decyzję w tej sprawie.
Mike kiwnął głową, po czym siadł w powietrzu z nogą założoną na nogę i rzekł - Aby nie było żadnych niedomówień i nie okazało się, że czegoś nie zrozumieliśmy, opowiedz mi o tym, co powiedziałeś królowi. Jakie demony. Jaka inwazja. Chciałbym zrozumieć co w Waszej religii mogło sprowokować do takiej reakcji. Wtedy ocenię, czy dopuściliście się terroryzmu. Kto wie, może nawet udzielę pomocy? - w słowach Mike’a nie było fałszu. Usłyszał demony, a od nich jeden krok do demon lorda, więc postanowił zbadać poszlakę.
- Cesarstwo nie ma wolności słowa, jeśli rozmowa może być aktem terroryzmu? - Tim zaznaczył, że tylko dyskutował z królem. - Tak czy siak bardzo chętnie podzielę się z wami fundamentami mojej wiary: w Magica Icaria odkryliśmy, że los uniwersum jest manipulowany przez byt określany mianem “Kodu Uniwersalnego”. Kod ten narzuca interpretację wszystkich ciągów przyczynowo-skutkowych, określając ich rezultat niczym przeznaczenie. Jedyne, co może łamać jego zasady i przed nim wyzwolić, jest magia. Ten zakazany owoc jest jednak fałszywą nadzieją, ponieważ Kod jest w stanie wykryć magię. Ponieważ ludzie zaczęli czarować, zwrócili na siebie uwagę Kodu Uniwersalnego, który niechybnie ześle na nas swoje demony. Kodu nie można zabić zwykłym mieczem czy plazmą, więc demony również mogą okazać się niezniszczalne. Dlatego ostrzegam, ostrzegam wszem i wobec, że będziemy musieli się bronić. Stanąć ramię w ramię i walczyć o przetrwanie, aż bóg nas wybawi przed gniewem kodu oferując nam cuda. - opowiedział tonem zaskakująco pozbawionym emocji, przypominając zmęczonego narratora. - Podejrzewamy, że w galaktyce pojawili się już ludzie obdarzeni cudami, zdolni do walki z demonami. Wobec tego bóg słyszy nasze modły. Nie chcemy jednak aby światy nawet kosmitów poumierały przez ludzką pychę, więc oferujemy wszystkim naszą wiedzę i wiarę.
-Hestio? Czy to w zasadzie nie brzmi podobnie do moich planów? - zapytał Mike w myślach swą boginię. Ta po chwili odrzekła - Teoretycznie tak mój bohaterze, ale wszystko zależy od interpretacji ich wiary. Wspomina coś o bogu, a to zdecydowanie nie mój wyznawca, więc nie o mnie chodzi. Upewnij się które bóstwo ma na myśli, proszę - Hestia była wyraźnie zaintrygowana.
Dlatego Mike rzekł do Tima - To brzmi, jakbyśmy mieli wspólny cel, dzięki czemu nie jesteśmy wrogami.- uśmiechnął się heros - ale kto jest Waszym bogiem? No i jak rozpoznajecie tych wybrańców? To jest niezwykle interesujące, a nie chcę Wam wejść w drogę, skoro coś nas łączy, więc wolę się upewnić. No i ten Wasz bóg nie może rzucić wyzwania Demon Lor, znaczy “Kodowi Uniwersalnemu”?
- Wierzymy, że widzimy ślady boga w rzeczywistości, w tym jak funkcjonuje uniwersum. Nikomu się on jednak nie objawił, więc nie mi jest go nazywać, czy opisywać. - Tim odmówił wyjaśnień. - Przed rozpadem fałszywego cesarstwa współpracowaliśmy z ludźmi, którzy nabyli umiejętności potrzebne do zniszczenia kodu uniwersalnego. Obserwujemy też innych, zaopatrzonych w artefakty i zdolności, które mogą wesprzeć ten cel. - wyjawił. - Czy ty chciałbyś walczyć z Kodem Uniwersalnym, chłopcze? Twoje obecne ostrze temu nie podoła. - ostrzegł.
- Bóg który się nie ujawnia i wyznawcy nie znają jego imienia? Brzmi jak jakiś uzurpator lub zła istota - rzekła Hestia herosowi i dodała - Miej to na oku mój bohaterze, może okazać się, żę to coś chce pomóc Demon Lordowi lub zająć jego miejsce, a wszystko pod przykrywką czynienia dobra - pouczyła Mike’a bogini.
Mike pokiwał głową, odpowiadając w ten sposób zarówno Hestii, jak i Timowi. Rzekł - Moim przeznaczeniem jest zabić Kod Uniwersalny i dokonam tego - spojrzał krytycznie na swoje ostrze - a broń ta dobrze mi służyła. Jest jednak jedynie narzędziem do celu, więc słucham pokornie Twoich sugestii - schylił głowę heros. Nie zamierzał dać się im omotać, ale musiał mieć Magica Icaria na oku. Mogą okazać się sprzymierzeńcem, ale również największym wrogiem. Dlatego nie można ich ignorować.
- Po pierwsze, Zilva z gildii piratów jest w posiadaniu ostrza, które może przeciąć wszystko. Jeżeli byłbyś w stanie odebrać je królowej piratów, zrobiłbyś wszystkim przysługę. - Tim wyjął dłoń z kieszeni aby odliczyć swoje porady. - Nasz nowy biskup, Juljusz, jest w stanie uczyć innych walki z kodem. Niestety, mało kto ma w sobie ten potencjał, więc musiałbyś go przekonać do siebie. - oferta brzmiała jak wyzwanie - Ponadto, mężczyzna o imieniu Silver z Armstrong Industries prawdopodobnie zasymilował się z częścią demona, co mogło dać mu podobne zdolności. To powiedziawszy, nie polecam iścia w jego ślady. To bardzo ryzykowne rozwiązanie. - beznamiętność tonacji Tima utrudniała ocenę, czemu tak chętnie dzieli się kluczową wiedzą swojej organizacji. - Cztery, samoczynny odłam naszego kościoła nazywany Arką Śmierci jest własnością kobiety o imieniu Eidith Lothunn. Jej władza nad magią zapewniła jej zdolność permanentnego usunięcia przeszkód z istnienia. Jeżeli wasze cele się pokrywają, mógłbyś po prostu walczyć z nią. - zaproponował Tim.
Zilva się pewnie dobrowolnie z ostrzem nie pogodzi - mruknął Mike do siebie. Interesowała go broń tego typu, ale co innego również przykuło jego uwagę - O wchłanianiu demonów nie ma mowy, to plugawi duszę i zawsze kończy się problemami. Odłam kościoła? Coś jak prawosławie dla chrześcijaństwa?
- Uważaj, Mike - ostrzegł chłopaka przez słuchawkę poważny głos Roya. - Pamiętaj, że nawet jeśli wydaje się, że ma na celu jedynie szerzenie swojej wiary, to nie musi nam mówić prawdy, ani całej prawdy. Uważaj zwłaszcza na te jego ostatnie “porady”. Wyraźnie próbuje nas nimi nakierować tam, gdzie mu to pasuje - głos naukowca stał się nagle bardziej zatroskany. - Lepiej nie pytaj już o nic więcej. Ciężko powiedzieć, czy to jego odliczanie to tylko dziwny manieryzm, czy też zdolność nieregularnego, bądź artefaktu. Możliwe, że za przekazanie nam użytecznych informacji będzie wymagał czegoś w zamian.
- Dziękujemy za szczere przeprosiny i pożyteczne rady - kontradmirał odezwał się w końcu swoim prawdziwym głosem. - Tyle nam wystarczy na zadośćuczynienie. Słowa, które pomogą nam na przyszłość, w zamian za słowa, które sprawiły nam problemy z krasnoludami. Uczciwa wymiana - pokiwał głową w wyrazie zadowolenia. - Nie naszym zadaniem jest was cenzurować. Radziłbym jednak uważać ze słowami, które brzmią jak wezwanie do walki. Jedynie to można by uznać za podburzanie ludności do przemocy. Ostrzeganie przed zgubą, czy końcem świata jest dopuszczalne. Ale nie sugerujcie ludziom i kosmitom na naszym terytorium, że muszą szykować się do wojny. Zwłaszcza do wojny po waszej stronie. Według mnie, to może wykraczać poza wolność słowa. Przekażę jednak nagranie z tej rozmowy bezpośrednio cesarzowi i to on podejmie decyzję, czy tego typu demagogia jest dopuszczalna na terenie Nowego Cesarstwa - oznajmił, kończąc rozmowę.
Mike zdał sobie sprawę, że Roy faktycznie miał rację, dlatego nic już więcej nie mówił. Zapamiętał jednak wszystko, co zostało powiedziane i postara się załatwić sobie misje związane z obszarami działania wymienionych istot. Kto wie, może dzięki temu zbliży się ku swojemu celowi? Ostatnio zrobił zdecydowanie za małe postępy, chociaż Hestia go za to nie ganiła. Odczuwał wdzięczność wobec swojej bogini, ale również miał wrażenie marnowania czasu. A kwestię tego odłamu Magica Icaria najwyżej sobie wygoogluje. Ewentualnie kogoś zapyta.

Później, hangary Georgii

Mike był w drodze do Roya. Geniusz obiecał stworzyć im idealny statek do podróży na arkę Deathsenders. Wydawało się, że z samej zasady nie był zainteresowany po prostu używaniem tego, co było w już dostępnym zaopatrzeniu. Albo to, albo może tak się dobrze bawił?
Gdy Mike szedł jednym z długich korytarzy do hangaru, usłyszał dźwięk silników. Wtedy z bocznej odnogi wyjechał czarny mężczyzna w pancerzu wspomaganym. W ręce trzymał podłużną, prostokątną piłę mechaniczną, u której podstawy znajdowała się tsuba oraz rękojeść zakończona silnikiem rakietowym. W zębach przegryzał cygaro.
- Polecam tego uniknąć. - zasugerował celując mieczem w Mike’a, po czym wbił w rękojeść świecącą fiolkę i pociągnął spust.
Mike zadziałał instynktownie i po prostu rzucił się w bok. A raczej chciał się rzucić w bok, ale równocześnie chciał złapać to, co w niego leciało. Dlatego widząc dokładnie cel przed sobą, postanowił zejść z jego toru lotu i złapać rękojeść, jeśli będzie to możliwe. Polegał tutaj na Great Sage’u, który miał określić, czy złapanie obiektu jest zbyt niebezpieczne - wtedy heros po prostu uniknie niespodzianki.

Silnik miecza wystrzelił wraz z uruchomieniem się piły, błyskawicznie posyłając Dobermana w przód.
- Łapanie ostrych przedmiotów poruszających się w tempie mach 0.9 jest niebezpieczne. - ocenił Great Sage, choć czekanie na jego opinie, gdy cel już startował i tak nie zostawiało sporo czasu na decyzję. Mężczyzna w pancerzu wspomaganym śmignął obok Mike’a i bezproblemowo przebił się przez kolumnę na korytarzu, przepoławiając ją.
Ryk broni ustał, gdy miecznik ją wyłączył i skierował się do Mike’a. - Niestety z moich eksperymentów, gdzie bym nie podpiął silnika, spaliłbyś sobie głowę. - mówił to poniekąd przepraszającym tonem. - Z wyjątkiem zakończenia rękojeści. Jak to odpalisz, równie dobrze możesz z tym ostrzem latać. Wystarczy wskazać kierunek. - uśmiechnął się, podchodząc do chłopaka, po czym oparł miecz o ścianę obok niego. Gabarytowo ostrze i rękojeść były zbudowane z myślą o pancerzach wspomaganych. Był jednak fragment rączki, którego rozmiary pozwalały na pochwycenie ostrza gołą ręką. Wyglądało to, jak wyzwanie ciekawskiego kowala, który mimo wszystko nie wierzył, że Mike jest tak silny, jak ma to opisane w swojej kartotece.
Mike wydał z siebie przeciągłe - Woooooooah……… - i po chwili zaczął pytać - Silnik i piła są zasilane oddzielnie czy razem? Czy napęd odrzutowy musi działać razem z częścią tnącą? Czym to jest zasilane? Na jak długo starczy? Czy można tym rzucać? Czy to w sumie nie bardziej lanca w takiej formie? - wyrzucał z siebie heros, oglądając broń i sprawdzając w dłoni. Cholerstwo faktycznie było ciężkie, jak na taki oręż. Ale nie wystarczająco na niego, a przynajmniej nie w porównaniu do Odważnika.
- To bardziej rakieta… z piłą atomową… i rączką. - Jarek sam nie mógł zakwalifikować swojego wynalazku. - W środku jest bateria jądrowa, starczy na setki lat. Ostrze uruchamiasz spustem. Rakietę ,wrzucając do środka magazynek chłodniczy. - Doberman wyciągnął do Mike’a nerkę pełną fiolek. - Jestem pewien, że Mr. Atom może ich narobić, ile będzie potrzebne.
Mike podskoczył z radości i chciał wyściskać Dobermana, ale ten był w armorze wspomaganym. Było widać, że chłopak się zawachał, więc jedynie podszedł i klepnął go w ramię tak, że cała zbroja się zatrzęsła. Było widać w oczach bohatera, że jest zadowolony. - I co, na czym testowałeś piłę? Jest coś, czego nie przetnie? Przechodzi przez tarcze plazmowe? - poleciały kolejne pytania.
- Tarcze przebije. Pamiętaj jednak, że energia łatwiej zwalcza energię, a broń konwencjonalna pancerze. Nie ma tu dużo rzeczy do testów, to tylko okręt. Będziesz musiał sprawdzać w biegu.
- Hmmmm…. Co chcesz w zamian? - zapytał rzeczowo heros. Wyznawał zasadę, że przysługa za przysługę o czym wiedzieli wszyscy. Dlatego chciał odwdzięczyć się Dobermanowi - Jakiś materiał specjalny, gdybym się o niego potknął? - rzucił, bawiąc się bronią. Wcisnął spust i obserwował pracę miecza z widoczną fascynacją - Jest genialny - wymsknęło mu się.
- W zamian? - zdziwił się Doberman. - Ja robię swoją robotę, ty rób swoją. - polecił, z podziwem patrząc, jak Mike operuje bronią bez większej trudności. W końcu stanął na baczność. - Powodzenia w misji.
Mike zasalutował z uśmiechem na twarzy. Postanowił, że dostarczy Dobermanowi jakiś rzadki minerał lub część potwora. Może jakiegoś smoka czy innej wiwerny? Czas pokaże!

Eidith
Planeta Croak-7

Kostucha odleciała spory kawałek, by stanąć na trawie. Trzymała kawałki tobora po czym rzuciła je nieopodal Yato. Widząc, że nadal ją trawią nanity zamarła w miejscu. Jej skóra stała się matowa i popękana, po krótkiej chwili wyglądała jak zwęglony pomnik. Niedługo po tym na jej plecach pojawiło się spore pęknięcie i dziura ociekająca czarną mazią.
Z dziury tej zaczęła wyciskać się sylwetka, odrywając się od trzymających ją od środka macek. Kompletnie czarna postać wygramoliła się z “posągu” i zaczęła przybierać barw i kształtów Eidith. Przytknęła palcem jedną dziurkę od nosa i wydmuchała z drugiej ostatni kawałek…czegokolwiek po sobie zostawiła.
- Myślisz, że damy radę coś z tego złomu wyciągnąć? Z drugiej strony nie wiem, czy chcę to mieć na stacji.- Z małego portalu obok siebie wyciągnęła lusterko i zaczęła poprawiać swoją fryzurę.
- Zaufałbym technikom Milli. Mają nowocześniejszą technologię od nas. Dużo prędzej coś z niej wyciągną.

Okręt Gerald R. Ford

Główny okręt floty Milli, Gearld R. Ford, był w zasadzie domem kobiety. Liczył około 9 milionów kilometrów kwadratowych powierzchni podzielonych na dziesiątki pięter. Były tu farmy, hodowle zwierząt, przetwórnie i fabryki. Okręt był zamieszkały przez około 400 milionów osób, z których większość nigdy nie czuła potrzeby opuszczenia go. Miało to duży związek z poziomem luksusu na pokładzie. Jako symbol najbogatszej osoby w galaktyce, Gerald R. Ford był dekorowany złotem, pełen fontann i posągów, z placami wypoczynkowymi i punktami rozrywki w każdym zakątku. Teraz gdy biznes Milli upadł wraz z izolacją sektorów galaktyki wobec upadku Cesarstwa, wiele z tych przybytków zostało zamknięte.

Eidith została poproszona o udanie się na okręt celem złożenia raportu Millii i ustalenia z nią ich dalszych planów. Dawna admirał poprosiła o zaprowadzenie jej do “specjalnego pomieszczenia”. Nigdy w życiu kostucha nie przeszła tylu barier bezpieczeństwa. Yato musiał zostać za pierwszym z kilkunastu checkpointów. Każda brama i blokada obsługiwana była przez malejącą ilość osób. Wielu z nich musiało całe życie pracować, aby zasłużyć na zaufanie pozwalające im czynić straż nieco głębiej w sieci korytarzy, tylko po to, aby odkryć, że za jedną bramą kryje się kolejna.

W rzeczywistości finałowe bramy strzeżone były tylko przez systemy komputerowe maszyn kompletnie odciętych od reszty sieci elektronicznej na okręcie. Przejście tych wszystkich blokad ujawniło przed Eidith duże, półokrągłe pomieszczenie z kulą lewitującą w maszynie wbudowanej w ścianę, z monitorami po obu stronach. Naprzeciw niej, analizując dane znajdowała się Millia.

- Cześć. Wybacz, jak uciążliwy jest ten spacer, ale nie mogę tu wpuścić osób niepowołanych. - przeprosiła, odwracając się do kostuchy. - Poznaj Alfa Core. To druga połowa spuścizny mojej rodziny.
- Hi Bestie. Niezłe gniazdko. - Z palcami splecionymi za sobą Eidith postawiła powolne kroki w stronę najjaśniejszego obiektu w pomieszczeniu, potem minęła Millię i zbliżyła się do świecącej sfery.
- No moje gusta za dużo maszynerii przy samym końcu. - Zaczesała włosy za ucho, po czym kontynuowała. - Żaby będą grzecznie robić to, co robiły. Resztkę Tobora dostarczyliśmy do twoich jajogłowych. -

- Słyszałam. Dziękuję. - przytaknęła Millia podchodząc do Eidith. - Dlatego jestem gotów pokazać ci resztę moich planów. Maszyna przed tobą to potężne AI. - wyjawiła. - Alpha Core jest w stanie przeanalizować sytuację w całej galaktyce, a następnie stworzyć strategię działania, która skutecznie osiągnie wybrany cel. Nie wiedziałam, czym było to urządzenie, nim iluzja cesarzowej prysnęła. Jednak to jemu zawdzięczam swoje niemal nieskończone bogactwo - zdradziła. - Zbudowanie pamięci i procesorów będących w stanie przeanalizować ilości informacji niezbędne do przewidzenia kursu całej galaktyki powinno być niemożliwe, jednak ta maszyna radzi sobie z tym bez problemu. Jej drugą częścią jest zaginiona Omega Core. W odróżnieniu od Alfy Omega nie jest w stanie obrać żadnego celu ani analizować informacji. Potrafi tylko wykonywać rozkazy, realizując zaprezentowane komendy. Tego z kolei nie może robić analityczna Alfa. Łącznie, Alfa i Omega mogłyby zarządzać galaktyką samoczynnie. Dlatego chcę ją odzyskać.
Eidith nie podzielała entuzjazmu złotowłosej, jakoś średnio podobał jej się koncept w którym maszyna zarządza galaktyką.. Odwróciła się do Millii i odezwała się.
- Naprawde imponująca maszyna. Dobrze, że April nie położyła na niej swoich łapsk. - Postawiła parę kroków do niej by stać z tryliarderką twarzą w twarz.
- Powiedziałaś odzyskać… więc kto był na tyle odważny, by ci zabrać Omegę? - po tym pytaniu zaczęła patrzeć na nią jak na wschód słońca z plaży.

Millia nie mogła utrzymać swojego wzroku na twarzy Eidith. - Wykraść to mocne słowo. AI zaginęło, gdy nie byłam świadoma istnienia tej technologii. Nie wiemy, jak dawno, ani gdzie się może znajdować. Mimo tego łatwiej je będzie znaleźć w galaktyce, niż zrobić nowe. - skala tej wypowiedzi sugerowała naprawdę niepowtarzalną technologię - Jeżeli Alfa zdobędzie dość informacji, powinna być w stanie wykryć anomalie, które mogłaby wywołać wyłącznie działalność Omegi. Zaczęliśmy ją tropić zaledwie trzy lata temu, jest to jednak kwestia czasu. - wyjaśniła.
Millia sięgnęła pod płaszcz i wyjęła zdobne drewniane pudełko. - Mam dla ciebie prezent, jako demonstrację możliwości Alfy. Pistolety stworzone na podstawie naszej analizy twoich zdolności. Acz nie testuj ich tutaj.
Kostucha uniosła brwi widocznie zaskoczona tym prezentem. Odebrała od tryliarderki pudełko i otworzyła je. W środku były dość duże jak na broń podręczną pistolety. Jeden był czarny drugi srebrny.
W oku Eidith błysnęło podekscytowanie, gdy masa rąk wyrosła z jej pleców i zaczęła dokładnie analizować budowę i wygląd broni. Nawet gdy odciągała zamek pistoletu po powrocie na swoje miejsce brzmiał jakby ktoś młotkiem uderzył o kowadło.
- Remarkable craftsmanship… - Rzuciłą pod nosem. Te pistolety będą idealnym uzupełnieniem dla Kostuchy, zrobią poważne kuku każdemu w kogo wycelują. Nie mogła się doczekać by je wytestować. Masa rąk zniknęła tak szybko jak się pojawiła, gdy Eidith zakręciła młynki pistoletami jak rewolwerowiec. Po czym schowała srebrny do kabury powstałej pod prawą pachą, a czarny do tej która pojawiła się na jej prawym udzie w miejscu wycięcia sukienki.
- Teraz mnie zainteresowałaś szczerze mówiąc. Maszyna sama stworzyła coś co nie uczyniłby żaden rusznikarz w drodze mlecznej? -

- Nie. Doszła do wniosku, że można zwiększyć twoje możliwości, tworząc broń, która pozwoli ci wykorzystać własną materię w roli amunicji. - Millia podeszła do komputera. - Następnie za moją zgodą ją zaprojektowała. Realizacją zajęli się moi technicy. To jest nasza limitacja. Jeżeli Alpha Core zaprojektuje lub zaplanuje coś, czego nie jesteśmy w stanie wyprodukować, jej praca w niczym na mnie pomoże. Omega Core wyprodukowałaby bronie w sposób zautomatyzowany. - rozjaśniła sytuację. - Zaprosiłam cię tutaj, aby poprosić o twoją pomoc. Chciałabym, abyś zamieściła w Alfa Core wszelkie informacje, jakimi jesteś gotowa się podzielić. Obiecuję, że nie będę w stanie wyciągnąć z maszyny twojego inputu. Wyłącznie zobaczę rezultat tych informacji na plany i przewidywania alfy.
Eidith zaczesała włosy za ucho, nie do końca rozumiała co ma przekazać tej maszynie.
Zbliżyła się do klawiatury, po czym jej palce rozdzieliły się na palce a te palce rozdzieliły sie na kolejne. Zaczęła z zawrotną prędkością klepać w przyciski. Całkiem dumna z tego co zrobiła spojrzała na tekst. Tekst ten głosił. “QrasdjfwoieEWQIprotihASDOIUThdfJKSDAHNFOANOFGAH ISDF;GIdnkjfg;adl…”
Oczy kostuchy rozszerzyły się na moment, gdy z niemą pokorą przytrzymała przez długi okres czasu “backspace”. Wróciła swoje dłonie do oryginalnego stanu po czym zaczęła powoli swoim tempem pisać. Odczuła nutkę nostalgii ale też przypomniała sobie o rzeczach których wolała nie pamiętać. Westchnęła cicho na koniec po czym wcisnęła przycisk “enter”.
- Ciekawe co z tego wyciągnie. - Rzuciła przez ramię do Millii.

- Zajmie to nieco czasu. - przyznała Milia. - Rdzeń musi przeanalizować dane, stworzyć nową symulację i dać nam swoje sugestie… gdy będę miała jakieś konkrety, zgłoszę się do ciebie. Zwykle daje on propozycję celów do osiągnięcia. Możemy wtedy zdecydować, które są wykonalne. - wyjaśniła.
- Dobrze zatem… to może dasz się zaprosić na kawę w takim razie? Chyba że jesteś zajęta oczywiście. - Rzuciła luźno Eidith wyciągając zapraszająco rękę.

Eidith, Mike and Roy

Po opuszczeniu sekretnej komnaty Millii Eidith zastała czekających na nią Yato oraz Fernando. - Mam nowiny z arki. - odezwał się kapelusznik. - Jakaś para dyplomatów z Neocesarstwa chce się z tobą zobaczyć. - wyjawił. - Czekają na statku. Twoja decyzja, czy mamy dać im wylądować. Mogę nas teleportować w każdej chwili.
Millia uśmiechnęła się do dwójki. - Będziemy potrzebować chwili przerwy przed następną naradą, więc możecie śmiało zająć się swoim interesem. Dajcie mi znać, jeśli będę potrzebna. - poprosiła.
- O proszę. Mięśniak prime wysłał do mnie wizytację? Na pewno nie będziesz chciała przy tym być? To nie lada zaszczyt. - Zadrwiła, lecz nie było po niej tego widać.
- W sumie, zanim zacznę z nimi rozmowę powiedz mi swoje własne niefiltrowane odczucia na temat Bastiona.
- Ograniczam handel z nim. Rdzeń sugerował, aby nie przyśpieszać jego podboju galaktyki. - Millia wzruszyła ramionami. - Nie wygląda na to, aby zarządzał swoim Cesarstwem zbyt dogłębnie. Wygląda jak orangutan który próbuje wszędzie wbić swoją flagę dla samej zasady. Jak go kiedyś zabraknie, jego tereny skończą w wojnie cywilnej. Ego i nic więcej, ale myślę, że jest dla nas niegroźny. Zaczął atakować Adama, a ten koleguje się z Silverem. Jego podbój daleko nie zajdzie, a na pewno zwolni.
- Więc będę tak miła jak oni. - Postanowiła Eidith, po czym zwróciła się do Ferdynanda.
- Lets go then. - Po tych słowach wyciągnęła małe lusterko i zaczęła się w nim przeglądać i poprawiać fryzurę.

Eidith, Mike and Roy

Eidith wraz z Yato i Mors siedzieli w pokoju gościnnym jej prywatnej kwatery. Yato czytał książkę, a Mors grzecznie siedziała obok Kostuchy, która właśnie jej malowała paznokcie.
W powietrzu unosił się delikatny dym z papierosa który leżał teraz w popielniczce. Lada moment Zuzanne powinna wprowadzić delegacje z neo cesarstwa. Do zebranych doszły odgłosy kroków. Yato zamknął książkę i usiadł obok Eidith i Mors, by dzielił wizytatorów stół i by mieli całą kanapę dla siebie. Nie minęło długo a wstąpiła przez drzwi pokojówka Eidith.
- Panowie z delegacji Neocesarstwa. - Zakomunikowała Zuzanne wskazując ręką na gości.
Roy prezentował się jak zwykle w czarnym kombinezonie z opalizującym hełmem, na który narzucony był długi płaszcz. W nieprzezroczystystej szybce jego hełmu odbijały się po kolei twarze zebranych, gdy rozglądał się po pomieszczeniu.
- Proszę, wybaczcie nam tą niezapowiedzianą wizytę. Jestem Mr. Atom. Kontradmirał Neocesarstwa. A to jest mój partner, Mike Nor - przedstawił siebie i swojego towarzysza, z niskim ukłonem. - Przybyliśmy tutaj nie na polecenie cesarza Bastiona, ale za jego pozwoleniem. Otóż, na ostatniej misji mieliśmy przypadkowe spotkanie z niejakim biskupem Magica Icaria, Timem Timerem, który zainteresował nas informacjami o Arce Śmierci i pani Eidith.

Mike był ubrany odświętnie. W zasadzie na galowo. Miał na sobie czarny garnitur z zielonymi akcentami. W końcu był w delegacji, więc ubrał się specjalnie na tę okazję. Przed przybyciem wypytał wszystkich, kim była ta cała Eidith i jak ją powinien traktować. Jaki był jej status. Great Sage nie potrafił się zdecydować i zadeklarował, że uznając Magica Icaria za królestwo to Eidith wypadałoby traktować jako księżniczkę. Więc tak też zamierzał do niej podejść. A skoro najważniejsze jest pierwsze wrażenie, więc heros zamaszyście się ukłonił, kiedy Roy dokonał prezentacji i kulturalnie się uśmiechnął.

Eidith skinęła głową do Mors dając jej znać że dokończą to później. Z pozycji siedzącej dosłownie podleciała do dwójki delegatów i stanęła przed nimi. Eidith jest wysoką kobietą o jasnej cerze i gładkiej jak u lalki. Jej długie białe włosy opadają jej na ramiona, a niebieskie oczy dokładnie obserwowały Roya Mikea. Jej sylwetka była niezwykle smukła, gdzie to w biodrach jedynie była odrobinę szersza. Ubiór jej to była długa czerwona suknia z wycięciem na prawej nodze. Na ramionach i szyi miała złote ozdoby które utwierdzały jej status. Wprawne oko mogło dojrzeć, że nie rusza się dzięki ruchom mięśni i ścięgien, a jej ciało po prostu układało się w sposób jaki Eidith się przemieszcza. Dłuższe obserwowanie kostuchy wywoływało efekt “Uncanny Valley”.
Twarz jej była permanentnie zamknięta w pięknym polskim uśmiechu.
- Muszę powiedzieć że spodziewałam się dwóch barbarzyńców. Jestem mile zaskoczona. - Skinęła delikatnie głową i przedstawiła się.
- Eidith Lothun, ludzki aspekt śmierci. December. Witam Panów na mojej stacji. - Mike i Roy mogli dojrzeć że jej oczy a raczej tęczówki obracają się jakby łapały ostrość, a źrenice się zmienjszały i powiększały dokładnie skanując dwójkę od stóp po czubek głowy. Zaraz po tym wystawiła zewnętrzną stronę swojej dłoni do Mike’a i Roya.

Mike widział wystarczająco dużo filmów, aby wiedzieć co w takiej sytuacji trzeba zrobić. Przyklęknął na jedno kolano, ujął wyciągniętą dłoń delikatnie w swoją i złożył na niej pocałunek. Było to jedynie muśnięcie ustami, które nie mogło zostać odebrane, jako akt spoufalania się, a oddania szacunki. W oczach bohatera Eidith jawiła się faktycznie, jako dama, ale już nie księżniczka, tylko królowa. Odstąpił i zostawił miejsce dla Roya, będąc ciekaw, jak jego towarzysz zareaguje.

Naukowiec westchnął lekko zmęczonym głosem. Jednak dobrze wyuczonym ruchem upadł na kolano i chwycił dłoń kobiety, nieco bardziej pewnym i szarmanckim gestem, niż jego młody partner. Szybka jego hełmu okazała się również wyświetlaczem, na którym pojawiła się animowana twarz przystojnego mężczyzny. Mike mógł zauważyć, że nie była to prawdziwa twarz Roya, którą widział osobiście. Mimo to, animowane usta ucałowały dłoń Eidith muśnięciem zimnego plastiku, nim mężczyzna wstał na równe nogi i powrócił do neutralnej pozy.

Młoda kobieta siedząca obok Eidith wstała z miejsca. Odbijające się z jej twarzy światło sprawiało, że wyglądała jak lalka z porcelany. Jej ciało zasłaniało jednak długie czarne ponczo i czarne włosy. Bez słowa opuściła pomieszczenie, poruszając się wyjątkowo sztywno. Mike wyczuł, że choć wyszła z pomieszczenia, zatrzymała się niedaleko stąd, oferując tylko fałszywe poczucie bezpieczeństwa.
- Ja nazywam się Yato. - przywitał się umięśniony mężczyzna w szatach mnicha o długim nosie. - Można powiedzieć, że sprawuję coś w stylu roli dyplomatycznej dla arki. - wyjaśnił swoją obecność.
Maskarada Roya była niepotrzebna, gdyż Eidith wyraźnie widziała jego twarz. Westchnienie zignorowała, gdyż bardzo lubiła, gdy ktoś się musiał zmuszać do przestrzegania manier.
-Bardzo miło mi widzieć że nadal są osoby które znają się na manierach. Zwłaszcza Ty Michael, to naprawdę rzadkość wśród młodych ludzi. - Eidith po tych słowach wskazała ręką na kanapę zapraszając dwójkę by zajęli miejsce.
-Może macie ochotę na jakiś napitek? Zuzanne zaraz coś przyniesie. - Eidith podeszła na swoje miejsce i zgasiła dopalającego się papierosa w popielniczce.
-Wątpie czy Timer chciał mnie jedynie pozdrowić, więc słucham. - Założyła nogę na nogę, obserwując Roya dokładnie. Nie rozpoznawała większości organów w jego ciele.

- Serdercznie dziękuje za ciepłe przyjęcie. Jest to bardzo miła odmiana po naszej ostatniej misji na barbarzyńskiej planecie - wyznał z zadowoleniem kontradmirał. - Wybaczy pani, ale w moim wieku ma się specyficzne upodobania.
To powiedziawszy wyciągnął przed siebie dłoń, przed którą wykwitł błękitny portal. Po chwili zaś wyłoniło się z niego krzesło o bardzo specyficznym kształcie, które postawił naprzeciw kanapy.
- Poprosiłbym o wytrawne wino - złożył zamówienie, rozsiadając się wygodnie na swoim ulubionym krześle. - Wątpię, że cesarz przejmuje się wiekiem osób, które wysyła na wojnę. Więc może ty również czegoś spróbujesz, Mike? Ja lubuję się w trunkach, których sam nie jestem w stanie stworzyć. Czysta wódka znudziła mi się już około dziewięćdziesiąt lat temu.
Zaśmiał się krótko, po czym przywołał butelkę z przejrzystym płynem oraz czterema szklankami na srebrnej tacy, którą postawił na stoliku przed sobą.
- Idealnie czysty alkohol jest bezsmakowy. Ale możecie spróbować, jeśli ktoś jest zainteresowany - zaoferował swój trunek.
- Zaś co do biskupa - kontynuował, odpowiadając pani domu - to zaoferował nam informacje o potencjalnych sposobach na walkę z Kodem. Jednym z nich byłaś ty, pani Eidith. Według biskupa Timera, pani magia jest w stanie usunąć jakiekolwiek przeszkody. My zaś, mimo, że jesteśmy nadludźmi, nie mamy wielkiego doświadczenia z magią. Z tego powodu bylibyśmy zainteresowani potencjalną współpracą, bądź nauczaniem. Zwłaszcza młody Mike posiada wielki talent do szybkiej nauki i żywą pasję do walki z Kodem. Moje talenty i pasja są już nieco zakurzone. Jednak dzielimy ten sam cel i nie spoczniemy, dopóki go nie osiągniemy.

- Również z przyjemnością skorzystam z oferty, jeśli to nie problem to poprosiłbym mojito. Co się zaś tyczy słów mego towarzysza to - tutaj Mike obrócił się wprost do Eidith i złamał się w pół w ukłonie - będę zaszczycony, gdyby mogła mnie Pani uczyć. - wyprostował się i spojrzał jej w oczy - Proszę wybaczyć mi bezpośredniość oraz nagłość, ale to dla mnie sprawa najwyższej wagi. - mówiąc to, usiadł we wskazanym miejscu na kanapie i czekał na odpowiedź.

Kostucha skinęła głową na swoją służkę, ta zaś się ukłoniła i opuściła pomieszczenie.
Eidith zaczęła się zastanawiać nad prośbą delegatów. Osobiście tutaj się pofatygowali, a Mike tak grzecznie o to prosi, że ciężko mu odmówić. Wizja bycia mistrzynią tego młodego człowieka nawet ją trochę ekscytowała. Spojrzała na szklankę utworzonego trunku, swoją drogą było to imponujące że potrafi od tak manifestować rzeczy. Z jej ramienia wyrosła czarna ręką i złapała butelkę napełniając cztery szklanki.
- Nie jest dla mnie możliwe być odurzoną, więc takie rzeczy bardziej pijam dla smaku. - Zamieszała płynem w szklance i wychyliła go na raz. Odstawiła szklankę, a czarna ręka cofnęła się do jej ramienia.
- To prawda że jestem w stanie usuwać wszystkie przeszkody. Jednak nawet ja czasami potrzebuje pomocy. Więc myśle, że nasza współpraca będzie owocna. - Oznajmiła rozsiadając się wygodniej na kanapie. Do walki z kodem będzie potrzebna każda para zdolnych rąk.
- Dobrze więc. Michael, będę Ciebie uczyła. Ale ostrzegam moje metody różnią się od tych co do tej pory widziałeś. - Po tych słowach zaczęła się bawić włosami z dziwnym błyskiem w oku.

Czyżby miała na myśli… seks? Heros w myślach wzdrygnął się z przerażenia, zawstydzenia i ekscytacji. Czytał mangi isekai ecchi, gdzie bohater uczył się nowych rzeczy przez interakcje cielesne, ale że JEGO miało to spotkać? Myśl ta pogalopowała przez jego głowę wraz z konsternacją, która pojawiła się równocześnie, widząc czarną rękę Eidith. Była to dziwna manifestacja mocy, ale Mike nie osądzał nikogo. A na pewno nie swoją przyszłą mistrzynię! Może to właśnie swoje zdolności miała na myśli, a on niczym gołowąs i prawiczek wyciągał pochopne wnioski?! Wstał i znów się ukłonił, ukrywając rumieniec zażenowania swoimi myślami - To będzie dla mnie sama przyjemność… moja sensei - dodał chłopak rozpromieniony i zerknął na Roya.
- Wasza prośba o współpracę jest działaniem prywatnym, czy oznacza również nasze partnerstwo z Neocesarstwem? - spytał siedzący na kanapie mnich. - Nie uważam, aby nasi sąsiedzi czy sojusznicy zareagowali na takie partnerstwo, chciałbym jednak, aby sprawa była klarowna. - poprosił Yato. Nie wykazywał zainteresowania alkoholem.
Roy przekrzywił głowę w wyrazie lekkiego zdziwienia.
- To wszystko? Nie chcecie niczego w zamian? - zapytał rozbawiony tak szybkim przystaniem na ich propozycję. - Zgadzam się z panem Yato. Musimy wszystko wyklarować, żeby nie doszło do nieporozumień. Tak więc upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu, odpowiadając również na pytanie pana Yato. Jesteśmy tutaj za przyzwoleniem cesarza. Aczkolwiek nie na oficjalnej delegacji. Zamierzam zdać raport z tego spotkania i naszych postępów Neocesarstwu. Jednak mamy tutaj wolną rękę, gdyż cesarzowi zależy na naszym rozwoju. Zezwolił nam również na konflikt z Icarią, jeśli do niego dojdzie. Cesarz Bastion patrzy pozytywnie na wszystkie opcje zdobycia większej siły. A zdaje się preferować zwłaszcza konflikty zbrojne. - wyjaśnił pokrótce. - A więc, czego z waszej strony oczekuje pani Eidith? Możemy z wami współpracować prywatnie, dopóki nie zostaniemy wezwani na następną misję przez cesarza. Jednak skoro nie jest to oficjalny sojusz między naszymi frakcjami, to chcielibyśmy zarezerwować sobie prawo do zakończenia współpracy, gdy stwierdzimy, że nie działa dłużej na naszą korzyść. O stałym sojuszu będziecie musieli porozmawiać z cesarzem. Aczkolwiek wierzę, że pozytywny raport od nas może podnieść jego opinię o waszej frakcji.

Kąt ust Eidith drgnął delikatnie widząc jak ciśnienie Mike’a odrobinę się podniosło, a do tego że nazwał ją “Sensei” w duchu była po prostu rozbawiona. To że Eidith nie chce nic w zamian było błędne, ponieważ dostała to co chciała. Nieoszlifowany diament który może formować, był wystarczającą dla niej zapłatą.
- Sensei? Słyszałam ten zwrot w kreskówkach. I like the sound of that. - Oparła podbródek na splecionych palcach obserwując Mike’a. Nie odrywając od niego swoich błękitnych oczu odpowiedziała kontradmirałowi.
- Jeżeli mam szkolić Michaela, chciałabym żeby na ten czas przebywał na mojej stacji. Prócz treningów oferuje swoją pomoc w waszych działaniach. O ile nie wejdą w konflikt z moją drogą koleżanką oczywiście. - Oderwała wzrok od młodziana by go więcej nie zawstydzać.
- Żyjemy w trudnych czasach, ludzie muszą sobie pomagać. -

- Powiedziałbym, że Arka jest obecnie organizacją, aniżeli państwem. Nie jestem pewien o co moglibyśmy was prosić w zamian. Na pewno jednak dowiemy się sporo o Neocesarstwie, zwyczajnie was goszcząc. - ocenił Yato. Choć starał się uspokoić Roya, sposób w jaki obserwował Eidith zdradzał, że interesuje go głównie zadowolenie jego pani. Skoro Eidith czerpała jakąś przyjemność z ich obecności, to wystarczało. Ubranie tego w odpowiednie słowa było wyłącznie gimnastyką dyplomatyczną.
Roy, mimo swojego niedbalstwa, zauważył w końcu spojrzenia jakie rzucali sobie nawzajem Mike i Eidith i aż puknął się w hełm na tą realizację.
- No cóż, Mike. Z czymkolwiek będziesz miał do czynienia, daj z siebie wszystko. Mimo preferencji cesarza do konfliktów, ja sądzę, że istnieje wiele sposobów na rozwój. Więc na pewno warto próbować nowych rzeczy - uspokoił swojego towarzysza zachęcającym tonem. Następnie zaś zwrócił się do Yato. - W takim razie mam nadzieję, że pozwolicie mi również dowiedzieć się więcej o Arce i magii której używacie. Interesują mnie zwłaszcza sposoby na walkę z demonami i Kodem. Więc nie musicie się obawiać, że w przyszłości Neocesarstwo użyje tej wiedzy przeciwko wam. Jeśli chodzi o konwencjonalną brutalną siłę i przemoc, to mamy jej aż nadto. Przydałyby się nam tylko to bardziej specjalistyczne zastosowanie - wyjaśnił przyjaznym głosem.

W tym momencie Zuzanne wróciła z tacką trunków. Eidith i Roy dostali po lampce czerwonego wina, a Mike swoje mojito. Kostucha uniosła lampkę wina i przemówiła.
- Yato będzie w stanie odpowiedzieć na wszystkie pytania. W granicach rozsądku naturalnie. - Pociągnęła łyk wina i spojrzała na Mike’a.
- Cóż Michael, jak tylko będziesz gotowy możemy zacząć. -

- Jestem do Pani dyspozycji nawet natychmiast! - odparł Mike po czym zwrócił się do Roya - o ile nie masz nic przeciwko temu, oczywiście -
- Ja w takim razie zostanę tutaj porozmawiać z panem Yato. W twoim wieku, zanudziłbyś się pewnie słuchając naszych historyjek - zaśmiał się naukowiec, po czym nachylił się w stronę stolika i bez wahania wsadził palec wskazujący do szklanki z winem, które natychmiast zostało w całości wessane. Zapewne był to jakiś rodzaj automatycznej słomki, gdyż po chwili dało się usłyszeć przełykanie i przyjemne westchnienie. - Ah… dobry rocznik. Tego mi było potrzeba po długiej podróży. - oznajmił, rozsiadając się wygodnie i w bardziej zrelaksowanej pozie, ze splecionymi dłońmi. - Pozwól mi tylko zdalnie obserwować twój trening. Na wszelki wypadek. Gdyby coś się stało, lub gdybyś czegoś potrzebował. - zadeklarował, a nad jego głową otworzył się portal z którego wyleciało pół tuzina małych dron. - Gdybyś chciał, żebym przerwał nagrywanie, powiedz tylko hasło “Paris Hilton” i na ile minut chcesz, żebym wyłączył kamery.

- Jeśli tylko nie uraża to naszej cudownej gospodyni - schylił głowę Mike. Nie miał nic przeciwko nagrywaniu. Będzie mógł potem odtwarzać te nagrania przed snem w celach treningowych.
- Pan się nie przejmuje, Michael będzie pod moją opieką. Nie ma potrzeby nagrywać. - Oznajmiła Eidith podfruwając w stronę drzwi, po czym nie odwracając się dodała.
- Zuzanne zaprowadzi cię najpierw do szatni gdzie przebierzesz się w coś mniej ograniczającego, potem pokaże ci gdzie jest poligon. Tam zaczniemy pierwszą lekcję. - Po tych słowach skinęła w stronę Yato i opuściła pomieszczenie.

Mike wstał, ukłonił się wszystkim i wyszedł.
Gdy dwóch zostało samych, mnich przyjrzał się uważnie Royowi. - Chciałbym najpierw zapytać, czemu interesuje państwo niszczenie kodu? Co chcielibyście z niego usunąć?
- “Niszczenie” jest proste i zwykle nieproduktywne - odpowiedział kontradmirał, po czym wyciągnął w górę otwartą dłoń. Przed chwilą stworzone drony natychmiast zaczęły wlatywać do otwartego portalu, jedna po drugiej popełniając zbiorowe samobójstwo, niczym lemmingi. - Mike jest na tyle szczery i jednomyślny, że prawdopodobnie chce zniszczyć Kod, lub jego część, z jakiegoś osobistego powodu. Jednak mnie bardziej interesuje zrozumienie jego celu i wyjrzenie poza kurtynę tej rzeczywistości. Bo skoro ustalił nam konkretne limity, jak wspólny język i zakaz opracowywania sztucznej inteligencji, to wygląda na to, że ma w tym jakiś cel. A skoro nadludzie mogą przełamać część kodu, to oznacza, że istnieje coś poza tą rzeczywistością. Jak również, że jest fizycznie możliwe wyjrzenie za nią, lub być może opuszczenie jej, żeby doświadczyć prawdziwego świata.
Mówiąc to, Roy odchylił głowę do tyłu, spoglądając w sufit w zamyślonej pozie.
- Nie jesteśmy więc po prostu NPCami w grze komputerowej. Ta rzeczywistość nie jest wszystkim, czego jesteśmy w stanie doświadczyć. Mamy również sposoby na sprzeciwienie się jej twórcy i wyrwanie się spod jego kontroli. No chyba, że to, co rozumiemy jako “przełamywanie kodu” również jest częścią naszej symulacji i druga strona jest po prostu drugą warstwą programu, do której normalnie nie mamy dostępu. W takim wypadku, być może jesteśmy bezwolnymi NPCami - zaśmiał się ponuro, po czym opuścił głowę, kierując wzrok z powrotem na Yato. - Tak, czy inaczej, chcę znaleźć tą granicę rzeczywistości i dowiedzieć się wszystkiego, czego jestem w stanie. Chcę wyjść poza tą rzeczywistość. Zobaczyć chociaż cząstkę prawdziwego świata na ekranie komputerowym. Lub przynajmniej zrozumieć w pełni cel symulacji w której żyjemy. Nawet jeśli jesteśmy zwykłym eksperymentem, bądź grą komputerową, chcę umrzeć będąc świadomym po co istniałem. A kto wie? Być może wyprodukawanie ludzi takich jak ja jest celem tej symulacji i zostanę pierwszym, który wygra w tej grze życia, gdy osiągnę swój cel.

Yato przytaknął skiniem głowy. - Widzę, czemu Tim zaoferował wam porady. Cała religii Icarii kręci się wokół idei poznania tej prawdy. Przynajmniej od czasów Zoana. - wyjawił. - obawiam się, że moce panny Eidith nie sięgają poza naturę istota jako ‘NPC’. Powiedzmy, że panna postanowi zabić czyjść wzrok. Osoba ta straci swój ‘skrypt’ z kodu, który umożliwia jej widzenie. Niezależnie czego dokonasz w jakikolwiek fizyczny sposób, osoba ta nigdy nie będzie w stanie widzieć. Uniwersalnie nie będzie w stanie tego zrobić. - objaśnił, cofając plecy głębiej w kanapę. - Mogę cię bardziej zadowolić informacjami o nadczłowieczeństwie. Wiem, że Neocesarstwo uważa to za ewolucję. Nie jest to błędne przekonanie, ale nie obrazuje interakcji nadczłowieczeństwa z kodem.
- Chętnie posłucham waszej interpretacji nadczłowieczeństwa - zgodził się Roy, kiwając głową w wyrazie zaciekawienia. - Kontynuując wasz przykład, zakładam, że nadczłowiek mógłby przełamać ów skrypt, który uniemożliwia mu widzenie. Więc jest tutaj jakaś interakcja z kodem, poza jego instynktownym przełamywaniem? Miałem teorię… czy też bardziej nadzieję, że jest to coś w rodzaju naszej prawdziwej “duszy”, która próbuje wyrwać się z matrixa. Ale sądzicie, że jest to bardziej usankcjonowana interakcja z kodem? Czyli jednak druga warstwa programu?

- Dokładnie. Programy mają często te… klasy? Funkcje? - Mimo wszystko Yato nie był programistą. - Kod określa cechy wspólne grup czy gatunków. Człowiek, wewnątrz kodu, może mieć określoną siłę, zdolność widzenia, czy kontrolę nad przedmiotem. Jeżeli w jakiś sposób jego możliwości przekroczą te ograniczenia, przestaje być człowiekiem. Staje się czymś innym. Ja nie jestem już człowiekiem o imieniu Yato, jestem po prostu Yato. - wyjaśnił. - Nie ma już dla mnie limitów, ponieważ sam je definiuję. Człowieczeństwo nie ma na mnie wpływu. Tak działa ten system wedle naszej wiedzy. Nie jestem pewien czy dałoby się w ten sposób odzyskać usuniętą część kodu. Może i tak, acz byłoby to pewnie trudne. Nawet nie wiem, na czym miałby taki proces polegać. - wyjaśnił. - Osobiście nie przejmuję się istnieniem dusz. Ważniejsze dla mnie jest, że istniejemy w świecie rzeczywistym oraz w kodzie jednocześnie. Świadomość jak kod działa pomaga w samorozwoju. Nie jest to jednak organ który odważyłbym się amputować.
Naukowiec zamyślił się, grając splecionymi palcami przez dłuższą chwilę, nim w końcu nasilił się na odpowiedź.
- Być może nasze interpretacje rzeczywistości nieco się różnią - doszedł do wniosku. - Macie jakiś dowód na to, że faktycznie żyjemy w “świecie rzeczywistym”, tylko kontrolowanym przez kod? Zwłaszcza jeśli nie interesujecie się istnieniem dusz, jaką macie pewność, że zniszczenie kodu nie zniszczyłoby całej naszej rzeczywistości, łącznie ze wszystkimi żywymi i myślącymi istotami? Jak crash gry komputerowej i niebieski ekran śmierci. Pani Eidith również nie wydawało się przejęta taką ewentualnością.

- Kod się broni, naprawia nieścisłości. - odparł Yato. - Dlatego nadmagia jest możliwa. Jeśli nie spełniasz warunków swojej klasy, zostajesz z niej wyłączony. Tak powstają też artefakty. Są argumentem uzasadniającym niedozwolone operacje. - wyjaśnił. - Magica Icaria się tego obawiała, dlatego wypowiadała wojnę magom. Teraz zmienili strategie. Nie wiem, jak i dlaczego, ale zachowanie organizacji zdradza zmianę filozofii. Panna Eidith nie podjęła jeszcze decyzji w tej sprawie.
- Rozumiem. To miałoby sens - zgodził się Roy. - W takim razie zdecydowaliście się zostać odrębnym zakonem przed tą zmianą. Czy mógłbym zapytać dlaczego? Mieliście już wcześniej różnice w filozofii, bądź ideologii? Jesteście do nich obecnie wrogo nastawieni? I czy poza treningiem są jakieś sprawy w których moglibyśmy sobie nawzajem dopomóc? Jak wcześniej wspomniałem, cesarz Bastion patrzy pozytywnie na konflikty i nie miałby nic przeciwko gdybyśmy się w nie włączyli. A ta zmiana strategii u Icarii interesuje mnie zapewne prawie tak bardzo jak was.

- Nie jestem pewien ile mogę zdradzić o naszym rozstaniu z Icarią… acz to oni zrezygnowali z nas. - wyjawił Yato. - Obecnie współpracujemy z Millennium Kingdom. Jeżeli wam to nie przeszkadza, Eidith prawdopodobnie znajdzie wam jakieś zajęcie.
- W takim razie mógłbym pana poprosić o oprowadzenie po bazie, bądź o cyfrową mapę dla gości? Nie chcę przerywać treningu pani domu i Mike’a. A wizualna prezentacja zapewne pozwoli mi lepiej zrozumieć wasz odłam wiary, oraz styl życia - wyjaśnił naukowiec, którego ciekawość nie została jeszcze zaspokojona. - Jeśli to za dużo chodzenia, to mogę stworzyć skutery - uprzedził, wyciągając przed siebie otwartą dłoń nad którą wyświetlił się hologram jednokołowego motocykla na którym miesiąc temu mieli przejażdżkę z Mike’em po krasnoludzkich kopalniach.

Statek z trójką bohaterów oraz pomocnicą Eidith dotarł nad zielony księżyc w zaledwie kilka godzin. Mors która towarzyszyła Eidith była nietypową postacią: nosiła porcelanową maskę w kształcie ludzkiej twarzy. Reszta jej formy była zwykle skryta pod czarnym płaszczem i długimi czarnymi włosami. Dla przeciętnego człowieka wyglądała niepokojąco, jednak Eidith czuła, że jej towarzysz jest zadowolona z możliwości towarzyszenia jej na misji po tak długim czasie.
Przed zejściem na planetę Eidith zarządziła jej skan. Roy również nie próżnował, wysyłając swoje własne drony na powierzchnię księżyca. Na koordynacie nadawczym SOS znaleźli rozbity statek kosmiczny Magica Icaria. Obok niego znajdował się drugi, który skutecznie wylądował. Z odległości wydawało się, że oba pojazdy są puste. Ten niezniszczony został jednak pozostawiony w trybie obronnym. Gdy drony zbliżyły się do niego, zostały zestrzelone. W międzyczasie analiza Eidith wykazała, że powierzchnia księżyca jest bezpieczna. Atmosfera na nim nie była trująca i nie zamieszkiwały jej żadne nader groźne patogeny.
- Mogę wysłać zakamuflowane drony, bądź wyposażone w lustra, które odbiją lasery do ich źródła - zaproponował od razu kontradmirał, którego chyba lekko zirytowało zniszczenie jego zwiadowców. Tym bardziej, że była to przestarzała technologia Icarii. Czekał jednak na decyzję Eidith, która de facto dowodziła operacją.
- Jak to wygląda z grawitacją? Dla Waszej dwójki zejście na powierzchnię to pewnie żaden problem, ale ja na zapas wolę wiedzieć, czy mam się odważnie dociążyć - rzucił z błyskiem w oku Mike, machając bronią. Próbował być zabawny. Próbował.
Eidith całą drogę na księżyc przesiedziała na kolanach Mors wtulona w nią z zamkniętymi oczami. Możliwe że drzemała, jednak gdy tylko kontradmirał się odezwał spojrzała na niego.
- Mam ochotę wpaść tam po prostu i wywrócić ten statek do góry nogami. Jednak mam wrażenie że ten drugi pojazd należy do biskupa. - Pogładziła Mors po masce i podniosła się stawiając stanowcze kroki w stronę głównego wyjścia statku.
- Panie Atom sugestia z lustrami wydaje się najlepsza na tą chwilę. Mierzi mnie fakt że mają czelność do nas strzelać. Jeżeli Pan potwierdzi zniszczenie dział lub dronów lecę tam w prostej lini i się nimi zajmę osobiście.- Powiedziała odpalając papierosa, po czym spojrzała na Mike’a. - Jakby grawitacja była groźna skany by nam o tym powiedziały. A teraz skup się, jeżeli November naprawde potrzebuje pomocy będziemy mieć przeciwko sobie biskupa. Od mojej ostatniej potyczki z jednym minęły dziesiątki lat więc prawie na pewno mają nowe sztuczki… a może nawet są silniejsi od naszej trójki. - Strzepnęła popiół z papierosa.
Mike już nic się nie odzywał, założył ręce na piersiach i obserwował. Potraktowała go jak idiotę, kiedy sama, wielka dama, zachowywała się w trakcie podróży tak nieodpowiednio. A więc dobrze, od teraz też będzie wszystkowiedzący. Omnipotentny Mike, tak! Chcą bohatera, to go dostaną.
Mike siedząc w towarzystwie Roya i Eidith na chwilę zamilknął. W jego głowie odezwał się bowiem Great Sage, któremu towarzyszył charakterystyczny dźwięk awansu na wyższy poziom. Heros był zaskoczony, bo normalnie następuje takie podsumowanie potyczki niedługo po walce, a tutaj było spore opóźnienie. - Awansowałeś o 300 poziomów. Twój poziom HP wzrósł. Statystyki wzrosły o 0.09. Nie otrzymałeś żadnych SP. - usłyszał Mike. Nie był zaskoczony, bo od pewnego momentu poziomy dziwnie się skalowały i w zasadzie grindował je, ale nie przekładały się tak bardzo na jego faktyczną siłę.
Gdy zaczynał to każdy awans był na wagę złota, a teraz? Teraz poziomy oznaczają bardziej większą pulę doświadczenia, którą zdobył. Gdy nazbiera ich odpowiednio dużo, wtedy faktycznie awansuje i dostanie w związku z tym bonusy. Hestia tłumaczyła mu, że to specjalny system paragonów. Gdy przebił poziom 99, wtedy zaczął wbijać paragony. Ileśtam paragonów przeliczało się na faktyczny awans, ale Mike nie pamiętał jak dużo to było. Po prostu grindował i nie przejmował się tym, bo przestało to być priorytetem. Niemniej dźwięk level up zawsze był dla niego czymś przyjemnym.
- Dziękuję za cierpliwość. Przyjemność będzie po mojej stronie - zapewnił Roy, z szerokim i niskim ukłonem, niczym lokaj. Z jakiegoś powodu nie przeszkadzało mu zaspokajanie wyniosłego charakteru Pani Eidith. Widocznie utrzymywanie dobrych manier było dla niego mniej męczące, niż praca. Może nawet taka odmiana sprawiała mu przyjemność? W każdym razie, ruszając za Panią domu, przywołał w swoich dłoniach tablet na którym migały urywki z nagrań jego poprzednio zestrzelonych dron. Musiał przeanalizować kąty, pod którymi następne lustrzane drony miały odbijać lasery z dział obronnych statku, tak, by go niepotrzebnie nie uszkodzić. - Nie zajmie mi to długo. Za pięć minut będę gotowy wysłać nowe drony.
- Więc zaczynamy. - Zgniotła papierosa w lodowy proch, po czym pociągnęła za dźwignię włazu. - Zostań w moim cieniu Mors. - Zakomunikowała po czym wyskoczyła na zewnątrz.
Naukowiec nie podnosząc wzroku znad tabletu, wyszedł na zewnątrz za Eidith. “Wyszedł” było dokładnym określeniem, gdyż przy pierwszym kroku który postawił na zewnątrz statku, aktywowały się odrzutowe buty na jego nogach i utrzymały go jak gdyby chodził w powietrzu. Na jego plecach zaś wykwitł błękitny portal z którego zaczęły wylatywać drony wyposażone w grube lustra.
- Ah, prawie bym zapomniał - odezwał się nagle i jedną ręką wyciągnął spod płaszcza coś, co wyglądało na mocno zmodyfikowane ostrze plazmowe najnowszej generacji.
- To dla ciebie, Mike - wyjaśnił, rzucając broń do stojącego w wejściu chłopaka. - Możesz go używać jako zwykłego ostrza plazmowego. Ale wbudowałem do jelca koronę krasnoludzkiego króla. Owalna tytanowa obudowa powinna bardziej odbijać ataki szermiercze, niż brać ja na siebie. Więc uważaj na palce. Wskaźnik na płazie pozwoli ci dokładniej kontrolować moc artefaktu, a kierunek ataku możesz wskazać czubkiem miecza. Nie miałem zbyt dużo czasu na testowanie samego artefaktu, więc będziesz musiał sam się do niego przyzwyczaić. Oryginalnie nie wymagał fizycznego celowania, więc po jakimś czasie powinieneś być w stanie kontrolować go samą wolą. Ale kształt miecza może na początku pomóc ci do tego przywyknąć. Robocza nazwa to Thunder Tribulation, lub TiTi Sword. Możesz ją zmienić, jeżeli ci się nie podoba. - kontynuował wyjaśnienia w typowy dla siebie zwięzły sposób. - Aha, i lepiej nie używaj go w zamkniętych pomieszczeniach z elektroniką. Elektryczność statyczna i elektromagnetyzm mogą zakłócić działanie komputerów pokładowych i innej technologii.
Mike zrobił ogromne oczy i widać było na jego twarzy czystą radość. Krzyknął - Dzięki Roy, jesteś najlepszy! Naj, naj, najlepszy! - wołał chłopak, gdy złapał broń, którą natychmiast zaczął oglądać. Po chwili na jego twarzy wykwitł specyficzny, iście łobuzerski uśmiech, ale chłopak jedyne co zrobił, to schował TiTi Sworda do swojego Infinite Baga. Wyglądało to tak, jakby przestrzeń rozwarła się i przyjęła oręż do siebie. W tym samym momencie wyciągnął z niej swój ICBM, którego używał w charakterze środka transportu. Roy zasadniczo nie widział jeszcze broni w akcji, ale dostarczał do niej paliwo, więc miał niejakie pojęcie, jak mogła ona działać. Mike nie wiedział, ale nikt tego od niego nie oczekiwał.
Gdy Eidith kazała Mors schować się za nią, asystentka odebrała tę komendę dosłownie i przewróciła się prosto w cień kostuchy, wpadając do środka. Mimo że Eidith wyskoczyła pierwsza i przodowała podróży na planetę, w pewnym momencie wyprzedził ją Mike, który śmignął obok, trzymając się rakiety balistycznej. Bliższa analiza wskazała, że w rzeczywistości była to przerośnięta piła spalinowa z silnikiem rakietowym. Swoim rozmiarem broń była dostosowana do pancerzy wspomaganych, jednak mniejsza rękojeść schowana wewnątrz większej pozwalała Mike’owi na korzystanie z uzbrojenia.
Z czasem Mike opanował jak kontrolować swój nowy miecz, dzięki czemu szybował w tempie równym z resztą ekipy. Roy wysłał swoje drony, gdy tylko statki pojawiły się w zasięgu wzroku. Lustrzane maszyny dzielnie odbijały promienie laserowe z powrotem na działa, podgrzewając ich lufy do czerwoności. Gdy te zgrzały się wystarczająco, działa zaczęły celować w siebie nawzajem, dokańczając procesu teoretycznie nie z winy Roya.
Im bardziej zbliżali się jednak punktu SOS, tym kłopotliwiej wyglądała sytuacja. Nie było tego widać z transmisji wideo, jednak otoczenie pełne było przedziwnych plam. Nie wyróżniały się one żadną szczególną materią czy barwą, choć miały zauważalny kształt. Były to kawałki trawy czy ślady dłoni na statku, których obserwowanie wprowadzało mętlik w głowie. Roy, Mike i Eidith widzieli trawę i znajdujące się na niej kwiatki, byli jednak w pełni przekonani, że te rzeczy w tym punkcie nie istnieją. Jak gdyby wpatrywali się w złudy, gorączkowe zwidy, jednak pozbawione bólu i zmęczenia typowego chorobie. Przeczucie było porównywalne do oglądania zgliszczy spalonego budynku, który już nie istnieje, choć widzimy go przed sobą nieskalanego. Te przedziwne punkty rozrzucone były teoretycznie losowo, nie zdradzając żadnego zamiaru czy planu, gdy oglądało się je z daleka.
- Czy to jest magia tej November? Pierwszy raz widzę coś takiego - stwierdził Roy z lekkim zdziwieniem, acz jeszcze nie zakłopotany. Zwracał się do Eidith, jako ekspertki w tej dziedzinie. Na szczęście miał proste rozwiązanie na tego typu złudy. Skoro nie były widoczne na transmisji wideo, wystarczyło, że przyciemni szybkę hełmu i wyświetli na jej wewnętrznej stronie nagranie z kamer zamontowanych na swoim hełmie. Nie robiło mu to dużej różnicy. - Jeśli chcecie to zignorować, to mogę stworzyć dla was gogle, które pozwolą wam widzieć przez te iluzje - uprzedził Eidith oraz Mike’a.
Według Eidith sztuczki bycia i niebycia na raz pasowały bardziej do Alice niż do November. Przyspieszyła tworząc soniczny wybuch wokół siebie po czym z niemałym impetem wylądowała na trawie. Wyciągnęła jeden z pistoletów, ale jeszcze nie kładła palca na spuście.
- Nie wydaje mi się by to była sztuczka November. - Broń trzymała wycelowaną ku górze, blisko twarzy, gdy przykucnęła na moment przed jedna z tych zwid. Naprawdę na ten moment nic nie mogła z tego wyciągnąć. - Wszystkie moje tysiące oczu widzą to samo. -
Niezależnie od tego, jak Eidith przyglądała się skażonym miejscom, wyraźnie nie było w nich niczego na co mogłaby wywrzeć wpływ. Trawa wokół pustki była żywa bądź martwa, mogła wyczuć stopą glebę pod butami i delektować się zapachem rosy. Nic z tego nie dotyczyło mylących miejsc w otoczeniu.
Mruknęła bardziej do siebie niż na głos po czym wstała na proste nogi i zaczęła się rozglądać za śladami pozostawionymi przez materialne rzeczy.
- Cóż, z tysiącami oczu, moja technologia tylko by Panią ograniczała - przyznał Roy. Wylądował blisko wejścia do statku, którego działa zostały zniszczone. Ustawił wyświetlacz w swoim hełmie tak, by połowa jego wizji pokazywała iluzje, a druga połowa rzeczywiste nagranie z kamer. - W takim razie uprzedzę was, jeśli zobaczę jakieś złudy, które mają większe znaczenie. A póki co, sugerowałbym najpierw sprawdzić nieuszkodzony statek. Większa szansa, że spotkamy tam jego załogę, jak również osoby ewakuowane z rozbitego gwiazdolota.
Nie tracąc czasu, kontradmirał spróbował swoim tabletem nawiązać połączenie radiowe z mostkiem. Przedstawił się jako “Przedstawiciele Deathsenders i Neo Empire, przybywający na wezwanie SOS” i uprzedził, że w ramach misji ratunkowej dostaną się do wnętrza statku siłą, jeśli nie otrzymają szybkiej odpowiedzi.
-Roy, czy możesz popatrzyć na to jakąś podczerwienią, ultrawizją czy czymś takim? No i pewnie masz jakiś wskaźnik swojego HP czy coś - dodał Mike. Po chwili dokończył wchodząc w złudzenie - Mam wrażenie, że przebywanie w tym będzie nam szkodziło pasywnie, tak jak wolno działająca trucizna, na którą nie zwraca się uwagi, póki nie jest za późno. - rzekł heros.
W momencie w którym stopa Mike’a weszła w nieistniejącą przestrzeń, pojawiła się na ziemi tuż przed nią. Choć chłopak zobaczył, jak ją poprawiło, nie poczuł, że się ruszał inaczej, niż zamierzał.
Eidith znalazła liczne odciski stóp w trawie, podążające szlakiem dziwnych śladów, które ciągnęły się głęboko w las. Naliczyła przynajmniej trzy pary nóg.
Roy otrzymał automatyczną odpowiedź ze statku. Maszyna zidentyfikowała się jako pusta, w stanie oczekiwania, prosząc, aby poczekał na powrót właściciela.
- Jestem w kombinezonie, więc na bieżąco analizuję powietrze przepływające przez filtry i nie wykryłem w nim żadnych toksyn, czy patogenów - wyjaśnił spokojnie inżynier. Jednak po chwili jego głos stał się dziwnie zatroskany. - Ale masz rację, Mike. Jest w powietrzu coś, co może być potencjalnie niebezpieczne dla twojego zdrowia.
To powiedziawszy, przywołał do ręki pistolet ze strzykawką i otworzył płaszcz, pod którym Mike mógł zobaczyć pajęczynę cienkich rurek zbiegających się do szeregu małych fiolek w okolicy pasa. Fiolki wyglądały na wypełnione tym samym żółtym płynem, jednak miały przeróżne hologramowe oznaczenia. Roy zaczął powoli brać je do rąk i ładować jedna po drugiej do pistoletu. W tym czasie na szybce jego hełmu wyświetliło się nagranie z młodą kobietą.
- Przed wycieczką na obcą planetę, powinniście pomyśleć o swoim zdrowiu - zaapelowała do widzów pani doktor. - Brak ziemskich zarazków i zanieczyszczeń, nie oznacza, że jesteście bezpieczni. Ponad czterdzieści procent gości na zielonych egzoplanetach doświadcza ciężkich reakcji alergicznych z powodu nieprzystosowania do ksenoroślinności. Mimo, iż unika się zaszczepiania trującej flory, zarówno naturalne, jak i celowe mutacje genetyczne są codziennością na wielu planetach Cesarstwa. Dlatego pamiętajcie, żeby przy pierwszej wizycie na zielonej egzoplanecie, bądź księżycu udać się na badanie alergiczne do najbliższej placówki AtoMed. Zadbajcie o swoje zdrowie i nie pozwólcie, żeby wasz długoplanowany urlop zakończył się w szpitalu.
- Eh… - westchnął ciężko Roy, kończąc ładowanie strzykawki. - Mojej pierwszej żonie zdecydowanie brakowało charyzmy. Ale miała rację, żeby skupić swoją karierę na badaniu ksenoalergii. Osobiście widziałem setki żołnierzy, którzy otarli się o śmierć przez szok anafilaktyczny na egzoplanetach. Więc mam z tym trochę doświadczenia - wyjaśnił, wyciągając wolną dłoń w stronę chłapaka. - Podaj rękę, Mike. Wstrzyknę ci alergeny, które udało mi się zebrać w tej okolicy i po piętnastu minutach zobaczymy, czy jesteś na coś uczulony.
Mike wzruszył ramionami i podał dłoń Royowi mówiąc - Mi raczej nic nie grozi, mam w końcu boskie ciało. Chociaż poczekaj - wyrwał heros dłoń - Daleko mi do foliarza, ale szczepionki nie powodują autyzmu? - zapytał Mike uświadamiając sobie, że właśnie przed chwilą dałby wpakować sobie w ciało nieznane mu substancje. Zapytał w głowie Great Sage’a o opinię w tym temacie, czy powinien dać się zaszczepić Royowi.
Autyzm stanowi spektrum odchyleń w zdolnościach poznawczych. Setki lat medycyny nie wskazały jednoznacznego związku między ciężkim autyzmem a szczepieniami. Jednakże z uwagi na różnorodność leków takie przypadki nie są niemożliwe. Statystycznie, osoby należące do grup ciężko sprzeciwiających się wynikom medycyny, w tym szczepień, składają się z osób autystycznych, co może zaburzać postrzeganie tego problemu. Analiza fiolki w rękach Roya ocenia jej wartość na 0.015 exp. Będzie to niewystarczające na nabycie nowych zdolności defensywnych. - zanalizował Great Sage.
- To jest test, a nie szczepionka - wyjaśnił kontradmirał. - Jeśli jesteś na coś uczulony, to miejsce zastrzyku zaczerwienieje i zacznie cię swędzieć. Wtedy dam ci leki przeciwhistaminowe i epipen. To będą tabletki i zastrzyk, który bierzesz gdy dostajesz szoku anafilaktycznego i masz trudności z oddychaniem. Na alergię nie ma szczepionki. Przynajmniej nie jednorazowej.
Eidith chciała już ich pytać czy słońce ich czasem w oczka nie razi, lub czy zapakowali ze sobą zmianę majtek. Ślady były jednak ważniejsze, więc postawiła kilka kroków śledząc je, po czym odwróciła się na dwójkę oczekując ich w milczeniu z dość neutralnym wyrazem twarzy, jednak jej oczy bezlitośnie ich osądzały..
Exp to exp, pomyślał Mike i podał rękę.
Inżynier wprawnym ruchem wykonał tuzin płytkich nakłuć na przedramieniu Mike’a. Gdyby odwrócił wzrok, pewnie nawet by ich nie zauważył. Roy nie był pielęgniarzem i to doświadczenie wynikało bardziej z aplikowania trucizn na misjach skrytobójczych. Ale Mike nie musiał o tym wiedzieć.
- Wybaczy Pani. Chcę się tylko upewnić, że Mike nie będzie miał żadnych problemów zdrowotnych na nowej planecie - odparł przepraszająco w stronę Eidith. - Komputery nieuszkodzonego gwiazdolotu zaraportowały, że jest pusty. Nie zakładałbym, że kłamią. Skoro jednocześnie wysyłają sygnał SOS, to nie ukrywaliby się przed potencjalną misją ratunkową. Możliwe, że znaleźlibyśmy na którymś z okrętów dodatkowe poszlaki, gdybyśmy je przeszukali. Ale nawet z moimi dronami zajmie to trochę czasu. Może trzydzieści minut.
- Dobrze więc zostajemy w kontakcie. Michael… - Wymówiła imię chłopaka perfekcyjnie kryjąc swoją niecierpliwość. Zaczęła powoli iść a raczej sunąć tuż nad śladami by nie wydawać niepotrzebnych odgłosów chodzenia.
- Tak? - rzekł chłopak nie rozumiejąc o co chodzi Eidith, ale poszedł w jej stronę. Dziwnie się czuł.
- Zależnie od tego jak bardzo się oddalicie, mogę stracić z wami łączność. Słuchawka Mike’a nie ma zasięgu planetarnego - zauważył Roy, gładząc się po brodzie. Jednocześnie z drugiej dłoni którą wyciągnął przed siebie wyleciał mały i niepozorny dron.
- Ta maszyna będzie działać jako długodystansowy nadajnik. Przy okazji może wyświetlać hologramy, w razie, gdybym znalazł coś ciekawego, co chciałbym wam od razu pokazać.
- Mam. Również. Tryby. Kinowy. Oraz. Koncertowy - zadeklarował wesoło robocik, podlatując do młodego bohatera. - Jaką. Lubisz. Muzykę. Mike?
- Ślady. - Wskazała pistoletem by Mike mógł je zobaczyć, po czym zwróciła się do drona.
- Wycisz wszystko prócz transmisji od Pana Atoma. - Sprzęt wyglądał na nowoczesny więc komenda głosowa powinna działać. W sumie nie brała innej możliwości za opcję.
Dron w odpowiedzi natychmiast wyświetlił przed sobą mały hologram uniesionego kciuka i umilkł na komendę kobiety. Najwyraźniej Roy zaprogramował mu Eidith jako głównego hosta.
Mike już miał się odezwać na temat swoich preferencji muzycznych, ale szybkie zerknięcie na Eidith oraz jej wyraźny rozkaz, wybiło mu to z głowy. Spojrzał na ślady i zobaczył to, co wcześniej jego mistrzyni. Kiwnął głową i udał się wprost za nią niczego nie komentując. Przypomniał sobie, że miał być omnipotentny. Więc był.