Odnalezienie bezpiecznego kąta Moritzowi dało pewną ulgę – przez chwilę myślał, że w okolicy nie ma nic, co mogłoby ich skrzywdzić, w przeciwieństwie do wulgarnych przesądów górali. Jednak spoglądając ze szczytu strażnicy na wzgórza, rozciągające się na horyzoncie długim, niskim pasmem, otrząsł się ze złudzeń i jego wyostrzone, pierwotne zmysły raz po raz niespokojnie omiatały okolicę, której tajemniczość wzbudzała jeszcze potworniejsze podejrzenia i mroczne opowieści. Spojrzał na oślepiające słońce, w duchu prosząc o jeszcze jedną możliwość ujrzenia, jak zachodzi za graniami.

Chwilę później stopy zachrzęściły na żwirze i kamieniach wokół kryjówki, a on, oddalając się od mamroczącego inkantacje Thurina i przygotowujących się do pościgu towarzyszy, zniknął w gęstych i głębokich zaroślach. Przemierzał puste, opuszczone miasto, które uległo żywiołom, jak duch zapomnianej i dawnej przeszłości. Gdy nie poruszał się prędko i bezdźwięcznie, stał w ciszy, wstrzymując oddech i wytężając słuch, spięty bardziej, niż tropiący ofiarę tygrys. Wiedział, że rozpoczęło się polowanie, w którym mógł być zarówno myśliwym, jak i zwierzyną, w zależności od woli bogów, którzy ostatnimi czasy ciskali jego losami na oślep, jak fechtmistrzowie we mgle. Ponury gaj zdawał śmiać się z niego, a jego śmiech najeżony był groźbą, która doprowadzała do szału.

Z mniejszą finezją poruszała się grupa pościgowa, zmierzająca w przeciwnym kierunku. Szelest ciężkich peleryn, szmer prowadzonej szeptem rozmowy i pojedyncze szczeknięcia psów płoszyły pardwy, przepiórki i kaczki, które podrywały się z piskiem w powietrze. Drogę przez miękkie grunty pokonywali wyjątkowo powoli, zmuszeni do omijania tworzących się wszędzie bajor wypełnionych mętną wodą. Ślimacza prędkość denerwowała popędliwców, lustrujących spod ściągniętych brwi splątane, ciemne i posępne gąszcze. Mimo że było południe, kory drzew tworzyły miejscami gęstwinę, którą światło przenikało z trudnością. Konary i gałęzie były zdeformowane, rosły jakby w dół, ku ziemi, a nie w górę. Kora drzew miała barwę czarną lub ciemnobrązową, a listowie było rzadkie.

- Fuj! Co za smród! Na pewno odbije się to na stanie moich płuc. – splunął Roran, nachylając się do wejścia jaskini, której człowiek pewnie nie odwiedził od miliona lat. Rozległ się dziwny zapach, którego nie mógł zidentyfikować, choć jego nozdrza rozszerzały się jak u dzikiej bestii. Psy warczały w stronę ohydnie cuchnących ciemności.

- Suka próbowała nas zmylić – powiedział Jochen, jak gdyby już pewny wersji „matka z dziećmi”, którą tak chorobliwie zafascynowany był Iwan. Jeszcze raz sprawdził ślady. Przebiegła sztuczka niemal się udała. Widocznie ścigana musiała wiedzieć o jaskiniach coś, czego oni nie wiedzieli.

- Faktycznie, ślady odbijają na północ, w kierunku ruin miasta – przytaknął Iwan. Zmęczony wojnami, intrygami, a nawet w pewnej mierze ideałami stary bohater, jakim był Jochen, po raz kolejny okazał się bardziej spostrzegawczy od towarzyszących mu osób.

W każdej linii architektonicznej ruin, w każdym kształcie, w każdej barwie zawierało się coś nienaturalnego – jakby po latach przyroda próbowała udowodnić zbiorowy obłęd łączący wszystkich starożytnych mieszkańców miasta. Pożerając kilometr za kilometrem, szli zniszczonymi chodnikami, gdzie w szczelinach między płytami rosła trawa, by za chwilę porzucić je dla krętych, wąskich ścieżek między bagnami. Bezpieczne przejścia były trudne do odnalezienia. Mijali sklepienia dawno przegniłych bram. Dusze płonęły chciwością na myśl o skarbach, które mogły pozostać nietknięte w klasztorze albo dalszych częściach zrujnowanego miasta, ale świeże powietrze przesycone było już strachem – strachem przed demonicznymi pazurami i szczękami kryjącymi się gdzieś w tej plątaninie pradawnej natury i resztek cywilizacji. Cierpliwość ścigających powoli ulegała wyczerpaniu, jak z resztą i czas, który zamierzali poświęcić na poszukiwania. Przejmująca, zaklęta cisza nie zdradzała obecności natury, a co dopiero ludzi.

Aż nagle, usłyszeli bezlitosny jak brzęk stali niski śmiech i piskliwe krzyki wydawane w lęku przed śmiercią. Zaintrygowani, podbiegli i przycupnęli za grubymi pniami, obserwując z daleka rozgrywającą się tragedię.

- Bękarci pomiocie o niewiadomym pochodzeniu – mruknął cynicznie przez ukryte pod brodą usta Roran. Było to z pewnością jedno z nadających się do powtórzenia wyzwisk.

Pomiędzy szkieletami budowli poruszały się dwa okazy ocalałe z dawnych, ponurych wieków – ogry, występujące w wielu starożytnych legendach. Ponury dowcip stwórców, którzy wyposażyli je w prymitywny umysł, wielkie cielsko i niekończący się apetyt, podobnie jak ulepionych z tej samej gliny niziołków, których dla odmiany obdarowali sprytem i filigranowymi rozmiarami, pozostawiając tę samą żarłoczność. Szczęki bestii były niezwykle masywne, a kształt głowy wskazywał na niewielki mózg, w którym mógł zmieścić się tylko instynkt śmierci. W szerokich oczach płonął straszliwy głód – pragnienie nie tylko napełnienia brzucha, ale też żądza zadawania cierpienia. Kark, barki i nogi mieli tak potężnie umięśnione, że nadawały im dziwny wygląd, jak gdyby ciążyli ku przodowi. Z niewytłumaczalnym, absurdalnym podziwem tropiciele obserwowali grę żelaznych strun pod spaloną słońcem skórą.

Iwan nie poświęcał swej uwagi małpoludom, lecz jeńcom, którzy leżeli związani pod kruszącą się ścianą dawnego budynku. Zahipnotyzowany był zimnym pięknem pojmanej kobiety, której histerycznie drobnym ciałem wstrząsało łkanie. W jego oczach zapłonęło uwielbienie, kiedy spojrzał na jej giętkie i szczupłe kształty, drżące ze strachu i wyczerpania. Na alabastrową skórę, widoczną nad cholewami butów. Uśmiechnął się twardo, a jego dzikie oczy płonęły blaskiem, który zrozumiałaby każda kobieta. Ogr porwał ją do góry i przerzucił sobie przez ramię. Elfka szamotała się na próżno. Krępujące ją sznury zdawały się być nie do rozerwania. Razem wyglądali jak ciemnoskóry satyr z białą nimfą w ramionach. Mimo że była bezbronna, ciało martwego ogra nieopodal wskazywało, że bestie tym razem zamiast królika w pułapce schwytały, i to z wielkim trudem, szablozębnego tygrysa.

Drugi z potworów wziął związane jednym sznurem czworo dzieci, wszystkie łudząco do siebie podobne i elfiej urody prócz jednego. Najeżone żółtymi kłami szczęki się śmiały, a w oczach płonęło piekło. Zaczęły kierować się gdzieś na wschód.

Thurin pod nieobecność towarzyszy zajął się to ćwiczeniem wymachów toporem, już naznaczonego nową runą, to popijał gorzałkę, czy sam ze sobą grał w karty. Nagle drzwi się otworzyły, a w progu stanął Moritz, pokazując cielsko leżącego na zewnątrz białego kozła wielkości kucyka.

- Mamy co jeść – powiedział dumnie, mimo że polowanie zajęło mu wiele czasu. Zastanawiał się, gdzie teraz podziewali się jego towarzysze...

- Yh? Te, popilnuj tych bachorów – upuszczony pęk dzieci upadł na zarośnięte resztki kafelków. Piskliwy krzyk elfiej latorośli oświadczył światu ból, gdy głowę rozcięła ostra krawędź kamiennej płytki. Tytan, obserwując szczekającą ścianę drzew, zaczął kołysać się na absurdalnie krótkich nóżkach. Gigantyczny tors z niemal szorującym po ziemi baryłkowatym brzuchem zbliżał się, nie zdając sobie sprawy z przerażającego losu. Złapał oburącz ogromny buzdygan. Miał wielkie ręce, na których potężne muskuły prężyły się przy każdym, najmniejszym ruchu – ani Jochen, ani Iwan nigdy nie widzieli większych dłoni. Kupiec gmerał w brodzie i taksował broń. Iwanowi zdawało się, że odgłos bijącego serca niesie się na mile. Dla towarzyszy mógł wyglądać jak porażony strachem posąg, jednak nie była to prawda. Stał jak zaklęty, gdyż płonął żądzą pochwycenia wspaniałego ciała elfki i zmiażdżenia go w swych żelaznych ramionach. Tymczasem Roran, z jakąś dziwną, obojętną lekkością, czekał z przygotowaną kuszą. Podczas swej służby w Górskiej Straży spotkał się już z ogrami i zdawał sobie sprawę z tego, co go może czekać. Wiedział też, że każde stworzenie mające materialne ciało można zabić materialną bronią, niezależnie od jego rozmiaru, czy też upiornej formy. Dla niego, tak jak dla codziennie budzących się o świcie chłopów, to był tylko plon, który w tym wypadku trzeba było skosić nie sierpem, lecz toporem. Nikt z całej trójki nie zwracał uwagi na osowiałego Mathiasa, którego stan wcale się nie poprawiał od kilku dni, tylko coraz bardziej pogarszał – ociekał potem i sapał bez przyczyny. Mimo że znał się poniekąd na leczeniu, nie potrafił sobie pomóc, upatrując przyczyny słabej kondycji w nadużywaniu magii.

Wielkolud był zaskoczony oślepiającym atakiem. Brzęknęły cięciwy i trzy białe błyskawice przecięły powietrze ze straszliwym świstem. Bełty zatopiły się w szerokim cielsku ogra, a strzała weszła aż po lotkę w muskularną rękę, która eksplodowała posoką. Oczy Jochena wyszły na wierzch, gdy salwa, która zmiotłaby każdego legendarnego rycerza Starego Świata lub zmieniłaby go w skomlącego o życie psa, nie sprawiła, że bestia padła trupem, a jedynie tryskała obrzydliwie juchą. Z daleka widzieli, jak ścisnęła buzdygan z taką siłą, że pobielały jej kłykcie łapsk, oczy gorzały jak złoty ogień piekielny, a zęby błyskały złowrogo. Olbrzym, dławiąc się krwią, wydał najbardziej przeraźliwe wrzaski, jakie kiedykolwiek słyszeli. Był to diabelski ryk, pełen obrzydliwego triumfu, jakby zapowiedź kresu żywota napastników. Z zagrody utworzonej przez rzędy ociekających śliną kłów wydobyło się gardłowe wycie:

- Świeże zakąski!

Bhazer potrząsnął głową, jak lew potrząsa grzywą i ryknął, wyrażając niezaspokojoną żądzę krwi. Smok skoczył do przodu, przypominając błyskawicznymi ruchami tygrysa. Jednak nie zdążył nawet doskoczyć do rozwrzeszczanego diabła, gdy opadający buzdygan zrównał go z ziemią, pozostawiając z ukochanego towarzysza Iwana krwawy kadłub, który tylko odlegle przypominał psa. Widząc to, Bhazer w jednej chwili z oszalałej pantery zmienił się w panicznie uciekające zwierzątko. Złowrogi ogrzy ryj, nasycony pierwszą ofiarą, roześmiał się ponuro, mimo poważnie napuchniętej i poranionej powłoki, która już wysyłała do mózgu sygnały budzące bezsensowną, desperacką dzikość.

- Na Sigmara, nie tym razem! – dysząc Mathias strząsnął z oczu pot. Pochłonięci koszmarem nierównej walki przyjaciele nawet nie zauważyli, jak wokół czarodzieja drzewa zaczęły czarnieć, przypominając dziwaczne, nienaturalne formacje skalne. Gąszcze usychały i rozsypywały się w nicość, a mętne kałuże parowały w niesłychanym tempie, zostawiając po sobie nieprzyjemny odór brudnej wody.