Layla

 

MrKroffin

Awerroes przystał na propozycję Sveina. Cóż mu wadziło? Przygoda wzywała. Swoją drogą bardzo przypadły mu do gustu słowa Tankreda. Szacunek dla magii w Imperium wcale nie był rzeczą tak oczywistą, jak być powinien i świadczył na ogół o obyciu wyrażającej go osoby. Głupawi chłopi na wsiach a niekiedy i głupawi szlachcice w pałacach wykazywali często do magii niechęć, w swej durnocie zarzucając każdemu magowi powiązania z Chaosem… no, w wypadku Awerroesa może i było to zasadne, ale w ilu przypadkach nie?

Gdy zobaczyli kolejne zwłoki, Awerroes również nie poczuł się zdziwiony. Ba, jakby trupy w tej profesji były jakimś ewenementem. Pochylił się jednak z zainteresowaniem, oblizał wargi i zasłonił dłońmi oczy.

- Gdzie jest trupek…? TU JEST!

Zaśmiał się obsesyjnie i powtórzył rytuał, lecz zauważył wtedy wzrok szczurołapa i szybkim ruchem zamknął sobie usta, przygryzając delikatnie język. Gd w końcu odnalazł w swej głowie treść pytań, jakie zadał Svein, postanowił na nie odpowiedzieć.

- Może posłużę się truizmem, ale to miejsce trąca mi Chaosem. Czy to dobrze, czy to źle, to się jeszcze ustali. Tak czy siak lepiej być czujny. Zaś nasze niewiasty… nie mam pojęcia. Edgara zapytaj, on z nimi był dłużej niż ja i pewnie to on będzie chciał im w pierwszej kolejności pomóc. Ja natomiast pozostanę dyskretnie z tyłu. Chyba nie wpisuję się zbytnio w archetyp błędnego rycerza.

 

Avitto

 

t0m3ek

Patrzę na obu mężczyzn będących ze mną w pokoju.
- Tak w ogóle to ci na dole jacyś niemrawi. Ale nie jest źle, dwa trupy to będzie trochę kasy. To co panowie, przesuwamy łóżko czy otwieramy ostatnią szafę? - Może tam będzie jakiś klucz. Chociaż spróbuję na drzwiach wyjściowych użyć zaklęcia otwarcia.

 

MrKroffin

Awerroes przygryzł wargę.

- Propozycja niby kusząca, ale co chciałbyś z nim zrobić? Będziemy go targać aż nie znajdziemy jegomościa alchemika? A może położymy na patio, aby każdy przechodzący mógł go zauważyć i wykraść? Przypominam, że nie jesteśmy tu sami. - zacmokał. - Mam lepszą propozycję. Zostawmy go tu, albo lepiej gdzieś ukryjmy. Jak będziemy wracać, zawiniemy cielsko w jakiś wór i weźmiemy ze sobą w formie dodatkowej zawartości. Zakapturzony posika się z radości, a my będziemy tarzać się w pieniążkach. W końcu zmarnować tak dobre zwłoki byłoby prawdziwym skandalem.

 

Komtur

Heinrich zabrał pierścień z nieboszczki, założył na palec, a potem wziął się za rozpruwanie kolejnej szafy. Gdy i ją splądrował z najwartościowszych według niego rzeczy, to pomógł kumplom przesunąć łóżko i odczytać napis, o ile oczywiście chcieli to zrobić. Kolejne zadanie to wydostanie się z tego miejsca i tu jeśli Henrich wykazał się właściwym myśleniem, bo jeśli znalazł w szafie odpowiedni składnik, to rzucił czar "otwarcie" na drzwi, a jak nie to z pościeli i futer zrobił prowizoryczną linę. Jeśli się ją zawiąże do ciężkiego łóżka, to zejście na dół, pojedynczo nie powinno sprawić kłopotu. Spalonego trupa można by też opuścić w dół, a nóż to ten alchemik?

 

Anonim

Tankred:
Szybko zorientowałeś się, że ten sen miał wiele wspólnego z rzeczywistością. Ta dziwaczna karczma to rzeczywiście wygląda tak jak w śnie, są nawet leżaki, a ty siedziałeś przy dobrym winie z Freliem. Nawet ta część o testamencie i o tym, że jego ojciec był alchemikiem była prawdziwa. Natomiast z pewnością nie było takich dziwnych ludzi tam - widziałeś ich w jednej z dziwacznych świątyń, do jakich zawitałeś po drodze poszukując schronienia przed deszczem. Pamiętasz, że żarli jakieś dziwaczne grzyby i tak zachowywali się, ale zostawmy to. Część o różowym eliksirze w ogóle nie miała związku z twoimi wspomnieniami i to był tylko sen. Frelio wtedy zastanawiał się, czy nie zająć się warzeniem trucizm i chemią - w sumie podjęta przez niego decyzja miała znaczenie dla dalszej części jego życia... biedny sukinsyn, ale o tym innym razem. [cd dalej]

Svein, Awerroes:
Wbrew podejrzeniom Dmytka imć Sveinowi nie przybyło rozumu, gdy znów zdecydował się skonfrontować z koszmarem znajdującym się w kuchni. Najpierw przezornie poszedł sprawdzić zwłoki co to leżały na źródle światła. Poszedł z nim Awerroes, który zupełnie zignorował wcześniejsze problemy Sveina i Tankreda. No, co prawda nie było z nim aż tak źle, ale jednak i Awerroesa wzięło na wymioty. Pierwsza fala poleciała prosto na trupa leżącego na czymś co emanowało czerwonym światłem. Później Awerroes idąc tyłem wyszedł na korytarz, gdzie było mnóstwo innych Porywaczy Zwłok o czym dalej. Tym czasem Svein, który obsrał wcześniej jakieś zwłoki tym razem miał do czynienia z zażyganymi zwłokami... trzeba uważać, bo to się staje modne. Pomimo wymiocin przyjrzał się uważnie ciało - wiele ran kłutych i ciętych. Zarżnięto tego biednego sukinsyna, a Svein rozpoznał w nim Bruckschmeihera - człowieka, którego w Altdorfie i Nuln złapali za porywanie zwłok i dwa razy uciekał spod stryczka. Widać tym razem nie udało mu się. Po poznaniu starego porywacza zwłok Svein postanowił kolejny raz zająć się grozą znajdującą się w rogu kuchni (i tym samym rogu budynku), ale już po skierowaniu na to światła zdecydował się zrejterować z kuchni i zamknąć za sobą drzwi. Podobnie jak i Awerroes trafił na korytarz o czym niżej.

Kirstin:
- Jesteś tą dziewczyną, którą przygarnął Dietmar Schütz? Poznaję cię! Mówił, że dobrze pieprzysz się, possiesz mi? - to mówiąc wypił jednym haustem wino ze złotego kielicha i zaczął majstrować sobie przy spodniach. Nie ruszył się przy tym ze swojego miejsca. Nieoczekiwanie usłyszałaś czyjeś szlochanie dobywające się spod stołu. Będąc w bezpiecznej odległości (i po drugiej stronie stołu niż tamten stary zboczeniec) zajrzałaś pod stół. Okazało się, że pod stołem jest jakaś szlochająca dziewczynka w niebieskiej sukieneczce (drogi materiał) z jakimś pluszakiem - widziałaś takie kiedyś na wystawie sklepowej, ale nigdy nie miałaś nawet w rękach. Droga rzecz, stosunkowa nowo, choć wielkiej filozofii w robieniu ich nie ma. W każdym razie dziewczynka miała kruczoczarne włosy i zanosiła się płaczem ściskając pluszaka, a tamten zboczeniec onanizował się ledwo dwa metry od niej.
Na twoja wołania nikt nie odpowiedział tak jakbyś rzeczywiście była sama. [cd dalej]

Edgar:
Jak inni załadowali się do budynku to ty jeszcze chwilę postałeś i patrzyłeś na zachód Słońca.
Spojrzałeś jeszcze raz na ogród, ale niczego specjalnego nie dostrzegłeś. Potem spojrzałeś na budynek i zaświtało ci w głowię, że na obrazie, który widziałeś wewnątrz też światło kominka oświetlało dokładnie to samo pomieszczenie - tam gdzie byli Franz, Otto i Heinrich. Później jeszcze omiotłeś wzrokiem po raz ostatni patio i poszedłeś za resztą, żeby nie rozdzielać się! [cd niżej]

Edyta (i Edgar i Svein i Awerroes i Dmytko i Tankred):
Zabrałaś halabardę i uderzyłaś w zbroję, ale ta nie przewróciła się. Stoi jakby była przybetonowana do podłoża. Poszłaś do drzwi pobawić się z kluczem, ale w tym samym momencie na korytarz weszła gromada Porywaczy Zwłok (to dumnie brzmi!) w osobach: Dmytka i Tankreda, a z drzwi od kuchni, i jakby tyłem wpadli Svein i Awerroes. Awerroes przy okazji zwymiotował na ścianę, ale już teraz dopóki czegoś nie zje to będzie mógł jedynie żółcią wymiotować. Pysznie. Po chwili na korytarz wkroczył również Edgar. Drzwi za nim zamknęły się (no, ale nie na klucz, ogólnie ten klucz, który Edyta widziała to zniknął). Sam korytarz nie zmienił się odkąd Edgar i Kirstin pierwsi na niego weszli - jedynie jedna z halabard została przywłaszczona przez Edytę. Nadal słychać skrzypienie klepki jak ktoś się przemieszcza po piętrze. A to wolno, a to szybko.

Awerroes, Dmytko:
Zwróciliście uwagę, że Edgar ma suche ubranie i suche buty w przeciwieństwie do reszty towarzystwa, które zostawia ślady na posadzce.

Kirstin (i Edyta i Edgar i Svein i Awerroes i Dmytko i Tankred):
Edgar widział, do którego pomieszczenia wchodziłaś - z resztą nie trzeba geniusza, bo to jest dokładnie vis a vis kuchni, w przeciwnym rogu budynku. Drzwi do tego pomieszczenia jednak i od ich strony są zamknięte, ale tym razem, gdybyś stała bardzo blisko drzwi to oni usłyszą cię i będziesz słyszała ich odpowiedzi - trzeba jednak krzyczeć przy drzwiach i to stojąc w kierunku drzwi - a więc tyłem do tego zboczeńca, który jest z tobą w pomieszczeniu. To jeden z tych momentów, gdy można żałować, że nie ma się na sobie metalowej zbroi w okolicach tyłka.

Franz, Otto i Heinrich, czyli trzech facetów i dwa trupy:
Ostatnia szafa była najcięższa z nich wszystkich, ale po wysiłkach ostatecznie puściła. Wnętrze było podzielone na półki, a na większości z nich leżały prześcieradła, poduszki, takie rzeczy. Na najniższej natomiast znajdował się kuferek wyglądający na taki co to zawiera monety. Ciężki jak cholera, ale da się go nieść (w obu rękach albo jakby mieć rzemienie to na plecach) i poruszając go to słychać brzęczące w nim monety. Dużo monet. Niestety jest zamknięty, a sądząc po wyglądzie zamka to jest jakieś fikuśne coś, być może nawet magiczne, ale co do tego to pewności nie ma. Dodatkowo obok kuferka z jednej strony leżały jabłka zawinięte w pergaminy wypełnione jakimiś rękopisami, a z drugiej strony dwa słoiki wypełnione jakimś przezroczystym płynem. W jednym, większym było widać mózg ludzki, a w drugim głowę niewielkiego psa. Oba słoiki miały dziwne zakrętki z dużą ilością kabli wewnątrz płynu i na zewnątrz słoika.
Tym czasem sprawy łóżkowe nie przedstawiały się tak różowo. Mówiąc oględnie to Franz źle złapał i po prostu przewrócił się. Ottowi lepiej szło, ale sam to nie da rady.
Jak tak się bawiliście w pokoju to ktoś zapukał do drzwi i usłyszeliście głos:
- Panna już gotowa?

 

Vilir

Słysząc głos Otto zostawił w spokoju łóżko i sięgnął po kamień leżący na stole. Następnie spojrzał na Heinricha i dał mu znak ręką by wstrzymał się od jakichkolwiek działań. Trzeba było czekać aż Franz wstanie i dopiero wtedy myśleć o odpowiadaniu. Sam podszedł po cichu do drzwi i stanął przy nich po stronie zawiasów, by w razie tarapatów szybko zdzielić przeciwnika kamieniem w łeb.

 

t0m3ek

Wstaję z ziemi bez stękania, w końcu ktoś jest na korytarzu. Pokazuję reszcie żeby też byli cicho i szukam jakiegoś dużego kawałka szkła. Staję po drugiej stronie drzwi niż Otto i wskazuję na Heinricha żeby otworzył, a jeśli ten się zgodzi to wciągam faceta i każę mu być cicho albo dziabnę go szkłem.

 

MrKroffin

Chlup!

Niespodziewane torsje zdziwiły zapewne równie Awerroesa, co Sveina. Co za ciekawy wybryk. Nigdy nie zdarzało mu się czuć obrzydzenia na widok zwłok, dziwił się wręcz tym, którzy tak wrażliwie na w gruncie rzeczy normalny widok reagowali. Było coś bardziej naturalnego od śmierci? Skoro nie, to dlaczego wymiotów nie powodował na przykład widok tych spasionych, puchatych królików, wałęsających się tu i ówdzie?

Nie miał dużo czasu na rozmyślanie, bo gdy zdążył już zwymiotować, chwycił sztywnego delikwenta i wcisnął na siłę do pierwszego lepszego pojemnika, zawiadamiając butnie, że ogórka zakonserwowano.

Chwilkę potem poczuł, jak ponownie treść żołądkowa podnosi mu się do gardła. Zachwiał się, nie wiedzieć czemu, i wpadł do zupełnie nowego pomieszczenia, gdzie pierwszym, co rzuciło mu się w oczy, była Edyta.

~ Hm… może jestem jednak rycerzem w pięknej zbroi ~ pomyślał.

- Edytko, kochanie, twój książę na białym rumaku przybył, by cię oswobodzić! Nie odmówię, jeśli w ramach wdzięczności zechcesz dać mi dupy, byle szybko, coby innych nie męczyć czekaniem.

Zwymiotował na ścianę. To pewnie zepsuło nieco romantyczną atmosferę.

Lada moment w sali zjawili się wszyscy. Fantastyczny przypadek. Czyżby jego słowa rozeszły się po rezydencji, a banda seksualnie niespełnionych samców przybyła, by zakosztować choć widoku kopulacji? Nie mógł tego wykluczyć.

Wtedy coś zwróciło jego uwagę. Spojrzał na Edgara, a jego błyskotliwy umysł podszepnął mu, że coś tutaj jest mocno nie w porządku.

- Zauważyliście – rzekł, zwracając się do wszystkich – że Edgar mimo przebywania z nami na deszczu pozostał suchy niczym żarty mego dawnego mistrza? Ciekawie koreluje to z twoją błędną oceną sytuacji pogodowej, mój konfratrze.