Otto w końcu podszedł do elfa i schylił się. Sprawdził puls i ze smutkiem oznajmił.
- Niestety Morr wyciągnął po niego ręce.- Kończąc już stał na nogach. Popatrzył po twarzach chłopów i zobaczył oddalającego się Oskara z jednym z chłopów. Nie czekając dłużej ruszył za nim.

Dogonił ich już w środku gospody gdy prowadzący chłop wskazał starca.
Przyjrzał się trzem krasnoludom i kiwnął im na przywitanie głową. Rozmowę z nimi wolał zostawić Norinowi.

Gdy elf skonał na rękach Sandrusa, z szacunkiem ułożył jego ciało na ziemi, poczym zamknął jego oczy tak aby mógł udać się w wieczny sen. Obrucił się w stronę chłopów i przemówił.

-Mata tu jakiegoś kapłana lub kogo kto dla zmarłych posługi odprawia? Jam zapłacę.

Pochwili odwrócił się ponownie nad elfem i rozpoczął modlitwę do Mora aby ten miał w opiece jego duszę.

Gdy tylko dowiedział się o sprawach związanych z pochówkiem. Zapłacił ile trzeba i ruszył w stronę karczmy aby dowiedzieć się co zdziałali towarzysze i co planują dalej.

~Mam dość tego miejsca. Nici z zemsty szlachcina pewnie już w królestwie Mora grzechy odpokutuje. Po co kolejnego guza szukać. Nasz druch Michał odszedł same złe wieści na tych ziemiach. Trzeba stąd się oddalić i żyć z świadomością tak sromotnej porażki. ~

Stary podniósł się z ławy i przygiął w ukłonie:
- Ślachetny Panie, ja nic nie wiem, nic nie wiem, elfa jeściem nie widział, chłystki przybiegli, że elf jakowyś na chabecie przyjechał skrwawiony, ale co kogo długouche obchodzą? Kazał żem im rzec chłopom, że zupe skońciem pierwiej, późnij zajrzem. O wybaczenie prosiem, ja żem nie wiedział, że to ktoś ważny, Wasia Miłość. Jak mówicie, że gobliny napadły to na pewno gobliny, Panie, tu po lasach pełno tałatajstwa siedzi, dzięki Sigmarowi, nas jeście nie dopadły, ale palisade budujem... - rozgląda się po karczmie, aż jego wzrok nie trafia na posługaczkę:
- Gdzie się chowasz głupia, przynieś Jaśnie Panu żarcia, a żywo! - zdejmuje swoją czapkę i wyciera nią krzesło niedaleko miejsca gdzie stoi Oskar:
- Prosię, prosię, Wielmożny, zaraz będzie zupa i mięsiwo, zimne, ale nie spodziewalim się zaścitu takiego, Panie, tu nas nikt zupełnie nie odwiedza, ot, tyle co kupcy co kilka dni rzeką... - papla byle nie zostać ukarany.

Norin od niechcenia przechadzał się po wsi. Za duza ona nie była. Nie wiedział
zbytnio co dalej robić, zastanawiał się czy przypadkiem kozak to przez niego nie opuścił w nocy kompani. Poza tym przez myśli mu przeszło jak wielu musiało być tych goblinów, że tak mocny orszak szlachcica pokonali.
Rozważania przerwały głosy jakiś dzieciaków, które prawiły coś o strasznych trzech krasnoludach, którzy przesiadują w gospodzie.
Czeladnik run szybko się zorientował gdzie ta gospoda i ruszył tam by coś może więcej się dowiedzieć od pobratymców.

W izbie zauważył, że Oskar już ustawia chłopów. Zmierzył go wzrokiem ale nic nie powiedział. Może coś się dowie. Z drugiej strony nie chciał też znowu na niego krzyczeć bo sytuacja z kozakiem mogłaby się powtórzyć a przecież wiadomo, że bezpieczniej na szlaku jak ich więcej jest.

Ruszył więc w kierunku krasnoludów i zagaił siadając między nimi:
- O! Witajcie! Norin syn Rogara, czeladnik run w służbie króla z Karaz-a-Karak kłania się i zapytuje czy dla niego nie znajdzie się miejsca przy wspólnym stole - widząc zgoda przysiada się.
- Co was sprowadza do takiego wioski jak tak? My z towarzyszami - wskazał głową na robiących hałas Oskara i resztę - własnie planujemy przez rzekę się przeprawić ale ponoc tutaj bandy tych przeklętych zielonoskórych pokrak grasują. Prawda to?

Coś w tym miejscu było nie tak. Za łatwo tu o moc. Jakieś żyły czy skupiska mocy? Otto nie był wstanie tego określić.

Teraz będąc w gospodzie podszedł do stołu przy którym zasiadł Oskar. Usiadł obok szlachcica nie przerywając rozmowy. W końcu zabrał głos.
-Mówisz, że to nowa osada? A wiesz co tu było przed? Znaleźliście jakieś pozostałości tu?- Przyszły mag cały czas pilnie obserwował krążące wokół wiatry magii. Zastanawiał się czy czeladnik run też coś czuje dziwnego wokół.