Norin automatycznie stracił zainteresowanie szlachcicem i zwrócił się znów bezpośrednio do rajtara:
- Odcięci? Oni tutaj się kierują? Z Twoich słów wynika, że to mała armia się tutaj zbliża...

Po udzielonej odpowiedzi, pogonił do krasnoludów by złapać ich przed wyjściem.
- Nigdy nie gardzę krasnoludzkim towarzystwem ale zrozumcie. To zielonoskórzy ich dorwali, ponoć kierują się tutaj i odcieli wszystkie drogi ucieczki....... Chyba to na tyle interesująca wiadomość, że kufel piwa mógł poczekać na później, prawda? Jak ich wyrżniemy to zdążymy się jeszcze napić - rzekł pokojowo czeladnik run.
Niby od niechcenia pogładził swój wielki młot naznaczony runami. Chciał przypomnieć krasnoludom, że tytułuje się czeladnikiem run i przynajmniej przez ten fakt nie powinni na niego krzywo patrzeć

Najwyraźniej warto czasami było zatrzymać się i posłuchać słów maluczkich.

- To groźne rzeczy widziałeś. - Lennart pochwalił chłopaczka. - Dobrze się stało, że nie uciekłeś. Odważny mężczyzna z ciebie wyrośnie. No i dzięki tobie wiemy, że niebezpieczeństwo jest niedaleko.
- Trzeba się szykować, bo i do wioski mogą przyjść - rzucił pod adresem chłopów, którzy byli obecni przy rozmowie.

Nie czekając na reakcję wieśniaków wrócił do rajtara.
- Pomóc ci opatrzyć rany? - spytał.

Otto uwijał się jak mógł. Szlachcic wił i wył ciągle i nawet alkohol wlewany przez rajtara nie do końca pomagał.
Widdenstein już miał zroszone czoło potem gdy nie wytrzymał jęków i wiercenia się szlachcica.
- Dość! Nie ruszaj się!- Warknął i uśpił z wielką łatwością człowieka. Otto był w nie małym szoku. Z taką łatwością nigdy mu się nie udało rzucić czaru. Do tego był już lekko zmęczony i poirytowany. No cóż, ale podziałało.
Spojrzał na rajtara, który stał z wielkimi oczyma.
- Jak skończę to zabierz go do jakiejś kwatery i przyjdź. Ciebie też opatrzę.- Powiedział Otto ze spokojem w oczach.

- Otoczeni jesteśmy? No to zarąbiście. Przydałaby się łódź jakaś.- Popatrzył na rajtara.
- Taką którą nam spaliliście.- Dodał wymownie patrząc na żołnierza.

Otto nie był zadowolony z obrotu spraw. Byli podobno otoczeni i szykowała się walka o ta wiochę zapomnianą przez bogów. Oby nie zostali tu pogrzebani i zapomniani.

Sandrus Spojrzał w stronę rajtara i jednym zdaniem podsumował jego zaczepkę:

-Jeszcze odszczekata te słowa, tera nie mamy czasu na takie herce.

Po czym ruszył w stronę wyjścia z karczmy, przy drzwiach odwrócił się w stronę kompanów:

-Pójdę na zwiad, aby uprzedzić kiedy te ścierwa nadejdą.

Sprawdził ekwipunek elfa i zabrał z niego gwiżdżącą strzałę. Po czym udał się na zwiad na zewnątrz wioski.

Starszy wioski aż się wzdrygnął gdy zobaczył jak Otto rzuca czar. Później popatrywał od czasu do czasu na Otta, ale unikał jego wzroku.
Zdenerwowanemu Oskarowi także pod nogi starał się nie włazić i nie gadać niepytany.

Był w nim jednak nie tylko niepokój spowodowany ujawnieniem się maga, ale i złość związana z możliwym najazdem goblinów, w trakcie rozmowy szlachcica z rajtarem wymamrotał pod nosem - Przeklęte gobliny, taka spokojna wioska była. Pocośmy tu uciekali...
Zaraz jednak zostało mu nakazane przygotowanie izby:
- Tak, Panie Oficjerze - odparł rajtarowi dziadyga i przepraszająco popatrzył na von Hohenberga. Zaraz kazał zająć się tym dziewce, wysłał z nią jeszcze Johanna, a sam został usługiwać w głównej izbie.

Otto wytarł ręce z krwi i jedną z mokrych szmat i jeszcze raz popatrzył na rajtara.
- Wolisz z ranami przy ewentualnym ataku stawać?- Zapytał z uniesionym lewym okiem mag.
- Teraz mam czas na zadbanie o nie. Później jak wda się gangrena lub inne zakażenie może nie będzie sensu się wysilać- Widdenstein chciał poskładać wszystkich potrzebujących. Jeśli gobliny zaatakują lepiej by wszyscy byli sprawni.

Kiedy skończył i był już umyty po krwi pacjentów a szlachcic położony został w pokoju zwrócił się do starszego wioski.
- Niech w gospodzie przygotują się na ewentualny lazaret. Zbiorą i przygotują co mają by szybko móc opatrywać. Widzę, że tylko Ciebie się słuchają więc do Ciebie kieruję prośbę.- Uśmiechnął się na koniec do starca.

Starszy wioski, mimo tego, że zaniepokoił się gdy odkrył, że Otto jest magiem, teraz, widząc czym ów mag się zajmuje i jakie są jego plany, wyraźnie się uspokoił.
Uśmiechnął się słysząc uprzejmą prośbę Widdensteina:
- Przygotujem. Choćby i nie było trza, przygotujem, dla waszej uprzejmej prośby - przez moment wyglądało, jakby starzec chciał położyć kaleką, trójpalczastą lewą dłoń na ramieniu Otta, jednak zrezygnował z takiego spoufalenia się - Nie takiegom maga się spodziewał zoczyć kiedyś, nie takiego... Dobry człek z Was jest, pomagać innym cecie, nawet wieśniakom. Przypominacie mi mnie samego za młodu. - zakończył komplementem, przynajmniej we własnym mniemaniu i zabrał się za organizowanie lazaretu - kazał wieśniakom wygotować szmaty na bandaże, wybrał czterech wyrostków jako "noszowych", a wieśniakom w ogólności polecił słuchać poleceń Otta, tak jak wcześniej Oskara, choć wyraźnie z sympatii, a nie tylko z szacunku podszytego strachem.

Sandrus po sprawdzeniu okolicy wrócił do wioski i zajął się pomocą przy tworzeniu barykady wokół wioski. Gdy tylko skończył postanowił pełnić wartę, aby jak najprędzej ostrzec wszystkich przed nadejściem wroga jaki miał przybyć na tę wieś. Wspiął się zatem na dach najwyższego budynku z wiklinowym koszem, który miał go bronić przed strzałami wroga. Wyłożył strzały tak by były pod ręką i położył się spać. Krótka drzemka na pewno pomoże w późniejszej długie warcie nocnej.

~Oby nie było ich tak dużo jak mówił ten sługus szlachcica. Z tych chłopów to średni pożytek, ale zawsze lepsze to nisz nic. Damy rade nasza gromada silna i nie łatwo legniem przed tymi ścierwami. ~