Norins skrzywił się widząc że Michaił wychodzi z butelką.. Co on sobie myslał, że tak wazne zadanie dał kozakowi? Mógł ją zostawić magowi. Drugi raz tego błędu nie popełni...
To była ich jedyna karta przetargowa a tak teraz mogą ich zarżnąć jak świnie.

Na ich szczeście tego nie zrobili co było dla krasnoluda nie zrozumiałe. Słysząc krzyk mężczyzny dopiero teraz skojarzył że na łajbie oprócz towarzyszy byli oprych i dziwka.
Pokręcił w ciszy głową. Jak można tak było wszystko zepsuć. Naprawdę, gorzej być już chyba nie mogło.

Szlachcic odjechał. A ich drużyno szlachcic który się tak brał do rozmowy jako pierwszy nic nie powiedział. Nic! Mógl przynajmniej się targować.
Koniec tego! Kransolud miał zamiar powiedzieć wszystkim parę mocnych słów.

- Wszyscy się podzielimy pięniędzmi. Przecież on tam dla nas stał z łukiem. Teraz będziemy go za to karać? Daj no to sakwę - rzekł do szlachcica.
- 50 się na 6 nie dzieli aleee 42 już tak. Niech każdy weźmie po 7 sztuk złota to i tak dobra nagroda za 2 i pół dnia roboty i to tak zepsutej.... a 8 ostatnich sztuk damy komuś i niech będą wspólne. Do płacenia w karczmie za nocleg i jedzenie? Co Wy na to? Proponuję by skarbnikiem był Otto. Nikt mu tego nie ukradnie bo się ludzie boją czarów a jak nam coś ukradnie to każdy z nas ma tyle siły by głowę urwać! Hahaha! - zaśmiał się w głos krasnal. To miał być żart ale jak ktoś to inaczej zrozumie to już jego sprawa.
- Nikogo zmuszać do takiego podziału nie zamierzam ale solidarność w stosunku do Sandrusa okazać trzeba a i złoto na wydatki drużynowe się przyda. Jak tak ma być to przybijcie i wrzuccie do wora z powrotem pieniądze.

Następnie podszedł do kozaka i szlachcica.
- Siedziałem cicho bo chciałeś z nim gadać i co dobrego z tego nam przyszło? - zapytał Oskara
- Wiadomo że miał przewagę liczebną ale nie próbowałeś nic dla nas ugrać. Trzeba było jeszcze mu list napisać jak nas pięknie w ciula zrobił. A ty - zapytał kozaka- dałem Ci do pilnowania butelkę to po co mu ją dałeś? Mamy szczeście że nas nie pozabijali! To była nasza jedyna karta przetargowa! A wyście mu ją oddali, ot tak! - Norin się zdenerował i uniósł, po chwili rzekł znowu:
- Dobra, uniosłem się. To i tak nic nie zmieni... bo czasu ani życia tamtym ludziom nie wrócimy. Nie jesteśmy na wycieczce rodzinnej by się wszyscy musieli usmiechać i lubić więc możecie sobie na mnie psioczyć ale mieliśmy do zrobienia konkretną robotę i ją spapraliśmy. I trzeba było to głośno powiedzieć.
Pewnie to dla was nic nie znaczy ale się zawiodłem na jednym jak i na drugim. Następnym razem nie pozwolę byście mieli tak ważne zadania jak teraz.

Spojrzał jeszcze na Otto ale tylko zdziwiony powiedział:
- Związałeś ją....? - i na tym poprzestał nie chcąc dobijać kompana

Słysząc Lennarta, zwrócił się do niego:
- Również wydaje mi się ze musimy się udać do tej osady. Jednak ja bym się zbierał czym prędzej a nie czekał do rana. Taki wielki ogień i dym na pewno kogoś do nas zwabi. Lepiej by nas tutaj nie znaleźli więc zjedzmy i ruszajmy bo nic nas tutaj nie zatrzymuje.

Sandrus słysząc słowa Norina spojrzał w jego stronę z uznaniem jego szlachetnego gestu wobec jego osoby:

- Nie czuje przyjacielu abym na to zasłużył. Nic żem nie uczynił aby powstrzymać tego co było. Wziął oddech i kontynuował dalej.
- Przeprosić musim ale lepji nie ruszać teraz zbyt niebezpiecznie się poruszać teraz ale lepi przenieś się niecom dalej od tartaku bo ogiń może kogoś przypałętać.

Czekał na resztę kompanów i uczynił co zaradzili, ze smutkiem na twarzy patrząc na wrak statku.

~Niczego nie dam rady już zrobić dla tej dziewczynki nawet nie znam imienia jej matki, jedyne co mogę uczynić to dokonać zemsty na tym bydlaku. Pewnie to niczego nie zmieni ale tylko tyle mogę dla niej zrobić.~

Otto za długo był w zadumie i załamany. Gdy przyszło co do czego i towarzysze uzmysłowili mu, że jednak już późno na wędrówkę usiadł obok nich.
- Z rana trzeba ruszać.- Zgodził się z towarzystwem.

- Mogę się zając pieniędzmi, jeśli Wszyscy chcecie.- Przytaknął na propozycję Norina.
- I tak. Związałem bo ktoś nieopatrznie nastraszył dziewkę i wspomniał jej o czarowniku na pokładzie.- Spojrzał na kislevitę.
- Moja wina, że spłonęli. Ja ostatni z nimi byłem i zawierzyliście, że zajmę się nimi i łajbą. Przepraszam.- Po Widdensteinie było widać, że cierpi wewnętrznie, ale jak przysłowie mówi. "Co nie zabije to wzmocni". Tak i tym razem było.

Droga przy rzece była spokojna. Miło się wędrowało z myślą, że nigdzie im się nie spieszy i nie maja nic do zrobienia.
Sielankę jednak przerwało dotarcie do wioski nad brzegiem rzeki. Z początku Otto ucieszył się, że dotarli do jakieś cywilizacji, ale postrzelony koń i ciało znajomego elfa nie napawało optymizmem.

Gdy już byli na osobności poza zasięgiem słuchu miejscowych Otto zwrócił się do kompanów.
- Martwię się, że ten szlachcic zginął i cały jego oddział. Martwi mnie jeszcze, że ktoś wiedział gdzie i po co jedzie i na nas spadnie odpowiedzialność za jego śmierć. Wiecie co jest za zabicie szlachcica w Imperium?- Mag był zaniepokojony i chciał podzielić się obawami z kompanią.

Dla Norina było jasne, że wystrzały w nocy i teraz trup ze strzałami goblińskimi mają wspólne jedno. Zasadzkę na szlachcica a może też i na nich.

- Otto, wiem że przeżywasz wczorajsze wydarzenia ale jako człowiek inteligentny i uczony nie siej czarnowidztwa i pesymizmu - powiedział krasnolud do ucznia czarodzieja
- Po pierwsze nie wiem czy szlachcic zginął, po drugie nie wiem czy to miało cokolwiek wspólnego z tą butelczyną czy po prostu gobliny ich tak o nie napadły.
No i po trzecie nawet gdyby zginął to dopóki nie zaczniemy sami o gadać o nim to nikt nas z nim nie powiąże gdyż po prostu nikt nie wie, że razem z nim byliśmy więc zawrzyjmy wszyscy gęby i nie wypaplajmy tego- tutaj popatrzył na narwanego kislevitę - Tym razem jak coś zepsujemy to możemy nie mieć tyle szczęścia co ostatnio.
Nie też co tutaj za długo przebywać. Poczekajmy na jakiegoś kupca i przeprwamy się najdalej jak się da i tyle. Jak już was ciekawość zbiera to na litość bogów jak się będziecie wypytywać o wydarzenia z minionej nocy to delikatnie.....

Krasnolud po skończonym monologu przysiadł gdzieś z boku i mając w końcu czas dla siebie zaczął zajmować się czyszczeniem swojego młota.

Podczas porannej wędrówki Sandrus nie co ochłoną i wyglądał nieco lepiej niż wczoraj. W jego głowie nadal kłębiły się testament pytania. Podążał zatem w ciszy za swoimi przyjaciółmi. Nagle jego oczom ukazał się rany lub martwy elf. Podbiegł zatem do niego aby ocenić ile strzał i jakie rany otrzymał może jest dla niego jakaś nadzeja.

-Ściągmy go towarzysze. Powiedziawszy to złapał za elfa i próbował położyć go na ziemi, by muc udzielić mu pomocy jeżeli jest to jeszcze możliwe.

~Co się stało z tym bydlakiem. Wszakże jak nie żyje nigdy nie dokonam zemsty.~