Sandrus gdy zapytałeś chłopów u kapłana, Ci tylko pokręcili głowami.
- Nie panie tutaj ni ma kapłana, ale starszego zapytamy, on nami no prze wo no mówi co mamy robić. Pieniądza brać nie będziemy. Gdzieś się go zakopie, żeby zwierzyna go nie ruszyła



Jedni szybciej inni po jakimś czasie jednak zebraliście się w oberży. Po drodze co prawda parę osób przyglądało się Wam z uwagą, ale nikt Was nie zaczepiał ani nie wypytywał o cel, przyczynę Waszej obecności.
W gospodzie dziewka raz po raz donosiła misy z kapuśniakiem i półmiski z mięsiwem, różnymi kiszkami. Do tego całe bochenki ciemnego chleba raczej zrobionej z grubo mielonego ziarna i chyba z dodatkiem otrębów. Widać starzec cieszy się tu dużym posłuchem, bo nawet wyzwiska i ponaglenia ze strony krasnoludów nie spowodowały, że się nimi zajęła, przynajmniej nie w pierwszej kolejności.

W tym czasie Norin bratał się z krasnoludami.
- Jam jest Bardin a to Durak i Magnar. A szukaliśmy heretyka, trop tu prowadził, ale ta hołota nic nie wie. Srają pod siebie, piwo podłe mają. Tutejsi nadają się tylko do przerzucania gnoju, w ziemi grzebaniu. Mili my ruszać dalej, niedaleko jest szyb do opuszczonej kopalni, chcemy my ją sprawdzić. Słońce jeszcze nisko wypijcie z Nami! i mówicie co Wa tu do tej zapadłej dziury zaprowadziło. W tym czasie Durak już zaczepiał dziewkę usługującą twoim towarzyszą.
- Gorzałki teraz dajcie, albo czegoś zdatnego do picia. To piwsko to szczyny, cipska nam od tego wyrosną.

Niewiele czasu później, gdy rozprawialiście o szlachcicu na zewnątrz zawrzało. Jakieś krzyki, ktoś się tłumaczy, padają wyzwiska i kurwy groźby, że ktoś kogoś wybatoży. Nim zdążyliście zareagować drzwi z trzaskiem się rozwarły.
Krasnoludy poderwały się ze stoły łapiąc za topory.
- Dawać go na ławę i kurwa po balwierz gonić jak medyka nie macie!
W drzwiach stoi zakrwawiony rajtar podtrzymujący zgiętego, i półprzytomnego szlachcica, Waszego ostatniego mocodawcę.
Mężczyzna wpadł do środka i zarzucił swojego pracodawcę na szeroką ławę.
Kurwa szmaty dawać!, wodę gotować! poślijcie po medyka jakiegoś! rajtar mimo, że ciągnie ostatkiem sił budzi przerażenie w chłopach, którzy zamarli i boją się wejść.
Jedynie jakiś mały rudzielec, który nie mógł mieć więcej niż z 10 wiosen wpadł do środka i z przejęciem
Ja widziałem widziałem, wielkie skaczące gęby ich goniły, a potem był huk i dym i i i W tym momencie jeden z chłopów złapał chłopca i go zaczął wyciągać z karczmy
Cicho, głupiś

Dziewka spojrzała na starca, ale skoro ten nie protestował, a wcześniej nakazał przybyłym usługiwać to zabrała się za wykonywanie poleceń Ottona. Przyniosła wrzątek w cynowej misie i ręczniki. Mężczyzna ustąpił Ci miejsca przy szlachcicu, jednak bacznie patrzył Ci na ręce. Wasz były mocodawca jest mocno poturbowany. Dostrzegasz liczne złamania, mniejsze i większe rany cięte, miażdżone, przeszywające i szarpane. Gdy zacząłeś go opatrywać i oglądać rany to rajtar wlał mu gorzałki do gardła zmuszając do płonięcia i przytrzymywał, tak aby pacjent zbytnio się nie rzucał. Po dłuższej chwili opatrzyłeś większość ran, mężczyzna powinien przeżyć. Dobrze było by go przenieść gdzieś do alkowy, więc go "uśpiłeś', rzucenie czaru jeszcze nigdy nie było takie proste, jednak musisz być świadomi, że wszyscy tu obecnie wiedzą już, że nie jesteś tylko medykiem.

W między czasie Sandrus próbował porozumieć się z rajtarem, ten był jednak zdenerwowany, zmęczony ranny i nie miał za dobrego nastroju. Twoje słowa odebrał jako zaczepkę.
- Tak, trzeba było Was skrwawić i w tartaku noc spędzić. Nie doszło jednak do dłuższej wymiany zgań i grzeczności gdyż wtrącił się do niej Norin.
- Za mała nas siła była, zasadzkę spostrzegliśmy. Lecz nie dało się i tak już przebić. Mrowie zielonych, snotlingi, zębacze, gobliny, orki. Jesteśmy odcięci.

Pozostałe krasnoludy nie słyszały już tej rozmowy. Gdyż Norin dobrze nie przysiadł, a już wstał. Najstarszy z nich Magnar poczuł się chyba urażony.
- patrzcie bracia gardzi Nami,
wtórował mu Durak, który wypił duszkiem dzban z napitkiem i rzucił nim pod nogi odchodzącego Khazada. Sprawę załagodzić próbował Bardin
- Huj mu w rzyć, ale zostawcie, spokój bracia! Idziemy! zwrócił się do swych towarzyszy w międzyczasie wyciągając srebrną monetę.
- Wybaczcie, za napitek i dzban płacimy. Pozostawił szylinga na blacie i cała trojka brodaczy przepychając się przez chłopów opuściła gospodę.


W tym czasie Lennart zwrócił uwagę na rudego chłopca, który wywołany dumie uniósł głowę i wystąpił do przodu.
- No ci na koniach jechali od strony drogi. Wskazał ręką na szlachcica i rajtara.
Ledwo jechali bo im konie się no potykały. A za nimi takie dziwadło okrągłe skaczące na nogach. No i zęby miały takie, że z daleka ja widać było. I ja to widział jak już o jego doganiało, a tu nagle mu rękę w te paszcze wkłada i huk, grzmot. I ja to widział i nie uciekł. chłopiec cały zarumieniony jest dumny z siebie, choć okoliczni chłopi woleli by chyba, żeby już zamilczał.