Mag, dotąd siedzący samotnie przy stoliku zerwał się ze swojego miejsca.
- Stać!- Wrzasnął starszy człowiek z błyskiem w oku i iskrzącą się wyładowaniami elektrycznymi siwą brodą.
- Inkwizytorze. Czy Wy w ogóle myślicie przyszłościowa w oparciu o przeszłość?!- Mówił stanowczym tonem któremu odechciewało się sprzeciwiać. Mag odszedł od stolika i zbliżał się do Inkwizytora.

- Jestem Otto Grzmiący. Mistrz Magii kolegium Niebios i wysłannik kolegiów jako ramię sprawiedliwości. A Ty Inkwizytorze właśnie zniweczyłeś moją pracę.- Machnął ręką na stojącego mu na drodze żołnierza by zszedł mu z drogi.
- Owy Niederlitz jest ścigany od ponad wieku. Prawie już dwa a Ty myślisz, że go pochwycisz? Tu trzeba mocy by jego duszę uwięzić bo dla niego to chwila gdy zostaniesz w posiadaniu materialnego, bezużytecznego ciała a jego dusza będzie wolna i znowu trzeba będzie czasu na namierzenie gdzie się ukryła.- Mag stanął przed Inkwizytorem. Włosy i nitki ubrania elektryzowały się od magi kipiącej od wysłannika kolegium.

Strażnicy ruszyli się, by zastąpić drogę Magowi, wystarczył jednak jeden ruch dłoni Inkwizytora by zatrzymali się wpół drogi.
- Dziękuję za ważną informację, Mistrzu - rzekł do czarodzieja, po czym zwrócił się do swoich ludzi -Żywcem brać, nie pozwolić mu popełnić samobójstwa - jego ludzie ruszyli ku Casparowi. Chłopi stanęli przeciwko nim. W walce, jaka się wywiązała, szybko dało się zauważyć, że wieśniacy, choć przewyższający wroga liczebnie, dorównujący mu odwagą, a poświęceniem nawet go przewyższający, pod względem dyscypliny i taktyki znacząco mu jednak ustępują. Bitwa zaczynała zmieniać się w rzeź.

O ile jednak Otto nie miał pełnego sukcesu w przekonywaniu Inkwizycji, udało mu się to w stosunku do chłopów, a krzyki Zdrajca i Zabić wiarołomcę przebiły się przez zgiełk bitewny.

Stojący pół kroku za Inkwizytorem kapłan wyszeptał mu do ucha kilka słów, a ten zwracał się do maga nadal - Rozkazy mam jasne, ale chętnie przyjmę pomoc Kolegium. Jestem przekonany, że nasi przełożeni jakoś się dogadają - traktował Otta Grzmiącego nie do końca z zaufaniem, ale także nie jako wroga. Otto zauważył, że wyraz twarzy Inkwizytora nieznacznie zmienił się po słowach Kapłana.

***

W tym samym czasie, kilka stołów dalej, szlachcic głośno domagał się wina. I ku zdziwieniu wielu, w tym nalewającego je karmczarza, dostał je pomimo tumultu. Wśród szalejącego chaosu, zrywających się z miejsc chłopów i przebijających się przez nich żołnierzy Inkwizytora jego stolik stanowił wysepkę spokoju.
Chłopi bali się go, a i słudzy prawa i porządku nie zbliżali się do niego.

***

Dziadyga tymczasem nadal śpiewnie mamrotał, jakby wyłączony ze świata. Osoba zdolna do widzenia wiatrów magii mogłaby zobaczyć, że odprawia potężny Rytuał.

Otto z lekka się uspokoił. Takie wybuchy nie przystoją kolegialnemu magowi i to szkoły niebios.
- On jest mój.- Nie przestawał mag w swoich racjach. Chciał tego dziagygę dostać i wypytać a ci brutalni i bezmuzdzy sigmaryci tylko mu to uniemożliwiali.

- Żądam przekazania jego kolegium. To dziedzina kolegialna. Kapituła musi się nim zając a Wy najzyczajniej spalicie go na stosie nic nie wyciągając.- Starał sie jeszcze zawalczyć o Czas dla dziadygi.

Coś mu mówiło, że musi tak postąpić.

Otto zerknął na sytuację w sali, która nie wyglądała zbyt optymistycznie dla chłopów i dziadygi. Coś mu mówiło, że śmierć tych ludzi nie będzie ich końcem więc nie musi interweniować i odkrywać przed Inkwizycją swoich zamiarów.
Zerknął na Dziadygę i wiedźmim wzrokiem starał się stwierdzić czy starzec zakończył już swój rytuał.

Mag skupił się i starał się wyobrazić sobie najbliższą przyszłość. Czy Dziadyga zdąży? Jeśli zdąży nie reaguje. Jeśli źle to się skończy i jego dawne przyrzeczenie ma być niedotrzymane krzyknie na zbrojnych by uważali i brali żywcem. To powinno dać kilka chwil starcowi.

Dziadyga zdążył. O ułamki sekund, ale zdążył. Zginęła jednak większośc chłopów, co, jak szybko zrozumiał mag, znacząco osłabiło jego zdolności. Ostrza musiały być poświęcone, ponieważ nie wyglądało na to, by którykolwiek z zabitych wstał. Nie popisali się także nadludzkimi zdolnościami, jakie pamiętał z wioski - ktoś lub coś musiało je zablokować. Ponieważ nie wyczuł żadnego potężnego czaru, obstawiał artefakt w posiadaniu sług Inkwizytora lub też jakąś magię kapłańską.

Dziadyga obudzony z transu spojrzał na obecnych tu "neutralnych" z wyrzutem, ale nic nie powiedział. Dał się zakuć w łańcuchy bez oporu. Resztka chłopów poddała się natychmiast.

Z kąta podniósł się także udający śpiącego człowiek w kapturze. Podszedł do Inkwizytora, a po ciepłym powitaniu domyśliliście się, że jest jego agentem. zaczął mu coś opowiadać, wskazał przy tym na was.

Żołnierze byli dobrze zdyscyplinowani, nikt nie uderzył Starca ani tych nielicznych wieśniaków, którzy się poddali.
Nie poprzestali jednak na nich - od każdego w karczmie zażądali oddania broni i poddania się woli Inkwizytora. Cóż, od każdego z wyjątkiem maga i szlachcica - tych o to poprosił osobiście Inkwizytor.
Inni usłuchali. Niektórzy od razu, inni z ociąganiem, nikt jednak nie ryzykował walki i automatycznego zostania ściganym heretykiem.

- Możliwe, że rzucono na Was czar, panie Czarodzieju, panie Szlachcicu. Prosiłbym - powiedział, a Wy od razu zrozumieliście, że prośbą to wcale nie jest - byście udali się z nami do Inkwizytorium. Jako nasi goście - podkreślił. Widzicie, że innym nie zaoferowano tego statusu i są po kolei rozbrajani i wyprowadzani w więzach.

Otto patrzył jak wieśniacy się poddawali i patrzył uważnie na dziadygę. Wydawało się, że zakończył swój rytuał więc mag niebios poczuł się lepiej zmyślą, że przynajmniej po części spłacił swój dług.
Jedno było tylko pytanie. Czy chłopi wstaną jak kiedyś czy nie. Oraz czy Inkwizycja ma sposób na dziadygę. Tu chodziło o przyrzeczenie, które dał lata temu starcowi.

- Dziękuję za zaproszenie i skorzystam. Kolegium wolałoby mieć pewność i samą wiedzę co się dziać będzie z nim.- Tu kiwnął w stronę Dziadygi.
Mag odpiął pochwę z mieczem i wyciągnął do podchodzącego żołdaka.
- Nie sądzę by czar jakiś mógł rzucić na mnie, ale macie Inkwizytorze rację by się temu przyjrzeć.- Zrobił zamyśloną minę i poszukał w głowie sytuacji kiedy mógł starzec sklecić czar.