Niklaus zajęty sprawdzaniem jak tutaj uciec z koszar ominął omawianie całego planu. Gdy wrócił do odziału okazało się, że już mają plan a Gruby postanowił dać im przepustki........
No i po co on się tak męczył?

Gdy wyszli na miasto niziołek zdał sobie sprawę, że od czasu jak trafił do wiezienia to nie był w pełni wolny. Trochę nie wiedzial za bardzo co robić więć poszedł za większością do domu.
Tam wszyscy się porozsiadali i zaczęli obserwować. Fajnie ale po 3 minutach Niklausowi już zaczęło się nudzić więc wyszedł sobie jak gdyby nigdy nic przez nikogo nie zaczepiany.
Stwierdził, ze musi się czymś wykazać by zdobyć trochę sympatii w odziale! Zrobi coś przydatnego i potem na pewno go wszyscy pochwalą!

Niklaus wyszedł tyłem przez ogród i trzymając nisko głową zaczął się skradać. Postanowił, że najpierw sprawdzi te opuszczone domy, które są po "ich" stronie ulicy a następnie przybandzi na drugą stroną, tą na której znajduje się dom gangu i tam także sprawdzi opuszczone domy. Wybrał się tam w poszukiwaniu tajnych przejść, zejsc do kanałów i przeciekawych porzuconych przedmiotów.

Po wszystkim wraca do Barona, maga i reszty oddziału (własnie gdzie się podziała cycata kapłanka?) i podniecony zdaje (swój pierwszy w życiu!) wojskowy raport z wykonania zadania!

- Hmm.. to teraz przybandze do tych panów tam z tego domu. Zapytam co tam robią i w ogóle co ciekaego dzieje sie w okolicy. Co myślicie?

Dzień Podatków (Bezahltag), 17 Vorgeheim 2522, popołudnie
Dróżka Vogelhausa 12 i okolice
Dzielnica Niederfluss
Nuln


Pierwsza część dnia minęła i wszyscy nadal żyli. Znaleźli ciekawe rzeczy (a pewne ciekawe rzeczy znalazły ich), znaleźli również wiele użytecznych (i równie wiele bezwartościowych) informacji:


Niklaus, na ten przykład, w opuszczonych budynkach po "ich stronie" znalazł bezdomnych, którzy początkowo rzucili się do ucieczki, ale gdy zobaczyli że jest sam i do tego jest niziołkiem, szybko zmusili do ucieczki jego.
Za to po drugiej stronie nikogo nie było - tamte opuszczone budynki były podejrzanie puste. I nic dziwnego - kręcił się tam podejrzany, uzbrojony w pałkę, koleś. Wypisz, wymaluj, członek gangu na czatach, który ma pilnować czegoś ważnego, ale traktuje to jako najgorszą karę z powodu przemożnej nudy.

Baron był na zakupach z Cyrulikiem, a cztery mikstury leczące i odtrutka oraz prześcieradła, które rozpoczęły właśnie drogę do stawania się bandażami, poprawiły morale kompanii. Mikstury, zdaniem Abelarda, były pewne - wyglądały, pachniały i smakowały tak jak powinny, były też świeże i w razie gdyby miały pozostać nietknięte w tej akcji, zachowają swoje właściwości przez kilka tygodni, a nawet miesięcy.

Później zajął się obserwacją podobnie jak Bert i inni. Przez okno widzieli sporo i choć zdobycie tej wiedzy wymagało zjedzenia połowy zapasów, jakie ze sobą niziołek przyniósł (a na które wydał szylinga), udało im się policzyć wchodzących i wychodzących ludzi, a Bertowi - nawet ich zapamiętać. Co najmniej tuzin ludzi plus ci, którzy nie wychodzili oraz nie byli widziani przez okna. Na zewnątrz, w pobliżu drzwi, zawsze kręciło się co najmniej dwóch.


Akrobata nie doczekawszy się na odpowiedź, zniecierpliwiony sam i z własnej inicjatywy wdrapał się na dach kamienicy. Zdał sobie sprawę, że bez większych problemów jest w stanie przeskakiwać z dachu na dach kamienic stojących po tej samej stronie ulicy. Wytrzymałość dachów na których by lądował to oczywiście inna sprawa.
Zauważył także, że na dachu kamienicy będącej ich celem znajduje się świetlik, prowadzący na poddasze.


Oleg tymczasem wyglądający się i zachowujący niczym rasowy ćpun został przez żebraków przyjęty początkowo z dużą nieufnością, natomiast kiedy ujawnił, że ma gorzałkę - niczym dawno nie widziany członek rodziny.
Przegoniony spod niemalże samych drzwi kamienicy gangu wiele jednak mógł zobaczyć a i co nieco podsłuchać.


Loftus, drużynowy magus, regularnie się koncentrował i regularnie wyczuwał fluktuacje różnych wiatrów. Oprócz bólu głowy i wiedzy, że w Nuln, mieście gdzie jest Akademia Magów, zawsze ktoś gdzieś będzie rzucał czary, nic nie zyskał. Nic, poza prawie stuprocentową pewnością, że w bezpośrednim sąsiedztwie nie ma nikogo parającego się magią.


Altmeier znalazł swojego "przyjaciela". A ten "znalazł" dla niego informacje:
- Na pamięć nie ma to jak wywar z miodunki alibo kilka Karli... He, he, he... - Gładki postukał palcem w blat chwaląc się znajomością starego przysłowia. Po starej znajomości spuścił z ceny. Za złotą koronę opowiedział mu trochę.

Detlef odegrał swoją rolę poszukiwacza zagubionych monet nad wyraz słabo, na szczęście dla niego jego postura odstraszała innych od zaczepiania go. Ale "czujki" bandy miały go na oku i widać było, że poziom zaalarmowania bandy wzrósł.
Co do samych kanałów - nie były to główne kanały, a raczej rury, aczkolwiek spore, którymi deszczówka i nieczystości mogły do tychże spływać. Niemniej niziołek, krasnolud, ewentualnie niski, a skłonny do poświęceń człowiek mógłby się nimi powoli poruszać. Włazy są zardzewiałe, ciężkie i ewentualne podnoszenie ich wywoła sporo hałasu.


Leo o mało co nie zostałby okradziony. Ze sztyletem przystawionym do krzyża mało kto decyduje się na negocjacje prowadzone inaczej niż "sakiewka? bierz, oczywiście, miłego dnia..." Po raz kolejny jednak uśmiechnęło się do niego szczęście. Niedoszły rabuś został jednak spłoszony przez przechodzącego w pobliżu znajomego naszego Estalijczyka - żeby było zabawniej, ów znajomy, były sierżant, który "zrekrutował" Leo zaczął już z daleka krzyczeć na Leo, wyzywając go od dezerterów, by przekonawszy się, że ten jest na legalnej przepustce zaprosić go na kolację.
Ludzie trudnili się... cóż, tam samym czym trudnili się w Estalii. Pracą, kłótniami, życiem i piciem... Tylko tu było trochę mniej "wzniośle" a ciut bardziej "szaro" dla Leo. Co do obserwacji podwórka kamienicy - ta była możliwa tylko bezpośrednio z ulicy lub z wynajętego przez Gustawa pokoju.


Gustaw, Roland, Detlef oraz Karl Altmeier wiedzieli, że jeśli chce się zaplanować nocny atak, dobrze jest wyspać się wcześniej by być wypoczętym. Zmęczeni całym dniem aktywności ludzie nocą mogą popełniać błędy...

Leo uprzejmie podziękował za zaproszenie sierżanta i obiecał, że jeśli tylko będzie taka możliwość to na pewno na kolacji się pokaże. Wzrokiem dał do zrozumienia, że przepustka z wojska nie koniecznie musi oznaczać, że jest to czas beztroskiego opróżniania kufli i gonienia za dziewkami. Jeśli tylko da radę, będzie na pewno.

W karczmie Leo na osobności zaczepił Barona, bo przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Podzielił się z nim niezbyt odkrywczym spostrzeżeniem, że obserwacja z budynku leżącego obok bazy bandytów, może przynieść jakieś nowe informacje. Poza tym zbadanie opuszczonego budynku od środka może pomóc w lepszej organizacji planu. A oto jak zamierzał się tam dostać:

- Podejdę tam od razu i spróbuję się dostać do tego budynku przez podwórze, które oddziela go od bazy tych bandytów. Ten z kijem z pewnością mnie zatrzyma i zacznie wypytywać o cel wizyty. Powiem mu, w sposób w jaki tylko Estalijczyk potrafi opowiadać, że to jest bardzo ważne miejsce. Ma tutaj znajdować się łowca nagród, który wraz ze swoją grupą wyrwał z rąk złoczyńców moją ukochaną siostrę. Siostra ta bliźniaczka, zupełnie do mnie podobna zostanie mi przekazana po uiszczeniu stosownej opłaty dla owego łowcy i jego grupy. Całość ma się odbyć właśnie tutaj w tym budynku o okiennicach w kolorze krowiego placka. Jedyny taki budynek na tej ulicy. Bandyta może da zaglądnąć do budynku, a może nie, ale powinien się zainteresować. Łowca nagród ma przez okno dać umówiony znak. Znaku, łowcy i siostry chyba jeszcze nie ma, ale spróbuję go przekonać, aby mnie tam wpuścił. Tak czy inaczej rozczarowany odejdę stamtąd mówiąc, że jeszcze wrócę wieczorem lub jutro rano.

Za jakiś czas na podwórze podejdzie i siostra i ktoś z ochrony. Wątpię, aby bandyci mieli ochotę pozwolić komuś przebywać w budynku obok, ale jeśli po tą siostrę miałby się pojawić wieczorem głupi Estalijczyk z sakiewką pieniędzy? Wszak to czysty zarobek bez większego wysiłku. Żal przepuścić. Nawet jeśli Estalijczyk przyjdzie z obstawą, to na ulicy może go nie dopadną, ale na podwórzu zrobić zasadzkę to żadna sztuka.

Nie wiem jaki będziemy mieć plan, ale ostatecznie możemy wyjść pod wieczór i powiedzieć, że będziemy jutro rano. Powiedz innym o planie. Z tego, że będziemy w budynku obok, możemy wyciągnąć różne korzyści, w zależności od tego co chcemy zrobić.

Plan, jak uczciwie przyznał Leo, ma i słabe strony, ale korzyści może dać spore, zwłaszcza jeśli ów łowca nagród będzie odpowiednio dobrany.

Widząc, że Baron wyglądał na zainteresowanego, niewiele myśląc u kupił u barmana butelkę wódki, wyszedł z karczmy i ruszył na podwórko pod bazą bandytów.

@ Druidh (większość drużyny ma to w zasięgu wzroku, a przynajmniej słuchu)

Leo wyczerpał już swój zapas szczęścia tego dnia. O ile bandytów-strażników kręcących się w pobliżu drzwi wejściowych do 12-tki minął bez problemu (jeden z nich sprzedał sójkę w bok drugiemu uśmiechając się i ruchem głowy wskazując na Estalijczyka) to później było trochę gorzej.
Niewielki podwórkowy kundelek rozjazgotał się głośno, gdy tylko Leo zbliżył się do niego, a niezidentyfikowana Frau spod 14-tki wyszła z wałkiem do ciasta i rozjazgotała się jeszcze głośniej i jeszcze piskliwiej. Mówiła zbyt szybko i na zbyt wysokich rejestrach by mógł ją dobrze zrozumieć, ale wystarczająco jasne było co sądzi o cudzoziemcach, chłopach, młodych szczylach (w skrócie: była przeciw) by zrejterował. Odwaga odwagą, ale śmierć od wałka do ciasta i przerośniętego szczura u kostki godną pieśni by nie była.

Przynajmniej dowiedział się, czemu strażnicy drzwi tak się uśmiechali gdy szedł na podwórko. Zauważył też wychodki schowane za kamienicami, od strony opuszczonych budynków - zarówno ten należący do kamienicy nr 12 jak i ten należący do opuszczonego budynku tuż za nim. Ten drugi wyglądał na nieużywany.

@ wszyscy

Leo, jak przystało na estalijczyka, zaczął przeklinać na czym świat stoi i wycofując się na linię ochroniarzy otarł pot z czoła. Wykonał coś w rodzaju łyka wódki z zakupionej butelki i popatrzył na ochroniarzy, jak by mieli być jego jedynymi wybawicielami z kłopotów. Wyciągnął wódkę w stronę ochroniarzy, aby ich poczęstować
Gdy przestał kląć coś do nich powiedział, byliście jednak za daleko by to usłyszeć co dokładnie, zwłaszcza, że po chwili zniżył głos jak by miał do przekazania jakąś tajemnicę. Potem popatrzył jeszcze raz w kierunku podwórka i posmutniał.

Ten moment rozkojarzenia wybrał jeden z oprychów by dać mu w łeb za pomocą pięści wspomożonej kastetem. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, nieprzytomny Leo był już za solidnymi dębowymi drzwiami wejściowymi do kamienicy.

Okrzyk jednego z obserwatorów wybił Abelarda z metodycznych przygotowań do opatrywania ran. Wieść o pojmaniu Leo podgrzała wyraźnie atmosferę w pomieszczeniu: czemu go pojmali? Zwykły rozbój? Podejrzewali coś? I czy Estalijczyk puści parę z gęby? Emocje sięgały zenitu, jedni palili się do bitki, inni zaś sugerowali cierpliwość - bo czy nie takiego obrotu spraw spodziewał się "hunorny" młodzik, tłumacząc mętnie swój plan?

Abelard westchnął rozumiejąc, że bitka jest jednak nieunikniona. Sprawunki bojowego medyka były jednak w gruncie rzeczy gotowe - kociołek do podgrzania oleju lub wina do zasklepiania ran, lancety i piły wraz z octem do nasmarowania narzędzi (według Semestera z wojskowego lazaretu zwiększało to szansę na zaleczenie ran - tylko czy mniej ropy znaczyło lepsze gojenie?), zwinięte bandaże i ułożone w stosiki szarpie wraz z rzemieniami do zaciskania krwawiących kończyn.

Nie mając póki co wiele do zrobienia, Nossenkrap czekał na decyzje dowódców usiadłszy na swoim miejscu: zydlu przy małej, opalanej drewnem kozie służącej za kuchenkę w klitce. Zastanawiał się jak się mają sprawy u Starego - kto przejął kram i czy staruch został wcielony do wojska. Obiecał sobie odwiedzić miejsce, gdzie zostawili wóz z całym cyrulicznym kramem pod opieką właściciela jednej z karczm.