Niklaus nie wychylał się i nie wychodził przed szereg. Czekał aż cała sytuacja się sama uspokoi. Na szczęście ten ich smieszny kapitan przyszedł i usadził tych co szukali zwady.
Kołodziej z zadowoleniem przyjął pójście na zasłużony odpoczynek. To był długi dzień. Ogólnie to podobało mu się w wojsku chociaż mogliby częściej podawać coś do jedzenia a i niektórzy rekruci robili się jacyś tacy zbyt poważni....

Kolejnego dnia zbudziła go kapłanka swym okrzykiem.
- Co się dzieje? Kto nie daje pospać? - zapytał zaspanym głosem niziołek.
Dopiero po chwili gdy doszło do niego gdzie jest, zaczął się zbierać z łoża.
Widząc, że wszyscy idą do kwatermistrza on również ruszył by zabrać resztę swoich rzeczy. Tak po prawdzie tylko procę ostatnio wziął.
Szedł obok kapłanki. Mimo, że strasznie głośna była a jak wiadomo Niklaus cenił ciszę i spokój w życiu (wcale nie!), to wydawało się niziołkowi że jest potężną wojowniczką i warto trzymać się blisko niej. Postanowił, że będzie do niej mówił "szefowa"
- Szefowa...- zagadnął - a gdzie się szefowa tak nauczyła walczyć? Tak w kościele uczą?

W końcu wylądowali na placu ćwiczeniowym. Niklaus lubił strzelać z procy ale strzelanie drugi dzień z rzędu do tarczy która sie nie rusza było nudne...
Wpadł na pomysł, że szybko musi znaleźć coś co będzie się ruszało. Dlugo się nie zastanawiając zaczął rozmowę z uczniem czarodzieja.
- Czary mary słuchaj, mógłbyś mi przybańdzić taką jedną świecącą kulkę jak wczoraj zrobiłeś? Brakuje mi ruchomego celu i bym sobie do niej postrzelał. Dobry pomysł nie?! - zapytał uradowany szansą na zobaczenia jeszcze raz, tym razem z bliska, jak się robi czary

Młody niziołek zdziwił się trochę, że Szefowa obawia się Magii. Poza tym Czary-mary wydawał się naprawdę w porządku człowiekiem.

- Szefowa ale Twój najwyższy patron tez chyba używa Magii, nie? No to skoro on jej używa to jednak była potrzebna czy jak? - zapytał nie do końca się orientujący Kołodziej
- Poza tym Magia nie pochodzi od bogów? Niby skąd ją w takim razie ma Czary-mary jeśli nie od bogów?. - a po chwili namysłu dodał - bo widzisz z Magią to jest tak jak z uszami...- rzekł będąc pewny, że to wszystko wyjaśnia.

- Drobnostka, drogi akrobato. Gdybym tu miał dostęp do bardziej wyrafinowanego sprzętu ... Ale cóż poradzić - cieszy mnie, że pomaga. A gdyby po nocy coś w krzyżu cię zakuło nie wahaj się zażądać chrupania! - zakończył z zaskakującym dla jego sposobu bycia ożywieniem. Ale może to reakcja na stres tak podziałała? Może dzień był tak pełny wrażeń z gatunku tych nieprzyjemnych, że pokłady flegmatycznego spokoju Abelarda nie wystarczyły do utrzymania w ryzach emocji? Dość powiedzieć, że choć cyrulik myślał o udzieleniu podobnej pomocy reszcie oddziału, strach przed nowymi przełożonymi i resztą grubiańskiej hałastry przeważył. Po kilku jeszcze wymienionych zdaniach, Abelard zawinął się w koc uprzednio schowawszy łuk pod łóżkiem i zasnął niespokojnym snem.

Niewyspanie Nossenkrapa wynikłe z koszmarów o goniących go po lesie żądnych krwi kolegach z oddziału pogłębiła jeszcze wczesność pobudki. Wiedząc już jak kończy się narzekanie, skinął tylko głową akolitce i zaczął gramolić się z posłania. A było to nie lada zadanie - dawno młody balwierz nie miał takich zakwasów i restrykcji w ruchach stawów! I znów dał o sobie znać brak podstawowych aptekarskich utensyliów - ból i sztywność były na tyle nieznośnie, że Abelard rozważał na poważnie zażycie naparu kojącego, którego kilka sztuk miał jeszcze w rzeczach. Po chwili zastanowienia doszedł jednak do wniosku, że smak krowiego moczu w ustach przez cały dzień to zbyt wysoka cena z kilka godzin bólu i utykania. I jak to u Nossenkrapa często bywało, po kolejnej chwili doszedł do jeszcze innego wniosku: jeśli sierżant strzelecki uzna go za niezdolnego do ćwiczeń, znowu mu się dostanie. Wysupławszy płócienny woreczek z kilkoma porcjami naparu, wcisnął go za pazuchę gdy wszyscy zbierali się do wymarszu, chwytając również łuk i strzały z poprzedniego dnia. I naturalnie pochodnie od zwrotu kwatermistrzowi.

Na zagajenie Olega, Abelard odparł:
- A no co ci trzeba leku, panie kolego? Bo jeśli chodzi ci o coś ... hm, psychoaktywnego, to niestety - nie posiadam. A to co niosę to akurat mieszanka ziół i minerałów macerowana w krowim moczu, zwana potocznie naparem kojącym. Oprócz paskudnego smaku ma właściwości ... no, rozluźniające i nieco przeciwbólowe. Jeśliś chętny do skosztowania, zapraszam na wspólne śniadanie w najlepszej knajpie w okolicy.

Co rzekÅ‚szy uÅ›miechnÄ…Å‚Â-siÄ™ blado, wskazujÄ…c ruchem gÅ‚owy na stołówkÄ™ i ruszajÄ…c za resztÄ… oddziaÅ‚u.

Nie trzeba było więc wspominać, że i cyrulik z radością (czy raczej ostrożnym zainteresowaniem) przyjął inicjatywę nowej kapral aby oddział mógł odzyskać swój ekwipunek. Bez swojej pałki czuł się niepełny - była przecież kolejnym, niezbędnym elementem wyposażenia kręgarza-cyrulika. Idąc wraz z grupą podszedł zatem do pani kapral - z całej bowiem drużyny to ona wydawała się najbardziej ludzką. I nie chodziło tu o rasę, bo wszak i z krasnoludami kilka razy pracował. Baron wydawał się ... no dziwny po prostu, Anvan natomiast nie dał się jeszcze za dobrze poznać - a po doświadczeniach na strzelnicy Abelard wolał nie ryzykować. Gdy więc pozostali interesanci odstąpili na chwilę od Maud, podszedł do niej i cyrulik.

- Pani kapral, bo nie wyznaję się w zakonnej hierarchii a nie chciałbym urazić. Jak wiecie jestem cyrulikiem - chcę, byście, pani kapral, o tym wiedzieli bo w razie zagrożenia czyjegoś życia w wyniku odniesionych ran mam nieco większe szanse na skuteczną pomoc niż reszta grupy. I ... chcę oczywiście brać udział w szkoleniu bojowym - po prostu jeśli ktoś potrzebuje pomocy z chęcią jej udzielę. Tym lepszej, jeśli pani lub pozostałym dowódcom uda się ... pozyskać zaopatrzenie medyczne.

Propozycja Olega była bardziej niż interesująca. I jak wiele wskazywało, introwertyczny cyrulik znalazł kolejnego sprzymierzeńca w tej nieokrzesanej bandzie. Bo czegóż mógł chcieć bardziej niż zielarza? Razem mogli stanowić już jako taki "zespół pomocy" dla oddziału - choć po prawdzie przydałby się jeszcze taki Karl do pełnienia funkcji ... hm, specjalisty przeciwbólowego.

W międzyczasie udało się Abelardowi odzyskać swoją ukochaną pałkę. Biorąc ją ostrożnie do ręki i gładząc delikatnie, szepnął flegmatycznie:

- Witaj, najdroższa Anestezjo. Tęskniłem srodze za twym kojącym wpływem na mych podopiecznych.

Anestezję przypasał na prawym biodrze. Pozostawała jednak kwestia broni bocznej - wszak pałka do ogłuszania pacjentów raczej słabo sprawdzi się w walce z opancerzonym przeciwnikiem. Z drugiej strony sztylet był za mały... Ale może kord lub langsaks? Fakt faktem, jak tłumaczyli mu kiedyś najemnicy, wszystko co nie służy do jednostajnego miażdżenia wymaga wprawy i fechtunku: a zatem dla nieobeznanego w walce najlepsza jest właśnie pałka lub maczuga. I choć wizja długiego noża przy pasie niezdrowo zafascynowała cyrulika, w czasie wydawania broni bocznej poprosił o okutą pałką lub buzdygan. Chciał jeszcze pozyskać nieco wosku - jednak próby przekupienia kwatermistrza przy wszystkich mogłyby skończyć się co najmniej źle. Pozostało zatem szukać innego dojścia do zapasów wosku... Dalszą część przechadzek za Maud spędził cyrulik na ostrożnym dopytywaniu Olega o znane zioła i możliwości ich pozyskania w okolicznych lasach.

***

W trakcie śniadania Abelard zamienił kilka zdań z kucharzami co do kupna większej ilości łoju lub smalcu i wykorzystanych ziół (wiedział wszak, że nim uznają go tu za "leczącego", miną eony i sam musi zadbać o zaopatrzenie oddziału, choćby kosztem własnych, skromnych funduszy). Koniec końców udało mu się wynegocjować intratny układ - zioła pozyskał za darmo i jedynie za tłuszcz zwierzęcy musiał zapłacić. Jeśli udałoby się jeszcze zdobyć wosk ... Byliby wtedy jedyną chyba kompanią bez paprzących się ran na nogach od źle dobranych butów i brudnych onuc! Nie wspominając o uciążliwych i szpecących otarciach po ćwiczeniach, które mogły podobać się li dziwkom - oczywiście jedynie w blasku złota.

A żeby poślednie śniadanie nie smakowało zbyt dobrze, cyrulik zaparzył swój "kojący napar" - na szczęście, pod przykryciem, więc zapach nie rozniósł się zbytnio po sali (a może dobrze wkomponował się w smród ciał?). Mimo obrzydliwego smaku, napój działał - bóle mięśni i stawów nieco zelżały.

***

Na ćwiczeniach, mając już łuk - sierżant, o dziwo, nie protestował i nie kazał odpokutować przechowywania broni w barakach - Abelard skinął nieco dłużej niż na powitanie sierżantowi i na ile potrafił, na tyle starał się dotrzymać kroku pozostałym żołnierzom tak w strzelaniu jak i bieganiu po strzały. Nie było zaskoczeniem dla nikogo, że cyrulik strzelał źle. Owszem, strzały lądowały w okolicy tarczy, ale ledwie kilka wbiło się w obrzeża słomianej maty, służącej rekrutom za cel ćwiczebny.

Po obiedzie wraz z resztą rekrutów wrócił na plac i poddał się inspekcji kapłanki. Szykował się apel i młody Nossenkrap czuł, że coś wisi w powietrzu.

Na słowa Mraud niziołek się zdziwił:
- Jak to magia nie pochodzi od bogów? To od kogo pochodzi? Przeciez wszystko pochodzi od bogów.....
- Weźmy na przykład te uszy... - Niklaus był nie rad, że akolitka nie zapytała go o nie by mógł kontynuować swoją odpowiedź - bo z nimi jest jak z Magią to znaczy nikt nie ma wpływu na to czy urodzi się z uszami takimi śmiesznymi jak ten elf, przy okazji napomnę że wcale się nie dziwię, że krasnolud się z niego śmieje naprawdę zabawnie to wygląda ciekawe czy jeśli krasnolud by się z takimi samymi urodził to też inne krasnoludy by się z niego śmiały? Jak myślisz? Albo czy jak by miał takie uszy to by mu broda nie urosła? To byłoby dopiero prześmieszne ale czekaj.... co to ja opowiadałem? - rzekł zamyślony i lekko pogubiony niziołek
- Aaa no własnie niektórzy rodzą się z uszami a niektórzy się rodzą z Magią. To znaczy nie, że mają to magię ale że mogą ją posiąść.... to znaczy mogą czarować a inni nie mogą czarować. Dlatego prosty wniosek że Magia jak wszystko pochodzi od bogów - zakończył dumny z siebie młody Kołodziej

Niklaus robił poważną minę gdy Lotfers (czy jakoś tak mu było) opowiadał o tych psach, magii i ręce która karmi. Trochę się pogubił podczas wykładu ale za żadne skarby świata nie dał tego po sobie poznać wspinając się na wyżyny swego aktorstwa. Z lekkim zastanowieniem w oczach kiwał co jakiś czas głową i nie przerywał magowi. Ten Magus coś mu mówił ale nie mógł sobie przypomnieć co. Postanowił, że kiedyś wróci do tej sprawy i podpyta jeszcze raz Czary-mary kto to zacz.

Ostatecznie z wyczarowania Ognika nic nie wyszło więc Niklaus był zmuszony zaprzestać na strzelaniu procą w głupie nieruchome cele....
Po pewnym czasie niziołkowi kiszki zaczęły grać marsza. Tak dawno jadł sniadanie i tak szybko by nadążyć za Szefową, że już zapomniał.
Nie mniej postanowił, że już wystrzelał tyle kamieni, że jak na chwilę zniknie z placu i wymknie się do kuchni coś smacznego zjeść to przecież nikt nie zauważy....