Bert skryty za blankami fortu postanowił odezwać się do emisariuszy.
- Jesteście od Wernickiego czy od Brocka? - niziołek starał się tak głośno krzyczeć, by słyszały go także oddziały wroga. - Jeśli od Brocka to chociaż przekażę wiadomość dowódcy, to wątpię by negocjował z tym zdrajcą, wszak można mu wierzyć tyle co gównu pływającemu w latrynie! A słyszałem też że jego ludzie to tchórze, gdyż atakują tylko śpiących sojuszników! Po tej kampanii żaden porządny władyka nie zatrudni takich najmitów, łachmytów nawet za złamanego szeląga! Już słyszę te podśmiechujki innych kompanii najmitów z zasrańców Brocka! A teraz stójcie tu i czekajcie idę po dowódcę!

Słowa Berta miały wkurwić najemników i zasiać w nich poczucie winy, a nóż nie wszyscy wojacy byli zadowoleni z decyzji dowódcy. Potem niziołek z kilkoma strzelcami ze swej grupy, ruszył szukać sierżanta Gustawa.

Diuk będąc w porcie obwołał Gustawa nowym komendantem i natychmiast został otoczony przez rybaków, z których chaotycznych mamrotań wydobył, że właśnie jakaś grupa żołnierzy zabrała łódź i że myśleli że to była zwykła kradzież i chcieli prosić o lepsze, ale skoro to rekwizycja to żądają odszkodowania. I pytali, to jak mają łowić ryby.
Trójka patrolujących port żołnierzy Czwartej Kompanii zdziwiła się co nieco słysząc wyznania Diuka, ale postanowiła poczekać z wątpliwościami i zapytać o co chodzi później, by nie podważać autorytetu nowo awansowanego oficera, za jakiego go wzięli.

Gustaw, nieświadomy, że Karl Topher właśnie w jego imieniu zaczął bunt przeciwko Komendantowi, dorzucił do dość długiej już listy dla Starszego Barrudina kolejne kilka punktów, które to Kadet skrzętnie dopisał i pobiegł do dzielnicy krasnoludzkiej. Baron tymczasem nakazał ponownie sprawdzić stan zapasów i ocenić na ile starczą, a potem poszedł porozmawiać z Komendantem i pospiesznie zwołaną Radą Miasta o propozycji honorowego wycofania się i bardzo mile ich zaskoczył stawiając się w opozycji do woli żołnierzy i optując za kontynuowaniem obrony miasta. W końcu oferta wycofania dotyczyła tylko żołnierzy, mieszczanie i chłopi straciliby cały dobytek, a ich żony i córki zapewne także coś więcej. Zdecydowane odrzucenie tych warunków przez Gustawa zapewniło mu kilka przyjaznych kiwnięć głową.

Zanim jednak zdołał zdyskontować nowo zyskaną sympatię patrycjatu Meissen, znalazł go Bert przynoszący wieść o pojawieniu się posłów po drugiej stronie miasta.


Jako że w zasięgu kilku dni drogi nie było żadnych lasów, szansa na dotarcie do zbawczej ściany lasu wynosiła zero, co trafnie skonstatował Oleg. Zajął się więc innymi pomysłami na ucieczkę. W komórce znalazł wszystko to, co w komórce mogło się znajdować, a i ze zrobieniem szczelin nie było problemu. Po prawdzie to nawet nie musiał ich za bardzo robić, były już wcześniej, i to na tyle szerokie by mógł się rozejrzeć po okolicy. A ta przypominała wojskowy obóz, tyle że rozłożony na większym terenie niż się przyzwyczaił. Widział trochę namiotów, żołnierzy, spętane stado koni pilnowane przez dwóch ludzi i prowizoryczny corral w budowie.
Słyszał prowadzone rozmowy, głównie o tym, jak to się obłowią w mieście; zadowolenie z decyzji dowódcy by rozpocząć negocjacje i pozwolić Imperialnym odejść wolno - jeśli bez walki można się nachapać to niech żołnierze idą w cholerę, byle zabrali ze sobą broń, a nie srebro (żal im było tylko tego, że tego maga, co im szyki ciągle krzyżuje, nie dorwą, ale uznali, że lepiej by sobie polazł niż znowu się wtrącał); tęsknotę za umytym kobiecym ciałem, nie to co brudne chłopki; o agentach w mieście; o konwojach odwożących zdobyte dobra na południe, a zaopatrzenie na północ, o planach, na co wydadzą zarobione pieniądze (i choć było kilku takich co myślało głównie o wódzie i dziwkach, to większość chciała a to wykupić kawałek ziemi, a to oświadczyć się w końcu wybrance, a to otworzyć warsztat czy wkupić się do terminu).

Loftus uśmiechnął się przyjaźnie, zdawało mu się, że Idra Ausburg jest tylko nieznacznie starsza od niego. Zapewne niedawno opuściła mury kolegium. To w połączeniu z opinią jaką mieli przedstawiciele złotych magistrów dawało sporą nadzieję na szybkie nawiązanie nici porozumienia. Dziewczyna nie wywyższała się, z całą pewnością nie miała szlacheckiego pochodzenia. Pozwała sobie na spoufalanie, nie wykorzystywała pozycji mentora i potężniejszej, licencjonowanej czarodziejki.
Mag szybko przystanął na propozycję. Idra mogła utracić licencję, a Loftus pożądał licencji. Takiej kobiety w sumie też, choć jej ruchy były nieco sztywne. Uczeń czarodzieja błądził myślami przez chwile, ale otrząsnął się i wysłuchał uważnie propozycji mentorki. Sprawa była poważna, choć warta ryzyka. Wymienił się więc z nią spostrzeżeniami, oraz zaproponował udanie do garnizonu. Przy okazji wspomniał też o przyjacielu, którego uczył czytać i pisać. Przyjaciela, który jeszcze całkiem niedawno oferował pomoc w interesach. Choć nie do końca takich…
- Silber Haus. Potrzebujemy do tego kogoś ze smykałką do takich przedsięwzięć. Znam Truskawę – Kobieta parsknęła, ale nie przerywała.
- Tak Truskawę, jak wolisz to Berta. Niziołka i uwierzcie mi proszę, ale głowę do wszelakich interesów to on ma. Szybko nawiązuje kontakty i ma zdaje się dość szerokie dojścia, konszachty, choć wygląda niepozornie. Coś trzeba załatwić, nawet trudno dostępnego. On to dostanie i zorganizuje. Ha szczęście nam sprzyja. O wilku mowa, widzisz tego rudowłosego halflinga w towarzystwie żołnierzy. To właśnie on.
- Bert! – Loftus krzyknął mając nadzieję, że zwróci uwagę kompana.
- Część, tak wiem źle wyglądam. Sierżant nie dał wypocząć do tego głupio mnie przy nim ustrzelili. Za to cyrulik w garnizonie to fachowiec. Ramię boli, ale kości całe, ze służby do rana zwolnił i kazał popić, co by ból uśmierzyć. Ale nie ważne, sprawę mam. Załatw co musisz i na bogów, proszę Cię spotkajmy się w garnizonie. Rady i pomocy Twojej potrzebujemy. – Mag celowo użył liczby mnogiej, tak aby zwrócić uwagę na czarodziejkę.
- Teraz powiem Ci tyle, że to pani Idra Ausburg. Przedstawicielka Kolegium Złota, alchemiczka, zdecydowanie potężniejsza ode mnie. – Loftus uśmiechnął się do kobiety.
- Bardziej urodziwa, a do tego jej wiedza i umiejętności mogą rozwiązać wiele z naszych potrzeb. Do tego potrzebuje naszej pomocy, a i zarobić przy tym coś się pewnie uda. Pośpiesz się proszę i spotkajmy w garnizonie. – Mag powtórzył raz jeszcze miejsce spotkania, mając nadzieję, że niziołek znajdzie czas na dłuższą rozmowę. Przy okazji dowiedział się, że wróg chce negocjować, to była dobra wiadomość. Zyskiwali na czasie, byle tylko niepokoje na ulicach się uspokoiły.
- Widzisz mówiłem, że zorientowany w Tym co się dzieje, a do tego obrotny. Zapraszam do garnizonu, nie wiem gdzie się zatrzymałaś Idro, ale w mieście robi się paskudnie. Zdążymy coś zjeść, porozmawiać, odpocząć trochę. – Loftus prowadził mentorkę do garnizonu, wziął ciepłą strawę z kuchni i coś do picia. Zapewne mocno rozwodnione wino, ale lepsze takie niż żadne.
- Armia, zaciągnąłem się, bo werbownicy zapewniali, że w ten sposób uzyskam licencję, bez egzaminów na kolegium. Żołd miał pozwolić na pierwsze opłaty. Stare grzyby zamiast wspierać młodych, to rzucają kłody pod nogi. Majątki zbijają, rozwój wstrzymują, wielu rzeczy zabraniają. Wybacz marudzę, to z niewyspania i przez dowódcę. Przy Was za to milej się robi.


Loftus w oczekiwaniu na niziołka podpytywał nowo poznaną kobietę o badania jakimi się zajmowała. Okazało się, że magiczka nie tylko opanowała technikę manipulacji eterem, ale znała się również języki obce. Jej wiedza obejmowała takie dziedziny jak geografia, czy astronomia, nie wspominając już o mechanice. Była bardzo wszechstronnie uzdolniona, a przez zachłanność macierzystego kolegium mogła stracić licencję.
Niezależnie od tego, czy Bert się pojawił (Loftus miał nadzieję, że tak), czy nie pojawił przeszli do poważnej rozmowy.
- Dobrze, że jesteś Truskawa. Siadaj proszę, napij się i poczęstuj strawą. – Loftus podstawił czarkę i miskę towarzyszowi.
- Wsparcie Kolegium Złota wiele by nam ułatwiło sprawę. Idra ulepszyła by płonące strzały, stworzyła odpowiednią mieszankę. Zapewniam Cię, że nie ma lepszych alchemików niż z tego Kolegium przyjacielu. Do tego, może uda się uzyskać płynny ogień. Mistrzyni Idra z pewnością uzyska pozwolenie rady miasta na zajęcie siedziby zmarłego maga, jeśli znajdą się tam odpowiednie składniki, to rzeka stanie w ogniu i żadna barka nawet nie zbliży się do Meissen. Ale jest też druga sprawa, interes mniej oficjalny. Dlatego proszę Cię o pomoc, a i wzbogacić przy się powinno udać. Sztabka czy dwie srebra nie zrobią przecież większej już różnicy. – Loftus wraz z Idrą wyjawił, że chodzi o ograbienie Silber Haus. Budynku, w którym mistrzowie srebniczy przechowują swój surowiec.
- Trzeba to zrobić jak najszybciej, później kto wie czy nie będzie jakiegoś zakazu poruszania się po nocy po mieście. Do tego może uda się zorganizować mundury granicznych, od tak jakby kto podejrzał z okna, niech zwali winę na tamtych. W sumie przysłużyło by się to sprawie, większa niechęć do granicznych by wyszła. Może, któryś jeniec skonał, ciało można by dla uwiarygodnienia podrzucić. – Loftus pocierał brodę.
- Tej nocy jestem zwolniony z obowiązków, choć mogę też zawsze ochotniczo zgłosić się jako patrol miejski. Magią można zmylić, uśpić, odwrócić uwagę, czy wyłamać drzwi, zamki czy pręty. Mówię Ci Bert, ja takiej mocy nie mam. Trzeba wykorzystać okazję, każdy na tym zyska.
Nie jestem, ale może by Diuka zawołać? Jak myślisz? - Ritter podpytywał Berta, bo zdawało mu się, że Karl może im pomóc. Akcja w Nuln udowodniła, że ma dziwne powiązania i łeb na karku.

- A i jeszcze jedno. – Loftus powrócił do tematu obrony miasta.
- Wydaje mi się, że możemy narobić trochę zamieszania w oddziałach wroga. Stworzyć pozory przejęcia inicjatywy. Napędzić im trochę strachu, nie dać im odpocząć nocą, a przy odrobinie szczęścia będą też mieli straty. Bert w tym przypadku również będziesz niezbędny, liczę na Twoje kontakty z kwatermistrzem. – Mag zwracał się wprost do przyjaciela.
- Już tłumaczę w czym rzecz. Tuzin, dwa tuziny świń, albo ile tylko się uda dostać, może jakiś byk też by się zalazł i nadał. Wysmarować je smoła, oblać olejem, czy przytroczyć do nich jakieś pojemniki z czymś palnym. Wyprowadzić z miasta, podpalić i niech zwierzyniec kwicząc pędzi na obóz wroga. – Loftus był lekko rozbawiony swoim zamysłem.
- Chwilę przed tym, Idro prosiłbym Cię o pomoc i pokaz naszych sztuczek. Od strony rzeki wywołać odgłosy wiosłowania. Niech Graniczni wypatrują płynących łodzi, najdalej jak damy rade niech błysną błędne ogniki. Może pomylą ich z jakimś rozbitym oddziałem zmierzającym w stronę miasta. Niech robią alarm, niech sprawdzają co się dzieje. A gdy świnie już ruszą, to do kwiku dodajmy odgłosy jak za bram chaosu. Niech się boją płonących bestii szarżujących na ich obóz. Może ogień się zaprószy, może jakieś pojedyncze konie się zerwą i uciekną. Jakiś namiot się stratuje. Generalnie niech nie mają czasu na plany i obmyślania szturmu. Niech tracą czas na ponowną organizację obozu, niech rankiem będą zaspani. Co Wy na to? Jest sens mówić o tym Baronowi, pójdzie na to? Przy okazji Idro, liczę na Twoje nauki, a i będzie to idealne alibi dla naszych dalszych działań. Nikt nie będzie podejrzewał członkini kolegium, która z własnej woli stanęła na murach. Kto wie, może rajcy sami rankiem Cię odnajdą, będą prosić o pozostanie w mieście. Klucze do siedziby zmarłego maga dadzą. Zresztą lepiej będzie jeśli ten budynek zajmiesz, jeszcze uchodźcy pomyślą, że pusty stoi i się do niego włamią.

Bert przekazał wiadomość od posłów Gustawowi i natknął się na Loftusa. Czarodziej miał swoje plany i chciał by niziołek pomógł mu w realizacji. Bert jednak nie był przekonany co do pomysłu ze świniami.
- Słuchaj Loftus wątpię by ktokolwiek się zgodził oddać świnie, wszak to dodatkowe racje mięsa w oblężonym mieście pełnym wygłodniałych uchodźców.
Jak się sierżant Gustaw zgodzi na tę akcję, to załatwię ci świnie i część materiałów łatwopalnych. I szybko idź do tej rady miasta, załatw pozwolenie i sprawdź tą cholerną wieżę maga. Jak skończą się negocjacje to nastąpi atak.
Od strony fortu mamy krytyczną sytuację, Brock ma katapultę i zrówna fort z ziemią w parę godzin. Namówię Waltera do wycofania załogi fortu i podlania pomostu i umocnień mieszanką zapalającą, gdy nastąpi atak najemników, podpalimy wszystko w pizdu. Jak się poszczęści to zadamy tym zdradzieckim sukinsynom duże straty.

Potem znowu niziołka dopadł go Gustaw i chciał zrobić z niego posłańca. Bert się wkurzył nie na żarty, czy ten szlachecki dupek wiedział w ogóle co się dzieje wokół niego?
- Sierżancie nie czas chyba na zebrania, za chwilę nastąpi atak, Brock ma katapultę, fort padnie w pierwszym ataku. Mój plan jest taki...
I powiedział Gustawowi to co wcześniej czarodziejowi.
- Potrzebuję twoich rozkazów w tej sprawie, żebym nie musiał przekonywać Waltera do swoich racji. No co do cholery mam powiedzieć tym zdrajcom od Brocka? Spławić ich?

Bert był dzisiaj rozrywany, Karl wpadł na szalony pomysł porwania Brocka lub Wernickiego. Niziołek szybko ostudził jego zapędy.
- Nie wiem czegoś się naćpał Karl ale więcej tego nie bierz. Jak zamierzasz się dostać za linie wroga? Wiesz chociaż jak ci ludzie wyglądają? Jak ich znajdziesz pośród mrowia żołdaków?
Bert pokręcił tylko głową i ruszył do swoich spraw, musiał pogadać z Walterem i przedstawić mu plan.

Plan obrony fortu wyglądał następująco:
- zabudowania i pomost nasączamy mieszanką zapalającą (pancerny wózek pozwoli to zrobić bez zwracania uwagi wroga)
- wycofujemy większość ludzi, zostaje kilku ochotników desperatów dla niepoznaki.
- wycofani ludzie budują barykadę na wyspie kilka metrów od pomostu.

Gdy Brock zaatakuje, desperaci będą starali się stworzyć pozory obrony fortu i szybko się wycofają. Gdy najmici wkroczą na pomost, łucznicy podpalą go, a obrońcy na barykadzie nie pozwolą wrogom przebić się w stronę miasta.