Wieczór, 32 Vorgeheima 2522, zachmurzenie pełne. Zanosi się na deszcz.

Meissen

Trębacz postawiony przez Loftusa na wieży obserwacyjnej dał szansę obrońcom na wczesną reakcję, a przemowa Gustawa pozwoliła im uniknąć opóźnień na placu apelowym. Szybko i sprawnie przemieścili się na swoje pozycje.
Gustaw tymczasem pozwolił w końcu Waldemarowi zająć się swoim ramieniem. I słusznie! Pod szmatami kiepsko imitującymi opatrunek w najlepsze rozwijała się infekcja. Cyrulik wydał polecenia swoim pomagierom i gdy stół wynoszono na zewnątrz, sam zajął się raną.


Bert, zdołał przebiec niemal przez całe miasto dwukrotnie, raz z piętnastoma uchodźcami, drugi raz zaledwie z czternastoma. Jeden człowiek ukrył się nad rzeką i teraz korzystając z okazji, że żadnego z żołnierzy nie było w pobliżu, wskoczył do rzeki i zaczął płynąć w kierunku drugiego brzegu. Tych którzy z nim wrócili nie musiał nigdzie odsyłać - "mieszkali" w namiotach na placu apelowym. Ponieważ nie bardzo miał co robić - wszyscy żołnierze, dzięki działaniom Gustawa i Detlefa byli wyposażeni zarówno w broń jak i amunicję w ilości wystarczającej na dwa oblężenia, chciał poprawić potencjał obronny miasta o wozy bojowe. Chciał kazać podwyższać burty wozów - niestety, żadnych wozów nie posiadał. Na terenie garnizonu stał tylko wóz z żywnością, za który zapłacił Komendant. Teraz, gdy żołnierze rozeszli się po całym mieście i zostawili go bez opieki, przyciągał coraz więcej spojrzeń. Na szczęście do garnizonu wróciła zziajana dziesiątka z barykady, którą odwołał stamtąd Detlef. Przynajmniej tak twierdzili.


Walter przebiegając obok barykady minął oddział złożony po części z ludzi, których sam wpuścił przez bramę fortu kilka dni temu, a którzy zmienili na barykadzie ludzi Trotsky'ego. Poznał jednego z nich, który zrobił na nim najlepsze wrażenie i kazał mu zadbać o barykadę. Cieszył się, że o jego "plecy" ktoś zadba. Gdyby tylko wiedział, że chwilę po tym jak ich minął, zostali oni odwołani przez Detlefa, a sama barykada miała pozostać nieobsadzona...

Były cyrkowiec dotarł tymczasem do fortu. Miał pod swoją komendą łuczników z IV dziesiątki Czwartej Kompanii oraz kuszników - ochotników z Meissen. Jedynie swojej czujności zawdzięczał, że w ogóle spostrzegł kogoś w wodzie podczas rozmieszczania swoich strzelców. Człowiek płynął z miasta w kierunku spalonego młynu. Kim mógł być?
Wrogi oddział znajdował się jeszcze daleko. Liczył około sześćdziesięciu ludzi, którzy będą nielicho zdziwieni gdy odkryją balistę ustawioną na przystani, a właściwie, gdy obsługa rzeczonej machiny odkryje ich.


Leo de la Vega uśmiechała się. Wrogi oddział maszerujący w kierunku fortu wszedł w zasięg balisty. Może Ulrykanin wściekałby się na taką walkę, ale dla wyznawczyni Myrmydii walenie do wroga z dalekich, ufortyfikowanych i bezpiecznych pozycji, tak że nawet nie miał jak oddać, było kwintesencją udanej walki. Skuteczność i zwycięstwo były ważniejsze niż tak zwany "honor" ludzi z północy. Bo co niby "graniczni" mogą zrobić? Wskoczyć do rzeki i przepłynąć tu do niej? Uświadomiła sobie jednak, że jak najbardziej mogą. Łucznicy wystrzelaliby ich zanim którykolwiek wyszedłby na brzeg, ale ona nie miała przy sobie żadnego łucznika. Balista to cudowna broń, ale ładuje się strasznie długo... Czy warto jest wystrzelić i zwrócić na siebie uwagę wroga? Miała przy sobie tylko pięciu krasnoludzkich rzemieślników obsługujących balistę i dziesięciu uzbrojonych w lekką broń rzemieślników. Niedaleko, w porcie, był jednak Trotsky ze swoimi ludźmi.


Diuk postanowił się nie pierdolić i zatarasował bramę czym się dało. Może nie byłą to robota na miarę krasnoludzkich inżynierów, ale nawet po rozbiciu wrót nikt przez bramę nie przejdzie. Jednocześnie odebrał jednak obrońcom możliwość robienia wycieczek. Przynajmniej bramą.
Olej był już trzy razy konfiskowany, ale wrzątek był czymś dostępnym.
Tak czy inaczej, jego "halabardnicy" i łucznicy z miejskiego garnizonu nabrali animuszu i byli zadowoleni ze swojego "oficera" w lśniącym napierśniku. Może ich szacunek brał się ze strachu, ale jak już w innym świecie pewien filozof zauważył: "Miłość trzymana jest węzłem zobowiązań, który ludzie, ponieważ są nikczemni, zrywają, skoro tylko nadarzy się sposobność osobistej korzyści, natomiast strach jest oparty na obawie kary; ten więc nie zawiedzie nigdy."


Loftus dzięki lunecie widział zbliżające się szeregi nieprzyjaciół wyraźniej niż inni i wcześniej mógł zauważyć, że w pierwszych liniach nie wszyscy wyglądają na żołnierzy. Mniej więcej jedna czwarta wyglądała na zmuszonych do tego jeńców, byłych uchodźców i wieśniaków z okolic - nieśli to samo co żołnierze wroga, ale nie mieli na sobie żadnej zbroi, a wyraz ich twarzy rozwiewał wszelkie wątpliwości. Zdołał przekazać tę wiadomość innym, czy jednak na wojnie można było pozwolić sobie na luksus bycia człowiekiem?

Miejscy grajkowie rozbiegli się po pozycjach (barykada, port, każdy z murów i brama), jednak czy inni obrońcy uwierzą im i czy będą reagować na wydawane przez nich sygnały, o których nikt ich nie uprzedził?


Detlef załatwił sobie pokój z widokiem na morze na bramę, zadbał o kwatery dla swoich pobratymców, porozsyłał informacje i czekał. Majordom Rottenbergów był bardzo chętny do współpracy gdy tylko do kamienicy władowało mu się dwudziestu krasnoludów, ale bez złota robił tylko to co musiał i przekonywał, że oczywiście, kwatery da, ale niestety, jadła ani piwa to nie ma, bo ceny tak podskoczyły, że ich nie stać, a zapasy już zjedli...

Świeżo mianowany dowódca obrony czekał na odgłosy szturmu. Już niedługo miał się ich doczekać... Tymczasem wrócił posłaniec, który kazał "trockistom" obstawiać port. Wyjaśniło się, skąd było tyle problemów w mieście na początku i czemu się skończyły:
- Krwiopijcy z południa wynajęli nas do działań miejskich, ale zdecydowaliśmy, że Was lubimy bardziej, towarzyszu. Uważajcie jednak, możemy nie być jedyną grupą, która działa w mieście - brzmiała wiadomość od Trotsky'ego.

***

W zasięg łuków i kusz wbiegali najpierw ludzie z koszami ziemi, wiązkami faszyny i dosłownie workami śmieci, wszystkim co mogło się przydać do zasypania fosy. Po obu stronach biegli też nosiciele drabin, tych przypadało po dziewięć na każdy mur. Niektórzy z biegnących nich mieli na sobie po dwie przeszywanice, mające zatrzymać strzały. Tuż za nimi szli łucznicy, wielu z nich z dużymi tarczami z wikliny. A jeszcze dalej dostojnie kroczyli zakuci w stal żołnierze. Może i opancerzenie nie było pierwszej jakości ani nie mieli jednolitego umundurowania, ale robili wrażenie weteranów.

Rozpoczął się szturm.

PONIEWAŻ TO KOLEJKA BITEWNA MOŻNA PISAĆ POSTY KRÓTKIE I TREŚCIWE. NAWET SAMA DEKLARACJA JAKIE DZIAŁANIA SIĘ PODEJMUJE WYSTARCZY.

Bert wydał rozkaz żołnierzom by pilnowali wozu i skoczył do budynku garnizonu. Zbierał wszystkich pomocników, których miał pod rozkazami w celu rozładowania wozu. Skoczył nawet do lazaretu, by pogadać z Waldkiem.
- Waldek czy możesz użyczyć mi część swoich chłopaków, póki jeszcze nie ma rannych? Trzeba rozładować wóz z żarciem zanim go rozszabrują.

Gdy w końcu udało mu się zabezpieczyć zapasy wziął się w końcu za przeróbkę wozu, na coś bardziej śmiercionośnego. Kilku chłopaków z sił pomocniczych znało się na stolarce, więc była szansa że się uda.

Dopiero będąc na wieży mag zorientował się, że się mylił. Na mury i do walki ruszyły wszystkie zorganizowane i powołane siły jakimi na chwilę obecną dysponowali. Łudził się, że "jego" ludzie wkręcili się w patrol w względnie spokojnej okolicy. Zdążył ich polubić i miał zamiar dalej z nimi współpracować.
Nie było jednak czasu na takie rozmyślania. Do głowy przyszedł mu też ciekawy pomysł, w czasie walki jednak nie wiele on wnosił i szkoda było wysyłać gońca do Barona, który mógł się przydać i powiadomić obecnie dowodzącego khazada o nowym zagrożeniu. Mag obiecał sobie jednak, że zaraz po szturmie zaproponuje wykorzystanie uchodźców zalegających na placu, do wyrywania bruku, znoszenia go w koszach, lub zwożenia taczkami pod mury i bramy. Jak chcą jeść niech pracują. Do zrzucania go szturmującym na głowę można było wykorzystać praktycznie każdego mieszkańca/ochotnika, który odważy się wyjść na mury i bronić miasta. Świadomość, że graniczni ustrzelili dzień wcześniej dziecko, a teraz wykorzystali ludzi jako żywe tarcze powinno wzbudzić złość i chęć zemsty przynajmniej u części uchodźców. Ale to były dopiero plany i zamierzenia.
Aktualnie Loftus nie mógł zrobić wiele dla ludzi pochwyconych przez siły granicznych. Nie mógł też w żaden sposób nie reagować. Zebrał więc wiatry magii i rzucił jeden z prostszych czarów odgłos.
- Procidat deceptionem audiunt canetis.
Niepokojący dźwięk, czy raczej, dezorientujący, irytujący pisk może spowoduje chwilowe załamanie tej niezorganizowanej ciżmy. Może ktoś rzuci się do ucieczki, zasłoni uszy i upuści niesione pęki faszyny, kosze z ziemią, czy worki ze śmieciami.
Uczeń czarodzieja nie był strategiem, wiedział jednak, że im więcej czasu zajmie wrogowi podejście pod mury, tym większa szansa dla obrońców miasta.