Gustaw było zły. Stał w progu i zaczynał nad ramieniem przejmować władzę ból. Sięgnął po wbitą strzałę z zamiarem jej wyciągnięcia lecz nagły przypływ bólu spowodował, iż zrezygnował.

Sierżant stał chwilę gdy usłyszał za sobą.
- Z drogi! Rannego niesiemy.- Odwrócił się i zobaczył niesionego z żołnierzy. Nie wyglądał zbyt dobrze a Waldemar będąc zajęty umierającymi nie miał czasu by się nim zająć.
- Połóżcie go tam.- Wskazał miejsce z boku sali sam wchodząc do środka i zdejmując rękawice kolcze.

Gdy noszowi postawili nosze sierżant nachylił się nad żołdakiem. Ten jęczał i gdy otworzył oczy zamarł na chwilę widząc Gustawa.
- Nic się nie martw. Wyjdziesz z tego.- Spokojnie powiedział były dowódca obrony i zaczął go opatrywać i ewentualnie przygotowywać dla medyka.

Diuk zgodził się na rozejm. Może i nie był oficerem, może i nie był Dowódcą Obrony, w sumie nawet dowodzić nie umiał... ale żołnierze ponownie go posłuchali. Ponownie zadęły rogi Granicznych, a większość wrogów wróciła do swojego obozu, nie licząc drużyn medycznych znoszących do niego rannych z pobojowiska.
Padła również propozycja wymiany jeńców. Szesnastu mieszkańców okolicy, którzy przetrwali szturm za rannych wziętych do niewoli na murach.
Żołnierze Czwartej Kompanii się nie przejmą, ale odmowa obniży morale ochotników i służby pomocniczej.

Gustaw pomagał w lazarecie i pocieszał rannych. Choć nie miał formalnego wykształcenia, w czasie służby liznął co nieco wiedzy i potrafił zmienić bandaże czy udzielić pierwszej pomocy, a jego spokojny teraz głos niósł pociechę i nadzieję. Może gdy w końcu Waldemar nim się zajmie będzie miał czas załatwić to o czym myślał, czyli warsztat i materiały dla Glorma.

Waldemar wytłumaczył kowalowi co trzeba, zajął się Gustawem - rana okazała się bardziej dokuczliwa niż groźna, a wyjmowaniem strzał cyrulik zajmował się dziś tak często, jakby było to jego hobby.

W Galvinsonie rósł gniew. Kowal jednak potrafił przekuć go w determinację, by niepotrzebne straty nie powtórzyły się.


Choć szturm na mury skończył się przed chwilą, w dwóch miejscach nadal wrzała walka. Na jednym brzegu Walter starał się ewakuować swoich ludzi, na drugim Oleg atakował cumowisko.
Żadnemu z nich nie szło za dobrze.

Dwudziestka broniąca fortu nie mogla wyjść bramą "od frontu", bo zaraz wpadliby nią wrogowie. Musieli wyjść więc na zadymiony i płonący most i z niego próbować wskakiwać do łódek, narażając się na ogień i strzały wrogich łuczników. Większości ta sztuka się jednak udała, zanim jeszcze topory rozwaliły niebronioną bramę fortu.

Przy cumowisku siły były wyrównane, a walka zażarta. Ludzie Sala nie mieli czasu na prowadzenie walki strzeleckiej i manewrowej, a obrońcy nie zamierzali się wycofać i jako lepiej wyszkoleni w walce wręcz zaczynali zyskiwać przewagę po początkowym szoku.

I jedni i drudzy zaczynali ponosić straty. I wtedy zagrały trąby.
Na most przestały spadać pociski, a przy cumowisku obalony Oleg zamiast pchnięcia w klatkę piersiową, jakiego się spodziewał usłyszał śmiech.
- Ależ jesteś szczęściarzem. Rozejm właśnie ogłosili. Chociaż na Twoim miejscu i tak bym spieprzał, póki szarżom nie odbije i zdania nie zmienią - basowy głos wrogiego żołnierza brzmiał rozbawieniem, a zamiast ostrza miecza do włóczykija wyciągnęła się ręka.

A Walter będący już w łódce dałby sobie głowę uciąć, że z pustej łódki wysunęła się dłoń i gdy owa łódeczka przepływała pod mostem, na chwilę ogień przygasł. Szybko jednak wzmógł się, a dym zasłonił mu widok.


Krople deszczu spadały coraz gęściej. Od pierwszych kropel do ulewy minęło zaledwie kilkanaście minut. Ale jak większość letnich ulew, także ta miała niebawem przejść w letni deszczyk i ustać całkowicie przed północą.

Gustaw czuł się winny i w sumie tak było. Ci żołnierze zaufali mu a teraz w lazarecie lub u bram Morra czekają. Starał się pomóc i pomóc. Gdy wszedł w struktury armii jedną z pierwszych rzeczy nauczył się pomocy rannym. Na treningach i szkoleniach często się zdążały i nim do lazaretu nieszczęśnik trafiał kompani mu pomagali.

- Trochę mnie poniosło i się odsłoniłem.- Beznamiętnie odpowiedział schylającemu się Waldemarowi.
- Dzięki.- Kiwnął głową wskazując na zabandażowane na nowo ramię.
- Muszę iść. Mam parę rzeczy do zorganizowania przed kolejnym szturmem. Jak się uporam zapewne będzie narada więc tam się spotkamy.- Dodał i ruszył załatwiać warsztat dla krasnoludzkiego wygnańca.

Sierżant stanął przed warsztatem i pokiwał głową z uznaniem.
~ Komendant chyba dobrze wybrał.~ Pomyślał i wszedł do środka. Wewnątrz zobaczył jakiegoś jegomościa w średnim wieku, który z młodzikiem montowali jakieś urządzenie. Gustaw nawet nie zamierzał się tym interesować.
- Czy to wasz warsztat dobry człowieku i nazywacie się Hans?- Zapytał rozglądając się i po chwili zatrzymując wzrok na prostującym się mężczyźnie.
- Wojsko do celów realizowania obrony potrzebuje ten budynek.- Zaczął spokojnie wchodząc głębiej.
- Mamy jednego specjalistę, który zamie na czas oblężenie Wasz warsztat. Potrzebuje dyskrecji i współpracy. Jeśli macie pytanie co z tego będziecie mieć to od razu odpowiem.- Wpatrzył się we właściciela oczy.
- Będziecie mieć wdzięczność miasta jak i armii. Macie starszych synów w szeregach ochotników i mogą pełnić służbę jako strażnik lazaretu lub garnizonu unikając bezpośredniego zagrożenia walką. Jeśli pytanie o złoto to na tą chwilę trzy sztuki złota zapewne wystarczą na początek, ale nie wiem jak na to zareagują inni mieszkańcy i wasi sąsiedzi. Wszyscy, nawet krasnoludy zrezygnowały ze złota i pomagają jak mogą. Medycy cechowi za darmo leczą. Krasnoludy reperują broń ze zbrojowni i wystawiły dwie dziesiątki wojowników. Kupcy dali złoto na opłacenie sił najemnika Brocka by odstąpił od bram i wiele innych o których Wissenland nie zapomni.- Gustaw był stanowczy, ale i miły. Wiedział, że ów człowiek posiadając taki warsztat może być wpływowym jegomościem w mieście. U jednego już podpadł rezerwując gospodę i drugi raz nie zamierzał ryzykować.
- Możliwe, że cech także wesprze was byście stratni nie byli.- Dodał sierżant starając się kwestię złota zminimalizować.

***

Drugim miejscem gdzie zawitał Gustaw była siedziba gildii kupców. Dowiedziawszy się o adres Andreasa Grobke, człowieka handlującymi towarami, które były potrzebne do tworzenia materiałów przez renegackiego khazada niezwłocznie tam ruszył.

- Witam Panie Grobke. Przybywam do Pana w bardzo pilnej sprawie. Do celów obronnych armia potrzebuje tych rzeczy.- Gustaw wręczył handlarzowi listę.
- Wróg jest podatny na działanie takiej broni a i się jej nie spodziewa. Mam nadzieję, że udostępni pan swoje zasoby.- Zaczął Gustaw i zobaczył orazu złote monety w oczach rozmówcy. Skrzywił się Baron i nim tamten przemówił kontynuował.
- W służbach pomocniczych jest dwoje pańskich bliskich. Z chęcią bym ich przesunął na tyły by nic im nie groziło a i mogli pomóc w dostarczeniu materiałów do warsztatu w porcie.- Tu dodał Gustaw adres.
- Mam nadzieję, że myśląc o bezpieczeństwie miasta i swojego interesu oraz rodziny pomoże Pan. Jeśli wróg się dostanie do miasta to nic z Pańskich towarów nie zostanie a i zdrowie i życie rodzin może być zagrożone. Cech jak i Komendant postarają się zapewne wesprzeć Pana później nie nakładając na wasze towary podatku aż Pan stanie na nogi a podejrzewam, że po oblężeniu będą chcieli zreperować budżet.- Starał się Baron delikatnie ugrać swoje bez kosztów. Wzmianka o podatkach miał nadzieje była kluczowa przy tak chytrym człowieku skoro został kupcem.

***

Von Grunnenberg wrócił do garnizonu przechodząc koło murów miejskich i bramy. Spotkał tam Krasnoluda, któremu przekazał, że warsztat jest gotowy a materiały będą w krótkim czasie na miejscu.
Sierżant mimo wyczuwalnej niechęci khazada miał jeszcze jedno pytanie.
- Jak myślicie by udrożnić fosę? Mamy mało czasu a ja się nie znam na melioracji. Dalibyście znać Ferentowi znać by się tym zajął i przekazał informację co do tego potrzebne?- Zapytał i wyjaśnił, że jeśli zmieni miejsce przebywania na warsztat to by dał znać Detlefowi informację by później go nie szukano.

***

Do Komendanta Gustaw wszedł uprzednio zapukawszy. Zasalutował i przestawił sytuację z warsztatem, kupcem oraz z zasypaną fosą. Dowiedział się natomiast, że w centrum w nowej siedzibie dowództwa zbiera się narada. Gustaw zamierzał na niej być i uczulić na temat fosy.
Dowiedział się też, że wróg zajął fort a most prawie spłonął. Chciał by nic z tym nie robić a jak rozpocznie się kolejny etap walk by podpalić fort wraz z żołdakami granicznych w środku.

Coś zdecydowanie poszło nie tak i zamiast opatrywania rannych i liczenia strat bitwa rozgorzała na nowo nie bardzo wiadomo o co. Detlef chciał chyba zmusić wroga do poddania się, a ci zamiast posłuchać sensownej rady stawili krwawy opór. Właściwie to powinno się jej to nie podobać, ale ilość rannych była tak duża, że nie miała czasu się tym zajmować. Zakończyła bitwę w zabijanie i zaczęła bitwę o życie. Gdy tylko na murach zrobiło się bezpiecznie zabrała się za organizowanie transportu rannych do lazaretu i punktu medycznego. Każdy kto był na siłach i zdrów, a nie miał żadnego sensownego rozkazu, którym mógłby się wytłumaczyć został zagoniony do pomocy z rannymi.
- To mogłeś być ty, tępy baranie - słyszał ciepłe słowa zachęty każdy kto się ociągał z pomocą poszkodowanym w bitwie. Sama jak umiała udzielała pierwszej pomocy. Na rozliczanie i analizę nie było teraz czasu. Każda kropla krwi była cenna.

Jedna tylko sprawa nie podlegała dyskusji. Gdy padła propozycja wymiany jeńców Leonor miałą jasną opinię, którą postanowiła wyrazić przerywając na chwilę organizację pomocy medycznej:
- Joder! Starczy już tego na dziś. To też są ludzie, potraktujmy ich więc jak na ludzi przystało.
Była gotowa pomóc w przeprowadzeniu wymiany jeśli zaszłaby taka potrzeba.

Gdy już praca przy rannych się skończyła, sprawdziła czy na murach zorganizowano warty, choćby i ze służby pomocniczej i ruszyła do portu ustalić gdzie jest balista, jak wygląda sprawa barek przy rzece oraz co w zasadzie spowodowało pożar. Potem chyba powinna trochę odpocząć i wrócić do krasnoluda z raportem i po aktualne rozkazy.