Choć cyrulik nie miał doświadczenia w uspokajaniu tłumu, a akolitka musiała się jeszcze nauczyć, że okazywanie pogardy ludziom, których chce się skłonić do współpracy nie do końca jest najlepszym pomysłem, to jednak przygotowali grunt Gustawowi. Ten, im mniej miał realnej władzy, tym większymi zdolnościami przywódczymi się wykazywał. Jego rozsądne słowa uspokoiły tłum, a nawet, zdawało się, wlały w serca ludzi otuchę i wiarę, że za ich ratunek odpowiadają kompetentni ludzie i nie ma powodów do niepokoju. Kilku przypomniało sobie nawet, że to właśnie ten mówca wpuścił ich do miasta i nakazał karmić, dzięki czemu żyją. Rozległy się pierwsze nieśmiałe wiwaty...
- Grunnenberg, Grunnenberg!


Korzystając z okazji, reszta Ostatnich i większość żołnierzy opuściła teren garnizonu i udała się na wyznaczone pozycje. Trąbka grająca larum oznaczała tylko jedno - szturm się właśnie zaczyna i czekać już naprawdę nie ma na co.

Bert słuchał kłótni o przywództwo z zapartym tchem, ale gdy w końcu sprawa kompetencji się wyjaśniła i krasnolud wydał rozkazy, to Bertowi po prostu szczęka opadła. To taką zapłatę dostał za poświęcenie, ryzyko i ciężką pracę, siedzenie w koszarach i usługiwanie wszystkim? Niech szlag trafi tego brodatego aroganta i jego rządy. Co ten brodaty baran zrobił do tej pory? Ruszył choć palcem w jakiejś sprawie? O nie, ten tłusty krasnolud potrafi tylko dbać o własny tyłek i swoich kumpli w srebrnej hucie.

Gdy hejnalista dał znak, że nastąpił szturm, Bert niechętnie ruszył w kierunku wyjścia. Gówno już go obchodziło czy miasto padnie czy nie, trza było skupić się na przeżyciu i wyciągnięciu z tej kabały jak najwięcej korzyści. Czarny rynek żywności w oblężonym mieście, to doskonałe miejsce do robienia interesów.

Po drodze zagadnęła go akolitka i zażądała niebieskiej tarczy. Bert spiorunował ją wzrokiem, wszak chyba durna baba była chyba niższa lub równa stopniem w stosunku do niego.
- Może co jeszcze - odpowiedział zdenerwowany - różowych pończoszek?!

Bert o mały włos nie roześmiał się szyderczo, gdy tłum uchodźców uniemożliwił wszystkim oficerom dostanie się na pozycje obronne. Niezgrabne działania kumpli nie mogły przynieść odpowiedniego rezultatu, zwłaszcza żałosne odwołanie się do modlitwy, które zaproponowała Leo. W końcu niziołek nie mogąc znieść tego chaosu, wlazł na jakąś beczkę i wrzasnął na cały głos - Za mną ludzie poprowadzę was w bezpieczne miejsce!

Miał zamiar pozbyć się tej hołoty z miasta, więc jeśli posłuchają to poprowadzi ich w kierunku fortu. Wszak tam na razie nie ma żadnych obcych wojsk, czyli jak chcą bezpieczeństwa to niech spieprzają z Meissen, bo za chwilę rozpęta się tu piekło.

Loftus wysłuchał schematu organizacji działań jaki nakreślił Detlef. Miał on swoje dobre strony, ale całkowicie pomijał kwestię samodzielnością ucznia czarodzieja oraz jego drużyny jaką wykorzystywał do tej pory. Ritter nie chciał ich stracić i miał nadzieję, że gdzieś w tym zamieszaniu go wypatrzą i się do niego podłączą. Choć w sumie istniało spore prawdopodobieństwo, że Achim, Güntere i ich ludzie zajęli się manekinami i są teraz gdzieś namieście, lub odpoczywają po nocnych akcjach. Nie powinni mieć teraz czynnej służby. Spotkać się mieli przecież dopiero wieczorem. Nim wszyscy rozeszli się do przydzielonych działań odpowiedział jeszcze krasnoludowi.
- Detlefie nie licz w tym przypadku na Idrę. Mistrzyni obecnie nas wspierała i mam wobec niej pewne obowiązania. Ale nie tym nawet rzecz, że nie będzie chciała. Mistrzyni Ausburg nie jest z tego miasta, nie ma swoich zapasów. W siedzibie maga też nie pozyska takich składników. Wy alchemika potrzebujecie, a to nie była dziedzina w jakiej specjalizował się tutejszy mag. To tak jakbyście oczekiwali w warsztacie kowala znaleźć składniki do wypieku chleba. Z grajkami jednak zobaczę co do się zrobić i ilu ich tam jest.

Na dźwięk alarmu Loftus zebrał się jako ostatni. Pociągał buciorami i wyszedł prawie jako ostatni. Na zewnątrz się za to kotłowało. Może gdyby był wypoczęty to zdążył by wspomóc akolitkę. W głowie zaświtało mu już nawet pomysł. Gdy Leo de la Vega zaczęła by przemawiać to jej zbroja zaczęła by świecić niczym latarnia. Na koniec przemowy z nieba zabrzmiały by radosne fanfary. Wyraźny znak, że bogowie ją błogosławią. Zaraz nazwali by ją Dziewicą Meissenowską i obwołali bohaterką. Nie doszło jednak do tego.

Koniec końców mag udał się do wieży obserwacyjnej. Na jej szczycie przebywał hejnalista, który raz po raz trąbił na alarm. Natomiast przy niej samej siedziało paru innych grajków. Mieli różne instrumenty, rogi, trąbki czy podobne. Loftus słabo się na tym znał. Ważne, że było ich nawet więcej niż potrzeba. Mag zawołał więc mężczyznę z wieży i gdy wszyscy już się zebrali, to przekazał rozkaz nowego dowódcy. Mieli jak najprędzej znaleźć się na wyznaczonych pozycjach i zgłosić do dowódców danego odcinka. Wcześniej jednak uzgodnili odpowiednie sygnały. Mag w tym przypadku zdał się na grajków, a raczej na hejnaliście. Upewnił się jednak, że wszyscy wiedzą o co chodzi. Sygnały miały być proste, nie mogło być też ich zbyt wiele. Od proste: wróg atakuje, potrzebna pomoc, wysyłam pomoc, wycofujemy się, wygrana. Gdy wszystko zostało już ustalone, Loftus zwątpił co ma czynić. Zostać z dwoma grajkami i gońcem przy wieży, czy iść do Idry. Chwilowo jednak postanowił wejść na górę wraz z hejnalistą. On miał czekać w gotowości, a Loftus rozglądał się przez lunetę.

- Za późno! - krzyknął Bert widząc nadchodzące oddziały - Dobrzy ludzie zaprowadzę was w pobliże koszar, tam powinien być jakiś czas spokój!
I poprowadził uchodźców do koszar. Miał zamiar dać im ciepłej zupy, a po pierwszym szturmie, chciał ich odesłać do namiotów gdzie koczowali. Żal mu było, że nie może uczestniczyć w bitwie. Wiedział że Walter sobie poradzi, ale serce rwało mu się do działania. No nic rozkaz to rozkaz, musiał więc wysłać gońców i robić uzupełnienia według potrzeb nadsyłanych od reszty "oficerów".
Jako że miał nie brać udziału w walkach, postanowił że przy pomocy swoich ludzi przerobi dostępne mu wozy na coś w rodzaju bojowych rydwanów. Nie był tu ekspertem, ale powiększenie burt, by lepiej chroniły żołnierzy na wozie i jakieś osłony dla zwierząt, nie powinno stanowić problemu dla niego i ludzi którymi dowodził.