Reinmar patrzył przez chwilę na wystającą z uda strzałę. Wyszarpnął z pochwy miecz, gotów do szybkiej szarży w kierunku wzgórz
- Zasadzka! - krzyknął ale widzą, że jego towarzysze nie palą się do walki, a jedynie Santiago zakręcił koniem, aby w końcu odjechać za uciekającym magiem, niewiele miał już do roboty, i niestety, niewielki wybór. Co prawda uważał, że najlepszą obroną przeciwko strzelcom jest albo pędzić na nich, deprymując ich atakiem i utrudniając celowanie, albo chociaż przejechać obok nich, również na dużej prędkości. Samemu jednak, pchanie się przez wzgórza uważał za szaleństwo, obrócił więc konia i pognał za towarzyszami, kląc głośno.

Osadził konia dopiero poza zasięgiem strzał, chowając miecz do pochwy i wyciągając pistolet. I strzałę ze swojej nogi, którą odrzucił z jeszcze głośniejszym przekleństwem, wpierw uważnie przyglądając się jej.

- Teraz jesteśmy w punkcie wyjścia, a oni gotują łuki do strzału, albo się wycofują... - marudził - mogliśmy przejechać obok, lub po ich brzuchach...dlaczego wciąż uciekamy, nie sprawdziwszy nawet przed kim?To uwłaczające - zagadnął von Dohnę, który jako pierwszy podjął decyzję o ucieczce.

- Nie tak łatwo trafić jeźdźca na szybko jadącym koniu. Gdyby było jak mówisz, armie chodziłyby tylko na piechotę i miały tylko łuczników, co jak wiesz prawdą nie jest. I nie każda bitwa od zwiadu i szańców się zaczyna. A już żadna od ucieczki - pokręcił głową i machnął ręką zrezygnowany - Niech będzie. Sprawdzaj. Poczekamy - wzruszył ramionami szlachcic.

Kiedy von Dohna wysłuchiwał przytyków dziewczyna zeskoczyła z Lotki. Odpięła swój bagaż a na pytające spojrzenie reszty przełknęła ślinę i powiedziała zawstydzona.

- Nie pojadę dalej z wami, wracam. Wasze przygody to dla mnie za dużo.- było jej wstyd że nie jest odważniejsza ale lubiła swoje życie - Życzę wam powodzenia.

Po tym krótkim pożegnaniu skierowała się w stronę miasta. Może jak się pośpieszy dogoni tresera.

Odejście Lavinii zdziwiło szlachcica, ale cóż było poradzić. Lavinia była wolną kobietą, i choć wiedział, że ofiarowała się na służbę Wilhelmowi, nie można było wiele poradzić na jej odejście. Rajtar pocieszał się myślą, że do miasta nie było tak daleko, jak mogłoby się wydawać i choć ona będzie bezpieczna.

Cała ta karkołomna ucieczka w Góry Czarne i desperacka chęć dostania się do nich była dla szlachcica niezrozumiała. Z jednej strony, wydawało się, że po spotkaniu z inkwizytorem, nikt ich nie powinien ścigać, a przynajmniej nie oficjalne władze, które mógł reprezentować inkwizytor. Zagadka z "Ósmym Teogonistą" jako przywódcą tajemniczego kultu pozostawała do rozwiązania, ale na logikę szlachcica, który uciekał był nie raz przed oprychami, jak i legalnymi władzami, Góry Czarne a tym bardziej Księstwa Graniczne nie były najsensowniejszym kierunkiem ucieczki. Niestety, ani Santiago, ani Elmer, ani Wilhelm nie wyjaśnili nikomu, dlaczego tak desperacko próbują się tam dostać.
O ile Santiago, jako cudzoziemiec nie musiał orientować się w zawiłościach kultów i polityki Imperium, a Elmer wydawał się być raczej człowiekiem lasu, tym bardziej nie wikłających się w sprawy wielkich tego świata, o tyle od Wilhelma oczekiwałby może jakiegoś słowa wyjaśnienia, zarówno odnośnie słów inkwizytora, jak również odnośnie ducha z tajemniczej jaskini, o którym wspomniał Santiago. W tej chwili widział, jak kolejny towarzysz odchodzi bez wyjaśnienia, najpewniej nie mogąc znieść nieufności i narażania się na niebezpieczeństwo nie wiedząc nawet po co i dla kogo. Zanotował sobie w pamięci, aby w Kroppenleben porozmawiać z Wilhelmem o wszystkich trapiących go kwestiach, czy mu się to podoba, czy nie.

Plan Elmera brzmiał bardzo dobrze, choć był nieco ryzykowny. Reinmar ocenił, że musieliby nieźle spiąć konie, aby czarodziej nie musiał zbyt długo odpierać trzech bandytów samotnie. Przygotował pistolety i ustawił się obok Santiago, licząc, że dwóch konnych zbrojnych obok siebie może przestraszyć bandytów i zmusić ich do tego, co robiło całkiem wielu pieszych widząc kawalerię. Ucieczki.