- Ordo Scriptoris – mruknęła, gdy Wilhelm podał nazwę. Potem już mówiła głośniej, ale powoli przywołując na bieżąco fakty z pamięci. – Powstali wkrótce po tym, jak samozwańcza Imperator Ottilia I odłączyła Talabecland od Imperium. Założycielami byli członkowie Zakonu Kowadła, którzy obawiali się, że wiedza zgromadzona w bibliotekach Świątyni wpadnie w ręce ulrykańskich ekstremistów. Później zajmowali się poszukiwaniem i zabezpieczaniem zaginionych zapisków, szczególnie tych z pierwszego tysiąclecia po Sigmarze. Stali się ekspertami w dziedzinie historii Kościoła, wyjaśniając wiele zagadek i niejasności.

- Pod zarządem Scriptori, biblioteki Świątyni rozkwitały i to dzięki wiedzy w nich zawartej, Magnus Pobożny był w stanie pokonać armie Chaosu. Po swojej intronizacji, Imperator Magnus nadał Scriptori wiele przywilejów, co spowodowało, że przywódcy Kościoła uznali ich za zbyt potężnych i zaczęli szukać sposobów ich zdyskredytowania.

- Odkryto między innymi, że czarownik Hyeronimus Feiersinger, uznawany za jednego z przywódców Armii Chaosu był w przeszłości członkiem Ordo Scriptoris. Ponadto, Scriptori pozostawali w dobrych stosunkach z Hartmundem Nebelgrabem, nekromantą, który był bezcennym źródłem wiedzy dla Ordo. Na podstawie takich przesłanek ekskomunikowano członków Ordo, a organizację uznano za heretycką. Głównym wykonawcą woli Kościoła był Inkwizytor Teuffler, który palił zarówno członków sekty, jak i ich drogocenne manuskrypty. Większość pojmano i stracono, ale część członków ukryła się, zabierając ze sobą księgi, zwoje, manuskrypty i pisma. Działają nadal, jako sekta wyjęta spod prawa, ale jeśli nie wchodzą w drogę Officium, ja osobiście nie widzę w nich nic złego…

- Ósmy Teogonista – zmieniła temat, kończąc wykład o Scriptori. Policzyła na palcach. – Hamon I jeśli się nie mylę. Chyba niczym szczególnym się nie wsławił. Co jest takiego ciekawego w jego historii, że Liessing, Mossbauer i inni stracili życie?

Wilhelm wysłuchał opowieści Karelii i, niestety, nie znalazł się nawet o krok bliżej odpowiedzi na liczne pytania, związane z ich osobami.

- Czy jakiekolwiek plotki mówiły o związku Ordo z Ósmym Teogonistą? - spytał. - Klaus Werner, jak przystało na inkwizytora, przejął się informacjami o sekcie, a nie o wykreślonym z historii teogoniście. Czy istnieją i działają jeszcze wyznawcy, czy jak to nazwać, Ósmego Teogonisty?

- Ale dopóki nie zdobędziemy więcej informacji - dodał - jakiekolwiek rozważania będą przelewaniem z pustego w próżne. Proponowałbym - spojrzał na Karelię, a potem na swych towarzyszy - podjąć współpracę.

Na opowieść Karelii o sekcie wywodzącej się z kościoła Sigmara, Estalijczyk wyciągnął i pokazał jej medalion znaleziony przy nieboszczyku w grocie pod wzgórzem. Tej samej, w której zostali zaatakowani przez upiora.
- Podobny znak miał na pancerzu upiór, którego spotkaliśmy w zakazanej części Eppiswaldzkiego Lasu. Raz pokonany odradzał się znowu, a ścigał nas do samej granicy lasu. Medalion był przy zwłokach w grocie, w której szukaliśmy schronienia przed burzą w drodze tutaj. Było tam także ciało morryty, jak sądzę ta dwójka zginęła w tym samym czasie, być może nawet walcząc jeden z drugim. - Opowiedział pokrótce o pochodzeniu ozdoby.

- To wszystko pasuje do waszej opowieści o nekromancie, senorita. - Dodał jeszcze. [i]- Ktoś bardzo nie chce, żebyśmy rozwiązali zagadkę śmierci Liessinga i sprawy, którą badał. I ten ktoś najwyraźniej ma na swoich usługach czarowników władających umarłymi i demonami. Dużo wysiłków, jak na naszą niedużą, choć wesołą kompanię, czyż nie? [i]- Stwierdził na koniec.

W tym, co powiedział Santiago, jedna rzecz Wilhelmowi nie pasowała.

- Ten czarownik, co demona przywołał, raczej nie był na czyichś usługach - powiedział. - Wyglądało, jak by go na smycz wzięli i przymusili do działania.

- No i jeszcze jedno... - Przypomniał sobie. - Tuż przed Kroppenleben napadło na nas trzech czarno ubranych mężczyzn. Każdy z nich miał na lewym barku tatuaż, który przedstawiał, nie uwierzysz, wznoszącą się, dwuogoniastą kometę, z symbolem młota ponad nią. Woleli zginąć, niż się poddać, tak że nie zdołaliśmy się dowiedzieć, kto ich na nas nasłał.

- Hamon I, ósmy w linii Teogonistów jest obecny w annałach historii i zawsze był, chyba że nie uważałam na wykładach Ojca Joachima z historii kościoła – odpowiedziała Karelia. – I raczej nie ma związku z Ordo Scriptoris… Pomiędzy jego panowaniem nad Świątynią a powstaniem Ordo minęło wiele setek lat.

- Kometa powinna opadać – mruknęła, gdy zobaczyła medalion. – To pewnie znak jakiejś sekty. Pewnie tej, która ma coś wspólnego z Hamonem I i chce Waszej śmierci. Niestety nie wiem, kogo ten znak mógłby reprezentować. Natomiast znam kogoś, kto mógłby wiedzieć. Tutaj w Hirn żyje pewien entuzjasta historii, który ma bardzo bogato wyposażoną bibliotekę. Tam poszperam, a Wy w tym czasie zajmijcie się swoimi tajemniczymi obowiązkami.

- Ach, no przecież – zatrzepotała rzęsami i rozesłała wokoło kilka roztargnionych spojrzeń. – Zapomniałabym. Nasza umowa o współpracy musi zostać sankcjonowana. Już piszemy co trzeba – wzięła pióro i zaczęła szybko pisać coś na kartach pergaminu. Gdy skończyła, podmuchała chwilę na pisma i podała je Wilhelmowi. Ten odczytał, że zgodzili się zostać agentami Kościoła pod dozorem Arbitrator Meitner, za co mieli otrzymywać wynagrodzenie i zakwaterowanie na koszt wyżej wymienionej; ponadto zobowiązywali się, do współpracy i dzielenia się z wyżej wymienioną wszelkimi informacjami dotyczącymi spraw, którymi zajmowała się Arbitrator.

Drugie pismo było gwarantem Świątyni Sigmara, nakładającym na wiernych obowiązek pomocy i zapewniającym, że podpisani prowadzili śledztwo z ramienia Officium Arbitrorum w sprawie śmierci Ojca Feodora Waldheima z Pfeildorfu oraz powiązanych z tą sprawą innych zbrodni przeciw Kościołowi.


Zaopatrzeni w gwarant, udali się do Czarnej Rozpadliny. To tam, wedle ślepego Gustavusa z Eppiswaldu mieli pytać karczmarza o Brata Barthelma. I tak zrobili.

Gospoda nie była zbyt okazała, ani szczególnie uczęszczana. Kilku klientów, w większości ludzkich kupców i robotników siedziało przy stołach. Za barem stał niski, chudy człowiek z bokobrodami i łysiną zachodzącą na potylicę. Kiedy awanturnicy weszli, nieco się ożywił, pytając co podać.