Elmer zamówił polecane piwo i smażoną kaszankę z cebulką, natomiast na deser kazał sobie przynieść kilka plastrów solonej wieprzowiny i pięćdziesiątkę wódki. Taki deser to rozumiał, a nie jakieś ciasto. Pokój do spania też opłacił, wszak nie miał zamiaru spać w stajni.

Reinmar docenił kolejną karczmę. Oferowały one nieco więcej niż tylko ciepły kąt, pościel w którym pluskwy nie próbowały zeżreć człowieka żywcem. Trunki i jedzenie od biedy też można było zapewnić sobie na szlaku, o ile ktoś lubił opiekane na nożu nad ogniskiem mięso, czy suchy prowiant, od którego można było dostać wzdęcia kiszek. Gospoda oferowała podróżnym towarzystwo. Korzystając zaś faktu, że towarzystwo z reguły było rozmowne, a nie mając nic innego do roboty, Reinmar postanowił od razu przystąpić do sprawy, i dowiedzieć się jakież to problemy trapią podróżnych i bywalców tej uroczej mieściny. Uzbrojony w uroczy uśmiech, kufel piwa i opowiastkę, ruszył pomiędzy gości, polegając na starej jak świat ludzkiej przypadłości. Skłonności do plotkowania.

Wpierw zaczepił dorodną służącą, nalewającej właśnie piwo ze sporej beczki jakiemuś dostatnio ubranemu podróżnemu. Zagadnął grzecznie, uśmiechnął się i kilka przemiłych chwil później, wiedział już, że dziewka...wie niewiele. Za to porozmawiał sobie z nią o pogodzie, łapiąc kolejną plebejską mądrość.

Potem postawił kolejkę podróżnemu, grzecznie się przedstawiając. Podróżny, niejaki Johann Gretzauer, kupiec z Pfeildorfu wykazał się nieco większą wiedzą, wtajemniczając Reinmara w zarys aktualnej polityki i niedawnych wydarzeń gospodarczych dotyczących Wissenlandu i Sollandu.
- Co pan powie... - mruknął udając zdziwienie Reinmar. Szlachcic był od dłuższego czasu poza Imperium i dziwnym było usłyszeć, że Solland stracił niedawno swoją niepodległość na rzecz Nuln. Emanuelle von Liebvitz. Reinmar znał pewną smarkulę, jeszcze z czasów kiedy jego ojca zaproszono kiedyś do Folkshalle na audiencję. Była zdaje się jego towarzyszką zabaw, chociaż dwór huczał wtedy od plotek. "Ta gówniara elektorką? Niebywałe" pomyślał szlachcic "Zaraz...ile to już lat?" Reinmar liczył w pamięci, i wyszło mu, że gówniara już dawno powinna była dorosnąć i pewnie potrafiła zrobić użytek ze swoich kobiecych atrybutów. Lub urodzenia. Albo i jednego, i drugiego.
- A no tak, niech mi Sigmar świadkiem. Tanio się sprzedajemy, takie moje zdanie. Co za czasy, aby lew pożerał słońce za garść miedziaków.- kupiec zrobił zrozumiałą dla Reinmara, heraldyczną aluzję.
- No i wełnę. Te miedziaki będą w grubych, ciepłych i całkiem sporych sakiewkach. Aby nie powiedzieć wulgarnie, worach panie Johann – podsumował Reinmar – sam pan twierdzisz, że dobrze na tym wychodzicie ostatnio. Mając rynek zbytu w Nuln, możecie całość upychać praktycznie bez cła. Jak mawiał mój znajomy, pieniądz nie patriota – zauważył Reinmar. Kupiec zmarszczył brew – Acha...nie powtarzajcie tego głośnio przy tych tam – wskazał głową na zbrojnych noszących barwy Horngacherów – Baron to chyba patriota – parsknął i przypił do Reinmara
- Ciekawe, ilu to takich patryjotów w Sollandzie teraz, przy tej drace? Po gościńcach nie grasują aby jakieś małolaty na koniach, co to im wojaczka w głowie o dyrdymały? Wiedzą, że umierają za wełnę, apanaże i sakiewki - zagadnął już odważnie.
- A niemało ich ostatnio, a już szczególnie w Pfeildorfie. Okolice też niespokojne, ale swoich jakoś nie ruszają. Co innego obcy. A skąd was Sigmar prowadzi, panie Kessel? Wyście właściwie nietutejsi - zagadnął kupiec.
- Z dalekiego Reiklandu, więc się będę opowiadał, że mam politykę w poważaniu - zaśmiał się - A obecnie z Gór Czarnych. Chwilę zabawiłem na północy, i znów wracam w góry. Tak wypadło. - wyjaśnił krótko, nie wchodząc w szczegóły.
- Służba? - Zainteresował się Johann.
Ślub – uśmiechnął się Reinmar unosząc kubek.
- Ach...znaczy, to samo – zarechotał kupiec i przez chwilę obaj pili jeszcze przez chwilę, ale kupiec kończył już kolejną kolejkę, po której alkoholowa pomroczność zaczęła przebijać w jego mętnym wzroku. Szlachcic więc postanowił zmienić rozmówcę.

Wspomniani przez kupca zbrojni okazali się całkiem przystępni w rozmowie. Hans i Diepold widzieli rajtarski kolet i zatknięte za pas pistolety, więc od razu rozpoznali wojskowego. Informacje, które od nich usłyszał, w zamian wymieniając się opowieściami o krasnoludzkich skarbach, leżących gdzieś w kopalniach pod Czarnymi Górami, były jednak niepokojące. Na tyle, że uznał za stosowne podzielić się z tymi wieściami z resztą jego towarzyszy podróży
- Chodzą słuchy, że bandy zielonoskórych schodzą z Gór Czarnych. Podobno gobliny Krwawego Ucha sprzymierzyli się z okolicznymi bandytami. - Reinmar nalał sobie gorzałki i ciągnął dalej
- Wielu podróżnych wypytuje o Pfeildorf, najwyraźniej coś tam musi się obecnie dziać, choć może to pokłosie aktualnych zmian politycznych. Raczej nic nam to tego, chyba, że ktoś jest spowinowacony z Elektorem Nuln –spojrzawszy po towarzyszach Reinmar kontynuował – Podobno krasnoludzcy kupcy wspominali, że duże bandy orków grasują na obrzeżach gór, w dolinach i aby się ich wystrzegać. Być może to wywiało z okolicy również wszystkich gliniarzy, bo podobno ich nie ma. Może to dlatego ta bandytka tak się tu rozpleniła, że w sojusze z zielonoskórymi wchodzi. No i znów będzie padać. Uroczo. To oczywiście plotki...może nie będzie padać – uśmiechnął się pod wąsem, podsumowując niepokojące wieści Reinmar.
- Dokąd teraz? - zaciekawił się szlachcic, odstawiając kubek i patrząc przede wszystkim na Santiago i obu magików, rozumiejąc, że o całej aferze z chaosem, w który się wplątali, frasobliwie lub nie mają nieco większą wiedzę.

Lavina korzystała z życia tej nocy. Po rozgrzaniu się posiłkiem pobiegła wygrzać się w ciepłej wodzie i dołączyła znowu do swoich towarzyszy uzbrojona w swój strój ‘córki kupca’ i flet.

Santiago opowiedział jej co oni przeszli w głębi jaskini i co znaleźli. Jak zwykle używając aż do przesady tego estalijskiego czaru, który nawet wyprawę po wodę ze studni, może zabarwić w wyprawę życia.

Dziewczyna jak zwykle piła ostrożnie i mało ale nie przeszkadzało jej to w dobrej zabawie i urozmaiceniu wieczoru kompanom przez przygrywanie im znanych melodii, do których mogli zacząć podśpiewywać po paru głębszych.

Następny dzień zaczął się leniwie, tak to bywa jak się człowiek bawi do późna. Lavina zmusiła się zwleczenia z siennika z pomrukiem niezadowolenia. Strzepała resztki snu ze swych rzęs i poszła przygotować lotkę do jazdy.

Zasmuciła ją wieść, że jej towarzysz z cyrku nie chce dalej jechać razem, ale zrozumiała go. Uściskała serdecznie Baragaza i Ragnara tego drugiego jeszcze całując w policzek na szczęście dalszej podróży i ze szklistymi oczyma. Wskoczyła na klacz, usadawiwszy się za von Dohna.

Atak przyszedł niespodziewanie, złodziejka chwyciła się mocniej czarodzieja przypuszczając że lotka może się spłoszyć, albo zaraz wszyscy puszcza się pędem do ucieczki.
- Uciekamy czy walczymy?