Wieczór w karczmie.

Panowie brodacze okazali się jedynie kolejnymi rzemieślnikami do ochrony, i choć cyniczna natura Reinmara próbowała znów doszukiwać się w ich zachowaniu jakichś podłości, tym razem ich wyjaśnienia brzmiały uczciwie. Kiwnął głową i rozluźnił się, koncentrując swoje zainteresowanie na siedzącej przy nim dziewczynie. Erika wydawała się wręcz upojona jego towarzystwem. Coś, co nieco otrzeźwiło umysł rajtara, nieco już osłabiony pitym trunkiem i kazało mu być ostrożnym.
Reinmar poszedł do karczmarza, aby zamówić kolejny kufelek piwa, i aby oderwać się na moment od towarzystwa dziewczyny i chwilę pomyśleć, kiedy znów go dopadła, natrętnie i nachalnie domagając się uwagi. Rajtar widział w swoim życiu takie kobiety i raczej nie przepadał za ich towarzystwem. Dziwki lepiły się do szlachty w poszukiwaniu srebra z ich sakiewek, a mieszczki i chłopki dosyć ochoczo wskakiwały szlachcie do łóżek, mając nadzieję na lepsze życie, gotowe ryzykować swoją cześć. Na oba typy kobiet Reinmar nie miał dziś najmniejszej ochoty. Zamierzał jak co dzień się upić, a dziewczyna nieco mu w tym przeszkadzała. Jednak został z nią przy kontuarze, zamawiając jej solidną porcję mocnej gorzałki, wiedząc, że dziewka powinna się przed nim nieco otworzyć, a być może i upić wybawiając go od problemu.
- Ach, a więc rodzice oddali Cię sami...ciekawe – pokiwał głową udając smutek, a jednocześnie klnąc w myślach na Hagena, który najwyraźniej skupywał te dzieciaki. Cel wydawał się szczytny, ale handel ludźmi był odrażający.
-Tak...ale nie mów o tym innym – dziewczyna spojrzała na rajtara z nadzieją
- Dobrze, będę milczał jak grób. Opowiedz mi o reszcie dzieciaków. Ich też Hagen kupił na gościńcu? - dopytywał Reinmar a Erika, uspokojona zapewnieniem rajtara, i ośmielona nieco trunkiem opowiedziała mu o reszcie.

Tak spędzili większą część wieczoru i choć ona rzucała mu płomienne spojrzenia, które bezczelnie odwzajemniał, bawiąc się nimi, okazał się nieprzejednany i odprowadził dziewczynę do stajni, do reszty dzieciaków.
"Gdybym nie miał siostry w jej wieku...któż to wie" zastanawiał się Reinmar zamykając za sobą odrzwia od stodoły i idąc prosto.

Wyboje Sudenlandu

Droga minęła spokojnie i Reinmar mógł podziwiać krajobraz południowego Sudenlandu siedząc wygodnie w siodle swojego wierzchowca. W oddali, jakby na horyzoncie kłębiły się chmury które już niejeden raz widział. To były znajome dla niego tereny i odwiedzane ledwie kilka miesięcy temu miejsca, pełne starych skarbów, potworów i krasnoludów. I wspomnień. Mnóstwa wspomnień. Miał mnóstwo czasu na przemyślenia, i mimo szczebiotu Eriki, który w pewnym momencie zaczął ignorować i który po pewnym czasie zamilkł, jakby zniechęcony miał też do tego odpowiednie warunki. Nic tak nie nastraja do refleksji jak koń pod tyłkiem, melancholijny krajobraz dokoła i butelka gorzałki, z której Reinmar co jakiś czas pociągał sobie, aby poprawić jakość myślenia i odpowiednią fantazję.

- Wolałbym trakt przez wzgórza. Szczególnie, że już raz zdarzyło mi się tamtędy jechać. W Kroppenleben wypadło mi się nawet kurować po zwadzie, a samo miasteczko u stóp przełęczy dobre na wywczas jest. Wurst mają dobry i piwo też. Karczmy zacne.To dobra droga– dodał od siebie rajtar.

Przed stajnią spotkał Lavinię, która najwidoczniej zatroskana całą sytuacją z podróżą i dzieciakami zainteresowała się o dziwo losem dziewczyny.

- Pani Lavinio, to naprawdę przeurocze, że martwi się pani o moje sprawy, o które zamartwiać się waćpanna nie musisz wcale. Cokolwiek się jednak stanie, nie stanie się z krzywdą ani dla dziewki, ani dla przytułka, ani kupca, masz moje słowo – doparł spokojnie rajtar, patrząc niewzruszony na Lavinię, po czym zdjął swoje rękawice z długimi mankietami i poszedł do stajni oporządzać konia.


Przytułek Sióstr Miłosierdzia, świt

Reinmar zaklął szpetnie, przeklinając nieco mglisty poranek, od którego skóra jego koletu robiła się nieprzyjemnie śliska. W takich warunkach pistolety musiały być w olstrach, bo dłuższe trzymanie ich w ręku powodowało, że proch zamakał i często nie wypalał właściwie. Rajtaria i wilgoć miały ze sobą wiecznie na pieńku. Po za tym, było najczęściej chłodno, a jego skórzany kolet nie zapewniał takiego ciepła jak wełniany kubrak. Co prawda miał w jukach zapasową odzież, i to nie jedną, ale szykowali się znów do drogi, a skórę łatwiej było czyścić z brudu gościńca i ewentualnej krwi niźli aksamit. Potarł ręce, wilgotne od podnoszącej się mgły i usłyszał dźwięk końskich kopyt. "Zgodnie z planem" pomyślał.

-O, jesteś już. Mam konia – oznajmiła dziewczyna a jej oczy płonęły dzikością. Siedziała na niezbyt wyrośniętym cisku. "Mogłaby go lepiej osiodłać" pomyślał Reinmar.
- Och, a już myślałem, że zamierzasz uciec be ze mnie – uśmiechnął się pod nosem chwytając jej konia za wodze.
- No coś ty. Kocham cię – powiedziała naiwnie mrużąc oczy i uśmiechając się szeroko.
Reinmar podjechał do dziewczyny, strzemię w strzemię. Pochylił się w siodle ko niej, chwycił ją jedną ręką mocno w pasie, drugą przygiął jej głowę w swoją stronę, kradnąc jej długi, namiętny pocałunek który bezwiednie oddała. Na chwilę przerwał, wciąż trzymając ją za kark, patrząc w jej błyszczące oczy, rozognione.Wydawała się odurzona, niczym po nocnym korzeniu, który wtarty w dziąsła wywoływał podobne, zamglone spojrzenie. Pocałował gwałtownie drugi raz, sięgając po nią drugą ręką, wyrywając ze strzemion i przesadzając na kulbakę. Następnie wciąż patrząc w jej oczy podjechał pod same drzwi przytułka.

- Co? Jak to?. - Zapytała zdziwiona. Najwyraźniej inteligencja nie była jej najmocniejszą stroną dziewczyny, która rozejrzała się próbując zrozumieć co się dzieje. Drzwi skrzypnęły, a rajtar bezceremonialnie zsadził Erikę niemalże prosto w ramiona dwóch wychodzących z przytułku, wysokich kobiet i jednej, nieco starszej, o spokojnym, twardym spojrzeniu i twarzy zasuszonej niczym stare jabłko.
- Eriko, na pewno poznałaś już wczoraj panią Giessen, siostrę przełożoną? Odprowadzi Cię do twojej nowej...kwatery. –
Oznajmił z uśmiechem rajtar patrząc na zdumioną dziewczynę, która momentalnie wykrzywiła twarz w grymasie wściekłości rozumiejąc podstęp. Próbowała uciekać, ale silne dłonie dwóch siostrzyczek pochwyciły ją szybko i usadziły w miejscu a Reinmar dodatkowo tak operował koniem, że zasłonił dziewczynie jedyną drogę ucieczki. Przez chwilę rajtar upajał się jej krzykami i oporem. Jej ciżmy chlupotały w rozmokłej ziemi, kiedy mocowała się przez chwilę z dwoma rosłymi, najpewniej przyzwyczajonymi do fizycznej pracy kobietami i poczciwych, chłopskich twarzach. Twarzach bez wyrazu, jak i bez wielkiej litości dla Eriki.

- Nie...nie! Nie! Mieliśmy razem uciekać! Kocham Cię!. -
Wydyszała czując, że słabnie i prawie nie ma siły się już wyrywać. Czy chciała w ten sposób wzbudzić litość w rajtarze, czy też może usprawiedliwić swoją ucieczkę przed kobietami, jej słowa nie zrobiły na nikim wrażenia.
- Oh, jakże niefortunnie się złożyło. Bo wyobraź sobie pani, że ja nie kocham pani wcale. Choć bawiłem się pani, wybornie, w gustach moich nie jesteś, przykro mi – uśmiechnął się ironicznie – Pani Giessen? Proszę ją dobrze zamknąć i przez jakiś czas trzymać na smyczy. Dziewczyna świeci cyckami przed każdym łotrem i wstyd dla was będzie wielki. Słyszałem, że dyscyplina dobra na takie, co chutliwe są – ukłonił się siostrze i wręczył jej monety otrzymane od Hagena – na te dzieciaki od domokrążcy, niech im nie będzie skąpo – siostra nieco się uśmiechnęła, widząc pieniądze.
- Jak pan radzi. Dziękuję. Jeszcze przyjdzie czas, że i ona podziękuje panu – odparła znów surowym głosem siostra przełożona. Widać było, że ma pewien pomysł co do wychowania dziewczyny.
- O, najpewniej, ale chyba nie dziś. –
Zgodził się rajtar patrząc na szarpiącą się dziewczynę.
- Ty bałamutniku! Ty łotrze! Ty kłamco! - Erika obrzucała rajtara obelgami wysokim i piskliwym głosem.
- Oj...to prawda...na Sigmara, oj prawda. –
Wzruszył ramionami i podjechał koniem do dziewczyny, która momentalnie przestała się szamotać, jakby w nadziei, że w ostatniej chwili Reinmar ocali ją z rąk jej oprawców i przymusowych opiekunów. Ten jednak chwycił dziewkę za kark, i przechylając się w siodle skradł jej kolejny namiętny pocałunek, po którym dziewka zmiękła na moment, który wykorzystały skwapliwie obie kobiety, odciągając Erikę do tyłu, i mocno wykręcając jej ramiona, kończąc jej opór.
Reinmar uśmiechnął się, zmrużył oczy, poprawił kapelusz i łowiąc na chwilę piorunujące spojrzenie siostry przełożonej wyjaśnił – Cóż, na Sigmara, jestem pobożny, a nie święty, łaskawa pani. O konia nie musicie się kłopotać. Odprowadzę go. Właściciel zażywszy ze mną gorzałki wczoraj legł, i pewnie jeszcze nie doszedł do siebie, to i kradzieży nie zgłosi - uśmiechnął się lekko pod nosem do siostry przełożonej.
- Miłego dnia życzę – ukłonił się, uchylając na odjezdnym kapelusza i pociągnął konia ukradzionego przez dziewczynę w stronę stajni,nie oglądając się, żegnany jej rozpaczliwymi krzykami, urwanymi, kiedy drzwi przytułku zatrzasnęły się za nią.

Limhandil dojadł i dopił co jego. Z rozmowy wynikało, że ludzie, którzy do nich się dosiedli nie są łotrami i chcą się dla bezpieczeństwa dołączyć. Elfowi było wszystko jedno. Wzruszył ramionami gdy ktoś spojrzał na niego z pytaniem.


Wyruszyli z rana. Pogoda dopisywała a dzieciaki nie sprawiały problemów. Moonlight gdy zagłębili się w las a na horyzoncie pojawili się zwiadowcy zbójów czmychnął w las z zamiarem sprawdzania drogi przed i po bokach. Jego bystre oczy i lata spędzone w lesie zazwyczaj go nie zawodziły.
Jak się okazało nie był to zabieg potrzebny, ale przynajmniej zasłużyli na zapłatę od domokrążcy.

- Na górach niezbyt się znam. Kamienny szlak bym wybrał licząc na łaskę bogów.- Wyraził swoje zdanie po czym wrócił do zwilżania swojego gardła czerwonym winem.

Lavina, jak zwykle wstałą wczesnym rankiem. Przeciągnęła się i przygotowała do drogi. Chłód brzasku zawsze był dla niej najlepszy impulsem wzbudzającym, podobnie jak świtanie podrażniające jej powieki. Zaplatając warkocz zastanawiała się jak będzie wyglądać dzisiejsza podróż. Uznała że reszta będzie chciała przejechać jak najdalej pierwszego dnia, a ona i reszta nie posiadająca wierzchowców pewnie będą to utrudniali.

Jako osoba który nie lubiła czekać aż pomyślność rozwiąże jej problemy, sama postanowiła się tym zająć. Udała się na śniadanie a potem czekała, aż odpowiednia osoba powstanie po nocy.
- Herr, Santiago, mam sprawę. - powiedziała do Estalijczyka, - Czy mogę jechać z tobą? Pewnie będziemy chcieli przebyć trakt jak najszybciej, a niektórzy z nas będą spowalniać idąc na swoich nogach. - Prośba była prosta i bezpośrednia i dziewczyna zaproponowała dodatkowo wymianę. - W zamian mogę pomóc przy opiece nad koniem.
- Claro Senhorita. Nie mam nic przeciwko. - Odparł. - Z pewnością egua także nie będzie miała nic przeciwko dodatkowej parze rąk do opieki. - Uśmiechnął się.
- Egua?! To jej imię czy słowo oznaczające konia lub klacz w twoim rodzimym? - Zapytała dziewczyna upewniając się, nie znała innych języków, u Santiago cześć rzeczy dało się zrozumieć z kontekstu sytuacji albo z jego zachowania. Nie działało to jednak z pojedynczymi słowami. Pytanie było przedsmakiem kolejnych jakie w czasie kompletnej nudy Lavina zadawała Santiago.
Część była związana z jego krajem rodzinnym, cześć z tym co robili z kompanami wcześniej. Nie omieszkała też, bez ogródek, spytać co się stało że nosi na uchu opaskę.