Limhandil po przeszukaniu ciała człowieka znalazł list. Wsunął go pod kurtę i przygarnął sakiewkę. Srebra i miedzi nigdy za wiele a niestety w świecie ludzi wszystko kosztowało.
Ruszył po wierzchowca i po kwadransie dogonił orszak. Kwestię o pozostawieniu wozu elf skwitował wzruszeniem ramion.

***

Pod Skocznym Jelonkiem wydawało się bezpiecznie. Sporo podróżnych dawało pewność, że zajazd nie zostanie napadnięty, chociaż Limhandil nigdy nie ufał takim zabezpieczeniom.
Usiedli przy jednej z ław i zwiadowca dopiero teraz zdjął kaptur odsłaniając długie uszy i tatułaże na twarzy. Nie przejmował się opinią miejscowych. Jeśli wynikły by z tego problemy spokojnie mógł udać się do stajni śpiąc z misiem i zapewne dzieciarnią. To zawsze dawało możliwość ochrony cały czas. W końcu mieli dostarczy transport a z doświadczenia elf wiedział, że tam gdzie wydaje się najbezpieczniej może się okazać najniebezpieczniej.

Na zaczepkę elf nie zareagował. olał nie wdawać się z ludźmi w rozmowę. Nie szło mu zbyt dobrze w tej kwestii i zazwyczaj gdy się odzywał źle się to kończyło. Limhandil wolał poczekać w spokoju na posiłek i później udać się do stajni by sprawdzić czy wierzchowiec został oporządzony i czy wszystko gra. Limhandil póki co obserwował brodaczy i starał się zauważyć czy są jakimkolwiek zagrożeniem. Czy udawali pijaństwo a może tasowali ich wzrokiem szukając słabych punktów. No i skąd przyszli. Odeszli od innego stolika i ich pozostali kompani pilnie się im przyglądają.

Reinmar zebrał srebro, zamierzając je podzielić pomiędzy biorących udział w tym niewielkim starciu. Z ciała kupca wziął natomiast medalik z podobizną pucułowatej dziewczyny, zamierzając odesłać ją rodzinie, o ile udałoby się ustalić, skąd kupiec pochodził i gdzie mieszkał. Srebrny łańcuszek rajtar postanowił sprzedać. Ozdoba wzięta z trupa nie była specjalnie atrakcyjna dla szlachcica. O ile nie zabiją pocztyliona po drodze, bo widząc luźne bandy goblinów wszystko było możliwe, rodzina mogła się ucieszyć, widząc pamiątkę po krewnym. Sztylet zostawił dla krasnoludów za ich wspaniałą szarżę. Chwilę zastanawiał się, gdzie jest eskorta kupca, ale najpewniej uciekła, lub została porwana w głąb puszczy. Nie mieli czasu być dobrymi dla wszystkich, bo wóz z dzieciakami czekał i w każdej chwili mógł paść ofiarą kolejnej zasadzki.
Rajtar pogratulował towarzyszom udanej akcji, przeładował starannie oba pistolety i pojechał w stronę wozu, zajmując miejsce w szyku po jednej stronie wozu, wracając do konwersacji z młodą Eriką.

- Oh, gobliny to furda. Choć w dużej liczbie potrafią być groźne i utrapienie z nich straszne. Kupców napadają i podróżnych samotnych i nieostrożnych. Ale jak plan bitki dobry, to nie ma siły, ulec muszą. Pan Limhandil tak strasznie szył z łuku, że jak muchy padali, a panowie krasnoludowie jak w nich wpadli, to jak niedźwiedź w młody groch. Aż zielone leciało dokoła. Piękny widok. Pan Elmer to tak czarował, że aż powietrze trzeszczało i wyło, tak uciesznie. Ale strasznie wyło, i już myślałem, że mi koń się spłoszy. Sam z pistola strzelbę taką dawałem, że aż lufa mi się zgrzała i omal nie pękła. – opowiadał dramatycznym, nieco żartobliwym głosem rajtar puszczając oko do reszty towarzyszy, uśmiechając się pod nosem – sama waćpanna widzisz, że bitka to wysiłek zbiorowy jest. Bez tych goblinów...bezpieczniej. Odrobinę, ale zawsze. Ale orkowie...o, to inna jest sprawka. Silne, okrutne, i atakując wyją strasznie, gorzej nawet niż czary Pana Elmera. Ciężko je powalić, chyba, że kopiją w kałdun, halebardą przez łeb, lub z pistola, też w łeb. Panowie krasnoludy to pewnie nie jedną opowieść waćpannie zaserwować by mogli, bo i pewnie sprawę z nimi mieli nie raz. - opowiadał rajtar zabawiając młódkę.

W karczmie podzielił pieniądze z niewielkiego łupu na goblinach pomiędzy walczących i zwyczajowo siadł za ławą, sącząc swój trunek. Potem dosiedli się obcy.
Reinmar widział już niejednego typa, który lubił dosiadać się bez przyzwolenia, po to, aby wybadać ofiarę przed jakimś oszustwem lub podłością, a najczęściej pospolitym napadem.
- Taak, niebezpiecznie teraz. Goblinów po drodze siła, musieliśmy się z nimi namordować. Każdy, kto drogami dzisiaj jedzie łatwo w ich zasadzkę wpaść może. A bandytów? Miałem z nimi kiedyś taką sprawę, to było chyba w Grenstadt...a może jeszcze w Wissenlandzie? W każdym razie prowodyrami było czterech.- Reinmar pociągnął z kubka i nie speszony, opowiadał dalej - Jeden siedział z bandą w lesie, a trzech chodziło po karczmach, i ludzi spowiadało, co by łacniej łup brać. Wystaw pan sobie, jakież to ludziom łotrostwo w głowach siedzi - pokiwał głową, jakby tłumacząc - trzech ich było, niech mnie Sigmar porwie jeśli łżę. Jeden małomówny, drugi gadatliwy. Trzeciego nie pamiętam jak wyglądał. Mniejsza zresztą, ale jak na nas napadli, to nasiekliśmy zbójców, chyba ze dwa tuziny ludu była, jak nie więcej. A po tych hultajów wróciliśmy do tej karczmy. Ten mrukliwy padł od razu, od kuli z pistola między oczy. Ten co go nie pamiętam zasieczon był okrutnie toporem, i łeb mu na ćwierci się był rozleciał, to go dlatego nie pamiętam. A ten gadatliwy...cóż, powiem waćpanu, że jak go za koniem po majdanie przeciągnęliśmy, to nawet krucy uczty nie mieli z czego mieć. To i zbójcy od tego czasu nas unikają.- Reinmar dokończył kufel i odstawił go spokojnie - A tak właściwie, dlaczego pytacie? - uśmiechnął się rajtar, patrząc w oczy pytającemu i kładąc mimowolnie rękę na rękojeści pistoletu, zatkniętego za pas.

Lavina wróciłą do stajni gdzie zastała jeszcze ‘rozbrykane’ towarzystwo. Nawet Erika była i wyglądała na bardzo rozczarowaną brakiem konkretnego męskiego towarzyswa i uwagi.
- No dobry wieczór, widzę że nie macie ochoty jeszcze się kłaść. - powiedziała do towarzystwa dodatkowo kiwając głową do krasnoluda który z fochem odmówił wchodzenia do karczmy i zostawiania tam swojego złota jeśli odmawiają obsługi też misia.
Robert jak zwykle żywo przemieszczał się po stajni buszując w stertach siana i skacząc po słomie. Franz pociągał nosem a Lisa jak zwykle melancholijnie wodziła oczami po miejscu.
“Tak, wszystko w normie” Pomyślałam amazonka i wybrała sobie miejsce koło Lisy. Korzystając z chwili wyciągnęła drewniany grzebień i zaczęła rozczesywać sobie długie blond włosy. Dziewczynkę zaciekawiło to na dłuższy moment niż zazwyczaj co nie umknęło Lavinie. Kobieta uśmiechnęła się i zaproponowała. - Chciałabyś żebym ci ułożyła włosy? - dziewczynka nie zareagowała, ale widząc że nie ucieka złodziejka wyciągnęła do niej dłoń. - Choć. Będzie miło. - Zachęciła przyjaźnie dziewczynkę na co w końcu ta przysiadła się tak by Lavina mogła rozczesać jej włosy, były trochę skołtunione ale nie było to nic z czym zwinne palce złodziejki by sobie nie poradziły. Lavina zawsze lubiła kiedy któraś z starszych dziewczyn w cyrku ją czesała, więc wychodziła z założenia, że każda dziewczynka to lubi. - Masz ładne włosy, twoja mama też takie miała? - Spytała ale Lisa odpowiedziała jej wzruszeniem ramion.
- Ona nic nie wie znaleźli ją w lesie, nic nie pamięta albo nie chce mówić bo jest wariatką. - powiedziała złośliwie Erika ze swojego miejsca, Lavina była prawie pewna, że złośliwość była skierowana w jej stronę a czesana przez nią blondynka oberwała komentarzem bo czarnulka nie miała jak inaczej dopiec starszej kobiecie.
- Mhm ja też nie znam swoich rodziców...- powiedziała kobieta przeciągając grzebień raz po raz i ignorując prychnięcie Eriki gdzieś z boku - ... byłam bardzo mała jak zostałam znaleziona na trakcie w górach, w zniszczonym wozie, przez trupę cyrkową w której się wychowałam…- kontynuowała, rozdzielając włosy dziewczynki na porcje by zacząć je zaplatać w prosty warkocz ale pleciony w poprzek głowy. - ...dlatego nazywali mnie Lavina, od katastrofy górskiej przez która musieli zmienić szlak podróżny na ten na którym mnie znaleźli . - Mówiła do Lisy, ale widziała jak Robert i mały Franz zaciekawili się tym co robiły blondynki. Nie przerywając pracy nad warkoczem spytała starszego chłopaka. - A ty Robercie jak się tu znalazłeś?
- Pan Handler, znalazł mnie na trakcie. - powiedział trochę mniej żywo niż zazwyczaj.
- Co robiłeś na tym trakcie? - Lavina ciągnęła go za język, mieli jeszcze jeden dzień podróży z tymi dzieciakami ale pod wieloma względami patrząc na nich złodziejka widziała trochę siebie w każdym z nich.
- Uciekłem z terminu u rzeźnika, ale kiedy wróciłem do domu … ale moich rodziców już tam nie było, dom też był spalony - mówił w niebywale smutnym i drżącym głosem -… więc ruszyłem na szlak w poszukiwaniu przygód! - Dokończył już w swoim zwykłym tonie choć na to Lisa odezwałą się cicho. - On ciągle uciekał z terminów.
Lavina przytaknęła, pozwoliła Robertowi na swoją wersję wydarzeń choć była pewna że wiedział albo widział więcej niż mówił.
- Powiecie mi jak Franz do was dołączył? - Lavina uśmiechnęła się wciągając dzieciaki w rozmowę.
- Pan Handler zabrał go z światyni Taala... - powiedziała Lisa.
- Jego rodzicę zmarli w wyniku zarazy. - dokończył Robert.
- Zdecydowanie życie nikogo tutaj nie rozpieszcza,...- przyznała kończąc pleść warkocz, i zaplatając go na końcu kawałkiem krótszej niebieskiej wstążki jakie trzymała by zaplatać własne włosy przed występem z końmi. - ... skończyłam, niestety nie mam lusterka byś się zobaczyła ale może jutro zdołasz obejrzeć się w beczce wypełnionej wodą.
Lisa przeciągnęła dłonią po tyle głowy badając wzór warkocza, najwidoczniej była zadowolona albo zaintrygowana bo kładąc się później spać specjalnie uważała by nie kłaść głowy tak by się nie popsuł.
- No widząc że daleko wam do snu, a ja potrzebuje się wyspać przed jutrzejszym marszem pozostaje mi was zanudzić jakąś opowieścią. - powiedziała Lavina nabierając ochoty na podzielenie się z dzieciakami jej ulubioną powieścią folkową o kobiecie która napiła się wody z odcisku śladu wilka i została przeklęta by zmieniać co miesiąc w wilka i polować na ludzi, póki leśnik jej nie złapał i nie obciął potworowi głowy by nie mogła się dalej zmieniać i terroryzować ludzi.
Erika najwidoczniej nie lubiła baśni albo tę już znała bo tylko marudziła że zachowują się za głośno albo że opowieść jest głupia. Reszta była mniejwięcej zaciekawioną opowieścia nalegały na kontynuację, głównie Robert, a Lisa pozwoliła sobie na komentarze dotyczącą Eriki. Takich jak że dziewczyna dołączyła do ich czwórki jako ostatnia, Handler odkupił ją od innego domokrążcy i że Lisa słyszała jak ten drugi mówił że czarno włosa została sprzedana mu przez swoich rodziców bo nie mogli poradzić sobie z jej zachowaniem które uniemożliwiało jej zamążpójście. Ta mała charakterystyka wyjaśniała Lavinie niektóre zachowania Eriki.

Lisa i Franz nie dotrwali do końca opowieści ale Robert był zachwycony końcem i był gotowy chwytać za patyk i stróżować pilnując przed potworami i Lavina musiała mu kazać iść spać mówiąc, że jak będzie niewyspany nie będzie mógł się bronić jeśli znowu spotkają gobliny a trakcie. To jakoś pomogło i złodziejka mogła też w końcu iść spać.

Wczesnym rankiem dziewczyna obudziła się i oceniwszy, że ma czas, skorzystała z pozwolenia Wilhelma i zabrała rankiem Lotkę na krótką przejażdżkę przejażdżkę dookoła wsi. Obu im dobrze zrobiła krótka rozgrzewka przed wyruszeniem w dalszą drogę. Chociaż Lavina nie znała Lotki tak dobrze by zdecydować się poćwiczenia na niej nawet podstawowe figury, poza siadem i pozwoleniem Lotce jazdę bez kierowania klaczy przez cyrkówkę, ale może kiedy odstawią dzieci do klasztoru znajdzie się czas i na to.
Czarodziej miał z tego to, że rankiem nie musiał siodłać konia i zastał swoją klacz gotową do drogi i w stanie w którym pierwszy raz ją widział.
Klacz unosiła wysoko głowę, miała rozszeżone oczy, jej uszy były nastawione do przodu w sztorc, co jakiś czas niecierpliwie grzebała przednią noga w piachu i parskała.
- Trochę się żeśmy rozbrykały rano - powiedziała przepraszająco blondynka - nie pomyślałam żeby cię zapytać czy wolisz ją w stanie wyciszonym, czy jednak do żywszej jazdy.
- Kamień spadł mi z serce - powiedział Wilhelm. - Już myślałem, że ją ktoś ukradł...

Lavina zbladła i szybko zaczęła się tłumaczyć przestraszona, najwidoczniej Wilhelm poprzedniego dnia tylko żartował z tym pozwoleniem.
- Przepraszam, wydawało mi się, że pozwolenie na przejażdżkę było nadal aktualne.
- Wszak nie mam pretensji... - Wilhelm był nieco zaskoczony zachowaniem dziewczyny. Wszak nie powiedział jej złego słowa. - Ładnie się razem prezentowałyście - dodał, chcąc przywrócić dziewczynie dobry nastrój.
- Przepraszam, rzeczywiście powinnam dać znać, że pożyczam Lotkę - dodała nadal speszona blndynka - ale nie chciałam was budzić biorąc pod uwagę, że zaraz znowu wyruszamy a sen jest jednak potrzebny.
- Aż takim śpiochem nie jestem - zapewnił Wilhelm.
- Heh, z tego co wiem to widziałeś nasz powrót nie wyjazd. - Powiedziała pewniej dziewczyna podając mu lejce klaczy.
- Te parę chwil by mnie nie zbawiło... - Przejął wodze. - Dziękuję.
- Prosze i jeszcze raz przepraszam. - powiedziała i ruszyła do stajni po swoje rzeczy by nie opóźnić wyjazdu. Znowu szła koło wozu lub obok ‘niedźwiedzi’.

***

Droga do Wortenbach była długa zwłaszcza, że złodziejka po raz drugi spędziła większość czasu idąc o własnych siłach. Dojeżdzajac do karczmy miałą ochote oddciąć sobie nogi. Co zaowocowało, że po ustaleniu trasy i zjedzeniu posiłku dziewczyna runęła jak martwa.

- Nie wiem jak reszcie ale trasa przez Torrach i Stary kamień brzmi dobrze. - Powiedziała swoje danie, choć nie zamierzała się kłócić o trasę jeśli większość chciała jechać inaczej.

Przed wyjściem do stajni zaczepiła jeszcze Reinmara. - Powinieneś się z nią dosadnie rozmówić, jeśli nie chcesz by dziewczyna jutro ukradła komuś konia i dogoniła cię na trakcie. Ignorowanie jej teraz nie pomoże.