Wystarczyła odrobina uprzejmości, by dowiedzieć się paru rzeczy na temat sytuacji, w jakiej się aktualnie znaleźli. To, że informacje te były niezbyt optymistyczne, to już była całkiem inna sprawa.

- Też uważam, że najlepszą rzeczą, jaka nam pozostaje do zrobienia, jest wybranie się na strych - powiedział Lukas. - Może spotkamy tam pana Ludovicusa. On z pewnością będzie wiedzieć, co zrobić, jak dokończyć czy odwrócić ten rytuał, o którym mówił kamerdyner. A wtedy dom wróci do naszego, realnego świata. Wtedy zobaczymy, co dalej zrobić.

Był pewien, że czarodziejowi nie podoba się pobyt w tym miejscu poza czasem i z chęcią wróci do świata materialnego. Oczywiście z ich pomocą.
Miał tylko nadzieję, że rytuału nie potrzeba jakiegoś niezwykłego składnika, na przykład krwi dziewicy. Ze zdobyciem czegoś takiego mogłyby być pewne kłopoty.

Ernestowi nie pozostało nic więcej jak tylko podążać za kompanami. Nie chciał iść na strych, bał się tam iść jednak jeszcze gorszym wyjściem było by pozostanie tutaj samemu - Chodźmy zatem, miejmy to już za sobą. - przytaknął towarzyszom.

Zgodni co do tego, gdzie należy się udać, opuścili sypialnię Sieberta i ruszyli oświetlonym korytarzem do wieńczących go, drewnianych drzwi. Tym razem klamka nie ustąpiła, więc Heidrun zabrała się do pracy, majstrując w zamku swoimi narzędziami. Zeszło jej się z tym trochę, ostatecznie jednak nie udało jej się go pokonać.
- Nie widziałam wcześniej takiego mechanizmu, nie dam rady tego otworzyć. - Skwitowała.

Gerhard miał na to swój pomysł i po prostu zdzielił drzwi z buta. Raz i drugi. Za trzecim drewno w końcu się poddało i drzwi z głośnym trzaskiem wpadły do oświetlonego pomieszczenia, którego dostępu broniły. Ledwo weszli do dużego, pustego pokoju, usłyszeli charakterystyczny szczęk mechanizmu spustowego kuszy i w ich stronę pomknęły dwa bełty. Jeden z nich ugodził Eckhardta w krtań i mężczyzna padł, jak stał. Drugi natomiast minął głowę Dennisa dosłownie o centymetry.

Szybko zlokalizowali strzelców. Dwóch naznaczonych Chaosem mężczyzn stało pod drzwiami po ich prawej stronie, próbując z powrotem załadować kusze. Jeden z nich miał pajęcze odnóża wystające z korpusu i trzy pary oczu, twarz drugiego przypominała budzący odrazę pysk nietoperza, a między rękami stwora dostrzegli połączone z tułowiem błony układające się w coś na kształt groteskowych skrzydeł.

To właśnie on stwierdził, że załadowanie kuszy zajmie najpewniej zbyt dużo czasu i chwytając za miecz zaszarżował w stronę awanturników z dzikim okrzykiem i pianą płynącą z rozdziawionych ust pełnych ostrych zębisk.

Ernest widząc upadającego towarzysza doskoczył do niego i ściągnął go w głąb korytarza by któryś z jego towarzyszy się nie potknął oraz by udzielić mu pomocy. Strzał jednak był na tyle celny, że Eckhardt zginął na miejscu.

- Kurwa - zaklął pod nosem, żałując że nie ma żadnej broni dystansowej by choć w taki sposób pomóc w walce. Dopóki walka nie przybierze naprawdę złego obrotu nie miał zamiaru włączać się do niej.

Była trochę na siebie zła, że nie udało jej się otworzyć tego zamka, ale pierwszy raz w życiu się z takim spotkała. Na szczęście Gerhard podszedł do problemu w mniej subtelny, acz skuteczny sposób. No i przy okazji narobił trochę hałasu, co jak się okazało, zaalarmowało dwóch znajdujących się w pokoju mutantów.

Heidrun tylko kątem oka widziała, jak Eckhardt pada od bełta, który wbił mu się w szyję. Wiedziała, że nie było już co go ratować, więc skupiła się na tym, by samej przeżyć starcie. Pozostali z pewnością poradzą sobie z nacierającym nietoperzoczłekiem, więc łowczyni odeszła nieco na bok i wycelowała swoją kuszę samopowtarzalną w drugiego przeciwnika zajętego naciąganiem cięciwy, po czym nacisnęła spust.

Miała zamiar naszpikować go bełtami i posłać w cholerę.