Heidrun uniosła lekko brew słysząc słowa Gerharda.
- Zgarniam wszystko jak leci, później się podzielimy - rzuciła. - No chyba nie chcesz, żebyśmy teraz tutaj siedzieli i rozprawiali, kto bierze łyżeczkę, a kto imbryczek do herbatki? - Uśmiechnęła się lekko.
Mężczyźni czasami byli zabawni i momentalnie zupełnie nie rozumieli sytuacji, którą kobiety rozpracowywały w moment, znajdując najszybsze z możliwych
rozwiązań.
- No ale skro tak się martwisz o swoją działkę, to proszę. - Łowczyni odtroczyła worek od plecaka i podała Gerhardowi, a właściwie wcisnęła mu niemal w dłoń. - Jesteś dużym chłopcem, możesz ponosić te klamoty, no i będziesz miał pewność, że nigdzie ci nie uciekną. - Puściła mu oczko i westchnąwszy ciężko ruszyła korytarzem.

Odwróciła się na słowa Werberga, szczerząc się.
- Miły jesteś, ale nie dla psa kiełbasa, Gerhardzie.
I żeby dodatkowo zagrać mu na nosie, zmysłowo zakręciła biodrami. Takie przekomarzanie się z tym dryblasem było nawet zabawne i choć na chwilę pozwalało zapomnieć o tym, że w tym domu dzieją się porąbane rzeczy.

- Dość już gołąbeczki, mamy pracę do wykonania, na umizgi przyjdzie czas później. - żachnął się Ernest. - świętować i bawić się będziemy jak wyjdziemy stąd żywi - i znów wziął górę jego pesymizm.

Po krótkiej wymianie zdań ruszyli w głąb korytarza, gdzie znajdowała się wnęka, która według ich podejrzeń mogła prowadzić do schodów na piętro. Ledwo wyszli zza załomu, a powietrze zrobiło się przeraźliwie zimne. Z ust buchała im para, po plecach przeszły nieprzyjemne dreszcze. Szybko dostrzegli źródło anomalii - kilka metrów przed nimi zmaterializował się na wpół przezroczysty mężczyzna, otoczony błękitno białą poświatą, który okazał się być... duchem.

Stanęli jak wryci, choć znów nie pozwolili przejąć strachowi kontroli nad sobą. Zjawa wisząca w powietrzu pokręciła kilka razy głową, wskazując wychudłym palcem na sufit. Sugestia była aż nadto czytelna, choć awanturnicy z pewnością nie zamierzali zrezygnować z pomysłu odwiedzenia piętra i zgarnięcia Karmazynowej Czaszki. Nim ktokolwiek zdążył się odezwać, duch po prostu rozpłynął się w powietrzu, a temperatura powietrza wróciła do normy.

Gdy już ochłonęli nieco po tym spotkaniu, z duszą na ramieniu otworzyli kolejne drzwi, za którymi znajdowały się szerokie, drewniane schody na piętro. Z podestu na ich szczycie spływała ścieląca się nisko, mleczna mgła, rozwiewająca się na samym dole. Ruszyli powoli i ostrożnie przez kłębiący opar, czując wilgotne deski pod stopami. U szczytu schodów stała wysoka, niczym człowiek, klepsydra wykonana z ciemnego szkła, która przesypywała drobny, złoty piasek. Tuż nad nią stary zegar odmierzał godzinę jedenastą, a każdemu tyknięciu wskazówki towarzyszył cichy, grobowy jęk, który jeżył włosy na głowie.

Rozejrzeli się. Korytarz wyłożony ciemno czerwonym, wytartym dywanem prowadził w lewo i prawo, po czym dalej zakręcał, a po obu jego stronach znajdowały się drzwi. Sześć dużych, łukowatych okien wychodziło na mrok nocy, który był gęstszy, niż smoła. Nie dostrzegli ani chmur, ani księżyca, czy zarysu lasu, jakby nic takiego tam nie istniało. Jakby poza wnętrzem tego domu nie istniała żadna inna rzeczywistość.

Między oknami i na ścianach naprzeciw, na niewielkich podestach stały po cztery pięknie wykonane pancerze płytowe, wyglądające niczym prawdziwi rycerze a ich dłonie spoczywały na mieczach jednoręcznych stojących przed nimi. Ciszę przerywało jedynie ponure skrzypienie desek dochodzących gdzieś z oddali...

Duch, zdaniem Lukasa, był tym, co pozostało z jednego z głupców, co nieproszony wpakował się do tego domostwa i już tam pozostał na zawsze. Nie z własnej woli i nie w takiej formie, w jakiej tu przyszedł. A teraz, zapewne, ostrzegał innych głupców przed pójściem w jego ślady.
Cóż... Gdyby tak dawał te ostrzeżenia przed bramą, to może jeszcze warto by było ich posłuchać, teraz jednak było na to trochę za późno.

- Miła atmosfera - powiedział, z wyraźną ironią, Lukas, po czym wkroczył w mgłę. Na szczęście ta nie przeżarła mu skóry butów.

Opanował chęć zamienienia klepsydry w stosik szkła i piasku, po czym spojrzał na zdobiące korytarz zbroje.

- Proponowałbym najpierw rozbroić tych panów - powiedział - a potem dopiero zacząć szukać czaszkę.

Napotkany w korytarzu duch sprawił, że Heidrun poczuła się mocno nieswojo. Choć słyszała, że takie zjawy istnieją i krzątają się w różnych miejscach, jeśli nie zaznały spokoju, tak na żywo widziała taką po raz pierwszy. Serce waliło jej młotem, a gesty ducha zdawały się być ostrzeżeniem przed wejściem na górę. Starała się nie dać po sobie poznać, że ta istota wytrąciła ją z równowagi, dlatego naciągnęła nieco mocniej kaptur i ruszyła za pozostałymi.

Weszła powoli po schodach opływających mgłą, trzymając się na wszelki wypadek balustrady, by się nie poślizgnąć. Na górze przyjrzała się nieco złowieszczej klepsydrze przesypującej piasek. Przez chwilę zastanawiała się, co to może oznaczać, ale nie skomentowała. Ten dom był dziwny i następnym razem będzie mieć na uwadze, by zrobić solidny rekonesans, jeśli podejmie się podobnego zadania. Choć z drugiej strony, czy ktokolwiek spodziewał się tutaj duchów, monstrów w bandażach i klepsydry wielkości człowieka?

- Jak znajdziemy tę czaszkę, to wepchnę ją temu szlachetce w dupsko - mruknęła, podchodząc do okna. Wszędzie widziała ciemność, z której nic nie potrafiła wyłapać, żadnego puktu zaczepienia. - Zobaczcie, mam wrażenie, że ten dom przeniósł nas gdzieś... bo na pewno nie jesteśmy na przedmieściach Eisental.

Widząc zbroje płytowe z mieczami, przytaknęła Lukasowi.
- Zgadzam się. Mam dziwne przeczucie, że gdybyśmy poszli w którąkolwiek ze stron, to te puszki by na nas ruszyły. Po tym, co widziałam na dole chyba już nic mnie tutaj nie zaskoczy - powiedziała i zarzuciła kuszę na plecy, po czym sięgnęła po miecz.
Gdyby jej obawy się potwierdziły, z ostrzem w dłoni będzie mieć większe szanse, by się bronić.