Z pewnym żalem Hugo opuszczał Parravon. I ze świadomością, że Foggia w części przynajmniej podziela jego uczucia. Warto by było spędzić jeszcze parę dni na odpoczywaniu, włóczeniu się po mieście i innych przyjemnościach.
Ale czasami rozsądek powinien wygrać - podróż w większym gronie sprzyjała zapewnieniu bezpieczeństwa. Tuzin wędrowców bardziej się rzucał w oczy, niż dwoje czy troje podróżnych, ale jak już, to bandyci chętniej napadliby na tych mniej licznych...

Być może właśnie liczba podróżnych była powodem tego, że żaden bandyta nie wyskoczył zza krzaka z okrzykiem 'Pieniądze albo życie', a tego typu atrakcje lubili tylko głupcy. Bo jakie korzyści można wyciągnąć z utrupienia kogoś, kto zajmuje się rabowaniem na trakcie? Gdyby miał pieniądze, to by tego nie robił, prawda? A zabijanie dla zabijania - to nie było w stylu ani Foggii, ani Hugona.

Kolejna miejscowość, kolejna karczma. I kolejne pytanie - iść dalej, czy zostać, chociaż jedynym dostępnym 'luksusem' były cztery ściany stajni.
- Lepiej zostańmy tutaj - zaproponował Hugo. - Rano przynajmniej dostaniemy porządne śniadanie, a dach nad głową, w nocy, ma swoje plusy.

Laurenor był zadowolony. Kąpiel i zabrane ubranie do wyprania wprawiły go w dobry humor.
Będąc w łaźni czy jak inaczej można było nazwać małe pomieszczenie z balią w dziwny sposób zagadnęła elfa gospodyni. Ten podniósł brew i potaknął głową.
- Nie zamierzam inaczej Pani.- Po czym ściągnął brwi i pochylił się do kobiety zerkając wiedźmim wzrokiem by zobaczyć czy wokół niej także wiatry magii zachowują się specyficznie jak przy osobach parających się nimi.
- Rozumiem, że Pani sama tą dziedziną nauki się żywo interesuje.- Po czym uśmiechnął się ciepło widząc lekkie zakłopotanie u starszej kobiety.
- Czy może masz jakieś ciekawe pozycje w swoim księgozbiorze? Z chęcią bym się zapoznał jeśli Tobie nie będzie to przeszkadzać, bo przed wysuszeniem ubrania nie zamierzam się ruszyć nigdzie na miasto.- Zapytał.

Elfi mag zrzucił ubranie z siebie odsłaniając gładkie, lekko blade smukłe ciało. Już zamierzał wejść do bali gdy usłyszał głos blondynki, która przyszła najwyraźniej mu usługiwać.
- Nie złotowłosa. Samotność dobrze mi zrobi po tylu dniach w kompanii.- Uśmiechnął się do niej i odstąpił od balii siadając na krześle.

***

Z rana Laurenor wymknął się z pokoju dzielącego z kobietami. Nie chciał ich kłopotać swoją obecnością. Udał się po ubraniu w swój stary podróżny strój. Rzadko go zakładał i komuś kto długo go znał wydał się obcą osobą.

Cały dzień czekając na swoje szaty Laurenor spędził zapoznając się z książkami. Czytał sobie w spokoju nikomu nie ujawniając się. Zawsze lubił spokój. Zawsze szukał czasu dla chwili w samotności.

***

Gdy nastało południe i czas w drogę już był. Elfi czarodziej zjawił się w sali jadalnej w czystych szatach gotowy do podróży ze swoimi tobołkami.
Zjedli ostatni, dobry posiłek jak się Laurenorowi wydawało na długi czas. Nie wróżył by znaleźli drugie miejsce gdzie będą ich tak dobrze karmić.

Podziękował za zawiniątko skłoniwszy się delikatnie i udał się po wierzchowca. W stajni stajennemu zostawił trzy miedziaki i zapakował swoje rzeczy do siodła.

***

Dotarli do Gruneré. Jadło było przyzwoite, o wiele lepsze niż racje w ludzkich armiach, ale tak jak się spodziewał nie umywały się do Joanny. Przynajmniej był syty.
- Można by się rozpytać u miejscowych, czy ktoś by ugościł chociaż nasze damy.- Zaproponował gdy niejaki Hugo, który z nimi od Parravonu podróżował przedstawił swoje zdanie.
- Chyba, że nasz drogi przewodnik zamierza ruszać dalej to mi nie przeszkadza podróż.- Dodał i spojrzał na Otto. Laurenor był elfem i widział w ciemnościach. Nie wzdrygał się nad dalszą podróżą, ale jeśli mają tu zostać to postara się o znalezienie łóżka gdzie będzie mógł spocząć.

Lavina mogła spać w stajni jak i ruszać dalej na szlak, kiedy jednak pojawiła się trzecia opcja kobieta zadumałą sie z jednej strony lubiła chodzić po czyiś domach i ‘pożyczać’ różności ale z drugiej strony już wcześniej miała wrażenie, że otarła się niebezpiecznie blisko o problemy. Znając siebie słabą wolę jeśli chodzi o pokusy związane z czyimś majątkiem postanowiła jednak wybrać bezpieczny wariant.
- Ja dzisiaj prześpie się w stajni pewnie dla wszystkich i tak nie wystarczy miejsca

Laurenor odwrócił się do stajennego mierząc go wzrokiem. Sięgnął do jednej z sakiewek i wyjął srebrnika.
- Masz chłopcze za informację i na opiekę nad wierzchowcami.- Pstryknął moneta w kierunku chłopaka tak by ten mógł ją zauważyć i złapać.
- To jak Panie Otto? idziemy do wdowy?- Zapytał przypominając sobie jego osobliwe spojrzenia w kierunku kobiet podróżujących z nimi.

- Jeśli tak wolisz zacna Sigrid.- Zwrócił się kiwając głową kobiecie po czym był gotów sprawdzić informacje od stajennego. Zabrał swój dobytek gotując się w drogę.

Mówi się, że podróże kształcą. Gdy opuszczasz swój rodzinny dom, wioskę, miasto, zaczynasz zauważać szczegóły i różnice w innych miejscach, o których nie miałeś pojęcia. Czasami są to spektakularne krajobrazy, które zapierają dech w piersi. A czasami, jak i w tym przypadku, z pozoru drobne niedogodności, o których nie wiedziałeś, że będą Cię tak irytować. Olegario szybko wyczuł odór sera w Gruneré, a im bliżej miasta tym bardziej starał się zakrywać nos częścią swojej garderoby.
- Dobra, przyznawać się! To te miasto tak śmierdzi serem, czy któryś z panów od dłuższego czasu nie obmywał swojego siurka?!

Kolejny wieczór, kolejna gospoda. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że Dzikie Wino było klasą samą w sobie w porównaniu do tego przybytku, jednocześnie jednak nikt nie wzgardził ciepłym, konkretnym posiłkiem i dachem nad głową podczas snu.
- Zostaję w stajni. Smród końskich odchodów przynajmniej przyćmi ten serowy aromat roznoszący się dookoła. Tylko nas nie wystawcie i wróćcie jutro rano z duchownym!