Późny wieczór 9 Erntezeit 2501 KI (1523) Gruneré

Otto na wieść o możliwości wygodnego noclegu ożywił się znacznie - oczywiście skorzystamy z gościnności wdowy Noele La'Cadavre o ile oczywiście powiesz nam gdzie ona mieszka, - powtórzył pytanie Hugona zwracając się do stajennego. Ten wyciągnął rękę przed siebie i wskazał palcem - pójdziecie prosto, a za kapliczką w kształcie lilii skręcicie w prawo .

Stajenny złapał monetę rzuconą przez Laulenora - dziękuję, będę miał baczenie na twego wierzchowca - po czym spojrzał się na niziołka - na imię mam Nika, a kucharzem będzie u nas Ingrid, przybyła z Marienburga, nic więcej o niej mi nie wiadomo. - odparł Ryżemu - Ogłoszenia i Sery znajdzie pan na targu w centralnej części naszego pięknego miasteczka
Zebrawszy zapłatę za stajnie odparł - Pozwólcie zatem, że wasze wierzchowce - po czym ruszył do dużej dość porządnie wyglądającej stajni wysokiej na czterech dorosłych mężczyzn i mogących pomieścić ponad dwa tuziny wierzchowców. Wnętrze było o dziwo bardzo czyste, jedynie zapach koni połączony z ostrym zapachem tutajszego sera mógł odstraszyć niejednego gościa mającego bardziej wyczulony węch. Na szczęście jednak Olegario rozkładając się wygodnie na sianie znalazł trzy butelki, wypełnionych po szyjkę alkoholem - najpewniej winem z winogron.


Gruneré było niewielką miejscowością, dużo uboższą niż Parravon, który opuścili kilka godzin temu. Idąc w kierunku domu wdowy La’Cadavre pomimo późnej pory wzbudzali zainteresowanie. Gdy doszli do kapliczki w kształcie lilii, na której stała kobieca postać - większość z nich od razu pomyślała o kulcie pani znad jeziora.
Dom był okazały, piętrowy wybudowany z kamienia, nie pasujący zbytnio do otoczenia małych chatek z drewna zwykle parterowych.
Gdy tylko przekroczyli ogrodzenie domu, drzwi się otwarły i z oświetlonego świecami korytarza wyłoniła się postać.

- W czym mogę pomóc? - starsza kobieta zapytała w bretońskim. Gdy Otto opowiedział jej o braku miejsca w oberży i potrzebie odpoczynku sługi Taala, ta wyraziła na to zgodę i przyjęła wędrowców pod swój dach. - Wybaczcie, ale nie mam miejsca dla waszych wierzchowców - oparła, gdy została zapytanie o miejsce dla koni. - Jedyne co mogę wam doradzić, to idźcie z nimi spowrotem do stajni, tam pracuje Nika, i na pewno chętnie przyjmie je pod swą opiekę.
Wnętrze domu było przytłaczające, duża ilość obrazów wszelkiej maści począwszy od górskich krajobrazów aż po portrety przeróżnych postaci, które wyglądały jak by lustrowały nowo przybyłych gości. Z długiego korytarza Noele zaprowadziła grupkę do kuchni i posadziła przy długim drewnianym stole wyciągając przy tym ser, wino oraz bułki, sądząc po zapachu świeżo co wyciągnięte z pieca, który stał w centralnej części kuchni.
- Rada będę, mogąc was przenocować, nie musicie płacić, starczy mi wasze towarzystwo i opowieści, które ze sobą niesiecie

Aż do około dwóch godzin przed świtem w stajni było spokojnie. Zewsząd słychać było pochrapywanie, a atmosfera była tak senna, że nawet pełniący wartę drzemał co rusz. Wielka klapa będąca w podłodze, najpewniej zejście do piwnic w jednej chwili uniosła się nieco, a spod niej wyczołgał się ni to człowiek, ni to szczur. Widząc jednak tak dużą ilość osób nocujących w tym miejscu próbował prędko się schować i w tym właśnie momencie został przyuważony. Nim jednak pełniący wartę zareagował skaven zdołał schować się w tunelu pod stajnią, a w stajni czuć było woń piżma.

Poranek 10 Erntezeit 2501 KI (1523) Gruneré

Na targu podróżnicy dowiedzieli się o znikających w dziwnych okolicznościach ludziach. Często znikali oni ze swych domów podczas nocy, nikt jednak nie zdołał dociec co się dalej z nimi dzieje.

Ryży znalazł poszukiwany ser w cenie 50 pensów za pół kilo. Targującemu się Ryżemu udało się jednak zmniejszyć początkową cenę o połowę. Marchewek jednak nikt nie chciał od niego kupować, mówiąc że sami zaopatrują się w marchew najwyższej jakości, niestety źródła handlujący tam ludzie nie chcieli zdradzić.
Alane wraz Deiterem dowiedzieli się o nagrodzie za schwytanie banity z przepaską na oku i białych jak śnieg włosach. Nagroda za jego głowę ustalona była 10 ecu.
Tutejsza ludność narzekała również na częste pojawianie się w tym rejonie orków i goblinów, aczkolwiek zielonoskórzy w Górach Szarych nie byli rzadkością.

Alalne: plotkowanie 4 (udany)
Ryży: targowanie 3 (udany)
Ryży: plotkowanie 66 (nieudany)

Lavina ruszyła do stajni znaleźć sobie miejsce do odpoczynku. Porozmawiała trochę z Sigrid rzucając niepoprawne żarty na temat pewnych długouchych towarzyszy. Ale koniec końców znalazła sobie miękki kąt do spania który mogła zająć może może ilość wolnego miejsca generował pewien mrukliwy osobnik jeden z ofiar żartów jej i krasnoludki- Zastanawia mnie co miał znaczyć ten twój dziwny manewr rano przy wyjeździe - spytała elfiego wojownika rozkładając sobie koc na upatrzonym miejscu.
Ari’Sainen wzruszył ramionami. Gest miał opanowany do perfekcji. - Los nas związał, trzymamy się razem, pilnujemy się wzajemnie. Tak działam.
- Doprawdy? - odpowiedziała złodziejka głosem zadowolenia jakby właśnie natrafiła na zakopany skarb, - A jak długo masz zamiar tak działać? Pytam bo jak z chwilą przekroczenia progu klasztoru to się ma zmienić jak dzień w noc to wolałabym wiedzieć żeby ci nie ułatwiać odwracając się do ciebie plecami.
- Jak długo? Do momentu, w którym dasz mi odczuć, że nie jesteśmy w jednej grupie.
- Mhm nie zjadać ci twoich porcji śniadaniowych, jasne - zakpiła z niego ale starała się go popchnąć do innych reakcji i zobaczyć może z nim pogrywać - ale wiesz że technicznie chwilowo mamy wspólną pracę która może skończyć się w klasztorze. Co potem?
- Nie wiem, zapytaj mnie potem. - Elf ewidentnie nie lubił strzępić języka po próżnicy. Położył rękę na swojej sakiewce. - A na razie, nie… nie zjadaj moich porcji śniadaniowych. Moich i moich towarzyszy.
- Powinniście mieć listy waszych rzeczy wiedzielibyście co właściwie wam ginie w nieszczęśliwych okolicznościach - stwierdziła, Ari’Sainenbył inteligentny i albo się czymś zdradziła albo musiał ją widzieć na targu - Zwłaszcza przy jukach na koniach nawet nie zdajecie sobie sprawy jak za każdym razem kiedy zostawiacie z nimi drobiazgi narażacie na zaginięcie. Nie zdziwiłabym się gdyby nasz stajenny zaopiekować się nie tylko końmi. - spróbowała zasiać w nim niepewność żeby poszedł sprawdzić swojego wierzchowca.
- Dobrze mieć za towarzysza kogoś, kto potrafi przypilnować naszych juków i sakiewek. - Patrzył na nią przymrużonymi oczami, a potem zaskoczył ją delikatnym uśmiechem. - Nie dokazuj miła, nie dokazuj, przecież nie jest znowu z ciebie takich cud... - nucąc cicho starą, żołnierską przyśpiewkę, którą usłyszał od pewnego starego Kislevity, zaczął układać swoje koce.
- Właściwie to głównie pilnuje swoich, ale ostrzeżenia masz za darmo - przeciągnęła się niby w relaksie - a zresztą podróżuje żeby ich wyciągnąć jak ich w końcu strażnicy wsadzą za dewastowanie krypt.
- Pilnujmy się wzajemnie, a będzie lekko, łatwo i przyjemnie. - Elf w porę zauważył znaleziska swojego towarzysza. - Olegario! Głupi buc z ciebie, ale masz nosa do dobrych spraw. Otwieraj pierwszą! - Ari’Sainen szybko stracił zainteresowanie dalszą rozmową.
Lavina nie kontynuowała na siłę rozmowy zamiast tego wykorzystała, moment kiedy obaj zajęli się opróżnianiem butelek i stracili na chwilę zainteresowanie otoczeniem i postanowiła zaopiekować się kocem Ari’Sainena, zostawionego bez opieki. “A przed chwilą mieliśmy o tym rozmowę.” Pomyślała kiedy przykryła się jednym kocem swój wykorzystując ochronę przed wchodzącym wszędzie sianem. I poszła spać.

- Znalezione, nie kradzione! - Ari’Sainen z wymownym uśmiechem zerknął przez ramię na kobietę, z którą przed chwilą rozmawiał. - Nie odmówię poczęstunku, dziękuję.

Jak zawsze i wszędzie, darmowy napitek przełamywał lody i zbliżał do siebie nieznajomych. Butelki krążyły wokół, przekazywane z rąk do rąk. Gdy nadeszła pora na spoczynek, elf przyjrzał się ludzkiej kobiecie zawiniętej w jego koc. Pomyślał, że w zasadzie nie potrzebuje nakrycia, noc była ciepła. Zerwał go jednak z Laviny, nie siląc się na delikatność. – Nie dokazuj miła, nie dokazuj... – zanucił cichutko zasypiając.

* * *

Ari’Sainen, obudzony przed świtem na wartę, siedział oparty o jedną z drewnianych ścianek w stajni, opatulony kocem. Lubił tę porę nocy, gdy wszyscy spali głębokim snem. Nawet jego oczy, choć przecież miał strzec wszystkich, przymykały się od czasu do czasu. Usprawiedliwiał się, że przecież nie ma żadnego zagrożenia w stajni w środku spokojnego miasteczka, kiedy klapa w podłodze uniosła się cichutko. Elf miał wrażenie, że to dalsza część koszmaru, gdy zobaczył wdrapującego się powoli stwora przypominającego szczura poruszającego się na tylnych łapach. Jego ręka przesunęła się delikatnie na rękojeść miecza, kiedy szczuroczłek popatrzył swoim czerwonymi oczkami wprost na niego. Przez dłuższą chwilę mierzyli się wzrokiem, elf i potwór, aż w końcu ten ostatni wskoczył z powrotem do dziury w ziemi znikając w ciemnościach. Ari’Sainen zaklął pod nosem skacząc na równe nogi, kilkoma kopniakami budząc swoich towarzyszy.

- Ciii... – uciszał każdego. – Mamy gościa... skaven... – Elf podszedł do klapy w podłodze trzymając miecz w pogotowiu. Podniósł ją ostrożnie zaglądając do środka. W powietrzu unosił się ostry zapach piżma.

Lavina już spała kiedy jednym mocnym ruchem elf zabrał swój koc, na nowo ją wybudzając.

- Znalezione i tak dalej, mruku… - powiedziała ospale, zawijając się w swój koc, by po paru godzinach być zbudzona przez Ari’Sainena kopniakiem. - Co ci znów… - nie dokończyła kiedy padły słowa o szczuroludziach, kobieta przytaknęła i już milcząc uzbroiła się w miecz, sztylet zawsze był chowany w bucie, więc tylko poprawiła go by mieć pewność, że łatwo będzie mogła go wyciągnąć. Ustawiła się z resztą przed zejściem. - Ciemno - zauważyła cicho, jednocześnie zastanawiając się, czy ktoś ma jakieś źródło światła.

Ryży obudził się zaatakowany. Sięgnął po miecz i zauważył nad sobą upiorną twarz. Od razu też wymierzył kopniaka w napastnika. Kiedy okazało się, że to Ari, wcale nie miał z tego powodu wyrzutów sumienia. - Kto kopniakiem budzi, ten kopniaki zbiera - mruknął cicho. Zszedł na dół do kuca i wyciągnął potrzebny osprzęt - tarczę, hełm, hubkę i krzesiwo. Pochodnię podał Lavinie, szepcząc - może się nam przydać, a ja będę miał obie ręce zajęte - wskazał na tarczę i miecz. Sprawdził czy ma kompletny i dobrze zapięty pancerz. Potem wykonał kilka ćwiczeń, dla wygnania snu i pobudzenia krążenia. Ziewnął kilka razy i podążył do klapy w podłodze. Rozejrzał się jeszcze, czy chłopak stajenny jest w pomieszczeniu. Na szczęście był, kulił się jedynie ze strachu w kącie.

Sigrid zerwała się w tym samym momencie, w którym Ryży dobył miecza. Ktoś chciał im ukraść konie, pomyślała w pierwszej chwili?!?!!? Odruchowo sięgnęła po młot. Dopiero po kilku sekundach dotarło do niej, że powód nagłej pobudki był zupełnie inny niż przypuszczała. Zapach piżma był dobrze wyczuwalny. Krasnoludzica sprawnie skontrolowała swoje odzienie, zacisnęła dłoń na młocie i skinęła głową, że jest gotowa do zejścia do piwnicy. Przy pasie miała miksturę leczniczą, pochodnia nie była jej potrzebna, Sigrid świetnie widziała w ciemnościach.

Poniżej włazu znajdowała się dobrze utrzymana drabina na kilkanaście szczebli. Piwnica która znajdowała się pod stajnią była dość szeroka, dookoła znajdowały się poustawiane beczki i worki wypchane prawdopodobnie zbożem. Z piwnicy odchodził korytarz, na ogół zamknięty kratą, która jednak tym razem była otwarta.

Ari’Sainen przytknął jeden palec do ust, później pokazał nim ile stworów zauważył, a na koniec kierunek, w którym tamten uciekł. Rozejrzał się po piwniczce upewniając się, że jest pusta, a skaven nie chowa się za którąś z beczek czy płóciennych worków. Dopiero potem zszedł ostrożnie po szczeblach drabiny, ustawiając się na dole z mieczem w jednej ręce i tarczą w drugiej. - "Ciemno tu, cholera. I wolałbym mieć łuk ze sobą" - pomyślał, żałując że nie może wybrać bardziej otwartej przestrzeni do walki. Czekał na pozostałych.

- Pójdę przodem - szepnął Ryży. - Chodzenie w tunelach pod ziemią mam we krwi, poza tym mam dobry wzrost i to - popukał o tarczę. I ostrożnie ruszył w głąb korytarza. „Pozostawianie szczuroludzi żywych tak blisko siebie, nie jest dobrym pomysłem, więc naprzód” - przekonał sam siebie.

Za Ryżym podążyła Sigrid. Tunele i podziemne zakamarki przypomniały jej dom. Pociągnęła nosem wciągając zapach piwnicy. "Gdzie jesteś szczurku" - pomyślała. Krasnoludzica rozglądała się ostrożnie.

W tunelu szerokim na około metr i wysokim na wysokość wyprostowanego człowieka było ciemno na tyle, że osoby nie posiadające wrodzonej zdolności widzenia w ciemności nie widziały dalej jak na odległość dwóch metrów. Chłód bijący ze ścian sprawiał, że poszukiwaczom zrobiło się zimno, a co mniej wytrzymali mieli gęsią skórę na całym ciele. Szczuroczłeka nigdzie nie było widać, ale mógł uciec tylko w jednym kierunku.

Lavina zapaliła pochodnię daną jej przez Ryżego od lampy stajennych. Ostrożnie zeszła po drabinie do piwnicy i ruszyła jako ostatnia zamykając pochód i trzymając miecz w prawej ręce, a pochodnię w lewej.

Nie było wyjścia, jak tylko iść naprzód. Choć było to niebezpieczne, Ryży ruszył szybciej. Bał się, iż przez zbyt ostrożne tempo, zgubią ohydę. Sigrid nie odstępowała Ryżego, uważała jednak, żeby nie wpaść mu przypadkiem na plecy. Tuż za nią podążał ostrożnie Ari’Sainen, spoglądając ponad głowami krasnoludzicy i halflinga.
Gdzieś w oddali słychać było szybkie kroki. Skaven nie uciekł daleko, tunel jednak zaczynał się zwężać na tyle, że część grupy pościgowej musiała iść zgięta w pół. Szczuroczłek zyskiwał przewagę, ale nadal było go słychać, a ostry zapach piżma świadczył o tym, że skaven był mocno przestraszony.

Nagle usłyszeli popiskiwania i piskliwy głos we wspólnej mowie - sssttaaać wy nie iść dalej my zabić, jak wy iść! Wracać do siebie duźi ludzie!
Wejście do większej komory było oddalone o kilkadziesiąt metrów. Całą tą odległość musieliby przejść na klęczkach, co mogło być zgoła niebezpieczne.
Ryży zerknął w tył na towarzyszy.

- Powiedział „my”, nie „ja” - mruknął. - Eh, przynajmniej spróbuję zerknąć, ilu ich jest - dodał i zaczął się posuwać do przodu, zasłaniając tarczą.

- Jak nie wrócisz poczekamy dłużej. - rzuciła z końca kolejki do tunelu złodziejka.

- Zaczekaj na mnie Ryży, idę z tobą, tylko nie nadstawiaj niepotrzebnie karku - rzuciła szybko Sigrid klnąc pod nosem. Przecież nie zostawi tej wścibskiej Marchewki samego.

- W porządku, tylko nie skrob mi marchewek - zachichotał nerwowo. - Ale trzymaj się na dystans, żebym mógł się szybko wycofać. A długonodzy niech na razie poczekają z tyłu, damy wam znać.

- Zgoda - odparła Sigrid. Trzymała się w bezpiecznej odległości od niziołka, ale gotowa była rzucić się do przodu gdyby trzeba było Ryżego za nogi wyciągać.

Elf ruszył na klęczkach jako trzeci, podobnie jak Sigrid utrzymując odpowiedni dystans tak, by nie blokować ucieczki, ale też móc zapewnić pomoc z przodu, gdyby zaistniała taka potrzeba.

Lavina została przed tunelem z pochodnią, jeśli towarzysze będą nagle musieli się wycofać to jej obecność w tunelu im nie pomoże. Poinformowała o tym Ari’Sainena:

- Krzyknijcie jak będziecie potrzebować wsparcia, w innym wypadku nie wejdę, póki droga nie będzie wolna. Nie chcę was zablokować, jeśli będziecie musieli się wycofać.

Po kilkunastu metrach tunel kończył się w niezbyt rozległej komorze oświetlonej światłem księżyca. Po przeciwnej stronie komory stało kilkunastu skavenów tłoczących się dookoła wysokiego szczuroczłeka odzianego w szary kaptur i dzierżącego kostur mieniący się pomarańczowym światłem. Szczuroludzie zawuażyli zbliżającego się niziołka. - Ssstaaaać wy nie iść wy żyć! - odezwał się skaven w kapturze. Natomiast reszta grupy szczuroludzi zacieśniła krąg dookoła zakapturzonego.

Ryży żałował, że nie ma trzeciej ręki, by podrapać się po głowie. Odwrócił się do Sigrid będącej za nim i powiedział na tyle głośno, by usłyszała.

- Kilkunastu. I jeden z czarami. Jakieś pomysły?

- Wracaj zanim cię usmaży - Sigrid nie było do śmiechu. Co jak co, ale w wąskim i niskim korytarzu mieli nędzne szanse na uniknięcie możliwych czarów.

Ryży zgadzał się z kowalem. Zastanawiało go jedynie, dlaczego skaveni wolą rozmawiać, niż ich zaatakować. Są ranni? Skończyły im się czary? To po co pchały się do ludzi? Są głodni? Czemu kulą się po przeciwnej stronie jaskini? Czy może więcej ich się czai przy wyjściu i chcą ich ściągnąć w pułapkę? Mnóstwo myśli przelatywało mu przez głowę szukając wyjścia z sytuacji. Atak na przeciwnika przeważającego ich kilkukrotnie liczebnie nie wchodził w grę. Zostawienie za sobą takie przeciwnika też nie miało większego sensu.

- Sigrid, przekaż, że potrzebujemy wsparcia. Przed nami jest duża jaskinia, dociera tu światło księżyca. Może lokalni wiedzą, co to za jaskinia, może da się dostać tutaj od innej strony. Może niech Lavina spróbuje kogoś sprowadzić, ja na razie będę ich obserwował. Dziwnie się zachowują, gdyby chcieli uciekać spróbuję śledzić ich dalej. - Uważnie śledził zachowanie skavenów i starał się rozejrzeć po jaskini. Gdy uznał, że nic więcej nie zobaczy, cofnął się ciut głębiej, ale nadal tak, aby mieć przeciwników na widoku.

Sigrid zaufała ocenie Ryżego, w końcu nie raz już znajdowali się w sytuacji zdawałoby się bez wyjścia i wychodzili z niej cało. Przekazała do Ariego i dalej to, co powiedział jej niziołek i czekała na informację zwrotną. Oczywiście nadal nie spuszczała przyjaciela z oczu.

- Ryży, może pogadać z nimi można? Choćby po to by kupić trochę czasu? - spytała.

Ari’Sainen czuł się głupio prowadząc dziwną rozmowę w ten sposób, w ciasnym korytarzu, na klęczkach. - Może to zwiadowcy? Z dala od swoich? Nieraz spotykaliśmy takich w lesie. Jeśli nie atakują, pewnie nie chcą tracić sił. Jest tam inne wyjście z jaskini? Jeśli nie, zrobią to, co każde zwierzę w pułapce.

Szczuroludzie najpewniej słyszeli, porozumiewanie się niziołka, krasnoludzicy i elfa. Przywódca grupy znów odezwał się w staroświatowym - Uciekać, a kysz! - po czym skierował swój kostur w stronę wylotu tunelu. Coś potwornie huknęło, tak że osoby znajdujące się w tunelu poczuły się przez chwilę oszołomione. Gdy Ryży ponownie spojrzał w stronę szczuroludzi zauważył jedynie ostatnie ogony znikające w blasku księżyca.

- Uciekają! - krzyknął, gdy tylko doszedł do siebie. Rzucił się na zewnątrz, obrócił szybko dookoła sprawdzając, czy w pobliżu nie ma czających się wrogów. Potem pobiegł za uciekającymi postaciami, które zniknęły w pobliskim lesie, patrząc, czy czarodziej nie celuje w jego stronę. Zerknął za siebie sprawdzając, czy ktokolwiek z towarzyszy jest w zasięgu wzroku. Sigrid pognała za Ryżym mając nadzieję, że nie wpadną w jakąś pułapkę.

W duchu przeklinał, bo nawet nie miał szansy na strzał z procy, ale trzymał ją w pogotowiu na wypadek, gdyby mógł się odwdzięczyć kulą za zaklęcia. Niestety, po pewnym czasie musiał jednak zrezygnować z pościgu, bo nie potrafił odnaleźć tropu.

Lavina, nie dostawszy wytycznych od towarzyszy wewnątrz tunelu, czy iść za nimi czy czekać bo się wycofują, cierpliwie czekała na ich powrót przy wejściu do tunelu. Kiedy pojawili się z powrotem podawała każdemu rękę pomagając wstać z klęczków. - Rozumiem, że pościg był stratą czasu? Nic wam nie jest usłyszałam dziwny odgłos?

Sigrid opowiedziała Lavinie co zaszło w tunelach.

- Nic tu już nie zrobimy. - Elf wsunął miecz do pochwy i otrzepał ubranie z pyłu. - Szczuroludzie uciekli. Wracajmy do stajni i zaczekajmy na pozostałych. Razem podejmiemy decyzję co dalej.