Gdy nikt nie raczył się brać łupy Alane skrupulatnie wyzbierała włócznie napastników i te jatagany, które miały jakąkolwiek wartość finansową. A następnie z ulgą udała się za nowopoznanymi towarzyszami...

Gdy elfka gawędziła z swoim pobratymcą usłyszała, że pewien szukający mnich czegoś, nie daleko miejsca, gdzie spodziewała się znależć hrabiego Rubindera, oferuje jakąś pracę.
- Dobrze słyszę, praca? - powiedziała zaintrygowana Alane w wskazując głową na Francoisa - Jestem spłukana, a mogę się przydać. Chodźmy! Chcę się przyłączyć!

Tak jak przewidywał orkowie nie stanowili większego zagrożenia dla dwukrotnie liczniejszej grupy, byli niebezpieczni lecz straciwszy element zaskoczenia i przewagę liczebną szybko padali pod ciosami i od pocisków wystrzeliwanych przez dobrze rozmieszczonych strzelców. Niewielu dotarło do pierwszej linii obrońców, szybko padali od ciosów jego towarzyszy użyźniając czarną juchą rozwodniony gościniec. Jeden z walczących rzucił się nierozważnie na orka z e swoją włócznią lecz ta nie trafiwszy w witalny organ jedyne rozeźliła wielkiego bydlaka. Włócznik upadł na kolano pod potężnym ciosem z góry, który zdołał strzaskać mu tarczę i mocno poranić rękę, uratowała go krasnoludzica szybkim ciosem dobijając orka zanim ten zdołał wykończyć włócznika.

Dieter nie rozdawał bełtów jak popadło, zawsze dobrze przycelował by mieć pewność że każdy z jego pocisków znajdzie drogę do swojego celu. Jeden z barbarzyńców znalazł się w pewnym momencie zbyt blisko ich wierzchowców i Laviny, która została przy nich by te w ferworze walki nie uciekły w popłochu. Chcąc mieć pewność że trafi, Dieter opadł na jedno kolano zatapiając je w brunatno żółtym błocie i przewróciwszy kuszę powtarzalną na lewą rękę wziął na cel biegnącego w stronę koni orka, wstrzymał oddech na krótką chwilę i delikatnym ruchem dłoni posłał bełt nad głowami walczących. Ten trafiwszy w opasłe plecy orka zatopił się po same pierzyska w kręgosłupie na wysokości barków, ork znieruchomiał w pół ruchu i padł na twarz w błotnistą breję doprawioną teraz i jego krwią.

* * *

Po potyczce nastał moment by wymienić uprzejmości, przeszukać trupy i rozkwasić orczy łeb kamieniem. Dieter skrzętnie odszukał i odzyskał bełty z orków, których wcześniej postrzelił i zabrał się za chowanie kuszy do przeciwdeszczowego pokrowca wykonanego z gotowanej w pszczelim wosku skóry.
- Jestem Dieter, razem z towarzyszami jechaliśmy w stronę Parravonu, lepiej ruszajmy czym prędzej bo może być ich więcej. - łowca wampirów podał nieznajomym swoje imię i przysłuchiwał się reszcie, zarzucił kuszę w pokrowcu na konia i jak tylko wygodnie potrafił usadowił się w siodle.

* * *

Wchodząc do karczmy zrzucił z siebie przemoczony płaszcz i zawiesiwszy go na kołku dał mu czas by obsechł w cieple kominka. Razem z resztą zsunęli stoły by te pomieściły wszystkich zainteresowanych i zasiedli do kolacji. Dieter zamówił gorącą polewkę z mięsem i wielką pajdą chleba, zjadł ze smakiem wszystko i wytarł chlebem miskę do czysta.
- Ryży, ichnia kuchnia wcale nie gorsza od twojej, nie masz tu może jakichś znajomych? - wyśmienity posiłek poprawił humor Dietera na tyle że ten skusił się nawet na zażartowanie sobie z niziołkiem, podniósł kuszę powtarzalną w pokrowcu i zdjął go by obejrzeć w świetle kominka swoją broń. Rozładował magazynek następnie zabrał się za czyszczenie mechanizmu z błota, ostatnim czego chciał była awaria gdzieś w ostępach. Zajmując się kuszą ciągle nasłuchiwał i wyłapał wiadomość o tym że istnieje możliwość zarobku, nie zdradził się z tym i dalej konserwował kuszę czekając na działania towarzyszy.

Laurenor skubał kurczaka, którego jedna z dziewek służebnych im przyniosła. Posiłek był apetyczny lecz zbytnio suchy jak na podniebienie elfiego maga. Ten nalawszy sobie puchar wina opłukał usta i przełknął. Wino niczego sobie. Musiał przyznać, że bretończycy akurat na winach się znali.

Laurenor uśmiechnął się na pytanie niziołka.
- Drogi Ryży. Magia jest potężna. Mistrzowie magii mogą nawet góry przenosić więc czym byłoby zmienienie alkoholu w wodę?- machnął ręką lekko a zarazem teatralnie.
- Pestką w soczystym jabłku jedzonym przez olbrzyma.- Mag widział, że niziołek nadal pozostał zmieszany więc dodał.
- Nie martw się. Nie uczynię tego Tobie jeśli to smutkiem Ciebie napełnia.-

Laurenor kiwnął głową gdy rozmowa skierowała się o zatrudnieniu. Klasztor mógł posiadać w swoich bibliotekach cenne skarby natury filozoficznej czy nawet magicznej. Podróż w takie miejsce i zarobienie trochę złota było wskazane. To co posiadał może było dużą ilością, ale nawet całe majątki bez uzupełniania kurczą się zbyt szybko.
- Z chęcią bym wyruszył do klasztoru. Możecie na mnie liczyć jeśli oczywiście chcecie.

Pojawienie się krasnoludów niezbyt dobrze wpłynęło na maga.Nie miał nic do nich, ale lata życia i podróży nauczyło go, że jeśli ludzie nie lubią elfów to krasnoludy by wszystkie w łyżce wody potopiły. Mag postanowił zważać na poczynania ludu z gór. Ich nowa kompanka, krasnoludzica może odwróci uwagę brodatych gości, ale czy to wystarczy?

Gwar i hałas w gospodzie robiły się coraz większe. Już ich grupa robiła sporo zamieszania w środku, a gdy do tego wszystkiego dołączyli jeszcze miejscowi i krasnoludzcy kamieniarze... Dość powiedzieć, że Olegario był pod wrażeniem, że toast Francisa w ogóle był słyszalny. Podczas gdy wszyscy wznosili swoje puchary i kufle do przybicia toastu, włócznik po prostu skinął głową do wszystkich. Ktoś mógłby powiedzieć, że było to niegrzeczne, wręcz hamskie zachowanie ze strony mężczyzny. Prawda była jednak zupełnie inna - kto o zdrowych zmysłach wznosi toasty dzbanem pełnym wody?

- A twoja krewna, to samotna kobieta? Można coś, ten...?- - spytał Franicisa, gdy ten poinstruował go gdzie opatrzyć ranę jutrzejszego dnia. Wszelkie ewentualne nerwowe reakcje szybko uspokoił, zapewniając, że to tylko żart.
- Zanim podejmę się jakiejkolwiek pracy, muszę zrobić dwie rzeczy. - zaczął wolno i nad wyraz poważnie Olegario, gdy przyszła jego kolej na komentarz odnośnie propozycji zarobku. - Po pierwsze: kupić nową ulubioną włócznię. Po drugie: dokończyć tę pieczeń. A potem, to już mi obojętne gdzie mnie na schadzkę zabierzecie.

Foggia skinęła głową braciszkowi na odchodne i omiotła wzrokiem zebraną grupkę.
- No, w takim towarzystwie to nie straszne nam żadne przeciwności na szlakach Gór Szarych. - Zaśmiała się, nieco prowokując innych do dalszej rozmowy. Lubiła poznawać nowych ludzi, zwłaszcza takich, co nie rzucali jej się od razu do gardła i do krocza.
- No nie da się zaprzeczyć, że jesteśmy dosyć barwną mieszanką. Wy dwoje, podróżujecie dla przygody czy pracy? - Lavina dała się sprowokować do rozmowy, jeśli mieli razem podróżować przydało by się dowiedzieć z kim dokładnie mieli do czynienia.
- I jedno, i drugie. Można powiedzieć, że łączymy przyjemne z pożytecznym. - Szturchnęła lekko Hugo kolanem pod stołem. Ten uśmiechnął się lekko, słysząc zrozumianą dla nich dwojga dwuznaczność wypowiedzi. - Jedziemy do klasztoru zobaczyć się ze sławnym, bretońskim szermierzem, ale jak już wcześniej powiedziałam, jeśli klasztor dobrze zapłaci, możemy nająć się do pracy. Nie spieszy nam się nigdzie, prawda, towarzyszu niedoli? - Uśmiechnęła się zadziornie do przyjaciela. - A was skąd przywiało?
Lavina odpowiedziała uśmiechem, ale baczyła na słowa. Omiotła wzrokiem swoją grupę.
- Zewsząd. Zbieraliśmy się trochę czasu spotykając się w różnych miejscach po drodzę. Ale większość z nas pochodzi z Imperium. Co nie jest zbyt dokładnym określeniem biorąc pod uwagę jego wielkość. Powiedziałaś, że idziecie zobaczyć sławnego szermierza, też jesteście szermierzami i macie zamiar się czegoś nauczyć czy złoić mu skórę i przejąć jego sławę dla siebie?
Foggia niemal parsknęła śmiechem.
- Przepraszam, ale chyba poniosła cię trochę wyobraźnia - powiedziała wesoło. - Nie jedziemy go zabić i przejąć jego sławy, chcemy się z nim spotkać, może się czegoś nauczyć, może sparować w kilku pojedynkach, jeśli będzie miał czas. Zobaczymy.
- Złojenie skóry jest moim zdaniem dalekie od mordu, to raczej ostateczne akt upokorzenia - zaśmiała się Lavina.
- No właśnie zależy, co kto przez to rozumie. - Tileanka puściła jej oczko i zamilkła na dłuższą chwilę delektując się kolacją.
- Nadmiar sławy nie jest nam do szczęścia potrzebny - odparł z uśmiechem Hugo. - Zbyt wielu głupców chce potem udowodnić swoją wyższość nad kimś sławnym. Jeśli kiedyś założymy swoją szkołę walki, to wtedy sława się przydaje. Natomiast złojenie skóry nie pozwoli na poznanie kilku czy kilkunastu sekretów, a to jest więcej warte, niż przelotna sława.
François przysłuchiwał się rozmowie, odrywając kawałki kurczaka i wsadzając je sobie do ust, żując powoli. Był ciekaw tego, jak szermierze sobie poradzą w zwykłej łupaninie na szlaku, która być może czekała tak liczną grupę w drodze do doliny otulonej zewsząd przez Góry Szare. Nie wypowiedział swoich wątpliwości na głos, jedynie komentując:
- A gdzieście się nauczyli tej walki tymi rapierami? - spytał wyraźnie spoglądając ku dwójce.
- Foggia zaczęła w Tilei - odpowiedział Hugo - a potem dokształcała się tu i tam. A ja podwaliny zdobyłem w Estalii.

Kiedy Lavina skończyła swój posiłek postanowiła zatroszczyć się o miejsce do spania dla niej Alany i Sigrid, Ryży i Dieter postanowili wcześniej że pójdą spać w sali wspólnej, więc Lavina była przygotowana że najpewniej w imię ‘zysku’ zostanie im przydzielona jeszcze jedna osoba przez właścicielkę.

- Dajcie mi przejść, pójdę nam zająć tą jedną czwórkę która została - powiedziała do reszty i przecisnęła się przez zasiadających przy stole w kierunku właścicielki przybytku - Pani Joanno czy ja i moje towarzyszki możemy dostać ten większy pokój dla siebie? - Zapytała.
- Płacicie jak za cztery osoby - odparła Lavinie, - Helena zaprowadzi was do waszego pokoju. Czy macie jakieś życzenia, może balia z wodą? - zapytała Joanna.
- Oczywiście - odpowiedziała Lavina, klnąc z tyłu głowy na ten wyzysk. - Ja osobiście nie, ale dam znać reszcie jak będą miały jakieś życzenia dadzą znać.
Właścicielka uśmiechnęła się do kobiety.
- W razie czego proszę przekazać Helenie. - Wskazała wzrokiem krzątającą się kobietę.
- Rozliczymy się rankiem po śniadaniu bo te pewnie zjecie u mnie. Kucharz Fido piecze pyszne bułeczki będą wam smakować - zapewniła Joanna.
Wróciła do swojej kompani i zwróciła się do Alany i Sigrid.
- Czwórka jest nasza, ale bez czwartego wyjdzie drożej, jeśli któraś z was ma zachcianki jak kąpiel to trzeba to powiedzieć tej Rudej - kiwnęła głową w stronę Heleny - i ona to ogarnie.
- Hmmm…. - zastanowiła się krótko Sigrid. - Niech będzie i drożej, byleby balię z gorącą wodą wstawili. Aha to lecę do Rudej, bo gnaty chętnie wymoczę. Od tej jazdy wierzchem rzyci nie czuję - dodała.

Helena spojrzała na krasnoludzką kobietę, z zaciekawieniem. Pomimo tego, że w Parravonie wielu było krasnoludzkich rzemieślników, przede wszystkim kamieniarzy, w swym życiu widziała tylko raz krasnoludzką kobietę.
- W czymś mogę pomóc? - zapytała uprzejmie gościa.
- Przygotujcie dobra kobieto gorącą kąpiel w naszej komnacie. Mięśnie mam obolałe od jazdy wierzchem i z miłą chęcią oczyszczę ciało z podróżnego kurzu. - zagadnęła Sigrid i po chwili dodała - Jakbyście mi jeszcze Pani odrobinę gęsiego tłuszczu przyniosła? Włosy jakoś potem okiełznać muszę.- uśmiechnęła się do Heleny

Sigrid widziała jak do Laviny podchodzi elf o imieniu Laurenor, i że ta dwójka miałą jakaś wymianę zdań, jej towarzyszka pokiwała głową jakby się na coś zgadzała. Po czym ruszyła
do Alany i coś jej szepnęła.

Włamywaczka chwyciła swoje rzeczy i ruszyła w górę do ich pokoju. Mijając swoją niższą towarzyszkę która też szła w tamtą stronę zatrzymała się.

-Hej będziemy mieli jednak czwartego na podział rachunku, pozwoliłam temu czarodziejowi dzielić z nami pokój, skoro wiedzą powszechną jest że elfi mężczyźni mają zbyt małe penisy by sprawić komuś przyjemność spoza własnej rasy uznałam, że nasze cnoty są bezpieczne. - Zaśmiała się trącając delikatnie łokciem

-Oj tak tak - zawtórowała krasnoludzica - pośladki zwarte mają i krągłe, niczym dwie bomby, ale co z tego kiedy loncik krótki. Wielkiego bum z tego nie będzie, he, he. Stąd też sukienki nosić im trzeba, żeby im się te kikutki w spodniach całkiem na proch nie starły. - dodała.

Kiedy obie weszły do pokoju balia dla Sigrid już stała.
- Podróżujemy w deszczu od czterech dni, jak możesz mieć kaprys jeszcze się moczyć? Nie pojmuje - skomentowała Lavina.
- A jakże, nie słyszałaś o wodnych krasnoludach? - zachichotała Sigrid.
Woda w balii parowała, znać karczmarka wrzątek prawdziwy przygotowała. Khazadka z zadowoleniem zrzuciła graty na jedno z łóżek i rozebrała się szybko z mokrych ubrań. Stojąc jedynie w bieliźnie rozwieszała sprawnie i rozkładała przemoczone rzeczy, żeby je wysuszyć. Potem pomrukując z ukontentowania wsunęła się powoli do gorącej wody.
Lavina rozejrzała się po pokoju i z zadowoleniem stwierdziła, że czwórka jaką wzięła ma poprowadzony przez pokój komin od kominka w głównej sali dzięki czemu jest w tym pokoju ciepło i uda jej się wysuszyć wszystkie przemoczone i zawilgocone rzeczy. Do tego najwidoczniej właścicielka przewidziała że goście mogliby chcieć to wykorzystać i rozwieszono na hakach w cegłach sznurki, Lavina uznała że właśnie w celu osuszenia swoich rzeczy.
Bezceremonialnie wyrzuciła całą zawartość plecaka na łóżko najbliżej szybu kominka. I zajęła jedno krzesło również na wyposażeniu pokoju. Kobieta rozwiesiła na ramie łóżka i krześle swój przemoczony koc, który mógł być za ciężki by suszyć go na sznurkach. Tam powędrowało jej zapasowe ubranie a chwile potem dołączyło ubranie z jej ciała. Kiedy została w samej bieliźnie najbardziej przyciągającym uwagę widokiem była duża blizna po nożu ulokowana pomiędzy żebrami pod prawą piersią kobiety. Była blada co świadczyło, że miałą już ją od jakiegoś czasu.
-Pamiątka? - spytała Sigrid wskazując ruchem głowy na widoczną bliznę Laviny.
- Ostrzeżenie by nie sypiać z ludźmi z którymi się pracuje.

Khazadka pokiwała ze zrozumieniem głową, ale nie dopytywała o szczegóły. nie chciała być wścibska.
Kąpiel odprężyła jej mięśnie i wkrótce Sigrid poczuła się senna. Kiedy wreszcie osuszyła się kawałkiem czystego płótna i ułożyła niesforne włosy splatając je w warkocz, jedyne o czym myślała to łóżko i koc. Chciała rano wstać wypoczęta. Niedługo też pochrapywała cichutko wtulona w nakrycie.