Abelard nie był zadowolony z rozmowy z balsamistą. Szczerze trochę wkurwiony. Co począć? Jak nic w Borysie musiała płynąć jeszcze Kislevicka krew jak wskazywało jego miano. Może mistrzem historii nie był, ale wiedział tyle, że w nagrodę za walkę z Chaosem Sigmar okazał łaskę i darował im samostanowienie. Co prawda nie znał motywacji Króla Bogów, ale widać musiał w tym być Większy Plan...

Uklęknął i układając dłonie na udzie w kształt komety o dwóch ogonach odmówił modlitwę o przewodzenie skierowaną do Sigmara. Sigmar chroni. SImar prowadzi. Kedy skończył ruszył w stronę kramów które widział wcześniej. Miał zakupy do zrobienia. Jednak będą one skromniejsze niż te które zakładał przed rozmową z chciwcem. Nie miał zamiaru inwestować w coś co może się nie zwrócić.

Nim jednak na kramy się udał przyjżał się rozkopanemu grobowi. Tak, po zakupach przejdzie się do garnizonu powiadomić o możliwości popełnienia przestępstwa. Potem spać, a po południu łosić słowo Sigmara i do karczmy zjeść, by następnie stróżować. Tak był jego plan na dzisiaj, a kiedy będą w wiosce powiadomi grabarza o denacie. Niech on zdecyduje co z nim zrobić...

...nie mniej, nie mógł zapomnieć o swojej świętej misji która przywiodła go w te strony. Ziarno Herezji i Wypaczenia miało tu doskonałe pole do wzrostu. Dtatego też tu był. Musiał mieć oczy i uszy otwarte by wyśledzić wszelkich spiskowców przeciwko Imperium i Ludzkości. Bednarz już mu podpadł. Zresztą, nie tylko on. Ludzie w tych stronach nie szanowali majestatu Sigmara i Bogów. Jak głęboko ta choroba trawiła to miejsce... tego nie wiedział, ale był pewien, że w przeciągu paru dłuższych miesięcy uzbiera dość dowodów by zawitał tu jeden z Ojców z Zakonu Oczyszczającego Płomienia, a wraz z jego objawieniem... zapłonie pierwszy stos.

- Lekarz go opatrzył ponownie. Powinien przeżyć, ale będzie go musiał doglądać. Teraz go zabierzcie tam, gdzie jego miejsce.
- Dzięki Wolfgang za pomoc z zorganizowaniem lekarza - pokiwał z wdzięcznością Rudolf. - Nie ma sprawy, zabierzemy go z Kasztaniakiem do Dorfrichtera. I tak mieliśmy jeszcze razem - kiwnął w stronę krasnoluda - obgadać wspólną pracę w warsztacie. Tylko powiedz mi, jak z zapłatą doktorowi. To ja chciałem, żeby obejrzał rannego, to poniosę koszty. No i jakoś Twojej matce wypada się odwdzięczyć. Co by ją ucieszyło?
- Matkę zostaw mnie - powiedział wojownik z uśmiechem. - Taki kochany syn czasem wymaga nieco poświęcenia - zaśmiał się. - A na lekarza możemy się zrzucić. Późniejszą rekonwalescencją już niech zajmą się strażnicy więzienni.
- Dobra, ogadamy to później w takim razie. Do zobaczenia - zwrócił się do wojaka, po czym podszedł do Kasztaniaka. - To blisko, zaprowadzę was.
W trójkę ruszyli do domu Dorfirchtera.
- W sumie, po przemyśleniu sprawy - zwrócił się Bednarz do krasnoluda - to mógłbyś się przydać. Coś mi się widzi, że czasu na pracę w warsztacie będę miał mniej, a beczki same się nie zrobią. A znasz się coś na bednarstwie? Kowalstwie? Stolarstwie?
- Nie. Ale pojętny żem. Nauczem się szast prast. A i piniondz mi potrzebny, więc robić chcem. Nie zawiedziesz się, spokojna dyńka.
Rudolf potarł jednodniowy zarost.
- Wy krasnoludy dobrze radzicie sobie z żelazem, macie to w krwi. Od tego byśmy zaczęli, a z czasem może podłapiesz trochę tego czy owego. Na razie zaproponuję Ci taki podział: 2 części dla mnie, jedna dla Ciebie. Jak we dwóch popracujemy pół dnia to jakoś damy radę. A pół dnia zostanie nam na odespanie nocki. Hm, tylko… - zerknął na krasnoluda, który po wieczornym konkursie picia i nocnym czuwaniu - musiałbyś trochę się ogarnąć, żeby klientów nie przestraszyć. Zaczniemy jak tylko pozbędziemy się tego tu - kiwnął w stronę przysłuchującego się im rannego.

Abelard był niezadowolony. Strażnicy jawnie szukali kozła ofiarnego. Sam przebieg przesłuchania wydawał się co najmniej dziwny. Nie raz towarzyszył przy podobnych sytuacjach, ale tym razem to on był przesłuchiwany. Tak czy inaczej, spełnił swój obowiązek i zrobił szereg notek w umyśle na przyszłość. Nie zdziwiłby się, jeśli ci przemytne zbóje były w komitywie z samym Hrabią, a oni weszli w sieć konspiracji "przeciwko Imperium" i "dobrym stosunkom sąsiedzkim". Czas pokaże, nie inaczej. Miał tylko nadzieję, że jego najgorsze założenia się nie spełnią...

Na słowa Grabarza się wkurwił, ale nie okazał tego i uśmiechnął się głupkowato drapiąc się po głowi, by wzruszyć ramionami.
- Tego potrzeba mi było wiedzieć. - powiedział spokojnie i ciszej niż zwykle. W końcu nie było sekretem, że jak ktoś krzyczy trzeba mówić cicho by ten się ogarnął i uspokoił - Zatem od teraz nie będę niepokoił. Kwestia ciał zmarłych w Kreutzhofen na mojej głowie pozostaje i tak zostaje. Niech Sigmar będzie z wami dobry człowieku. Jednak proszę mnie wspomnieć, gdy moi Ojcowie przybędą objąć w opiekę duchową te ziemie. Serce się kraja, że nie ma tu godnej świątyni Sigmara, czy choćby kapliczki.

Kiedy już skończyli rozmowę oparł się o pobliskie drzewo. Miał konkurenta i miał przegniłe przeczucie, że wiedział kto to był i... był bardzo z tego powodu niezadowolony. Grobowa mina i czarne chmury nad jego głową zwiastowały kłopoty. Ciekawił go dalszy bieg wypadków. Sam przed sobą nie ukrywał niczego, a widać było, że Bogowie go na jaką próbę wystawiali...

Wizyta u dorfrichtera nie przebiegła tak, jak się tego spodziewał. Mimo porannej pory, z kimś już rozmawiał. Kiedy po godzinie czekania drzwi się w końcu otworzyły, wyszła postać w płaszczu z głęboko naciągniętym na twarz kapturem. Rudolf przyjrzał jej się zastanawiając, kto to może być. Gdy wszedł do środka okazało się, że dorfrichter wydaje się być świetnie poinformowany w nocnych wydarzeniach. Rannego nakazał pozostawić na wolności, natomiast zaczął zadawać pytania. Bednarz miał niepokojące wrażenie, że każda jego odpowiedź może poważnie zaciążyć na jego przyszłości. Co i rusz wracał myślami do obrazu zakapturzonej postaci, wymykającej się tuż przed jego wejściem. Albo był to jeden z przemytników, albo któryś z jego towarzyszy wykorzystał ten czas, gdy zajmowali się rannymi, aby nastawić odpowiednio dorfrichtera. Do głowy przychodziła mu ciągle jedna i ta sama osoba. Ale rozważał też inne możliwości.
Gdy w końcu został wypuszczony, odnalazł Kasztaniaka pytając, czy idzie z nim do warsztatu.

* * *

Brat i ojciec już pracowali i musiał się tłumaczyć ze spóźnienia. Nie było to trudne - przesłuchanie u dorfrichtera. Uprzedził ich też od razu, że jutro znowu musi się stawić, więc może się okazać, że cały dzień go nie będzie. Bardziej dociekliwe pytania zbywał stwierdzeniem, że musi nadgonić robotę, bo sama się nie zrobi.

* * *

Po południu poszedł do Dietera po wypłatę. Przy okazji zapytał czy są jakieś nowe informacje w sprawie, nad którą pracują. Potem zrobił drobne zakupy i poszedł spać. Obudził się wieczorem i zgodnie z obietnicą ruszył pod orła, aby spotkać się z resztą grupy.

- Bydła ponownie ubyło! - Dieter był zły i zaniepokojony. - Powinienem was wszystkich pozwalniać i nowych poszukać! Daje wam jednak jeszcze szansę. Macie tą i kolejną noc na znalezienie ich! Pojutrze przyjeżdżają ważni goście do hrabiego i jeśli problem wciąż będzie, to znając hrabiego, posądzi was o współudział. Radzę więc skupić się na zadaniu!

Następnie jeszcze odpowiedział na kilka pytań. Ilość krów uszczupla się z dnia na dzień. Giną krowy, mleczne, jałówki, wszystkie, bez rozróżnienia. Ilość również różna, zależy od napadu i giną. Następnego dnia, przy liczeniu, okazuje się, że są braki. I oczywiście, że sprawdzali w sąsiednich gospodarstwach, nigdzie ich nie znaleziono.
- Panie łowczy, a czemu tak właściwie my w lesie mamy siedzieć, zamiast zaczaić się przy bydle? A skąd to bydło zginęło, po śladach nic najść się nie da? - kontynuował Rudolf.
- Przy bydle też ludzi mam. A wy w lesie, bo w stronę lasu te krowy z pastwisk porywane - usłyszał w odpowiedzi.

- Ja nie spotkałem się z żadnym negatywnym działaniem w tej sprawie ze strony straży, czy innych władz. Nie spotkałem ich ni razu ostatnio, do dziś, gdzie pytali właśnie o was. Ale pytali ino, czyście zatrudnieni przez hrabiego byli- odparł Robin.

Vermin był wielce zdziwiony gdy wezewano go na przesłuchanie. O ile brał udział w jatce, nie przyczynił się do niczyjego zabójstwa a już na pewno nie przywłaszczył sobie cudzej rzeczy! Ostatnie oskarżenie wzburzyło go i choć zazwyczaj spokojny, tym razem w jego oczach dało się zauważyć iskierki gniewu. Knykcie niemal zbielały, gdy z nerwów zaciskał pięści. Brzydził się złodziejstwem, dlatego odmówił podpisania oświadczenia, do niczego się nie przyznając.

Siedząc sam w lesie i czekając na pozostałych, zaczał się zastanawiać czy aby słusznie postąpił wracajac na stróżowanie. Wyglądało na to, że ta hołota nie ma żadnych skrupułów przed okradaniem trupów a przystając z nimi szczurołap dostał łatkę złodzieja i mordercy. Najwyraźniej ta banda szukała tylko pretekstu by upuścić komuś krwi i kwestią czasu było, gdy znów powtórzą swój wyczyn. Dla szczurołapa walka była bezsensownym ryzykiem. Wiedział jak odzyskać skradzione bydło, wystarczyło iść za złodziejami prosto do ich kryjówki gdzie spędzają krowy. Ale czy ktoś z tych rzeźników weźmie to pod uwagę?
Vermin obiecał sobie, że to ostatnia noc, którą spędza w lesie. Nie było warto za dwie korony dorabiać sobie gęby wspólnika okradaczy zwłok. Co by zrobiła Adelaida gdyby usłyszała te kalumnie? Szczurołapa aż zmroziło na samą myśl.