Abelard, sługa boży, dostrzewszy kątem oka działania łuczniczki spojrzał na nią z współczuciem. Jak nic musiała to być jej pierwsza krew, lecz to wydarzenie ją umocni i ukaże prawdziwy świat w którym przyszło im żyć. Świat, który nie był czarno-biały, lecz pełen subtelnych odcieni szarości. Świat, w którym ludzie o czystych i dobrych sercach... pomimo wszelkich starań świątyni Sigmara... giną pierwsi nie rozumiejąc zasad na których opiera się przetrwanie.

- Spokojnie córko. - powiedział kojąco - On już niedługo będzie cieszył się z Morrem. Nic zdziałać nie możemy, nie mamy narzędzi, czasu i okoliczności by go odratować.

Choć chciał jak najszybciej wydobyć informacje z rannego banity, bo nie było wiadomo kiedy szok po urazowy i wkrwawienie odejmie mu przytomność, miał jeszcze jedną sprawę do załatwienia.

Spojrzał obojętnie, niczym inkwizytor na zapewnienia wiejsiej baby o tym, że kot czarny sam się przypałętał, a ona sama tylko ziół używa. Niepomna tego, że księgi przeklęte u niej znaleziono i gusła widziano jak odprawia nocą na wzgórzu...

Trwało to jednak chwilę, bo już pojawiło się w jego oczach i na twarzy rozbawienie niczym dobrym występem trupy aktorskiej odgrywającej po raz setny tragedię Magrabiego Ericha Steina von Tropa. Nie trzeba było długo czekać, by akolita wybuch szczerym, uradowanym śmiechem.

- Na szczęście wszyscy tutaj mamy takich niezastąpionych, doskonałych i wszystko potrafiących załatwić specjalistów jak Ty nasz drogi rzemieślniku... - powiedział stanowczo z uśmiechem w głosie kiedy już śmiech przycichł - ...jednak rad bym był, byś w sytuacjach poza murami miasta, zdał się na bardziej doświadczonych życiem, krwią i potem.

Po tych słowach spojrzał raz jeszcze na rannego zbira. Tak, ten osobnik mógł mieć informacje. Pytanie tylko jak długo jeszcze utrzyma przytomność, czy może... już ją stracił?

Co do tego całego rzemieślniczyny... to nauki i przestrogi Ojców Inkwizytorów i Mądrych w Piśmie, oraz paranoja którą w nim zaszczepili, wyraźnie zwracała uwagę na pewne... zapewne przez nieuwagę i gniew przemycone słowa które opuściły usta brzuchacza. Tak, to też była jedna z technik przesłuchań.

~"Zjawiasz się w Kreutzhofen znikąd, nie znasz ludzi, zwyczajów ani nawet lokalnej wiary."

Powtórzył w głowie jego słowa. O braku szacunku do świętych symboli i boskich reprezentantów na ziemi nie wspominając. Taaaak.... ciekawe jakie "zwyczaje" i jaką "lokalną wiarę" miał na myśli ten oto osobnik którego zakwalifikował jako podejrzanego o "konspirację przeciwko Imperium i wszystkich Bogów..." jako Heretyka. Pytanie tylko czy działał sam, czy było ich więcej, czy w tych stronach jakże blisko innych wiar i kultur zaleło się ziarno spaczenia trawiące umysły i dusze bogobojnych mieszkańców Imperium. Tak, widział na własne oczy Burzę Chaosu. Widział Heretyków, niegdyś sąsiadów którzy z bluźnierstwem na ustach obracali się przeciwko swym braciom... a Bednarz... bednarz już teraz stąpał po cieńkiej linii nad przepaścią Herezji!

Vermin nie czekał na dalszy rozwój wydarzeń. Gdy tylko zobaczył jak dwóch zbirów daje nogę do lasu natychmiast rzucił się za nimi w pogoń. Mignęła mu tylko w przelocie znajoma twarz elfa po czym czmychnął w cień. Trzymając się w bezpiecznej odległości starał się nie spuszczać łamignatów z oczu. Chciał jak najdłużej pozostać niezauważonym, ciekawiło go dokąd ci dwaj pobiegną, gdzie się ukryją, komu poskarżą? Trzeba było brać przecież pod uwagę, że kiedyś mogą wrócić i policzyć się z tymi, którzy pokrzyżowali im plany i zabrali dwóch kamratów przed oblicze Morra.
Szczurołap z bijącym sercem biegł przez las, skakał od drzewa do drzewa ukrywając się przed wzrokiem bandytów. Nie zamierzał jednak głupio zginąć, jak tylko go zauważą, wróci do swoich. A jeśli nie zauważą…cóż, zobaczymy dokąd go nogi poniosą.

- Był szczurołap, nie ma szczurołapa – westchnął Drago wodząc wzrokiem za Verminem, który po chwili zniknął za drzewami. Syn stajennego z uśmieszkiem przyklejonym do twarzy przysłuchiwał się waśniom a gdy krasnolud zbeształ szpiczastouchego parsknął żabim śmiechem.
- A to dobre. Bez urazy panie elfie -
Drago obszedł w koło ciężko rannych bandytów, ale ani myślał pomagać. Założył ręce na piersi i popatrzył na krwawiącego akolitę.
- Dwie korony…. dwie marne korony. Doprawdy miałem was za rozsądniejszych. Do pana Kasztaniaka pretensji mieć nie można, bo to wyrywna nacja, ale reszta? Żeby to były jeszcze bydłokrady co ich hrabia chce powiesić, a to przecie jaka przypadkowa zbieranina, marne złodziejaszki, hołota.
Drago spojrzał na Robin, którą Abelard próbował wspierać na duchu tłukąc do głowy wyuczone formułki.
- Na to jest tylko jedna rada dziewczyno. Zamiast biegać z łukiem po lesie, znajdź sobie jakiegoś chutliwego piekarza. Lepiej na tym wyjdziesz, zobaczysz.

Kasztaniaka powoli zaczęła boleć głowa od tych wszystkich rozmów, no i trochę z powodu przepicia. Ale głównie od rozmów.

Coś niespodziewanie w nim pękło, gdy Drago skomentował złośliwie zachowanie Robin.

- Ty, kurwa, co się do niej przypierdalasz?! Lepij poszukaj swego kuma, bo gdzieś go, cholera, poniesło.

Dziewczyna za bardzo przypominała Strzałkę. Nie mógł tolerować afrontów w jej kierunku. Po tym incydencie zrobił się trochę drażliwy.

- Skończcie wszyscy pierdolić, bo zanim skończycie, ony same wydobrzeją i na odwet im chrapka przyjdzie. Bierem jednego, panie bednarz, na plery i cięgniem do kogoś, co ma głowę na karku. Jak mu lepij będzie, wypytam o to i owo, a jak bedzie trza, to wyjebiem mu, coby bardziej był rozmowny. Taki se plan żem wykoncypiował - zakończył mądrym słowem, nie chcąc odstawać retorycznie od reszty towarzystwa.

Szczurołapowi przez jakiś czas udawało się pozostać niezauważonym i bezszelestnie poruszać tropem bandytów. Próbował cały czas mieć ich na oku, zachowując jednak bezwzględną ostrożność. Trzeba przyznać, że te psubraty miały żelazną kondycję i ani na moment nie zatrzymali się, żeby odpocząć. Vermin był już zmęczony i w końcu zaczął tracić dystans. Nim się spostrzegł zbóje zniknęli gdzieś w gęstwinach . Szczurołap nie miał zamiaru ryzykować i szukać ich samemu w tym ponurym lesie. Łapiąc powietrze usiadł na spróchniałym pniu i rozejrzał się.
Nie wiedział jak daleko odbiegł , śledząc złodziei stracił rachubę. Wszystkie drzewa wyglądały podobnie, las rozciągał się daleko po za zasięg jego wzroku. Miał względną orientację w jakim kierunku iść, przynajmniej tak mu się wydawało. Na szczęście zaczęło świtać, wystarczyło określić położenie słońca i pokierować na zachód, gdzie powinny znajdować się pastwiska hrabiego.
Vermin podniósł się z pieńka i ruszył przed siebie.

Drago czuł najwyraźniej respekt do Kasztaniaka, bo nie odpyskował, ale błazeński uśmieszek nie znikał z jego twarzy.
- Mój kum ma mniej rozumu od was – odpowiedział krasnoludowi – Ale za to kupę szczęścia. Jego ojciec musiał zakopać Shallyi cały garniec złota.
Gdy w końcu drużyna była gotowa do wymarszu, stajenny zawahał się nie wiedząc czy ruszać z nimi, czy zostać i zaczekać na szczurołapa. Lojalność zwyciężyła. Drago złożył dłonie w tubę, przyłożył do ust i krzyknął na całe gardło.
- Veeeermiiiiiin!!! –

Borys znał się na leczeniu. Miał ze sobą nawet torbę chirurga. Co umożliwiało mu ratowanie naprawdę ciężkich przypadków. W pierwszej kolejności wziął się za opatrywanie młodego mężczyzny który przedstawił się jako Abelard.

- Panowie pomogę wszystkim tylko proszę o dwie rzeczy. Opatruję każdego po kolei innych proszę o odsunięcie się na bok. Muszę mieć miejsce żeby pracować a ranni czym oddychać. No i miło byłoby jak byście się przedstawili i wyjaśnili co tu się do licha stało!? - powiedział Borys po tym jak się przedstawił i trafił na nietypową grupę.